Help! De peuterpuberteit!

Is je kind koppig? Heel vervelend, lijkt het zijn goede manieren te zijn vergeten? Trekt het zich niks meer aan van jou als ouder? Is het vaak kwaad en krijgt het driftbuien? Grote kans dat je te maken hebt met de peuterpubertijd!

Wat is nu eigenlijkde Peuterpubertijd?

Je kind begint te merken dat bepaalde dingen niet mogen, dat het als het dat wel doet er een bepaalde reactie volgt. Het lijkt koppig en heeft vaak driftbuien. Dit is een fase waarin de peuter de grenzen gaat verleggen. Zijn eigen kunnen gaat zoeken en uitproberen. Het probeert zijn eigen ik te vinden en te worden. En niemand moet daarbij in de weg gaan staan.
Sommige mensen noemen dit de Ik ben Twee en zeg Nee fase. Een vrij goede benaming want meestal begint het ook rond het tweede levensjaar van de peuter.

Is dit een slechte fase? En hoe lang duurt het?

Nee, het is zeker geen slechte fase in het leven van een kind. En iedere peuter krijgt er ook min of meer mee te maken. Het is juist goed voor ze. Ze worden zelfstandiger en krijgen een eigen mening. Ze hebben het nodig om later goed in de maatschappij te kunnen leven.

Het is eigenlijk maar ongeveer twee jaar dat de peuter deze driftbuien heeft. Het kunnen natuurlijk lange jaren lijken, maar bedenk dat het positief is. Rond de vier jaar zijn ze een stuk rustiger en hebben ze al een aardig idee van hun eigen ik.

Waarom wordt een peuter eigenlijk driftig?Of wat kan een aanleiding zijn?

Wanneer iets de peuter niet lukt kan dat al aanleiding zijn tot een driftbui. Meestal laat de peuter zich dan op de grond vallen en slaat met zijn armen en benen en soms bonken ze ook met het hoofd op de grond. In sommige gevallen kan het kind helemaal overstuur worden.
Ook wanneer het heel moe of ziek is kan dit gedrag ineens naar boven komen. Het past dan even niet in zijn plaatje.
Maar waarbij je het als ouder het meest merkt is wanneer de peuter iets niet mag doen. Dan komt het koppige in het kind naar boven.

Wat kan ik dan het beste doen?

Het eerste wat je kan doen is negeren bij koppigheid. Doen alsof er niks aan de hand is en verder gaan waarmee je bezig was. Wanneer je kind echt te ver gaat moet je heel duidelijk en concequent blijven. Nee blijft dan ook nee.
Probeer je kind op een positieve manier te stimuleren en negeer het negatieve. "Dat heb je goed geprobeerd, nu zal mama even helpen dan kan je het morgen nog eens zelf proberen, lukt vast"

Tijdens een driftbui is het vaak moeilijk zelf ook rustig te blijven. Maar schud je kind nooit! Dit is niet alleen bij baby`s maar ook bij een peuter nog erg gevaarlijk. Je kind zal bijna niet te kalmeren zijn, dit kan je dan ook het best niet proberen. Kijk of het zichzelf nergens kan verwonden. De peuter heeft in een driftbui geen controle meer over zichzelf het is iets wat de natuur regelt. Laat de peuter dus ook rustig uitrazen, soms helpt het om hem even apart te zetten. Wanneer het kind de woede op jou als ouder uit bijvoorbeeld door te slaan en/of schoppen. Dan werkt het duidelijk nee zeggen, uitleggen dat je begrijpt dat hij boos is, maar dat jij niet pijn gedaan wenst te worden vaak wel redelijk. Zo niet zet ook dan je peuter even apart.

Wat je vooral niet moet doen is ertegenin gaan, mee gaan roepen. Boos worden op je peuter. Je maakt het hiermee alleen maar erger. Ook discuseren met je kind heeft geen zin. Beloon het niet voor het gedrag, ga niet lief doen, maar straf het ook niet. Soms krijgt een peuter een driftbui in bijvoorbeeld de supermarkt. Mensen kijken en je voelt je gegeneerd. Maar ook dan moet je hetzelfde reageren als je anders zou doen. Laat je niet in verlegenheid brengen. Mensen hebben altijd commentaar op anderen. Er zullen ook vast ouders heel meelevend naar je kijken. (zij hebben het tenslotte zelf ook meegemaakt)

Na de driftbui moet je je kind troosten. Het is erg overstuur en voelt zich heel vreemd. Het is niet iets waar de peuter iets aan kan doen en het wil nog steeds beschermd worden. Geef die bescherming dan ook.

Mijn dochter is nu drie jaar, ze is een schat van een meid, maar ze zit ook vreselijk in haar peuterpuberteit. Op alles zegt ze nee, ze schreeuwt, vind mama niet lief meer en loopt soms zo paars aan in een driftbui dat ik haar al eens onder een koude douche heb gezet. Het is geen prettige periode, maar weet dat ze erdoorheen komt. Mijn zoon had het ook en vlak na zijn vierde verjaardag verdween het als sneeuw voor de zon.

Een klein voorbeel van mijn meisje: Het is 10 uur in de ochtend en ze wil snoep. Natuurlijk zeg ik nee, want het is veel te vroeg voor snoep. Eerst middageten en daarna krijg je een snoepje. Zei antwoord natuurlijk dat dat niet zo is en ze nu meteen snoep gaat pakken. Ze voegt dan ook meteen daad bij woord en pakt een stoel die ze richting snoepkast schuift. Ik pak de stoel af en zeg: Ik heb nee gezegd, straks kan je een snoepje eten. Wil je nu een boterham? Natuurlijk breekt er dan iets in haar en voor ik het weet schopt en slaat ze en schreeuwt dat ik stom en stout ben. Ze wordt er helemaal paars van. Na dat even aangekeken te hebben ben ik het zat. Ik zeg haar dat wanneer ze niet ophoudt ze helemaal geen snoepje meer zal krijgen. Ze tuft. Ik begin te tellen één, een schreeuw...twee...nog een schreeuw ...en de laatste dat is ..... en nee drie hoef ik nooit te zeggen. Ze staat op snuit haar neusje (veegt af aan mouw) en zegt ik staaaa al hoor. Ik kijk haar aan en geef haar een knuffel. Dat vind ik flink, ga nu nog maar even spelen dan eten we erna samen een boterham. Ze geeft me een kus en begint vrolijk met haar pop te spelen.

Ik denk dat dat ook kan helpen wanneer je een kind hebt wat in zijn driftbuien blijft hangen. Begin te tellen. Jij hebt kans je rustig te houden en de peuter kans zich te bedenken voordat het uit de hand loopt. Bij mij helpt het heel goed op zo een moment de peuter voor een keus te stellen. Of doorgaan met drammen en kwaad zijn en daarna de gevolgen dragen, of mijn weg kiezen en weer rustig worden. Misschien is dit een tip voor ouders die nu in dezelfde situatie zitten?

Maar bedenk....het is een fase....het gaat voorbij.