Antisociale Persoonlijkheidsstoornis (ASPS)

Fenedro, 26-05-2010
Hey, ben man van 20j met een stempel als antisociaalpersoonlijkheid! ik verlies alles wat me lief is door eigen toe doen van mijn gedrag en denkwijze. ik weet niet meer wat ik moet doen, eenmaal wil ik geholpen worden anderzijds is het leven gemakelijker door emotioneelloos rond te dolen. het eenigste waarvoor ik wou veranderen was voor mijn prinsesje die ik ben kwijtgespeelt door mijn eigen duistere kanten, ik mis haar enorm en wil haar een plaats geven. maar inplaats daarvan zit ik onschuldige mensen te kwetsen die dicht bij me staan, en daardoor nog meer verlies. ik vind het jammer dat ik onschuldigemensen zit te kwetsen om mezelf beter te voelen omdat anderen me zodanig veel stres geven. ik wil graag verder in mijn leven maar blijf steken zie geen oplossing alleen maar een doolhof omhult met mist. Reactie infoteur, 31-05-2010
Om toe te geven dat je verkeerd bezig bent (geweest) verreist al een hoop moed. Heb je dat haar ook laten weten? Of je ASPS hebt, zou ik zo niet kunnen zeggen, mensen met ASPS hebben over het algemeen geen spijtgevoelens en geven er niets om dat zij anderen kwetsen. Jij doet dat wel dus dat is al heel wat en je geeft ook toe dat je dingen verkeerd doet. Het zo dus ook zo kunnen zijn dat je geen ASPS hebt maar problemen met omgaan met je emoties en frustraties. Het is hoe dan ook, aan te raden om hulp te zoeken, een goede therapeut kan je helpen je gevoelens in goede banen te leiden. Veel succes!

Mary Tjalkens, 31-03-2010
Dag Jadjana,
Wat goed van je erover praat! Je vertelt dat je niet meer weet wat je verder moet doen of bij wie je terecht kunt. Ik ben maatschappelijk werker en reclasseringswerker. Ik zou je kunnen helpen door je informatie te geven waar je hulp kunt krijgen. Ik geef je het telefoonnummer van kijn werk, je mag me rustig bellen. Als je belt (070-3119444), neemt de receptie op. Vraag dan even naar mij, dan krijg je mij aan de telefoon. Je spreekt mijn naam uit als Merie Tjalkens.
Bel me gerust op Jadjana! Reactie infoteur, 01-04-2010
Dank je wel Mary, ik denk dat meer mensen dankbaar gebruik zullen maken van je aanbod!

Jadjana Kowal, 10-03-2010
Ik ben een alleenstande moeder met twee kinderen. Ik heb heel moeilijke relatie met mijn ex/partner achter de rug. Ij zijn al drie jaar gescheiden maar de problematiek duurd er steeds. De hele steeds heb ik aan mijzelf de schuld gegeven tot nu toe. Mijn ex/partner al in het onze relatie toonde tegen mij zeer agrsieve en geweldadige gedraag. Elke keer dreigde hij mij met dood als ik ga proberen bij hem weggaan. Toen ik uiteindelijk had besloten om te weggaan dan heeft hij mij rug gebroken met behulp van het politie ben ik in het ziekenhuis beland en kinderen in het pleeggeziennen. Toch na deze drama zocht steeds waar heb ik er verkeerd gedaan? Na een jaar heb ik geprobeerd omgang tussen mijn kinderen op te starten met het resultaat dat ik weer door hem mishandeld werd.
Elke keren dit problem herhalde zich dat ik door hem mishandeld werd. Ik ben door hem in mijn eigen huis aangevallen. Hij deed alsof hij een Postboden was alleen om mij weer te grijpen. Ondanks van alles heeft hij recht om kinderen te zien. Het word niet door de rechter nagekeken. Ik ben zeer bang van zijn geweldadige kant. Soms leekt het ene keer wat rustiger te zijn. Wanneer ik begin weer hem geloven dat het toch mischien goed gaat dan valt hij mij weer aan. Elke keer beschuldig hij mij en van alles. Hij heeft geen spijt wat hij heeft mij aangedaan en nog steeds doet. Nu probeer ik op mijn benen te staan, werken, op mijn kinderen zorgen normaal leven. Door zijn agresieve gedraag lukt mij dat niet. Ik weet niet meer wat ik moet verder doen bij wie ik moet terecht komen. Reactie infoteur, 11-03-2010
Beste Jadjana,

Ik weet niet zeker of dit in de rubriek persoonlijkheidsstoornissen thuishoort maar dat je hulp nodig hebt is zeker.
Wacht niet af maar neem het heft in eigen handen! Sinds het laatste familiedrama staat de politiek op scherp in dit soort gevallen. Maak daar gebruik van. Ga naar de gemeente en blijf daar net zo lang "zeuren" tot iemand je serieus neemt en actie wil ondernemen.
Door je manier van schrijven, ga ik ervan uit dat je Nederlands vrij gebrekkig is. Daardoor zou je verhaal wel eens niet zo kunnen overkomen als de bedoeling is.
Zorg ervoor dat duidelijk is wat je wilt vertellen, sleep desnoods een buurvrouw mee die je daarmee kan helpen.
Je moet stappen ondernemen want wanneer je gaat zitten wachten tot iemand je komt helpen, zou die hulp wel eens net te laat kunnen komen.

Wanneer je echt zo bang bent voor zijn geweld en je voelt ook echt de dreiging: vraag een straatverbod aan.

Natuurlijk is het niet jouw schuld, wat je ook verkeerd zou hebben gedaan in zijn ogen, niemand heeft het recht om een ander zo gewelddadig te behandelen!

Vecht! Voor je zelf en voor je kinderen.

Succes!

Ilona, 04-03-2010
Mijn zus 40 jaar oud. Heeft nooit vrienden, losse flodders, kan vriendschap niet behouden. Als zijn ruzie heeft met haar zoveelste vriend wordt ze helemaal des duivels. ook heeft ze een laag iq daarom twijfel ik vaak. ligt het aan dr iq of is het meer aan de hand? ze liegt over dingen waar een normaal denkend mense niet eens ove na zou denken om te liegen, als ze zegt dat ze naar de bakker is geweest is het de slager. Ik wil hier mee aangeven dat ze liegt over het minste. iedereen zet ze tegn elkaar op, vele ruzies zijn er ontstaan door haar toedoen. we weten allemaal hoe ze is maar toch trappen we erin. Wat is dit in hemlesnaam hoe kan ik haar helpen? Reactie infoteur, 10-03-2010
Vanuit zo'n korte beschrijving is het natuurlijk niet mogelijk om te beoordelen of uw zus een persoonlijkheidsstoornis heeft. Niet iedereen met vervelende karaktereigenschappen heeft een persoonlijkheidsstoornis. Jeugd, omgeving en eventuele traumatische ervaringen kunnen ook invloed hebben op de manier hoe iemand in het leven staat.
Wanneer iemand echter continu een "last" voor zijn of haar omgiving is, kun je overwegen hulp te zoeken.
Meestal vindt de patient zelf dat er niets aan de hand is dus het valt niet mee om hem/haar bij een therapeut te laten komen. Geduld en zoveel mogelijk open en rustige communicatie is een stap in de goede richting. Verwacht echter niet te veel.
Eén ding mag je echter nooit uit het oog verliezen, wanneer je er zelf aan onderdoor dreigt te gaan, moet je ten alle tijden voor jezelf kiezen en afstand nemen.
Laat je nooit een schuldgevoel in je schoenen schuiven, ook niet met de woorden dat je de persoon in kwestie hebt laten vallen, het heeft namelijk voor niemand zin als je zelf niet meer verder kunt.

Paula, 07-12-2009
Ik vermoed sterk dat mijn broer (23) aan asps lijd.
Al jaren word hij door mijn ouders keer op keer uit de brand geholpen.
Begin dit jaar hebben ze hem een ultimatum gesteld: hulp zoeken of weggaan.
Met de reden dat hij eerst wat geld wilde verdienen en sparen (ahum) voordat hij hulp zou gaan zoeken is hij vertrokken naar Turkije. na ruim een half jaar en heel veel sores is hij weer terug.
Hij zegt dat hij geen onderdak heeft en blijft mijn ouders lastigvallen. Mijn ouders laten hem absoluut niet meer het huis in, maar hij blijft terugkomen: Aanbellen, bonken op de deur, etc.

Mijn ouders hebben hem nu gezegd dat hij hulp moet zoeken en zijn van plan om een kamer voor hem te vinden en dan 2 maanden zijn huur te betalen om hem op weg te helpen.
Dit vind ik een uiterst slecht idee!
Op deze manier krijgt hij precies wat hij wil en is hij niet geneigd hulp te gaan zoeken; hij heeft dan immers alles wat hij nodig heeft.
Ik probeer mijn ouders over te halen niks meer voor hem te doen behalve met hem naar de huisarts/instantie te gaan, maar mijn moeder heeft er erg veel moeite mee omdat het tegen haar gevoel in druist.
Heeft iemand misschien tips/suggesties over hoe ik dit aan moet pakken?
En kunnen we ook ergens anders terecht dan de huisarts?
Mijn broer zegt namelijk dan altijd dat hij daar onder dwang is en dat hij absoluut geen problemen heeft of wat dan ook waarna we gewoon weer naar huis gestuurd worden.
Tijd begint toch wel te dringen voordat het nog erger uit de hand loopt. (heeft al ruit ingegooid bij ouders, (nog meer) waardevolle dingen meegenomen en begint mij ook vaker lastig te vallen) Reactie infoteur, 17-01-2010
Misschien een idee om zelf hulp te zoeken, niet omdat er met jullie iets mankeert, het kan je wel helpen zaken te verwerken en eenmaal in het circuit kan een psycholoog je misschien verder helpen met deze problemen.

Bij strafbare feiten kun je overwegen de politie in te schakelen…

Bram, 30-11-2009
In bovenstaand artikel staat precies waar ik aan leid. Ik erken pas sinds een paar maanden dat er iets met me aan de hand is. In het begin wist ik het niet zo. Ik ben toen naar een psycholoog gegaane, en ga daar nu ook wekelijks heen. Moet toegeven dat het niet makkelijk is om er weer iedere week heen te gaan. Maar ik weet dat het voor mezelf, mijn toekomst en mijn relatie erg belangrijk is.
Achter veel van de sympthomen kan ik JA zetten. En dat is best schrikken als je dat zo ziet.
Ben met justitie in aanmerking geweest, mishandeling. Ben impulsief ik lieg enz. Ook de dingen die bij voor 16 jaar staan kan ik bijna overal JA op antwoorden.
Ik heb op dit moment een relatie, en het gaat op het moment verre van goed. Mijn partner weet niet meer wat ze met me aan moet. Ze mist aandacht en gevoel bij me, en ze heeft het gevoel dat het aan haar ligt. Hoewel ik haar regelmatig vertel dat het niet haar schuld is, laat ik haar toch te vaak merken dat het wel aan haar ligt.
Doordat het me maar niet lukt om me in haar te verplaatsen, snap ik gewoon niet waar het probleem telkens ligt. En dat frusteert mij en doet me pijn. Geeft me het gevoel van machteloos zijn. Ik wil het allemaal goed doen voor haar, maar dan zal ik eerst moeten inzien wat fout is, en moeten leren wat goed is. EN dat snap ik gewoon niet. Ik krijg het maar niet er in.
Ik ben aan de ene kant blij dat ik naar een psycholoog ga, maar vraag me af of het helpt. Ik zie geen vooruitgang, en alle zaken waar ik op moet letten ben ik zo weer vergeten. Zo moet ik meer rekening houden met anderen door bijv naar anderen te luisteren, en te laten uitpraten. En de feedback die anderen (voornamelijk partner) te accepteren.
Het vreemde van alles vind ik dat ASPS het hevigst is als ik met mijn partner ben, op het werk weet ik me goed te beheersen en pas ik me aan, maar thuis lukt het maar niet.
Soms vraag ik me af of mijn partner te zwak is voor mij. Ik weet niet of dat fair is maar toch denk ik zo. Ook denk ik vaak dat mijn partner dingen met opzet doet. Als ze feedback geeft extra dingen verdraaien of omslachtig doen.
Ik weet het vaak gewoon niet meer. Reactie infoteur, 17-01-2010
Dank je wel voor je eerlijke reactie.
Meestal is het zo dat we ons afreageren op de persoon die het dichtst bij ons staat. Door jouw stoornis heb je een aantal karaktereigenschappen ontwikkeld waar je zelf ook niet blij mee bent. Gelukkig maar want dat geeft alleen maar aan dat er heel veel goeds ook in je zit. Dat je partner hier het meest onder te lijden heeft, betekent dat jij je partner volop vertrouwt en bj haar helemaal jezelf kunt zijn.
Misschien een twijfelachtige eer voor je partner, aan de andere kant is het wel belangrijk om zoveel mogelijk de zaken positief aan te pakken.
Het kan zijn dat je psycholoog niet de juiste voor je is. Het gebeurt wel vaker dat mensen soms al 6 psychologen hebben gehad, voor ze de juiste vinden. Dat kan verschillende redenen hebben, bv. geen klik hebben of zelfs de deskundigheid van de psycholoog (of juist het ontbreken daarvan). Onthoud, psychologen zijn ook maar mensen dus als er geen klik tussen jullie is, kan het best zo zijn dat het gewoon niet werkt tussen jullie.

Vergeet niet, je bent op de goede weg, acceptatie is al een hele stap, de wil om er wat aan te doen een nog grotere.

Veel sterkte.

Saskia, 31-10-2009
Ik herken veel, heel veel, na 4 jaar relatie heb ik het op gegeven Ik moet wel, dit gaat ten koste van mijn leven en dochtertje.
Ik heb hem ook willen steunen, ondanks het mishandelen, bedriegen.maar weet nu dat een verloren strijd is…
Ik heb mijn kind zo enorm te kort gedaan, ik hoop dat ik mezelf dat ooit kan vergeven.
De politie noemt hem een gevaar voor de samenleving, hij is alles in zijn leven kwijt geraakt, is 41 jaar en kent totaal geen schuld… ja, wanneer het hem uitkomt. Ik ben ook in de war, omdat ik weet dat er geen hoop is… Reactie infoteur, 17-01-2010
Vergeven is erg belangrijk voor een "genezingsproces". Begin met jezelf te vergeven, blijf niet achterom kijken, je heb nog een heel leven voor je. Wanneer je voor jou en je kind een fijn leven opbouwt, weet je kind straks niet eens meer hoe vervelend het vroeger was, zoveel herinneringen blijven er niet hangen van de eerste jaren. Zolang je maar positief en optimistisch blijft. Natuurlijk heeft je kind inmiddels wel wat beschadigingen opgelopen, dit hoeft echter geen dramatische gevolgen in de toekomst te hebben. De keuze is altijd aan jezelf.

E. A. de Gruyter, 16-02-2009
Het is een van de duidelijkste beknopte teksten over dit onderwerp die ik heb opgezocht: dank! Reactie infoteur, 19-02-2009
Fijn om te lezen, dank je wel!

Wendy, 10-01-2009
Ik heb nu een 3 jarige relatie met een man die ook ASPS heeft. Momenteel is hij door de politie opgepakt, in de gevangenis is ook vast gesteld dat hij last heeft van ASPS, nu is hij 22 jaar oud. Ik heb de tekst op deze site gelezen. Helaas komt er heel veel overheen met eigenschappen van deze man. Nu ben ik erg in de war en weet ik niet meer wat het beste kan doen. Hij heeft mij erg gemanupileerd en ik ben er erg bewust van dat hij me bedrogen heeft enzo. Maar toch wil ik hem steunen. Wat kunt kan ik het beste doen? Hij ziet namelijk niet in dat hij hier last van heeft. Reactie infoteur, 14-01-2009
Reactie per email

Sylvia Kraan, 30-07-2008
Mijn zoon voldoet aan een aantal kenmerken, die voorkomen bij ASPS. Maak me erg ongerust. We zitten al een aantal jaren met probleemgedrag. Hij is nu 18. We weten het echt niet meer. Hij vindt dat er niets met hem aan de hand is, wij weten wel beter, maar worden door hem voor gek versleten. Reactie infoteur, 24-08-2008
Probeer hem mee te krijgen naar een deskundige of probeer hem zover te krijgen literatuur over dit onderwerp te lezen. Probeer in gesprekken zo begripvol als mogelijk is, te zijn, hem een spiegel voor te houden en hem de voordelen van de andere manier van leven uit te leggen. Heel veel sterkte en succes, de weg zal lang zijn en de uitkomst onzeker.

Drs Sneep, 04-03-2008
Te overdreven, extreme geval, dus meer de psychopathische kant. Het criminele en extreem gevoelloze wijst meer op een psychopaat dan dat het echt perse aanwezig moet zijn om antisociaal te zijn. Reactie infoteur, 24-08-2008
Volgens DSM-IV (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) vertoont ASP veel overeenkomsten met klinische diagnose Psychopathie. Van personen met de diagnose psychopathie voldoet 80-90% aan de diagnose ASP. Omgekeerd voldoet een minderheid (30-40%) van de personen met ASP aan de diagnose psychopathie.

Zie gerelateerde link voor beschrijving psychopathie