Ja heb ik, en nee zeggen ze toch niet

“Ja, heb ik, en “nee” zeggen ze toch niet”, is onbewust vaak de uitgangspositie van veel kinderen. En vanuit hun ervaring is dat ook zo. Zo is het ze aangeleerd, hetzij in woord hetzij door gedrag. Door namelijk geen “nee” te zeggen als er iets gebeurt wat je niet zint . Door vroeg of laat toe te geven aan het oeverloze gedram van de kinderen, leer je ze dat dit gedrag loont. En als iets loont, dan blijf je daarmee doorgaan. Dat is niet meer als menselijk. En kinderen ~hoe onmogelijk hun gedrag soms ook~ zijn mensen. Dus hoe verander je de uitgangspositie van een kind ze naar “Ja, heb ik, en “nee” zeggen ze toch niet” naar “Nee heb je, en ja kun je krijgen? “

• Nee is nee, en ja is ja
• Redelijke en onredelijke verzoeken
• Blijf rustig, creëer geen drama
• Luister naar je kind.
• Bied een keus
• Heb lef om nee te zeggen

Nee is nee, en ja is ja

Kortom, blijf bij je antwoord. Kinderen hebben het feilloos door dat een “nee” in een “ja” kan veranderen. Kinderen hebben ook het voordeel van de tijd. En stoort het hen niet als ze 15 keer “nee” horen, om de 16e keer een “ja” te horen. Dan hebben ze geleerd dat 15 keer “nee” gelijk staat aan “Ja”. En de volgende keer beginnen ze met 15 keer “nee” omdat daarna toch de “ja” komt.

Maak verschil tussen redelijke en onredelijke verzoeken

Zeg niet op de automatische piloot “nee’” op elk verzoek. Daarmee doe je je kind te kort, en jezelf ook. Tevens leer je je kind op deze manier dat vragen geen nut heeft, want er wordt toch “nee” gezegd. Door “ja” te zeggen op redelijke verzoeken, en daar eventueel voorwaarden aan te stellen, laat je zien dat je je kinderen serieus neemt, maar ook grenzen stelt.

Blijf rustig, creëer geen drama

Door gewoon rustig en kalm “nee” te zeggen op een verzoek, voorkom je een hoop drama in de toekomst. Kinderen kunnen je feilloos imiteren, het vervelende is alleen vaak, dat je het zelf niet ziet. Als jij nu met een diepe zucht en rollende ogen “nee” zegt op een verzoek, dan heb jij vroeg of laat een kind tegenover je die met de ogen rolt, en diep zucht en zegt…”ik mag ook nooit iets…” Wordt jou stem schril als je nee zegt, en ga je hoger en sneller praten, creëer je een boze 15 jarige puber, die gillend en krijsend “Nee, ik doe dat nu niet” roept, als er iets gebeuren moet.

Luister naar je kind

Als je hier mee bezig gaat, vergeet alleen niet om naar je kinderen te luisteren, en om hun gevoel te erkennen. Als je het gevoel van je kind erkent en waardeert, dan neemt jouw kind je serieus. Ondanks dat de boodschap niet leuk is. Jouw kind heeft wel door dat je ziet wat belangrijk voor hem of haar is. “Nee, je mag niet uit, en ik zie dat je nu teleurgesteld bent”, geeft meer opening tot een gesprek, als een simpel “nee, je mag niet uit”.

Bied een keus

Tegen de tijd dat je het gevoel krijgt dat je alleen maar “nee” zegt tegen de kinderen, en je zo langzamerhand veranderd in een nee-zeggende robot, bied dan een keus. Dat voelt beter voor jou en jouw kind. “nee, je mag niet op de muren tekenen, maar wel op de stoep buiten”, klinkt gevoelsmatiger prettiger als de opmerking “nee, je mag niet op de muren tekenen”. Dit geld ook voor “nee, je mag geen snoepje, maar wel een appel” en “Nee, ik wil niet dat je weekend uitgaat. Volgend weekend kun je wel uitgaan, want dan krijgen we geen visite”.

Heb lef om nee te zeggen

En doe dat maar eens. Kinderen lopen niet weg na één keer nee, en ze gaan ook niet spontaan minder van je houden. Kinderen houden van grenzen, en zijn daar continue naar op zoek.Doe ze dat plezier, en geef ze die grenzen. Bovendien, je bent ouder om je kinderen te leren wat kan en niet kan, en niet om alleen maar "ja" te zeggen.