Camus: Grondlegger van het Absurdisme

Albert Camus wordt als een van de belangrijkste filosofen van de twintigste eeuw. Hoewel zijn naam vaak verbonden wordt aan het existentialisme, ontkende hij dit zelf ten zeerste. Tegenwoordig staat hij dan ook meer bekend als de grondlegger van het absurdisme.

Jeugd

Albert Camus werd geboren in Mondovi in Algerije, als zoon van een Spaanse moeder en een Franse vader op 7 november 1913. Zijn vader, Lucien, zou in 1914 in de slag bij de Marne sneuvelen. Als blanke met Franse roots, geboren in Algerije, werd hij beschouwd als een zogenaamde pied-noir. Dit was de bijnaam voor de Fransen die in Algerije geboren waren. Frankrijk beschouwde Algerije in die tijd niet als een kolonie, maar als een verre provincie. Hoewel blanken het over het algemeen beter hadden dan de inheemse bevolking in Algerije, waren de ouders van Camus niet rijk en leefden ze dus een armoedig bestaan.

In 1923 werd Camus toegelaten tot het lyceum en later tot de universiteit van Algiers. Door tuberculose, die in 1930 bij hem vastgesteld werd, moest hij de studies echter verder zetten in deeltijd. Vanwege deze situatie werd Albert Camus ook gedwongen om diverse bijbaantjes te nemen, zoals onder andere automonteur en privéleraar. Uiteindelijk zou hij zijn studie filosofie in 1935 afronden en in 1936 kwam zijn scriptie over Plotinus, een antieke filosoof, uit.

Eerste huwelijk

Tijdens zijn studie was Camus ook lid geworden van de Franse Communistische partij. Dit deed hij niet zozeer uit een communistische ideologie, maar meer vanwege de politieke situatie in Spanje, die in 1936 uiteindelijk zou uitmonden in een burgeroorlog. In 1937 werd Camus uit de partij gezet, vanwege vermeend Trotskisme. Hetzelfde jaar dat hij bij de Communistische partij kwam, trouwde hij ook voor de eerste keer, met Simone Hié. Deze was echter ernstig verslaafd aan morfine, en omdat beiden ook vreemd gingen werd dit huwelijk beëindigd.

Tweede wereldoorlog

Van 1937 t/m 1940 zou Camus in diverse kranten schrijven, waarna hij in 1940 ging werken voor Paris-Soir. Hetzelfde jaar trouwde hij ook voor de tweede keer, deze maal met Francine Faure. Bij het uitbreken van de tweede wereldoorlog was Camus sterk pacifistisch, echter werd zijn mening tegenover Duitsers later in 1941 sterk beïnvloed door de executie van Gabriel Péri, waar hij getuige van was. Het zou ook 1941 zijn waarin hij twee van zijn bekendere werken zou afronden, De Vreemdeling (L’Étranger) en De Mythe van Sisyphus , beiden zouden in 1942 gepubliceerd worden, hetzelfde jaar waarin Camus naar Bordeaux verhuisde. In de oorlog zou Camus uiteindelijk de verzetsgroep Combat versterken, die een krant publiceerde met dezelfde naam. Als schuilnaam werd hij hier Beauchard genoemd. Vanaf 1943 werd hij redacteur van de krant, echter verliet hij deze krant in 1947.

Na de oorlog

In de periode na de oorlog kwam hij ook in contact met Sartre, waarmee hij regelmatig van mening wisselde. Beiden hadden bepaalde overeenkomsten in hun visies, de publicatie van het boek De Mens in Opstand (L’Homme révolté, 1951) van Camus zorgde echter voor een definitieve breuk met Sartre. Het boek was namelijk een analyse van opstanden en revoluties, waaruit een sterke afkeer tegen het communisme tevoorschijn kwam. Camus had dit boek in volledige afzondering geschreven, in 1949 werd namelijk weer een terugkeer van de tuberculose bij hem geconstateerd. In de jaren vijftig zou hij zich inspannen voor de mensenrechten, via UNESCO. Hieraan kwam echter een eind toen het Spanje onder leiding van de fascistische dictator Franco bij de VN kwam. Als statement stopte zijn werk bij UNESCO, wat onderdeel is van de VN. Wel zou hij nog steeds zijn visie op de mensenrechten laten blijken, zo protesteerde hij regelmatig tegen het harde optreden van de Sovjet-Unie in andere communistische landen en verzette hij zich sterk tegen de doodstraf.

Als pied-noir zou Camus in 1954 echter voor een dilemma komen te staan. De Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog was uitgebroken, waarbij de Franse regering stug vasthield aan het idee dat Algerije een Franse provincie was in plaats van de kolonie die het eigenlijk was. Camus zou uiteindelijk het idee van de Franse regering steunen, echter was hij best bereid tot een verregaande Algerijnse autonomie. Volledige onafhankelijkheid echter vond hij niet acceptabel.

Met het boek Réflexions sur la Guillotine (1957), een aanklacht tegen het gebruik van de guillotine, verkreeg Camus in 1957 de nobelprijs voor de literatuur. De guillotine zou echter nog gebruikt worden in Frankrijk tot 1977, toen de moordenaar Hamida Djandoubi de laatste persoon zou worden die ermee onthoofd werd.

In 1960 stierf Albert Camus plotseling op 46jarige leeftijd, toen hij betrokken raakte bij een auto-ongeluk. Hij werd begraven in Lourmarin, in het zuiden van Frankrijk.

Absurdisme

Hoewel de naam van Camus sterk verbonden is aan het existentialisme, wordt hij toch beschouwd als de grondlegger van het absurdisme: dat wel sterk verbonden is aan het existentialisme. Het absurdisme gaat ervan uit dat het menselijk leven geen zin heeft. Het menselijk leiden wordt dan ook veroorzaakt door vergeefse individuele pogingen om een betekenis te vinden. De enige echte filosofische vraag is dan ook die van zelfmoord: moet je jezelf bezighouden met leven of moet je jezelf simpelweg doden. Camus noemt dan ook absurde helden: mensen die zich realiseren dat het leven zonder betekenis is, en zichzelf toch in leven houden.