Cradle to cradle - van 2 kanten bekeken
Steeds vaker worden we geconfronteerd met de term ‘duurzaam leven’, een levensstijl waarbij je goed let op de toekomst van onze planeet. Cradle to Cradle is een volstrekt nieuwe kijk op dit fenomeen, waarbij we niet moeten proberen minder slecht voor de aarde te zijn, maar goed!Wat is Cradle to Cradle?
Als we het op dit moment hebben over duurzame productontwikkeling, dan wordt er veelal gelet op het minder schadelijk maken van het product. Hierbij wordt bijvoorbeeld gekeken naar het gebruik van schonere grondstoffen, het zuiniger maken van het product en het optimaliseren voor recycling. De hoofdgedachte van het principe Cradle to Cradle is dat alle onderdelen van een product na haar levensduur nuttig kunnen worden omgezet in een ander product.Het grote verschil met de manier waarop wij op dit moment aan het recyclen zijn, is dat er bij producten die dezer dagen worden gerecycled vaak sprake is van kwaliteitsverlies, vandaar dat ook vaak de term downcycling gebruikt wordt. Ook is het bij C2C, zoals Cradle to Cradle vaak genoemd wordt, de bedoeling dat er geen restproducten zijn bij het recyclen, iets wat tegenwoordig vaak nog wel het geval is.
Waar komt het concept vandaan?
De term Cradle to Cradle is bedacht door Walter R. Stahel, een alumnus van de Eidgenössische Technische Hochschule (ETH) in Zürich. Stahel stond erom bekend dat hij niks moest hebben van het principe ‘Cradle to Grave’, wat erop neerkomt dat een product na zijn vervaardiging op een gegeven moment moet worden opgegeven. Producten moesten volgens Stahel zo worden ontwerpen dat ze van Cradle weer terug naar Cradle konden, in plaats van het spreekwoordelijk graf.Echt bekend is het principe echter pas geworden met de uitgave van het boek Cradle to Cradle: Remaking the Way We Make Things, dat in 2002 met de nodige publiciteit uitkwam. Het boek, geschreven door William McDonough en Michael Braungart, ging dieper in op de theorieën van dhr. Stahel.
