Invloed van psychokinese (PK) op cellen

Een experiment waarmee aangetoond werd dat psychokinese (PK) invoed op cellen uitoefende werd gehouden door de Engelse onderzoeker Nigel Richmond. Hij probeerde de beweging van pantoffeldiertjes (paramecia) door PK te beinvloeden. Pantoffeldiertjes zijn eencellige organismen, die ongeveer 0,25 mm lang zijn en die in slootwater voorkomen.

Experiment met pantoffeldiertjes

Nigel Richmond deed een druppel slootwater op een microscoopglaasje, plaatste een pantoffeldiertje in het midden van het microscopische veld en probeerde het organisme door middel van zijn wilskracht te laten zwemmen waarheen hij wilde. Hiervoor had hij het microscopische veld in vieren verdeeld door twee haren kruislings aan te brengen. Elk vak gaf hij aan met een van de vier 'kleuren' van het kaartspel. Het doelgebied bepaalde hij iedere keer door een kaart van een goed geschud spel om te draaien. Iedere poging om de richting waarin het pantoffeldiertje zich bewoog te beinvloeden duurde 15 seconden. Wanneer een pantoffeldiertje uit het gezichtsveld zwom voor de tijd verstreken was, werd het vak genoteerd waar het diertje het laatst doorgezwommen was.

Het resultaat

In totaal deed Nigel 1495 pogingen. De kansverwachting dat een pantoffeldiertje naar het gekozen vak zou zwemmen was 1/4 van dit getal (ofwel 373,75). Bij Nigel zwommen de pantoffeldiertjes 483 maal naar het gewenste vak, een afwijking van 109,25 boven de kansverwachting. Hij ontdekte dat de diertjes vaak naar het schuin tegenover gelegen vak zwommen. Van de 1495 pogingen gebeurde dit 444 maal (70,25 meer dan volgens de kansverwachting).

Opmerking
Nigel telde deze diagonale scores als treffers en zette die bij de werkelijke treffers omdat hij vermoedde dat de invloed die in een richting aangewend wordt soms zijn effecten heeft in de tegenovergestelde richting. Of het nu wel of niet gerechtvaardigd was dat Nigel aan deze scores dezelfde waarde toekende, het feit blijft dat hij toch wel resultaten verkreeg, die aanzienlijk boven de kansverwachting uitkwamen. Zijn experiment scheen erop te duiden dat zijn geest de bewegingen van andere levende organismen door de kracht van psychokinese beinvloedde.

Telepathie

Sommige parapsychologen hebben echter de vraag opgeworpen of de resultaten misschien eerder zouden kunnen duiden op telepathie tussen de proefnemer en de pantoffeldiertjes. Deze veronderstelling klinkt belachelijk, want telepathie is zo'n verbazingwekkende kracht dat we geneigd zijn te denken dat die uitsluitend voorbehouden is aan menselijke wezens. Toch hebben veel experimenten (in het bijzonder met honden, katten en paarden) aangetoond dat het psi-vermogen (waaronder telepathie en zelfs psychokinese) niet beperkt is tot de mens.

Experiment met een kat

In 1970 schreef dr. Helmut Schmidt (onderzoeksdirecteur van de 'Mind Science Foundation' , de Stichting voor Geesteswetenschappen, gevestigd in San Antonio, Texas) een verhandeling over experimenten die het psychokinese vermogen van een kat testen. Doel van het experiment was om te zien of een kat erin kon slagen psychokinese uit te oefenen. Het dier moest proberen om een lamp waarbij hij zich kon warmen, vaker te laten ontbranden dan bij toeval het geval zou zijn.

Willekeurige-getal-generator

Het bedieningsmechanisme van de lamp was een apparaatje dat een 'willekeurige-getal-generator' wordt genoemd. Als er een test wordt uitgevoerd naar helderziendheid of naar psychokinese, is het van belang de mogelijkheid uit te schakelen dat de proefnermer bewust of onbewust precies weet welke kaart er gedraaid gaat worden of wanneer precies het licht aanfloept. Als de proefnemer of iemand anders het antwoord kent, moet men bij positieve resultaten toch rekening houden met de mogelijkheid van telepathie.

Opmerking
een van de grootste problemen bij het psi-onderzoek is namelijk te garanderen dat er onwillekeurigheid in het te testen materiaal is.

Onwillekeurige processen in de natuur

Een van de onwillekeurigste processen die we kennen in de natuur is de snelheid waarmee radioactieve deeltjes worden afgebroken. In een stapel strontium-atomen zal bijvoorbeeld de helft van de atomen zich over een periode van 20 jaar ontbinden. Men kan echter op geen enkele manier weten welke atomen zich gedurende deze periode zullen ontbinden of op welk tijdstip dit zal gebeuren.

De energie voor willekeurig-getal-generator

Wanneer afbraak van strontium-atomen plaatsvindt, wordt er energie afgegeven. De willekeurig-getal-generator gebruikt deze energie om negen lampjes (die in een kring gegroepeerd zijn) een voor een te laten branden. De lichtjes gaan (afhankelijk van de afbraaksnelheid van de strontium-atomen) met de klok mee of in tegenovergestelde richting branden. Bij het experiment is het de taak van het proefdier de lichtjes in een bepaalde richting te laten branden. Die richting bepaalt het in- en uitschakelen van de generator. Succes houdt in dat het proefdier het gedrag van onderdeeltjes van atomen vermoedelijk door psychokinese heeft beinvloed.

Opmerking
De kat die tijdens de experimenten van Helmut Schmidt werd gebruikt had vanzelfsprekend geen flauwe notie van deze deeltjes, maar hij had zichtbare belangstelling voor het laten branden van de lamp, die verbonden was met de generator.

Werkwijze tijdens het experiment met de kat

Iedere middag werd de kat een half uur lang in een schuur gestopt waar een temperatuur heerste van 0 graden Celsius. Dat is niet koud genoeg om een kat ernstig ongemak te bezorgen, maar ook geen temperatuur waarbij de kat zich behaaglijk voelt. In een gedeelte van de schuur stond een lamp van 200 Watt die met tussenpozen van een paar seconden of minder aan- en uitging. Iedere seconde werd er door de generator een nummer geactiveerd, dat bepaalde of de lamp ging branden of niet.

De eerste vijf experimenten

Tijdens de eerste vijf experimenten liep de kat zodra hij de schuur binnenkwam rechtstreeks naar de lamp. Na dertig minuten vond de proefnemer hem ineengerold naast de lamp liggen. De proefnemers constateerden dat de lamp iets meer dan de helft van de tijd had gebrand. Om precies te zijn van de 9000 getallen die er tijdens de vijf proeven met een snelheid van 1 per seconde waren opgewekt, hadden er 4615 de lamp ontstoken. Dat was 115 meer dan volgens de kansverwachting. De resultaten waren interessant, maar niet bepaald opzienbarend.

Voortzetting en beeindiging van het experiment

Helmut zette zijn experiment nog vijf middagen voort. Het gedrag van de kat veranderde. Toen aan het einde van de zesde proef de deur werd opengemaakt, vluchtte de kat de schuur uit. Bij geen van de vier volgende keren werd hij (zoals in het begin) bij de lamp aangetroffen. Hij scheen een hekel aan de steeds aan- en uitflitsende lamp gekregen te hebben. Bovendien werd de generator tijdens de tweede serie van vijf testen toevallig minder geactiveerd dan verwacht werd. Het is mogelijk dat het dier in staat is psychokinese aan te wenden, maar dat hij geen zin had om dat bevel op te volgen. Voor kattenliefhebbers is dat een verleidelijke conclusie. Jammer genoeg duurde het experiment te kort om iets te bewijzen. Toen het warmer werd liep de temperatuur in de schuur op, waardoor Helmut gedwongen werd zijn proeven stop te zetten. Over een periode van 10 dagen was de afwijking ten opzichte van de kansberekening te klein om met zekerheid het bestaan van psychokinese bij katten aan te tonen.