Het ware verhaal achter Amityville horror

Iedereen kent het verhaal van Amityville horror uit de filmreeks die vanaf de jaren 1970 werd gemaakt en in 2005 de remake daarvan. Maar de film, hoe gruwelijk en onwerkelijk deze ook leek, was gebaseerd op ware feiten. Op 18 oktober 1975 betrekt het jonge gezin van George en Kathleen Lutz hun nieuwe woning, in het plaatsje Amityville op Long Island. Zij hadden toen niet kunnen weten wat hen achtentwintig dagen lang in de greep hield.

Historie

Het huis in Amityville, Long Island, kostte tachtigduizend dollar (in die tijd een hele hoop geld) en het huis leek ideaal. Er was een ruim souterrain, een zwembad, een boothuis. Maar de gruwel dat zich bij de oude bewoners had afgespeeld, bleek een nachtmerrie voor de toekomst. De familie Lutz wist van de gruweldaad, maar had geen enkele argwaan. Zelfs de priester die het huis kwam inzegenen had geen enkele argwaan.

Het grote koloniale huis aan Ocean Avenue 112 kwam op 13 november 1974 in het nieuws vanwege een massamoord die er was gepleegd. Ronald DeFeo had met een automatisch geweer achtereenvolgens zijn ouders, twee broers en twee zusters doodgeschoten. DeFeo werd opgepakt en veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf. Het huis werd verkocht aan de familie Lutz en kwam achtentwintig dagen later opnieuw in het nieuws omdat de familie uit huis was gevlucht, met slechts wat kleding. De gruwel die in het huis hing deed hen vluchten. Men liet een onderzoek instellen of dit misschien was wat Ronald DeFeo had gedreven zijn familie te vermoorden. George Lutz verklaarde tegenover de verslaggevers dat hij geen nacht meer in het huis zou doorbrengen, maar dat hij het niet wilde verkopen voor de resultaten binnen waren. Daarna verbraken de Lutzen elk contact met de pers, omdat ze vonden dat er erg overdreven werd.

28 dagen in de greep van het bovennatuurlijke

George Lutz, Kathleen Lutz, hun twee zoons Christopher (zeven jaar), Daniel (negen jaar) en hun dochter Melissa ‘Missy’ (vijf jaar) zochten slaapkamers uit, richtten het huis in en iedereen kreeg zijn plek. Melissa sliep op de eerste verdieping, de twee broers op de tweede verdieping en een lege kamer zou de speelkamer worden. Alles was ingericht en de familie was er klaar voor om in dit huis verder te gaan.

In het begin ervoeren George en Kathleen niets bijzonder in het huis. Ze moesten wennen en dat was logisch. Enkele nachten later werd George Lutz elke ochtend om 3:15 uur wakker en ging naar het boothuis om daar te kijken. Later kwam hij erachter dat dit het tijdstip was waarop DeFeo zijn familie had vermoord. Kathleen had nachtmerries over de moorden en zag ze levendig voor zich en de kamers waarin ze plaats vonden, er waren koude plekken en vreemde geuren waarneembaar door verschillende vertrekken in het huis en de hond durfde niet in de buurt te komen van een verborgen ruimte, die George ontdekte. Kathleen werd telkens omhelsd door een bovennatuurlijke kracht die haar lief had. Klapperende deuren en de verandering door George, die steeds meer de gewoontes van DeFeo overnam. Voetsporen in de sneeuw rondom het huis waren zichtbaar en de sloten, deuren en ramen werden telkens vernield. Dit zijn enkele dingen die in achtentwintig dagen tijd gebeurden. Op een gegeven moment kwam de familie erachter dat er toch echt iets mis was. Dat ze in de greep werden gehouden door een bovennatuurlijke kracht. Ondanks zegeningen besloten ze het huis onverhoopt te verlaten.

Ze verbleven bij Kathleens moeder, die even verderop woonde, maar het mocht niet baten. De bovennatuurlijke kracht volgde hen daar. Ze besloten uiteindelijk alles achter zich te laten. Ze verlieten de wijk en verhuisden. Toen de verhuizers de volgende dag kwamen om hun spullen te verhuizen verklaarden zij geen enkele bovennatuurlijke activiteit te hebben waargenomen, maar dat gebeurde in het begin ook niet bij de familie Lutz.

Uiteindelijk werd het verhaal verfilmd en in 1979 en werd een exacte kopie van het originele huis nagebouwd.

Verloop

Sommigen verklaarden de familie Lutz voor gek, anderen verklaarden dat er wel degelijk iets aan de hand zou kunnen zijn. In 1977 werd het huis gekocht door James Cromarty en hij verklaarde geen enkele bovennatuurlijke activiteit te waarnemen in het huis. Hij verklaarde gekscherend: ‘Er zal niets in dit huis gebeuren, tot er mensen aan de deur komen vanwege de geschiedenis.'