Tijd voor je kind?

Het klinkt zo eenvoudig en strikt genomen is dat ook zo, maar menig moeder en vader wordt voor een groot deel in beslag genomen door de drukte van de dag, het najagen van de carrière en het aan de eisen van de maatschappij willen voldoen. Natuurlijk zijn het allemaal beslissingen die je zelf neemt, maar kinderen krijgen (voor een groot deel) ook.

Aandacht en consequent gedrag

Ettertje worden niet geboren, dat ontstaat in de loop der tijd en ouders hangen in dit kader vaak onterecht de onschuld uit. Meer dan gerichte aandacht binnen een consequente opvoeding, is het niet en dat klinkt wellicht eenvoudiger dan het is. Toch is dat wel de basis.

Kinderen moeten weten waar ze aan toe zijn, weten waar hun grenzen liggen … die ze natuurlijk gaan uitproberen, maar waar het consequente gedrag uit naar voren moet komen. En kinderen moeten gewenst zijn binnen een liefdevolle omgeving.

Liefde/aandacht

Kinderen hoeven niet dood geknuffeld te worden, maar ze moeten de liefde van de directe omgeving thuis wel voelen. Waarbij liefde ook oprechte aandacht is, dingen samen met je kind doen (gekscherend noemen we het wel eens ‘quality time’) … en dit geldt voor beide ouders. In veel gezinnen neemt moeder toch nog een groter deel voor de rekening en heeft niet zelden te maken met het feit dat vader het geld binnen brengt, of minimaal meer dan moeder. Aangezien we steeds meer (financieel) verlangen, is het doorontwikkelen van de carrière en het daarmee stijgende salaris, iets wat als een vanzelfsprekendheid wordt gezien. Meer uren maken heeft in menige onderneming nog een streepje voor, maar impliceert tegelijkertijd dat vader (meestal zal deze rol door de vader ingevuld worden) minder uren thuis is. Bij jonge kinderen die op tijd naar bed gaan, is vaak niet eens tijd om nog te spelen – als vader al op tijd thuis is dat deze de kinderen nog ziet - en als je dan uren optelt dat deze ouder met de kinderen bezig is, is dat vaak wel heel minimaal.

Echter, als een ouder kiest om meer ‘normale’ werktijden aan te houden wordt dit weer als onwillig gezien als het gaat om een carrière najagen. Dit laatste is feitelijk sociaal gewenst. Daarmee zeggen we eigenlijk dat deze ouder het nooit goed doet.

Gescheiden ouders

Bij ontwrichte gezinnen, waar scheiding de kinderen altijd zal schaden, ligt het nog moeilijker. Ook al probeer je het nog zo goed op te lossen. De veilige omgeving van de ouders is er niet meer, er komen mogelijk vreemde mensen binnen dringen. Bij co-ouderschap heb je zelfs twee keer iets wat voor thuis door moet gaan, wat weer verwarrend kan zijn. Duidelijke afspraken over identieke opvoedingsregels binnen beide gezinnen, kan voorkomen dat kinderen de draad kwijt raken … met mogelijke gevolgen.

Wat voelt goed?

Als ouders werken en kinderen ‘ingepast’ worden is de balans weg. Enerzijds stimuleert de regering dat beide ouders werken en anderzijds moet de hoeksteen van de samenleving, het gezin, ook hoog gehouden worden. Maar dat kan niet anders dan dat er andere mensen ingezet worden voor een stuk opvoeding. Natuurlijk levert al dat werk geld op, maar je kunt ook altijd beslissen om met minder genoegen te nemen. Hoewel dat sociaal weer niet echt passend is. Een geïnterviewde ouder noemde het eens dat hij voor ‘loser’ aangezien werd, omdat hij andere keuzes maakte.

Maar de keuze maken voor wat goed voelt en waar je oorspronkelijk voor gekozen hebt, is een opkomende trend en daar is iets voor te zeggen. Je hebt samen kinderen gewild en dat wil zeggen dat je beide een deel van de opvoeding voor je rekening neemt. Kinderen wil je immers niet alleen als volwassenen, maar ook die baby-, peuter-, kleuter-, prepuber- en puberjaren zijn fases die je niet wilt missen.

Dat wil ook zeggen dat je mogelijk kinderen iets moet ontzeggen wat geld kost, omdat je niet die carrière met die vele uren werk najaagt en dus niet het bijbehorende salaris binnen brengt. Maar worden kinderen slechter van aandacht van ouders? Dat breng je er immers voor in de plaats. Geluk heb je als je werk hebt wat thuis en/of buiten reguliere werkuren gedaan kan worden. Dan kan je uren gebruiken dat kinderen op school zijn of slapen, maar helaas is het grootste gedeelte van de maatschappij gekoppeld aan de ‘negen tot vijf’ uren.

Tot slot

Voor veel ouders of aanstaande ouders is het een vanzelfsprekendheid dat gedurende een bepaalde periode een van de ouders veel nadrukkelijker met de opvoeding bezig is en niet beide. Maar wat nu als je dat patroon een doorbreekt en er wel volledig samen voor gaat?