mijn kijk op

De eeuwige zoektocht naar een gelukkig leven

Er komt iets op je pad en je denkt: ha, spannend, dat ga ik doen! Een fantastisch voorstel, onmogelijk om ‘nee’ tegen te zeggen. Voordat het je helemaal duidelijk is, is je fantasie al op hol geslagen. Om dan met mitsen en maren te komen, vind je flauw. Dat zou de (voor)pret maar bederven. Sta je er even bij stil, dan valt het je op hoe vaak dit jou overkomt. Is dat toeval of hebben anderen dat ook? Komt het uit een zucht naar sensatie, uit angst voor sleur? Kijk uit dat de grillige levensstijl je niet uitput of uitloopt op steeds nieuwe desillusies.

De eeuwige zoektocht

Hoe komt dat toch? Hoe is het mogelijk dat je steeds weer een ander aanlokkelijk voorstel wordt gedaan? De diversiteit lijkt onuitputtelijk. En bovendien ook nog steeds juist op het moment dat de vorige gelegenheid haar glans aan het verliezen of aan het verleppen is. Is dat toeval? Dan toch wel heel toevallig! Dat valt wel mee. Blijkbaar sta je er voor open. Kennelijk geeft waar je mee bezig bent je geen voldoening (meer). Onbewust ben je weer op zoek naar geluk. Het gras is elders altijd groener.

Verleidingen

Hoe lang kan zoiets voortduren? Zal er zich steeds iets nieuws aandienen zodra je er weer aan toe bent? Is het een carrousel waar je op tijd in moet springen en laat je je kans lopen als je nee zegt? Misschien sta je te boek als iemand die altijd wel in is voor een uitdaging, waardoor je steeds opnieuw verleidingen krijgt voorgeschoteld. Of gaat het om een natuurwet, of een karaktertrek, die je maar moet accepteren? Tenzij je dat echt niet wilt. Dan is de stroom verleidingen doorbreken de enige optie om eraan te ontsnappen. Op het gevaar af dat je leven een sleur wordt…

Ontevredenheid

Stel je doet dat niet, je bent niet tevreden met dat ene ambacht, je kiest liever voor die dertien ongelukken. Wat is dan het probleem? Op den duur wordt het een beetje vermoeiend. Het voelt bijna alsof je in de maling wordt genomen. Hoe lang zou het duren eer je totaal gedesillusioneerd nergens meer op wilt reageren? Of zit het in de aard van het beestje om toch steeds weer geestdriftig te reageren, omdat je blijft denken dat je kansen elders liggen. Dan zou ontevredenheid de bron zijn. Helaas voorkomt ongedurigheid dat je vooruitkomt, want je stopt steeds uit verveling, uit hang naar avontuur. Maar als je het bereikt hebt, blijkt het tegen te vallen. En dat kan weer tot frustraties leiden.

Een gelukkig leven

Gelukkig zijn houdt in dat je tevreden bent, dat je een goede balans hebt gevonden tussen avontuur, uitdaging, en rust. Tevredenheid is mooi, maar als je een ongedurig type bent, blijf je dat niet lang. Dan is spanning op zijn tijd nodig. Probeer dan toch eens een rode lijn te ontdekken in de uitdagingen. Zit er progressie in alles wat je aanpakt, dan leer je ervan. Iedere ervaring is er één, samen staan ze garant voor een vruchtbaar leven. Ga na wat je laatste uitdaging je opgeleverd heeft. Of was het een van de dertien ongelukken? Maak af en toe pas op de plaats, kom op adem en stort je niet meteen weer in het volgende wilde plan dat voorbij komt.

Moeilijk kiezen

Want mogelijk ben je sleurgevoelig en verslingerd aan afwisseling. Je hebt moeite om dingen af te maken en door te zetten, als iets vervelend wordt of tegenvalt. En er zijn nog zoveel leuke dingen om mee te maken. Ieder hoogtepunt is er een, dieptepunten kun je missen. Totdat je je op een gegeven moment afvraagt waar je ook weer mee bezig was. Is dit dan Het Leven? Wordt het niet eens tijd voor minder rennen en hijgen en wat meer ‘volwassenheid’? We hebben zoveel kansen en mogelijkheden dat het moeilijk kiezen is.

Niets willen missen

Als drang naar steeds weer iets nieuws, voortkomt uit ontevredenheid, is de vraag wanneer je je doel, tevredenheid, bereikt hebt. Want steeds ben je bang iets te missen, er is ook zoveel lekkers en moois uitgestald dat je allemaal wilt zien, horen, proeven, beleven! Het gekke is alleen dat er niets is dat je blijvend vervult. Je wilt steeds weer verder, nieuwer, spannender, mooier, exclusiever. Tot dat alles plotseling niet meer zo belangrijk lijkt.

Eeuwig jong

Is het volhouden van die expeditie iets dat jong houdt? Dit in tegenstelling tot de uitgebluste volwassenen die het allemaal wel gezien hebben. Of is ook dat een illusie? Het antwoord is waarschijnlijk voor iedereen anders. Afhankelijk van temperament en karakter en of je het leuk blijft vinden om steeds weer in die roller coaster te stappen en de illusie te koesteren dat het leven spannend is, terwijl het alleen maar spannend is zolang je op de kermis vertoeft. In dat licht bezien kun je net zolang ritjes blijven maken tot je zakgeld op is of er misselijk van wordt. Want het leven is soms weliswaar een roller coaster, na verloop van tijd, als je behoefte aan spanning vervuld is, als je er genoeg van hebt en de relativiteit ervan inziet, verlang je toch altijd ook weer naar de broodnodige rust.

Natuurlijke spanning

In Nederland leven de meesten van ons niet in een achtbaan. Ons leven is van alle kanten dichtgetimmerd tegen alle mogelijke ongemakken en ongelukken. De politieke situatie is stabiel en zelfs in crisistijden kunnen we ons met gemak een of meerdere vakanties veroorloven. Je kunt dus rustig stellen dat ons leven van alle natuurlijke spanning en sensatie ontdaan is. Misschien is dat het juist dat ons ertoe drijft steeds weer in te gaan op avontuurtjes. We willen voelen dat we LEVEN.

Jagers en boeren

Een andere verklaring kan nog verder teruggaan, terug naar de oertijd toen mensen nog simpelweg konden worden ingedeeld in boeren en jagers. De mensen van nu die zo nodig steeds iets nieuws moeten proberen, die steeds weer een sterke drang voelen om zichzelf uit te dagen, elke provocatie willen aangaan, dat zijn de jagers van vroeger. Het gaat dan ook niet zozeer om de buit, om die pot met geld - die kun je ook als boer opgraven -, maar eerder om het jagen zelf. De spanning die het met zich meebrengt. De jagers van nu zullen daar altijd behoefte aan voelen.