Wie vraagt er nog om hulp?

Het lijkt niet passend hulp te vragen als je ergens niet uitkomt, het even niet meer overziet of een extra stel hersenen vraagt mee te denken over een vraagstuk. Als het om handjes vragen gaat, dan wil dit nog wel lukken. Als het om de psyche gaat, vinden we dat we het vooral allemaal zelf op moeten lossen. Menigeen is zo opgevoed, je problemen vooral zelf oplossen. Toch heeft je kwetsbaar op durven stellen ook een belangrijke functie, behalve de hulp die je ongetwijfeld aangeboden krijgt.

Druk bestaan

We moeten zoveel, vooral ook van onszelf. Meegaan in de gekte van de dag en als we dan ook veel willen zoals een carrière, gezin, een goed sociaal leven met vrienden, uiteraard sporten en bij voorkeur ook nog iets voor de samenleving doen in de vorm van vrijwilligers werk, dan kan het enig moment teveel worden. Maar we leven alsof alles nu moet gebeuren en dan doen we uiteraard niet voor elkaar onder.
Als in de vriendenkring iedereen het zelf doet, dan ben je zwak als jij wel om hulp vraagt. Dan krijg je enig moment het verhaal van de kip en het ei … wat is er eerder? We communiceren namelijk niet intens, de dingen die ons bezig houden in de zin van het goede leven, opgroeiende kinderen en de carrière die een mooi salaris oplevert wat mogelijk maakt dat je alles kunt doen, is feitelijk alleen een doekje voor het bloeden. Genoeg geld en geen tijd of erger nog, alleen met veel geld kan je gelukkig zijn. Echter, dat zeggen dat we het soms gewoon helemaal niet redden, slecht slapen of misschien niet altijd zo gelukkig zijn als we doen overkomen, hoort niet in het plaatje van een gelukkig en succesvol leven. Eigenlijk relatief oppervlakkig dus.

Hellup!

Het om hulp vragen en je dus kwetsbaar opstellen wordt als zwak ervaren en waar is dit op gebaseerd? Enerzijds blijkt uit enkele onderzoeken van de afgelopen tien jaar dat individualisatie een belangrijke rol speelt en anderzijds het ingeprente idee c.q. een stuk opvoeding, dat je vooral sterk moet zijn en daar past je kwetsbaar opstellen en als het nodig is om hulp vragen, niet bij.

Communicatie

Communicatie is een oerbehoefte van de mens, maar dan blijkt toch dat als het er echt om gaat, mensen – andere in de nabije omgeving die ze vertrouwen – toch niet deelgenoot maken van hetgeen ze echt bezighoudt. Ergens niet mee verder komen, het – om wat voor reden dan ook – even niet zien zitten of een extra set hersencellen om een probleem op te lossen, zijn zaken die je in nabije contacten neer moet kunnen leggen. Zeker in een kleine kring moet je je gevoel neer kunnen leggen en het gegeven dat veel mensen dat toch niet doen, is verontrustend.

Kwetsbaarheid is sterk

Gelukkig is er een groep mensen die juist tegenwicht wil geven aan deze quasi stoere houding en laat zien dat je kwetsbare kant laten zien, juist sterk is. Dit uit zich in een aantal aspecten en is feitelijk door iedereen met een beetje lef op te pakken. Te denken valt aan:

• Mededogen met jezelf en eigenlijk is dat ook vanuit het houden van jezelf, maakt het gemakkelijker (misschien wel noodzakelijk) mededogen met een ander te hebben.
• Het tonen van het niet perfect zijn en het laten zien waar je zwakkere kanten hebt, is menselijk en eigenlijk heel sterk. Je moet namelijk sterk in je schoenen staan, om eventuele weerstand te kunnen en durven weerstaan. Bovendien is het niet altijd eenvoudig echt in je ziel te laten kijken.
• Authenticiteit, we hebben er de mond van vol. Dit heeft te maken dat we aan een ideaalplaatje denken te moeten voldoen en dat is veelal niet echt, een plaatje wat we geïdealiseerd hebben. Echt is wie je je werkelijk bent, authentiek … met alle eventuele gebreken en gekkigheden die daar bij horen.
• Je kwetsbare kant laten zien, maakt een mens behalve echter ook mooier. Het geeft een totaalplaatje van een echt mens en niet het geknede plaatje van iemand die vindt dat je ergens aan moet voldoen (denk bijvoorbeeld aan bepaalde acteurs of geformeerde bandjes).
• Het mooie van een mens die zich kwetsbaar opstelt, zit hem ook in de zachte kant van de persoon die zichtbaar wordt. Het lichaam en de geest kunnen zich namelijk ontspannen en er dwarrelt niet nog een beeld van ‘de perfecte persoon willen zijn’ in de geest rond.

Doen?

Het lezen, er over nadenken en bedenken dat je dat ook wil, is iets anders dan het ook daadwerkelijk doen. Het vergt veel van de mens die altijd aan het perfecte plaatje heeft voldaan en plots laat zien wie hij/zij echt is. Dat wil ook zeggen dat je wellicht op de proef gesteld wordt, wie van je bekende kring “echt” is, snapt waar je het over hebt én de helpende hand uitsteekt.
Vallen er dan ook mensen af? Die kans is wel aanwezig, want iemand die zich omringt met gelijke zielen, kan mogelijk niet snappen dat er iemand in die kring “zwak” is. Dat doet af aan het eigen imago of is te confronterend.
Maar de ervaring leert ook dat het juist een wisselwerking kan hebben en je een soort aanjager bent. Elkaar helpen is niet erg, mensen doen het over het algemeen graag. Zolang het maar vanuit zuivere motieven is, zet je voor jezelf maar mogelijk ook voor mensen in je omgeving, een belangrijke stap.