Burenruzie, je zal het maar hebben

Het komt nogal eens voor… de burenruzie. Veelal gebaseerd op kleine dingen die een rol spelen in het ontnemen van het woonplezier. Als er meerdere relatief kleine dingen zijn voorgevallen, dan kan dit – indien er niet over gesproken is – tot ernstige problemen leiden. Gewoon spreken over wat je als niet prettig ervaart, is beter. Maar we doen het te weinig, zie ook de excessen op televisie.

Belang van goede buren

We leiden allemaal ons eigen leven, gaan onze gang en veelal begroeten we de buren als we ze passeren. Soms ontstaan er hechtere vriendschappen en daar voelen mensen zich veelal prettig bij. De sociale controle, die op bepaalde leeftijden afschuwelijk wordt gevonden, wordt door jonge gezinnen en oudere mensen vaak als prettig ervaren. Zeker bij oudere mensen is het gevoel “niet alleen te zijn” belangrijk.

Onderzoek

Er zijn enkele onderzoeken gedaan naar het “welbevinden” van mensen en daaruit blijkt dat een prettige leefbuurt hart- en vaatziekten met 16 procent doet afnemen. Er wordt in deze niet alleen over de directe buren gesproken, maar de totale omgeving. Hier horen bijvoorbeeld ook winkels bij. Waarbij de fastfoodwinkels dan weer afbreuk doen aan de eerdergenoemde 16 procent.

Als je echter naar het totale onderzoek kijkt, blijkt de gezondheid beter te zijn in een prettige leefbuurt. Waarbij de directe buren een nadrukkelijke rol spelen.

Ruzie!

Ruzie is nooit leuk en hoewel sommige mensen er een patent op lijken te hebben, vinden de meeste mensen het niet leuk. Ruzie vraagt energie van je en de negatieve sfeer maakt het soms zelfs uitputtend. Zeker als de ruzie niet opgelost lijkt te kunnen worden.
Mensen houden vast aan standpunten en wijken niet, want het is immers hun huis / hun domein. Of dit nu gaat over de overlast van kinderen, dieren of de buurman die graag timmert en boort. Er zijn tientallen redenen te bedenken waarom buren ruzie met elkaar krijgen … en toch zijn zeker zoveel redenen te bedenken, om het op te lossen. Alleen moeten beide partijen daar aan meewerken.

Waar men vaak aan voorbij gaat is het gegeven dat als je ergens leeft waar er buren zijn, je er rekening mee moet houden. Je ontkomt er niet aan dat je moet geven en nemen en soms komt het iets meer je kant op en soms niet. Door die standvastige of wellicht zelfs starre houding, krijgen mensen het vaak niet voor elkaar om dichter tot elkaar te komen. Dan speelt ook nog vaak mee dat men niet echt de wil heeft om tot een oplossing te komen.
Denk aan opmerkingen zoals…

• “Waarom zou ik me aanpassen voor mijn buurman/-vrouw?”
• “Het is altijd zo geweest, waarom nu veranderen?”
• “Hij/zij wil ook niet mijn kant opkomen, waarom zou ik het dan wel doen?”
• “Hij/zij doet het, dus ik ook!”
• “Ik heb gezegd wat ik er van denk en nu ben ik er klaar mee!”

Allemaal opmerkingen die in het plaatje passen van niet ergens aan mee willen werken. Die ander moet immers die eerste zet doen of ik gooi eruit hoe ik ergens over denk, dus zoek het verder maar uit. Maar ook het niet aan elkaar aan willen passen, al was het maar bepaalde tijden rekening met elkaar willen houden. Een handreiking is soms al genoeg om mensen in gang te zetten.

Bemiddeling

Op televisie wordt de “rechter” er bij gehaald of bekende coryfeeën die een poging doen, mensen weer bij elkaar te brengen. Vaak wordt er iets (gesponsord) geleverd, zoals muren, plafonds of vloeren die geïsoleerd worden en daarnaast probeert men de partijen, die soms al heel lang gebrouilleerd zijn, weer tot elkaar te brengen. Het gesprek aan gaan … of je haalt de rechter erbij, hij neemt de situatie met eigen ogen op en beslist.

Voor beide manieren van aanpak is wat te zeggen, maar waar het in iedere bemiddeling om moet gaan, is de mens dichter bij elkaar te brengen en ze te laten inzien – als dat nog niet het geval is – dat je altijd moet geven en nemen. Je kunt gelijk hebben, maar krijg je het ook … en ga je er dan kost wat kost tegenin? Of geef je als eerste een klein beetje toe en geef je die ander de ruimte ook wat op te schuiven. Het is belangrijk dat dat halve metertje grond misschien bij je eigen perceel hoort, maar wat is de aanleiding er boos over te worden als die ander “er iets mee doet”. Heeft de ander je uitgedaagd, iets gedaan wat je aan het denken heeft gezet om die halve meter terug te willen. In dit soort situaties gaat het dan vaak van kwaad tot erger.
Bemiddeling, op wat voor manier dan ook, kan partijen door de bomen weer het bos laten zien of mensen helpen wat afstand te nemen en opnieuw het proces te bekijken, bijvoorbeeld vanuit een derde persoon. Dit kan zomaar een ander licht op de zaak laten schijnen. Maar ze komen ook met voorstellen waar ze mensen over laten nadenken. Kortom, het totale plaatje weer in beeld brengen, mensen aan laten schuiven aan dezelfde tafel en vervolgens concreet worden, is meestal dé manier om ruziënde buren weer tot elkaar te brengen.

Tot slot

Er zijn talloze mogelijkheden om burenruzies op te lossen, maar beter is het niet zover te laten komen. Wat toleranter worden, wil nog wel eens helpen. Als het toch zover komt, geef een bemiddelingspoging – met of zonder televisie – dan in ieder geval de ruimte.