Het conflict Israel-Palestina door de jaren heen

Over het conflict Israel-Palestina is al enorm veel geschreven en gezegd. Wat ontbreekt binnen de discussie, die vaak gepaard gaat bij het noemen van een van de twee partijen, is een objectieve uiteenzetting van de plaatsgevonden gebeurtenissen door de jaren heen. Zonder partij te kiezen helpt een weergave van gebeurtenissen soms bij de beeldvorming bij een bepaald conflict.

Beginperiode en het ontstaan van het conflict Israel- Palestina tot aan de Tweede Wereldoorlog

Tot de Eerste Wereldoorlog behoort Palestina tot het Ottomaanse Rijk. Na het uiteenvallen van dit rijk wordt Palestina een Brits mandaatgebied. Tijdens het Britse mandaat schap stijgt de Joodse immigratie, alia genoemd, naar Palestina zeer snel, tot onvrede van de Arabieren. In 1936 bereikt de onvrede zijn hoogtepunt en breekt de Arabische Opstand uit. De Arabieren eisen tijdens deze protesten staking van de verkoop van grond aan de Joodse kolonisten. De timing van deze opstand is echter zeer ongelukkig, omdat het samenvalt met de naderende Holocaust in Europa.

Ontstaan van de staat Israel na de Tweede Wereldoorlog en de reactie van de Arabische wereld

Na de Tweede Wereldoorlog is er een enorme stroom van Joodse immigranten van Europa naar Palestina en Europa onder aanvoering van Engeland probeerde deze stroom in goede banen te leiden. In het begin lukte dit niet goed, de Joden werden teruggestuurd en tijdelijk in Cyprus gestationeerd. De protesten van de Arabische Wereld tegen de immigratie werden nog veel heviger en dit sorteerde in een enorme stroom van Joden, uit omringende landen, naar Israël, omdat zij zich niet meer veilig voelden in deze landen. Door de heviger geworden protesten besluiten de Britten het mandaat in 1947 over te dragen aan de VN. Vervolgens wordt in 1948 door de Algemene Vergadering van de VN besloten dat het Britse leger Palestina moet verlaten en dat er een Arabische- én Joodse staat moet komen, met Jeruzalem als zone onder Internationaal Bestuur.
Op 14 Mei 1948 roepen de Joden, onder leiding van David Ben Goerion, de staat Israël uit, één dag voor het verloop van het Britse mandaat schap.
Een reactie vanuit de Arabische Wereld liet welgeteld een dag op zich wachten en de Arabieren onder leiding van Egypte verklaarden Israël de oorlog. De Arabische milities waren slecht voorbereid en leden grote verliezen. Ook waren er meer dan 700.000 Palestijnse vluchtelingen. Na deze oorlog was er sprake van een absolute Joodse meerderheid, ook werd Israël in 1949 door de Verenigde Naties erkend en Ben Goerion werd de eerste premier van Israël. Tijdens en na de Suez-crisis had Egypte zelf veel problemen en was niet langer een grote bondgenoot van Palestina. Het zag zelfs toe hoe Israël de Gaza-strook bezette.

Groeiende onrust in de tweede helft van de 20e eeuw en conflicten waaronder de eerste Intifada

In 1959 richten de Palestijnen een politieke beweging, Fatah, onder leiding van de charismatische leider Yasser Arafat op, om enige nieuwe beroering onder de Palestijnse bevolking te krijgen en weer samen te werken met Egypte. Dit lukt Fatah en in 1964 wordt de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) opgericht, op aandringen van Egypte, zodat de Palestijnen kunnen toetreden tot de Arabische Liga. Israel wachtte af tot 1967 en besloot toen De Gazastrook, de Westelijke Jordaanoever, Sinaï en de Golanhoogte te bezetten. Israël veroverde deze gebieden van Egypte, Syrië en Jordanië. De PLO week uiteindelijk uit naar Libanon en kreeg in het zuiden de macht. Vanuit dit machtsgebied voerden zij kleine aanvallen uit op Israël, dat in het begin erg veel moeite had met de Palestijnen. Lange tijd bleef het hierbij. In 1982 echter kon Israël dit gebied veroveren doordat er een burgeroorlog was uitgebroken in Libanon. Egypte en Israel sluiten in ditzelfde jaar vrede en het lijkt rustiger te worden. Fatah en de PLO veranderen hun gedrag jegens Israël gaandeweg de jaren tachtig, dit stuit op wat weerstand uit de meer extremistische hoek en in 1987 word de moslim fundamentalistische beweging Hamas opgericht onder leiding van Sjeik Achmed Yassin. De VS ziet in Israël een goede uitvalsbasis in het Midden-Oosten, en Ronald Reagan besluit zich door deze opkomst richting het einde van zijn termijn ook meer te bemoeien met de situatie in dit deel van het Midden-Oosten. Hamas begon inmiddels met geplande aanvallen op ambassades en belangrijke gebouwen in Israël, ook de Fatah was niet veilig, later werd deze periode de Eerste Intifada genoemd. Fatah en Yasser Arafat werden door Israël minder als de vijand gezien en beiden moesten nu een oplossing zien te vinden voor de dreigende machtswisseling onder de Palestijnen, want Hamas kon op vrij veel steun rekenen.

Toenadering tussen Israel en Palestina vanaf de jaren '90 met daarbij gepaard gaande onrust

In de jaren negentig leidde de vrede tussen Israel en Palestina tot de Oslo-akkoorden (1993) waar besloten werd dat de PLO terug mocht keren naar de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever. In datzelfde jaar nodigde president Clinton premier Rabin van Israël en Arafat uit om naar het Witte Huis te komen, waar ze elkaar een hand gaven met in het midden Clinton.
Ook de PLO kon vanaf nu op de steun van de VS en VN rekenen. Hamas en de Jihad in Palestina waren ontstemd en begonnen met een serie aanvallen op Israël, maar ook in Israël zelf waren er extremisten tegen dit akkoord met als gevolg dat premier Rabin werd vermoord door een Joodse extremist. De regering die de premier opvolgde nam hierdoor een veel terughoudendere houding aan richting de PLO en de samenwerking hield geen stand.

Groeiende onrust vanaf de 21e eeuw tot nu waaronder de tweede Intifada

Ook werd de Palestijnse bevolking steeds ontevredener doordat de Oslo-akkoorden in hun ogen niet hadden geleid tot betere leefomstandigheden, vrede, veiligheid en vrijheid. Ook waren ze boos om het feit dat er steeds nieuwe Israëlische nederzettingen bij kwamen en werden uitgebreid. Toen in 2000 de toen nog oppositieleider Sharon met honderden soldaten de Tempelberg bezocht werd dit gezien als een provocatie en kwamen er protesten. Toen in een vuurgevecht 13 Israëlisch-Palestijnse burgers werden neergeschoten riep de Hamas mensen op gewelddadig op te treden en dit resulteerde in de Tweede Intifada.(2000-2005) Een bloedige spiraal van geweld waar 972 Israëliërs en 3301 Palestijnen stierven. Fatah stond in dit conflict naast de Hamas en wederom tegenover Israël. In 2006 greep Hamas definitief de macht en versloeg in 2007 Fatah in de stijd om de Gazastrook. Sindsdien zijn er constant slachtoffers aan beide kanten, Israël en Palestina, en houdt de spanning aan.