Brief aan de Hebreeën 10:19-25: 'n weg naar een nieuw leven

Brief aan de Hebreeën 10:19-25. Het is niet bekend wie de schrijver van deze brief is en waar de geadresseerden woonden. Wel kunnen we uit de brief herleiden aan wat voor mensen deze brief is gericht en hoe deze mensen er in geestelijk opzicht voor stonden. Als je deze brief van hoofdstuk tot hoofdstuk doorneemt, dan zie je dat de schrijver bezig is om in het geloof moe geworden christenen te bemoedigen. Dit doet hij door hen de blijde boodschap van het Evangelie voor te houden.

Brief aan de Hebreeën 10:19-25

19 Dewijl wij dan, broeders, vrijmoedigheid hebben, om in te gaan in het heiligdom door het bloed van Jezus,
20 Op een versen en levenden weg, welken Hij ons ingewijd heeft door het voorhangsel, dat is, door Zijn vlees;
21 En dewijl wij hebben een groten Priester over het huis Gods;
22 Zo laat ons toegaan met een waarachtig hart, in volle verzekerdheid des geloofs, onze harten gereinigd zijnde van het kwaad geweten, en het lichaam gewassen zijnde met rein water.
23 Laat ons de onwankelbare belijdenis der hoop vasthouden; (want Die het beloofd heeft, is getrouw);
24 En laat ons op elkander acht nemen, tot opscherping der liefde en der goede werken;
25 En laat ons onze onderlinge bijeenkomst niet nalaten, gelijk sommigen de gewoonte hebben, maar elkander vermanen; en dat zoveel te meer, als gij ziet, dat de dag nadert. (Statenvertaling)

Publiekelijke smaad en beproevingen

Wat was deze gemeente overkomen, dat de schrijver van de Hebreeënbrief ze tracht te revitaliseren? In de verzen 32 en verder kunnen we lezen dat ze vervolgingen te verduren hebben gehad, en beroofd zijn van hun goederen.

"Herinnert u de dagen van weleer, toen gij, na verlicht te zijn, zo menigmaal lijden doorworsteld hebt, hetzij zelf een schouwspel van smaad en verdrukking, hetzij deelnemende in het lot van hen, die in zulk een toestand verkeerden. Want gij hebt met de gevangenen mede geleden, en de roof van uw bezit blijmoedig aanvaard."

Geestelijke traagheid en lethargie

Vroeger of in 'de dagen van weleer', zoals het er staat, hadden de gemeenteleden deze nare dingen meegemaakt. Er zijn daarna kennelijk rustiger tijden aangebroken voor de gemeente. Doch deze ontspannen periode heeft niet geleid tot een versterking van de gemeente of van het persoonlijk geloof van de gemeenteleden. Er zijn christenen, die zich uit de gemeente hebben teruggetrokken en het geloof vaarwel hebben gezegd. Een ander deel van de gemeenteleden is wat onverschillig geworden, ze vinden het wel best. Ze komen nog naar de diensten, maar het leven is eruit. In de gemeente zelf zijn goede werken en naastenliefde holle begrippen geworden. Anders gezegd: goede werken en naastenliefde zijn ten prooi gevallen aan geestelijke traagheid en lethargie.

Het algemene beeld dat je krijgt bij het lezen van deze brief is: moeheid, traagheid, onverschilligheid. Men is op zichzelf teruggekeerd. Men heeft alleen interesse voor zichzelf en kijkt naar de anderen nauwelijks meer om. Men staat onverschillig ten opzichte van anderen. Aan deze in deplorabele staat verkerende gemeente, is de brief gericht.

Oudtestamentische offers en het offer van Jezus Christus

Hoofdstuk voor hoofdstuk houdt de schrijver het Evangelie aan deze gemeente voor. Het hoofdthema van zijn brief staat in hoofdstuk 4:14: '…de grote Hogepriester, Jezus, de Zoon van God.' Wat was de taak van de hogepriester bij het volk van Israël op grote verzoendag? In Leviticus 16:15-17 lezen we:

"Daarna zal hij den bok des zondoffers, die voor het volk zal zijn, slachten, en zal zijn bloed tot binnen in den voorhang dragen, en zal met zijn bloed doen, gelijk als hij met het bloed van den var gedaan heeft, en zal dat sprengen op het verzoendeksel, en voor het verzoendeksel. Zo zal hij voor het heilige, vanwege de onreinigheden der kinderen Israëls, en vanwege hun overtredingen, naar al hun zonden, verzoening doen; en alzo zal hij doen aan de tent der samenkomst, welke met hen woont in het midden hunner onreinigheden. En geen mens zal in de tent der samenkomst zijn, als hij zal ingaan, om in het heilige verzoening te doen, totdat hij zal uitkomen; alzo zal hij verzoening doen, voor zichzelven, en voor zijn huis, en voor de gehele gemeente van Israël."

Verzoening

De hogepriester moest dus ieder jaar verzoening doen in het Heilige der heiligen, de plaats waar de Ark van het Verbond was geplaatst in de Tabernakel en later in de Joodse Tempel. Het Heilige der Heiligen werd afgescheiden door een gordijn of voorhangsel van de rest van de tabernakel/tempel en mocht slechts één keer per jaar bezocht worden door de hogepriester die dan het zoenoffer voor de zonden van het volk van Israël bracht. Het levitische priesterschap is een voorafschaduwing van het werk van Jezus' opdracht op aarde, en de offers uit het systeem voorafschaduwden de kruisdood van Jezus.

De oudtestamentische priesters kwamen nooit gereed met hun werk. Hun offers konden nooit de zonden wegnemen. Het offer van Jezus Christus daarentegen heeft de zonden weggenomen. Er staat in Hebreeën 10 vers 14: "Want door één offerande heeft Hij voor altijd hen volmaakt, die geheiligd worden."

Gesloten deur

Door eigen schuld was de mens van God verwijderd. Door de zonde was de deur naar God in het slot gevallen. Hoe deprimerend kan het zijn als je eigen buitendeur in het slot valt en je buiten staat zonder dat je je sleutels bij je hebt? In dat geval kun je naar de slotenmaker gaan en wellicht heeft hij nog een sleutel die op je huisdeur past, zodat je weer naar binnen kunt gaan. Moeilijker wordt het, als de deur naar andere mensen gesloten wordt. Zo'n deur is niet door een slotenmaker te openen, ook niet door psychologische kunstgrepen toe te passen en noch minder door geweld. Je zult dan geduld moeten betrachten totdat die ander de deur naar jou weer opent.

Deur naar God geopend

Door de zondeval was de deur tot God in het slot gevallen is. Er is geen gesprek en vriendschappelijke omgang meer mogelijk tussen God en de mensen. En het is totaal uitzichtloos om te proberen op eigen kracht en inspanning deze deur tussen jou en God te openen. Het wachten is op God zelf. Hij kan die deur openen, en Hij heeft die deur ook geopend. In het Oude Testament stond die deur als het ware op een klein kiertje. Eenmaal per jaar mocht een mens tot God naderen in het heiligdom om verzoening te doen voor zichzelf en zijn volk.

Sinds Gogoltha - sinds Jezus voor onze zonden aan het kruis is gestorven - staat de deur naar God wijd open. Iedereen kan naar God toegaan. Iedereen kan in vrijmoedigheid het heiligdom betreden. In een andere vertaling staat: 'Daar we dus, broeders, vergunning hebben om het heiligdom in te gaan.' We hebben dus vergunning gekregen om het heiligdom in te gaan. En hoe krijg je die vergunning om zo maar naar God te gaan? Welnu, die vergunning kun je halen bij de Here Jezus.

Als jij een kind van de Here Jezus wilt zijn, als jij je hart aan de Here Jezus geeft, dan krijg je die vergunning van Hem om naar God toe te gaan. Dat staat ook in de tekst: 'Door het bloed van Jezus'. Hoe kon vroeger de hogepriester tot in het Heilige der Heiligen binnengaan? Door het bloed van die bok. Hoe kunnen wij binnengaan tot daar waar God woont? Door het bloed van Jezus Christus.

'Niemand kan tot de Vader komen dan door mij'

"Langs de nieuwe en levende weg," zo vervolgt onze tekst. Jezus is de weg naar God. Wil je naar God, dan is Jezus de weg. Jezus zegt: “Ik ben de weg, de waarheid en het leven, Niemand kan tot de Vader komen dan door mij.” (Johannes 14 vers 6). Het aanvaarden van Jezus als redder en verlosser is de enige weg. Er zijn geen andere wegen naar God. Het spreekwoord zegt dat alle wegen naar Rome leiden. Dat mag dan waar zijn, maar er leidt maar één weg naar God en dat is Jezus Christus.

Langs een nieuwe weg, zo zegt de tekst. De weg is nieuw, vroeger was die weg er niet. Wilden de Israëlieten vroeger naar de Here gaan, dan moesten ze de reis naar Jeruzalem maken. In de tempel woonde de Here en daar wilde Hij gediend worden. Maar nu heeft de tempeldienst afgedaan, er is een nieuwe weg: Jezus Christus. Deze weg heeft nog een kenmerk: het is de levende weg.

De levende weg

Als ik van Groningen naar Assen wil, dan kan ik de weg naar Assen nemen. Maar die weg is een dode weg. Hij ligt daar te liggen. Als ik in Groningen aan het begin van de weg sta en ik verzet geen voet, dan kom ik nooit in Assen aan. Ik zal mijzelf dus moeten inspannen om in Assen te komen. Maar hier ligt het anders: Jezus Christus is de levende weg. De weg brengt ons er. Er gaat kracht en werking uit van die weg. De weg zelf brengt ons waar we moeten zijn. De levende weg brengt je bij het doel, zonder dat je daar iets voor hoeft te doen. Je kan er ook niets aan doen vanuit jezelf. Zelfs al kies ik voor Jezus Christus, ook dan kan ik niet zeggen: 'Ik wandel op eigen kracht over die nieuwe weg naar het heiligdom'. Neen, het is de weg zelf die je er naartoe brengt.

Deze weg gaat door het voorhangsel in de tempel. Dat voorhangsel was vroeger de absolute grens. Het was een gordijn dat tussen God en de mensen hing. En niemand, behalve eenmaal per jaar de hogepriester, kon dat gordijn passeren en in leven blijven. Dat gordijn passeren betekende altijd je dood. Zo is het wel duizend jaar geweest bij de Israëlieten.

God heeft de deur geopend

Welnu, die levende weg gaat door het voorhangsel heen en dat voorhangsel is, door het sterven van Jezus Christus, opgetrokken. Of beter gezegd: het is van Godswege gescheurd, van boven naar beneden. Nadat Jezus stierf aan het kruis scheurde het voorhangsel van de tempel van boven tot beneden in tweeën (Mattheüs 27:46-50). God opende, van Zijn kant, het gordijn - de deur die op slot zat - en wij, wij mensenkinderen, mogen weer tot God naderen en leven.

Dan komt de uitnodiging van de schrijver van deze brief: "Laten wij toetreden met een waarachtig hart." Laten we toch die weg opgaan: Jezus Christus. Laten wij dat dat door God aangeboden heil toch aannemen. Heel persoonlijk de keuze maken en zeggen en doen: 'Ja, ik wil die levende weg gaan.' Steeds weer lees je in Hebreeën deze uitnodiging tot het heil:

"Laten we dus zonder schroom naderen tot de troon van de Genadige, waar we telkens als we hulp nodig hebben barmhartigheid en genade vinden." (Hebreeën 4:16)

"Zo kan hij ieder die door hem tot God komt volkomen redden, omdat hij voor altijd leeft en zo voor hen kan pleiten." (Hebreeën 7:25)

Een boodschap van hoop

Toetreden met een waarachtig hart. Je moet het menen, waarachtig menen. Niet doen alsof, dat is niet waarachtig. En: "In volle verzekerdheid des geloofs". Geloven, dat is rekening houden met wat God ongetwijfeld gaat doen. Wat God gaat doen is zo zeker, dat je daar rekening mee gaat houden, dat je je daar op in gaat stellen. Je kan het vergelijken met een vakantiereis, die je gaat maken. Daar ga je naar toeleven, je gaat er rekening mee houden. Je gaat buitenlandse valuta kopen en andere voorbereidingen treffen. Je gaat er met elkaar over praten, je hebt er zin in en kijkt er naar uit. Je telt het aantal nachtjes dat je nog moet slapen voordat de vakantie begint. Je leeft er naar toe.

Hoopvolle boodschap

Zo is het ook met dat 'in volle verzekerdheid des geloofs'. Je weet dat je naar God toe mag gaan, want je hebt daar de vergunning voor, je hebt daarvoor de levende weg gekozen. Biedt dat ruimte voor de o zo menselijke twijfel? Moeten we nog maar afwachten of het allemaal wel zo uitkomt? Nee! In volle verzekerdheid des geloofs wil zeggen dat je er voor 100% van mag uitgaan dat je Jezus zal zien en dat hij plaats zal nemen op zijn koningstroon (Mattheüs 25:31). Dat is een zeker weten! We mogen hoopvol uitkijken naar de dag dat er geen tranen, geen dood, geen verdriet en geen pijn meer zullen zijn. Een geweldige, hoopvolle boodschap voor de gelovigen van alle tijden!

Lees verder

• Jesaja 52:7-10: de God van Israël is de Koning van de wereld
• Jesaja 53 gaat niet over Jezus maar over de natie Israël
• Pesachlam, paaslam toont Gods verlossing door Jezus Christus
• Profetieën Jezus Oude Testament: afstamming en geboorte
• Wat is de bijbel, waarom uniek, canonieke & apocriefe boeken