Een kind in een pleeggezin

Als een kind niet meer bij zijn ouders kan wonen, wordt het vaak in een pleeggezin geplaatst. Een pleeggezin is meestal het beste alternatief. Het kind komt dan in een gezin,die er op voorbereid is om hem op te vangen en op te voeden. Het gezin zal het kind de mogelijkheid bieden zich te ontwikkelen en te groeien. Het pleeggezin weet van ander gedrag en de manier waarop het pleegkind zich kan gedragen.

Ervaringen van het kind

De meeste pleegkinderen hebben al erg veel meegemaakt voor ze in een pleeggezin gaan wonen. Velen van deze kinderen hebben al meer dan 1 opvoedsituatie meegemaakt. Hun eigen ouders, andere pleeggezinnen ofeen internaat. En dus hebben ze ook al veel wisseling van verzorgers meegemaakt. Mensen van wie het kind afhankelijk was en diedan ineens weer uit zijn leven verdwenen. De noodzaak van de uithuisplaatsing is voor het kind onbegrijpelijk, ook niet als er van mishandeling sprake was: het zijn toch zijn ouders? Dus is het normaal zo. Dat hij steeds weer naar een ander gezin moet of dat de groepsleiding steeds wisselt is voor het kind niet te begrijpen. Volwassenen laten hem steeds weer in de steek, dus moet hij zelf zorgen, dat hij aan zijn 'trekken' komt: hij zal gericht zijn op het bevredigen van zijn behoeften. Dat zal te merken zijn aan zijn gedrag: veel of te weinig eten, slechte zelfverzorging, agressief, apatisch, dwars liggen en aandacht trekken.

Dit gedrag is eigenlijk een reactie op hoe volwassenen tot dan met hem om zijn gegaan.In de eerste levensjaren heeft hij ervaren, dat volwassenen onbetrouwbaar zijn en dat zijn behoeften niet op tijd vervuld werden. Het wonen in een pleeggezin geeft dan ook geen rust, maar angst voor deze nieuwe situatie.
Ik zal de gevoelens en bijbehorend gedrag beschrijven:

Angst en verwarring

In zijn korte leven heeft het kind al veel slechte ervaring opgedaan. Het is voor de pleegouders dan ook heel anders als een als er een neefje of nichtje komt logeren dan wanneer er een pleegkind komt wonen. Vaak onbewust zullen pleegouders het kind vergelijken met hun eigen kinderen. Dat zal niet echt kunnen, want een pleegkind reageert heel anders, zelfs op de gewone dingen.Hij kent de gewoontes van het pleeggezin niet, het is allemaal zo heel anders dan thuis. Of als het kind uit een internaat komt weet het vaak niet (meer) hoe het is om in een gezin te wonen. Het kind zal in verwarring zijn en veel onbekende dingen zullen hem angst geven. Het kind heeft door ervaring geleerd, dat het niet op volwassenen kan vertrouwen: ze verdwijnen immers steeds weer uit zijn leven. Je gevoelens uiten kun je beter niet doen, morgen komt er weer een andere groepsleider. Pleegouders weten, dat het tijd en geduld kost, om het kind te laten zien, dat zij wel te vertrouwen zijn en van hem houden. Dan zal het kind zich thuis gaan voelen.

Gewend zijn

Hoelang de pleegouders tijd en geduld moeten hebben is per kind verschillend. Het hangt er ook vanaf hoe ernstig het kind beschadigd is en zijn vertrouwen in volwassenen en wat er in zijn eerste levensjaren gebeurd is. Het kind went aan zijn nieuwe ouders, broers en zussen,maar ook aan gewoontes en regels. Als het kind tot rust is gekomen en gewend is kunnen er weer nieuwe angsten naar boven komen: mag hij blijven of... Die angst maakt hem onzeker en vaak weet een kind nog niet om te gaan met al die gevoelens. Het is voor hem van groot belang, dat pleegouders deze angsten onderkennen en hem aanmoedigen erover te praten en hem steeds weer bevestigen, dat hij mag blijven.

Zich thuisvoelen in het pleeggezin

Als het kind zich thuis gaat voelen in het pleeggezin, zal het de pleegouders uitdagen. Dit heeft te maken de gevoelens van onzekerheid. Steeds opnieuw wil het kind merken en horen, dat hij erbij hoort, dat hij mag blijven en ook als hij straf heeft gekregen. Mag ik dan nog blijven? Sturen jullie me niet weg? Het moeilijke gedrag kan juist een vraag zijn om te mogen blijven en niet om weg te willen. Als de pleegouders dit zien en hem hierin bevestigen, zal dat een rustig en veilig gevoel geven. Het kind durft zichzelf te worden en durft dan toe te geven aan zijn behoefte aan warmte en liefde. Voor pleegouders is het moeilijk om het soms bizarre gedrag goed in te schatten en er adequaat op te reageren. Het duurt wel even voor men de betekenis van het gedrag kan begrijpen.

Conclusie

Omdat het kind al vroeg de ervaring heeft opgedaan, dat je het niet van volwassenen moet hebben, zal het de pleegouders veel liefde, geduld en uithoudingsvermogen kosten om het kind tot rust te brengen en vertrouwen in mensen terug te geven.
Het kind zal zijn angst laten zien in gedrag, dat vaak moeilijk is te interpreteren.
Maar ieder kind is het waard, dat iemand zich voor hem inzet.