Hard-to-get: hoe speel je het en werkt het wel?

Je hebt er vast wel eens van gehoord: een vriend geeft zijn andere vriend het advies om hard-to-get te spelen om dat ene leuke meisje te versieren. In plaats van op haar afstappen en een gesprek met haar aan te gaan, moet hij juist doen alsof hij helemaal geen interesse heeft. Dan wil zij zeker met hem uit! Misschien heb je jezelf ook wel eens afgevraagd of deze strategie nou eigenlijk werkt. Krijgt iemand inderdaad meer interesse in jou, als jij doet alsof je geen interesse in hem/haar hebt? “She's playing hard to get
She just won't admit that she likes me, oh
She's playing hard to get
She just won't admit it, yeah she likes me”

In het nummer ‘she’s playing hard to get’ vraagt de zanger van de band Hi-five zich af waarom het meisje dat hij leuk vindt hard-to-get speelt. Hij is ervan overtuigd dat zij hem leuk vindt, maar kan niet goed pijlen of zij weet dat hij haar ook leuk vindt. Waarom speelt ze hard-to-get?

Hard-to-get: wat, waarom en hoe?

Het idee achter hard-to-get spelen is dat je doet alsof je moeilijk te krijgen bent, omdat je denkt dat je dan interessanter wordt voor de ander. Je biedt je niet aan op een presenteerblaadje, je ligt niet aan de voeten van die droomvrouw/-man, integendeel. Je hebt minimaal contact en doet juist afstandelijk tegen je vlam.

Je doet zelf dus geen moeite om contact te krijgen met die persoon. Laat hem/haar jou maar bellen en laat hem/haar maar het initiatief nemen voor een eerste afspraakje. Als die potentiële date dan eindelijk het initiatief heeft genomen, dan moet je vooral niet te gewillig overkomen. Als hij/zij vragen stelt, dan geef je vage antwoorden. Je moet er dan wel voor zorgen dat je lief over komt, en niet ongeïnteresseerd. Als hij je bijvoorbeeld mee uit vraagt, dan zeg je niet “ja!” maar “misschien.” Je wil namelijk de indruk wekken dat je een druk leven leidt, en dus niet altijd tijd hebt voor die persoon.

Het is dus nog best een kunst: je bent geïnteresseerd, maar je doet alsof je niet geïnteresseerd bent waarbij je ook weer niet te ongeïnteresseerd wil overkomen. Wat is het idee hierachter? En heeft het wel nut om al die moeite te doen?

Reactance-theorie

Een verklaring die in de sociale psychologie gegeven wordt voor een mogelijke positieve werking van het hard-to-get spelen kun je vinden in de reactance-theorie. In deze theorie wordt ervan uit gegaan dat mensen behoefte hebben aan keuzevrijheid. Ze willen kunnen kiezen welk pak koffie ze kopen, welke baan ze hebben, waar ze uit eten gaan en dus ook wie zij als partner willen. Als dat gevoel van keuzevrijheid wordt aangetast, dan vinden zij dat heel vervelend. Om van dat vervelende gevoel af te komen, zullen zij zich verzetten tegen het beperken van de keuzevrijheid. Dit betekent dat de optie die niet (meer) tot de mogelijkheden behoort aantrekkelijker wordt.

Als we deze theorie zouden toepassen op het hard-to-get spelen, dan krijg je het volgende voorbeeld: Een man ziet bij het uitgaan een leuke vrouw. Echter, zij is niet de enige leuke vrouw, dus hij besluit dat hij nog niet op haar afstapt. Die vrouw in kwestie heeft hem ook gezien en ziet hem ook wel zitten. Ze besluit hard-to-get te spelen. De man voelt zich daardoor beperkt in zijn keuzevrijheid: als hij deze vrouw beter zou willen leren kennen, dan kan dat nu niet meer. Hij verzet zich tegen dit idee door een gesprek met haar aan te gaan.

Wetenschappelijk onderzoek

Er zijn in de psychologie meerdere wetenschappelijke onderzoeken gedaan om erachter te komen of het hard-to-get spelen nou wel of niet werkt. Zo is er aan vrouwen met een vaste relatie gevraagd of zij deze methode hebben toegepast bij het versieren van hun partner. Het grootste deel van deze vrouwen gaf aan deze tactiek nooit te hebben gebruikt. Bij het deel die toegaf het wel te hebben toegepast, bleek hun relatie minder goed te zijn, dat wil zeggen: zij waren minder tevreden over hun relatie. Echter kunnen er bij dit onderzoek wel vraagtekens worden geplaatst: misschien waren de vrouwen zich er niet van bewust dat zij het gebruikten, misschien zijn ze het inmiddels vergeten of misschien durven zij het niet toe te geven. Hoewel dat niet het geval hoeft te zijn, moet daar wel rekening mee worden gehouden.

In een ander onderzoek werd er naar mannen gekeken. Mannelijke studenten mochten een vrouwelijke student kiezen om mee uit te gaan. Hierbij hadden zij de keuze uit een vrouw die in geen enkele man interesse had, een vrouw die in alle mannen interesse had, of een vrouw die alleen in die mannelijke student interesse had en niet in andere mannen. De mannelijke studenten hadden een duidelijke voorkeur voor de laatste type vrouw, wat erop wijst dat mannen geen interesse hebben in vrouwen die iedereen wel zien zitten en niet in vrouwen die helemaal niemand zagen zitten. Vrouwen moesten wel degelijk interesse tonen, maar alleen in hém.

Werkt het?

Niet iedereen die moeilijk te krijgen is, is dus aantrekkelijk. Zo is een man als Carlo Boszhard wel moeilijk te krijgen, maar dat betekent niet dat iedereen een relatie met hem wil. Wat dus belangrijk is bij deze tactiek, is dat als iemand toch al als aantrekkelijk wordt gezien, deze persoon nog aantrekkelijker wordt als hij/zij moeilijk te krijgen is.

Hard-to-get spelen heeft dus geen zin als de man waarop je verliefd bent jou eigenlijk al vanaf het begin niet interessant vond. Dan ben jij eigenlijk als een spruitje voor een kind dat geen spruitjes lust: als de spruitjes voor het kind niet te krijgen zijn maakt dat voor hem niets uit, want hij wilde ze toch al niet.

Waar hard-to-get spelers ook rekening mee moeten houden is dat die andere persoon misschien wel helemaal niet zoveel moeite durft te doen. Misschien is die persoon zo verlegen, dat deze tactiek hem/haar juist afschrikt.