Psychische kindermishandeling herkennen

J., 10-06-2018 14:43 #9
Alles herken ik zo.

Mijn stiefvader kwam in mn leven zo’n 11 jaar geleden, maar vanaf ongeveer maand 4 of 5 merkte ik dat ik dat er spanningen tussen mij en hem waren. Op het begin ging het super maar naderhand merkte ik aan de opmerkingen die hij maakte dat ik ongewenst was. Ik heb bij psycholoog en psychiater, verslavingszorg en jeugdzorg gelopen, dat moest allemaal van hem. Mijn broertje isoleert zich al jaren vanwege alle stress en mijn moeder kwijnt weg. Ik ben 2 jaar geleden verhuisd, omdat ik weg wilde zijn van hem. Na alle opmerkingen die hij maakte over mij, mijn broertje, mijn vader en mijn hele familie was ik er klaar mee. Uit huis gaan voelde niet goed en continue als mijn moeder vroeg hoe het met mij ging, loog ik dat het goed ging. Zelfverzorging ging achteruit, en mijn huis zag er uit als een vuilnisbelt. Kortgeleden ben ik gaan nadenken waarom ik zo leefde, waarom mijn toekomstbeeld is verknipt en ik het toeliet. Na het lezen van heel veel verhalen van mensen, is het balletje gaan rollen bij mij, en ben ik nu bezig met mijn leven en mijn moeder terug te krijgen. Niemand wil ons meer zien, door zijn toedoen! Hij isoleert mijn moeder voor alle vrienden en familie! Ik ben er mooi klaar mee!

Didi, 22-11-2017 00:49 #8
Ik was niet het perfecte kind van mijn moeder, daardoor was ik niet goed genoeg, alles deed ik fout in haar ogen. Mijn broertje en zus waren wel perfect voor haar. Ik kreeg als kind nooit aandacht en daardoor liep mijn ontwikkeling achter. Ze gaven aan dat het door de scheiding kwam van mijn ouders toen, dat heeft er ook mee te maken, maar ook dat ik letterlijk geen aandacht kreeg. Totaal geen liefde ontving ik. Ook in de omgeving zagen mensen dat mijn zus en broertje wel aandacht kregen en ik niet. Niemand greep in. De omgeving had mij kunnen helpen! Hierdoor vele psychische schade opgelopen waar ik nog elke dag last van heb. Ik snap niet dat een ouder dit kan doen bij hun eigen kinderen.

M., 01-01-2017 23:43 #7
Hallo,
Ik ben een meisje en lijk op een jongen, kort haar en jongenskleren etc. Mijn vader vindt dat ik me meer als meisje móét gedragen en mijn moeder kijkt (bijna) alleen maar naar mijn foute dingen. Ik durf niemand te vertrouwen, want toen ik dat vorig jaar deed lachte diegene waaraan ik iets van mijn zovele problemen vertelde mij uit. Op school bestaat er zoiets als een vertrouwenspersoon, maar daar durf ik dus niet naar toe te gaan. Ik weet niet wat ik wel moet doen, de enige die ik een beetje vertrouw is mijn mentor. Hebben jullie misschien tips? Reactie infoteur, 02-01-2017
Jeetje wat naar allemaal. Je hoeft je helemaal niet als een meisje te gedragen als je je zo niet voelt. Wat een onzin. En ouders horen lief voor je te zijn en je niet steeds naar beneden halen. En ze moeten je steunen. Wat naar ook dat iemand waar je je problemen mee gedeeld hebt daar zo stom op reageerde.
Als je je mentor wel vertrouwt zou ik daar absoluut mee gaan praten. En misschien kun je hem of haar vooraf ook mailen zodat hij of zij al een beetje weet wat er aan de hand is als je niet direct naar hem of haar durft te stappen. Dan kan trouwens waarschijnlijk ook wel met de vertrouwenspersoon. Je kunt dat ook proberen. Of allebei. En je moet er zeker over praten, met wie dan ook want dat is heel belangrijk. En onthoud dat je een mooi mens bent, want dat is iedereen. Of je er nu uitziet als jongen of meisje, of je nu van meisjes of van jongens houdt, dat maakt allemaal niks uit. En sterkte met alles. En je mag altijd nog een berichtje sturen naar deze site.

B., 11-09-2016 11:36 #6
Mijn ouders hebben nooit gezegd dat ze van me houden, en ze raken me ook nooit aan (knuffels ofzo). Ze vragen niks en als er ruzie is praten we het niet uit. Het is kil en stil. Aan tafel is het stil. Mijn vader zegt constant dat ik me moet beseffen dat ik onaardig ben, maar dat doe ik altijd al want ik haat mezelf. Alleen ik denk vaak dat hij wel gelijk moet hebben, omdat hij mijn vader is. Ik weet het echt niet zo goed. Ik heb nog nooit een serieus gesprek met mijn ouders gehad en krijg nooit liefde. Is dit verwaarlozing? Als mijn vader me kleineert wil ik zo snel mogelijk naar mijn kamer om dingen kapot te slaan of mezelf te beschadigen. Ik heb veel problemen op school en ik dacht aan zelfmoord en toen mijn docent dat tegen ze zei deden ze er niks mee, ze hebben me niet eens aangesproken. Reactie infoteur, 13-09-2016
Oh wat klinkt dit allemaal naar. En ja, als ze ouders je zo behandelen dan is dat niet goed. Van je ouders hoor je liefde te krijgen, een knuffel, mooie woorden en begeleiding. En als iemand je onaardig noemt is hij dat gewoon zelf. Je bent het waard om een mooi leven te hebben, vergeet dat niet. Je bent een mooi kind, dat is altijd het geval. Probeer ergens hulp te krijgen voor dit, want je ouders steunen je dus absoluut niet. Is er niet ergens een aardige ouder van een vriend of vriendin waar je dit tegen kan zeggen? Die dan mogelijk weer hulp voor je kan inschakelen? Meestal hebben ze bij de gemeente ook een soort loket voor hulp voor kinderen voor dit soort zaken. Probeer dat eens te bellen. En twijfel niet aan jezelf, je moet jezelf niet haten en je bent niet onaardig.

A., 14-08-2016 00:45 #5
Hoi,
Ik ben een meisje van 16. Ik ben de afgelopen jaren psychisch mishandeld door mijn vader. Ik heb er soms nog best wel last van, ik durf er ook niet echt met iemand over te praten. Ik heb ook nog een broertje van 7 maar mijn vader deed dat alleen bij mij… Hij heeft dit gedaan omdat mijn vader vroeger geen leuke jeugd heeft gehad, zijn moeder was ziek en zijn vader was alcoholist. Ik vraag me af waarom hij het wel bij mij deed en niet bij mijn broertje ofzo. Dit is ook de reden waarom mijn ouders gescheiden zijn. Reactie infoteur, 15-08-2016
Wat naar om te horen dat je zo mishandeld bent. Ik zou je toch adviseren om er met mensen over te praten. Het hoeft niet een professioneel iemand te zijn, het kan ook een vriend of vriendin zijn. Het is natuurlijk heel vervelend dat je vader een slechte jeugd heeft gehad, maar wat hij nu heeft gedaan is die slechte jeugd ook doorgeven aan jou. Hij had beter moeten weten of hulp moeten zoeken. Sterkte met die alles, ik hoop dat je er op een goede manier uit kunt komen.

H., 23-09-2015 15:16 #4
Mijn dochter is in de eerste schooljaar gepest, Door 2 meiden en de rest zijn meelopers. Ze kon in hun ogen niets goed doen, als er groepjes gemaakt werd wilde niemand met haar. Lastig gevallen worden op Internet, roddelen en heel ons familie als leugenaars uit gemaakt worden zelf haar tante. School hebben gesprekken met hun gehad maar ze zeggen tegen mijn dochter wel doen toch wat wel willen. Wij als ouders hebben gesprekken gehad, maar ze willen geen kontzak opnemenmet de ouders van de oesters.
De oesters kunnen toch niet veranderen die zijn zo en de school vinden dat ze genoeg gedaan hebben. Bv 36 uur besteden in de klas over pesten en gesprekken met de meiden waarna ze gewoon verder pesten. Mijn dochter begon deprimerend van te worden maar school ging niet in kontzak met de ouders, ik denken zelf datzelfde daarvoor bang zijn want een appel valt niet ver van de boom. We hebben besloten om volgende schooljaar in een andere klas te doen. Nu heeft vriendinnen waar ze word gewaardeerd, gelukkig! Reactie infoteur, 22-07-2016
Soms is kiezen voor een andere school de beste oplossing inderdaad.

Matthijs, 11-06-2015 21:50 #3
Ik heb geestelijke mishandeling meegemaakt tot in elke cel. Ik werd met afgrijselijk woordgebruik benaderd en heb zware allergische woordgevoeligheid eraan overgehouden. Een ongevoelige ouder die ruw en onbegrijpelijk was en een onontwikkelde ander. Maar neem op tijd de benodigde maatregelen! Reactie infoteur, 20-08-2016
Heel naar om dit te lezen. Sommige ouders begrijpen er werkelijk niets van. Veel sterkte en ik hoop dat er toch op den duur geluk zal zijn.

Wout, 04-02-2014 12:07 #2
In dit land hebben we overal regels en wetten voor. Maar dat ouders van onze schoonzoon na het overlijden van onze dochter de kleinkinderen weg houden mag nooit gebeuren. Onze kleinkinderen die 200 meter van ons vandaan wonen zien wij niet meer. De kinderen die altijd langs onze woning naar school gingen worden nu door zijn vader met de auto naar school gebracht. Rijden er ook nog een heel stuk voor om, zodat wij nog geen glimp van de auto kunnen opvangen. Onze schoonzoon is geestelijk een zwakke broeder, zijn vader die nu als oppas fungeert is een heel botte man. Mijn vrouw heeft van de geboorte af altijd voor de kinderen gezorgd als onze dochter en schoonzoon aan het werk waren. Na het overlijden van onze dochter op 36 jarige leeftijd, hebben zijn ouders ons buiten de deur gewerkt. Onze schoonzoon die bang voor zijn moeder is, heeft het laten gebeuren. En nu zien wij de kinderen die we dagelijks over de vloer hadden al weken niet meer. Daarvoor kregen we ze 2 uur per week te zien op vaste tijden. Onze schoonzoon wilde rust voor hem en zijn gezin. En nu zitten zijn ouders uit zeeland er 24 uur per dag. Tijdens de korte bezoekjes van onze kleinkinderen zagen wij hoe verdrietig ze waren. En als we ze weer de weg overzetten, riepen ze oma wanneer kom je weer oppassen? Wat moet je antwoorden? Wij zien dat de kinderen ongelukkig zijn en met tranen in de ogen naar huis gaan. Voor ons is het een hel. Dochter kwijt, kleinkinderen kwijt. En hoe nu verder. Kinderen zijn 4 en 6 jaar. Dus hebben niets in te brengen en wij ook niet. Alleen door jaloezie en domheid van zijn ouders en hemzelf. Het gaat deze mensen niet om de kinderen, bij ons wel. Wie kan of wil ons helpen?

Wilfred, 14-03-2013 17:39 #1
Wat een onzin, in mijn jeugd zelf zwaar geestelijk mishandeld door n fobische, zieke moeder. Mijn zuster heeft 3 kinderen en ik zie precies hetzelfde gebeuren. Door hun school zelfs gebeld en op gesprek geweest, ze durven niets te doen. Kinderbescherming doet niets!