Wat is heimwee en wat kun je er aan doen?

Petra Peters, 08-10-2019
Beste,
Ik woon al 17 jaar in België en heb altijd heimwee gehad.zeker nu de kids groter zijn en mama minder nodig hebben word ik daar des te meer mee geconfronteerd.
Ik voel me niet thuis hier in België.
Maar na zoveel jaar hier ben ik bang dat ik dat thuis gevoel in Nederland ook niet meer ga hebben.
Voel me ontheemd.
Wat is uw mening? Reactie infoteur, 21-10-2019
Wat moeilijk dat u na 17 jaar nog last heeft van heimwee. Stel dat u naar Nederland zou verhuizen, wil u dan naar uw geboorteplaats. Woont er nog familie? Kunt u misschien een poosje bij iemand logeren om te voelen of het wat zou zijn om terug te gaan? Mogelijk dat u in Nederland uw kinderen gaat missen. Ik hoor graag nog een keer wat u als oplossing heeft gekozen. Met vriendelijke groet,

Meisje Vzn 16, 18-02-2018
Hallo
ik ben een meisje van 16 en ik heb heimwee, maar niet naar huis. ik heb net een week op kamp door gebracht met fantastische mensen. nu ben ik weer thuis en het enige wat ik kan doen is denken aan ons afscheidsmoment en de nieuwe vrienden die ik daar gemaakt heb. wat moet ik doen, want ik ben er vrij zeker van dat ik ze nooit meer zal terugzien en het enigste wat ik doe is wenen. het is voor mij de eerste keer om zo hevig heimwee te hebben, voordien had ik hier nooit last van… Reactie infoteur, 02-03-2018
Dank voor je reactie. Hier had ik nog niet aan gedacht, maar ik snap je gevoelens van heimwee. Je kunt waarschijnlijk wel contact met hen houden via internet, maar dat is natuurlijk niet hetzelfde. Is het mogelijk om als groep volgend jaar weer mee te doen met het kamp? Met vriendelijke groet,

Heimwee Naar Vriendin In Thailand, 19-06-2017
Beste, ik heb sinds vier maanden een vriendin in Thailand. Ik ben er van de vier maanden al 1 maand en drie weken verbleven maar telkens ik naar huis moet, dan begint er een vervelend gevoel naar boven te komen. Ik mis haar enorm en wil altijd bij er zijn. Natuurlijk is er werk in eigen land en vrienden, maar ik trek me niets meer aan van mijn inkomen en vrienden en zelfs familie. De gevoelens beginnen nu echter wel erg te worden omdat ik geen oplossing vind en een gevoel begin te krijgen van verlangen dat er niet komt en ik er gewoon niet meer wil zijn omdat dit gevoel echt erg is. Geen eetlust, geen zin om werken, geen zin om met iemand te praten, geen zin om op te staan en zelfs geen zin om nog maar proberen te leven. Er zijn veel verschillende heimweeën maar ik kan met dit gevoel niet langer verder leven, voel me leeg en verloren. Iemand hier ervaring mee en hoe kan ik eventueel terug normaal functioneren? Reactie infoteur, 22-06-2017
Wat een heftig verhaal. Ik kan mij voorstellen dat het heel moeilijk is. Is het niet mogelijk dat je vriendin naar jou komt? Ik zou zeker eens met de huisarts praten over hoe je je voelt. Een gesprek kan soms al opluchten. Sterkte. Met vriendelijke groet,

Betsy, 25-01-2017
Waarom gaat mijn heimwee niet over! We hebben op vakantie een vast huis in Spanje en het is echt mooi maar dat rot gevoel gaat maar niet weg. Ik ga het pas naar mijn zin hebben, als we naar huis gaan, en de volgende keer is het weer zo. Ik zoek veel ontspanning met veel moeite, maar vind niets leuk! Mijn partner snapt mij niet, en vindt dat ik zeur! Dus ik zeg maar niets meer. Reactie infoteur, 31-01-2017
Ik vind u zeker geen zeur, ik weet hoe moeilijk het is om heimwee te hebben. Tijdens vakanties heb ik er zelf niet zo'n last van omdat ik weet dat ik weer naar huis ga en we gaan nooit lang, een tot twee weken. Ik vermoed dat u langer in uw vakantiehuis verblijft. Ik kan helaas geen goed antwoord geven, maar mogelijk iemand anders die uw berichtje leest wel. Met vriendelijke groet,

Ime van Wieren, 02-06-2016
Hoi ik ben Ime, ik ben 10 jaar. En ik heb erg last van heimwee want ik ga na de zomervakantie op kamp. Echt ik krijg super veel heimwee als ik er aan denk, super erg vind ik het echt zo vervelend. Reactie infoteur, 03-06-2016
Dag Ime, wat kan heimwee toch moeilijk zijn. Ik hoop dat je het met je ouders hebt besproken en dat ze het serieus nemen. Na jouw berichtje te hebben gelezen kwam ik heel veel berichten van kinderen/jongeren tegen op internet die op zien tegen kamp of werkweek. Je bent niet de enige, maar ja dat helpt jou natuurlijk niet. Je heb waarschijnlijk al veel tips gevonden op internet zoals het meenemen van een foto, vertrouwde spulletjes zoals een knuffel, zorgen dat je geen tijd hebt om na te denken, voor kamp eerst eens logeren bij bekenden zoals opa of oma. Misschien kun je met je ouders afspreken dat ze je als het echt niet gaat, op komen halen? Ik hoop dat het kamp je toch nog positieve dingen zal brengen. Heb jij zelf nog tips voor anderen, dan hoor ik deze graag. Hartelijke groet,

Anne, 28-03-2016
Hoi, ik heb eigenlijk hetzelfde probleem als Tessa. Ik woon nu bijna 2 jaar op kamers en als ik een tijdje in Amsterdam ben, gaat het prima. Mijn studie is precies wat ik wil, ik heb leuke huisgenootjes en zit bij een studentenvereniging. Maar toch als ik naar huis ga en weer terug kom, mis ik thuis verschrikkelijk. Soms heb ik inderdaad ook last van paniekaanvallen, maar gelukkig niet heel vaak. Mijn ouders weten ervan, maar met hen erover praten heeft nog niet echt geholpen. Ik zit hier erg mee, omdat er een soort sluier over je dag hangt waardoor niks echt meer leuk is. Na een paar dagen verdwijnt dat wel weer, maar in die paar dagen lig ik het liefst op bed. Heb je misschien tips? Reactie infoteur, 01-04-2016
Dag Anne, wat rot die onprettige gevoelens de eerste dagen na een bezoek aan je ouders. Het klinkt misschien zwaar, maar mogelijk kun je via de huisarts doorverwezen worden voor hulp of misschien is er een studentenpsycholoog verbonden aan je opleiding? Middels gesprekken kan er misschien toch iets gedaan worden aan de gevoelens van heimwee en dat zou het wonen op kamers een stuk leuker maken. Ik hoop dat je een oplossing vindt. Met vriendelijke groet,

Kiki, 19-10-2014
Ik ben 16 jaar en ik doe een jaar highschool in amerika! Ik zit in een gastgezin en het is echt heel leuk! Maar soms heb ik wel last van heimwee ookal skype ik elke week met mijn ouders en mijn broer Reactie infoteur, 19-10-2014
Hoi 'Kiki', ja heimwee blijft een vervelend iets. Maar wat een mooie kans, zo'n jaar higschool en fijn dat je kunt skypen met ouders en broer. Het gaat om een jaar, dus uiteindelijk kom je weer naar Nederland. Ik wens je een goede studie toe en hoop dat de heimwee wat minder zal worden.

Cherlie, 21-09-2014
Ik ben een 40 jarige vrouw, tien jaar geleden verhuisd van mijn familie naar een huis 15 km verderop. ik woon met mijn zoon in een rustige gemeente, mooi groot huis, tuin, zoon heeft al zijn vrienden hier (hij is 15) maar ik mis mijn familie verschikkelijk, van af het moment dat ik hier kwam wonen. een vriendin zei toendertijd ; kijk het nog een paar maanden aan, en een andere zei dat deze omgeving beter voor mijn zoon zou zijn, . ( fam. woont in een drukke gemeente met veel meer criminaliteit) maar ik verpieter hier in deze omgeving. en ik weet dat waar mijn familie dan ook zou wonen, het mij niks uit zou maken, want ik ben toch bij hen. als ik het alleen voor het zeggen had, was ik allang weg, maar zoon wilt voor geen goud weg, ik ga zo vaak als ik kan naar fam, maar het is toch steeds een georganiseer voor mij financieel, want met ov is het toch erg duur voor mij en zoon en ik ontvang maar een minimum salaris. het feit dat fam niet zo even snel kunnen binnenwippen knaagt ook ( en vice versa). de heimwee is slopend… mijn zoon wilt over 2 jaar mischien verhuizen maar ik ben bang dat hetzelfde hem zal overkomen, ik hoop het niet Reactie infoteur, 23-09-2014
Wat een moeilijke situatie. Ik begrijp uit uw verhaal dat u mogelijk over een jaar of twee weer terug kunt gaan naar de plaats waar uw familie woont. Sterkte en ik hoop dat u in de toekomst weer dicht bij uw familie zal wonen.

Ellen, 15-01-2014
Hallo, ik heb heimwee. Om maar met de deur in huis te vallen. Ik ben weduwe geworden in 2006 en heb drie kinderen. na jaren leerde ik een weduwnaar kennen en ik werd verliefd. Tussen ons in lag een afstand van 230 km. en mede daarom en ook omdat ik toch mijn huis moest verkopen en hij een baan had waar hij woonde, ben ik naar hem toe gegaan. Ik vanuit het westen naar het noorden. De jongste woonde nog bij mij thuis, maar is in afwachting van eigen woonruimte tijdelijk bij mij ouders gaan wonen. De twee oudsten woonden al op zichzelf. Ik dacht heel stoer dat ik dat wel kon, de kinderen zouden vaak komen ( doen ze ook naar mogelijkheid) en we zouden zelf ook regelmatig terug gaan. Het huis hier is geweldig, de natuur en omgeving is mooi en ik houd van mijn (inmiddels getrouwd) man. En toen sloop het er in. Kleine dingetjes eerst. En ik denken dat het de overgang was… Sinds twee weken heb ik herkend dat het een gewone ordinaire heimwee is naar vertrouwde omgeving en mijn kinderen/familie. Ik woon hier nu drie jaar en het gaat steeds slechter met me. Probeer hier in te stappen, maar soms lukt dat gewoon niet. Er is hier geen werk en ik verveel me ook niet trouwens. Drie dagen in de week gemiddeld huil ik dramatisch en mijn maag doet pijn (krijg een onderzoek), slaap weinig en soms slaat echte paniek toe. Mijn man heeft een baan maar dat houdt waarschijnlijk binnen een aantal jaren op wegens opheffing. Pensioen is nog geen optie. We staan nu voor de keuze. En mijn man wil niet naar het westen omdat hij het daar te druk vindt en de mentaliteit enzo… ik zeg dat we in een rustig dorp ook kunnen gaan wonen in een straal van 30 minuten rijden van mijn oude omgeving/kinderen en in het westen is meer kans op een baan. Mijn oudste heeft een kinderwens en dat nekt me ook. Zou zó graag oppasoma zijn, dat heb ik ook heel lang gedaan, oppasmoeder geweest. De band met mijn kinderen is heel sterk. Mijn huisarts zegt dat ik wel terug moet en de psychotherapeute ook. Desnoods alleen. Maar dat kán ik niet. Niet zonder mijn man waar ik ook heel veel van hou. Dus sta ik klem. Mijn grootste wens is dat mijn man zegt dat hij het aan wil gaan met mij om toch naar het westen te vertrekken, net zoals ik het destijds ook heb gedaan. Ik zie momenteel geen oplossing en dat maakt steeds meer somber. Een half jaar geleden zei mijn man dat we meer in de buurt van de kinderen zouden gaan wonen zodra het kan, dus na pensioen ( 9 jaar) of bij werkeloosheid, maar twee weken geleden heeft hij dat terug getrokken omdat hij ziet hoe moeilijk ik het heb. Hij is bang ook heimwee te krijgen… Reactie infoteur, 15-01-2014
Beste Ellen, na het lezen van jouw verhaal besef ik in wat voor een moeilijke situatie je zit. Ik hoop dat jullie samen toch een oplossing zullen vinden. Misschien een paar jaar proberen in het westen, mogelijk bevalt het jouw man wel. In ons gezin ben ik de enige die snel heimwee heeft, mijn man voelt zich overal thuis. Het spijt me dat ik geen goed antwoord voor je heb. Met hartelijke groet,

Johan, 05-12-2013
Wat een prettig artikel over heimwee.
Ik heb al een keer 10 maanden in het buitenland gewoond en toen ben ik uiteindelijk teruggegaan vanwege ziekte die heel erg met heimwee samenhing.
Nu ik het kan evalueren is het wel te volgen. In het begin deed ik een hoop leuke nieuwe dingen was alles in het land nog nieuw. Later werden de "vreemde" dingen normaal en toen ging ik wat meer structuur in mijn leven aanbrengen. Het rare is dat hier wordt gezegd dat als je dat doet je wat meer thuis ging voelen. Ik voelde mij ook thuis daar, maar uiteindelijk trok ik mij vaker terug en ging wat meer voor de tv hangen. Daardoor ging ik meer over thuis denken en kreeg ik uiteindelijk heimwee, wat niet meer weg ging. Als ik nu weer naar het buitenland zou gaan, wat kan ik dan doen zodat dit niet meer gebeurd? Reactie infoteur, 06-12-2013
Dank voor je reactie! Ik weet niet goed hoe je het gevoel van heimwee kunt onderdrukken als je opnieuw naar het buitenland gaat. Voor mij zou belangrijk zijn of het voor bepaalde of onbepaalde tijd is. Een half jaar zou ik persoonlijk wel kunnen overbruggen. Bij mij hielp de structuur om de gevoelens van heimwee wat minder te laten worden, bij jou juist niet. Vreselijk moeilijk die heimwee…

Anne, 10-11-2013
Ik heb maar 1 keer eerder heimwee gehad en dat was toen ik 3 weken in America zat, nu ben ik verhuist om met mijn vriend samen te wonen 2 provincies verderop en ik ben nog nooit zo ongelukkig geweest, het is net alsof de hele omgeving uit spijkers bestaat die me overal prikken :( Ik voel me zo stom omdat ik juist gelukkig zou moeten zijn met mijn vriend, hij maakt me ook wel blij maar het duurt maar heel kort. Het is fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, dat ik niet gek ben. Ik wil vooral heel erg graag terug naar Friesland, ik weet niet hoelang ik het hier nog volhoud zo :( Ik zit hier nu 2 maanden trouwens, ik had eerst nog de hoop dat het wel over zou gaan maar nu word ik onderhand helemaal gek en wanhopig. Reactie infoteur, 11-11-2013
Beste Anne, wat enorm rot voor je. Toen ik ging verhuizen naar een andere provincie hadden mijn vriend en ik al rekening gehouden met mijn heimwee (ik had het als klein kind al). Maar het had in het begin wel heel veel invloed op mij, ik heb toen gesprekken gehad (via huisarts) die enigszins hielpen. Ik heb toen bijvoorbeeld de afspraak gemaakt met mijn vriend dat we het een half jaar zouden aankijken. Als het erger zou worden zouden we teruggaan. Dit gaf mij een stuk rust en we hebben er uiteindelijk drie jaar gewoond. Terug in mijn oude woonplaats voelde ik mij een stuk prettiger, heimwee kan inderdaad heel veel invloed hebben. Ik weet natuurlijk niet precies hoe jouw situatie is, misschien kun je jezelf een half jaar de tijd geven? Sterkte en ik hoop dat jullie samen een goede oplossing vinden. Met vriendelijke groet,

Tessa, 04-10-2013
Hoi. Ik ben student, 21, en woon al sinds 3 jaar op kamers. Ik heb een leuk leven, veel mensen om me heen en geniet van mijn studie. Maar toch heb ik heel veel last van heimwee. Als ik gewoon in Nijmegen (waar ik studeer) blijf is er niks aan de hand, maar zodra ik naar huis ga of mijn ouders bij me langs komen word ik superverdrietig van de gedachte dat ik ook weer weg moet. Daardoor durf ik eigenlijk niet meer naar huis, maar tegelijkertijd wil ik alleen maar dat. Gisteren kreeg ik te horen dat ik in de herfstvakantie maar 3 dagen naar huis kan omdat mijn stage nog doorloopt, terwijl ik rekende op 10 dagen. Daar kreeg ik helemaal een paniekaanval van, echt met huilen en bijna hyperventileren. Heel heftig, en daar schrok ik nogal van: het beinvloedt me echt heel erg, zonder dat ik dat zo door had- normaal is het gewoon alleen maar rotgevoel en huilen bij het afscheid zelf. Ik heb het een tijdje geleden aan mijn ouders verteld, en ze durven nu bijna niet meer 'even op bezoek' te komen omdat ze weten dat ik daar alleen maar erg van overstuur raak. Na gisteren ben ik maar eens gaan googelen, maar ik kan bijna geen info vinden over situaties zoals die van mij. Heb je misschien tips voor me? Reactie infoteur, 05-10-2013
Beste Tessa, ik herken veel in jouw verhaal en het raakt me daarom ook. Ik heb je een mailtje gestuurd. Mijn advies is om naar de huisarts te gaan. Hartelijke groet, Wolfje

Lucienne van Breugel, 24-07-2013
Ben naar 30 jaar verhuist van huur naar koop een straat veder ben in het zelfde dorp gebleven maar ben ziek van heimwee mis mijn oude huis en tuin niet normaal ze zeggen je heb toch een mooi huis en dat is ook wel zo maar mijn oude huis was helemaal klaar en mijn huisje en geen zorgen met een huurhuis en nu een koop huis ik haal van alles in mijn hoofd geen zorgeloos leven meer ik ben 12 kilo afgevallen en dood ongelukkig terwijl daar geen rede toe is hoe los ik dat op kan niet meer terug.hg lucienne ben 53 jaar Reactie infoteur, 25-07-2013
Hallo Lucienne, wat een moeilijke situatie. Ik weet niet hoe lang je in het nieuwe huis woont, mogelijk dat het 'thuisgevoel' nog gaat komen. Maar als het zo'n invloed heeft op je gezondheid dan zou ik een gesprek aanvragen bij de huisarts. Heel veel sterkte.