nieuws uitgelicht

Leraren op huisbezoek

De gemeente Amsterdam heeft opnieuw het wiel uitgevonden: laat leraren eens op huisbezoek gaan bij hun leerlingen! Dat is bevorderlijk voor het contact met de ouders en de leerlingen kijken daardoor anders (positiever) tegen hun leraren aan. De gemeente heeft hier enkele miljoenen voor over! Welke deur wordt hier ingetrapt?

Huisbezoek iets nieuws?

Het is niet bepaald het ei van Columbus dat hier ten tonele gevoerd wordt. Op z'n best haalt de gemeente Amsterdam hier een heel oud paard van stal. Op bezoek gaan bij de leerlingen thuis om meer aan de weet te komen van hun achtergronden en de contacten te verbeteren tussen school en huis, was vroeger verplicht. Elke onderwijzer -we bedoelen hier dus het lager onderwijs- werd geacht tenminste eenmaal per jaar bij elke leerling thuis op bezoek te zijn geweest.

Amsterdam is bereid dar een behoorlijke investering voor te doen. Zouden al die leraren die in het verleden niet anders gedaan hebben dan bij hun taak hoorde, daar met terugwerkende kracht nog een graantje van kunnen meepikken? De vraag stellen is hetzelfde als de vraag beantwoorden. Vergeet dat maar.

En waarom zouden de leraren daar geld voor moeten krijgen? Niet dat het ze niet gegund wordt. Lang genoeg is het leraarschap, financieel gezien zeer zeker, een ondergeschoven kindje geweest: salarisschalen werden onnodig opgerekt, wachttijden van jaren voordat er kon worden overgestapt naar een hogere salaristrede, alles werd uit de kast gehaald om maar niet te veel geld aan lerarenslarissen kwijt te zijn.

Waarom trekt de gemeente Amsterdam daar dan geld voor uit? Moeten er ambtenaren aan het werk om bij te houden wanneer en waar en hoe lang elke leraar op huisbezoek geweest is? Of moeten er eerst weer commissies aan het werk om te bestuderen hoe huisbezoeken in hun werk moeten gaan? Of -heel belangrijk natuurlijk- moet er eerst gekeken worden waar de ruimte zit in des leraars normjaartaak? Is er niet meer mis met het onderwijs?

Normjaartaak

Hier zal wel eengroot probleem liggen. Vroeger klaagde geen enkele leraar als vergadertijd (na schooltijd!) niet betaald werd; als ouderavonden geen cent opleverden; als leerlingen bijgewerkt werden na schooltijd zonder dat die tijd omgezet werd in klinkende munt; als de leraar tussen de middag overbleef om met leerlingen, die gezien de afstand niet naar huis konden, gezamenlijk te eten. Zo zijn er nog wel een paar handen vol voorbeelden te noemen.

Toen kwam de normjaartaak. Alles werd, volgens ondoorzichtige formules en berekeningen, tot op de laatste seconde berekend. Opvallend was, dat -afhankelijk van de berekening die er op losgelaten werd- de leraar steeds meer vrije ruimte in zijn normjaartaak overhield die gevuld kon worden met bepaalde taken voor de school. Niets mis mee. Wel als we zien dat al die taken, in het verleden op basis van vrijwilligheid uitgevoerd, plotseling dwingend werden voorgeschreven.
Is het gek dat de leraars toen zelf ook alles tot op de seconde gingen bijhouden?
De vrijwilligheid voorbij.

Cursussen

Opvallend was, dat in de normjaartaak zo ontzettend veel tijd zat om cursussen te volgen. Nu hoeft het volgen van cursussen niet negatief te zijn. Integendeel. Als het maar functioneel is. Blijkens de ervaringen van veel leraren zijn die cursussen echter weggegooid geld en verspilde tijd en moeite. Het onderwijs is met al die "maffe" cursussen echt niet gediend.
Wat te denken van het volgende: Leg je leerlingen een probleem voor, bijvoorbeeld hoe werkwoorden vervoegd moeten worden. En doe dat dan eens in een derde klas VMBO. Zeg erbij: "Jongens, hier is het probleem en dat gaan jullie in groepjes nu eens fijn oplossen. Hier heb je gekleurde kaartjes met "hele werkwoord", "stam + t" en nog meer mooie kleurtjes. Die prik je straks op de kartons die aan de wand hangen, maar wel op de goede plek natuurlijk. Ga je gang." De leerlingen vinden dit een heerlijk probleem. Daar komen ze nu juist voor op school. Fijn! Geen enkele leraar die er gek van opkijkt, als er plotseling veel meer problemen ontstaan, maar dan niet met de werkwoordsvormen.

Back to the base

De nachtmerrie van veel leraren is de rumoerige klas. Zij die zeggen dat ze iets dergelijks heerlijk vinden, willen niet toegeven dat ze geen orde kunnen houden. Orde houden? Is dat niet iets van heel lang geleden? Zoiets van: Befehl ist Befehl en: kadaverdiscipline? 't Is maar net hoe je het bekijkt. Wat zou het fijn zijn als elke leraar weer eens gewoon les kon gaan geven. Weer aan kennisoverdracht kon gaan doen. Niet allerlei werkstukken moet gaan beoordelen die regelrecht van internet komen. En een klas voor zich heeft die gewoon zit te luisteren! Mag het een onsje ouderwetser? De leraar gaat dan graag weer op huisbezoek. Zonder dat Amsterdam er miljoenen voor hoeft neer te tellen.