Mijn partner is werkverslaafd (workaholic)

Bloem, 14-10-2017
Helaas herken ik mijn vriend hier in.
Wij zijn nu 7 jaar samen en we hebben een dochter van 9 maanden.
Mijn vriend werkt voor zich zelf. Hij werkt zoiezo 6 dagen. De dagen verschillen wel. Wel minimaal elke dag smorgens rond 6 uur half 7 de deur uit en smiddags is hij rond etenstijd thuis. Maar er zijn ook meerdere dagen waarbij hij pas rond 21:00 uur thuis komt. Op het moment dat hij thuis is zit hij eigelijk de hele tijd op zijn telefoon dingen te regelen voor zijn werk. Of hij ligt te slapen op de bank. Ik werk ook voor mezelf maar doe dit maar 2 dagen per week en de rest van de tijd zorg ik met veel liefde voor mijn dochter. En regelen ik alles verder thuis. Ik voel me ontzettend alleen. Ookal heb ik mijn dochter. Het enigste waar hier thuis over gepraat word is, is zijn werk. En wanneer ik zeg dat ik wat meer tijd wil met hem is er altijd een antwoord dat hij toch alles moet zien te regelen en dat het niet anders is. Ik moet niet zeuren want we kunnen alles doen en kopen wat we willen. We zijn pas 26 jaar dus ik weet dat we heel erg boffen qua financiën maar alsnog denk ik steeds wat kan me dat geld nou schelen als ik jou niet heb. Er is nooit tijd om iets leuks te doen samen. Ik leef telkens naar de zondagen toe omdat hij dan 'vrij' is. Ook dan zit hij nog vaak op zijn telefoon en daar erger ik me dus ook rot aan. Ik mis gewoon iemand om op terug te vallen en gesprekken mee te kunnen voeren die niet over zijn werk gaan. Als we het over vakanties hebben zegt hij Jaa maar de dagen dat ik niet werk kost me dat €… per dag. Hij verdiend inderdaad goed maar wanneer is het genoeg? Ik heb het al zovaak geprobeerd om hem te laten inzien dat ik het niet meer trek en dat hij meer tijd voor onze dochter en voor mij moet vrij maken maar niks lijkt tot hem door te dringen. Op dit moment slaapt hij wederom op de bank omdat hij zo moe is dat hij daar in slaap gevallen is en ik hem niet meer wakker krijg. Wat moet ik nou? Reactie infoteur, 23-10-2017
Arme Bloem,
Er is zeer zelden een eind te maken aan werk-verslaafdheid: het zit er als het ware ingebrand.
Er zijn maar twee opties: of het accepteren en zelf zoveel mogelijk leuke dingen zelf doen en blij zijn met de momenten die je samen hebt, of weggaan. Als ik je relaas lees krijg ik niet de indruk dat je het met hem hebt 'gehad', je zou alleen meer aandacht willen.
Er zit natuurlijk wel iets onaardigs in dat hij weigert een vakantie te boeken omdat geld voor hem belangrijker is. Ik vrees dat zelfs als je iemand kan vinden om redelijk met hem te praten: iedereen heeft recht op ontspanning door vakantie, dat het uiteindelijk resultaat noch hem, noch jou zou bevallen. Misschien zou je een vakantie moeten voorstellen (weg uit Nederland) waarin hij de kans krijgt om zeg maar 2 uur per dag 'door te werken' via het Internet, terwijl jij iets leuks doet met je dochtertje. Je krijgt hem toch niet de hele dag weg van zijn werk. Tja, ik kan alleen maar een woord geven: accepteren.
Herme

Anoniem, 08-12-2016
Ikzelf plaats niet graag dingen in 'vakjes' want dezer tijden is er een naam voor alles. Toch, omdat ik radeloos ben, zag ik in het artikel herkenning. Mijn man is vertegenwoordiger en hierbij komen ook commissies bij te pas. Ik kan me niet precies herinneren wanneer het werken is overgegaan in het overdreven veel werken. Wel herinner ik mij nog de afschuwelijke nachten waarbij hij hartkloppingen had en overal spierpijn van de stress. Het is misschien vooral meer tot z'n uiting gekomen wanneer er kinderen kwamen. We zijn al eens in relatietherapie geweest omdat we enorm vast zaten. Door de stress, door zijn werk, leefden we naast elkaar. Ik voelde dat er geen ruimte meer was voor een gezinsleven, meer bepaald, het écht aanwezig zijn thuis. Niet fysiek en niet als 'opgave' ook in z'n gezin nog tijd en energie te moeten steken. Dit heeft hij gedaan en doet hij tot op heden nog steeds. Maar het voelt niet écht. Ik zie en voel de laatste tijd weer dat hij op ontploffen staat. Ik erken zijn harde werken, zijn stress, zijn vermoeidheid. Maar tevergeefs… ik kan dàt stuk niet wegnemen. Ik kan zijn stress niet recupereren voor hem, al heb ik dat geprobeerd. Hij is een fantastisch man en vader maar ik ben op en radeloos. Onlangs was er een situatie waarbij hij z'n geduld verloor, wat we allemaal wel eens hebben, maar de lading hierbij is niet meer ok. De kinderen geven allerlei 'signalen' maar worden niet echt erkend. Ik ben nog maar eens voor ons gezin opgekomen. Dat er iets moet gebeuren. Dat dergelijke reacties, gedragspatronen niet meer ok zijn. Maar ik botst op een muur van weerstand en ontkenning. Ik blaas alles op volgens hem en hij heeft geen probleem. Ik heb makkelijk praten volgens hem want ik kan me ten eerste niet voorstellen hoe zijn dagen eruit zien, dat ik hiervoor geen respect toon, … Kortom zoveel verwijten. Er is momenteel niets goed aan onze relatie volgens hem en ik probeer duidelijk te maken dat er net nog zoveel is maar hij dit niet meer ziet en vooral niet meer voelt omdat hij helemaal wordt opgeslorpt door zijn werk. En voorbije weekend kwam ik eindelijk nog eens echt tot zijn gevoel en dat was gitzwart. Wat hij toen allemaal zei, was heel erg donker. Maar ik zag het als een opening om dingen aan te pakken. Maar de dag erna, botste ik terug op weerstand en dat het allemaal maar een momentopname was van de vorige dag en dat hij heel erg sterk is mentaal en we vooruit moeten… Er zijn periodes dat hij 'minder' werkt maar dit is steeds tijdelijk. Het pijnlijkste is de kinderen die hier erg onder lijden en mijn man zelf. Maar ik ben radeloos en op… Reactie infoteur, 12-12-2016
Hallo A,
Werkverslaafden zien niet in, dat hun gezin zou kunnen lijden onder hun werkverslaving. Er wordt al gauw gezegd: "ik doe het allemaal voor jullie!" maar is dat werkelijk zo?
Het is niet okay dat JIJ je niet goed voelt onder de situatie en zo als jij het beschrijft is het niet niks.
Het enige wat ik je kan aanraden is om naar de huisarts te gaan en hem een verwijzing te vragen voor een psycholoog. Jij zit vast omdat je man werkverslaafd is. Iedereen kan dan wel stellen dat het probleem bij de man ligt, maar als de man zegt dat er geen problemen zijn, dan houdt alles op. Je hebt een psycholoog nodig om je gedachten te ontwarren en om je te helpen in te zien wat je werkelijk van deze situatie vindt. Zoals het nu is kan je geen stap links of rechts doen. Daarom moet je eerst aan jezelf denken, iets wat je waarschijnlijk allang vergeten bent.
Succes,
Hermesse

Sylvia, 19-04-2016
Ook hier helaas zeer herkenbaar. Partner heeft na een lange tijd werkloos geweest te zijn weer werk gevonden. Maakt dagen van 13 tot 15 uur per dag. Ik word stelselmatig genegeerd en nergens van op de hoogte gehouden en meneer vind het maar normaal.
Ik ben al eens gescheiden van een overspelige man, nu wederom een partner die zijn aandacht niet voor het gezinsleven heeft. Weliswaar niet overspelig maar wel meer dan normaal loyaal is naar zijn werkgever. Als ik s'avonds moe ben en naar bed wil is meneer boos omdat ik nog gezellig bij hem moet komen zitten nadat hij toch al zo laat thuis is gekomen. Dat ik om 6.00 weer paraat moet staan voor mijn kinderen maakt meneer niet uit. Ik zou graag een partner willen die zijn aandacht tussen privé en werk wel goed kan verdelen want deze relatie zie ik geen toekomst meer in en onze wegen zullen binnenkort gaan scheiden. Het leven is te kort voor rot relaties, liever alleen dan stelselmatig genegeerd worden. Ik verdien beter dan huisslaaf zijn… Reactie infoteur, 02-05-2016
Hallo Silvia,
Dank je voor je bericht. Situaties als de jouwe zijn hartverscheurend.
Een vraag: hoeveel gesprekken hebben er tussen jullie p[laatsgevonden over deze situatie van zijn werkverslaving? En is het wel werkverslaving? Je man is lange tijd werkeloos geweest en dat heeft hem behoorlijk laten schrikken. Sommige mannen nemen de situatie om voor hun gezinnen te zorgen buitengewoon serieus. Hoe was hij tijdens zijn werkeloosheid ten opzichte van jou en verschilt het enorm met nu hij werk heeft? Ikzelf ben ook getrouwd met een man die je werkverslaafd kon noemen omdat hij op zijn minst twaalf uur per dag gemiddeld achter zijn bureau zat. Hij is nu afgedankt met zijn 61ste en dat is buitengewoon moeilijk omdat het begrip voor de vrouw die thuis zit 'niks' te doen buitengewoon klein is.

Ik denk dat je in eerste instantie naar jezelf moeten kijken: is er nog hoop voor de relatie of is zijn werkverslaafdheid van nu een reden om uit elkaar te gaan.
Misschien kan je een verwijzing krijgen naar een psycholoog om te proberen om achter jouw geest en redenen te komen, als je dat er voor over hebt. Als ik erop terug kijk: mijn man en ik zijn al 35 jaar samen, dan was hij inderdaad werkverslaafd van de eerste dag dat ik hem ontmoette. Toch nam hij mijn verwijten in die richting niet in dank af: hij deed het immers allemaal voor ons, mij en de kinderen. Of dat waar is kan ik betwijfelen, maar zijn liefde voor mij en het gezin waren niet geveinsd. Is het mogelijk voor je om overdag wat rust te nemen zodat je 'savonds tijd voor hem hebt? Gaat het wel om de werkverslaving, of is het iets anders in jullie huwelijk?
Aan werkverslaving kan jij weinig doen: het is de werkverslaafde die inzicht moet krijgen dat hij beter wat rustig aan kan doen. De werkverslaafde zelf zal nauwelijks kunnen begrijpen waar je je druk om maakt. Als er nog een greintje hoop voor jullie tweeen is, dan zou ik 'om zijn werkverslaving' gaan heem leven: per slot van rekening zijn werkverslaafden zelden thuis. Probeer te relaxen voordat hij thuiskomt en probeer objectief te zien of de werkverslaving het probleem is of iets anders.
Veel succes!
Hermesse James

Emma, 04-02-2016
Mijn partner is werk verslaafd maar wil het niet inzien. Krijgt het zelfs voor elkaar om een sociaal psychiatrische verpleegkundige na 1 bezoek af te zeggen want het komt hem niet uit. Hij vindt het maar een hoop gedoe. De SVP'er zou gezegd hebben dat hij alles maar moest opschrijven en meer praten. Deze twee opdrachten worden in het geheel niet uitgevoerd. Zwijgen is wat hij doet. Probeer hem nu los te laten omdat er ander zaken (zakelijke aangelegenheden) nu even prioriteit hebben maar op termijn zal ik hem wel gaan verlaten omdat ik en onze kinderen er niet meer tegen kunnen. Of het de juiste beslissing is weet ik niet maar ik wil nog wat van mijn leven gaan maken daar ik de afgelopen jaren niet echt geleefd heb met de kinderen. Reactie infoteur, 08-02-2016
Hallo Emma,
Wat je beschrijft is heel erg typisch voor werkverslaafden en de uitkomst die je verwacht is dat ook.
Het is uiteraard zo dat de huishouding en de kinderen totaal gericht zijn op de werkverslaafde, die niet aangeeft dat hij het waardeert en dat is heel ondankbaar.
Uiteraard kan alleen jijzelf oordelen over de juistheid van je beslissing, vooral omdat de mensen om je heen het gewoon niet kunnen begrijpen. Waarschijnlijk vinden ze dat je dankbaar moet zijn dat er iemand is 'die zo hard voor je werkt.'
Leven met een verslaafde is altijd bijzonder moeilijk. Als de verslaafde zijn probleem zelf niet onderkent, dan blijf je gewoon nergens.
Het is echter belangrijk dat jij zelf iemand vindt die je kan helpen in deze wirwar van emoties. Misschien moet je er met je huisarts over praten en vragen of hij je doorverwijst naar een psycholoog. Alleen maar om helderheid te krijgen over jezelf en je situatie. Een crisis- met scheiding tot gevolg is nu eenmaal niet niets, vooral niet wanneer er kinderen bij betrokken zijn. Het is ook duidelijk dat je last hebt van een identiteitscrisis en een psycholoog kan je helpen om je weg te zoeken.
Veel succes,
Hermesse James

Anneke, 29-04-2014
Interessant artikel. Ook voor mij klinkt dit jammer genoeg bekend.
Mijn man heeft een job van 10 tot 18.30 uur in de logistieke sector, maar komt elke dag tussen 21 en 24 uur thuis. De extra uren die hij maakt, worden niet betaald, maar toch vindt hij het belangrijker om daar te presteren dan om er te zijn voor zijn gezin.
Erover praten lukt niet. Ik ben altijd de slechte en "als ik niet oppas zal hij zijn koffers wel pakken" of "zet het huis maar te koop"… Eén avond per week naar huis komen zodat ik mijn hobby kan doen, is te veel gevraagd. In feite mag ik alles doen wat ik wil, maar hij heeft er pas een aandeel in door er te zijn, zodra hij klaar is met zijn werk. Hij vindt het ook maar normaal dat steeds andere mensen zijn afwezigheid opvangen. Het is onmogelijk om met hem afspraken te maken, op hem rekenen is uit den boze.
In het huishouden doet hij zijn best om te helpen waar hij kan, op de luttele momenten dat hij thuis is. Als ik dan klaag over zijn werkuren, stelt hij dat hij toch alle moeite doet om mij te helpen, maar dat ik dat niet waardeer.

Het wordt alsmaar moeilijker om me voor de kinderen (5 en 7) sterk te houden en me positief uit te laten over hem. Ik zie ook alleen nog maar zijn slechte kanten. Mochten de kinderen er niet zijn, was ik al weg. Maar ik kan het niet over mijn hart krijgen om hen hun gezin af te nemen. Ruzie maken in hun bijzijn gebeurt gelukkig niet. Dus moest het toch tot een breuk komen, zullen zij het helemaal niet hebben zien aankomen. Reactie infoteur, 12-05-2014
Hallo Anneke,
dank je wel voor je reactie. Ik heb dit artikel geschreven om mensen wat nader bewust te maken van deze problematiek.
Het is duidelijk dat je man onder het kopje van het artikel valt en wat hij zegt is buitengewoon herkenbaar.
Jouw probleem is volgens mij voornamelijk dat je je gedachten niet genoeg kan ordenen over deze kwestie omdat je kinderen een eerste plaats in nemen.
Is het mogelijk om een vertrouwd iemand uit je omgeving te vinden die je kan helpen een besluit te nemen in het dilemma? Zo iemand kan beter geen familielid zijn, want dan raakt de objectiviteit in het geding.
In je eentje draaien je gedachten namelijk alleen maar rondjes in je hoofd.
Verder weten kinderen heel vaak veel meer dan de ouders denken. Je kan je ook afvragen of je wil dat ze groot worden in deze beklemmende situatie. Zien ze je man ooit?
Het enige advies dat ik je kan geven = zoek hulp en het liefst professioneel, anders kom je er nooit uit.

Veel succes,
Hermesse

Anoniem, 02-01-2014
Bovenstaand artikel komt mij wel heel erg bekend voor. Het is eigenlijk al een probleem vanaf het moment dat we elkaar hebben ontmoet. Alle weekenden staan in het teken van werken door mijn echtgenoot. Hij werkt dag en nacht. Zeer onregelmatig opstaan 's morgens. Van 3.00 uur 's nachts tot 7.00 uur 's morgens. Thuiskomen voor 11.00, 12.00 of nog later is er vaak niet bij. Eten zeer onregelmatig. Hij is graatmager. Is hij thuis dan valt hij acuut in slaap in zijn stoel. Of hij kruipt nog achter de computer.
Ik kan totaal geen afspraken met hem maken over zijn werkgedrag. Ik leid mijn leven naast het zijne. We hebben nauwelijks een gezamenlijk leven. Ook hier kan ik geen fatsoenlijk gesprek over beginnen. Ik heb al duizend keer op het punt gestaan bij hem weg te gaan, maar ook dat vind ik moeilijk. Ik vind niet alles naar, maar zijn gewerk wel. Jammer genoeg heb ik een hekel aan zijn werk gekregen. Dit begrijpt mijn man ook niet. Ik wil ook wel eens wat doen in zijn bedrijf, maar het is toch nooit goed genoeg en ik krijg er een soort incompetent gevoel van. Ik heb daarom mijn eigen baan gezocht en eis dat hij er is op het moment dat ik ga werken. Ook hier loopt het regelmatig mis. Hij is er dan niet op tijd met als gevolg dat onze kinderen daardoor alleen zitten. Dat kan best wel eens, maar is lang niet altijd wenselijk in mijn ogen.
Inmiddels is het zover dat hij nu met hartkloppingen rondloopt, pijn op de borst en al jaren een verhoogde bloeddruk heeft. Straks valt hij er nog dood bij neer… Hij is wel naar de HA geweest. Ik vraag me af wat het vervolg van deze eindeloze ratrace zal zijn. Reactie infoteur, 09-01-2014
Hallo,
Ik kan niet anders dan met je meeleven. Je bent gelukkig zo verstandig om een eigen leven te leiden naast het zijne.
Misschien is het goed dat je iemand voor nood inschakeld die je helpen kan als je man niet op tijd thuis is om op de kinderen te passen. Met je kinderen, hoe oud ook, kan je nu eenmaal geen risicos nemen.
Zoals je zelf al begrijpt is de situatie behoorlijk uitzichtloos als het gaat om het hebben van een gezinsleven, incluis je man. Het is ook duidelijk dat je je keuzes al een hele tijd geleden hebt gemaakt: je hebt voor jezelf en je kinderen gekozen en ziet met lede ogen aan wat er zo langzamerhand met je man gebeurt.
Je begrijpt heel goed dat het niet aan jou ligt met betrekking tot een oplossing. Het ligt in de handen van je man, maar hij doet er niets mee. Je bent inderdaad met een werkverslaafde getrouwd en net zoals alle verslavingen kan alleen hij er iets aan doen. Of er op een gegeven ogenblik bij neervallen.
De enige keuze die jij nog hebt is bij hem weggaan. Dat is uiteraard verre van eenvoudig en het vereist van je dat je daadwerkelijk en met hart en ziel van deze situatie verlost wil zijn en eerlijk gezegd heb ik niet de indruk dat je al zo ver bent.
Je zit duidelijk in een tussenfase, maar ikkan je verzekeren dat de kruik net zo lang te water gaat tot hij barst.
Ik geloof niet dat ik je iets kan aanraden, het is allemaal te persoonlijk en ik heb de indruk dat je ondanks alles nog van je man houdt.
Zolang je zelf niet met een oplossing komt zal je het uit moeten zitten. Zoals ik al zei: de kruik gaat net zolang te water tot hij barst, of het nu van jouw kant is of van zijn kant. Dat is een heel harde waarheid.
Heel veel success,
Hermesse.

Monique, 17-12-2013
Ik voel me gevangen in de werkverslaving van mijn man. Ik ben 47 mijn man 46, En hebben een zoontje van 7 jaar die zijn vader reuze hard nodig heeft. Nu kan iedereen wel zeggen creëer tijd voor je zelf, nou ik zou niet weten hoe. Mijn man gaat op tijd de deur uit en ik moet maar afwachten wanneer hij er weer is. 18 of 24 uur. En eeuwig zijn beloftes niet nakomen. We hebben natuurlijk lang een zelfstandig bestaan gehad en er was beterschap beloofd bij de geboorte van onze zoon, wat waren en zijn we gelukkig met hem. Maar niets is minder waar. Het bedrijf heeft al 3 keer een doorstart gemaakt en ik had serieus gehoopt dat hij er de laatste keer ook bij zou zijn. Ik ben zelf verpleegkundige maar ik kan geen werk aannemen omdat mijn man nooit kan beloven wanneer hij er is. Ik wil ook een stabiele factor thuis zijn voor onze zoon dat hij wel iets af kan spreken. Ik weet niet wat ik moet ik heb het meeste zin om gewoon op te stappen maar dat probeer je toch koste wat kost te voorkomen voor je zoon. Maar ik ben helemaal op nu en je eigenwaarde daalt tot onder het nul punt omdat je alleen maar bezig bent alle ballen in de lucht te houden. Reactie infoteur, 29-12-2013
Hallo Monique,
Ik kan niet anders dan enorm met je meevoelen.
Het problem lijkt onoplosbaar omdat het in feite aan je man ligt om verandering in de situatie aan te brengen.
De beslissing is een hele moeilijke: houd je nog genoeg van hem om op deze manier door te gaan of zou het beter zijn om toch maar een andere oplossing te zoeken.
Wat je niet moet doen is afwachten tot er verbetering intreedt van de kant van je man. Je zult zelf knopen door moeten hakken. Dat begint met aan jezelf te denken, dan aan je zoontje en dan pas aan je man.
Je moet het stapje voor stapje doen.
Misschien zou je kunnen beginnen met het nemen van een part-time baan als verpleegkundige wanneer je zoontje op school zit. De meeste scholen hebben een overblijf regeling dus dat hoeft je hier niet vanaf te houden. Zo zou je weer een werkritme kunnen vinden en het doet enorm veel voor je eigenwaarde. Thuis blijven voor je man hoef je onder de omstandigheden ook niet.
Wat ik in het artikel wil zeggen is: hak je eigen knopen door, want iets verwachten van een werkverslaafde man leidt in het algemeen tot niets.
Het is waar dat werkverslaving vaak tot scheiding leidt, maar dat is een laatste redmiddel. Nu je zoon op school zit kan je werken aan jezelf en het voordeel van een werkverslaafde man is dat hij niet van je kan verwachten dat je maar thuis zit te wachten tot hij eindelijk richting huis gaat.
Veel success!
Hermesse

Anoniem, 03-02-2013
Ik heb er hier 1 zitten, van 6 uur z'n bed uit tot 6-7 uur op het werk,
Vaak ook wel eens tot 8 half 9 en in het weekend ook een paar uur of een hele werkdag.
Bang dat hij ontslagen word, tijd voor mij of andere leuke dingen is er niet, en als hij vrij is een dagje in de week dan slaaptie een paar uur, ik voel me alleen. Dit gaat al een jaar zo… ik ga hier onderdoor… Ik ben 25 hij 42 en ik denk dat ik maar met deze relatie stop Reactie infoteur, 04-02-2013
Ja. het is duidelijk dat uw partner werkverslaafd is. Het is wel belangrijk dat u de reden onderscheidt waarom hij dat is. Meeste werkverslaafden zijn dat hun hele leven, het lijkt me uit uw verhaal dat hij het pas een jaar is. Dat geeft hoop, misschien is hij inderdaad werkverslaafd omdat hij geen andere optie ziet in deze tijden van crisis. Misschien is hij bang om zijn baan te verliezen en dat is gezien zijn leeftijd traumatisch.
Ik heb vrienden waarvan de man werkverslaafd is maar waarvan de vrouw heeft geleerd om ermee om te gaan, als u dat niet wilt dan zou ik u inderdaad aanraden om uw relatie onder de loupe te nemen. Misschien kunt u er met hem over praten zonder direct met weggaan te dreigen? Hij moet zich niet in het nauw gezet voelen want dan zijn goede beslissingen nemen onmogelijk voor hem.
Veel succes!