De verwerkingsfases van een jeugd bij narcistische ouders

Susanne, 24-10-2020 12:43 #9
Wat een mooi artikel. Spijker op ze kop een mijnenveld dat was het zeker.
Je wist nooit waar je aan toe was. Liefde heb ik nooit gekend. Toxic was het.
En niet een van de ouders maar allebei.
Soort zoekt soort toch? Op mijn achttiende weggelopen van huis omdat ik het niet meer aankon en bijna het leven ook niet meer.
Contact gezocht nadat ik dacht misschien zijn het geen goeie ouders maar misschien kunnen ze wel opa en oma zijn.
Maar helaas zelfs dat niet. Nu 8 jaar geen contact meer, en wat een rust.
Maar de woede zit er nog steeds en de nachtmerries ook. Alleen heb ik een goed voorbeeld gehad hoe ik niet mijn kinderen moet opvoeden.
De rest draag ik levenslang bij me.

Marijke, 02-08-2020 12:19 #8
Een heel waardevol artikel. Dank daarvoor. Ik voel mij daardoor wat minder alleen. En ook door de reacties hieronder. En ik wil Alien ook heel graag bedanken voor de tips. Heel fijn dat je deze deelt. Ik heb hier veel aan. Ik heb ook geen contact meer met mijn moeder. Het schuldgevoel herken ik ook. Ik blijf maar de schuld bij mijzelf zoeken. Ik ervaar veel ongeduld maar besef mede door het advies wat jij nu geeft dat het een langdurig proces is en dat altijd onderdeel van mIjn leven blijft. Ik wens iedereen veel sterkte in hun proces. Reactie infoteur, 07-08-2020
Mooie reactie! Dank daarvoor!

Veel liefde en kracht toegewenst!
Denise

Alien, 17-07-2020 13:50 #7
Wat een ontzettend goed artikel, ik herken mijn eigen situatie hier volledig in. Vooral de realistische woorden "Nu niet. Nooit niet." doen veel met mij, als hardnekkige vastloper in mijn valse hoop (als ik maar…, zou het dan misschien toch mogelijk zijn?) en in mijn schuldgevoelens (met mijn hoofd weet ik dat deze misplaatst zijn, maar toch duikt het knagende schuldgevoel telkens weer op en voedt het mijn valse hoop).
Ondanks het feit dat ik tot mijn grote verdriet al vele jaren geen persoonlijk contact meer heb met mijn ouders, vind ik het nog steeds hartverscheurend moeilijk om mijn diepe verlangen naar een gezonde band met hen op te geven.
Ik wens iedereen die met deze problematiek worstelt veel kracht en liefde toe want ik weet hoe bijzonder moeilijk dit is. Misschien zijn deze adviezen van mijn psycholoog voor anderen ook bruikbaar:
- verzet je niet tegen jouw negatieve emoties, druk ze niet weg maar laat ze er zijn (besteed er op dezelfde wijze aandacht aan als aan een jengelend kind door je te concentreren op waar je wat precies voelt in jouw lichaam tijdens deze emoties en te ervaren dat dit altijd tijdelijk is);
- aanvaard het wanneer jouw rouwproces langdurig en moeizaam verloopt (babysteps);
- richt je aandacht op jouw eigen leven (creëer jouw eigen planeet en concentreer je daarop);
- aanvaard het wanneer jouw negatieve emoties nooit helemaal zullen verdwijnen, maar dat dit een deel van jouw leven vormt dat onderdeel uitmaakt van jou en wat je zult moeten verdragen. Reactie infoteur, 25-07-2020
Dank je wel voor je bericht en mooie tips!

Lieve groet,
Denise Hagmeijer

Els Brouwer, 30-06-2020 14:26 #6
Leerzame artikelen, herkenbaar. Er mee aan het werk gaan is gewoon hartstikke moeilijk. Aan het werk met je blinde vlekken, zoiets…
En… vanuit dat toxische gezin is de ordening (het buikgevoel) zo lijkt het, in de aanleg diep verstoord. Pre embryonaal trauma ook in mijn geval.
Dus zoals het in het leven nou eenmaal kan gaan, komen er vaak angsten om de hoek die mee gaan doen en maken dat je (ik) weer dezelfde fouten maak. Fouten die in verbinding met anderen (partner) langdurig consequenties hebben. Niet nog een keer opnieuw beginnen. Ik ben 65 en ga vasthoudend door met zelfrealisatie. Die grenzen stellen kan ik goed oefenen op mijn huidige partner. Reactie infoteur, 11-07-2020
Dank je wel voor je reactie! Ik wens je veel liefde en kracht toe! Je kunt het!
Warme groet,
Denise

Viviane Caes, 04-12-2019 17:41 #5
Na mijn narcistische, gewelddadige vader, had ik als volwassen vrouw nog 5 narcistische liefdesrelaties… en 25 jaar lang een narcistische beste vriendin. Ik ken de naam' narcisme' en wat dat inhoudt pas een paar jaar, dus ik was me nergens van bewust. Komt die herhaling door het niet verwerkt hebben van die vader-dochter relatie?
Ik heb mijn kindtrauma's a 25 jaar lang 1 voor 1 geheeld… Ik heb geleerd van mezelf te houden en mijn grenzen te stellen… Toch was de laatste partner die ik aantrok (1,5 jaar geleden) weer een narcist. Ondertussen ben ik 68 en heb nog nooit een liefdevolle relatie gehad. Toch is dat nog steeds mijn diepste hartewens. Hebt u goede raad voor mij? Reactie infoteur, 08-12-2019
Wat heftig voor je en verdrietig. Dank voor je openheid. Ik heb helaas geen advies voor je. Alleen dat je goed bij jezelf moet blijven en je gevoelens. Ik begrijp je hartewens heel goed.

Veel liefde en kracht gewenst!
Liefs!

Supereef, 03-11-2019 13:12 #4
Ik heb moeite met de verschillende verwerkingsstadia. Ik denk dat ik inmiddels geaccepteerd heb dat ik nooit de onvoorwaardelijke ouderliefde zal krijgen die ik nodig heb. Ik heb wel een beetje frustratie eruit gegooid en ben kort boos geweest. Maar toch vooral verdrietig om het gemis aan ouders. Mijn partner twijfelt sterk of ik wel boos genoeg ben geweest om me verder te ontwikkelen in de stadia, en heeft het idee dat ik blijf hangen en ik niet verder kom. Ik worstel zelf met acceptatie van mijzelf zoals ik ben, dat ik niet iets moet presteren om recht te hebben om gewoon te leven, en vind het nadenken over de liefde die er niet onvoorwaardelijk was daarom misschien wel extra pijnlijk. Hoe kan ik hier nu toch doorheen werken? Reactie infoteur, 05-11-2019
Ik denk dat iedereen een onveilige jeugd bij narcistische ouders verwerkt op zijn of haar eigen manier. De stadia in verwerking zijn er niet omdat het zo zou moeten gaan, maar om inzicht te geven hoe het in de meeste gevallen gaat.

Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat ook ik nog steeds bij vlagen rouw en vaak de pijn voel van mijn jeugd. En weet je: daar is helemaal niks mis mee. Jij verwerkt het op jouw manier. Als je daar hulp bij kunt gebruiken van een professional is dat goed. Hoeft dat niet, dan is dat ook goed.

Liefs en veel sterkte en kracht toegewenst.
Denise

Liz, 12-07-2019 15:21 #3
Ik wil er aan toevoegen dat het kind ook heen en weer geslingerd kan worden, uit eigen ervaring weet ik dat de narcistische ouder de andere ouder ook langzaam in het leven kan meenemen in hun narcistische spel, omdat het langzaam is, kreeg ik van moeder soms een billijk van knuffels en steun, maar kon het in bijzijn van de narcistische vader in dat geval weer afgebroken worden. Ook staat mijn moeder naast mijn vader, ze staat nooit helemaal naast jou om te helpen omdat vader erg dominant is en (ik denk) mijn moeder bang is, ze komt op voor mijn vader, en zegt dat ik bijvoorbeeld diegene maar moet zijn die tot 10 moet tellen. Nu, blijkt dat mijn moeder zelf narcistische gedragingen van vaders overneemt, waar ik eerst de relatie nog wou doorzetten voor mijn moeder, moet ik met veel verdriet het contact verbreken. Ik heb wel aantal dingen geprobeerd (ook als tiener) maar altijd ben ik als kind loyaal geweest, smoesjes verzint als"mijn vader zal het wel niet menen", ik wil hieraan toevoegen dat mijn vader mij sloeg en bij de keel gegrepen heeft. Ja ik ben als kind angstig en ben er vaak weggestuurd als dat er wat mis met mij is, dat ik moeilijk ben en daarnaast ben ik ook een hooggevoelig kind en ben als volwassene nog steeds bang voor mijn vader, ik kan me echt weer voelen dat ik weer in mijn schulpje terugtrek, ik voel me dan ook echt weer kind.
Ik kan nog steeds als volwassene genegeerd worden als ik grenzen aangeef, maar nu niet alleen van mijn vader, nu ook mijn moeder, ze geven beiden de stiltebehandeling, en mijn broer en zus staan standaard bij mijn ouders. Juist na de ontkenning, is mijn woede opengebarsten, is stress ontstaan (burn-out) en nu hard op zoek naar de juiste hulp. Helaas weten veel professionele hulpverleners ook nog te weinig van narcisme, evenmin, politie (want ja die zijn ook in het spel geweest). Reactie infoteur, 21-07-2019
Wat heftig voor je, Liz. Het is zeker zo dat wanneer een van de ouders narcist is, het hele gezin zich als een web daarop aanpast. Ook de gezinsleden die geen narcist zijn. Ik ben het met je eens dat er nog te weinig over bekend is. Dat is mede de reden dat ik deze artikelen schrijf.

Veel sterkte, steun en liefs!

September, 28-04-2019 09:56 #2
In dit waardevolle artikel wordt over ouders gesproken. Hoe ziet de situatie eruit als één van de ouders narcistisch gedrag vertoont?
Ik ken een situatie waarin de narcistische ouder de kinderen manipuleerde betreft de andere ouder en er uiteindelijk sprake was van ouderverstoting naar de niet narcistische ouder. Het leidt tot enorm ondoorgrondelijk web met veel verdriet en onmacht. Reactie infoteur, 30-04-2019
Dank je wel voor je reactie. Dit artikel richt zich voornamelijk op volwassen kinderen van een gezin waarin een narcistische ouder de scepter zwaait. Wat jij omschrijft is zeer heftig. Zeker wanneer het leidt tot ouderverstoting. Bewustwording van de schade die narcisme kan aanrichten is zo belangrijk!

Veel sterkte!

Judith, 16-08-2018 09:21 #1
Ik vind het een heel waardevol en helpend artikel, dankjewel.

Ik zou bij de fases van verwerking de term depressie willen vervangen door de term verdriet of rouw. Het gaat hier namelijk om het kunnen en durven toelaten en voelen van de ware, oude pijn.

Depressie is een misleidende term in dit geval, naar mijn idee. Depressie is namelijk een afweermechanisme. Een beschermingsmechanisme van je lichaam om je bij de oude pijn weg te houden. Bij verwerken is het de kunst om bij de onderliggende pijn uit te komen, die onder de depressie verstopt ligt. Als je de ware pijn kunt toelaten en verdriet kunt hebben om dat wat je hebt moeten missen en daarover kunt rouwen, dan is dat een waardevolle verwerkingsfase.
Daarom zou ik die fase de fase van verdriet of rouw noemen. Reactie infoteur, 23-08-2018
Dank je wel voor je compliment. En je waardevolle tip!