Psychokinese is doelgericht

Uit het onderzoek dat tot nu toe verricht is, is een belangrijke ontdekking over psychokinese naar voren gekomen. Als psychokinese functioneert, schijnt het een gesteld resultaat te bereiken zonder dat de persoon, het dier of een lager organisme dat psychokinese (PK) aanwendt, enig bewust begrip heeft van de processen die tot dit resultaat leiden.

Struikelblok voor een verstandelijke benadering

Dat de wil een bewust bestuurde, actieve kracht is die gebeurtenissen in de materiële wereld kan beïnvloeden, is te begrijpen. Maar de idee van een wil die - los van het bewustzijn - uitwerking heeft op de materie, zonder enig idee te hebben hoe hij werkt (zonder enig progamma) is een bijna niet te geloven kwestie. Het is strijdig met de opvatting dat natuurkundige processen geregeerd worden door wetten van oorzaak en gevolg. Toch schijnt er voor dit probleem geen oplossing te zijn. Daarom zullen we moeten aanvaarden dat de natuur geen enkele reden heeft om zich te richten naar de wetten die mensen ontwikkeld hebben.

Besef

De meest begaafde mediums die psychokinetische effecten produceren, hebben niet het flauwste benul hoe zij dat doen. Anna Rasmussen (buitengewoon begaafd medium) geloofde dat haar geleide geest (dr. Lasaruz) ervoor verantwoordelijk was en Uri Geller heeft zijn krachten toegeschreven aan bovenaardse wezens. Dergelijke veronderstellingen zijn op dit ogenblik echter niet te bewijzen.

Nieuw stadium

Het onderzoek naar psychokinese is in de zeventiger jaren van de vorige eeuw in een nieuw stadium gekomen, door de ontdekking van buitengewoon begaafde proefpersonen. Personen, die te vergelijken zijn met Anna Rasmussen en de gebroeders Schneider. Bij de eerste onderzoeken aan de Duke Universiteit en bij onderzoekscentra ontstond het vermoeden dat psychokinese een vermogen is, dat veel mensen in zwakke vorm bezitten, maar dat het niet tot een bijzonder hoge graad ontwikkeld kan worden.

Opmerking
Optredens van Uri Geller en Ingo Swann zijn echter in tegenspraak met dat vermoeden. In wijde kring is gewag gemaakt van de onderzoeken naar Uri en de daarop ontstane discussies. De New Yorkse Ingo Swann is minder bekend. Evenals Uri Geller is hij onderworpen geweest aan studies door geleerden aan het Stanford Instituut voor Wetenschappelijk Onderzoek in Menlo Park, Californië.

Ingo Swann

Ingo Swann was kunstenaar en paranormaal begaafd. Hij nam deel aan vele testen met uittredingservaringen in experimenten met onderzoekster Janet Mitchell. Daarnaast hadden ook Harold Puthoff en Russel Targ de leiding van een experiment aan het Stanford Instituut, waarbij Ingo Swann verzocht werd om de werking van een magnetometer door middel van psychokinese te verstoren. De natuurkundigen Puthoff en Targ legden Ingo de werking van de magnetometer uit. Ze vertelden hem dat als hij het magnetische veld in het apparaat kon beïnvloeden, de verandering te zien zou zijn op de grafiek van de stroom-afgifte. Daarop richtte Ingo zijn aandacht op het binnenste van de magnetometer, waarop de stroom-afgifte onmiddellijk verdubbeld werd. In de loop van het experiment was Ingo ook in staat andere veranderingen teweeg te brengen, die eveneens op de grafiek duidelijk zichtbaar werden. Puthoff en Targ benadrukten in hun rapport dat dit geen volledig gecontroleerd wetenschappelijk experiment was geweest. Het liet echter de vraag open of Ingo in feite het proces in de radioactieve kern had verstoord of dat hij het registratie-apparaat had beïnvloed. Echter van welke kant de zaak ook bekeken wordt, het effect dat Ingo in het laboratorium had geproduceerd kon alleen maar door de werking van psychokinese worden verklaard.

Opmerking
Een magnetometer is een apparaat dat elektrische stroom opwekt via een radioactieve kern, die is neergelaten in een diepe put. De stroom wordt in gelijke mate minder als het magnetische veld in het instrument afneemt. Die stroom-afgifte wordt in de vorm van een doorlopende golflijn op een bewegende kaart geregistreerd. Opdat geen andere magnetische invloeden een rol zouden kunnen spelen, werd de magnetometer door speciale metalen afgeschermd.

PK en warmte afgifte

Een professor in de psychologie aan de Stedelijke Universiteit in New York, dr. Gertrude Schmeidler, verrichtte eveneens experimenten met Ingo. Dr. Gertrude wilde onderzoeken of psychokinese (zoals alle andere energievormen) warmte afgeeft. Zij ontwierp een experiment waarbij ze gebruikmaakte van thermistors. Thermistors zijn uiterst gevoelige temperatuurmeters. Deze apparaten verbond dr. Gertrude met de handpalmen van Ingo en ze plaatste er ook enkele in thermosflessen aan de andere kant van een grote kamer. De thermistors in de flessen waren het doel en Ingo kreeg opdracht zijn psychokinetische vermogen te gebruiken om ze te verwarmen of af te koelen. Het verwarmen of afkoelen was afhankelijk van de opdrachten van dr. Gertrude. Ingo slaagde hierin door zich sterk te concentreren. Dr. Gertrude merkte dat Ingo's huidtemperatuur overeenkomstig daalde of steeg. Ook ontdekte ze dat een thermistor in een fles (die een meter van het doel af stond) afkoelde wanneer de fles waarop Ingo zich concentreerde warm werd.

Interessante beschouwing

Dat feit zorgde voor een interessante beschouwing over psychische energie. Dr. Gertrude stelde: "In plaats dat Ingo al zijn energie naar de gewenste thermistor stuurde, schijnt het dat hij energie aan de omgeving onttrok. Wanneer hij het doel afkoelde, gaf hij de energie weer terug".

Opmerking
Hetzelfde had Harry Price eveneens geconstateerd met zijn onderzoek en de resultaten van de thermograaf, die hij tijdens de proeven met de mediums Stella Cranshaw en Rudi Schneider had verkregen. Dit soort opzienbarende natuurkundige verschijnselen doen zich slechts zelden voor in het parapsychologisch laboratorium. De combinatie van moderne onderzoekmethoden en begaafde mediums (zoals Uri Geller, Ingo Swann en enige anderen) heeft het de huidige papapsychologen mogelijk gemaakt een snelle vooruitgang te boeken bij het oplossen van het raadsel van psychokinese.