Eenzaamheid is een taboe

Eenzaamheid is een taboe. Toch voelen veel mensen zich eenzaam. Sociale verbanden zijn weggevallen, de noodzaak om elkaar bij te staan is er in de moderne hedendaagse maatschappij veel minder. Dat betekent dat sommige mensen soms in weken niemand zien en zich dus eenzaam voelen. En die eenzaamheid is niet alleen van toepassing op ouderen.

Helft van de ouderen boven 65 is eenzaam

De helft van de ouderen boven de 65 jaar is eenzaam, zo heeft onderzoek uitgewezen. Maar ook veel jongere mensen voelen zich niet geliefd en zien de muren regelmatig op zich afkomen. Gezellige uitjes helpen daarvoor niet, er is een gedragsverandering voor nodig om mensen weer bij elkaar te krijgen.

Eenzaamheid is een taboe

In feite zou het probleem zijn opgelost, want er zijn zoveel mensen eenzaam dat als zij samen zouden komen hun eenzaamheid zou zijn opgelost. Veel mensen die eenzaam zijn, durven daar echter niet over te praten en dat maakt het probleem alleen nog maar groter. Er rust een soort taboe op. Bovendien zoeken veel mensen de oorzaak bij zichzelf en dat betekent tevens dat ze steeds meer in een dieper isolement terechtkomen omdat ze steeds meer contacten afkappen. Gaan ze wel eens naar een activiteit en ze worden daar voor hun gevoel door iemand afgewezen, dan worden ze driedubbel teruggeworpen op zich zelf en wordt de eenzaamheid alleen maar vergroot. Trajecten om de eenzaamheid terug te dringen zijn dan ook vaak gericht op het verbeteren van iemands zelfbeeld en op inzichtelijk maken wat iemand leuk vindt. Met die troeven in handen moeten mensen dan zelf vervolgens aan de slag en die dingen ook echt gaan doen.

Redenen voor eenzaamheid

• In Nederland is het door de welvaart steeds meer een land van individuen geworden. Wie nog kent dat de buren met een pannetje soep langskwamen als iemand ziek was, weet dat dit tegenwoordig in veel gevallen niet meer gebeurt.
• Bovendien trekt de overheid zich steeds meer terug. Nederlanders moeten zichzelf maar zien te redden, eventueel bijgestaan door zorg of hulp. Maar daar moet iemand dan wel om vragen en als dat een brug te ver is, wordt dat al een groot probleem.
• Vrouwen moeten bovendien veel vaker ook buitenshuis werken en dat betekent dat de oudere of hulpbehoevende buurman of buurvrouw niet bezocht kan worden. Zelfs de eigen familieleden schieten er vaak bij in.
• Scheidingen kunnen de eenzaamheid ook vergroten. Mensen komen in een heel ander leven terecht waarbij de vanzelfsprekendheid van een partner wegvalt. Ook vallen daardoor soms vrienden weg en daardoor een heel sociaal verband.
• Mensen die een geliefde kwijtraken door overlijden raken soms ook in een diepe eenzaamheid. Zeker als er geen vrienden zijn die dat gat kunnen dichten.
• Overigens gebeurt het ook wel in relaties dat mensen zich eenzaam voelen. Doordat ze nare ervaringen niet kunnen delen met hun partner of doordat deze bijvoorbeeld veel van huis is door werk, kan er eenzaamheid optreden.
• Ook chronisch zieken kunnen heel eenzaam worden, omdat ze niet deel uitmaken van een sociaal geheel en dus echt veel moeite moeten doen om vrienden te maken.
• Arme mensen kunnen door geldgebrek moeilijk deelnemen aan allerlei leuke zaken. Ook voor hen ligt de eenzaamheid op de loer.

Eenzaamheid bestrijden vanuit de Wet Maatschappelijke Ondersteuning

Tegenwoordig zijn er in Nederland wel gemeente die het bestrijden van de eenzaamheid hoog op de agenda hebben staan. Individueel wordt dan gekeken wat iemand nodig heeft om uit die situatie te komen en mee te draaien in de maatschappij. Wellicht kan ook de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) daar een grote rol in spelen, want die wet is gericht op participatie van iedereen aan de maatschappij. Mensen die zich eenzaam voelen en daar toch iets aan willen doen kunnen bij hun gemeente informeren of daar trajecten voor zijn.