Informatie over de 33 mijnwerkers van de Chileense Mijnramp

Zoals bij iedere ramp zijn het de persoonlijke, individuele verhalen die de betreffende tragedie gezicht geven. Zonder deze mensen blijft het voor de volger van het nieuws moeilijk om zich in te leven. Zelfs voor rampen met grote aantallen slachtoffers maar zonder overtuigende beelden en gezichten blijven mensen onverschillig. Denk aan de diverse grote Afrikaanse hongersnoden, aardbevingen of overstromingen in Azië, waar camera's en pottenkijkers niet alom aanwezig, of gewenst zijn.

Gepubliceerde foto op internet met namen van de 33 mijnwerkers

Een gepubliceerde foto op internet laat de 33 mijnwerkers zien.

Bovenste rij van links naar rechts: Alex Vega Salazar, Ariel Ticona Yanez, Carlos Andres Bugueno Alfaro, Carlos Barrios Contreras, Carlos Mamani Solis, Claudio Antonio Acuna Cortes, Claudio David Yanez Lagos, Daniel Esteban Herrera Campos, Dario Antonio Segovia Rojas, Edison Fernando Pena Villarroel and Esteban Alfonso Rojas Carrizo.

Tweede rij van links naar rechts: Florencio Antonio Avalos Silva, Franklin Lobos Ramirez, Jimmy Sanchez Lagues, Jorge Hernan Galleguillos, Jorge Ricardo Ojeda Vidal, Jose Samuel Henriquez Gonzalez, Juan Andres Illanes Palma, Juan Carlos Aguilar Gaete, Luis Alberto Urzua, Mario Nicolas Gomez Heredia and Mario Sepulveda Espina.

Derde rij van links naar rechts: Omar Orlando Reygada Rojas, Osman Isidro Araya Acuna, Pablo Amadeos Rojas Villacorta, Pedro Cortez, Raul Enriquez Bustos Ibanez, Renan Anselmo Avalos Silva, Richard Reinaldo Villarroel Godoy, Samuel Dionisio Avalos Acuna, Victor Antonio Segovia Rojas, Victor Hermogenes Zamora Bugueno and Johny Barrios Rojas.

Persoonlijke verhalen van mijnwerkers

Als mensen veelvuldig het relaas van overlevenden, slachtoffers en achterliggende feiten te horen krijgen wordt een ramp pas tastbaar, kan de toehoorder zich inleven en identificeren met de getroffenen. De chronologie van de mijnramp laat zich lezen als een spannend boek, waar ieder detail wordt uitvergroot. Alles raakt bekend en wordt nieuws. Alle ingesloten werkers hebben hun eigen verhaal en tragedie. Een aantal voorbeelden.

Mario Nicolás Gómez Heredia (63)
Mario is één van de oudsten en wordt gezien als degene met de meeste ervaring. Hij wordt beschouwd als de leider en woordvoerder van de groep mijnwerkers. Hij bevestigde de eerste briefjes met tekenen van genegenheid richting zijn vrouw aan de verkennende boren, die de groep in eerste instantie detecteerden.

Het waren de eerste levenstekenen van de 33 sinds de instorting van de mijn. De president van Chili, Piñera, las de brief voor op de Chileense tv. "'Lila, mijn allergrootste liefde, we zullen voor altijd samen met onze familie gelukkig zijn. We zien elkaar gauw. Een kus". Chili zat ontroerd aan het scherm. Lilianett Ramírez, de vrouw van Mario zei in een interview met de publieke omroep TV Chile: "Ik draag al dertig jaar een trouwring en nu pas gaan we brieven vol genegenheid uitwisselen".

Florencio Antonio Avalos Silva (31)
Renán en Florencio zijn neven van elkaar en zitten gezamenlijk ingesloten. Hun oom, Wilson Avalos verklaarde aan de pers dat de beide jongens grote sportliefhebbers zijn. volgens Wilson is het het beste om zijn neven video's van hun idolen te sturen. Ze zijn vooral fan van Ronaldinho, Maradona en Pelé.
Ariel Alejandro Ticona Yañez (29)
Op 14 september 2010 werd mijnwerker Ariel Ticona vader van een dochter, genaamd Esperanza (Spaans voor hoop). Opnames van de bevalling werden door de schacht naar beneden gestuurd. Esperanza woog bij haar geboorte ongeveer 3 kilo en was 48 cm lang.

Esteban Alfonso Rojas Carrizo (44)
Is al 25 jaar voor de wet getrouwd, maar heeft eind augustus, toen hij voor het eerst één minuut contact mocht leggen met zijn vrouw haar gevraagd voor het kerkelijk huwelijk.
Edison Fernando Peña Villarroel (34)
Zond vanuit de mijn een brief naar zijn familie. In de brief stond: "Je hebt geen idee hoeveel pijn het mijn ziel deed om onder de grond te zitten, terwijl ik niet in staat was jullie te vertellen dat ik nog in leven was." Hij voegde er nog aan toe: "Het moeilijkste is het om jullie niet te kunnen zien".

Sportfysioloog Jean-Christoph Romagnoli leverde alle mijnwerkers een trainingsschema. Hij maakte zich echter bezorgd over Edison, die dagelijks vijf kilometer door de mijngangen rende. "Hij overdrijft", aldus Romagnoli. Vanuit de mijn vroeg hij om muziek van Elvis Presley, zijn grote idool.

Na de redding was Edison een van de eersten die het ziekenhuis mocht verlaten, waarschijnlijk door zijn goede conditie die hij op peil hield door te hollen door de mijngangen. Bij zijn thuiskomst werd hij door de buurt ontvangen met confetti en een welkomstmaal, bestaande uit hotdogs. "Ik dacht niet dat ik het zou redden om hier terug te komen, dus deze ontvangst kan ik bijna niet bevatten", aldus verklaarde Pena. Hij kreeg inmiddels uitnodigingen om te verschijnen op het landgoed Graceland van Elvis Presley en mag meedoen aan de marathon van New York.
Op zondag 7 november 2010 was het zover. Edison Pena finishte in een tijd van 5 uur, 40 minuten en 51 seconden, ruim 3,5 uur trager dan de Ethiopische winnaar Gebre Gebremariam. Regelmatig heeft hij stukken noodgedwongen moeten lopen ivm zijn knieklachten. Edison was in New York de publiekslieveling. Hij verklaarde na afloop: "Het was het waard hier helemaal naartoe te komen om een marathon te lopen. Ik wil andere mensen motiveren. Hen overtuigen dat ze erg veel kunnen in het leven als ze dat maar echt willen. Ik heb vandaag geleden, gevochten met mezelf, gevochten tegen de pijn, maar ik heb de eindstreep gehaald.”
Franklin Lobos Ramirez (53)
Ramirez is een voormalig Chileense profvoetballer. Hij was lid van het nationale Chileense voetbalteam in de tachtiger jaren. Hij speelde mee in de kwalificatiewedstrijden voor de Olympische Spelen in Los Angeles in 1984, een toernooi dat ze echter niet bereikten. In die jaren was zijn bijnaam El Mortero Mágica. Na zijn actieve voetballoopbaan vervolgde hij zijn werkzame leven als mijnwerker. Zijn dochter Carolina stuurde haar vader een bericht in de mijn: "We hadden je een bal willen sturen, deze past echter niet door de tube, dus zal het niet mogelijk zijn om onder de grond een balletje te laten trappen".
Omar Orlando Reygadas Rojas (56)
Zwarte wenkbrauwen en grijs haar. Zijn familie verzamelde zich in augustus in camp Hope, in tenten, nadat bekend was geworden dat hij nog in leven was. 's Nachts verzamelt de familie zich rond een kampvuur als het koud wordt in de Atacama woestijn. Omars kleinzoon Nicholas van 9 jaar oud barstte opgelucht in huilen uit toen hij zijn opa in de uitgezonden video zag. Gedurende de minuut die Omar met zijn jongste zoon Luciano Reygadas sprak zei hij tot zijn zoon dat ze er toch maar wat van moesten maken na zoveel dagen. Hij verzekerde Luciano dat het ze allen goed ging, ze zich rustig hielden en gezond waren. Op de site van de Engelse zender BBC houdt de familie van Omar sinds 30 augustus 2010 een dagboek bij over hun ervaringen, onder de naam Family's Diary.
Raul Enriquez Bustos Ibañez
In een aangrijpende reportage, verhaalt zijn vrouw Carola Narvaez over hun aangrijpende belevenissen dit jaar. Hun familie die de rekening gepresenteerd krijgt zoals de vele armen in Chili, ondanks twee decennia van economische bloei.

Raul en Carola woonden met hun beide kinderen in de havenstad Talcahuano in het zuiden van Chili. Raul werkte voor de Chileense scheepsbouwer Asmar. Hij werkte daar als monteur en hielp bij het bouwen van de schepen in de havens. Op 27 februari 2010 werd o.a. hun woonplaats getroffen door één van de meest krachtige aardbevingen deze eeuw in Chili.

Het gezin overleefde de aardbeving. Wat al niet beschadigd was door deze beving, werd in de daar opvolgende tsunami alsnog vernietigd. De schepen van de werf werden eenvoudig weg de straten van de stad ingeschoven. Raul was zijn werk kwijt. Om in het levensonderhoud voor zijn gezin te blijven voorzien vertrok hij naar het noorden van Chili, om te gaan werken in de inmiddels beruchte San Jose kopermijn . Zij vrouw en kinderen bleven achter in het zuiden.

Raul overleeft in één jaar twee rampen, de wonderbaarlijke speling van het noodlot lijkt hem zowel te achtervolgen als goedgezind te zijn.
Yonni Barrios (Carlos Barrios Contreras) (50)
Terwijl Yonni opgesloten zit meldden zich boven de mijn twee vrouwen, Marta Salinas en Susana Valenzuela. Marta liet weten dat ze "altijd Yonni’s vrouw is geweest" en zij "een eeuwige liefde" hebben. Onderwijl kwam Susana op de proppen als de maîtresse van Barrios. Ze zei al vijf jaar een (geheime) relatie met hem te hebben sinds een gemeenschappelijke cursus.

Victor Antonio Segovia Rojas

Victor houdt een dagboek bij van de gebeurtenissen onder de grond. Zijn familie heeft inmiddels al concrete aanbiedingen gehad om het uit te brengen. Een famillielid zei daarover: "Victor moet er uiteindelijk zelf over beslissen. Hij staat met beide benen op de grond en gelooft echt niet in een keer miljonair te worden."

Carlos Mamani Solis

Carlos is de enige Boliviaan tussen 32 Chileense kompels. Evo Morales, president van Bolivia heeft aangekondigd evenals de Chileense president Sebastian Pinera aanwezig te willen zijn op de dag van redding, om Carlos Mamani namens Bolivia welkom te heten boven de grond.

Na de redding was er voor de enige Boliviaanse mijnwerker helderheid wat betreft zijn toekomst. Hij aanvaardde het aanbod van president Evo Morales om naar zijn thuisland terug te keren en te gaan werken bij het olie- en gasbedrijf YPFB.

Claudio David Yanez Lagos

Toen ze na de ontdekking dat ze nog in leven waren voor het eerst weer met hun geliefden konden spreken vroeg Claudio zijn vrouw ten huwelijk, al betreft dat de kerkelijke inzegening. Claudio was al jaren voor de wet met haar getrouwd.