ODD - opvoeding

Cleer, 14-01-2014
ODD onstaat door onze manier van opvoeden. Ouders hebben weinig recept en bij voorbaat geen vertrouwen in hun kinderen. Ze wantrouwen ze zelfs. Ouders willen alles bepalen en voelen zich zo belangrijk. Ik zou gek worden als ik continu gecontroleerd werd en dan staan in dit artilkel de termen; straffen (te zielig en waar haal je t recht vandaan), belonen (omdat jij bepaald wat goed is?) en negeren. Succes er allemaal mee.Ik laat mijn kinderen met rust, verbied niets en laat ze in hun waarde. ODD? Sinds wanneer bestaat die ziekte eigenlijk. Reactie infoteur, 14-01-2014
ODD is geen ziekte, maar een gedragsstoornis die is aangeboren. Als het aan een verkeerde opvoeding zou liggen, zoals u schrijft, hoe kan het dan dat in een gezin met meerdere kinderen (die dus dezelfde opvoeding krijgen) één kind wél een stoornis als ODD heeft en de andere kinderen niet?
Ouders van kinderen met ODD hebben vaak alle mogelijke manieren van opvoeden al geprobeerd, ook de uwe. Uw aanpak werkt bij kinderen met ODD juist averechts. Kinderen met ODD hebben duidelijkheid nodig, regels en grenzen. Daarbij kun je ze prima in hun waarde laten en respecteren en vertrouwen.
Ouders van kinderen met ODD zijn vaak meer betrokken en beter geïnformeerd dan de meeste andere ouders, omdat bij hun kind niks vanzelf gaat en ze jaar in jaar uit vechten voor hun kind, voor een zo goed mogelijke toekomst. Het is jammer dat u hen hier neerzet als respectloze, waardeloze opvoeders.

Hilde, 18-06-2013
Hallo,

Ik heb een zoon van 16 jaar met odd. Je moet een lange adem hebben om ze op te voeden.
Ik moet wel zeggen dat ik wel eens behoefte heb aan een lotgenoten club. Om verhalen uit te wisselen enz dat heb je niet veel. Heeft iemand een idee? Reactie infoteur, 18-06-2013
Er is een forum: 'Mijn kind heeft ODD'. Misschien zijn er nog andere forums, u kunt via Google zoeken op ODD en forum. Succes!
Groeten Coby

Oscar, 14-02-2012
Ik (19) heb uw artikel en de reacties gelezen en ik moet zeggen dat ik heel wat gelijkenissen aantref bij mijn kleine zus (9). Ze voldoet aan alle "symptomen", behalve aan dat van de driftbuien (die ze niet heeft). We hebben nog geen hulp gezocht en ik ben ook niet echt van plan het boek te lezen, omdat ik volgens mij de oplossing wel weet: structuur, consequentie en beloning. Volg echter mijn verhaal hieronder mee en ik hoop zo een en ander te verklaren.

Mijn moeder heeft sinds mijn geboorte nog altijd een kinderwens gehad, maar moest afrekenen met miskramen en mislukte IVF's. Tot het tien jaar later wel lukte. Misschien is het heel natuurlijk, maar ik heb wel altijd het gevoel gehad dat mijn zus altijd overdreven veel in de watten is gelegd geweest en ikzelf steeds meer naar de achtergrond verdween. Waarschijnlijk ligt dat traumatische verleden van mijn moeder wel mede aan de basis van die betutteling, omdat het kind er nog net op tijd gekomen is en men zich niet kon permitteren om tegen het dierbare wonder nee te zeggen. Ze werkten in de hand dat ze totaal geen gezag hadden over mijn zus, ze mocht werkelijk alles. En de weinige keren dat mijn ouders mijn zus iets ontzeggen, dan krijgt ze toch wat ze wil om het gegil en het gehuil te doen ophouden. Wat nog erger is, is dat mijn ouders mij ook totaal geen verantwoordelijk hebben gegeven voor de opvoeding van mijn zus, waardoor zij ook nooit naar mij heeft moeten luisteren. Als ik voelde dat er een grens werd overschreden in de opvoeding, dan werd ik ernstig teruggefloten en toegesneerd dat ik mij niet mocht bemoeien. Mijn zus heeft dat natuurlijk opgevangen en snauwt nog regelmatig dat ik "de baas" niet ben. Ik moet dan moedeloos toekijken vanaf de zijlijn naar dat geruzie en gegil tussen mijn moeder en mijn zus, als het huiswerktijd, etenstijd, bad- en/of bedtijd is. De decibels kunnen echt hoog oplopen, maar gelukkig is er nog niet veel fysiek geweld bij te pas gekomen. Ze durft me wel te slaan, waarna ik haar meestal op de gang zet en erbij zeg dat ik zoiets niet tollereer. Ze wandelt na amper een minuut doodleuk terug binnen en weer van datzelfde. Mijn ouders worden het dan zo beu en roepen ze dat ik moet ophouden, terwijl ik volgens mij de juiste methode toepas. Mijn vader trekt zich amper iets aan van de opvoeding; hij verbergt zich achter het argument dat hij te moe is na zo'n lange werkdag. Hij benadert mijn zus dan ook altijd veel te speels en te kinderachtig om haar maar niet boos te maken. Eenmaal bittere ernst, start het gejengel weer. Ze is gewoon verschrikkelijk opstandig tegen mijn moeder en mij. Er zijn momenten waarbij ze poeslief bij mij komt zitten, maar een minuut later kan die sfeer al omslaan in een heus welles-nietesspelletje. Ik kan er niets aan doen omdat ik er nooit iets mocht doen, hoewel ik al meermaals mijn ouders om toestemming heb gevraagd om haar mee op te voeden op voorwaarde dat ik gezag krijg.
Op school of bij anderen is ze dan weer doodbraaf en ze werd zelfs in haar school uitverkoren tot het zonnetje van de klas. Het is alleen thuis dat het een hel is.

Laat het wel duidelijk zijn dat ik mijn ouders eeuwig dankbaar ben voor al hetgeen ze voor mij hebben gedaan, maar ik heb nooit echt veel mogen genieten van hun affectie. Het enige wat voor mij sinds de komst van mijn zus van tel was, was me gedeisd houden en goed op school te presteren. Ikzelf ben altijd een heel stille jongen geweest, nooit veel geëist en ik was in vgl. met leeftijdsgenoten vermoedelijk té stil. Op mijn 16de ben ik wel opengebroken door veel te schrijven, waardoor ik al snel andere leeftijdsgenoten overtrof met mijn taal en opinies. Het kon mijn ouders niet echt bekoren, want ze houden niet van zware discussies of debat. "Concentreer je maar op je school", luidde het steeds. Met het verstand kwam ook het inzicht en ik begreep al gauw dat er een groot deficit is in de opvoeding van mijn ouders. Ramp o ramp kwam er nog een erfeniskwestie tussen die de sfeer in huis compleet verzuurde. Vanaf het moment dat ik begon te sukkelen met vakken zoals wiskunde, Latijn en Grieks in het secundair, wilde ik deze studieproblemen verbergen om de huiselijke situatie niet nóg erger te maken. Ik viel natuurlijk door de mand met mijn rapport en plots was de focus gericht op mij en kon ik preken van hier tot in Tokio aanhoren. Ik was slecht over heel de lijn, ik was een lamzak, ik was beschamend voor de hele familie… Soms vroeg ik me af wie er nou de puber was. Gelukkig heb ik nooit jaren moeten doubleren en heb ik mijn secundair redelijk kunnen voltooien. Ik ben nu nog steeds inwonende om mijn hogere studies te doen.

Ik heb het altijd iets gehad van "get over it", "er gebeuren ergere dingen in de wereld" of "het zal wel zijn nut hebben". Ik verwacht ook niet dat ze tegen iemand die bijna 20 is meteen gaan zeggen van "flink zo!". Maar ik besef dat ik op die manier het probleem onderdruk en dat het niet goed is. Als ik toch over mijn gevoelens praat, dan wordt er al gauw iets achter gezocht en dan vragen mijn ouders of er iets mis is op school o.i.d. Als ik hun vertel dat het persoonlijk is, dan wimpelen ze me af en wordt mijn verhaal afgedaan als prietpraat.

Mijn moeder heeft een bijzonder groot minderwaardigheidscomplex omdat ze voelt dat ze als huisvrouw niet veel begrip krijgt van de samenleving. Huisvrouwen zijn zogezegd lui, ontrouw en zo van die onnozele clichés. Bij het minste wat ik vraag of kritiek geef, dan krijg ik een niet-relevante reactie dat ze alles voor het huishouden doet, dat ik niet besef hoe veel werk dat zoiets is, dat ik geen respect toon voor haar (terwijl ik dat allemaal zo niet bedoel) of dat ik niet weet wat ze meegemaakt heeft (terwijl ze goed genoeg weet dat ik dat wel weet).

Ik kan begrijpen dat sommige lezers mij nu hartstikke zielig vinden en mijn verhaal nogal egocentrisch vinden. Toch geef ik veel om mijn ouders en mijn zus, maar ik voel me zo leeg omdat ik amper de kans krijg om iets in het gezin te betekenen. Maar ik kan het eigenlijk nergens kwijt en een psycholoog met wie ik eenmalig in het geheim heb gesproken wist ook geen raad. Vrienden heb ik bijna niet, laat staan een vriendin. Zal wel deels omwille van mijn zwaarlijvigheid komen. Tja, natuurlijke selectie he. De echte vrienden studeren nu ergens anders. En als ik het aan andere mensen vertel en zij mijn ouders confronteren met mijn verhaal, heb ik de angst dat mijn ouders mij aan de deur gaan zetten. Ik vraag me ten einde raad gewoon af of dit het lot moet zijn van iemand wiens leven eigenlijk nog moet beginnen.

Hartelijk dank dit ik dit even kwijt mocht. Mvg, Oscar. Reactie infoteur, 16-02-2012
Hallo Oscar,
Bedankt voor het delen van je verhaal. Alleen het al kunnen vertellen lucht meestal al een beetje op. Ik denk dat je het beste naar je huisarts kunt gaan, dit verhaal wat je net schreef uitprint en meeneemt. Misschien is een andere psycholoog die wel raad weet met je verhaal, waarschijnlijk heb je eerder niet de goede getroffen.
Veel sterkte met de situatie.
Vriendelijke groeten, Coby

Joyce Lem, 29-11-2011
Zeer herkenbaar is het verhaal van ODD dat die hierboven omschreven is. Donderdagochtend ga ik voor het eerst naar een orthopedagoog voor mijn zoontje en zal met haar ODD bespreken, of dat een oorzaak kan zijn van zijn gedrag. Alvast bedankt voor dit duidelijke artikel. Reactie infoteur, 30-11-2011
Bedankt voor uw reactie. Veel succes bij de orthopedagoog. Hopelijk komen jullie daardoor verder.
Vriendelijke groet, Coby

Sonja, 12-09-2011
Wat heerlijk om te lezen dat we niet de enige zijn op deze wereld met een ODD kind. Bij onze 6 jarige dochter is EINDELIJK de diagnose ADHD-ODD geconstateerd, met de nadruk op ODD. Vier jaar zijn we al bezig, al vier jaar maakt ze met haar gedrag ons gezinsleven kapot, je weet niet meer waar je het zoeken moet. Psychologen in, psychologen uit, manueel therapeut, noem maar op. En nu kwam het simpele woord er in het UMC uit. na 1 gesprek met Sanne en tig ingevulde papieren. Eindelijk, ze heeft een "stempel". De omgeving vind het belachelijk want je wilt je kind toch geen stempel meegeven? Ik ben er blij mee… ik ben niet achterlijk, we hadden gelijk!
Eind van deze maand gaan we een training Pittig Jaren volgen bij het UMC met nog meer ouders. Ik ben zo benieuwd, zie er zo naar uit. Leren omgaan met je kind. Leren omgaan met alle op-en aanmerkingen van je omgeving. Want ja, bij een ander (school, bso, vriendinnetje is ze het allerliefste, zachtste meisje van de wereld dus tja, het zal wel aan papa en mama liggen… Reactie infoteur, 12-09-2011
Hallo Sonja,
Fijn dat jullie eindelijk duidelijkheid hebben na vier jaar zoeken. Een 'stempel' kan juist heel fijn zijn. Dan kun je als ouders gerichte hulp krijgen, financiele regelingen aanvragen (PGB, rugzakje voor op school/speciaal onderwijs), weten jullie welke richting jullie op moeten en is het beter uit te leggen aan de omgeving. En jullie dochter verandert niet door die stempels, het gedrag had ze al, alleen nu heeft het een naam. Misschien kunnen jullie het boek 'Opstandig, dwars en Driftig' lezen, hierin staat alle basisinformatie over ODD. Veel succes met de cursus en de verdere toekomst!
Vriendelijke groet, Coby

Anoniem, 16-04-2011
Ik ben een moeder van een dochter van 10. We lopen al ruim 2 jaar alle instanties af voor hulp bij de opvoeding van mijn dochter. Ik ben 7 jaar geleden gescheiden van haar vader, dit was een vreselijke scheiding. Ik heb het allemaal goed willen doen maar uiteindelijk is alles totaal verkeerd uitgepakt. Hulp komt er nergens van, want alles zou aan de scheiding liggen! Ik word hier zo moe en hopeloos van en totaal niet gehoord. Dit doet zo'n vreselijk veel pijn, dat niemand je begrijpt. Toen ik gisteren deze site van een vriend kreeg werd voor mij alles in 1 keer duidelijk! Wat een herkenning, het leek wel of er over mijn dochter werd geschreven.
Maandag meteen naar de huisarts, al zal ik wel weer "afgescheept" worden, maar ik zet door, zeker nu ik dit allemaal heb gelezen. Laat me nu niet meer afschepen.
Ik wist dat ik duidelijker moet zijn, maar dat dit nu zo belangrijk is/was, dat heb ik nooit geweten. Ga het nu zeker doen. Mijn partner heeft het altijd al wel geroepen, maar ik voelde me al gauw zo streng, en dat is wat ik nu juist niet wilde. Maar nu zie ik dat het juist noodzakelijk is.
Ik wil jullie bedanken voor jullie verhalen, voel met jullie mee, maar het heeft bij mij meer duidelijkheid gebracht.
Allemaal succes, en ik kom over een tijdje terug om te vertellen hoe het gaat. Reactie infoteur, 16-04-2011
Hallo Anoniem,
Fijn dat het voor uzelf nu duidelijker is geworden door dit artikel en de reacties van andere ouders. Problemen worden inderdaad gauw op een scheiding gegooid, en dat is lang niet altijd terecht. Goed dat u maandag meteen naar de huisarts gaat en hopelijk wordt u nu doorverwezen en krijgt u de juiste begeleiding.
Veel succes!
Vriendelijke groet, Coby

Es, 24-01-2011
Wat een drama toch om hulp voor je kind te vinden! Wij hebben een zoontje van 3 jaar oud die de ramen thuis doorgooit, de andere kinderen echt mishandeld (plukken haar uittrekken, bijten, schoppen enz enz)Wij hebben al bij ontzettend veel instanties aangeklopt en letterlijk gesmeekt om hulp! Zeggen ze… is de peuterpubertijd… pfff nou ik heb 4 kids en dit is geen normaal gedrag! hebben observatie gekregen (een meisje die net van school kwam leek het wel) zei ook… niks aan de hand. Ik vindt het dieptriest dat je om hulp moet smeken en nergens gehor vindt. Reactie infoteur, 25-01-2011
Hallo Es,
Ja, het kan soms zeker moeilijk zijn om hulp te krijgen. U heeft 4 kinderen, en deze springt er echt uit qua gedrag. Misschien kunt u uw kind filmen in deze situaties en deze video laten zien aan de huisarts. Of alle situaties die u niet normaal vindt opschrijven, voor een week. En met dit verslag naar de huisarts gaan, aangeven hoe erg het gedrag is en dat u doorverwezen wilt worden naar een kinderpsychiater of GGZ. Tijdens zo'n korte observatie kunnen kinderen zich heel goed even inhouden voor een uurtje. Vandaar dat het dan mee lijkt te vallen.
Heel veel sterkte en succes.
Vriendelijke groet, Coby

Annet, 08-12-2010
Mijn dochter van 5 heeft sinds kort de diagnose gedragsstoornis met alle kenmerken van ODD. Zij vinden haar echter te jong om de definitieve diagnose ODD tee geven. SInds ze zich kan voortbewegen zet ze de aanvan fysiek in, knijpen, bijten schoppen slaan, vooral haar 7 jaar oudere broer is het slachtoffer. Hij heeft PDD-NOS en kan hier dus niet goed mee om gaan, ziet het vaak ook niet aankomen. Ook haar jongere broertje van 20 maanden is vaak het slachtoffer. Durf haaar ook niet met hem alleen in de kamer te laten. Het gekke is dat ze op school heel goed gaat, daar is het een lief voorbeeldig meisje dat goed haar best doet, maar berg je maar als ze uit school komt.
Ben nu duidelijke afspraken aan het opsschrijven zodat ze er bij ons als ouders geen speld meer kan tussen krijgen.
Maar vraag me wel af hoe ik mijn oudste zoon moet leren om sommige dingen maar gewoon te negeren omdat als je wel reageert het alleen erger wordt. Dat valt voor een jongen van 12 ook niet mij als je tot het uiterste geirriteerd wordt en er dan ook nog eens de schuld van ij je schoenen geschoven krijgt.
Soms wordt ik er zo wanhopig en moe van maar uiteindelijk zullen we er wel komen, al hebben we nog een lange weg te gaan. Reactie infoteur, 08-12-2010
Hallo Annet,
Bedankt voor uw verhaal. Het is afhankelijk van de psychiater/instelling of ze met 5 jaar al een ODD-diagnose geven. In het geval van uw dochter niet, bij sommige andere kinderen van 5 jaar al wel.
Het is ontzettend lastig om andere kinderen in het gezin te beschermen. U doet het heel goed als ik uw verhaal zo lees, u laat ze nooit alleen en zorgt voor duidelijkheid.
Het is moeilijk om bij broers en zussen begrip en kennis aan te leren/bij te brengen over de ODD, helemaal zoals bij uw zoon met PDD-NOS. U kunt bij de behandelaar van uw kind vragen of er oudercursussen worden gegeven, of gesprekken kunt krijgen waarin u deze problemen kunt bespreken.
Misschien kunt u op fora over ODD tips krijgen van ouders in vergelijkbare situaties.
Heel veel sterkte.
Vriendelijke groet, Coby

Goudelenferink, 20-10-2010
Dag ouders van ODD kinderen. Ik wil mijn reactie plaatsen, zodat jullie niet aan jezelf twijfelen. Ik ben gescheiden, heb een baan en ben een heel zelfstandige vrouw. Ik heb een baan in de jeugd zorg en ben professioneel opvoeder. Mijn zoon is vanaf dat hij naar de peuterspeelzaal ging anders qua gedrag dan andere kindjes geweest. Zijn vader vond het onzin, ik keek te kritisch met eenprofessioneel oog naar mijn zoon. Toen mijn zoon 3 jaar was, zijn we met zijn tween gaan wonen. Mijn ex/partner en ik konden goen afspraken maken omtrent de bezoekregeleing, die ook zeker niet door de rechter is bepaald maar door ons samen. Tijdens zijn verblijf bij zijn vader was er niets aan de hand, volgens zijn vader, maar bij terugkomst ging ik door de hel. Driftbuiene, snel ruzie met andere kinderen, samen met school kinderen brand stichten, maar nooit lag de schuld bij hem. Hij veranderde van teruggetrokken jongetje, naar een brutale jongen met clownesk gedrag. Ikzelf ging gebukt onder schuld gevoelens, ik zou het allemaal niet goed doen. Mijn ouders zeiden ook, dat het allemaal nog wel mee viel, klopte ook daar gedroeg hij zich beter dan thuis. Ik heb altijd geprobeert samen met hem de beste keuzes proberen te maken, heb ook hulp gezocht, maar kreeg als antwoord dat wij als ouders pedagogisch goed genoeg waren. Toen hij net 16 was, ging blowen, speed gebruiken en dealen. Zijn gedrag werd nog erger, al wist ik niet de oorzaak hiervan. Thuis kreeg hij zulke driftbuien dat ie ook fysiek agressief werd, gelukkig niet naar mij, al hoewel soms heel dreigend. Hij schopte tegen prullebakken, keuken, gooide schemerlampen door de kamer. Op school liep het van geen kanten, hij stal geld van mij of mijn partner. Alles draaide om mijn zoon, mijn relatie kwam erdoor onder druk te staan, maar ik wilde hem niet laten vallen. Ik hoorde via via dat hij dealde, want ik ging wel op onderzoek uit. We hebben de wijkagent gebeld, die heeft een "pittig"gesprek met hem gehad. Hij trok zich nergens wat van aan, ik heb uiteindelijk als ouder aangite gedaan, van vernieling en stelen, om het gedrag te stoppen. Toen is hij opgepakt en 6 weken uithuis geplaatst. Wat een rust, maar ik ging hem bezoeken, en vertelde nooit aan iemand uit mijn omgeveing hoe erg het was, uit schaamte. Toen hij weer terug kwam heb ik naar een jaar hulp gezochte bij een ambulante begeleider die via het PGGB wordt betaald. Die heeft geholpen met het zoeken van werk, ook dat hield ie niet lang vol, hij pakte zijn kansen niet. Wanneer hij iets niet meer leuk vind loopt hij gewoonweg weg, en er vervolgens een zielig verhaal van maakt. Toen zijn begeleider voorstelde hem op eigen kamer te zetten, wilde ik dit in eerste instantie niet, ik kon mijn eigen en enig kind toch nog niet alleen laten wonen. Toch is het ervan gekomen, hij was net 19 geworden, zijn begeleider had voor een wajong uitkering gezorgd. Weer twee jaar niets of weinig doen. Nu is hij 21 jaar en doet hij het laatste jaar VMOtl in een kaar, hij wil toch een diploma, ik heb er weinig vertrouwen in, maar meodig hem wel aan. Nog steeds heb ik last van zijn gedrag, al heb ik wel meer rust. Hij mag altijd thuiskomen, maar als hij zo'n bui heeft dan is ie niet welkom. Wat ik als advies voor odd ouders zou willen meegeven:
Doe niet zo doem als ik heb gedaan, door tegen de buitenwereld te doen of er niets aan de hand is, maar zoek steun, bij de juiste mensen. Er zijn ook mensen die tegen me gezegt hebben: Als ik zo'n kind had, dan zou ik hem strenger aanpakken, maar dat is het niet. Deze mensen geven je dan het gevoel dat jij als opvoeder faalt, maar dat is het beslist niet, het is een verschrikkelijke gedragsstooornis.
Ik kan er wel een boek over schrijven, dit zit nog steeds in mijn hoofd, omdat ik van mening ben dat veel mensen zich hierin herkennen, en zich wat zekerder van zichzelf kunnen voelen. Reactie infoteur, 20-10-2010
Hallo Goudelenferink,
Bedankt voor uw verhaal!
Vriendelijke groet, Coby

Emmy, 14-10-2010
Wij hebben een dochter/stiefdochter die inmiddels de diagnose odd heeft gekregen. ze heeft altijd bij ons gewoond, en na 8 jaar moeizaam opgevoed te hebben, en alle positieve punten echt op waren toen ze puber werd, is ze van de 1 op andere dag naar andere ouder verhuisd, die geen regels/ structuur heeft. nu is het zo, dat het helemaal verkeerd gaat, maar vanwege de moeizame communicatie tussen ouders zien wij haar inmiddels al een jaar niet meer. zij wil wel contact als wij "sorry"tegen haar zeggen voor haar "veel te strenge"opvoeding, en ziet dus niet in dat zij een kind is, en dat wij het beste met haar voor hebben, op dit moment is het zo, dat ze geschorst is geweest voor meerdere keren, gedaald is in niveau school en nu op het punt staat verwijderd te worden van school. het is zo frustrerend, ok dat de buitenwereld heel weinig ziet in de positie van de ouders, wij hebben heel veel verdriet om haar, dat we haar nu helemaa de verkeerde kant op zien gaan, maar nergens aan kunnen kloppen, hulp is er alleen vrijblijvend, en wenst ze niet te hebben, want haar mankeert niets. op school accepteert ze geen hulp, want het ligt aan de leraren, wij weten het niet zo goed meer… Reactie infoteur, 14-10-2010
Hallo Emmy,

Bedankt voor uw verhaal. Ik snap de machteloosheid.
U verteld dat ze de diagnose ODD heeft. Wie heeft deze diagnose gedaan? Wordt ze van daaruit ook begeleid of behandeld? En wat vindt de school er van? En de huisarts, maatschappelijk werker of iemand van de GGD/GGZ? Iemand moet toch zien dat het niet goed gaat?

Blijf zoeken naar hulp, blijf overal aankloppen tot u serieus genomen wordt.

Heel veel sterkte!

Vriendelijke groet, Coby

P.s. Als er een andere lezer is met dezelfde probelemen en een eventuele oplossing, dan hoor ik dat graag in een reactie.

Juli, 17-09-2010
Wij hebben een dochter van 15, zit in 3 atheneum, is thuis enorm dominant aanwezig en voldoet daarin aan al de genoemde symptomen van ODD. Wij zijn al jaren met haar bezig en het is een grote uitputting. Wat ik nu lees over Odd is dat deze kinderen beperkingen hebben bij hun leerprestaties maar onze dochter is heel erg intelligent en super snel met alles opnemen. Denkt snel reageertt snel alles snel. Ze is in taal naar ons thuis erg agressief en ook vernederend naar haar jongere zus maar zo gauw ze buiten is of bij anderen mensen is dit weg. Eerder wat verlegen, vindt het heel moeilijk om nee te zeggen, heeft een erg groot rechtsvaardigheid gevoel en niet te onderschatten veel humor. Ik weet eigenlijk niet wat ik wil vragen alleen, vraag ik me weleens af of het dan ODD is. En wat doe je dan als ouder naast wat we al doen, structuur enz, positief zijn, noem maar op. Wachten en hopen dat na de puberteit het minder is? Wij (mijn man en ik) zijn er van overtuigd dat er meer met haar aan de hand is dan alleen puberteit, als jong kind was ze op school lief, vol vrienden, maar thuis eisend, en intolerant, sorry zeggen is het laatste wat ze kan doen. Wij zitten nu als ouders te bednken wat we er mee willen gaan doen. Heeft iemand misschien een idee? Reactie infoteur, 17-09-2010
Hallo Juli,
Bedankt voor uw reactie. ODD komt voor bij allerlei intelligenties, van laag begaafd tot hoog begaafd. Vanwege de gedragsstoornis kan een kind onderpresteren, maar dat hoeft niet.
Vaak zoeken ouders hulp of een verwijzing voor onderzoek als het kind (en/of het gezin) vanwege de problemen niet meer goed functioneert. Vaak voelen ouders zelf goed aan of het 'gewone' (puber)problemen zijn of dat er misschien meer aan de hand is.
U kunt ook het boek 'Opstandig, Dwars en Driftig' lezen, daarin staan veel handige tips hoe u om kunt gaan met een kind met ODD. Ook als u kind geen ODD heeft kunt u er veel aan hebben.
Succes.
Vriendelijke groet, Coby

Monique, 16-06-2010
Hoi,
Mijn man en ik hebben al langere tijd problemen met mijn ene dochter, die inmiddels 10 is. Zij is de helft van een tweeling en ook hebben we nog een zoontje van 3. Bij Kyra gaat het de laatste tijd zo erg, dat ze al paar keer kinderen heeft geslagen op speciaal onderwijs.
Thuis gaat het redelijk, haar gedrag is niet goed, maar zorg dat ze onder controle is, en dan gaat het goed. Maar op school, vooral bij het naar huis gaan, en buiten spelen, dus bij beiden als er geen toezicht is, gaat het fout.
En nu van de week zelfs gescholden tegen een moeder van een kindje waar ze tegen had geduwd.
Maar wat mij nog het meest zorgen baart is: Ze toont geen berouw, en zegt glashard, ook al heb ik de juf gesproken en is die moeder die ze heeft uitgescholden aan de deur gekomen, dat ze niets heeft gedaan. Ze heeft niet geslagen, ze heeft niks gezegd, en de juf heeft haar niet aangesproken, terwijl alles wel degelijk is gebeurd.
Vandaag naar huisarts geweest. En heb verwijsbrief gekregen, en gelijk gebeld met de instantie waar ortholpedagogen en zo zijn, die ons kunnen helpen.
School schrijft ook nog brief.
Alle bij A genoemde punten komen bij haar dus overal voor. Maar waar ik het meest mee zit, is het gewetensloze en het liegen.
Is liegen ook een typisch symptoom van deze "ziekte"?
Alvast bedankt. Reactie infoteur, 17-06-2010
Hallo Monique,
Heeft uw dochter ODD, of is dat nog niet onderzocht?
Dat liegen komt inderdaad voor bij ODD en CD. Gedeeltelijk omdat ze de schuld altijd bij een ander leggen en hun eigen aandeel niet zien. Zij beleven het anders en hebben hun eigen 'waarheid'. Maar kinderen met ODD en CD kunnen ook bewust liegen.
Succes bij de orthopedagoog.
Vriendelijke groet, Coby

Ellen, 13-11-2008
Hallo, ik loop nu 6 jaar te zoeken naar hulp. Het lijkt erop dat mijjn zoon odd heeft (hij is 11) Uit vragenlijsten komt dit wel naar voren ook. Alleen ben ik 2x gescheiden en wordt het constant op de scheiding gegooid. Ik weet niet meer waar ik terecht kan. Op school (cluster4 school) kan hij goed mee. Op de noirmale school werd ik met regelmaat gebeld of ik hem op wilde halen, omdat hij weer eens gevochten had. Op zijn huidige school erkennen ze wel dat hij sociale gedragsproblemen heeft, maar ja, scheiding he. Zijn gedrag laat hij alleen thuis zien. Dit jaar zijn mijn ouders mee geweest op vakantie en hebben een ander kind leren kennen.
Mijn zoon heeft 1 vriendje en verder kan hij geen enkel vriendje houden. Hij heeft altijd ruzie met zijn zus, schuld ligt bij beide, en hij pest vaak zijn jongere broertje of slaat hem.
Gezag van mij of mijn vriend accepteerd hij niet. Situatie thuis is alweer 3 jaar heel stabiel.
Wie o wie weet waar ik hulp kan vinden? Reactie infoteur, 25-11-2008
Hallo Ellen,

Fijn dat het op de cluster4 school beter gaat met uw zoon. Jammer dat alle problemen op uw scheidingen wordt gegooid, jammer dat ze niet verder kijken. Dit hoor je wel vaker, dat is de makkelijkste oplossing (het ligt aan de ouders).

Het niet hebben van vrienden, altijd ruzie met broertjes/zusjes herken ik. Zelf heb ik ook een zoon met ODD die op een cluster4 school zit.
Als u bij Google 'forum' en 'ODD' intoetst kunt u zich aanmelden bij een forum. Daar zijn allemaal ouders die ervaring hebben en die tips en een luisteren door bieden.

Het beste kunt u naar uw huisarts gaan en vragen om doorverwezen te worden naar een kinderpsychiater. Uw kind zit niet voor niks op een cluster4 school, dan is er echt wel iets aan de hand.

Vriendelijke groet, Coby

Marianne, 05-10-2008
Miijn zoon is nu30 jaar, en pas vorige week ben ik er achter gekomen dat het odd is, 15 jaar lang heb ik stad en land afgelopen en hulpverleners gehad, niemand wilde luisteren, ik was een lastige vrouw, (en mijn zoon die een voorbeeldig gedrag kan laten zien voor een uur) was het lieve kind van die pedagogisch niet toereikende vrouw. Men noemde mij ook kil. Vorige week heeft mijn zoon geprobeerd zelfmoord te plegen en in de afscheidsvideo zegt hij " ik kan het niet, niemand wil mij, ik word overal weggestuurd, ik heb geen vrienden ik kan niet veranderen maar ik wil dood want dit doet zo pijn". Nu is dit het zelfde wat in het eerste psychiater zijn rapport stond, (hij was toen 7 jaar) men heeft nooit goed onderzocht en ik heb het nooit geweten. Kan iemand mij helpen mijn zoon wil geen enkele hulp meer, ik kan het begrijpen want wij zijn overal geweest en het eindigde altijd met niks. Ik zou heel graag geholpen worden, het leven van mij en dat van mijn zoon is volkomen stuk de laatste 15 jaar zijn een hel. Ik menerg dankbaar dat ik nu weet hoe het heet tenminste. Is er iemand die mij en mijn zonn kan en wil helpen. Dankje wel alvast, marianne Reactie infoteur, 06-10-2008
Hallo Marianne,
Wat erg hoe het de afgelopen jaren is gegaan, dat u en uw zoon nooit serieus zijn genomen.
Ik ben geen deskundige, ik heb alleen een zoon met ODD.
Het moeilijke is dat uw zoon volwassen is en zelf toestemming moet geven voor onderzoek en/of behandeling. Misschien is het verstandig om toch nog maar eens weer met de huisarts alles te bespreken, aangeven wat uw zoon heeft en vragen wat er mogelijk is.
Misschien heeft één van de lezers een tip, suggestie of idee?

Ik wens u heel veel sterkte toe.
Vriendelijke groet, Coby

Alice, 30-07-2008
Hallo, Ik wilde de special over odd lezen, maar hij opent hem hier niet! Heeft er iemand een idee waar ik hem evt. wel kan lezen, want ik heb zo'n idee dat dit de info is die ik zoek!
Groetjes Alice Reactie infoteur, 31-07-2008
Hallo Alice,
De special krijg ik gewoon open. Misschien moet het later nog eens weer proberen?
Succes!
Vriendelijke groet, Coby