Zonder ouders ben je geen kind meer

Je groeit idealiter op bij liefdevolle ouders, gaat vervolgens je eigen weg en keert weer regelmatig terug - eventueel met kroost - bij die liefdevolle (groot)ouders. Hoewel je op enig moment zelf mogelijk ouder bent, blijf je toch kind bij je ouders. Een plek om naar terug te keren, het ooit zo veilige nest. Het maakt, voor het kind zijn, niet uit op welke leeftijd je ouders overlijden, het geeft altijd een “gapend gat”. Hoe verloopt een dergelijk proces en hoe geef je er invulling aan? Helaas groeit niet iedereen op bij liefdevolle ouders en het spreekt voor zich dat de situatie dan anders ligt. Echter, gelukkig groeien nog steeds veruit de meeste kinderen bij liefdevolle ouders op en de situatie als die ouders wegvallen wordt onderstaand beschreven.

Jong ouders verliezen

Op jonge leeftijd je ouders of een van de ouders verliezen, heeft altijd een enorme impact. Je ouders zijn tot op zekere hoogte een rolmodel, ze leggen een basis voor de normen en waarden die je de rest van je leven meeneemt en ze houden onvoorwaardelijk van hun kinderen en helpen desgewenst mee met het richting geven. Die liefde wordt door de meeste (jonge) mensen als een warme deken ervaren.

Natuurlijke band

Als die warme deken wegvalt kan je stuurloos raken. In wat voor mate dat is, is afhankelijk van de persoon zelf (hoe hij/zij in het leven staat) en uiteraard op welke leeftijd het plaatsvindt. Bij kleine(re) kinderen zou in principe nog een groot deel van de opvoeding plaats moeten vinden en hoewel een andere ouder of opvoeder dit op zou moeten kunnen vangen, is de praktijk weerbarstiger. Een natuurlijke band die verbroken is, heeft nu eenmaal een enorme impact. De basis, die je als kind zo nodig hebt, valt (deels) weg.

Compensatie

Daarnaast kan er nog wel eens een vorm van compensatie plaatsvinden. Dit hoeft geen bewust proces te zijn, maar kan er ongemerkt wel insluipen. Immers, iedereen vindt het erg als een jong(er) kind zijn/haar ouders verliest. Veel mensen hebben dan toch de neiging om net iets meer terug te doen/te geven.

Volwassen je ouders verliezen

Anders, maar ook zeker een grote impact, als je al ouder bent en je verliest je ouders. Als volwassenen (eventueel met kinderen) is zo nu en dan teruggaan naar “het nest” een veilige omgeving. Je wordt omringd door mensen die je begrijpen. Natuurlijk zal je in de loop der jaren ook wel een vriendenkring hebben opgebouwd met mensen die je begrijpen. Toch is die warme deken “thuis” een die niet te vergelijken is.

De leegte
Daarmee ook direct gezegd dat de impact groter kan zijn dan menigeen denkt. Het is niet slechts je ouders begraven of cremeren (en alles wat met de “afwikkeling” hiervan te maken heeft), met de daarbij behorende pijn. Wat er achteraan komt is die leegte die vaak ontstaat. In de verschillende levensfases heb je als kind vaak een net iets andere band, maar het is en blijft die veilige thuisbasis. Het kan op de meeste vreemde momenten opkomen. Immers, het huis van je ouders wordt enig moment bewoond door andere (lees: vreemde) mensen, dat “even binnen lopen” of “even dat belletje plegen”, kan niet meer en gewoon over het leven bomen met iemand die veel meer levenservaring heeft, maar wel weet hoe je in het leven staat, kan ook niet meer. Soms kan dit voor een deel opgevangen worden door ouderen in je vriendenkring of familie in de tweede of derde lijn. Toch blijft de rol van ouders en kind altijd anders.

Afwikkeling

Je mag je een gelukkig mens prijzen als je nog de mogelijkheid krijgt om zaken te bespreken en “afscheid” te nemen. Dit is niet iedereen gegeven en dat maakt het vaak lastig. Immers, er blijven altijd zaken die je nog had willen bespreken.

Vorm geven aan je verlies

Als jong(er) kind heb je gewoon een duidelijk stuk opvoeding nodig en voor kinderen die zich niet goed kunnen uiten, kan professionele hulp een uitkomst bieden. Echter, voor zowel jongere kinderen als ook voor oudere geldt dat er af en toe een huildag moet kunnen zijn. Iedereen verwerkt het anders en dat kan je niet vergelijken, maar op enig moment slijt de pijn en dan kan zo af en toe een huildag uitkomst bieden.

Je geeft jezelf dan nog de mogelijkheid er bij stil te staan, de pijn te voelen van het gemis en daarna de draad weer op te pakken. Je ouders missen mag altijd en erg op wat voor manier vorm aan geven kan ook. Het moet alleen niet je leven (blijven) beheersen.

Voorkomen is beter dan genezen

Pijn zal je altijd voelen, maar het helpt wel als je tijdens het leven altijd open en eerlijk bent. Van je hart, in ieder geval richting je ouders, geen moordkuil maakt en een manier van conversatie hebt waar alles gezegd kan worden. Dat voorkomt op een later moment “had ik maar…”. En je bent nooit te laat om te starten met een dergelijke conversatie.

Tot slot

De knoop of navelstreng die doorgehakt wordt op het moment dat de ouder dood gaat, heeft altijd impact. Ook als je niet de allerbeste band met je ouders hebt. Geniet van het moment als ze er nog zijn en ervaar de warmte in je hoofd en lijf als ze er niet meer zijn.