Kinderen gillen en schreeuwen op straat, is dat normaal?

Locatie: openbare speelplaats in de wijk.
Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat is de openbare speelplaats in de buurt geopend voor de kinderen uit de wijk.De speelplaats en het buurtgebouwtje zijn een goed initiatief om de kinderen de mogelijkheid en de ruimte te bieden, zichzelf te vermaken en buiten te spelen. In iedere wijk zou plaats moeten worden geboden aan dergelijke initiatieven.
In de vroege ochtend komen de jonge moeders met kleine kinderen naar de speelplaats voor de wipkip en de kleine draaimolen. De kids spelen vrolijk en veilig rond, onder toeziend oog van de moeders, die ondertussen gezellig met elkaar kletsen. In de middag is de speelplaats voor de iets oudere kinderen, die dan net van school komen. Zonder moeders, uitgebreid ravotten om de energie kwijt te kunnen voor het avond eten. In de avond is de speelplaats voor de jonge tieners die met elkaar rondhangen en tienerzaken bespreken.
In de wijken moet veelvuldig plaats geboden worden voor dergelijke initiatieven, aangezien het van belang is dat kinderen de ruimte en de mogelijkheid wordt gegegeven samen te ontwikkelen en te genieten.
Opvoedkunde: een vak apart.
Aanstaande moeders zijn regelmatig onzeker over het vraagstuk: Ben ik capabel genoeg, opvoedkunde succesvol in de praktijk te brengen?Door de verhalen, frustraties en klachten, die we met een zekere regelmaat van de samenleving te horen krijgen, lijkt dat de mate van opvoeden tot een zorgwekkend laag niveau is gedaald. Zijn deze zorgen en klachten gegrond? Besteden de ouders van nu, minder aandacht aan de kinderen? Is de wijze van opvoeden wellicht met de tijd meegegaan en is opvoedkunde anno 2007 gewoon gebaseerd op zelfstudie en vrije ontwikkeling? Zelfs in de politiek is dit vraagstuk tegenwoordig veel besproken.
Kinderen schreeuwen en gillen op straat alsof hen iets ernstig wordt aangedaan, is dat normaal?
Als ik drie verschillende keren schreeuw "BRAND!", maar er is helemaal geen brand, komen de buren mij dan de 4e keer toch opnieuw hulp aanbieden?Het is één van de lessen, die je absoluut behoort mee te krijgen: Schreeuw alleen om hulp als je het daadwerkelijk nodig hebt. Indien je regelmatig gilt om hulp of brand, zonder reden, word je niet meer serieus genomen. Als je dan eens echt hulp nodig hebt en hierom roept, denkt men dat het wederom loos alarm is en wordt je geen hulp geboden. Een belangrijke wetenschap, zou je zeggen. Toch lijkt deze boodschap tegenwoordig niet meer in de opvoeding te worden meegenomen.
Dagelijks kan men het gegil en geschreeuw horen van 'spelende' kinderen. Wordt het "moord-spel" soms veel gespeeld?
Regelmatig zijn buurtbewoners op het gegil en geschreeuw afgegaan. De schoenen aangetrokken, de huissleutel gepakt en naar buiten. Het klonk toch echt alsof een kind hevig ten val was gekomen en zich ernstig had bezeerd. Niets was minder waar; spelende kinderen, geen noodzaak. Ook is men wel naar buiten gerend nadat het gegil en geschreeuw had geklonken alsof een kind door een ander tegen de zin werd meegenomen. Wederom loosalarm. Natuurlijk is iedereen meer blij met loos alarm, dan met een kind dat pijn heeft. De teleurstelling betreft echter niet de staat van het kind.
De teleurstelling betreft het feit, dat meerdere buurtbewoners nu nooit meer naar buiten gaan om te kijken wat er aan de hand is. Het zijn tenslotte steeds slechts 'spelende' kinderen geweest. Er wordt niet om hulp gevraagd met het gegil en geschreeuw van kinderen tegenwoordig. Dan moet men een knop omzetten in het hoofd en het gegil en geschreeuw van kinderen, laten voor wat het is. Zonde toch? Het laatste stukje sociale controle wordt hiermee teniet gedaan. Ouders? Wat vindt U van deze ontwikkeling?
Wanneer weet ik nu, of mijn hulp nodig is?