Het geheim van een goede relatie: Blijf steeds jezelf!

We willen allemaal graag gezien worden om wie we zijn, maar net daar wringt vaak het schoentje. Want een relatie betekent ook toegevingen doen en af en toe niet helemaal jezelf zijn. Hoe doe je dat, graag zien zonder jezelf te verliezen? Lees hier over hoe we dit wankele evenwicht kunnen trachten te bereiken in een relatie. Om jezelf te kunnen zijn in een relatie moet je eerst weten wie jij precies bent. Dat klinkt misschien simpel, maar het is het niet. Waar valt voor jou niet over te onderhandelen? Wat is er oké en wat helemaal niet? Het probleem is dat we meestal niet weten wat we willen voor we er tekort in worden gedaan. Dan pas beseffen we: daar moet ik voor mezelf op letten. Na een aantal relaties weten mensen meestal beter wat er belangrijk is voor hen. Het zijn immers die dingen waar ze in elke relatie mee worden geconfronteerd. Een duidelijk signaal dat je jezelf niet goed voelt in je relatie is irritatie, want dat hangt samen met territorialiteit: jij komt op een stuk dat van mij is! En die grenzen verschillen van persoon tot persoon. De een vindt het erg om zijn handdoek in de badkamer te delen, terwijl dat voor de ander helemaal geen punt is.

Zelfs als mensen weten wat ze willen, gaan ze daar niet altijd naar handelen. Als je verliefd bent en je weet wat de ander graag heeft, is het ook heel makkelijk om dat in te vullen. Je partner is verzot op zijn moeders lasagne en wil die elke donderdag eten. Jij hebt het niet zo op bechamelsaus begrepen, maar ach, wat is één keer in de week op je tanden bijten? Als je erkenning krijgt voor elke donderdag dat jij dapper lasagne eet, zal je er waarschijnlijk ook niet zoveel problemen mee hebben. Maar op de lange duur gaat die erkenning niet blijven, omdat het iets vanzelfsprekends wordt. En dan komen er problemen. Daarom ontstaan relatieproblemen meestal na een paar jaar. Mensen willen dan meer terug naar zichzelf en beginnen zich af te vragen: blijft dat hier zo?

Water bij de wijn

Het kan zeker een goede keuze zijn om af te zien van wat jij het liefste hebt omdat het gaat over iets wat heel erg belangrijk is voor de ander. Jij bent een huismus, je man is altijd nogal een fuifnummer geweest dat veel aandacht nodig heeft. Dan moeten er compromissen worden gesloten als jullie niet voortdurend willen botsen. In onze individualistische maatschappij klinkt het negatief als de ene iets 'opgeeft' voor de ander. Maar een harmonieuze relatie is voor veel mensen óók heel belangrijk. En die komt er niet vanzelf, die vraagt om water bij de wijn. Maar hoeveel water wil jij bij je wijn doen?

Het is moeilijk om te besluiten waar je de grens trekt. En is één keer over die grens gaan al te veel of niet? Niemand wil graag worden bekeken als degene die de hele tijd loop te zeuren. Maar het is belangrijk dat mensen beseffen dat iedereen zijn grenzen heeft. Bij een koppel met moeilijkheden zit het probleem vaak reeds in het verleden. Ze hebben toen wel even gemerkt dat er iets niet helemaal juist zat, maar hebben het zijn gang laten gaan zonder dat een van beiden echt het gevoel had: ik word hier zwaar tekort gedaan. Maar dan wordt die situatie chronisch en op een bepaald moment is het simpelweg op voor de een. Dat is voor de andere partner vaak erg moeilijk, want die denkt: ‘Maar dit is altijd zo geweest en ik heb nooit de boodschap gekregen dat het niet oké is!’

Kwetsbare communicatie

Dé sleutel om jezelf te kunnen zijn in een relatie is dan ook communiceren. Mensen schuiven de verantwoordelijkheid vaak af op de partner: die respecteert hen niet. Maar jij moetje eigen grenzen aanvoelen, de ander kan moeilijk weten wat jij nodig hebt als jij het niet aangeeft. Vooral vrouwen zijn heel goed in het verwachten dat de ander weet hoe ze zich voelen zonder dat ze dat hebben uitgesproken. Vaak zeggen ze: 'Je houdt geen rekening met mij' terwijl ze de ander niet eens die kans geven, omdat ze niet duidelijk maken wat ze missen of nodig hebben.

Als we er dan over praten, doen we dat vaak met het idee dat de ander zich daarna zal aanpassen. Iedereen gebruikt uiteindelijk zichzelf als referentie. We geven ook meestal wat we willen krijgen. Als dat niet is wat je partner nodig heeft, kan je terecht komen in een situatie waarin beiden heel veel geven, maar tegelijkertijd heeft geen van beiden het gevoel ook te krijgen wat hij zoekt. Zo ontstaan koppels die 'uitgegeven' zijn. Want veel mensen hebben bovendien de reflex meer te geven als ze vinden dat ze niet genoeg krijgen, vanuit het idee: 'dan zal ik ook meer krijgen'. Als de situatie al een tijd zo duurt, is de communicatie vaak ook verhard en zijn mensen alleen nog maar gericht op het 'nemen' waar ze kunnen, omdat ze vinden dat ze sterk tekort worden gedaan. Dan gaat het eigenlijk niet meer om de inhoud, maar om de strijd zelf. Eigenlijk heb je niet echt zo'n behoefte aan die soap op donderdagavond. Dat je de discussie wint, daar gaat het om! Heel belangrijk is dus ook dat je communiceert vanuit jezelf. 'Ik heb behoefte aan...' klinkt heel anders dan Jij doet nooit...' Natuurlijk is communiceren over je grenzen heel kwetsbaar. Je geeft toe dat je de ander nodig hebt. Sommige koppels redeneren: ik zorg voor mezelf, zorg jij voor jezelf en dan krijgen we allebei wat we nodig hebben. Maar je gaat een relatie aan met iemand omdat je die ander nodig hebt, je hebt het gevoel nodig dat je iets in zijn leven betekent. Je kan niet in je cocon blijven zitten, dan heb je geen relatie: Je zal toegevingen moeten doen, stukjes van jezelf aanpassen. En vooral: daarover praten. Alle quality time ten spijt is dit het soort gesprek waar je echt tijd voor moet maken. Je kan het hier niet snel tussen de soep en de patatten over hebben. Het is bovendien iets waar je altijd weer tijd voor zal moeten blijven maken.

Evenwichtig onevenwicht

Iedereen verandert voortdurend, en daar verkijken we ons wel eens op. De meeste koppels praten echt wel over de punten die voor hen belangrijk zijn voor ze werkelijk samen in zee gaan. Ze zijn het er bijvoorbeeld over eens dat ze kinderen willen of niet. Maar hoe kan je weten wat je als moeder nodig hebt voor je het bent? Dat kan je alleen maar al doende samen met je partner te weten komen. Dingen die je vroeger niet belangrijk vond, kunnen dat ineens wel worden of omgekeerd. Uiteindelijk is evenwicht van het ene onevenwicht naar het andere gaan. Dat absolute evenwicht bereiken is ook helemaal niet waar het om moet draaien. Het is nodig dat mensen voeling blijven houden met wat telt voor hen, zonder dat ze daar ook moeten op doorbomen. Ze moeten kunnen zeggen: dit voel ik en ik wil dat niet negeren. Erkenning krijgen van de ander voor jouw standpunt, dat is waar het vooral om draait. Vaak maakt dat al een wereld van verschil, ook al is er dan in de praktijk nog helemaal niets aan de situatie veranderd.' Het is dus even belangrijk om aan te geven dat je wil luisteren. Zonder dat dit ook betekent dat je alles gaat doen wat je partner wil. Als jij nieuwsgierig bent en begrip toont, is het voor je partner ook makkelijker om te vertellen waar hij behoefte aan heeft. Mensen redeneren vaak: ‘Hij heeft gekozen voor dat specifieke stuk van mij. Als dat nu verandert, wat gaat er dan gebeuren?’ Toen je trouwde was je bijvoorbeeld een goed verzorgde, ambitieuze accountmanager. Maar nu ben je mama en liggen je prioriteiten eigenlijk helemaal anders. Heel vaak staan partners daar echt wel voor open. Het is soms heel makkelijk en ook erg verleidelijk om jezelf te verliezen in een relatie. Maar uiteindelijk gaan we relaties aan om onszelf te verrijken, zonder daarbij parasitair te zijn. We worden wie we zijn door onze relaties met anderen, dat mogen we niet uit het oog verliezen.