Chileense Mijnramp

Op 5 augustus 2010 raakten 33 mijnwerkers ingesloten in een kopermijn in Chili. Aanvankelijk niet echt wereldnieuws. Na 17 dagen bleken ze echter nog in leven. Toen werd het wel wereldnieuws, helemaal toen enkele dagen later bleek dat het nog wel tot de kerst van 2010 zou kunnen duren alvorens allen bevrijd zouden kunnen worden. In chronologische volgorde de voortgang van het reddingsproces. Een unieke reddingsoperatie waarbij de hele wereld toekeek. Artikel met meer achtergrondinformatie over Chili middels onderstaande link:
Chili, opnieuw in het wereldnieuws, nu na mijnramp.

De instorting van de mijn was oorspronkelijk een marginaal krantenkolombericht. Vooral iets voor de komkommertijd in Nederland. Dat de mijnwerkers werden gelocaliseerd werd wereldnieuws. Toen bleek dat het maanden kon duren alvorens ze bevrijd zouden kunnen worden ontstond er iets unieks, nog nooit ergens ter wereld vertoond. Het was, met alle respect voor de mensen die vastzaten, de ultieme Big Brother.

Chronologie

5 augustus 2010: instorten mijnschacht

33 mijnwerkers kwamen op 5 augustus na een verzakking vast te zitten in de San José-kopermijn in de buurt van de stad Copiapó, in het noorden van Chili. Ze zitten vast op een diepte van 688 meter. Het betreffen 32 Chilenen en 1 Boliviaan.
De Chileense kopermijnen, vooral gesitueerd in het noorden van het land zijn een belangrijke bron van inkomsten voor de Chilenen.

19 augustus 2010: bevrijdingspoging mislukt.

Een poging om de mijnwerkers te bevrijden mislukte, omdat de boor die de plaats zou moeten bereiken van de ingeslotenen zijn doel miste. Reddingswerkers gaven de schuld aan fouten op de kaarten van de kopermijn.

22 augustus 2010: iedereen is nog in leven!
Op deze zondag een vreugdevolle ontdekking: alle mijnwerkers zijn nog in leven!
Ze leefden tot dan toe op blikjes tonijn, houdbare melk en koekjes, een noodrantsoen dat was bedoeld voor twee tot drie dagen, het hield de mijnwerkers echter 17 dagen dagen lang op de been. De Chileense bevolking reageerde uitgelaten. Auto's reden toeterend door de straten.

24 augustus 2010: de kompels willen zo snel als mogelijk gered worden.

Deze dinsdag deden de mijnwerkers een wanhopige oproep om zo snel mogelijk gered te worden. 'We wachten op Chili om ons uit deze hel te bevrijden', aldus Luis Urzua, die namens de kompels het woord doet. 'Meneer de president, u moet sterk zijn en ons zo snel mogelijk redden. Laat ons niet in de steek.' De Chileense president Sebastian Pinera reageerde met de woorden: 'Jullie zullen niet alleen gelaten worden, jullie zijn tot nu toe geen moment alleen geweest.' Via een boorgat met een doorsnede van 8 worden de mijnwerkers voorzien van plastic capsules met voedsel en drinken, communicatieapparatuur en camera’s. krijgen ze dagelijkse oefeningen om hun conditie op peil te houden en zullen snel medische controles worden uitgevoerd. Inmiddels zijn de plannen van de reddingswerkers bekend geworden: er is inmiddels boorapparatuur gearriveerd om een sleuf te boren met een diameter van 66 cm, waardoor de mannen één voor één naar boven getakeld kunnen worden. Sombere schattingen denken dat het boren wel tot aan de kerst zou kunnen duren.

26 augustus 2010: slecht nieuws voor de 33 personen.

De mijnwerkers die op dat moment al drie weken vastzaten, kregen te horen dat ze misschien pas rond de kerst gered zullen worden. Dit nieuws was hun tot dan toe nog niet verteld, omdat men bang was dat dit hun een mentale klap zou toebrengen.
Volgens minister van volksgezondheid Jaime Manalic namen ze het echter goed op. Tevens vermeld hij dat de Chileense overheid werkt aan een speciaal programma om de mijnwerkers fysiek en mentaal te ondersteunen. Zo komt er een entertainmentprogramma, ‘inclusief zingen, bewegen en kaartspelletjes’. Er zijn inmiddels contacten met de Nasa. Deze organisatie heeft, zij het op geheel andere wijze veel ervaring met groepen mensen die langdurig afgesloten van de buitenwereld zich staande moeten houden. Verschil tussen astronauten en de mijnwerkers is natuurlijke het niet vrijwillige karakter.

27 augustus 2010: de kompels zingen het Chileense volkslied

De kompels hebben onder de grond zelf een 45 minuten durende video gemaakt welke vandaag in alle journaals getoond werd. Met ontblote bovenlichamen vanwege de temperatuur en volle zwarte baarden toonden ze zich weerbaar en optimistisch. Ze boden de kijker een rondgang door hun onderkomen. Er werd domino gespeeld, de mannen bleken zelfs hun tanden te poetsen. "We hebben het goed georganiseerd", zegt de mijnwerker die de rondleiding doet. "Hier vermaken we ons; hier hebben we elke dag een bijeenkomst en maken we plannen, hier bidden we." In de video groet iemand zijn kleinkinderen, een ander zegt op de hoogte te zijn dat "er alles aan gedaan wordt om ons vrij te krijgen".
Tegen het einde zingen de mannen, met de armen om elkaar heengeslagen, het Chileense volkslied, getiteld Himno Nacional . Ondertussen ontvangen ze geleidelijk aan eten, drinken, medicijnen. Om ze bezig te houden gaan er ook bijbels, voetbalvideo's, spelletjes en muziek naar beneden.

28 augustus 2010: geen sigaretten, wel bijbels.

De Chileense minister van volksgezondheid Manalich zei dat in de gisteren getoonde video 5 mijnwerkers niet te zien zijn. Hij gaf aan dat een aantal mijnwerkers zich erg afzonderen, niet goed eten en dat ze niet in de film wilden. Hij stelde dat "'Depressie is het juiste woord dat op deze mensen van toepassing is".
Bijna allen onder de grond zijn rokers. Medici hebben hun verzoek om tabak, evenals nicotinepleisters, die huidirritaties kunnen veroorzaken afgewezen. De meesten zijn gelovig, vandaar dat de locale pastoor heeft gezorgd voor 33 minibijbels, die precies in de acht centimeter ronde capsule passen, zodat ze naar beneden gestuurd kunnen worden. Die capsule wordt paloma (duif) genoemd.
In de nabijheid van de mijnschacht is inmiddels een geïmproviseerd tentenkamp verrezen waar familie en bekenden bivakkeren. Dit kamp heeft de naam La Esperanza (De Hoop) gekregen.

29 augustus 2010 plan B gepresenteerd: misschien al redding over twee maanden.

Reddingswerkers presenteerden een nieuw plan: in plaats van een nieuwe schacht te boren wordt een bestaande, smalle schacht gebruikt en groter uitgeboord. Mogelijk kan binnen twee maanden de klus geklaard zijn. Bijkomend voordeel van een schacht met een grotere diameter is dat er dan ondertussen ook grotere spullen naar beneden getransporteerd kunnen worden.

30 augustus 2010: huwelijksaanzoek.

Verschillende vastzittende van de ingeslotenen kampen met (schimmel)infecties en huidirritaties, als gevolg van de hoge temperaturen en luchtvochtigheid onder de grond. Ze verkassen daarom naar een wat drogere plek in het mijnencomplex.
Sinds zondag 29 augustus is er een vaste telefoonverbinding tot stand gekomen, bovengronds is een telefooncel geplaatst. Elke mijnwerker mocht één minuut met dierbaren spreken. Één van de mijnwerkers liet er geen gras over groeien en deed zijn vrouw een huwelijksaanzoek. Hij was met haar al 25 jaar voor de wet getrouwd, maar wil huwelijk nu ook voor de kerk in laten zegenen.

31 augustus 2010: start boren reddingssleuf.

's Avonds om 22.20 uur locale tijd startte het boren van de reddingssleuf, exact boven het punt waar de 33 mensen huizen. Het verplaatsen en in elkaar zetten van zo'n boorinstallatie duurt normaal acht á negen dagen, nu is de klus in drie á vier dagen geklaard. Men verwacht per dag ca. 15 meter te kunnen boren aan de sleuf die een diameter heeft van ongeveer 70 cm. Het plan is om in de sleuf, op het moment van redding, een soort lift te maken, om de mijnwerkers één voor één naar boven te hijsen.

01 september 2010: team Nasa gearriveerd.

Op de eerste dag van de septembermaand arriveerde in Copiapó een team met vier Nasa wetenschappers. Ze gaan het reddingsteam voorzien van adviezen om de mijnwerkers zowel geestelijk als fysiek in conditie te houden.
James Duncan, één van de Nasa medewerkers verklaarde: "Het is belangrijk om geen valse hoop op te bouwen en het is ook belangrijk om volledig open en eerlijk te zijn tegen de mijnwerkers".

02 september 2010: Mijnwerkers Chili kregen eerste warme maaltijd

Woensdag 1 september kregen de mijnwerkers voor het eerst in drie weken warm eten: gehaktballetjes, kip, rijst en stukjes kiwi. Hiervoor leefden ze op melk en glucosetabletten. Wetenschapper Duncan van de Nasa zijn tevreden en wijzer erop dat de mensen voldoende calorieën moeten binnenkrijgen. Goed slapen, optimistisch blijven en een dag en nachtritme zijn volgens hem voorts onontbeerlijk.
Momenteel is er al door 20 meter rots heen geboord. Gezien dit tempo verwacht men nog steeds dat de totale reddingspoging 3 á 4 maanden zal duren.

03 september 2010: Echtgenotes en maîtresses

Langzamerhand komen pijnlijke familiegeschiedenissen boven water, nu momenteel uitgezocht wordt aan welke familieleden van de mijnwerkers de schadevergoedingen betaald moeten worden.
Voor ten minste vijf kompels hebben zich inmiddels meerdere vrouwen gemeld die allen hun liefde opeisen voor de betreffende persoon. Volgens Rode Kruismedewerkster Marta Flores zijn er veel conflicten in camp Hope en vliegen de vrouwen elkaar soms zelfs in de haren. Er zijn ook mijnwerkers die kinderen hebben bij verschillende vrouwen, die allen weer claimen recht te hebben op de schadevergoeding.

04 september 2010: Steun van overlevenden Andes-crash uit Uruguay

Vier overlevenden van een rugby-team uit Uruguay brachten een bezoek aan Copiapó. De sporters, die met hun vliegtuig in 1972 een crash maakten in de Andes en daar onder erbarmelijke omstandigheden 72 dagen moesten zien te overleven voelen verwantschap met hun collega's in de mijn. Saillant detail is het feit dat de club onderweg was naar de Chileense hoofdstad Santiago, om daar een wedstrijd te spelen.Overlevende Jose Luis Inciarte verklaarde dat de kompels in een proces zitten waarin ze de vreugde van het leven en de wil om te overleven gaan ontdekken. De gasten uit Uruguay plaatsen zowel de Uruguayaanse vlag als vlaggen van Chili en Bolivia (de beide landen waar de slachtoffers van de mijnramp vandaan komen) in de heuvels rondom de mijn.
Het team dat destijds vastzat in het Andesgebergte werd wereldberoemd, zeker vanwege het feit dat ze het mensenvlees aten van mensen die bij de ramp om het leven gekomen waren. 16 mensen overleefden destijds de ramp. Er werd een boek over geschreven en het drama is ook verfilmd.

07 september 2010: Oekraïne - Chili 2 - 1

De meeste van de vastzittende mijnwerkers zijn gek op voetbal. De wedstrijd Oekraïne - Chili, die in de Oekraïne werd gespeeld vanavond werd in de mijnschacht met veel enthousiasme gevolgd. Er was geregeld dat ze live onder de grond de wedstrijd konden volgen. Een van de mijnwerkers verklaarde in de uitzending: "De Chilenen vechten voor de overwinning, wij vechten om uit de mijn te komen." De Chilenen verloren met 2 - 1.

08 september 2010: Plan C

Deze dag werd plan C gepresenteerd. Met het boren van een derde schacht worden de kansen om de mijnwerkers te redden groter.Deze variant behelst het boren van een schacht van 597 m, beduidend minder diep dan de beide al lopende boringen. De boor voor plan C wordt opgesteld op een terrein ter grootte van een voetbalveld. De planning is om met de uitvoering te beginnen op 18 september, de Chileense Onafhankelijkheidsdag. De nieuwe boor is 45 meter lang. Men hoopt op deze wijze de klus in 45 dagen te kunnen klaren, i.p.v. de eerder genoemde 4 maanden.

Het tweede boorgat, onderdeel van plan B (een reddingssleuf), is inmiddels 123 m diep, totaal moet deze 620 meter worden. Het boorwerk van plan A loopt ook nog steeds. Dit behelst het vergroten en uitboren van de al aanwezige toeleveringsschacht.

11 september 2010: boren gestolen

Volgens het gezaghebbende Chileense dagblad El Mercurio zijn er drie boren gestolen bij de ingang van de mijnschacht. Politiechef Gastón Herrara meldde dat de boren elk 150 kilo wegen, anderhalve meter lang zijn en dat veertig personen werden ondervraagd over hun betrokkenheid.
Vandaag werd ook bekend gemaakt de de kompels per dag in totaal veertig sigaretten krijgen.

13 september 2010: persoonlijke coach

Vanaf deze dag kregen de mijnwerkers een persoonlijke coach die zorgt voor een uur training per dag om de geestelijke en lichamelijke conditie op peil te houden. Dit gebeurt via een gesloten tv-circuit.
Minister Jaime Manalich van gezondheidszorg maakte dit bekend.
Wij zijn bereid al wat in ons vermogen ligt te doen om de mijnwerkers op te monteren, aldus Manalich.

14 september 2010: mijnwerker wordt vader

Op deze dag werd mijnwerker Ariel Ticona vader van een dochter, genaamd Esperanza (Spaans voor hoop).
Opnames van de bevalling werden door de schacht naar beneden gestuurd.

16 september 2010: mijnwerkers krijgen banen aangeboden

Alle 33 de mijnwerkers hoeven, als ze dat tenminste willen, na hun redding niet meer terug te keren naar hun huidige werk. Zo'n twintig Chileense bedrijven hebben hun al meer dan 1000 banen aangeboden, variërend van electriciën tot chauffeur.
Inmiddels hebben ze een record verbroken, nooit eerder zaten mijnwerkers langer dan 40 dagen opgesloten, zoals nu in Chili.

17 september 2010: eerste boor bereikt kompels

De Chileense zender Radio Cooperativa meldde vandaag dat een van de boren een werkruimte van de mijnwerkers, op 630 meter diep onder de grond heeft bereikt. De boor ging veel sneller dan verwacht, elk uur werd er zo'n 18 meter geboord. De ontstane schacht heeft een diameter van ongeveer 30 cm. Dit gat moet nu vergroot worden tot een diameter van 70 cm om de kompels naar boven te halen. Het plan is om ze in een kogelvormige capsule naar het aardoppervlak te halen. De mijnwerkers is beneden gevraagd hun medewerking te verlenen om grond die door het boren naar beneden is gestort af te voeren. Hoe lang de redding nog op zich laat wachten is nog niet bekend, misschien binnen enkele weken, maar toch wel op z'n laatst begin november, zo is de huidige verwachting.

18 september 2010: Chileense Onafhankelijkheidsdag

Op de Chileense tv werden beelden getoond van de ingeslotenen die luidkeels het Chileense volkslied, Himno Nacional zongen, ter gelegenheid van de 200ste verjaardag van de onafhankelijkheid van hun land. Ze zetten hun namen op een Chileense vlag die naar boven werd getransporteerd en vervolgens door hun familie werd gehesen in een vlaggemast nabij de ingang van de mijn in San José.

24 september 2010: toegoeden eigenaar mijn bevroren

Alle bezittingen van mijnbedrijf San Esteban, dat eigenaar is van de mijn in Copiapó zijn door de Chileense rechtbank bevroren, omdat het bedrijf er financieel slecht voor staat. Er is beslag gelegd is op onder andere machines en voertuigen.
De rechtszaak is aangespannen door de Chileense regering die wil voorkomen dat het geld voor de reddingsoperatie van de ingesloten mijnwerkers opraakt.

26 september 2010: reddingskooi Phoenix gepresenteerd

Vandaag is de reddingskooi gepresenteerd waarmee de mijnwerkers na het voltooien van de reddingsschacht omhoog zullen worden gehesen. De sigaarvormige kooi is geschilderd in de kleuren van de Chileense vlag en is 3.55 meter hoog, heeft een doorsnede van 54 centimeter en weegt 469 kilo. Het heeft de naam Phoenix gekregen, naar de mythische vogel die uit zijn eigen as herrees. Er zijn overigens drie identieke kooien vervaardigd. De Chileense minister van Mijnbouw, Laurence Golborne verklaarde dat voor Phoenix is gekozen omdat de mijnwerkers "op de weg naarboven een soort wedergeboorte zullen meemaken." Hij stapte vandaag zelf even in de kooi om hem te testen. De capsule is voorzien van een zuurstofvoorraad van drie uur, licht en drinkwater. Tevens is de capsule uitgerust met een audio- en videoverbinding naar de reddingsploeg. Op het moment dat de reddingsschacht uitgegegraven is zullen ten minste twee reddingswerkers afdalen in de mijn. Één persoon met medische kennis en iemand die is gespecialiseerd in reddingsoperaties. Deze moet de mijnwerkers op de juiste manier, staand, in een corset van veiligheidsriemen vastgespen in de capsule. Dit, voor het geval ze onderweg naar boven flauw zouden vallen.

29 september 2010: redding mogelijk al eind oktober

De Chileense autoriteiten hebben vandaag gemeldt aan de Chileense media dat de reddingsactie wellicht al over twee weken kan beginnen. Alhoewel het graven van de tunnel sneller gaat dan verwacht wil men nog wel een slag om de arm houden. Aanvankelijk ging men nog uit van een redding rond de kerst. De afgelopen weken werd dit al bijgesteld naar begin november.

30 september 2010: families mijnwerkers eisen schadevergoedingen

Het Chileense radiostation Radio Cooperativa meldde dat families van 27 van de 33 ingesloten mijnwerkers bij elkaar zo'n 27 miljoen dollar aan schadevergoedingen eisen, ca. een miljoen per mijnwerker dus.
De aanklacht is gericht tegen de regering, diverse functionarissen en het mijnbedrijf San Esteban.

01 oktober 2010: Kompels al rijk voor redding?

Mijnbouwondernemer en filantroop Leonardo Farkas opende zelf een bankrekening voor giften, met als doel voor iedere mijnwerker 1 miljoen dollar in te zamelen. Hij deelde in La Esperanza boven de mijn cheques uit van € 7500,-- aan familieleden. Na een hoopvolle eerste week waarin zo'n € 50.000,-- werd ingezameld bleef de teller steken op dat bedrag.
Meer inkomsten zijn te verwachten uit de verkoop van hun avontuur aan de media. Tv-zenders uit Chili en het buitenland zijn bezig met documentaires. Een Chileense regisseur heeft al het plan opgevat om een speelfilm te maken. Het uitbrengen van boeken en de bijbehorende rechten zullen ook een belangrijke inkomstenpost kunnen zijn. Als de mijnwerkers dadelijk gered zijn zullen alle afgevaardigden van de diverse media een exclusief interview willen hebben, waar goed betaald voor zal moeten worden.

2 oktober 2010: mijnwerkers krijgen mediatraining

Vandaag is gestart met een mediatraining voor de kompels. Ze krijgen les in ''spreken in het openbaar en communicatie''.
Autoriteiten in Chili verwachte een enorme aandacht en toeloop van media als de ingesloten eenmaal bevrijdt zullen worden, naar verwachting momenteel in de tweede helft van oktober. Een psycholoog verklaarde: ''De training leert ze om te gaan met de situatie zodat de vele camera's en microfoons niet stressvol voor ze zijn''.

5 oktober 2010: mogelijk al redding binnen één week?

Pedro Buttazzoni, een van de verantwoordelijken voor de reddingsoperatie zei tegen een verslaggever van de Britse BBC dat mogelijk al aankomend weekend de mensen gered kunnen worden uit de mijn. Er is inmiddels 464 meter geboord, nog slechts 160 meter te gaan. De Chileense president Sebastian Piñera zei te verwachten en te hopen dat ze gered zullen zijn alvorens hij voor een reis naar Europa vertrekt op 17 oktober. Hij zal daar Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland bezoeken.

9 oktober 2010: reddingsschacht gereed

Op deze zaterdag naderde de boor (onderdeel van plan B) de kompels. De mijnwerkers hebben zelf aanwijzingen moeten geven voor de boor in de laatste meters. De doorbraak van de boor, genaamd T-130, werd door de mijnwerkers zelf gefilmd. Ook boven de grond op Esperanza was het feest. Er klonken sirenes, er werd gedanst en champagneflessen werden ontkurkt. Behalve de Chileense president wil ook Evo Morales, de Boliviaanse president, aanwezig zijn bij de reddingsoperatie, om ook de enige Boliviaanse mijnwerker te kunnen verwelkomen namens zijn land.

11 oktober 2010: woensdag start reddingsactie

De reddingsschacht is met camera's geinspecteerd om te kijken of er gevaar voor instorting aanwezig was. Alleen de bovenste 90 meter zijn inmiddels versterkt met eens stalen bekisting. Woensdagochtend 5.00 uur (Nederlandse tijd) start de reddingsactie Naar verwachting zal het 45 tot 60 minuten duren alvorens de kooi opgetakeld is. Het zal ongeveer twee dagen duren om allen naar boven te halen. De mijnwerkers zijn ondertussen begonnen hun persoonlijke bezittingen weer naar boven te transporteren middels de noodschacht voor hulpgoederen. Proeven met de reddingskooi zijn vandaag succesvol verlopen.
De mijnwerkers hebben onderling een flinke discussie gehad over wie er het laatst naar boven gaat.
Minister van Volksgezondheid Jaime Manalich verklaarde "dat dit niet ging over een gevecht over de roem, maar over de onderlinge solidariteit en vriendschap in de groep."

12 oktober 2010: mijnwerkers willen eerst familie zien

De media-adviseur van de mijnwerkers, Alejandro Pino, die dagelijks contact met hun heeft, maakte bekend dat ze na hun redding eerst contact willen leggen met hun familie.
''Ze hebben aangegeven dat ze eerst hun familie willen zien, daarna zijn ze beschikbaar om vragen van nationale en internationale media te beantwoorden.''

Na hun bevrijding zullen de werkers eerst onderzocht worden in een ter plekke ingericht veldhospitaal. Daarna volgt de hereniging met familie, maximaal drie personen per kompel. Vervolgens gaan ze per helicopter naar het ziekenhuis van Copiapó, waar ze 48 uur ter observatie zullen verblijven. Vervolgens is er voor ieder minimaal zes maanden psychologische ondersteuning.

12 oktober 2010: reddingsactie vervroegd

De voorbereidingen zijn voorspoediger verlopen dat gedacht. Als eerste zullen de ervaren mijnwerkers omhoog komen, die beter bestand zullen zijn tegen eventuele complicaties of kinderziektes die zich voor zouden kunnen doen. Vervolgens komen mensen die er fysiek minder goed aan toe zijn en ten slotte komen de sterkste mijnwerkers naar boven: zij kunnen de middelste groep de kooi inhelpen.
Buiten bij de mijn zijn zowel de Chileense als de Boliviaanse president aanwezig, evenals zo'n 1200 vertegenwoordigers van de media uit de hele wereld. De redding zal overal ter wereld live te zien zijn.

13 oktober 2010: redding enkele uren uitgesteld

ca. 0.30 uur (Ned. tijd): De Chileense president zei dat de reddingsoperatie voor enkele uren was uitgesteld, een reden gaf hij niet.
De verwachting was dat de reddingsactie zo rond 04.00 uur (Nederlandse tijd) zou beginnen.
ca. 5.00 uur(Ned. tijd): kwam de eerste mijnwerker, Florencio Avalos uit de kooi boven de mijnschacht. Hij werd, met sirenes, onder luid applaus, begroet door zijn vijfjarige zoontje en zijn vrouw.
Voorafgaande aan de redding zijn vier reddingswerkers met de kooi in de mijn afgedaald.
Iedere geredde mijnwerker werd boven de grond met applaus verwelkomd, en sinds nr. 2, Mario Sepulveda bij zijn redding een yell lanceerde, werd die ten gehore gebracht bij ieder persoon die boven de grond kwam. Alle mijnwerkers werden omhelsd door president Sebastian Piñera, en een aantal reddingswerkers, nr. 4, de Boliviaan Carlos Mamani kreeg een speciale omhelzing van de Boliviaanse president Evo Morales. De rit naar boven duurde telkens zo'n 15 minuten, met alle voorbereidingen kostte elke redding zo'n 45 a 60 minuten. In de loop van de dag vertrok een vijfde reddingswerker naar beneden.
Een vrouwelijke medewerker leidde boven de grond, in de aanloop naar weer een nieuwe mijnwerker die naar boven kwam, één familielid naar de schacht waar de verwelkoming plaatsvond. Na de hereniging werd elke kompel op een brancard gelegd en naar een nabijgelegen veldhospitaal gebracht. Daar wachtten in de meeste gevallen nog enkele andere naaste familieleden.

Tussen de 1500 en 2000 mensen van media van over de gehele wereld deden (live)verslag. Op o.a. CNN was de redding integraal te volgen, van begin tot eind. Er waren telkens beelden van de setting boven de gronden en live-beelden vanuit de mijn waar te zien was hoe de mijnwerkers stuk voor stuk werden ingegespt in de reddingskooi, en afscheid namen van de redders. De redding verliep zeer ordelijk zonder noemenswaardige technische tegenslagen. Het was verwonderlijk te zien dat de mijnwerkers er goed verzorgd uitzagen en ogenschijnlijk in goede conditie verkeerden.
De mijnwerkers droegen op hun weg omhoog een zwarte zonnebril, die ze een periode moesten ophouden, om te wennen aan het daglicht dat ruim twee maanden niet gezien hebben. De Chileense overheid liet een zeer strak georganiseerde reddingspoging zien. De uitzending werd met een vertraging van 30 seconden uitgezonden, om eventueel ongewenste beelden niet de wereld in te hoeven sturen.

13 oktober 2010: reddingsvolgorde mijnwerkers

• 01. Florencio Avalos
• 02. Mario Sepulveda
• 03. Juan Illanes
• 04. Carlos Mamani
• 05. Jimmy Sanchez
• 06. Osman Araya
• 07. José Ojega
• 08. Claudio Yanez
• 09. Mario Gomez
• 10. Alex Vega
• 11. Jorge Galleguillos
• 12. Edison Peña
• 13. Carlos Barrios
• 14. Victor Zamora
• 15. Victor Segovia
• 16. Daniel Herrera
• 17. Omar Reigada
• 18. Esteban Rojas
• 19. Pablo Rojas
• 20. Dario Segovia
• 21. Yonni Barrios
• 22. Samuel Ávalos
• 23. Carlos Bugueño
• 24. José Henriquez
• 25. Renan Avalos
• 26. Claudio Acuna
• 27. Franklin Lobos Ramirez
• 28. Richard Reinaldo Villarroel
• 29. Carlos Aguilar
• 30. Raul Bustos
• 31. Pedro Cortez
• 32. Ariel Ticona
• 33. Luis Urzua

13 oktober 2010: reddingsactie voltooid

Alle 33 mijnwerkers (en de in totaal 6 reddingswerkers die in de mijn waren afgedaald) zijn aan het eind van hun 69ste dag van hun gijzeling, op 13 oktober weer veilig boven de grond gekomen.
Toen nummer 33, Luis Urzua om 3.00 uur (Nederlandse tijd) boven de grond was toonden de reddingswerkers nog beneden vanuit de mijn een spandoek met de tekst: Missie geslaagd Chili.
Luis Urzua wilde per sé als laatste vertrekken, omdat hij de afgelopen weken de verantwoording droeg. President Pinera sprak tot hem: "Ik feliciteer u, omdat u uw plicht gedaan hebt, door als laatste te vertrekken, als een kapitein van een zinkend schip."' Na afloop van de laatste redding werd door reddingswerkers, publiek en collega's het Himno Nacional de Chile, het Chileense volkslied gezongen. Hierna kwamen ook de zes reddingswerkers naar boven die nog in de mijn aanwezig waren. Ook deze kregen boven de grond een warm onthaal middels een luid applaus.
Vervolgens hield president Piñera een toespraak waarin hij de ingenieurs en reddingswerkers bedankte. "Chili wordt nu meer gerespecteerd in de wereld. Het is niet hetzelfde land dat we 69 dagen geleden kenden", zo hield hij de verzamelde pers voor. Met een soort van metalen putdeksel werd vervolgens de schacht voor altijd afgedekt.

Lees verder

• Geredde Mijnwerkers Chili, het leven na de Mijnramp
• Chileense kopermijnen, meer informatie
• Chileens Volkslied, Himno Nacional de Chile