mijn kijk op

Over nieuwetijdskinderen

De term nieuwetijdskind is een term dat wordt gebruikt voor kinderen die anders zijn. Volgens deze theorie zullen deze kinderen de nieuwe tijd inleiden (dat in 2012 begint). In dit artikel leest u mijn visie op nieuwetijdskinderen. Reacties en opmerkingen zijn welkom onderaan dit artikel of via PM.

Nieuwetijdskinderen

Nieuwetijdskinderen zijn anders dan andere kinderen. Zij zijn incarnaties van oude zielen die de mensheid komen begeleiden naar een nieuwe tijd. Deze nieuwe tijd zal in 2012 beginnen. Op het moment zitten we in een overgangsfase en deze kinderen bereiden de mensheid voor op de nieuwe tijd. Afhankelijk van de bron worden de nieuwetijdskinderen verder opgedeeld in zeer oude zielen, middeloude zielen en sterrekinderen.

Kenmerken

Soms spreken de bronnen elkaar tegen, maar meestal zijn ze het wel eens dat de nieuwetijdskinderen zeer gevoelig zijn en dat ze moeilijk hun draai vinden in de oude structuren zoals bijvoorbeeld het onderwijs. Ook tijdens gesprekken met ouders van nieuwetijdskinderen kwam dit onderwerp vaak ter sprake.

Verder worden telepathische eigenschappen en paranormale gaven toegeschreven aan deze kinderen. Sommige bronnen spreken enkel van empathische eigenschappen, omdat ze melding maken van nieuwetijdskinderen die geen gedachten kunnen lezen en die ook geen overledenen zien. Soms herinneren nieuwetijdskinderen zich hun vorige leven(s) of gedragen ze zich ouder dan ze zijn.

Wat ook regelmatig terugkomt is de liefde voor het leven, wel te verstaan alle leven. Deze kinderen hebben een sterke feeling met alles wat leeft: dieren en planten benaderen ze met een grote zachtaardigheid. Ook tegenover andere mensen zijn ze zachtaardig. Uitzonderingen hierop zijn nieuwetijdskinderen die zich gevangen voelen in een situatie zoals een beperkende gezinssituatie of een strakke structuur op school. Dan kan het zijn dat een nieuwetijdskind bijzonder destructief reageert. Ze verlangen wel naar structuren, maar willen geen beperkingen van hun persoonlijkheid.

In een omgeving waar hun individualiteit voldoende aandacht krijgt gedeien ze zeer goed. Hun vaardigheden en hun verlangen om te leren wordt in zo'n omgeving voldoende gevoed. Zo ontwikkelt het kind zichzelf volledig en kan hij zijn taak op zich nemen en de wereld naar een tijdperk van vrede leiden.

Mijn ervaring

Ik ben altijd zeer betrokken geweest bij opvoeding: reeds als tiener ontfermde ik me over jongere kinderen, speelde met hen, verzorgde hen, hielp hen met hun huiswerk en filosofeerde met hen over het leven. Mijn eigen kinderen leerden me dat we in een wereld met zeer strakke structuren leven. In onze maatschappij is er weinig plaats voor het kind. Kinderen groeien geïsoleerd van de maatschappij op in kinderopvanginitiatieven en scholen. Pas als volwassene kunnen ze zich vrij in de maatschappij begeven. Deze strakke structuren beperken kinderen teveel: er is weinig ruimte voor individualiteit. Van elk kind wordt hetzelfde verwacht.

Met andere ouders spraken we over de beperkingen van onze maatschappij voor onze kinderen. Zo kwam het gesprek vaak op nieuwetijdskinderen. Veel jonge ouders zijn ervan overtuigd dat hun kinderen niet konden aarden in het gewoon onderwijs omdat ze nieuwetijdskinderen zijn. Ook in mijn huidige functie als coördinator van een privéschool kom ik vaak ouders van nieuwetijdskinderen tegen. Er worden me ook vaak links en artikels doorgemaild over dit onderwerp. Veel van hun zijn overtuigd dat de veranderingen in het onderwijs en initiatieven zoals ons schooltje een teken zijn van de nieuwe tijd.

Mijn visie

De mensheid is aan het veranderen: overal ter wereld komen er groeperingen die om verandering vragen, of het nu in de Benelux of het Midden Oosten of het verre China is, overal hoor je dezelfde stemmen. Dat is ook een noodzakelijke reactie op de geschiedenis van de wereld. Er zijn eeuwenlang bloederige oorlogen gestreden met telkens een grote inzet. Kleine onlusten zijn overal uitgegroeid tot reusachtige conflicten. De mensheid heeft sinds zijn beginfase veel doorgemaakt. We zijn geen handvol mensen meer die de weide planeet voor zich hadden, maar bevolken nu heel de planeet. Zelfs op de meest onherbergzame streken zijn er mensen en ons aantal groeit.

Als dieren moeten ook wij gehoorzamen aan de natuurwetten. Hoe ontwikkeld wij ons soms ook voelen: we zijn niet meer dan andere dieren. We leven allemaal op dezelfde planeet volgens dezelfde natuurwetten. Ook zijn we onderhevig aan de wetten van de massa: een groep mensen gedraagt zich altijd volgens vaste patronen. Door de geschiedenis van een bepaalde groep te bestuderen, kan je goed de toekomst van deze groep voorspellen.

Deze 2 wetten kunnen goed verklaren wat er nu gaande is in de wereld. Niemand zal ontkennen dat er in de huidige generatie kinderen een aantal zeer bijzondere kinderen zijn. Deze kinderen zijn echter het resultaat van de natuurwetten en de massawetten. Het kan zijn dat er een hogere macht is die deze wetten bepaalt zoals veel gelovigen zeggen. Het kan echter ook zijn dat dit slechts actie en reactie is. Zelf geloof ik in een combinatie van beiden: door de energie dat een hogere macht ons geeft (noem Hem Allah of God of Jahwe of Grote Geest of ...) veroorzaken we een actie dat een reactie uitlokt. Dat ik dit geloof wilt niet zeggen dat ik de waarheid in pacht heb.

Al ons gedrag en onze gedachten zijn een reactie op hetgeen we waarnemen. Deze waarnemingen kunnen van buiten komen (ons gezin, de school, de maatschappij, de wereld) of van binnen (ons zenuwstelsel, spijsvertering, hormonenspiegel en andere gewaarwordingen van ons lichaam). We geven alles een plaats in ons leven door het te vergelijken met onze vorige ervaringen en vorige gedachten. Dit bepaalt dan ons toekomstig gedrag: als we waarnemen dat de wereld onveilig is, zullen we veiligheid zoeken, als we waarnemen dat we arm zijn, zullen we gaan hamsteren, enz... .

Als we even terugkijken naar onze recente geschiedenis, kunnen we patronen opmerken. In het begin van vorige eeuw waren er twee grote oorlogen die ertoe geleid hebben dat de wereld gestructureerd werd. Net als bij dieren is vernietiging van de eigen soort een middel tegen overbevolking: door de andere soortgenoten te doden, zorg je ervoor dat je zelf en je nakomelingen meer eten en territorium hebben. Bovendien zorg je er ook voor dat jouw genenpoel verder gaat en de lijn van de anderen stopgezet. Dit is zo bij dieren in het wild, bij dieren in gevangenschap en bij mensen. Door de industriële revolutie waren er veel middelen voor alle mensen. Deze middelen waren niet eerlijk verdeeld waardoor er grote ontevredenheid onstond. Dit leidde tot conflicten die escaleerden tot de gekende resultaten.

De kinderen die tijdens de oorlogen geboren of opgegroeid zijn, hebben een gevoel van onveiligheid en ontbering meegekregen van hun ouders. Vooral tijdens de Tweede Wereldoorlog hebben veel mensen met angst en honger geleefd. Dit gevoel is doorgegeven aan hun kinderen. Toen deze kinderen volwassen werden, zijn ze hun plaats beginnen opeisen. Het ontbreken van een stevige basis heeft ertoe geleid dat ze een tekort voelden in hun leven. Dit leidde tot de sterke opkomst van het individualistisch denken in de jaren 60 en 70: alles kon en alles mocht. Ergens probeerden ze hetgeen ze hadden gemist in hun prille leven te vinden in een vrij leven. Dit vrij leven had gevolgen voor de komende generaties.

Mensen hebben structuren nodig. Het ontbreken van structuren geeft onzekerheid. Grenzen zijn er niet enkel om ons tegen te houden, maar vooral om ons te beschermen. De grenzen zorgen ervoor dat de menselijke soort kan voortbestaan: als iedereen leeft volgens het boekje is er een grote kans dat iedereen lang leeft en nakomelingen krijgt. Door het ontbreken van grenzen kregen veel kinderen die geboren zijn in de jaren 70 en 80 geen structuur mee. De heersende filosofie was dat een kind in vrijheid moest leren. Vrijheid was echter wat de ouders zelf hadden moeten missen en dat probeerden ze aan hun kinderen te geven. Een kind leert inderdaad het beste in vrijheid, maar heeft hiervoor een zekere basisstructuur nodig van waaruit hij kan vertrekken om vrij te zijn. Zonder deze basisstructuur weet het kind niet wat er wordt verwacht en wat zijn mogelijkheden zijn. Sommigen kregen deze structuur mee van hun grootouders terwijl anderen zichzelf moesten opvoeden.

Deze kinderen zijn nu de volwassenen van vandaag: zij geven onze maatschapij vorm met hun gedrag en gedachten. Ook zij proberen op hun beurt hun kinderen te geven wat zij hebben moeten missen. Waar hun ouders vrijheid ontzettend belangrijk vonden, geven zij nu voorrang aan structuren. Veel kinderen leven volgens strakke schema's. De kinderen wiens grootouders een groot invloed waren, grijpen nu terug naar die tijd: zij bieden kinderen aan wat hun grootouders hen aanboden. Zo zie je nu twee tegenstrijdige stromingen: enerzijds het overgestructureerde en anderzijds het natuurlijke.

Waar in de jaren 80 en 90 rebellie overheerste bij kinderen en tieners, merk je nu dat ze zachtaardiger zijn. Hun kledingstijl, hun muziek, hun haarstijl en de tv-programma's waar ze naar kijken... allemaal veel braver, optimistischer en vrolijker dan in de jaren 80. Dit is allemaal een logische reactie op wat er voor hen gebeurd is. Net zoals het een logische reactie is wat we merken bij kinderen die als nieuwetijdskind gelabeld worden: ze zijn zachtaardiger en staan ook meer open voor wat er rondom hen leeft. De individu maakt stilaan meer plaats voor een wereldburger.

De huidige generatie volwassenen verlangt ernaar om deel van de wereld te worden, maar worstelt nog met het individualisme. Hun kinderen heeft minder moeite hiermee omdat ze opgegroeid zijn met stevige structuren waarbinnen hun ouders hebben geprobeerd hen datgene te geven dat ze nastreven, namelijk meer harmonie. Hierdoor zijn deze kinderen anders dan de kinderen voor hen en zal de maatschappij morgen ook anders zijn.

De veranderingen zullen echter niet ineens doorzetten omdat niet alle huidige kinderen nieuwetijdskinderen zijn, want niet alle ouders hebben hun kinderen meer structuur en meer waarden meegegeven. Door hun worstelingen met zichzelf is een deel er niet in geslaagd hun kind datgene mee te geven wat ze zelf misten en wat ze nastreefden. De massa is inert: pas als een meerderheid een bepaald gedrag vertoont, zal de groep zich in een bepaalde richting verplaatsen. Dus: pas als er meer kinderen met bijzondere eigenschappen komen, zal de maatschappij veranderen. Of dit al in 2012 is, weet ik niet.

Deze evolutie is nu aan de gang, maar ik geloof dat dit niet de eerste (en laatste) keer is dat er een dergelijke evolutie plaatsvindt. Doorheen de geschiedenis zie je periodes met extreem veel individualisme gevolgd door periodes van vrede (meestal gescheiden door 2 tot 5 generaties). Hetgeen onze voorouders hebben gedaan, bepaalt wat wij zullen doen. De massa zal zich op dezelfde manier voortbewegen. Doordat er nu meer mensen zijn dan ooit en er meer contacten onderling zijn, zullen de toekomstige patronen een samenvloeisel zijn van de patronen van de individuele groepen.

Het label nieuwetijdskind

Hoewel ik geloof dat er kinderen zijn die anders zijn, vind ik dat deze term tegenwoordig te pas en te onpas wordt gebruikt. Vaak zijn het de ouders die ontdekken dat hun kind een nieuwetijdskind is. Omdat hun kind gevoeliger is dan het gemiddelde of anders is dan het gemiddelde gaan ze op zoek naar antwoorden en zo komen ze dan uit bij nieuwetijdskinderen: kinderen die anders zijn omdat zij de wereld zullen veranderen.

Het profiel van deze ouders is vaak gelijkaardig: hogere studies, middelhoog tot hoog inkomen, interesse in alternatieve geneeswijzen en zienswijzen en in de meeste gevallen een verleden met verwaarlozing of misbruik. Ouders uit lagere sociale klassen ontdekken zelden dat hun kind een nieuwetijdskind is. Natuurlijk kan het zijn dat het kind deze milieu's uitkiest omdat hij daar beter kan gedeien en zo beter zijn levensdoel bereiken of dat een Opperwezen het kind naar deze milieu's stuurt. Toch twijfel ik hieraan omdat ik kinderen uit lagere sociale klassen heb ontmoet wiens ouders hen omschreven als lui of laf of gewoon anders, maar niet als nieuwetijdskind terwijl ze alle kenmerken van een nieuwetijdskind hadden. Deze kinderen worden dan niet aangemoedigd om de vaardigheden die ze nodig hebben om de wereld te veranderen te ontwikkelen.

Bovendien schept het label een verwachting van de ouders naar de kinderen toe: hun ouders willen immers dat hun kind zijn levensdoel waarmaakt en zullen daarom het kind zoveel mogelijk in die richting begeleiden. Alle gedragingen en eigenschappen die passen binnen het label nieuwetijdskind zullen opgemerkt worden, alle andere gedragingen en eigenschappen zullen genegeerd of bestraft worden zodat het kind een nieuwetijdskind wordt. Wanneer blijkt dat het kind zich anders gedraagt dan de andere nieuwetijdskinderen, zullen de ouders niet twijfelen aan het label maar eerder aan zichzelf.

In de meeste gevallen wordt het kind ook vertelt dat hij anders is. Dit leidt in mijn ogen tot problemen. Een kind dat leert dat hij geboren is om een massa te leiden naar een bepaald doel zal zich op een gegeven moment boven deze groep plaatsen. Dit werkt de sociale integratie van het kind tegen waardoor de kans groot is dat het kind in de marginaliteit terechtkomt als volwassene. Wanneer het kind het doel dat zijn ouders hem hebben opgelegd niet kan bereiken, zal dit een enorme deuk geven in zijn zelfvertrouwen.

Ik geloof dat "nieuwetijdskinderen" van alle tijden en alle sociale klassen en alle nationaliteiten kunnen zijn. Het zijn de enkelingen die een massa in een bepaalde richting kunnen bewegen. Dit kan enkel als de massa er klaar voor is. Als de massa niet klaar is, zullen hun stemmen niet gehoord worden.

Moeten we de nieuwetijdskinderen dan niet aanmoedigen?

Als nieuwetijdskinderen een logische reactie zijn op hetgeen onze (voor)ouders hebben gedaan, is het ook logisch dat we hen niet als anders beschouwen. Elk kind (of hij nu het label nieuwetijdskind heeft gekregen of niet) heeft recht op een stimulerende omgeving. Elk kind heeft het recht om zijn volle potentieel te ontmoedigen. Het is de taak van ouders en andere opvoeders om het kind te helpen zichzelf te vinden in de wereld. Enkel dan kan een kind later als hij volwassen wordt zijn taak opnemen.

Het is echter moeilijk om een onderscheid te maken tussen wie wij denken dat het kind is en wie het kind echt is. Door onze verwachtingen zien we meestal niet wie het kind is en wat zijn toekomst is. Hierdoor richten we ons op wat we denken dat het kind nodig heeft en merken we niet op wat het kind echt nodig heeft. Het is een kunst als ouder en als opvoeder om even afstand te kunnen nemen van onze persoonlijke relatie tot het kind en onze verwachtingen en om het kind echt te zien zoals hij is. Enkel dan zal een nieuwetijdskind echt de nieuwe tijd kunnen inleiden (misschien in 2012?).