mijn kijk op

Gelukkig leven in een wereld vol verdriet, dood en pijn

Veel medemensen op deze aardbol gaan rechtstreeks gebukt onder honger, oorlog, misdaad, ziekte, natuurrampen enz. Ondanks dat we terdege beseffen dat miljoenen medemensen daardoor een diep ongelukkig bestaan leiden, zijn we in staat onze ogen daarvoor enigszins te sluiten, en zelf wel aan een redelijk gelukkig leven te werken.

Een leuk busreisje

Stel dat je een vakantie-uitstapje maakt in een autobus vol met vrolijke medepassagiers. Je hebt veel plezier van het uitstapje, en je geniet van het mooie panorama dat zich aan je vertoont. Je verkneukelt je met de gedachte van een leuke stad waar je straks gaat passagieren. Plotseling ontdek je echter dat achterin iemand meereist die doodziek is geworden, met een van pijn vertrokken gezicht. Hij is door niemand meer te redden. Heb je dan evengoed, terwijl je weet dat zo’n stervende pijnlijdende persoon in de bus meereist, nog wel plezier tijdens dat ritje. De vraag stellen is hem beantwoorden: waarschijnlijk is die dag en misschien wel je hele vakantie behoorlijk vergald vanwege die stervende medepassagier die een weeklang meereist.

Onze levensreis

Het vreemde is dat wij weten dat zich achterin de “autobus” van moeder Aarde ook heel veel meerijdende passagiers bevinden, die er minstens even erg aan toe zijn, maar dat het ons eigen ritje op deze aarde niet echt verpest. Hoe kun je toch gelukkig zijn in een wereld vol ellende. Een vraag die elk mens zich wel eens stelt. Want hoe is het mogelijk dat er een enorme hongersnood in Afrika is terwijl wij evengoed lol op de camping hebben tijdens een BBQ. En waarom kan ik lekker onbekommerd sporten terwijl ik dat meisje van 18 jaar in een invalidewagentje zie zitten. Het is één van de vele mysteries op deze aarde, dat wij gewoon kunnen functioneren en plezier maken, terwijl die anderen die wat verder van ons vandaan staan, (letterlijk en figuurlijk) onderwijl creperen.

Verdringen

Het blijkt dat de mens in staat is traumatische gebeurtenissen en nare herinneringen te verdringen. Is dit verdringingsmechanisme dan wellicht ook van toepassing op de dagelijkse ellende die over ons wordt uitgestort door de media? En houden we onszelf voor de gek en sussen we ons geweten, door af en toe een gift te storten of wat vrijwilligerswerk te doen. Natuurlijk zinnige dingen die het leed van anderen ongetwijfeld verzachten, maar toch lang niet voldoende om gewetenloos onze ogen te sluiten voor de ellende die velen moeten doorstaan.

Als een mens ouder wordt

Als je nog jong, enthousiast en onbevangen bent, en hopelijk redelijk gezond, kijk je het leven vol optimisme tegemoet. Opgroeien, vrienden krijgen, lol maken. Vervolgens aan je carrière werken, een woning betrekken, een gezin stichten. Kortom het leven lacht je toe ondanks dat je het niet vanzelf krijgt, er vaak hard moet werken en ook veel aandacht aan je gezin moet besteden. Maar na gedane arbeid is het goed rusten en je geniet van de vrije uren die je samen met je gezin doorbrengt. Zo zou het voor ons allemaal moeten zijn en ook blijven.

Of is het zo dat al die ellende uiteindelijk toch ons leven vergalt en we ten slotte langzaam maar zeker wat somberder worden. Iedereen kan immers zien dat ouderen niet meer zo onbezorgd en vrolijk leven in vergelijking met jongeren. En dat bejaarden triest van al het onrecht dat ze in hun leven hebben gezien, gelezen en meegemaakt, ten slotte verre van lachend het graf in gaan. Worden die passagiers op de achterste rij, op het moment dat we zelf dood gaan, tenminste toch nog enigszins serieus genomen.

Eind goed, al goed

Dit spreekwoord gaat helaas niet op voor de mens, omdat het hoe dan ook slecht met ons afloopt, tenzij je de dood als een positief fenomeen beschouwt. Maar normaal gesproken gaan we dood omdat ons lichaam en onze geest het begeeft en we, gelijk een afgereden auto, rijp voor de sloop zijn. Derhalve geen goed einde maar een slecht einde. Betekent dit dan tevens: “eind slecht, al slecht”?