De levenssimulatietheorie: de mens leeft in een simulatie

Iedereen kent de films van The Matrix trilogy wel. Hierin blijkt de mensheid in een simulatie te leven die is gecreëerd door machines. In 2003 heeft Nick Bostrom, een Britse filosoof, een paper geschreven over een levenssimulatietheorie die overeenkomst met het verhaal uit de eerdergenoemde film. In dat stuk onderbouwt hij waarom het aannemelijk zou zijn, dat de mensheid in een simulatie leeft.

Wie is Nick Bostrom?

Nick Bostrom is een Zweedse filosoof op de Universiteit van Oxford. Hij staat vooral bekend om het existentieel risico, antropische principe en de simulatietheorie. Zijn werken zijn allemaal gebaseerd op het feit dat onze wereld een illusie is of wellicht uit een computersimulatie bestaat. Ook heeft hij een zeer belangrijke rol gespeeld bij het ontwikkelen van het transhumanisme, een vorm van filosofie die probeert om de natuurlijk grenzen van ons bestaan te doorbreken.

De scriptie van Nick Bostrom

In 2003 heeft Nick Bostrom een scriptie uitgebracht waarin hij het werkelijke bestaan van de mensheid in twijfel trekt. Hij is denkt dat de kans onwaarschijnlijk groot is, dat wij in een simulatie leven.

De bewering

Een van de volgende drie beweringen zijn waar: (1) de mensheid zal uitsterven voordat zij een stadium bereikt waarbij wij voortleven in computers, (2) het posthumane stadium zal hoogstwaarschijnlijk niet plaatsvinden in een simulatie die onze gehele wereldgeschiedenis kan simuleren, dit interesseert de mensheid niet meer of (3) we leven in een computersimulatie.

Nick Bostrom beweert dat enkel een van de drie mogelijkheden zich kan voordoen. Het idee is dat wanneer de mens in staat is om een mens voort te kunnen laten leven in een computer die onze evolutionaire geschiedenis simuleert, de kans groot is dat we in een simulatie leven. Het is namelijk zo dat wanneer wij een mensen leven kunnen simuleren, er meer gesimuleerde levens zullen zijn dan echte menselijke levens. De kans dat wij de eerste beschaving in het heelal zijn die dat stadium bereiken, is verwaarloosbaar klein. Daarom is het hoogst waarschijnlijk dat er een andere beschaving is die al een simulatie heeft ontworpen waarin wij dan zouden leven. Deze simulatie kan ook weer door een andere simulatie zijn gebouwd enzovoorts.`

In de science fiction is het vaak aan bod gekomen. In de film The Matrix leven alle mensen in een simulatie gecreëerd door robots. Door deze film is dit gegeven populair geworden onder de filosofen en wetenschappers in deze wereld. Er wordt voorspelt dat wij in de toekomst over grote aantallen aan computerkracht beschikken. Hierdoor zouden wij in staat zijn om gigantische simulatie te creëren, die kunnen lijken op onze aarde en ons universum. Stel je voor dat de gesimuleerde mensen een bewustzijn kunnen hebben dan is kans groot dat wij niet horen bij de werkelijke mens. Wij zouden dan leven in een simulatie die gemaakt is door een andere beschaving. Als dat niet zo zou zijn, dan is de kans klein dat wij een simulatie zullen gaan ontwikkelen die een ons leven kan nabootsen. Dit is eigenlijk het basis idee van Nick Bostrom.

Het bewustzijn

Er wordt in het algemeen van uitgegaan in de filosofie dat het bewustzijn van de mens na te maken is in een computer. Door een goede computerstructuren en processen is het mogelijk om iets te creëren dat veel wegheeft van een bewustzijn. Het is niet vereist dat het bewustzijn moet bestaan in een hersenachtig orgaan die wordt aangestuurd door chemische processen. Een computer volstaat ook.
Ons bewustzijn en het gevoel dat wij echt leven zou dan zomaar kunnen zijn gemaakt in een simulatie. Wij weten het verschil eigenlijk niet tussen een gesimuleerd bewustzijn en een echt bewustzijn.

De complexiteit van de simulatie

Het ontwikkelen van een bewustzijn zou heel ingewikkeld kunnen zijn, net als de hele wereld en ons bestaan. De hele wereld om ons heen zou dan cellulair niveau in een computercode moeten zijn geschreven evenals het gehele universum en nog veel meer. Het zou dan heel complex moeten zijn en het wordt bijna onmogelijk geacht om een simulatie van zo'n omvang te maken. Er is echter een experiment geweest in het verleden die heeft aangetoond dat je niet veel regels nodig hebt om gedrag te simuleren. In de jaren zeventig van de 20e eeuw heeft een John Horton Conway een experiment uitgevoerd met een eenvoudige game. Hij heeft bedacht om een spel te maken met zo weinig mogelijk regels. Hij heeft uiteindelijk 4 regels bedacht voor de game. Uiteindelijk leidden die 4 simpele regels tot een soort van eigen gedrag. Het lijkt heel complex om een gigantische simulatie te maken met miljarden gewetens, maar het experiment van Conway heeft aangetoond dat de complexiteit kan voortvloeien uit hele simpele regels. Het is dus niet onwaarschijnlijk dat het mogelijk is om een wereld zoals die van ons in een simulatie te verwerken.

Silas Beane

Silas heeft onderzoek gedaan naar de theorie van Nick Bostrom. Bij elke simulatie is er een grens zijn aan wat er gesimuleerd wordt. Deze grens kan aan het einde van het universum of in het menselijk bestaan zijn. Silas Beane heeft onderzocht of er in ons bestaan ook een grens bestaat. Silas hierop een antwoord gevonden. Er bestaat een spectrum van energie. Elk deeltje heeft een bepaald spectrum van energie. De hoeveelheid energie die deze deeltjes kunnen opnemen zijn eindig. De energie beweegt zich langs bepaalde paden en beweegt niet vrijelijk. Het universum zal hierdoor niet oneindig kunnen zijn. Dit is een argument dat wij in een simulatie zouden leven, omdat hier een grens is ontdekt in ons bestaan.