Meid 23, 02-09-2016
Simon, Als je jezelf vergeet, ben je het je dan bewust? Heb je het op dat moment door? En is dat ook het gene waar jij je als persoon op focust? Vaak is het zo dat als jij je op dat gene focust of 'bang' voor bent, juist dat jou overkomt (dit weten sommige wel, maar doen we het dan wel bewust genoeg?) Behandel een ander, zoals jijzelf behandeld wilt worden is naar mijn mening dan voor een groot deel waar, niet helemaal helaas.
We kunnen te lief zijn of te bot, terwijl dit vaak uit een eerdere ervaring of leerdoel komt, dit vaak onbewust en zonder wij dat door hebben, hierdoor wordt onze interpretatie ook anders. Ik wil je eigenlijk als tip meegeven om bewust je focus te veranderen. Zet je doel even in de schuur en richt je op iets anders (als je dit te graag zou willen). Wanneer je iets anders gaat doen, overkomt je ook iets anders. Zelf ben ik ook van de ene naar de andere kant van Nederland verhuisd. Misschien helpt jou dat ook? Ik denk dat het zo enorm belangrijk is dat iedereen die negatieve gedachtes/angsten heeft over wat dan ook zich van zichzelf bewust mag worden en zichzelf inziet waarin en vooral: dit is een keuze. Vanaf dichtbij je kwetsbaarheid en je eigen gevoel/mening/redenen (zelfacceptatie ontwikkelen) naar - wat jij maar wilt! Hierdoor krijgen we vanzelf zelfrespect, van daar uit kan je heel veel kanten op. Ik geloof dat iedereen die stoer en dapper is dit kan, ik zie dat je goed je gevoel kan uiten dus jij komt er wel. Succes met helemaal voor jezelf kiezen. Don't be the loser! ;)
Reactie infoteur, 07-09-2016
Beste Meid23,
Dank je wel voor je uitgebreide reactie, en de concrete tips die je geeft! Een mooie aanvulling op het artikel.
Vriendelijke groet,
Brempie
Simon, 05-06-2016
Ik woon zelf in een dorp waar juist heel veel sociale controle is.
In mijn jeugd had ik nog wel een redelijk aantal contacten maar die zijn de laatste jaren allemaal nagenoeg verwaterd.
Ik ben in mijn jeugd ook heel erg gepest en buitengesloten en heb eigenlijk nooit veel vrienden gehad.
Door dit alles ben ik heel bescheiden geworden in het contact naar andere mensen toe.
Daardoor vergeet ik vaak mijn eigen behoeften en wensen.
Buiten mijn familie heb ik vrijwel geen vaste contacten in mijn eigen omgeving.
Het treurige is ook dat hier in mijn omgeving een nuchtere harde mentaliteit heerst.
De mensen zijn wel vriendelijk maar willen alleen contact als ze er zelf voordeel van hebben.
Heb wel het één en ander geprobeerd om contacten te zoeken maar dan werd dat weer afgeketst waardoor ik nog meer in mezelf gekeerd raakte.
Ook heb ik vrij recent een diagnose van de stoornis van asperger gekregen.
Voor mij maakt het me niet opeens anders ik ervaar het alleen maar als een etiketje dat ik opgeplakt heb gekregen om zo een verklaring te krijgen waarom het contact met mensen soms zo moeizaam verloopt.
Maar dat maakt me uiteindelijk niet meer of minder dan een ander ik ben van mezelf een redelijk sociaal wezen en dat autisme maakt mij niet minder sociaal.
Heb ondertussen wel het één en ander aan teleurstellingen in mijn jonge leven van 29 jaar moeten verwerken.
Zit uiteindelijk vaak te denken om gewoon een vrouw te zoeken en misschien naar het buitenland te verhuizen.
Al is het daar uiteindelijk ook niet ideaal maar ik zie nu al dat mijn familie steeds minder tijd voor me heeft.
Straks zie ik ze misschien alleen op verjaardagen en dan is er niet veel wat me hier nog houdt.
Reactie infoteur, 06-06-2016
Beste Simon,
Dank je wel voor je openhartige reactie! Ik hoop dat je iets met de tips kunt uit het artikel. Verder wens ik je succes en sterkte toe!
Vriendelijke groet,
Brempie
Nick, 03-08-2014
Makkelijker gezegd dan gedaan… Ik ben gewoon getrouwd, vier kinderen. Maar door de fantastische regelgeving in Nederland is het al tien jaar niet mogelijk voor gezinshereniging. Mijn gezin woont dus aan de andere kant van de wereld en ik zie ze maar drie maanden per jaar. Ik heb het ooit daar geprobeerd maar het lukte financieel niet om ons hoofd boven water te houden en ik moest terug naar Nederland. Het gemis van vooral mijn jongste dochter vreet aan me. Door onbegrip, onwil, onmacht van mijn omgeving ben ik in een sociaal isolement geraakt. Een put waar ik niet uitkom. Ik werk me een slag in de rondte, alleen 's nachts 13 uur iedere nacht. Ik kom daar zo goed als geen mensen tegen. Vooral nu in de zomer heb ik het erg moeilijk als ik over straat loop en andere gezinnen zie. Eenzaamheid vreet je van binnen op, hoe hard je er ook tegen vecht. Soms hoeft het gewoon niet meer…
Reactie infoteur, 04-08-2014
Beste Nick,
Als ik je verhaal zo lees is het inderdaad makkelijker gezegd dan gedaan. Ik hoop dat je wat hebt aan mijn artikel, en ik wens je veel succes en sterkte toe.
Vriendelijke groet,
Brempie
Verandering, 27-06-2014
Bedankt voor dit artikel. Tijdens het lezen merkte ik dat ik mijzelf hierin herken en dat ik inderdaad mijzelf continu vergelijk met anderen. Hiermee moet ik stoppen. Het helpt om dit te lezen omdat ik toch wat meer handvatten heb om dit probleem voor mij beter in kaart te brengen en nu aan te gaan pakken. Overigens denk ik Tolerantie, dat je het probleem niet kan verhelpen door te verhuizen naar een "mooi land met vrolijke mensen''. Je verplaatst letterlijk het probleem. Het land, de mensen, de maatschappij moet niet veranderen. Ik, Jij, Wij moeten veranderen en ons gevoel accepteren en zelf in beweging komen. Ik moet bijvoorbeeld veel meer voor mijzelf op gaan komen en zeggen wat ik vind en niet klakkeloos geloven wat een ander tegen mij zegt of maar gemakkelijk gaan meelopen om eventuele conflicten te ontlopen. Makkelijker geschreven, dan gezegd dan gedaan.
Reactie infoteur, 28-06-2014
Beste 'Verandering',
Dank voor je bericht! Fijn dat je wat aan mijn artikel hebt.
En het klopt inderdaad dat het makkelijker gezegd/geschreven is, dan gedaan.
Succes!
Vriendelijke groet,
Brempie