Narcistische Persoonlijkheidsstoornis (NPS)

Laurens, 13-03-2011
Wat mij bij elke site opvalt is dat haast geen enkele man durft te praten over zijn (ex-)vrouw of vriendin die ook narcist is, en in dat punt wil ik graag recht zetten dat er ook bezorgde vaders zijn die zien dat hun ex vrouw/vriendin hun kind gebruiken om dingen gedaan te krijgen. Sterker nog: wettelijk gezien hebben vaders minder rechten dan moeders. Graag zie ik dan ook gecorrigeerd dat het altijd maar de man is die de thuissituatie de grond in boort. Reactie infoteur, 30-03-2011
Correctie zal niet plaatsvinden, er staat namelijk in het artikel niet dat vrouwen deze persoonlijkheidsstoornis niet kunnen hebben. Er staat dat het meer bij mannen dan bij vrouwen voorkomt. Dat maakt het voor alle partijen natuurlijk niet minder zwaar, mannelijk of vrouwelijk maar ook daar wordt in het artikel geen onderscheid in gemaakt.

Geke, 30-11-2010
Negeren, negeren, en nog eens negeren!
Weet ook dat sommige narcisten nooit de moed opgeven, en gewoon door blijven gaan met kontakt zoeken.
Maar alsjeblieft negeer het.
Ik ben nu een jaar verder, en heb sinds ruim 4 maanden een nieuwe relatie.
Eentje die wel normaal is, en met iemand die mij steunt met alles.
Ook met het omgaan met die ex, die ondanks, of misschien moet ik wel zeggen dankzij, het feit dat hij op de hoogte is van deze nieuwe relatie(mijn ex en ik werken voor dezelfde werkgever, en er schijnen altijd mensen te zijn die hem op de hoogte willen houden van mijn leven) toch nog steeds meent om mijn leven te moeten regeren.
Vorige week ontving ik weeeeeer een brief van hem met een verzoek voor een gesprek, en hij schreef daarin dat hij bij mij aan de deur was geweest, maar ik was(gelukkig) niet thuis.
De brief was zoals ik van hem gewend was, vol zelfbeklag, alles en iedereen werd er weer voor gebruikt.
Zijn dochter, die mij nog steeds zo lief vindt(zegt hij), zijn ouders die ernstig ziek zouden zijn.
Tuurlijk, het kan allemaal, maar het komt me wel heel bekend voor allemaal.
Heb een tijdje geleden een dossier aan laten leggen bij de politie, en heb deze aktie er ook maar weer braaf bij laten zetten, want ja, je weet maar nooit.
En eerlijk, het brengt weer een stukje angst met zich mee, je bent weer op je hoede, was dat eerlijk gezegd alweer iets minder, maar het besef dat je dus nog steeds alert moet blijven wordt dan weer benadrukt.
Hij heeft in de brief gezegd dat mocht hij weer geen reaktie van mij vernemen, hij me verder met rust zal laten, maar gelukkig ben ik niet echt heel naief.
Dit is gewoon niet het einde, daarvoor ken ik hem denk ik toch iets te goed
Het is gewoon een feit dat, dat wanneer een narcist zich kloten voelt, hij weer terug komt bij degene waarbij hij begrip dacht te kunnen krijgen voor zijn situatie.
Want laten wij eerlijk zijn, waren wij niet die domme ganzen die er altijd weer intuinden wanneer hij het zo moeilijk had?
Ja toch?
En of wij het nu vervelend vinden dat hij er ons, na het verbreken van deze schijnrelaties, mee lastig valt, dat boeit hem voor geen meter.
Wanneer hij maar krijgt wat hij wil, en dat is aandacht, want daar groeit meneer van.
En of hij daarmee voor onrust gaat zorgen?
So what?
Waarom zou jij gelukkig zijn, hij is het immers ook niet.
En dat is het enige waar hij zich mee bezighoud, jou leven net zolang op de kop zetten, dat jij je ook weer ongelukkig gaat voelen.
En dat gaat nu dus eens niet gebeuren.
Heb naar aanleiding van mijn relatie met deze narcist therapie gehad, en als ik hier 1 ding van geleerd heb, dan is het wel dat ik bepaal wat er gebeurd met mij, en zeker niet meer deze man.
Kan ook iedereen die ook maar het geringste vermoeden heeft een relatie met een narcist te hebben, aanraden hulp te zoeken.
Geloof me, dan pas weet je heel duidelijk in wat voor situatie je zit, en dan kun je de dingen ook heel helder zien.
En wanneer je de dingen helder hebt, kun je afstand nemen.
Want alles wat een narcist denkt, zegt en doet, doet hij gewoon niet voor jou, maar zuiver en alleen om er zelf ten allen tijde beter van te worden, hoe zielig zijn verhaal ook steeds weer klinkt.
Wens ieen ieder die worstelt met zijn gevoelens, heel veel sterkte en geluk, want geloof me, er lopen echt nog wel normale kerels rond, en wanneer je die tegen komt, herken je hem ook.
Dat weet ik zeker. Reactie infoteur, 13-12-2010
You go girl!

Noortje, 07-11-2010
Al weken en weken pieker ik mij suf om uit te vinden of er iets fout zit in mijn bovenkamer of in die van mijn partner. Nu ik - toevallig - op deze site terecht kom, is alles mij meer dan duidelijk en voel ik ergens opluchting het antwoord te weten maar voel ik ook angst. Ik ben nu bijna 3 jaar samen met een man die in alles beantwoordt aan wat ik in de verschillende reacties hieronder lees. L. is mijn tweede partner, uit een eerste huwelijk heb ik 4 kinderen met wie ik een heel goede band en verstandhouding heb. De week dat de kinderen bij mij zijn trekt L. bij ons in, de andere week ga ik bij hem. Op dit moment is het echter allemaal niet meer leefbaar voor mij. Wat ik de wispelturigheid van L. noem is nog nauwelijks te dragen: het ene moment roemt hij mij de hemel in, het andere moment kraakt hij mij af, verwijt mij van alles wat lelijk en laag is, vernedert mij door bezit te nemen van mijn lichaam ook wanneer ik daar niet aan toe ben… Soms heb ik echt het gevoel dat zijn gedrag naar mij echte treiterijen en pesterijen zijn. Ik merk ook dat de kinderen zich niet meer goed voelen op de plek de altijd een warme thuis voor hen is geweest. Door zijn aanwezigheid alleen al tiranniseert hij als het ware het hele huis.Het heeft ervoor gezorgd dat ik, die altijd een heel zelfzekere vrouw ben geweest op dit ogenblik in die mate aan mezelf twijfel dat ik me afvraag of mijn zijn van al de voorbije jaren dan een droom van mij is geweest. L. noemt mij slecht, en ik ben ongeveer zo ver dat ik dit geloof ook. Het kan toch niet anders? Er moet toch wel een reden zijn waarom het tussen L. en mij zo slecht gaat. Nu k al het onderstaande lees besef ik echter dat het probleem bij hem ligt. Dat hij macht over mij uitoefent, dat ik me laat vernederen, me laat verwijten, … zonder dat ik hier tegenin ga. Want dat is nu mijn grootste probleem: elke vezel in mijn lichaam zegt me dat ik met deze relatie moet stoppen wil ik mezelf niet helemaal kwijt geraken en wil ik weer een beetje de zelfzekere vrouw van vroeger worden en wil ik weer wat kunnen genieten van het leven. Maar elke vezel houdt me ook aan hem gebonden en zorgt ervoor dat ik niet los geraak van hem. Ik ben kwaad op mezelf wanneer ik naar mezelf en naar mijn eigen leven kijk. Kwaad omdat ik mezelf laf vind… Het ergste is nog dat er zoveel momenten zijn waarop ik medelijden met L. heb omdat hij buiten mij niemand meer heeft (wat zou hier de reden van zijn?). Hij hangt soms zo graag het slachtoffer uit en dan ben ik weer verkocht zoals men zegt. Mijn grootste schrik is dat ik nooit sterk genoeg zal zijn om van L. los te geraken en dat ik mezelf op die manier veroordeel tot een leven dat ik echt niet wil. Hoe raak ik in godsnaam zo ver dat ik van hem wegga? Reactie infoteur, 12-11-2010
Wanneer je in het stadium van een heel laag zelfbeeld bent beland, kom je in een neerwaartse spiraal terecht, de vernederingen worden vaak erger omdat je dat toestaat (je vindt immers dat je niet anders verdient). Door dit feit onder ogen te zien en de problemen te erkennen (die zitten namelijk ook in jou, je haalt immers jezelf naar beneden), moet je proberen jezelf bij elkaar te rapen en op te staan. Dit lukt meestal niet alleen en het is niet onverstandig hier hulp bij te zoeken. Voor jezelf op kunnen komen is één van de essentiele dingen in het leven maar hier is kracht en moed voor nodig. Die heb je, je moet het alleen zien te vinden. De eerste stap is het moeilijkst maar eenmaal op weg zal het je steeds makkelijker gaan.
Misschien een eerste duwtje in de goede richting, denk aan je kinderen, die verdienen jouw bescherming, die verdienen een goede, warme, veilige en liefdevolle jeugd. Jij hebt dat in de hand.

Mt, 07-10-2010
Ik ben 22 jaar, en zit in een anderhalfjaar lange depressie door meerdere oorzaken. Daar heb ik niemand voor nodig om dat vast te stellen. Sympthonen die genoteerd staan heb ik. Ik ben al meerdere malen voor narcist uitgemaakt bij verschillende momenten en nu dit te hebben gelezen kan ik er niet omheen dat het de harde waarheid is. Helaas speelt dit allemaal in mijn hoofd af, ik kan er mee overweg maar soms is het gewoon te erg en gebeurd het zonder er bij na te denken. Ik vind het wel allemaal leuk en aardig hoe er wordt gesproken over stoornissen op het internet, maar hulp ho maar. Ik zie niet 1 2 3 een oplossing voor narcisme en kan het helemaal al niet uitstaan dat er over geklaagd wordt hier na berichten te hebben gelezen.

Als iemand een beetje kritisch op zichzelf let weet je het van jezelf ook wel, ik ben er absoluut niet trops en maar ik ben nog jong en doe er altijd alles aan om mezelf nog in toon te houden en zodoende dat het hopelijk afneemt en dat ik weer realistisch wordt. Reactie infoteur, 11-10-2010
Beste MT,

Er is wel degelijk hulp voor je, mocht je inderdaad gebukt gaan onder een persoonlijkheidsstoornis. Er is sowieso hulp voor iedereen die dat nodig heeft. Je moet er alleen wel zelf achteraan gaan. Ga naar je huisarts en zeg dat je een goede therapeut zoekt. Mocht je daadwerkelijk een persoonlijkheidsstoornis hebben, dan gaat dit niet zomaar vanzelf over. Er is, zeg maar simplistisch gezien, een draadje in jouw hersenen die een andere verbinding maakt dan bij een 'normaal' mens, een soort technische storing. Met goede therapie kom je een heel eind, maar je zal waarschijnlijk ook medicijnen nodig hebben. Er zal daarvoor wel echt een diagnose gesteld moeten worden door een deskundige, wellicht is er met jou wel iets heel anders aan de hand.
Er is inderaad niet zomaar heel simpel, 1 2 3 een oplossing voor narcisme. Maar iemand die zichzelf al herkent in de symptomen is op zich al half op weg. Alleen al vanwege dat feit, vraag ik me af of jij inderdaad wel NPS hebt, maar nogmaals, daar is een deskundige diagnose voor nodig om daar zekerheid over te krijgen.
Blijf er niet in hangen maar zoek in ieder geval hulp.
Succes

Helena, 01-09-2010
Citaat uit bovenstaand stuk…

'Pas wanneer, nadat bewondering door hun omgeving langdurig uitblijft (oftewel, ze zijn door de mand gevallen en hebben nog geen nieuwe slachtoffers kunnen vinden), zij in een depressie terecht zijn gekomen, zijn ze geneigd hiervoor hulp te zoeken'

Is het dom of raar van me dat ik HOOP dat bovenstaande gaat gebeuren?
Is het een illusie van mij om te denken dat ALS hij dan hulp gaat zoeken er (genoeg) verandering zou kunnen komen dat het wel 'leefbaar' met hem kan worden? Of zal hij dan juist alleen maar weer SLIMMER worden en nog meer trucs leren om mij of een ander nog beter te gaan manipuleren? Reactie infoteur, 01-09-2010
Nee, het is niet dom of raar om dat te hopen. Hoop doet leven, dat is waar, maar wanneer de narcist inderdaad zover gevallen is, wil dat nog niet zeggen dat hij daadwerkelijk hulp zal zoeken. Hij zal er eerder geneigd toe zijn.
En ook als hij wel hulp zal zoeken, dan nog is natuurlijk nog niet duidelijk hoe de uitwerking zal zijn.

Vergeet niet, narcisme is een ziekte, hoe vervelend dat ook is om onder ogen te zien, ze kunnen er feitelijk niets aan doen, het is een 'foutje' in de hersenen waardoor ze bepaalde dingen niet kunnen zien en voelen.

Anna, 30-05-2010
Hallo allemaal,

wat een herkenbare verhalen allemaal zeg!
vanaf mijn 16e tot mijn 20ste ben ik samen geweest met een man waarvan ik na het lezen van deze site nu wel zeker ben dat hij een narcist is.
op mijn 20ste ben ik bevallen van onze dochter, en al vrij snel daarna voelde ik aan alles: hij moet weg! hij was en is verslaafd aan softdrugs, nam totaal geen verantwoordelijkheid voor zijn dochter en ik kon al die verwarring e.d. niet meer aan, ik denk dat ik het toen inzag omdat ik moeder was en mijn kind wilde beschermen.
dit was volgens hem overbezorgdheid, ik had een postnatale depressie volgens hem, allemaal onzin in zijn ogen.
dit is niet zonder slag of stoot gegaan, veel ruzie de afgelopen 2,5 jaar zelfs politie erbij moeten halen door dreigende situaties. maar ook veel momenten waarop hij weer toenadering zoekt, tot voor kort reageerde ik nog op zijn mooie praatjes, maar ik kan nu wel zeggen dat er een knop om is gegaan
de zorg voor onze dochter liet hij aan mij over, wat ik wel best vond aangezien hij niet verantwoordelijk genoeg is voor haar te zorgen.
bij hem had ik het gevoel anders te moeten zijn dan ik werkelijk was, hij zette me op tegen mijn familie en vrienden, waardoor ik het contact met hen zo goed als kwijt was.
hij loog en bedroog alles bij elkaar, maar kon zich er altijd weer 'uitlullen' en ik geloofde hem, hij dwong me min of meer (emotionele chantage) hem te vergeven, eigenlijk kon ik dat niet maar toch kreeg hij het voor elkaar.
hij vertelde me altijd hoe ik dingen moest doen of beter kon doen (op zijn manier dus).

het was een kei in het manipuleren van mensen, hij krijgt werkelijk alles voor elkaar en komt overal mee weg.
hij wist gewoon precies hoe hij me moest pakken, waar mijn zwakke punten lagen en maakte daar gebruik van om zijn doel te behalen. ik kan er een boek over schrijven zoals de meesten hier denk ik wel.

maar ik heb ook een aantal vragen, ik hoop dat iemand hier tips voor heeft/ antwoord op kan geven of mij kan doorverwijzen naar een site of iets dergelijks.

mijn grootste angst is mijn dochter, na 2 jaar advocaten en rechtszaken heeft hij het voor elkaar dat ze om de 2 weken een nachtje komt slapen in het weekeind en een middag per 2 weken.

nu zijn mijn vragen:

zal hij zijn interesse in zijn dochter verliezen?
ik maak me serieus zorgen om het welzijn/ de veiligheid van mijn dochter als ze daar is, is er ook maar iets (legaals) wat ik kan doen om haar daar weg te houden? advocaat heb ik maar kan nix bewijzen…
in hoeverre beïnvloed zijn gedrag mijn dochter, ze is nu 2,5 maar ook met oog op de toekomst.
weet iemand of het gebruik van drugs een andere uitwerking kan hebben dan anders op een narcist?
bestaat er een test of iets dergelijks die kan aantonen dat iemand narcistisch is? ivm bewijzen…

nou als iemand iets bruikbaars voor me heeft please tell me!
nu ik erover na ga denken wordt ik helemaal gek bij de gedachte dat ze daar volgende week weer heengaat…
alvast bedankt!
anna Reactie infoteur, 31-05-2010
Of hij de interesse in zijn dochter zal verliezen is niet zomaar te beantwoorden, dat is voor iedereen verschillend en het is niet zo dat mensen met persoonlijkheidsstoornissen per definitie hun kinderen niet meer willen zien. Dat het voor je dochter niet goed is om op zo'n jonge leeftijd al met drugs in aanraking te komen is een feit. Wat als hij niet oplet en zij hem na gaat doen of misschien wel die bende in haar mond stopt (kleine kinderen stoppen alles in hun mond).
Je zou bijvoorbeeld daarvoor al hulp kunnen vragen.
Er bestaan wel tests die kunnen aantonen dat iemand een persoonlijkheidsstoornis heeft maar daarvoor zal hij naar een deskundige moeten en als hij zelf vindt dat hij niets mankeert is de kans erg klein dat hij daar terecht komt. Wanneer je hem de omgang met zijn dochter wilt verbieden zal je door moeten vechten met advocaten etc. drugs is een goede reden maar je zal daarvoor bewijzen moeten hebben en bij een hoop instanties aan de bel moeten trekken. Succes!

Rose, 01-03-2010
Een paar maanden geleden las ik bij toeval de kenmerken van een narcist.Ik ben meteen naar de computer gerend en heb daar vervolgens de hele nacht achter gezeten.8 jaar geleden heb ik met behulp van kinderbescherming uit de hel kunnen vluchten.Maar mijn leven is voorgoed verwoest.De emotionele schade die hij mij heeft toegebracht ( en dan heb ik het nog niet eens over de fysieke ) is niet meer te herstellen.Een van mijn vroegste herinneringen is het moment dat mijn moeder mijn vader voorgoed de deur uitzette en hij zijn kop tegen de muur sloeg, vervolgens mij en mn broertje tegen zich aantrok en ons besmeurde met bloed en tegen ons zei dat hij zelfmoord ging plegen en dat het de laatste keer was dat we hem zagen en dat het allemaal mama's schuld was omdat zij geen gezinnetje meer wou zijn.Toen liet ie ons los en terwijl wij daar stonden te brullen van verdriet stapte hij in zn auto en scheurde weg.Ik was toen 6 en mn broertje een jaar jonger.Dus het was altijd al extreem maar vanaf het moment, jaren later, dat ik thuiskwam en van de politie te horen kreeg dat hij had geprobeerd mijn stiefmoeder in de brand te steken tot het moment 4 jaar later dat ik midden in de nacht met achterlating van al mn spullen jankend de vrijheid in fietste ben ik niks meer dan een slaaf geweest.Hij dacht dat hij God was maar in werkelijkheid leefde ik in de hel met de duivel hemzelf.4 jaar lang ben ik vernederd, gekleineerd, in elkaar geslagen en op zolder opgesloten geweest.Ik heb nooit getwijfeld aan mijn beslissing dat k hem ( net als zijn 4 andere kinderen ) nooit meer wou zien, maar toch, het blijft toch je vader?Nooit heb ik me helemaal van het idee af kunnen zetten dat hij misschien al die tijd wel gelijk had gehad dat het allemaal aan mij lag, dat ik echt niks meer dan een koe was en dat als ik een betere dochter was geweest hij misschien nooit zo had geworden.Had ik niet beter mijn best moeten doen?Tot het moment dat ik over narcisme las.Ik durf nu voor het eerst aan mezelf toe te geven dat ik zoveel meer dan mn best heb gedaan voor hem, zoveel meer dan dat hij ooit had verdiend, en ik kan zoveel gebeurtenissen die ik nooit heb begrepen opeens een plek geven.Nu pas zie ik hoe geraffineerd hij mijn moeder en mij uit elkaar heeft gedreven en zo nog honderen verschillende dingen.En nu pas durf ik echt aan mezelf toe te geven dat het niet aan mij lag.Ondertussen heb ik wel een paar jaar geleden hulp gezocht om het allemaal te verwerken, en na verschillende psychologische onderzoeken ben ik inmiddels in het bezit van een hele waslijst met stoornissen maar na al de gesprekken met al die verschillende hulpverleners waar ik steeds weer mn verhaal aan moet vertellen en die als ik begin met details meteen beginnen te steigeren en met opmerkingen komen als:geen wonder dat u PTSS heeft enz ( want zn vrouw proberen in de brand steken is nog wel een van de minst erge dingen die hij heeft gedaan ), geen een van die mensen heeft ooit gezegd, meid misschien is je vader wel degene met een stoornis.Nu ik weet wat de oorzaak is kan ik eindelijk proberen het echt achter me te laten, en deze site heeft me er verschrikkelijk veel mee geholpen.Daarvoor wil ik jullie dus allemaal bedanken. Ik weet dat mijn verhaal nogal onduidelijk overkomt omdat ik niet veel details heb toegevoegd maar dat is meer omdat ik daar geen behoefte aan heb.De reden waarom ik dit schrijf is omdat ik toch eigenlijk alleen maar verhalen zie over mensen met een partner met narcisme en ik hoop dat ik met mijn verhaal de ogen kan openen van mensen zoals Elly, die zegt: ''Ik ben op. Heb niet de kracht er een punt achter te zetten, hoewel ik weet dat ik dit moet doen.'' Ik hoop niet dat ik naar overkom maar ik zou het liefst Elly en alle andere mensen die vastzitten in zon relatie ff flink door elkaar willen rammelen.Nog een quote van Elly: En ja hoor een half jaar later weer hoog oplopende ruzie, het loopt uit de hand en ik beland in het ziekenhuis.'' Hij krijgt een huisverbod en mag 28 dagen geen contact met mij hebben.'' Ik heb zelf verschllende botbreuken opgelopen door mijn lieve vader en het is voor mij moeilijk te begrijpen dat iemand zichzelf zolang vrijwillig laat vernederen en mishandelen.Lieve Elly, hier spreekt de stem van de ervaring, hoeveel je ook van hem houd, ga weg en kies voor jezelf!En als je dat echt niet kan denk dan aan je kinderen.Want ik begrijp heel goed dat ze hem haatten en jou niet meer begrijpen.Mijn vader uit mn leven bannen is waarschijnlijk de moeilijkste keuze uit mijn leven geweest maar het is ook de beste geweest.Verder wil ik ook tegen Karin en Esther zeggen dat je er echt heel erg voor moet oppassen wat je wel of juist niet tegen je kinderen zegt.Als je je kinderen probeert bij hem weg te houden maakt dat t alleen erger.Mijn moeder maakte de keuze ons niks te vertellen over hoe hij echt was en probeerde ons daar ook weg te houden waardoor het juist een stuk makkelijker voor hem werd om de grootste leugens over mn moeder te vertellen en ons naar zijn kant te lullen.Vergeet niet dat als ze wat ouder zijn je ze niet meer bij hem vandaan kunt houden, en vanaf 12 jaar mogen ze zelf kiezen waar ze wonen.Nou, nu heb ik uiteindelijk veel meer opgeschreven dan dat ik van plan was maar ik ben echt heel erg geholpen met alle openhartige verhalen en misschien kan ik iemand anders ook een beetje helpen met mijn verhaal.Nogmaals bedankt en veel sterkte allemaal. Reactie infoteur, 10-03-2010
Dank je wel voor je openhartige verhaal, ik hoop dat je hiermee anderen ook weer moed hebt gegeven om te blijven vechten.
Eén ding: je leven is niet voorgoed verwoest. Denk nooit zo want jouw leven heb je zelf in de hand en alles is een keuze. Kies nooit voor de slachtofferrol maar die van overwinnaar. Je bent al zover gekomen, deze stap kun je ook nemen, het is de laatste stap naar succes. In de zin van verwerking en healing.
Probeer altijd, hoe moeilijk dat ook is, positief te denken, hoe erg je situatie ook is of is geweest, het kan altijd erger.
Je jeugd krijg je nooit meer terug en je hebt absoluut een moeilijke start en dus een schamele basis meegekregen maar dat wil niet zeggen dat je niet van de rest van je leven een feestje kan maken. Dat moet je zelf doen want jij en jij alleen kan daar voor zorgen, jij en jij alleen kan het geluk in jezelf zoeken, niemand is verantwoordelijk voor jouw geluk net zomin je moet toestaan dat iemand verantwoordelijk kan zijn voor jouw ongeluk. Daarom moet je altijd het heft in eigen handen blijven houden.

Er is maar één persoon die de rest van je leven bij je blijft en dat ben je zelf. Zorg dus voor je eigen geluk, balans en zekerheden, pas dan kun je anderen helpen met het zoeken van hun geluk. Zodra je dat kan zal je zien dat het geluk je toe gaat lachen.

Elly, 14-02-2010
Ik heb sinds 10 jaar een relatie met een nps'er. Ik ben op. Heb niet de kracht er een punt achter te zetten, hoewel ik weet dat ik dit moet doen. Hij heeft mij overweldigd met zijn charmes. Ik was destijds al 8 jaar alleen met 3 kinderen, een full-time baan en heeel veeel energie. Overdonderd werd ik door zijn aandacht, liefde, wat was de wereld mooi. Tot de eerste ruzie. Wist niet wat mij overkwam, daarna veel spijt en heel subtiel mij het gevoel geven dat ik het had kunnen voorkomen. Dat was het, ik ben er ingetrapt en heb er in de jaren die volgden alles aan gedaan om HET te voorkomen. Ik was depressief, slikte medicijnen, ben in therapie geweest. Dit alles was voor hem het bewijs dat ik degene was met de problemen, niet hij en dit werd mij dagelijks voor de voeten geworpen. Mijn energie verdween, evenals mijn zelfvertrouwen. De vernederingen, de agressie, het geweld, de stilte, het getreiter, de achterdocht, het egoïsme, de hebzucht, de jaloezie. Het is net zo normaal geworden als de dagelijkse boodschappen en de afwas. Ik werd lichamelijk ziek, had net een nieuwe baan dus mijn contract werd niet verlengd. Ziek uit dienst, werd huisvrouw en hij had mij precies waar hij mij hebben wou, afhankelijk. Vrienden en familie bleven weg, mijn kinderen haatten hem en begrijpen mij niet meer, ik raak geïsoleerd. 1,5 Jaar geleden ben ik weer gaan werken, wat zag ik hier tegenop, niet vanwege het werk maar vanwege hem. Nu kan hij mij niet meer controleren en dat is vragen om problemen. En ja hoor een half jaar later weer hoog oplopende ruzie, het loopt uit de hand en ik beland in het ziekenhuis. Hij krijgt een huisverbod en mag 28 dagen geen contact met mij hebben. Na 24 uur het eerste sms-je, even later belt hij, het spijt hem zo maar het was niet helemaal zijn schuld… en alles begint weer opnieuw. Na 3 maanden is hij weer bij mij komen wonen. Voorwaarde was wel dat hij zich zou laten behandelen, dat beloofde hij natuurlijk, hij kreeg van alle kanten hulp. Maar ja, de hulpverleners begrepen hem niet, er werd niets voor hem gedaan, dus waarom zou hij daar nog tijd in steken (zijn woorden). Ik schaam me zo, hoe heb ik kunnen denken dat hij nu echt zou veranderen. Ik heb destijds aangifte gedaan en vorige week moest hij voorkomen. Dit leek hem weinig te doen. Immers als hij veroordeeld zou worden, zou dat mijn schuld zijn, had ik de aanklacht maar moeten intrekken(?). Hij is niet gegaan, ik wel. Hij krijgt een taakstraf en verplichte therapie. De taakstraf zegt hij wel te doen, maar de therapie "ziet hij vanaf", alsof hij een keuze heeft! Gisteren weer ruzie, midden op straat, omdat hij zijn zin niet kreeg. Schreeuwen en schelden, niet normaal. Ik houd mijn mond en stap als een bang vogeltje in de auto, de hele weg naar huis is hij blijven schelden, op mij en mijn kinderen, thuis doet hij alsof er niets aan de hand is. Nu krijg ik weer de "stiltebehandeling". Hij is net zonder iets te zeggen de deur uitgegaan, denkt dat hij mij daarmee kwetst, maar stilletjes geniet ik van de rust, totdat hij er weer is. Hoop dat ik er ooit nog eens uitkom. Reactie infoteur, 28-02-2010
Beste Elly,

Wat een hartverscheurend verhaal (zoals de meeste verhalen hier) en wat jammer dat je het zover heb laten komen (want dat is het enige dat je jezelf kunt verwijten).
Er is maar één ding dat je kunt doen en dat geldt eigenlijk voor iedereen hier, voor jezelf kiezen. Hoe moeilijk dat ook is en hoe zwaar het ook zal worden, je bent dit aan jezelf verplicht. Ook aan je kids natuurlijk maar voornamelijk aan jezelf. Er is maar één persoon op deze wereld die de rest van je leven bij jou zal zijn en dat ben jijzelf. Er is dus maar één persoon op deze wereld waar jij ten alle tijde de rest van je leven op moet kunnen bouwen en dat ben jijzelf dus. Hoe meer hulp je daarbij krijgt en vindt, des te beter natuurlijk maar die hulp krijg je niet gratis wanneer je in een hoekje gaat zitten wachten, je zult zelf in actie moeten komen en laten zien dat die hulp niet voor niets zal zijn. Want al zijn heel veel mensen (meer dan je denkt) bereid om je gratis en voor niks onvoorwaardelijk te helpen, ze doen dit alleen wanneer ze geloven dat het nut heeft en dat het ook verschil zal uitmaken.
Niemand zal er zin in hebben zijn handen te branden aan iets dat geen zin heeft en dat gevoel zal men krijgen wanneer je halverwege weer snel naar je oude situatie zou rennen.
Dat is ook vaak wat er gebeurt wanneer men zegt, iedereen laat me vallen, dat probleem zit meestal niet in iedereen maar in diegene zelf.
Geluk kun je wel degelijk afdwingen en is absoluut een keuze, de één moet er alleen harder voor vechten dan de ander. Geef alsjeblieft niet op en blijf vechten, je bent dat namelijk waard. Blijf geloven in jezelf en beloof jezelf dat je je nooit meer laat slaan, niemand heeft het recht om jou te slaan.
Je hebt een gruwelijke tijd achter de rug maar dat wil niet zeggen dat de rest van je leven ook gruwelijk moet zijn, doe er wat aan want als je in deze situatie blijft hangen, dan zal het er echt niet beter op worden. Dat is een keuze die je bewust kan en zal moeten maken.
Makkelijk zal het niet worden en je zal nog heel wat moeten doorstaan maar bedenk dat als je de moed hebt om echt te gaan leven, je ooit op dit moment zal terugkijken en oprecht trots op jezelf zal kunnen zijn dat je de moed en kracht hebt kunnen opbrengen om het heft in eigen handen te nemen. En bedenk dat je vanuit die positie ook weer anderen zal kunnen helpen.

Heel veel sterkte.

Guusje, 04-06-2009
Ook ik wil graag reageren. Ik hen bijna zeven jaar een nieuwe relatie gehad waarvan ik dacht dat het een eerlijke man was, maar o wat ben ik naief geweest. Ik herken zoveel dingen die ik gelezen heb. Hoe ik op deze site ben gekomen kwam door een kennis van mij. Haar dochter is psycholoog en ik liet haar de brief lezen het eerste wat ze zei was die man is authistisch en narcistisch, wees blij dat je ervan af bent, want daar kun je niet gelukkig mee blijven. Maar dat is natuurlijk allemaal eenvoudig gezegd zo werkt het niet helemaal. Ook hij overlaadde mij met kado''s. Aan de ene kant vond ik dat natuurlijk geweldig en toch had ik er op een of andere manier ook een raar gevoel bij en dacht soms het lijkt alsof hij me koopt. Toen ik hem leerde kennen had hij geen huis en woonde bij zijn moeder. Dat is toch al vreemd. Een man van in de 50. Hij praatte alleen over zichzelf en over de financiele problemen die hij had. Ook dacht hij dat hij darmkanker had. En dat vond ik heel erg voor hem en zei dat ik hem wel wilde steunen. Ik kreeg veel aandacht en daar geniet je als vrouw natuurlijk van. Hij was op zijn vakgebied de beste en daar waren veel mensen volgens hem jaloers op. Ook waren er mensen die zo jaloers op hem waren dat ze hem liever dood hadden. Bij de vrouwen had hij veel succes. Maar dat betwijfel ik. Ik vond altijd al dat hij sociaal een nul was. Hij kon mensen beledigen. En soms schaamde ik mij voor zijn uitlatingen. Afgelopen vrijdag kwam ik thuis van mijn werk en lag er een brief. Hij ging voor 9 maanden alleen wonen had ineens een huis. Want ik hield hem in de nacht wakker door mijn gesnurk. En dat kon hij niet meer aan. Ik moest stoppen met roken en als me dat lukte zo hij verder zien maar ik moest me dan wel laten testen. Ik voel me zo eenzaam en minderwaardig en zou graag met iemand hierover praten. Wie kan mij helpen. Dit is nog maar een klein gedeelte van mijn verhaal, ik hoop dat ik nog meer kan vertellen want dat helpt mij echt. Guusje Reactie infoteur, 05-06-2009
Mensen met persoonlijkheidsstoornissen laten vaak een spoor van vernielingen achter. Het is voor hun slachtoffers dan ook vaak heel verstandig om zelf ook hulp te zoeken. Vaak is er te veel gebeurd om te proberen dat alleen op te lossen. De weg naar een goede therapeut kan soms erg lang zijn en soms voel je je daardoor dubbel gestraft. Blijf volhouden, zoek via fora (zoals hieronder beschreven) lotgenoten, schrijf je verhaal op, praat het van je af en kies voor jezelf!
Laat je er niet onder krijgen, voel je nooit minderwaardig, minderwaardig zijn alleen die mensen die geen respect voor een ander kunnen hebben.
Heel veel sterkte.

Marga, 03-06-2009
Wij hebben ons jarenlang afgevraagd wat nou toch de oorzaak kon zijn van het gedrag van onze zoon. Toen ik het artikel over NPS las, viel ineens alles op zijn plaats. Het was zo herkenbaar. Wat ik nu wil weten is: zijn er spychologen die zich speciaal bezighouden met deze stoornis? Zijn er bij ons in de buurt gespreksgroepen van ouders met kinderen met NPS? Wij wonen in Noord-Holland. Reactie infoteur, 04-06-2009
Er zijn wel een aantal websites, fora, etc waar lotgenoten elkaar treffen, bv psychopaten.forum-xl.nl (daar wordt narcisme ook besproken)
Google op verschillende trefwoorden. Probeer verder via uw huisarts hulp te krijgen, een goede huisarts weet de weg.

Leo Alblas, 29-05-2009
Toen ik mijn eerste reactie gaf, dat NPS met borderlinekenmerken steeds duidelijker werden, kon ik nog niet vermoeden, dat de siiuatie zo erg was.
Een ziekelijke moeder, gesteund door trawanten, die haar dochter de dood heeft trachten in te jagen. wat haar bijna lukte.

Zover kan een moeder gaan, als je totaal geen respect hebt voor het leven, maar dat er geen respect voor leven was, werd later duidelijk.

Liegen, bedriegen en verduisteren van geld was en is het belangrijkste.

En met geld wil ze zich aanzien verschaffen, want ze heeft verder niets om op terug gte vallen, dan het alleen vertellen van leugens.

En nu heeft ze het vaak over de dood, want ja zij zal zich ook moeten verantwoorden voor haar daden.

Ze heeft waanvoorstellingen van witte gewaden, hoort voetstappen op de trap en ziet voeten op het toilet.

Ze vertelde rond, dat ze s'nachts kindertjes hoorde huilen en tegen haar dochter zei, als je in verwachting raakt later, laat het da n niet weghalen. Dat was haar grote geheim…

Er kwamen mensen over de vloer, die het benauwend vonden en niet wilden blijven en niet meer wilden komen.

Vroeger op feestjes zat ze altijd maar alleen, bijna niemand praatte met haar…

Kinderen, die wilden blijven logeren, gingen plotseling huilen en wilden naar huis.

Alles beschouwde ze als haar bezit van kind tot aan het kleinste voorwerp in huis…

Ik ben blij dat de poging om haar dochter de dood in te jagen mislukt is, gevolgen zouden niet gte overzien zijn geweest.

. Reactie infoteur, 30-05-2009
Niet onbelangrijk detail: is de dochter nu veilig buiten haar bereik cq. invloeden?

Pien, 18-05-2009
Wat griezelig om dit te lezen. Ik ben er zeker van dat ook ik te maken heb met een man die narcistisch is. Kortgeleden kwam ik er nl. achter dat hij al jaren vreemd gaat, op diverse datingsites staat en ook met verschillende vrouwen mailt. Daarin vertelt hij steeds dat hij is gescheiden en met 2 kinderen alleen is achtergebleven, zijn vrouw is weggelopen. Ook ben ik wel eens dood verklaard door hem. Hij legt momenteel de schuld bij mij. Ik wil scheiden terwijl hij heel onschuldig is. Hij heeft de omgang met de vrouwen als een spelletje gezien. Ik moet volgens hem dus niet zo zeuren.

Op de momenten dat ik inderdaad begin over stoppen met ons huwelijk begint hij te dreigen dat hij mij helemaal onderuit zal halen. Aan de andere kant geeft hij ijskoud te kennen al jaren niets om mij te geven.

Nadat ik onderstaande mailtjes heb gelezen kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat ik voor mezelf en de kinderen moet kiezen en dat het huwelijk van ons, hoezeer het mij ook spijt, niet meer te redden valt. Kan iemand van jullie mij jullie ervaringen vertellen Ik vind het allemaal best angstig en wil eigenlijk niet scheiden, maar doorgaan met een man die zou koud, kil en berekenend is, is ook geen optie. Reactie infoteur, 19-05-2009
Reactie per mail

B. Kamp, 21-04-2009
Wanneer je vermoedt, dat je kind (bijna 19 jaar en nog thuiswonend) zo is. Wat zou je dan kunnen doen om hem te helpen? Waar moet ik met hem naar toe, als hij dat al zou willen? Reactie infoteur, 24-04-2009
De eerste stap naar een goede hulpverlener is de huisarts. Die kan u verder helpen (misschien handig om eerst zelf een afspraak te maken, dan kunt u vrijuit spreken zonder dat uw zoon zich direct aangevallen voelt). Nu is het wel zo dat niet iedere goede hulpverlener ook meteen een klik heeft met zijn patient, en dat is wel belangrijk. Haak dus niet meteen bij de eerste teleurstelling af.

Adine, 13-02-2009
Beste Moeders,

Je ex zal altijd je zoon blijven vertellen dat het jouw schuld is. Een narcist heeft geen zelfreinigend vermogen. Belangrijk is dat je zoon niet de toekomst in gaat met twee waarheden. Dat jij het een stelt en zijn vader het ander. Om hem te beschermen zal jij de stabiele persoon moeten zijn nu en in de toekomst die hem de ruimte geeft zijn eigen waarheid te leren kennen.
Dat is niet makkelijk. Als hij je de vraag stelt waarom papa en mama zijn gescheiden geef dan je kind een leeftijds adequaat antwoord. In de vorm van: papa en mama waren verliefd, het ging niet meer zo goed veel ruzie, zoals jij ook kan hebben met je vriendjes, we houden zielsveel van je maar het is beter niet meer samen in een huis te wonen.
Als je zoon terug komt met verhalen, beschuldigingen dat het aan jou lag. Weet dan wie het heeft gezegd, de narcist. Reageer met de woorden: mama ziet dat anders, mama denkt daar anders over en ga dan niet op details in, houd het globaal en geef zelf je ex niet de schuld. Houd het bij jezelf met woorden als: ik begrijp je mama vindt het ook niet leuk etc… Ik weet uit ervaring dat dat kan botsen met je eigen ego maar uiteindelijk geef je daardoor je kind de mogelijkheid om zelf te kiezen voor zijn waarheid als hij ouder is. Doe niet hetzelfde als je ex, het kind tegen de andere ouder opzetten.
Ik ben in dit proces geholpen door een psychiater en mij heeft het sterk gemaakt te weten hoe met mijn ex om te gaan en mijn 7 jarige dochter er zo min mogelijk last van te laten hebben. Houd het contact met je ex zo neutraal mogelijk, ga boven hem staan zonder dat hij het merkt. Houd hem "te vriend" zodat als de narcist zich gefrustreerd voelt het niet middels je zoon gaat spelen.
Zo zei ik vanochtend tegen mijn dochter: een fijn weekeinde bij je lieve vader.
Houd er rekening mee dat hij nimmer zal veranderen en altijd zal blijven rommelen in het hoofd van je zoon. Alleen jij kan hem geven wat hij nodig is en dat is rust ipv gerommel. Aardigheid ook over zijn vader. Dat is het enige middel dat er bestaat. En shit het is heel moeilijk. De vader, de narcist wil zijn kind niet delen met de moeder. De moeder moet dan voor het welzijn van het kind, het kind het gevoel geven dat de moeder wel wil delen.
En het zal niet alleen bij jou blijven maar de narcist zal meerdere mensen aanvallen waarvan je zoon houdt.
Het is lastig maar zie je ex als een patient. In wezen zijn narcisten zeer onzeker. Reactie infoteur, 19-02-2009
Dank je wel voor de waardevolle bijdrage.

Moeders, 02-02-2009
Hoi mensen, ik ben slachtoffer geweest door jarenlang getrouwd te zijn geweest met een narcist. Ik ben nu zo'n 4 jaar gescheiden. Mijn zoon is 8 jaar en heeft een heleboel vragen over onze scheiding. Ik merk dat mijn ex ook in het hoofd van mijn ventje aan het rommelen is en heb daar heel veel moeite mee. Ik wil hem beschermen maar voel me machteloos. Ik probeer zo eerlijk mogelijk antwoord te geven op zijn vragen maar mijn ex is zo gewiekst dat hij het zo weet te draaien dat alles door mij komt. Ik weet even niet hoe het verder moet. Heeft iemand een waardevolle tip om mijn zoon en mijzelf sterker te maken? Reactie infoteur, 19-02-2009
Een goede tip is hierboven geplaatst, door Adine. Contact zoeken met lotgenoten is überhaupt nooit verkeerd. De tip die ik iedereen altijd geef is om zelf hulp te zoeken (zoals ook Adine heeft gedaan). Niet omdat er wat mis is met je, maar omdat een goede hulpverlener je kan helpen je zelfverzekerdheid op te bouwen en je weerbaarder te maken ten einde op een verstandige manier met de zaken om te gaan.

Koningskind (infoteur), 27-12-2008 #24
Zijn er ook tips en verhalen waarin een relatie met een nps partner stand hebben gehouden, maar dan wel ZONDER verdere beschadigingen? herken steeds meer patronen bij mijn partner van nps, ben zwanger van ons tweede kindje en we hebben ook voor 50% de zorg van twee kinderen van hem uit een eerder huwelijk. Hij ziet absoluut zijn 'aandachtspunten' niet in, de schuld ligt bij mij (uiteraard). De frustraties en het eenzame gevoel worden bij mij steeds groter. Ik wil hier wel aan werken, maar zie bij hem geen aansluiting tot erkenning en inzicht op dit vlak. Een herkenbaar eenzaam 'gevecht'. Hoe kan ik me in deze zoektocht 'wapenen' alvorens ik als laatste redmiddel de handdoek in de ring gooi? Reactie infoteur, 01-01-2009
Bij een relatie met iemand die NPS heeft komt vrijwel niemand onbeschadigd eruit.
Het wil niet zeggen dat iemand met de symptomen van NPS ook daadwerkelijk deze persoonlijkheidsstoornis heeft.
Bij problemen in de relatiesfeer, al of niet veroorzaakt door een eventuele persoonlijkheidsstoornis, is het altijd verstandig om de hulp van buitenaf in te roepen wanneer je er samen niet meer uitkomt (wanneer je zelf geen gehoor krijgt bij je partner kom je er dus ook niet samen uit). Een relatietherapeut kan vaak uitkomst bieden. Omdat iemand met NPS zelf niet inziet dat er is met hem of haar mis is, moet dit natuurlijk wel omzichtig aangepakt worden.

Hoop Op Een Gelukkige Toekomst, 23-11-2008
Ik zit middenin een echtscheiding. Dit is allemaal zo herkenbaar! Mijn grootste zorg zijn de kinderen. Ik kan de zorg van de kinderen niet aan mijn ex overlaten (denk nooit, als hij altijd zo blijft…). Wat voor stappen kan ik hier in nemen, tips zijn meer dan welkom. Mijn ex ziet nl. totaal niet in dat hij een probleem heeft, maar mijn naaste omgeving wel. Hij is op het moment in behandeling bij RIAGG. Maar ik ben bang dat hij zijn hulpverlener weer mooie verhaaltjes voorspiegelt, zoals hij in het verleden al eens heeft gedaan. Reactie infoteur, 24-11-2008
Mensen met een narcistische persoonlijkheidsstoornis zien in het algemeen niet dat het probleem bij hen ligt. Voor naasten is het vaak een goed idee om zelf ook een hulpverlener op te zoeken, niet zozeer omdat er wat met hen mis is maar voor steun, tips en hulp bij het weer oppakken van het eigen leven.

De Vrijheid, 23-11-2008
Hallo,
als dit gedrag vertoond word en zeker er van bent is het dan wel gezond om kinderen bij een narcist alleen te laten?
Zelf vind ik het een slecht idee maar goed… Reactie infoteur, 24-11-2008
Nee, het is zeker niet zo'n goed idee om kinderen alleen bij een narcist achter te laten…

R. Ringrose, 03-11-2008
Ja helaas heb ik die ervaring ook. De eerste jaren waren mooi al voelde ik wel eens dat er iets scheef zat. Later bemerkte ik dat hij zogenaamd bescheiden was, maar oh zo gevoelig voor lof en bewondering. Het ene ogenblik was ik alles, een supervrouw, de enige om wie hij werkelijk gaf. "Mens wat hou ik van je", riep hij dan uit. Het volgende moment zei hij zulke kwetsende dingen, dat ze nauwelijks voor herhaling vatbaar zijn. Ik voel een plaatsvervangende schaamte bij zulke uitspraken. Hij kon ook nooit werkelijk iets van zichzelf geven, alleen maar zogenaamd dienstbaar zijn om daarmee dankbaarheid en verering te veroveren. De en relatie was nog niet afgelopen of hij zocht alweer neen ander slachtoffer. Zelf psycholoog notabene, zei hij dikwijls niet van mensen te houden en ze evenmin te begrijpen. Ik vind het som van mezelf dat ik gevallen ben voor deze man, die zo geestig en wijs leek, maar een vuile vampier in werkelijkheid blijkt te zijn. Kapot totop de bodem van mijn ziel ben ik geweest. maar nu heb ik mezelf hervonden, met de hulp van verscheidene echte vrienden en vriendinnen, die mij ook gewezen hebben op mezelf.'
Hij was al jaren bezig mij stiekem af te stoten door me lichamelijk en psychisch in de kou te laten staan en toen ik tenslotte zelf, kapot en in de war besloot mijn verjaardag niet met hem te vieren heeft -ie dat aangepakt om maar meteen door te zetten en te doen alsof HIJhet uiteindelijk uitmaakte na twaalf jaren, waarin we notabene heerlijke vacanties hadden en een kleine artistieke onderneming met elkaar opzetten en samen muziek maakten. Zolang ik me maar voegde! Hij was ook jaloers op de paar dingen die ik goed kon, terwijl hij zelf genoeg gaven had!Tot zover. breek me de bek niet open!Nooit was hij bereid tot een open gesprek, laat staan therapie! Reactie infoteur, 04-11-2008
Probeer het zoveel mogelijk van de positieve kant te zien (bv. dat het uiteindelijk misschien toch een leerzame ervaring was) en waak ervoor niet verbitterd te geraken, dan pas kan je weer helemaal vrij zijn.

P. van Driel, 21-10-2008
Heeft 6 jaar geduurd voordat ik er eindelijk achter ben gekomen dat deze relatie met een dominante man ook een naam heeft. Op aanraden van een vriendin heb ik het volgende boek aangeschaft en heeft geweldig geholpen! De twijfel aan jezelf is onbeschrijflijk en dit boek geeft zoveel herkenning! Boek = Pesten en treiteren van Marie-France Hirigoyen. Titel van het boek vind ik raar en had ook mijn bedenkingen. Echt… ga het lezen! Zou graag met een deskundige op dit gebied willen praten. Heeft iemand een tip voor mij? Reactie infoteur, 23-10-2008
Boeken lezen hierover is op zich al een goede tip. Een deskundige is te vinden via een huisarts en/of een therapeut, psycholoog of psychiater.

Saskia, 19-10-2008
Ik heb ook te maken met een ex man met narcistisch gedrag. Ook hij maakt door zijn gedrag het leven van mij en mijn dochter van 10 het leven heel zwaar. Al 7 jaar diverse rechtzaken achter de rug zowel civiel als strafrechtelijk. Hij is 2 maal strafrechtelijk veroordeeld voor bedreiging en stalking. De laatste keer was en onvoldoende wettig bewijs en kon hij niet veroordeeld worden. Mijn grootste zorg is mijn dochter. Zij ervaart problemen in de omgang. In de loop van de jaren periodes van wel en periodes van geen omgang. Nu zij ouder wordt, krijgt zij meer een eigen persoonlijkheid met mening en idee en als dit niet in de pas loopt met wat haar vader vind dat geeft dat ernstige problemen. Hoe kan ik haar beschermen? Ben nu bezig met laatste rechtzaak om wijziging van gezag te verzoeken en de Raad voor de Kinderbescherming te verzoeken een onderzoek naar de omgang te doen. Echter de Raad heeft onderzoek gedaan (heel mager) en mijn verhaal absoluut niet serieus genomen. Reactie infoteur, 21-10-2008
Reactie per email.

Francet, 18-10-2008
Ik heb met een ex man te maken met narcistisch gedrag. Zijn continue terreur gedrag is zwaar voor mij en onze dochter. Hij is koud, kil, meedogenloos, sadistisch en heeft geen geweten en gaat tot het uiterste. Ik maak mij zorgen om de toekomst. Wie kan mij vertellen hoe ik hier mee om kan gaan? Reactie infoteur, 18-10-2008
Bericht per email

M. Polane, 19-09-2008
Hoe ontstaat deze stoornis? Kan het komen door ervaringen uit het verleden? Kun je er iets aan doen? Reactie infoteur, 22-09-2008
Kijk bij http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/9800-persoonlijkheidsstoornissen.html daar staat een stukje over het ontstaan van persoonlijkheidsstoornissen. Ervaringen uit het verleden kunnen zeer zeker een rol spelen. Er is wel wat aan te doen, met hulp van een ervaren therapeut zou men een eind moeten kunnen komen, het probleem is echter dat bij een aantal persoonlijkheidsstoornissen de patient zelf niet ziet (of wil zien) dat er sprake van een stoornis is, zoals hierboven ook beschreven. Zolang iemand niet aanvaard dat er iets mis is, zal hij of zij er ook niets aan doen.

Kat, 24-08-2008
Heb zelf net een relatie achter de rug waarin ik emotioneel en psychisch door de partner ben misbruikt. Heb veel baat aan het bestuderen van deze sites gehad: re-empowerment.de (in het duits zoeken, site is ook nog niet vertaald) en Hartless Bitches International (amerikaans). Ik hoop dat meer mensen hier steun kunnen vinden. Reactie infoteur, 24-08-2008
Dank je wel voor de reactie en aanvullingen. Heel veel sterkte verdermet het verwerken.