Verlegenheid overwinnen

Joost, 26-08-2015
Bedankt voor dit artikel de omschrijving past precies bij mijn situatie. Ik ben 17 jaar oud en al een lange tijd verlegen maar ik zit nu in een nieuwe klas omdat ik ben blijven zitten. Iedereen doet wel aardig tegen me en ik word ook gevraagd om mee te fietsen, maar als ik dan mee fiets weet ik niet wat ik moet zeggen en zeg ik niks behalve ja en oké. Sommige meiden uit mijn klas lijken wel medelijden met me te hebben en proberen dan aardig te doen, maar dit zorgt er juist voor dat ik me echt zo'n loser voel. De jongens uit mijn klas vinden mij denk ik gewoon raar en ik heb dan ook niemand om verder in het jaar samen presentaties en werkstukken mee te doen. Soms verlaat ik school ook extra snel zodat ik met niemand samen hoef te fietsen zodat er geen ongemakkelijke stiltes vallen. Hierdoor denken sommige mensen ook dat ik ze niet mag en dat ik niets met deze klas te maken wil hebben. Heeft iemand hier nog tips voor? Reactie infoteur, 08-02-2016
"Don't be afraid to do something just because you're scared of what people are going to say about you. People will judge you no matter what."

Jesse, 10-02-2015
Voor mij is verlegenheid echt een kwelling. Ik kan gewoon niet meer helder nadenken. En ik sla bij het kleinste dingetje al vast. Mijn verlegenheid is zo erg dat ik gewoon haast niks meer kan doen Reactie infoteur, 08-02-2016
"Don't be timid with your talents. Learn to trust them."

Rick, 19-01-2015
Voor mij is mijn onzekerheid/verlegenheid echt een dagelijkse marteling. Ik heb een leidinggevende functie en ik krijg al jaren te horen van mijn baas dat ik harder moet worden en voor mezelf moet opkomen. Dit zou ik wel willen maar het lukt me gewoon totaal niet. Ik ben en blijf telkens maar weer dat zachte ei. Het voelt echt als een blok aan m'n been. Reactie infoteur, 08-02-2016
"The way you overcome shyness is to become so wrapped up in something that you forget to be afraid." ~ Lady Bird Johnson

Irma Essers, 16-11-2014
Ik vind het nogal een slecht advies om over de ander te denken 'wat een malloot', of in andere negatieve termen. Als dit gangbaar psychologisch advies is dan worden zo onuitstaanbare mensen gecreëerd.
'De ander is ook maar een mens net als ik' lijkt me voldoende. Reactie infoteur, 08-02-2016
"If you change the way you look at things, the things you look at change."

Anoniem, 02-11-2014
Ik las dit stukje en wist meteen dat ik niet de enigste was. Ik heb jaren gezeten met het idee dat ik iets had. Al die domme gedachten dat je denkt ik moet dit doen en dat doen en dat ik mezelf steeds maar weer teleur stel. Ik kan ook nooit zo goed een gesprek op gang houden en vind het moeilijk om vrienden te maken. Ik snap nu dat het door verlegenheid komt en dat ik die verlegenheid los moet laten. Ik heb een zware tijd gehad en weet nu dat dat moet en zal veranderen. Dit stukje heeft me enorm geholpen bedankt. Reactie infoteur, 08-02-2016
"The world doesn't care if you're shy. If you hide, they won't come looking."

Kartoffel (infoteur), 01-07-2013 #35
Ik hoor vaak dat leeftijd ook een rol speelt bij verlegenheid, ik ben zelf nu 18 jaar en nogsteeds ontzettend verlegen, en ik ben heel moeilijk mezelf bij o.a klasgenoten (thuis en bij hechte vrienden ben ik ontzettend praatgraag en druk) anyways, verlegenheid begon op mijn 14e steeds sterker toe te nemen, daarvoor speelde het wel een beetje, toen durfde ik op de basisschool nooit wat te vragen aan leraren (heb ik overigens nogsteeds moeite mee), maar nu krijg ik alleen al zenuwen als ik met klasgenoten waarmee ik niet zo een band heb naar huis moet reizen…
Volgens mijn ouders zou dit vanzelf minderen met de jaren, maar dat heeft me nietecht overtuigd. Stel dat het nooit overgaat?! En ik ben best bezorgd over hoe ik met verlegenheid zou moeten kampen in de toekomst. Ik wil grafisch vormgever worden, en zal veel moeten samenwerken met klanten… Reactie infoteur, 08-02-2016
"Believe in yourself and all that you are. Know that there is something inside you that is greater than any obstacle." ~ Christian D. Larson

Kevin, 13-05-2013
Hallo allemaal.
Ik ben 21 jaar, Nu ik dit stuk heb gelezen voel ik me een stuk beter! Ik heb al weer een tijdje last van een angststoornis, ondanks dat wou ik toch een studie volgen. En in die studie moest ik ook nog is een presentatie houden voor de hele klas, en dat ging toen helemaal fout, ik begon te trillen en ik had sterk het gevoel dat ik ging flauwvallen. En sindsdien kon ik niet meer met vreemden praten zelfs niet bij het tankstation bijvoorbeeld ik kreeg steeds hetzelfde gevoel alsof ik flauw val en dat samen met een diep schaamte gevoel. En dat is alweer bijna 4 maanden geleden. tot op de dag van vandaag heb ik me helemaal afgezonderd, ik doe niks meer buiten het huis. Heb ook geen vrienden meer.

Maar nu ik dit heb gelezen voel ik me echt een stuk beter! Ik ga de tips gebruiken en kijken of het werkt! Trouwens om dit op deze site te zetten lucht me hart ook weer!:P

Heeft er nog iemand ongeveer het zelfde als ik?
En heeft daar nog meer tips voor? Reactie infoteur, 08-02-2016
"It's not the future that you're afraid of. It's repeating the past that makes you anxious."

Anoniem, 13-04-2013
Van verlegenheid heb ik nu al ongeveer twee jaar last. In de eerste ben ik heel erg gepest, en in de tweede werd ik omver gelopen door mijn klasgenoten. Het gepest was toen wel afgelopen, maar ik ben er nu heel erg op gaan letten wat anderen van mij vinden. Ik zit nu in 3 havo en omdat ik een niveau ben gestegen zit ik nu in een andere, leukere, klas. Ik ben zo bang om nu een misstap te begaan, omdat ik me voor mijn gevoel in de tweede best vaak voor schut heb gezet met mijn stem die oversloeg, of gestotter of versprekingen. Ik wil absoluut geen negatieve aandacht krijgen en houd daarom mijn mond. Het is ook niet dat ik er wat aan kan doen, er is geen knop die ik om kan zetten zodat ik meer ga praten en me niks aantrek wat mensen van me vinden. Eigenlijk heb ik liever dat mensen me maar een beetje raar vinden omdat ik net iets te hard lach, te hard praat of rare dingen zeg dan vast te blijven zitten in wat ik nu doe. Het voelt als een soort blokkade waar ik geen last van heb als ik thuis ben. Ik vraag me af hoe dat komt: thuis ben ik heel druk, kan ik non-stop door blijven praten en heel actief bezig zijn, terwijl ik op school soms niet gezien wordt omdat ik zo rustig ben, ik standaard als ''die stille'' omschreven wordt en ik zelfs bij gym niet durf te bewegen omdat ik bang ben fouten te maken. Natuurlijk zullen de meiden wel over me praten, ze hebben er alle reden toe. Mijn docente Nederlands maakte laatst tijdens een groepsopdracht ook al een opmerking dat ik sloom ben en dat zal ongetwijfeld worden omdat ik nooit mijn mond opentrek, maar het doet toch wel pijn. Niemand begrijpt dat ik hier zelf niet voor gekozen heb en het ook liever anders zou willen. Maar ik wil mezelf ook niet in een hokje stoppen: het is niet omdat ik verlegen en sociaal ongemakkelijk ben ik bepaalde dingen niet hoef te doen. Elke keer zeg ik tegen mezelf dat ik deze dag op school meer moet gaan zeggen en moet proberen eens een keer écht te lachen met iemand, maar het lukt niet. Ik ben er heel erg mee bezig en voel me net een autist (niet dat er wat mis is met autisten). Als ik met de klas een rondje ga lopen, bijvoorbeeld tijdens gym, en we een hekje over moeten stappen, krijg ik al een kleine paniekaanval. Stel dat ik met mijn voet blijf haken en ik struikel? Met zulke dingen ben ik de hele dag bezig. Ik heb geen idee wat ik er tegen moet doen omdat ik het gevoel heb er met iemand over te praten wel oplucht maar niets oplost. Ik denk namelijk niet dat anderen mijn problemen kunnen of willen oplossen.

Geen idee of het iemand wat interesseert, maar het is fijn om even mijn hart te kunnen luchten. Dankjewel. :)

Liefs, Reactie infoteur, 08-02-2016
"When you look at a person, any person, remember that everyone has a story. Everyone has gone through something that has changed them."

Sophietje, 18-02-2013
Ik ben een meisje van 12 en ik ben verlegen als ik moet zingen voor de klas of op een vraag moet antwoorden of als ik voor de klas moet staan of als ik moet voorlezen. Ik vind dit helemaal niet leuk, want ik zou later actrice willen worden en met verlegenheid lukt dat natuurlijk niet. Ik heb super hard hulp nodig. HELP HELP! Reactie infoteur, 08-02-2016
"Shy people notice everything but they don't get noticed."

Fr, 19-10-2012
Hallo,
Ik ben een meisje, 16 jaar. Ik zeg altijd van mezelf dat ik verlegen ben, maar op sommige momenten ben ik dat totaal niet. Ik kan makkelijk een gesprekje voeren met bijv. klasgenoten. Maar soms, bijv. in een groep, voel ik de druk dat ik wat moet zeggen. Het probleem is dan echter dat ik dan niks weet te zeggen en mezelf heel verlegen voel.
Bij leraren voel ik me over het algemeen niet verlegen, maar bij een leraar wel. Als ik het lokaal binnenstap, durf ik geen praatje te maken met mijn klasgenoten, zoals ik anders wel doe. Ik kan ook geen normaal antwoord geven op als mensen mij wat vragen. Mijn antwoord komt er dan hortend en stotend uit. Ook als ik door de gang loop en ben aan praten en die leraar komt eraan, stop ik met praten. Ik heb me al veel keer voorgenomen om gewoon normaal te doen, maar het lukt me niet! Heeft u misschien nog een tip? Reactie infoteur, 20-10-2012
Hi Fr, sommige mensen versterken andermans verlegenheid, precies zoals jouw leraar doet. Misschien vind je hem stiekem erg leuk, of heb je het idee dat hij jou beoordeelt. In elk geval houd je je bezig met wat hij denkt en dat maakt je onzeker. Op korte termijn is daar niet veel aan te doen, de tijd zal veel van dit soort 'probleempjes' oplossen. Gewoon omdat je na verloop van tijd wel weer een andere leraar krijgt. Druk voelen in een groep om iets te zeggen is weer een andere uiting van onzekerheid. Hier kun je wel gemakkelijk iets aan doen, namelijk stoppen met denken dat een gesprek van jouw kant uit zou moeten gaan. Zijn de anderen aan het praten en jij - al lange tijd - niet, dan wordt de verlegenheid vaak nog erger. Om dit voor te zijn kun je alvast in de eerste minuut iets zeggen, zodat de drempelvrees een beetje weg is. Een handigheidje is dus om juist vanaf het moment dat de groep zich gevormd heeft de indruk te wekken dat je van nature een prater bent, ook al ben je dat in gezelschap dus helemaal niet. Door de beeldvorming van anderen over jou te beinvloeden, beinvloedt je namelijk ook je eigenbeeld. En dit is gunstig op de lange duur. Succes, A.

Diederik, 23-01-2012
Hallo ik ben 36 jaar en op zoek naar werk.
Ik ben wel altijd al een klein beetje verlegen geweest, maar ik heb er nooit echt problemen mee gehad.
Maar nu met sollicitatiegesprekken al een aantal keer gehoord dat ik te verlegen (of 'erg rustig') overkom! Dit is namelijk voor een functie waarbij je zelf contact op moet nemen met veel mensen, vergaderen, en presenteren etc. en ze verwachten dan dat je niet erg verlegen bent.
Ik vind zelf niet dat ik een probleem heb, want ik vind het leuk om iets te presenteren (als ik de presentatie goed heb voorbereid, waar ik altijd voor zorg) en om de telefoon op te pakken om mensen te bellen is ook geen probleem voor mij als het werkzaken betreft. Ik ben misschien wel iemand die een wat afwachtender houding heeft (de kat uit de boom kijkt) en ik ben niet heel erg een spontane flapuit (heb wat meer tijd nodig om mensen te leren kennen) Maar toch vind ik het onterecht dat ik vaak wordt afgewezen omdat mensen mij als te verlegen ervaren. Hoe kan ik tijdens een sollicitatiegesprek voorkomen dat mensen mij als verlegen ervaren? Ik ben niet goed in acteren en liegen dus het moet niet te ingewikkeld zijn! Reactie infoteur, 24-01-2012
Hi Diederik, in het artikel staan hiervoor handreikingen. Wacht nooit af wat een ander gaat zeggen, maar neem zelf het woord. Zo moet je al beginnen. De toon is dan namelijk meteen gezet! Verder moet je je afvragen of je wel solliciteert op de juiste vacatures. Waarschijnlijk zien de werkgevers jou veel meer in een heel andere rol, en daar zouden ze best eens gelijk in kunnen hebben. Het is in deze tijd wel zo dat verlegenheid niet meer zo wordt geapprecieerd als vroeger. Een brutale (dit noemen ze 'pro-actieve') houding wordt meer op prijs gesteld, en dat is een drama voor iedereen die dit niet in zich heeft. Overigens is dit ook een punt dat vooral in Nederland geldt, want in Belgie bijvoorbeeld waardeert men het juist ontzettend als je je bescheiden opstelt. Woon je dus in het zuiden van het land, probeer het dan eens over de grens? ;) Succes, A.

Sj, 09-09-2011
Ik ben 22 jaar oud en leef ook met dit probleem. Alles in deze tekst is wat in mij omgaat. Ik snap niet waarom want iedereen zegt dat ik er goed uitzie, en dat weet ik ook. Ik kan soms gewoon meisjes ''regelen'' in de kroeg etcetera. (Kortom, eerste contact is geen probleem, maar later moet je jezelf bewijzen) Ik heb werkelijk alles thuis en heb best veel vrienden. Alleen als ik mensen eenmaal ken, is het inderdaad dat ik het idee heb dat ik die ''stempel'' draag dat ik verlegen en saai ben, plus dat je dan goed over moet gaan komen. Ik heb ook het idee dat het de laatste jaren nog erger wordt. Misschien omdat ik denk dat mensen steeds meer van me gaan verwachten. Dit feit frustreert me omdat ik altijd gehoopt had dat het minder zou worden. Ik stap bijvoorbeeld steeds minder op vreemden in de kroeg af omdat ik bang ben dat mijn vrienden, of anderen me afwijzen of uitlachen als ik afgewezen wordt. Ik heb nu het idee dat het zo echt niet meer verder kan. Ik daag mezelf al jaren iedere dag uit maar ik kan nooit mezelf zijn, zelfs niet echt bij m'n vrienden. Ik wordt er ook moe van altijd een ander maar als beter te zien, me in de praktijk nederig op te stellen terwijl ik eigenlijk gewoon veel trots heb en juist een ontzettende verlangen voel om gewaardeerd te worden, cool te zijn ipv die aardige gozer. Reactie infoteur, 11-09-2011
Hi Sj, je stelt hoge eisen aan jezelf, maar nodig is dat niet. Ook dat stempel wat je jezelf hebt gegeven kun je per direct van je af schudden. Dat je op niemand afstapt betekent nog niet dat je verlegen zou zijn. Zie dat eens zo? Leef dus niet het leven dat je denkt dat je moet leven, maar wat je zelf wilt leven! Geef anderen niet teveel invloed, want op dit moment laat je veel van hun visie afhangen. En daardoor voel je je tekort schieten, alsof je niet aan hun verwachtingen kan voldoen. Stel vanaf nu je eigen ideeen op, en als je trots op jezelf bent, laat dat dan ook zien. Je bent het waard, ook al vind je van niet. Het verlangen om gewaardeerd te worden ziet diepgeworteld in ieder mens, hoewel het met verlegenheid niet zozeer te maken heeft. Waardering krijg je wel, maar zelden op het moment dat je dat zelf wilt, en ook niet door de mensen van wie je die waardering zou willen hebben. Let it be… Groetjes, A.

Tijger, 01-09-2011
Hallo, iedereen
Ik ben ook een terug getrokke persoon &ook wat verlegen, die al lang relatie heeft maar het lukt niet zo best omdat ik vrij stil ben en weinig zeg.
Want zo wil ik niet verder leven, zo gaat onze relatie stuk
Ik zou er veel voor overhebben om daar over te geraken dat ik met mijn vriendin lange gesprekken kan voeren en leuke dingen kan gaan doen, dat zij ook gelukkig kan zijn en ikke ook, maar hoe begin je eraan?
Wie heeft er raad voor mij Reactie infoteur, 02-09-2011
Hi Tijger, je begint er aan door het artikel van A tot Z te lezen en de inhoud op je in te laten werken. Kennelijk ben je geen 'prater', dus kun je niet verwachten dat dat drastisch zal veranderen. Verder speelt mee dat je vriendin/gesprekspartner voor jou misschien niet boeiend genoeg is. Gesprekken ontstaan namelijk als er van beide kanten feedback wordt gegeven. Als zij dingen tegen je zegt kun je er toch op reageren? Heeft ze zelf weinig stof, dan moet je je afvragen of zij wel de juiste voor jou is. Partners moeten elkaar aanvullen! Groetjes, A.

Joy, 20-08-2011
Hee, ik ben een meisje van 16 jaar en erg verlegen, ik vind dit erg irritant want als ik dan uit ga met vriendinnen en er komen mensen bij staan die ik niet goed ken sla ik helemaal dicht, dan weet ik niet maar wat ik moet zeggen tegen die mensen. Ik voel me dan ook zo saai. Als ik mensen beter/goed ken dan ben ik juist heel druk en gezellig enzo maar dan moet ik ze eerst goed kennen. Kan ik hier iets tegen doen?
Joy Reactie infoteur, 20-08-2011
Hi Joy, zie het artikel, want daar staat precies in beschreven wat je aan verlegenheid kunt doen. Je beschrijft overigens geen bijzonder probleem, want ontelbaar veel mensen hebben precies hetzelfde als jij. Groetjes, A.

Harun, 08-08-2011
Ik ben een jongen van 23 jaar, ik vind een meisje leuk van 21 jaar.
Maar zei is zeer verlegen, soms kan ik er niet mee omgaan.
Want ik heb niet zo veel geduld, zij is soms erg stil en durf niks te zeggen en dat irtitert mij mateloos. Hoe kan ik nou omgaan met mensen die zeer verlegen zijn. Wil dat iemand mij vertellen want zelf zij zeg wil je mij gaan helpen van mijn verlegenheid hoe kan zij het beste uit die fase.
Wat moet zij allemaal gaan doen? Reactie infoteur, 09-08-2011
Hi Harun, weet je wel zeker dat je een verlegen type wel zo leuk vindt? Je hebt weinig geduld en het irriteert je zelfs 'mateloos'. Wat verwacht je dan van haar? Als ze geen vertrouwen in je stelt, ondanks haar verlegenheid, dan zal het ook niets worden. Gaat het om vriendschap dan kun je gewoon blijven praten tegen haar, jezelf zijn, haar dingen vragen, voorstellen om samen op stap te gaan, enz. Zo kom je er meteen achter of dit op de lange duur wel werkt. Het artikel geeft verder de nodige details. Groetjes, A.

Helena, 04-08-2011
Iemand heeft mij eens verteld dat weinig privacy je verlegen maakt. Klopt dit of is dit verzonnen? Reactie infoteur, 05-08-2011
Hi Helena, hier is me niets van bekend maar het lijkt me eerder andersom. Hoe meer privacy je gewend bent, hoe moeilijker het is om opnieuw in een sociale omgeving te functioneren. Groetjes, A.

Harmen, 26-07-2011
Ik heb dit zojuist gelezen en alles wat ik hierboven lees, heb ik. Gewoon doen, tja… dat lukt gewoon niet omdat dit al langer gaande is natuurlijk die kloof wordt steeds groter. Als ik een leuk meisje zie ook iedere keer van nouja doe ik volgende keer wel ofzo… dan de volgende ochtend weer spijt hebben uiteraard :(. Wat kan ik het beste doen? Reactie infoteur, 02-08-2011
Hi Harmen, goed het artikel lezen! In de liefde gaan veel dingen vanzelf. Heb je het idee dat je echt op iemand af moet stappen en een soort drempel over moet, dan is er eigenlijk al iets mis. Veel relaties ontstaan vanuit een vriendschappelijke basis. Mensen rollen in een relatie zonder dat ze er erg in hebben. En zo heeft de natuur het een beetje bedoeld ;). Heb geduld! Groetjes, A.

Wendy, 10-05-2011
Ik ben een meisje van 19. Ik ben al sinds mijn pubertijd heel erg verlegen. Ik heb totaal geen problemen om gesprekken aan te gaan met vreemden als ik bijvoorbeeld uitga of op sociale netwerken. Maar zodra ik in een nieuwe klas kom of in een nieuw team om te werken dan klap ik totaal toe en zit ik er altijd maar wat bij. Dit is heel irritant, voral omdat ik weet dat ik het buiten die situaties wel kan. ik denk dat mensen me raar vinden omdat ik zo weinig praat. En als ik praat dan komt het er heel anders uit dan ik wilde. Als ik met mensen erover praat dan zeggen ze altijd dat ik gewoon moet durven, maar dat is heel erg moeilijk =( Reactie infoteur, 11-05-2011
Hi Wendy, ja. Dit type verlegenheid gaat samen met onzekerheid en een angst om te falen. Immers, in een klas of team worden er bepaalde dingen van je verwacht. Bij het uitgaan of op een sociaal netwerk speelt dat niet. Je zult er in meer of mindere mate altijd wel wat last van houden, maar het kan mettertijd wel verbeteren. Want al doende leer je. Sterkte, A.

Jm, 17-04-2011
Ik ben een jonge (18) en ik vindt een meisje heeeel leuk maar ik durf gewoon niks te doen en dit begint nu echt zeer irritant te worden want heb al vaak genoeg gelegenheden gekregen om een stap te zetten maar telkens durf ik het gewoon niet. volgens mij vindt zij mij ook leuk maar weet dit niet zeker want op dat gebied is zijn volgens mij ook wat verlegen… Reactie infoteur, 18-04-2011
Hi Jm, zie: http://mens-en-samenleving.infonu.nl/communicatie/11523-hoe-je-een-vrouw-verovert.html
Hopelijk heb je hier iets aan! Succes, A.

Margje, 08-04-2011
Wat een herkenbaar verhaal. Ik ben moeder van 3 kinderen. Ben erg op mezelf (doe niet vaak mee met de dorpsactiviteiten) maar vindt dat moeilijk als ik tussen anderen sta (bijvoorbeeld op het schoolplein om de kinderen op te halen). Iedereen praat met elkaar en ik sta alleen. Ik weet ook niet goed wat ik tegen hen moet zeggen, waar ik over moet praten. Ik heb het gevoel dat iedereen mij saai vindt of ook niet weet wat hij/zij tegen mij moet zeggen. Is nu de enige oplossing om mij meer te mengen in het dorpsgebeuren (past niet helemaal bij mij). Ik merk dat onze kinderen op mij gaan lijken en er ook niet helemaal bij horen. Reactie infoteur, 09-04-2011
Hi Margje, ja, want dat is precies waar je eigenlijk toch behoefte aan hebt. Nu is het niet zo dat je met al die mensen contact moet leggen, want zo ben je niet en dus zal dat ook niet werken. Maar er moeten toch minstens een of meerdere personen zijn waarmee je best om zou kunnen gaan. Begin altijd in het klein, dus bv. een opmerking over de kinderen (op het schoolplein), en stel een ander ook gerust eens een vraag. De focus ligt nu namelijk volkomen op jezelf, maar zou je kunnen verleggen naar andere mensen. Als je het op kunt brengen om daadwerkelijk interesse in andere mensen te krijgen, zal verlegenheid minder kans krijgen. Saai ben je echt niet, want vaak is het zo dat de 'saaist ogende' mensen veruit het leukst blijken te zijn, mits je ze beter leert kennen. Pas op met het etiketteren van je kinderen, want zij zitten in een andere positie en hebben in de klas heus wel contacten, hoe weinig misschien ook. Leraren letten hier ook op. Groetjes, A.

Sanne, 01-04-2011
Ik ben een meisje van 14 en ik ben al mijn hele leven verlegen. Als ik mensen eenmaal ken dan valt het mee, en ben ik meestal helemaal niet verlegen. Maar in nieuwe situaties of met nieuwe/onbekende dingen en mensen ben ik heel verlegen. Ik heb sinds nog niet zo lang geleden een vriendje, en ik voel me helemaal op mijn gemak bij hem. Maar toch, als we oogcontact hebben of iets dan durf ik vaak niet meer en dan kijk ik weg en soms probeer ik situaties ook te voorkomen waarin ik het moeilijk heb. En ik heb het er ook met hem over, en het gaat wel al beter als eerst, maar ik wil dat het nog beter wordt als het nu is, en ik wil me ook op andere momenten gemakkelijker voelen. Reactie infoteur, 03-04-2011
Hi Sanne, dit is niet enkel verlegenheid, maar ook onzekerheid. Je bent nog erg jong en het leven, dus ook vriendschappen en relaties, vraagt veel oefening. Al wat je beschrijft is gewoon, en je bent dus ook zeker niet de enige. Mogelijk heeft je vriendje hetzelfde probleem. Praat er samen over, en lach erom. Verlegenheid is trouwens een geweldig aantrekkelijke eigenschap, ook al zie je dat zelf niet zo! Groetjes, A.

Verlegen Persoon, 31-01-2011
Ik ben een 17 jarige jonge, Ik ben zo bij vriende niet verlegen en met vreemde kan ik naar een tijdje goed op schieten. Maar dan raak ik aan de praat met een meisje en de volgende keer dat ik haar zie weet ik gewoon niet wat ik moet zeggen en loopt het altijd fout af. Kan ik hier iets tegen doen? Reactie infoteur, 31-01-2011
Hi Verlegen persoon, het antwoord wat ik aan je voorganger heb gegeven geldt ook voor jou. Wat je ook moet weten is dat je altijd slechts 50% verantwoordelijk bent voor de voortgang van een contact. Zo'n meisje zal zelf ook initiatief moeten tonen om een gesprek goed te laten verlopen. Als je het gevoel hebt dat alles van jouw kant moet komen dan is zij gewoon niet de juiste gesprekspartner. Door de jaren heen zul je leren wat goede en slechte contacten zijn. Verwacht dus niet dat alles piekfijn moet verlopen want zo is de realiteit niet. Groetjes, A.

Naamloos, 18-01-2011
Ik ben een jongen van 15, en op sommige momenten kan ik me heel onzeker voelen. In de buurt van mijn vrienden voel ik me heel erg goed op mijn gemak en kan ik vaak lachen en goede gesprekken voeren. Maar bijvoorbeeld bij meisjes die ik wel aantrekkelijk vind en nog niet zo goed ken voel ik me vaak onzeker. Ik weet niet waarover ik moet praten e.d. of als zo iemand bijv. alleen maar gedag tegen me zegt voel ik me al onzeker over de manier waarop ik dan hoi heb gezegd enzo. Dit gebeurd vooral als ik door de gangen op school loop en dan probeer ik ook vaak oogcontact te vermijden met dat ene meisje. Of in een keer andere aandacht zoeken door in een keer een gesprek te beginnen met een van je vrienden. Ik heb het gevoel dat het wel ergens in me zit, want ik kan best goed met het onbekende omgaan, maar ik weet niet hoe ik hier vanaf kom. Want ik heb dit vooral bij dat meisje. Ook als ik vervelende opmerkingen naar me geroepen krijg reageer ik niet of heb ik daar geen zin in oid. Dit is erg vervelend. Wat moet ik hiertegen doen? Reactie infoteur, 21-01-2011
Hi Naamloos, wat je beschrijft komt zeer vaak voor, vooral op jouw leeftijd. Je hoeft helemaal niets te doen want zo'n meisje zal zich echt niet bezighouden met de manier waarop jij hoi zegt! Verlegenheid is een te sterke focus op je eigen gedrag, waardoor je in de war raakt. Maar dat betekent niet dat anderen dat zien. En gespreksonderwerpen hoef je eigenlijk niet te hebben. Lukt contact niet zo goed, dan is de spanning wat te sterk en is die andere persoon eigenlijk niet de juiste 'tegenspeler' voor jou. Zie het dus allemaal wat luchtiger en beschouw meisjes niet als wezens van een andere, onbekende planeet. Integendeel, je zult merken dat er meisjes zijn met wie je best kunt babbelen. Maar mogelijk zijn dat andere meisjes dan waar je nu een oogje op hebt ;). Op vervelende opmerkingen hoef je natuurlijk nooit te reageren. Verlegenheid verbetert met de tijd, en je hebt zelfs zeeen tijd! Mocht je je toch altijd verlegen blijven voelen, weet dan dat veel vrouwen en meisjes dit juist ZEER aantrekkelijk vinden. Groetjes, A.

Terence, 03-12-2010
Ik ben 15, en ik voel me wel heel erg op mijn gemak bij mijn vrienden, en bij onbekenden mensen ben ik minder verlegen dan sommigen mensen die ik ken, als ik naar een feest ga ofzo moet ik altijd een bekende bij me hebben, want als ik ergens kom waar ik totaal nieuw ben voel ik me ook niet op mijn gemak, als ik gewoon door de hal van mijn school loop loop ik zeg maar heel onzeker, omdat ik dan veel bekenden zie. Op msn enzo praat ik echt heel veel, maar in het echt ben ik meestal nog te verlegen, ik wil graag veel mensen leren kennen maar durf het niet zo goed. Reactie infoteur, 04-12-2010
Hi Terence, je leeftijd speelt een rol, maar niet alleen dat. Verlegenheid die in de nabijheid van bekenden juist erger is, komt veel voor. Je bent heimelijk bang voor hun oordeel. Maar so what, laat ze denken wat ze willen, jij denkt ook bepaalde dingen over hen. Met nieuwe mensen leren kennen begin je gewoon in het klein, spreek per keer slechts een persoon aan en probeer daar een praatje mee aan te knopen. Zo raak je wat meer bedreven in het voeren van simpele conversaties. Want die zijn vaak veel moeilijker dan een diepgaand gesprek, juist voor verlegen mensen! Groetjes, A.

Reggie, 15-11-2010
Ik ben net 16, maar ik heb al me hele leven last van erge verlegenheid en was altijd wel een stil persoon. Ik wil netals anderen gewoon gezellig kletsen, maar gesprekken voeren zit er bij mij niet echt in. :-( En ik neem me elke keer voor dat ik nu echt gewoon spontaan ga praten en dan lukt het niet, valt het weer tegen en word ik nog onzekerder. Op msn en andere online chats kan ik gewoon over alles praten en krijgt niemand me meer stil, maar zodra het in het echt is zegmaar, valt de stilte altijd maar. Ik heb wel geprobeerd om negatief over anderen te denken, maar ik heb gewoon zo erg een beeld gecreeerd van mezelf dat ik niet meer spontaner worden lijkt wel. Wat moet ik doen, help me please Reactie infoteur, 16-11-2010
Hi Reggie, je zelfbeeld veranderen gaat niet zomaar, dat merk je al. Jezelf voornemen nu eens echt spontaan te praten, werkt meestal averechts. Beter kun je ergens onbevangen aan beginnen en jezelf permitteren om fouten te maken. Zeg dus van te voren tegen jezelf het omgekeerde: Als er stiltes vallen is dat ook de 'schuld' van de gesprekspartner! Verder kun je jezelf gewoon toestaan om te blunderen, de verkeerde dingen te zeggen, enz. Want geen enkele uitgesproken zin kan perfect zijn, ook van die anderen niet. En dat is denk ik een beetje het probleem hier, je perfectionisme. Niets mis mee, maar in conversaties erg belemmerend. En mocht het voor je gevoel tegenvallen, draai de zaken dan om. Denk bij jezelf, gut, wat valt die ander tegen zeg! Zo maak je korte metten met je onzekerheid. Succes, A.

Don, 11-11-2010
Hey ik ben don ik heb wat problemen met vertrouwen en houden ik ben ook wat verlegen niet kwa oogcontacten ofzow maar met gesprekken voeren ik weet de hel niet waar ik het over moet hebben of waar ik mee moet beginnen en als het gesprek bijvoorbeeld al gaande is en er komt stilte tussenin dan zit ik me al druk te maken van en nou? ik wil zorgen dat ik op me gemak zit maar zij ook ik hoor ook te vaak dat ik te lief ben voor vrouwen hoe moet ik ze dan behandelen ik heb geleerd met respect of lijkt het of vrouwen vaker willen dat je ze afbekt of ruzie heb of slaat een facking matness:-p Reactie infoteur, 12-11-2010
Hi Don, twee mensen zijn verantwoordelijk voor de voortgang van een gesprek, niet eentje. Dus als er een stilte valt, kun je dat net zo goed haar aanrekenen. Toch raad ik je aan anders tegen een stilte aan te kijken. Het is geen must om constant woorden te laten vallen. Juist in de omgang met het andere geslacht is het veel leuker om af en toe eens helemaal niets te zeggen. En de onderwerpen… die doen er niet zoveel toe. Gemeenschappelijke dingen helpen wel, zoals praten over school of werk, of over vrijetijdsbesteding. Voel je je ondanks alles niet op je gemak, dan is de persoon tegenover je gewoon niet de goede. Denk dus nooit dat je dat met iedereen zo zal hebben, want dat is niet zo. Er zijn mensen die je van nature op je gemak stellen, en mensen waarbij je je altijd akelig zal voelen. Respect is een goede zaak, en dat je lief gevonden wordt is zelfs nog beter. Afbekken en ruzie maken past bij macho gedrag, en kun je aan anderen overlaten. Ze bereiken er helemaal niets mee. Jij wel, mits je geduld hebt. Succes, A.

Armin, 27-09-2010
Het lijkt wel alsof mijn stem me is ontnomen, want tot nu toe had ik nooit (grote) problemen met praten met iemand van het andere geslacht. Ik heb sindskort een nieuwe vriendin, en iedere keer als ik haar recht in haar ogen kijk, val ik stil! Ik raak kwijt wat ik moet zeggen, mijn handen beginnen spontaan te trillen, ik begin te zoeken naar uitvluchten, ik krijg een ontzettende maagpijn en ik voel mijn hart bonzen in mijn keel. Mijn vriendin is ook niet echt een open type wat het dus tweemaal zo erg maakt, er valt een gigantische stilte. Ik denk iedere keer vooraf dat het me wel zal lukken, maar hoe dichter ik haar huis nader, hoe meer het lijkt alsof mijn maag roept: "Ga terug!"
Ik zit in wanhoop omdat ik bang ben dat ze me zal verlaten of iemand anders vinden, er zou een manier moeten zijn waarop ik me kan aanpassen aan verschilende situaties, alleen heb ik geen flauw benul hoe.
Ik voel me nu vreselijk omdat ik niet weet wat ik nu moet doen, of hoe ik op bepaalde manieren moet reageren. En ik weet ook niet of dit nou ligt aan de verliefdheid of omdat ik toch echt verlegen ben, maar één ding is zeker, en dat is dat ik niet meer zonder haar kan, en dat ik haar dus echt niet kwijt wil. Heeft u enig advies hierop?
MVG, Armin Reactie infoteur, 28-09-2010
Hi Armin, je kunt niet zonder haar en wilt haar niet kwijt maar je neemt dan kennelijk de nare verschijnselen voor lief. Je verliefdheid en verlegenheid veroorzaken de veel te grote spanning, maar die spanning zoek je dus ook op. Want je hoeft helemaal niet naar haar toe. Als je haar in de ogen kijkt weet je niet meer wat je moet zeggen, je krijgt pijn in je maag, je hart bonst, je trilt en wilt weghollen. Weet je zeker dat zij wel de juiste vriendin voor jou is? Immers, een vriendin is iemand bij wie je je op je gemak voelt. En dat gevoel kan zij jou niet geven. Bovendien ben je onzeker over haar, wat als ze je verlaat of iemand anders vindt… je zegt het zelf. Welnu, misschien moet dat wel gebeuren om jouw ogen te openen. Het leven is een groot leerproces en dit hoort erbij. Maar al met al denk ik serieus dat zij niet de juiste persoon voor jou is. Een vriendin hebben is namelijk niet zo akelig als jij beschrijft, ook niet voor een erg verlegen persoon. Sterkte, A.

Jorfa, 12-01-2010
Geachte Reactie infoteur,
Ik zal mijn uiterste best doen, maar met beloven zet ik geen weddenschap op, en misschien heb dat ook veel te maken, met mijn jiddische achtergrond, daar bedoel ik mee, de angsten die mijn ouders hebben mee gemaakt, ( zijn helaas overleden )maar ik zal me best doen, om beter voor de dag tekomen,
MVG,Jorfa Reactie infoteur, 13-01-2010
Hi Jorfa, zou best kunnen dat wantrouwen in de mens(heid) meespeelt. Dat maakt het moeilijker maar niet onmogelijk. Succes, A.

Jorfa, 11-01-2010
Dat gevoel van verlegenheid komt heel dicht bij me, uitvluchten zoeken, zoals in de Avonduren mij Boodschappen doen, nooit de voordeur uit gaan, altijd via de poort ( Brandgang ) het gevoel hebben van worden nagewezen, Nooit langs een vol terras lopen, altijd met een ruime bocht erom heen, altijd donker kleding aan, vanwege zweten, Geen mensen ontvangen thuis, ook dat maak me angstig.Echt kontakt met de buren is heel vluchtig, zoals Hoi, moggen ed.
en toch probeer ik alles te door breken, maar vraag niet hoe ik dan thuis komt, strak van de Spanning, dat zelfs me lijf pijn doet.Ben altijd alleen gebleven en 65 jaar oud, diverse malen hebben samen gewoont is het me toch niet gelukt om een Vrouw te vinden waar ik me gelukkig bij kan zijn, om dat haast altijd, een relatie wordt van korte duur. Reactie infoteur, 12-01-2010
Hi Jorfa, heel vervelend dat je leven zo in beslag wordt genomen door die sociale angsten. Je kunt het over een andere boeg gooien door te oefenen met contact leggen op internet. Eerst enkel chat, dan de webcam erbij aan en als laatste 'voice'. Dit kunnen al hele overwinningen zijn. Hoe beter dit gaat, hoe gemakkelijker 'real life' ook zal verlopen. Probeer het. Succes, A.

Alex, 19-12-2009
Alles valt te overwinnen, ook verlegenheid. Het is soms jezelf gewoon schrap zetten en jezelf over een (In gedachten) torenhoge muur storten. Je leeft maar een keer, dus neem het ervan, bout aan wat anderen van jou vinden. Reactie infoteur, 23-12-2009
Hi Alex, sociale angst lost zich met de jaren soms vanzelf op, of wordt in elk geval minder. Wat je beschrijft is eigenlijk de situatie forceren, dit kan een tijdelijk goed effect hebben, maar de barriere zal er een volgende keer weer zijn. Aanleg voor verlegenheid kun je niet zomaar even wegwerken. Groet, A.

Amanda L., 25-11-2009
Beste mensen, ik word vaak omschreven als "schuw", en toch ben ik op mijn werk heel sterk! Maar ojee als ik naar een bijeenkomst moet, of een etentje… het kan mij dagen van tevoren bezig houden, ik moet mij dan de moed letterlijk verzamelen. Ik ben altijd bij sociale gebeurtenissen erg stil en afwezig, vreselijk gespannen en ongelukkig. Ik wil hier vanaf! Reactie infoteur, 26-11-2009
Hi Amanda, hoewel het lijkt alsof de hele wereld fijn sociaal bezig is en jij aan de zijlijn staat, is dat niet zo. Heel veel mensen voelen hetzelfde als jij. Ben je in gezelschap van meerdere mensen, laat je dan niet overdonderen, maar 'kijk in het klein'. Dit betekent dat je bijvoorbeeld contact zoekt met een of twee andere personen, niet meer. Voor wat betreft je gevoelens ten aanzien van jezelf: Dat zijn de labels die je jezelf opplakt. Voor details zie mijn artikel "De waarheid over jezelf": http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/12151-de-waarheid-over-jezelf.html
Succes, A.

Staf, 11-07-2009
Hoi, ik heb aandachtig gelezen dit artikel en komt me heel bekent voor. namelijk dat kom bijmij ook voor, heel verveelend is dit, vooral als het gaat om contact te maken met mensen, of in een gezelschap, waar veel mensen zijn.mijn vriendin heeft daar geen last mee, dat brengt soms spanningen mee.wat is daar voor oplossing? groetjes staf Reactie infoteur, 17-07-2009
Hi Staf, wellicht kan je vriendin je helpen in sociale situaties en/of je introduceren in nieuw gezelschap! Succes, A.

Silke, 02-10-2008
Hii, ik ben Silke en ik zit in het derde middelbaar. Ik ben superverlegen en telkens als ik voor de klas iets moet brengen (een spreekbeurt of zo) beginnen mijn neusvleugels heel fel te trillen waardoor het lijkt alsof ik aan het wenen ben. Ik heb dit probleem al van zolang ik weet maar nog nooit zo erg! Ik vind het echt verschrikkelijk! Maar hoe krijg ik wat meer zelfvertrouwen? groetjes Silke. Reactie infoteur, 27-10-2008
Hi Silke, ik wil wedden dat je trillende neusvleugels anderen niet opvallen hoor. Zelfvertrouwen krijg je niet op bestelling maar groeit met de tijd. Spreekbeurten staan er om bekend een ramp te zijn voor verlegen mensen. Eigenlijk belachelijk dat kinderen nog steeds zo voor het blok worden gezet en er geen rekening wordt gehouden met individuele karakters. Dat zou je eigenlijk best kunnen aankaarten bij je leraren. Groetjes, A.

Zara, 07-08-2008
Hoihoi, ik ben zara en ik heb heel lang een probleem. En dat is dat ik zo erg metmezelf bezig ben, (dus niet zoomen in anderen) kan ik niet genieten van het moment. Dat heb ik vandaag gemerkt, tijdens een bijeenkomst. Het is voor mij erg lastig om die cirkel te doorbreken. Ik vind mezelf afwachtend terughoudend, verlegen en onzeker. Ik ben telkens doodsbang om kritiek te krijgen en bang om te weinig aan andermans gedrag te voldoen, dat ik iets verkeerd doe of zeg en dat ik dat steeds controleer bij mezelf. Ik kan gewoon niet genieten. Ik vind het erg zonde wat ik doe, want de tijd tikt door dat weet ik maar wat ik eraan kan doen is niks op het moment. Ik heb volgens mij alleen raad nodig van iemand die hier meer bekend mee is. Ik zou graag een antwoord van u terug willen krijgen. Als ik minder opmezelf zou letten zou de last en probleem veel minder zijn, maar hoe leer ik dat af na jaren gedaan te hebben. Veel liefs, Zara Reactie infoteur, 15-09-2008
Hi Zara, ja dat gaat niet zomaar en je moet ook geen wonderen verwachten. Begin in het klein en heb daadwerkelijke aandacht voor een ander/anderen. Hoe meer je dat oefent, hoe meer je jezelf vergeet. Het gaat om het doorbreken van de vicieuze cirkel. Er zullen altijd situaties blijven die moeilijk zijn, probeer daar geen probleem van te maken, succes en groetjes A.

Marina Lobelle, 12-02-2008
Ik ben altijd al verlegen geweest en meestal tegenover mannen, als ze boos zijn of met me flirten. Ik ben vroeger veel gepest en daardoor ben ik bang om veroordeeld of afgewezen te worden. Ik durf amper wat te vragen of iets te zeggen, last van faalangsten, bloosangst en slikangsten. Ik raak snel in paniek als er iets verkeerd gaat. Reactie infoteur, 25-05-2010
Hallo Marina, ik hoop dat je iets aan de inhoud hebt. Haal de aandacht van jezelf af en zoom in op anderen, veel succes. Groet, A.