Reactieve depressie

Janny Baatje Herzog, 09-08-2016 07:14 #14
Hallo

Ik heb veel huilbuien, ze komen spontaan op zetten, dingen niet beleven, geen eetlust, slecht slapen. Nu wil ik vragen heb ik dan een depressie of een burn-out?

Nick, 25-07-2015 12:59 #13
Heb zelf ook veel meegemaakt, veel met mijn gevoelens gespeeld.ben nu 27 en neem antidepressiva en kalmeerpillen.
heb ik het gevoel dat dit helpt? nee, helemaal niet.
het enige wat ik wel weet is dat ik alles onderdruk wat in mijn leven is misgegaan.
ik hoop zelf ook ooit te kunnen stoppen met al deze middelen omdat het mij momenteel gunstig uitkomt
ik ben er zeker van dat dit mij gaat lukken omdat je als mens vooruit moet zien en vooral niet achteruit
is dit moeilijk?
ja, maar het lukt.volhouden is hier vooral de boodschap.
veel zaken in het leven zijn moeilijk en we moeten er allemaal door en ik raad iedereen aan om het zo goed mogelijk zonder pillen te doen.
doorbijten en toffe mensen en of vrienden te leren kennen die je erdoor halen.
dit kan voor elke mens anders zijn natuurlijk maar ik heb persoonlijk enorm steun hieruit gehaald en iedere mens heeft graag sociaal contact en het helpt je enorm door moeilijke zaken.

Su, 12-10-2014 11:34 #12
Hallo, ik ben 33 jaar, heb niks in het leven bereikt, heel weinig gelukkige momenten in mijn leven meegemaakt. Telkens vallen en opstaan, heb eigenlijk niets op gemak kunnen verwerken, op dat moment dacht ik dat ik er sterk voorstond, maar de laatste paar jaar heb ik nergens meer zin in, heb geen vrienden (deze zijn ondertussen getrouwd en hebben een gezin), op mijn werk geen collega en thuis ben ik ook alleen. In zo'n situatie leef ik al 10 jaar. Bijna elke dag huil ik en dan buitenshuis doe ik alsof er niets aan de hand is. Bij mijn ouders heb ik niet veel steun want ze vinden dat ik overdrijf en mij erbij moet neerleggen dat het mijn lot is. Ik kan dit niet, zou het doodgraag willen! De laatste paar maanden heb ik zo'n hoofdpijn en geen enkel medicatie helpt, slaap bijna niet 's nachts en het moeilijkste is om te doen alsof je gelukkig bent! Heb zelf aan hypnose gedacht wat denken jullie hiervan, iemand ervaring mee?

M., 21-01-2014 18:40 #11
Hallo allemaal. Ik had een vraagje, ik slik al ruim elf jaar antidepressiva en ik ben nog maar 27:( sinds een jaar gaat het weer bergafwaarts met mij, om de paar weken beland ik weer in een depressie en zie ik het allemaal niet meer zitten, ik ben zelfs te moe om te communiceren met iemand en er kan gaan lachje van me af. Ik vraag me af of ik niet een andere medicatie moet proberen. Het enige waar ik nog voor leef zijn mijn kinderen, de rest is allemaal niet meer boeiend voor mij, ik wou dat ik me een keer ook al is het maar een uurtje goed voelde… de stap om de dokter te bellen is me al te veel en vragen voor een andere medicatie durf ik niet omdat hij het toch vast niet gaat geven. Ik weet niet meer wat ik moet en hoe ik het allemaal moet aanpakken. En ik moet toch sterk blijven voor mijn kinderen en mijn werk. Ik hoop op een paar fijne reacties' s vriendelijke groeten

J. L., 12-01-2014 23:19 #10
Ik ben het zo niet eens met de onzin die verteld word tegen depressieve mensen. Als bv dat je moet blijven praten etc. Dit soort teksten met adviezen en feiten zouden eigenlijk verboden moeten worden : zorgt voor dwang vanuit de omgeving en jezelf steeds moeten forceren. Mensen zijn echt wel slim genoeg om hun eigen grenzen te kennen en ook in depressie, als je dan mensen hebt die alleen dit soort info kennen over depressie trekken ze je juist verder en moet de depressieve persoon hier zich elke dag tegen gaan verdedigen ; terwijl dat uberhaupt al moeilijk gaat. Ik denk dat de psychiatrie in vele vormen vaak misvormd. En daarnaast voor een bepaalde groep vaak slimmere mensen meer problemen verzorgd. Een uitleg is ook altijd mis zoals hier in dit artikel geschreven : de beschrijving is goed. Maar er zou niet uitgebreid verteld moeten worden over wat de oorzaken etc zouden zijn want daardoor worden deze mensen ook in hokjes geplaatst die juist niet simpel te plaatsen zijn. Een persoon zonder depressie word niet op iets beoordeeld : maar een depressief persoon die dit ook zegt of benoemd word meteen vergeleken met allemaal hokjes. Dat is zo mis! Reactie infoteur, 13-01-2014
Nb. Het artikel gaat over reactieve depressie, dus depressie als gevolg van een specifieke gebeurtenis. Het gaat dus NIET over depressie in het algemeen. Beter lezen!

Mieke, 02-01-2014 22:24 #9
De gebeurtenissen die me depressief hebben gemaakt dateren van een jaar terug maar zijn nog steeds aan de gang. Hoe hard ik ook probeer en ondanks medicatie geraak ik er enkel dieper in verzeild en komen de huilbuien steeds vaker voor. Soms hoop ik echt niet meer wakker te worden. Andere dagen kan ik me wel nog es ' normaal' voelen maar steeds minder en minder. Ik ben het zo beu om me zo te voelen en ben wanhopig op zoek om mezelf terug te vinden. Wat kan ik doen?

Nicole, 23-12-2013 19:20 #8
Ik ben al ruim een jaar depressief. Loop nu sinds begin oktober bij de mediant. En daar prikte ze al heel snel door me heen. Dat ik heel veel dingen niet wil voelen. en dat ik heel veel dingen weg hebt gestopt. Ik heb geen leuk verleden. Vader gehad die lichamelijk en geestelijk mishandeld. daarna nog een ex die het zelfde deed. Momenteel voel ik zoveel pijn.
Elke dag is weer een dag. dat ik mezelf moet toe zetten om naar het werk te gaan. Ik heb het idee dat ik mezelf momenteel gewoon kwijt ben. Ben zomber. iedereen lijkt vreemd… Gevoel of je het leven van iemand anders leeft.
Ik weet dat die wel weer beter wordt. maar soms weet ik niet waar ik de kracht nog vandaan moet halen om door te gaan!

Kimberly, 28-11-2013 08:51 #7
Mijn kat is 5 dagen geleden doodgereden, hij heeft 2 jaar bij ons mogen zijn. Hij is uit ons leven weggerukt, ik mis hem zo hard, elke keer als ik in men bed ga begin ik te huilen, het duurt zo lang vooraleer ik kan slapen, als ik opsta kruip ik in de zetel, als ik aan hem denk word ik missellijk, men eetust is verdwenen. Ik denk als ik nog lang in deze situatie blijf dat ik verder moet, op dit moment zeggen ze dat ik in een rouwproces zit, maar de rest van mijn gezin is er, al overheen. Ik word hier echt gek van. Ik mis hem zo enorm hard :'( Reactie infoteur, 28-11-2013
Hi Kimberly, lees: http://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/14757-rouw-confrontatie-met-verlies.html
Veel sterkte! A.

Jolanda, 03-12-2012 21:50 #6
Waarom reageert iemand met een, depressie nergens meer op, geen telefoon, geen whapp, geen email niks? Ik blijf sturen om hem op de hoogte te houden zodat hij niet denkt dat men hem in de steek laat. Doe ik daar goed aan? Reactie infoteur, 04-12-2012
Hi Jolanda, tijdens een depressie worden de kleinste dingetjes, zoals een email beantwoorden, al gezien als een enorm groot iets waar men dus tegenop ziet. Je doet het goed, maar als het aanhoudt, en natuurlijk ook afhankelijk van welk contact jullie eerst hadden, dan kun je de persoon ook spontaan bezoeken om persoonlijk poolshoogte te nemen. Grt, A.

Penners, 10-04-2012 12:40 #5
Hallo ik ben jacqueline, mijn vriend zijn moeder is zeer depressief. Heeft al jaren medicatie. Heeft een zwaar leven gehad, veel overledenen enz. Nu zit ze weer in een grote dip, belt ons regelmatig. Wij weten ook helemaal niet wat wij moeten doen om haar te helpen. Is vroeger en vorig jaar wel opgenomen geweest. Weten jullie wat wij kunnen doen voor haar?
Dank u voor uw begrip. Hoop op een reactie. Reactie infoteur, 11-04-2012
Hi Penners, hulp aanbieden in de vorm van een luisterend oor, maar daarbij een grens trekken. Stel dus voor om haar eens in de zoveel tijd te bezoeken en/of haar te bellen op vooraf bepaalde tijdstippen. Zo kunnen jullie je eigen leven blijven leiden zonder dat je haar te kort doet. Ze kan niet van jullie verwachten dat de zaak opgelost wordt, want dit moet ze uiteindelijk zelf doen. Zo te horen helpt die medicatie in elk geval niets, dus moet daar over gesproken worden. Weet dat elk medicijn op zich weer bijwerkingen geeft, dus misschien komen de problemen deels daardoor. Het grote probleem met iemand die depressief is, is dat de persoon helemaal niks wil en niks leuk vindt. Laat dit je er niet van weerhouden om het contact toch te bewaren, ook al zijn de bezoekjes of telefoontjes niet bepaald prettig. Sterkte ermee, A.

Veertje, 30-03-2012 12:09 #4
Ik heb een vraag. 4,5 jaar geleden ben ik mijn moeder verloren. Ik ben een half jaar geleden bevallen van een prachtige dochter, ze werft met vacuümpomp gehaald, doordat ze zuurstoftekort had. Na 3 dagen mochten we naar huis. Ik heb bijna dagelijks angst dat ik haar overleden in haar bedje vind. Het lijkt of het erger wordt. Verder ben ik wel moe en gespannen vaak, maar kan ook gewoon lekker vrolijk zijn. Soms denk ik dat er een verband ook is met het overlijden van mijn moeder. Ben ik depressief? Ik ben snel bang iemand te verliezen ook bijv. als mijn man wat later is uit zijn werk… Reactie infoteur, 31-03-2012
Hi Veertje, dit is een bekend gegeven. Na een zwangerschap is er nog een lange periode van 'ontzwangeren' dat wel een jaar in beslag kan nemen. In die periode ben je jezelf niet, je hebt te maken gehad met leven en dood, met angst en spanning, met hoogte- en dieptepunten. Dit alles maakt geestelijk en lichamelijk moe. Je gevoel van veiligheid is immers aangetast, en dat is het eerste wat een prille moeder zoekt en nodig heeft. Vandaar dat je sterk op je man leunt en in paniek raakt als hij een paar minuten later thuis is. Heel herkenbaar allemaal en absoluut geen depressie. Het gaat weer over, dus gun het jezelf om gewoon te genieten van je dochtertje. Heb je af en toe toch angstige gedachten, weet dan dat het erbij hoort en er absoluut niet op wijst dat je iets mankeert. Het moederschap geeft opeens een groot verantwoordelijkheidsbesef, en precies dat is wat nu tijdelijk zwaar weegt. Geen zorgen! Groetjes, A.

Hanny, 29-05-2011 18:24 #3
Na zeker 15 jaar Amytryptilline te hebben geslikt ben ik daar 5 jaar gelden mee gestopt. Ik heb nu sinds 3 jaar erg veel baat bij acupunctuur. Ik ben onder behandeling bij een acupunctuur-arts. Een paar zg. verblijfsnaaldjes in mijn oor en ik ben er zo weer boven op. Ook lijk ik op de duur gelijkmatiger te woden. Alleen bij spanning wil ik nog wel eens last krijgen van een reactieve depressie, dit hersteld echter weer heel snel. Echt het proberen waard! Reactie infoteur, 30-05-2011
Hi Hanny, het is me een raadsel hoe acupunctuur het serotoninegehalte in de hersenen kan beinvloeden, maar als jij er baat bij hebt, dan is dat al wat telt. Dank voor je toevoeging. Groetjes, A.

Profijt, 19-02-2009 15:11 #2
Ik zou graag willen weten; heb je ook pijnen (nek, hals, arm enz) bij depressie?
Want die heb ik haast iedere dag; hij kondigd zich geruisloos aan, en geruisloos is ie weg; een aantal keren per dag. Reactie infoteur, 25-02-2009
Hallo Profijt, er is me niets bekend van een link tussen depressie en pijnen, dan zou het dus wel heel indirect moeten zijn. Vraag advies aan de arts, groetjes A.

N. Le Duc, 20-11-2007 11:30 #1
Een depressie komt voort uit het niet gehoord worden een slechte communicatie tussen mensen, het niet mogen verwerken in de hulpverlening c.q over de gebeurtenissen praten. Er is meestal een traumatica wat onverwerkt is.
De communicatie is jij bent en moet zijn wie ben je. Scholen zouden hier mee moeten starten, nederlandse taal, ik vind, wat vind jij? Hoezo en waarom en waardoor zijn de begin woorden. Ik wil graag, wat wil jij graag?
Er zou een heleboel opgelost worden. Reactie infoteur, 29-12-2007
Hi N le Duc. Het artikel gaat specifiek over een reactieve depressie dat een aantoonbare oorzaak heeft. Overige depressies zijn in het algemeen onverklaarbaar en ik betwijfel of communicatieproblemen hier mee te maken hebben. Een depressie is sterk individueel en laat zich slecht beinvloeden door anderen. Groet, A.

• Plaats zelf een reactie, vraag of opmerking bij dit artikel…