Vermijdende of Ontwijkende Persoonlijkheidsstoornis (OPS)

Maria, 27-06-2016 17:14 #20
Is de huisarts bevoegd om deze stoornis vast te stellen?

Dude7419, 29-08-2015 12:29 #19
Heel herkenbaar allemaal. het is bij mij enkele weken geleden vastgesteld, nadat ze een jaar aan het onderzoeken zijn geweest. De eerste psycholoog had 8 maanden nodig om tot het oordeel te komen dat ik 1 of andere vorm van een autistische storing had, pas nadat deze me door verwees naar een ander die meer gespecialiseerd zou zijn in autisme werd al vrij snel ontdekt dat ik ops heb in combinatie met wat andere dingetjes en absoluut geen autisme. Ik ben mezelf in eerste instantie gaan melden omdat het probleem wat ik merkte erger werd, ik kreeg fysieke klachten als ik een sociale situatie had, vluchtte weg bij plotselinge situaties of ging bij voorbaat al niet. Het erge is dat je wel wilt, maar je op die momenten de controle over jezelf kwijt bent en je lichaam iets anders doet dan je hoofd wil.
Ik zocht naar antwoorden via internet en kwam ergens ops tegen met een voorbeeld van 'Wim de accountant' die zich door zijn ops helemaal in zijn werk verstopte. Het leek of ik daar onder een pseudoniem beschreven werd, dus ik meldde me na een aantal vruchteloze pogingen om iets te veranderen maanden later bij de huisarts met de vraag om me door te verwijzen naar een psycholoog. Weten wat er aan de hand is maakt het begrijpelijker maar niet draaglijker, ik krijg nu zelfs nog meer een hekel aan mezelf omdat ik nog steeds hetzelfde gedrag vertoon ondanks dat ik beter zou moeten weten nu. Binnenkort starten ze eindelijk met een behandeling, en ik hoop maar dat ik daar snel wat resultaten mee haal…
En dat 'je als een voetveeg laten behandelen' in een relatie, dat is maar net hoe je het bekijkt en met wie je in een relatie zit. Maar als je merkt dat er geen evenwicht (meer) is en jij er veel meer moeite voor moet doen dan je partner om jullie relatie in stand te houden, of met andere woorden als je vaak ver over je eigen grenzen gaat om de ander tegemoet te komen dan vegen ze hun voeten al aan je af hoor!

Jelle Hoeks, 29-09-2014 08:41 #18
Ik blijk ook al een groot deel van mijn leven met ops te leven. Recent is er veel boven gekomen toen de welbekende druppel langs kwam.
Ik zag/ zie het allemaal niet meer zo zitten door gebeurtenissen van de laatste tijd. Vind het ook nog verschrikkelijk om me te openbaren (volledig) bij mijn psycholoog en psychiater. Het enige is dat de vele medicijnen me nu ff op de vlakte houden. Maar voor hoe lang? Heb het idee niet goed begrepen te worden, maar dat speelt al jaren. Weet dus niet hoe ik mijn verdere leven aan moet pakken. Ik kan mijn vrouw niet alleen laten, en ook kan ik niet goed omgaan met onze ongewenste kinderloosheid. Mijn leven heeft weinig nut. Ik zie helaas alleen maar negatieve dingen op het moment. Ik durf mijn echte gedachtes ook niet met iemand te delen, ook niet nu bekend is dat ik aan ops lijd. Het is gewoon te erg

Richard, 19-02-2014 00:45 #17
Ondergetekende is vz. van een GGZ-cliëntenraad en vader van een zoon met OPS. het valt mij op dat uw site duidelijke informatie geeft over psychische stoornissen. Zoals de indeling in As1 en As2 en de clusterindeling. Dat kan toeval zijn, maar ik ervaar dit als buitengewoon plezierig. Ga zo voort. Als ik kan bijdragen, laat het weten.

Vlinder, 12-11-2013 08:35 #16
Bij mij is de ops pas vastgesteld maar blijk er al heel mijn leven mee te zitten. Ook is ptss vastgesteld. Deze 2 dingen bij elkaar zorgt voor een leven met veel beperkingen. En inderdaad maken ze misbruik van jou als partner. Zo heb ik 6 jaar in zo'n relatie gezeten en degene waar ik een relatie mee had wist mij feilloos te bespelen. Ik voelde me al weinig waard maar diegene heeft het zover naar beneden gehaald dat ik niemand meer vertrouw en de angst voor relaties alleen maar erger is geworden. Durf nu helemaal geen contacten meer aan te gaan. Dus dat voetveeg klopt wel degelijk. Werken lukt mij ook niet. Werk me over de kop zet me in voor 200% en als het kan nog meer zodat ik geen "last"krijg. Met als resultaat, opgebrand, depressief, lichamelijke klachten. Als ik na mijn werk thuis kwam kon ik niks meer. Zo moe van de energie het me kostte. Nu ga ik in therapie en krijg emdr. Want zo verder leven wil ik niet meer. Zo geïsoleerd en beperkt.

Goudappeltje, 06-09-2013 21:08 #15
Voor mij heel herkenbaar, al op jonge leeftijd is dat ontstaan hoewel ik er vroeger nog nooit van gehoord heb. Naar mater je ouder word zal het wel over gaan dacht ik.maar helaas, het ging niet over, het werd alleen maar erger… Eindelijk na vele jaren weet ik nu wat ik heb en daar kan ik aan werken.
Vrienden maken vind ik moeilijk, ja ik kan ze maken maar onderhouden is echt.2, ik kan geen initiatieven nemen om vriendschap te onderhouden alleen bij echte vrienden die geduld hebben en respect hebben voor de situatie zal ik opener zijn.
Mensen, OPS mensen zijn echt gewone mensen, je zal ze niet op straat herkennen (behalve de mensen die pleinvrees hebben maar die zal je niet zien) ook ik ben een vriendelijke man en hou van sociale contacten maar zodra het intiemer word… of gaan `vreemde´ mensen gaan doorvragen… oei dan loop ik liever weg of hou zeker mijn mond. Maar wij zijn goede mensen en we zijn het waard!

Ook Zo, 24-04-2013 14:09 #14
Koop een hond en ga mediteren; heeft bij mij wonderen verricht!

Gerlof Kok, 04-09-2012 20:46 #13
Het lastige aan de stoornis vind ik dat je zo bent gegroeid. Je weet niet hoe het anders is? Als je niet weet wat normaal is hoe weet je dan wat gestoord is? Ik dacht altijd dat iedereen zo was of zo. Maar ik begin er wat meer zicht op te krijgen. Dat wat ik voel, de constante spanning en angst, hoort er geloof ik niet te zijn? Je vraagt je af hoe het is om een normaal mens zijn.

Wj, 07-08-2012 22:08 #12
Ik heb hier zelf last van gehad zonder dat ik dit wist, ik ben langzaam mensen meer gaan vertrouwen en hier zo uitgegroeid. Echter intieme relaties aangaan is nog steeds moeilijk, maar ben me bewust van die angsten en ga deze ook niet uit de weg. Nu ben ik een meisje tegen gekomen die deze trekken ook heeft en ik weet waarom, we delen een zelfde soort verleden. Daardoor besef ik ook wat er met mij is gebeurd en waarom zij zo afstandelijk is. Ik vraag mij alleen af of het verstandig is een relatie aan te gaan. Zij ontwijkt mij buiten het werk, maar als wij samen zijn zegt dat genoeg. Ze schaamt zich heel erg wat helemaal niet nodig is en houd me daarom waarschijnlijk ook af. Mijn vraag is dus of het goed is voor haar om nu een relatie met mij aan te gaan. Ik vind haar het beste wat me ooit is overkomen en niet omdat ik haar dan kan therapeuten want heb ook steun en inspiratie aan haar. Ik heb ook net als haar moeite met fysiek contact maar wil graag daar samen met haar doorheen. Zij is mijn soulmate en ik wil het beste voor haar.

Sas, 08-05-2012 10:29 #11
Zo herkenbaar. Ik vermijd mensen echt de hele tijd door. Komt door angst op afwijzing en vernedering. Ik ben vroeger ontzettend vernederd en belachelijk gemaakt door mensen dus daarom ga ik mensen uit de weg. Aan de ene kant vind ik het juist vervelend omdat ik juist wel behoefte heb aan betrokkenheid maar ik loop er zelf bij weg. Dus ja, wat doe je dan? Niks… Ik durf het niet. Zit op school en heb er echt last van. In de pauzes altijd weglopen en zo. In de klas achterin zitten. Dat soort dingen.

Anoniem, 04-12-2011 12:52 #10
Is het feit dat je de andere persoon in je relatie een soort van ophemelt om hem/haar goed over zichzelf te laten voelen ook iets wat hierbij hoort? *En intussen je klote blijven voelen over jezelf*. heel herkenbaar namelijk

Carla, 29-10-2011 13:23 #9
Bij mij is recentelijk de diagnose Ontwijkende Persoonlijkheid geconstateerd. Ik heb een dochtertje van zeven en zij begint dezelfde trekken/kenmerken te vertonen. Nu is mijn vraag: is de stoornis erfelijk of omdat ze mij als rolmodel heeft neemt ze bepaalde gedragingen over?

Sandra, 03-04-2011 15:57 #8
Vooral het vermijden van 'gedoe' zoals mijn ex misverstanden of meningsverschillen noemde maakte onze relatie onmogelijk. Dat ik als eerste 'ik hou van je' zei was echt nodig: ik weet zeker dat hij anders helemaal niet had gedurfd. En nee, geen voetveeg (past m i beter bij een afhankelijke persoonlijkheid stoornis) maar wel meteen wegwezen en zich terugtrekken. En dat vond ik dan weer heel erg afwijzend. Het is ons niet gelukt.

Sandra, 03-04-2011 15:57 #7
Vooral het vermijden van 'gedoe' zoals mijn ex misverstanden of meningsverschillen noemde maakte onze relatie onmogelijk. Dat ik als eerste 'ik hou van je' zei was echt nodig: ik weet zeker dat hij anders helemaal niet had gedurfd. En nee, geen voetveeg (past m i beter bij een afhankelijke persoonlijkheid stoornis) maar wel meteen wegwezen en zich terugtrekken. En dat vond ik dan weer heel erg afwijzend. Het is ons niet gelukt.

Anoniem(16jaar), 23-03-2011 17:21 #6
Ik herken mezelf in ALLES behalve het als voetveeg behandeld worden in een relatie, is dat noodzakelijk om deze stoortnis te hebben of betekent dat dat ik het niet zou hebben? Reactie infoteur, 30-03-2011
Dat is niet noodzakelijk om deze stoornis te hebben, het is één van de kenmerken. Dat wil niet zeggen dat je dan ook deze stoornis hebt, al is de kans wel aanwezig wanneer je wel aan de rest van de criteria voldoet. Wanneer je hieronder gebukt gaat, kan het geen kwaad om hulp te zoeken en ook dan is het niet zo dat je deze stoornis hebt, het kan ook zo zijn dat deze eigenschappen sterk bij jou aanwezig zijn maar al of niet met hulp, heel goed onder controle te krijgen zijn.

Marianne Kokshoorn, 19-01-2011 13:30 #5
Ik zou graag een tool willen hebben om mijn vriend/partner van 47 jaar en ook nog Franstalig, de brug over te helpne om hier een baan te vinden die aansluit op zijn kwaliteiten, die hij zelf onvoldoende onderkent. Zeer goed in de IT wereld en elctronica, telefoons, pc's allerlei apparatuur, maar ook wereldgeschiedenis, politiek etc. gediplomeerd electrotechnicus, maar heeft 's-nachts gewerkt in een postbedrijf (mijdgedrag)

Robert, 19-05-2010 22:04 #4
Ik ben een man van 23 jaar en eigelijk alles wat hier staat herken ik mij zelf in, ik zou hiet wel eens graag met een ander over willen praten maar van de andere kant vindt ik het wel heel makkelijk om iets op een stoornis af te schuiven terwijl het misschien gewoon mijn karakter is. Uit nieuwschierigheid wat zou u/jullie mij aanraden? Reactie infoteur, 31-05-2010
Het is nooit verkeerd om naar jezelf op zoek te gaan. Zelfkennis is een vereiste om in evenwicht te komen. Wanneer je je slechte eigenschappen kent en aanvaard, kun je ze ombuigen naar positieve eigenschappen en dat maakt het leven weer een stuk gemakkelijker. Wanneer je vermoedt dat de eigenschappen hier beschreven, bij jou van toepassing zijn, kun je overwegen om in therapie te gaan maar misschien zijn het alleen maar karaktereigenschappen die sterk aanwezig zijn en kun je ze ook zelf in de hand houden. Je verstopt je er in ieder geval niet voor en dat is al het eerste gewonnen. Belangrijk is dat je jezelf leert kennen en jezelf accepteert als zodanig, wat je ermee gaat doen is je eigen keuze. Wat wil je met je leven? Wat vind je belangrijk? Wat heeft voor jou prioriteit en wat maakt jou gelukkig? Geluk kan je namelijk alleen in jezelf vinden maar je moet daarvoor wel in evenwicht zijn. Kom je er alleen niet uit dan is het helemaal geen schande om daar hulp voor te zoeken. Veel succes!

Johan van Lierop, 12-03-2010 15:56 #3
Ik ben een man van 47 jaar en herken veel dingen wil hier graag verandering in brengen hoe kun je dit doen kunnen jullie mijn hier een antwoord op geven praatgroepen of dergelijke Reactie infoteur, 13-03-2010
Acceptatie is al een hele stap voorwaarts dus je bent op de goede weg. Wat je nu zou kunnen doen is bijvoorbeeld naar de huisarts gaan en vragen om een goede therapeut. Een therapeut weet over het algemeen wel praatgroepen bij jou in de buurt. Je kunt ook zoeken op internet naar fora waar je online bij digitale praatgroepen kunt aansluiten.

Wanneer het niet klikt met je therapeut, geef dan niet meteen de moed op, ook therapeuten zijn mensen, het is altijd mogelijk dat het niet klikt tussen jullie. Er zijn er genoeg, zoek gewoon door tot je iemand hebt gevonden waarmee het klikt, want dat is wel belangrijk.

Clara, 16-12-2009 20:36 #2
Kunnen deze zinnen aub weg! "Eenmaal in een relatie zal de persoon met OPS alle conflicten vermijden en zich desnoods als voetveeg laten behandelen om het de ander naar de zit te blijven maken. Voor een partner die hier misbruik van wil maken, is dit een ideale situatie." Wat een onzin! k zal me nooit als voetveeg behandelen. ops'ers zijn onderling ook nog heel verschillend hoor. Reactie infoteur, 17-01-2010
Nee, deze zinnen kunnen niet weg (wel de typo verbeterd), we hebben het hier over een persoonlijkheidsstoornis. Al zijn die inderdaad in verschillende gradaties, je kunt pas echt van een stoornis spreken wanneer je tegen uitersten aanloopt. Iemand met OPS kan heel makkelijk het slachtoffer worden van partners die hierop uit zijn. Wanneer je zo stellig beweert dat jij je nooit als voetveeg zal laten behandelen, heb je misschien geen OPS.
Let wel, er zijn ook een hoop mensen die beweren zich nooit te laten slaan, eenmaal in zo'n relatie kunnen ze tot de ontdekking komen dat ze dit toch overkomen is.

Wanneer je bedoelt dat jij nooit iemand als voetveeg zal behandelen, dan heb je de tekst niet goed gelezen.

Cinderella, 21-01-2008 14:24 #1
Heel leerzaam! Echt de moeite waard! Reactie infoteur, 09-08-2008
Dank je wel ;-)

• Plaats zelf een reactie, vraag of opmerking bij dit artikel…