Columbine High School

Op 20 april 1999 schoten twee leerlingen, Eric Harris en Dylan Klebold, van de Columbine High School in Littleton (Colorado) 12 medestudenten en een leraar dood, 24 mensen raakten gewond. Na deze ravage te hebben aangericht pleegden ze zelfmoord. Een waar bloedbad die de hele wereld schokte. Tevens bracht het heel wat discussie op gang. Wat gebeurde er precies die dag? Wie waren deze twee jonge moordenaars en wat bracht hen tot zo’n lugubere daad

20 april 1999:

Rond 11 uur komen Eric David Harris (18 jaar) en Dylan Klebold (17 jaar) aan op de Columbine High school, gekleed in lange regenjassen. Ze parkeren hun auto zo, dat ze beide de hoofduitgang en de uitgang van de kantine konden zien. Vlak voor de lunchpauze gingen ze de kantine binnen en plaatste er twee propaanbommen die om 11.17 af zouden gaan. Ze gingen terug naar buiten. Als de bommen waren afgegaan, zouden ze diegenen die de school uit probeerde te vluchten neerschieten. De bommen gingen echter nooit af.

Daarop besloten ze om, bewapend met twee shotguns, een karabijn en een halfautomatisch pistool, naar de westelijke ingang van de school te lopen. Om 11.19 hoorde omstanders Harris: ‘Go Go’ roepen. Ze opende het vuur op Rachel Scott en Richard Castaldo, die vlak bij hen op het gras zaten. Beide raakten zwaar gewond. Rachel Scott zou later alsnog worden doodgeschoten. Op de trap liepen nog drie jongen (Daniel Rohrbough, Sean Graves en Lance Kirklin) die vervolgens ook beschoten werden. Allen zakten gewond in elkaar. Voordat Harris en Klebold de trap naar de kantine opliepen schoten ze nog op 5 leerlingen die buiten op het gras zaten. Geen van hen overleed. Op de trap schoot Klebold, Daniel Rohrbough, die gewond op de trap lag, dodelijk door het hoofd. In de tussentijd beschoot harris een groepje meisjes bij de ingang. Ze gooide ook nog staafbommen op het parkeerterrein, maar deze gingen niet af.

Lerares Pattie Nielsen en leerling Brian Anderson werden verwond toen ze richting de deuren liepen waar de twee schutters zich bevonden. Op het moment dat Klebold de leerling het dodelijk schot wilde toedienen, verscheen er een agent in beeld. Deze agent schoot op Klebold, waardoor deze Brian Anderson niet vermoorde. Toen Harris op de agent wilde schieten, liep zijn pistool vast. Op weg naar de bibliotheek schoten de twee jongens om zich heen, doden en verwonden weer enkele mensen. De agent had inmiddels al om versterking gevraagd. En ook Pattie Nielsen die de bibliotheek in gevlucht was, had onder een bureau de alarmcentrale gebeld.

In de bibliotheek bevonden dit tweeënvijftig leerlingen en drie medewerkers. Allen verscholen ze zich onder bureaus en achter kasten. De moordenaars waren echter meedogenloos. Ze riepen dat iedereen op moest staan, maar niemand gaf daaraan gehoor. Ze schoten iemand bij een computer neer, en zagen uit het raam dat de politie inmiddels andere leerlingen uit het gebouw aan het evacueren waren. Klebold en Harris opende het vuur op de politie, maar die vuurden terug. Vervolgens schoot Klebold gericht mensen neer, sommige van heel dicht bij in het hoofd, terwijl Harris zonder te kijken onder de bureaus schoot.

Ook gooide Harris in de bibliotheek een CO2 bom. Gelukkig kon iemand de bom verder schoppen zodat hij afging op een plek waar niemand zich bevond. Tot 11.37 gingen ze verder met schieten in de bibliotheek. Drie minuten eerder zag Klebold een vriend, die aan hem vroeg waar ze mee bezig waren. Klebold antwoordde: ‘Just killing people’. Klebold gaf zijn vriend het bevel om te ontsnappen. Toen ze eindelijk de bibliotheek verlieten, haastten de vierendertig ongedeerde en negen gewonden mensen zich de bibliotheek uit. Pattie Nielsen en de drie bibliotheekmedewerkers vluchtten de personeelskamer in, waar de pas ongeveer vier uur later uit werden bevrijd.

Tot 12.05 liepen de jongens het gebouw op en neer. Gooiden nog wat bommen, die óf geblust werden óf helemaal niet afgingen. Ze schoten wat in het wilden weg. Liepen langs volle lokalen, waar ze de leerlingen die erin zaten aankeken, maar toch doorliepen. Om 12.05 keerden ze terug naar de bibliotheek, schoten weer op de politie en maakten vervolgens een einde aan hun eigen leven.

Dertien mensen werden deze dag door Klebold en Harris vermoord., waarvan 10 in de bibliotheek. Vierentwintig raakten gewond.

Eric Harris en Dylan Klebold

Harris en Klebold kenden elkaar van het baseballteam. Ze raakten bevriend en speelden regelmatig (gewelddadige) games op de computer samen. Ze maakten zelf games en gebruikte hun website om haat te uiten tegenover mensen in hun omgeving en tegen de wereld op zich. Ze verzonnen bijnamen voor zichzelf: Harris noemde zichzelf REB (kort voor Rebel) en Klebold noemde zich VoDKa (naar zijn geliefde drank).

Klebold en Harris werden op school gepest door de ‘jocks’ (de populaire jongens). Om zich hiertegen te verzetten, sloten ze zich aan bij een groep die zichzelf ‘the trenchcoat mafia’ noemde. Ze gingen gekleed in lange regenjassen en laarzen. Deze mafia verzette zich tegen de normale schoolmentaliteit en het groepje gaf meer bescherming tegen de pesterijen. Ook stichtten ze soms brandjes en Harris en Klebold namen zelfgemaakte bommen mee, die ze af lieten gaan.

Ze werden beiden een keer gearresteerd, toen ze werden betrapt op het inbreken in een bestelbusje. Harris moest in therapie voor zijn woede, en beiden kregen een taakstraf. Ze deden hun werk uitstekend, en maakte een goede indruk. In hun huiswerk kwam echter wel af en toe hun gewelddadige gedachten naar boven, o.a. in een filmproject waar ze medestudenten met nepwapens achtervolgden.

Harris hield een dagboek bij, waarin hij al zijn haat beschreef. Hij omschreef mede-leerlingen en schreef daar opmerkingen bij als: ‘waardeloos’ of ‘sterf!!’. Ook omschreef hij zijn plannen omtrent de schietpartij in zijn dagboek. Samen met Klebold nam hij ook verschillende videobanden op, ’s nachts als Harris’ ouders liggen te slapen. In de videobanden noemen ze zichzelf beter dan andere mensen, ze zouden een godstatus hebben. Ze bespreken hun plannen en spreken uit dat ze hopen om 250 mensen te vermoorden. Ze vertellen al hun problemen. Dat Harris het vervelend vond dat, omdat hij steeds moest verhuizen, elke keer onder aan de ladder moest beginnen met zijn sociale contacten. Klebold zegt depressief te zijn, omdat zijn broer populair was en hem met zijn vrienden onderuit haalden. Tot slot bieden ze hun ouders excuses aan, voor de daad die ze gaan verrichten.