Kinderen gillen en schreeuwen op straat, is dat normaal?

Kinderen spelen op straat, op de speelplaats en in de buurt. Volgens meerdere onderzoeken spelen kinderen steeds minder vaak buiten, toch horen we ze ontzettend vaak. Zelfs tot in de late uren van de avond. Waarom schreeuwen en gillen de kinderen tegenwoordig zo hard buiten, dat het overkomt alsof hen iets ernstig wordt aangedaan, is dat normaal?

Locatie: openbare speelplaats in de wijk.

Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat is de openbare speelplaats in de buurt geopend voor de kinderen uit de wijk.
De speelplaats en het buurtgebouwtje zijn een goed initiatief om de kinderen de mogelijkheid en de ruimte te bieden, zichzelf te vermaken en buiten te spelen. In iedere wijk zou plaats moeten worden geboden aan dergelijke initiatieven.

In de vroege ochtend komen de jonge moeders met kleine kinderen naar de speelplaats voor de wipkip en de kleine draaimolen. De kids spelen vrolijk en veilig rond, onder toeziend oog van de moeders, die ondertussen gezellig met elkaar kletsen. In de middag is de speelplaats voor de iets oudere kinderen, die dan net van school komen. Zonder moeders, uitgebreid ravotten om de energie kwijt te kunnen voor het avond eten. In de avond is de speelplaats voor de jonge tieners die met elkaar rondhangen en tienerzaken bespreken.

In de wijken moet veelvuldig plaats geboden worden voor dergelijke initiatieven, aangezien het van belang is dat kinderen de ruimte en de mogelijkheid wordt gegegeven samen te ontwikkelen en te genieten.

Opvoedkunde: een vak apart.

Aanstaande moeders zijn regelmatig onzeker over het vraagstuk: Ben ik capabel genoeg, opvoedkunde succesvol in de praktijk te brengen?
Door de verhalen, frustraties en klachten, die we met een zekere regelmaat van de samenleving te horen krijgen, lijkt dat de mate van opvoeden tot een zorgwekkend laag niveau is gedaald. Zijn deze zorgen en klachten gegrond? Besteden de ouders van nu, minder aandacht aan de kinderen? Is de wijze van opvoeden wellicht met de tijd meegegaan en is opvoedkunde anno 2007 gewoon gebaseerd op zelfstudie en vrije ontwikkeling? Zelfs in de politiek is dit vraagstuk tegenwoordig veel besproken.

Kinderen schreeuwen en gillen op straat alsof hen iets ernstig wordt aangedaan, is dat normaal?

Als ik drie verschillende keren schreeuw "BRAND!", maar er is helemaal geen brand, komen de buren mij dan de 4e keer toch opnieuw hulp aanbieden?
Het is één van de lessen, die je absoluut behoort mee te krijgen: Schreeuw alleen om hulp als je het daadwerkelijk nodig hebt. Indien je regelmatig gilt om hulp of brand, zonder reden, word je niet meer serieus genomen. Als je dan eens echt hulp nodig hebt en hierom roept, denkt men dat het wederom loos alarm is en wordt je geen hulp geboden. Een belangrijke wetenschap, zou je zeggen. Toch lijkt deze boodschap tegenwoordig niet meer in de opvoeding te worden meegenomen.

Dagelijks kan men het gegil en geschreeuw horen van 'spelende' kinderen. Wordt het "moord-spel" soms veel gespeeld?
Regelmatig zijn buurtbewoners op het gegil en geschreeuw afgegaan. De schoenen aangetrokken, de huissleutel gepakt en naar buiten. Het klonk toch echt alsof een kind hevig ten val was gekomen en zich ernstig had bezeerd. Niets was minder waar; spelende kinderen, geen noodzaak. Ook is men wel naar buiten gerend nadat het gegil en geschreeuw had geklonken alsof een kind door een ander tegen de zin werd meegenomen. Wederom loosalarm. Natuurlijk is iedereen meer blij met loos alarm, dan met een kind dat pijn heeft. De teleurstelling betreft echter niet de staat van het kind.

De teleurstelling betreft het feit, dat meerdere buurtbewoners nu nooit meer naar buiten gaan om te kijken wat er aan de hand is. Het zijn tenslotte steeds slechts 'spelende' kinderen geweest. Er wordt niet om hulp gevraagd met het gegil en geschreeuw van kinderen tegenwoordig. Dan moet men een knop omzetten in het hoofd en het gegil en geschreeuw van kinderen, laten voor wat het is. Zonde toch? Het laatste stukje sociale controle wordt hiermee teniet gedaan. Ouders? Wat vindt U van deze ontwikkeling?

Wanneer weet ik nu, of mijn hulp nodig is?

© 2007 - 2025 Alex, het auteursrecht van dit artikel ligt bij de infoteur. Zonder toestemming is vermenigvuldiging verboden. Vanaf 2021 is InfoNu gestopt met het publiceren van nieuwe artikelen. Het bestaande artikelbestand blijft beschikbaar, maar wordt niet meer geactualiseerd.

Reacties

Joost Ramakers, 10-08-2009
Nieuwe juppen-families in deze 19e eeuwse wijk in Amsterdam beschouwen de tuin als duur betaald en compromisloos verlengstuk van hun woonkamer. Lekker in het (bijna) centrum van Amsterdam en toch een tuin. Jippie! Stel je \"Schatjes\" voor, 6 tot 12 uur lang gillen, schreeuwen, janken, jennen, en je staat verbaasd wat ze nog meer met die mond kunnen de hele dag door, en dat zowat ELKE (mooie) dag. In Kroatie zag ik in het stadje en op het strand tientallen spelende kinderen die bij elkaar minder lawaai maakten dan deze kinderen per stuk! Het kan dus echt wel. Welke kinderen zijn later beter af, vraag ik me af, kinderen die discipline hebben meegekregen of de kinderen die volledig stuurloos en ongecorrigeerd zijn opgevoed? De Tokkies mogen dit niet, ik mag niet een uur mijn muziek hard zetten (als ik dat al zou willen, want ik wil wel rekening houden met mijn buren), maar deze kleine geluid-terroristjes mogen blijkbaar ALLES. Volledig ongecorrigeerd schreeuwen ze hun stembanden zowat kapot. Ze staan boven de wet, ook al produceren ze onwettig hoge decibelen… Ik vind een uur of desnoods 2 uur per dag niet erg, maar dit houdt gewoon nooit op, en ik woon er nog geen 10 meter tegenover, ik kan wel janken van ellende, ik word er echt flink gestoord van! Ik heb ADHD, geluid komt sowieso ongefilterd bij me binnen, zit in de WAO, ik probeer echt te relaxen, het van de andere kant te bekijken, ik kijk \"Schatjes\" om enig begrip op te kunnen brengen, maar hoe kan ik rustig worden, me niet proberen te ergeren, eventueel rustig te gaan praten met mijn buren, als ze je eerst volledig ongevraagd en ongewenst opzadelen met krankzinnig lawaai. Hoe kan ik mediteren met constant gekrijs op de achtergrond? Hoe word ik rustig en sereen, om dit vervolgens op een volwassen manier te bekijken of aan te pakken? 150 huishoudens moeten continu mee genieten met (vooral) 2 families. Ik probeer er maar steeds de vinger op te leggen, maar het lukt me niet… Ben ik zuur, oud (ik ben 51), heb ik een persoonlijkheidsstoornis, een probleem, ben ik niet fris in mijn hoofd, en/of ben ik jaloers dat ik zelf geen al dan niet krijsende kinderen heb? Of is het toch gewoon puur en super asociaal om je kinderen de hele dag in de tuin te dumpen en zelf binnen te gaan zitten achter het dubbel glas (dat huurders in deze buurt niet hebben)?Reactie infoteur, 11-08-2009
Geachte heer Ramakers,

Ik begrijp uw reactie woord voor woord. Het is helaas geen uitzondering, de situatie waarin u zich bevindt. Het is tegenwoordig de regel: kinderen gillen, schreeuwen en produceren onwettige decibellen met dagelijkse regelmaat, uren achtereen. Ook hier is dat dagelijks aan de orde.

U bent niet zuur, niet oud, u hebt geen probleem, u bent fris in uw hoofd en u lijkt me niet jaloers op het stel krijsende kinderen: het is heel gewoon om het gekrijs en onacceptabel geproduceerde aantal decibellen niet te kunnen accepteren.

Heel veel mensen ervaren dagelijks hetzelfde. En het meest vervelende is uiteindelijk het gebrek aan vermogen er iets aan te doen. Als ik aan de kinderen vraag op het plein hierachter of ze nu na twee uur gillen alsof ze vermoord worden, even een niveautje minder hard geluid willen maken, schreeuwt hun moeder vanaf haar balkon dat ik maar in Bloemendaal of Wassenaar moet wonen als ik geen geluid van kinderen wil horen.

Het is te gek voor woorden! Ik zou maar moeten verhuizen, omdat mevrouw besluit kinderen te nemen, maar er bewust kiest ze vervolgens niet op te voeden.

Het kost nu eenmaal moeite en energie om consequent te zijn en op te voeden. Ouders van tegenwoordig kiezen voor de gemakkelijke weg. Blijkbaar hebben zij zelf een filter waardoor zij het gekrijs en gegil niet horen, maar zadelen anderen er wel mee op. Dát is pas a-sociaal, maar wordt niet als dusdanig benoemd. Dat ik er iets van zeg, maakt mij in de algemene opinie a-sociaal. Niets is minder waar natuurlijk.

Ook de heel nette mevrouw van verderop, met haar bakfiets en man in 3-delig kostuum, laat haar twee dochtertjes van een jaar of 3 a 4 alleen achter op het plein. De vrouw loopt weg en tijdens het weglopen beginnen de twee dochtertjes al te huilen en hysterisch te krijsen. MAMAAAA 30x achtereen op hysterische toon met enorme decibellen. Mevrouw negeert haar krijsende kinderen, gaat naar haar huis, doet de deur en de ramen dicht en vindt het wel ok. Maar haar kinderen zitten op enkele meters van mijn huis te krijsen. Ik heb geen filter, ik kan het niet uitzetten en ik zit er mee opgezadeld. Uren achtereen. Hoe a-sociaal is dat?

De mentaliteit is compleet onacceptabel en de maatschappij verloedert. De kinderen betalen de rekening. Met een gebrek aan regelmaat, consequent gedrag, discipline, persoonlijke aandacht en stimulering, komt er uiteindelijk niets van terecht.

En tot die tijd, worden anderen opgezadeld met het probleem. Wel kinderen maken, geen kinderen opvoeden. De kinderen gillen hysterisch omdat ze geleerd hebben alleen op die manier aandacht te krijgen. Verder negeren de ouders de kinderen gewoon.

Had ik maar zo\'n filter, kon ik hen maar negeren. Maar het gekrijs en hysterisch gegil gaat bij mij door merg en been.

Met dit mooie weer, zit ik niet in mijn tuin. Met dit mooie weer, heb ik geen ramen open. Met dit mooie weer laat ik me opsluiten in mijn eigen woning, door de a-sociale ouders van tegenwoordig. Dagelijks geconfronteerd, dagelijks machteloos. En het wordt ieder jaar erger.

Onacceptabel toch?

Ik wens u veel sterkte.

Met vriendelijke groeten.