Kolonisatie van Algerije

Algerije is een voormalige kolonie van Frankrijk. De kolonisatie van Algerije vond plaats rond 1830 en duurde 17 jaar. Hoe ging dat in zijn werk, wat waren de gevolgen en hoe verliep de dekolonisatie?

Kolonisatie van Algerije

Rond 1830 namen de Fransen Algiers, de hoofdstad van Algerije, in en dwongen de Dey, de mensen die het land bestuurden, het land te verlaten. Het land werd toen een Franse kolonie. De Fransen wilden dit land als kolonie om arbeidskrachten uit het land te halen en om er producten (wel of niet tegen betaling) die in het eigen land niet te vinden waren mee te nemen. Veel Fransen (10% van de toenmalige Algerijnse bevolking) gingen in Algerije wonen (de colons of pieds-noirs: Algerije ligt in het “zwarte continent” en aan de voet van Frankrijk) en namen grote stukken vruchtbare landbouwgrond in. Met koloniën kon je een rijk krijgen waar de zon nooit onder ging.

Voordelen en nadelen

Algerije ondervond veel nadelen van de Franse kolonisatie. Kostbare producten werden uit het land weggehaald en mensen werden als slaven gebruikt. Onbekende ziektes werden door de Franse kolonisten meegebracht, en er bleef weinig over van de Algerijnse cultuur. Het hele land werd ontwricht. Frankrijk is vergeleken met Algerije wel een welvarend land. Algerije is door de kolonisatie dus wel wat moderner/welvarender geworden.

Dekolonisatie van Algerije

Het Front de Libération Nationale (FLN), een politieke partij in Algerije, verklaarde in november 1954, dus ongeveer 24 jaar na het begin van de kolonisatie, de oorlog aan de Fransen. Vanaf 1956 kreeg het FLN steun in de Frans-Algerijnse oorlog van de buurlanden Marokko en Tunesië. Deze twee landen waren al onafhankelijk geworden. Als reactie hierop werd de Franse troepenmacht tot 500.000 man uitgebreid. Hierdoor kon Frankrijk grote delen van Algerije onder controle houden. Wat Frankrijk niet lukte was de FLN volledig uit te schakelen. De onafhankelijkheidsoorlog bereikte hiermee zijn ergste punt: keiharde repressie, bloedvergieten en martelingen.

Door de onafhankelijkheidsoorlog begonnen er in Frankrijk onder de bevolking ook spanningen te heersen. Tot ongenoegen van het Franse leger en de kolonisten, stemde in 1961, terwijl de oorlog al 7 jaar woedde, 78% van de Franse bevolking voor de onafhankelijkheid van Algerije.

Het FLN organiseerde op 17 oktober 1961 een vreedzame demonstratie in Parijs. Ongeveer 30.000 Algerijnen namen deel aan deze demonstratie. De Franse politie dreef de demonstratie echter uiteen en schoot op de menigte. Hierdoor werden 14.000 mensen opgepakt en stierven 200 mensen. Veel daarvan werden in de rivier de Seine geworpen.

Na veel bloedvergieten en lange onderhandelingen ondertekende Charles de Gaulle, een Frans militair en politicus, op 18 maart 1962 het Verdrag van Évian. Hierdoor kreeg Algerije het zelfbeschikkingsrecht. In de maanden hierna verlieten de Franse kolonisten massaal Algerije. De Algerijnse bevolking stemde op 1 juli 1962 met 99% van de stemmen voor onafhankelijkheid. Op 3 juli 1962 erkende Frankrijk Algerije als onafhankelijk land. De oprichter van het FLN, Ahmed Ben Bella, werd premier en een jaar later ook president.

Deze onafhankelijkheidsoorlog zorgde aan de Franse kant voor ongeveer 17.500 slachtoffers. Ongeveer 300.000 mensen bij het FLN kwamen om het leven. Uit Franse bronnen is opgemaakt dat er in totaal ongeveer 350.000 Algerijnen omgekomen zijn, maar Algerijnse bronnen vermelden dat er tot 1,5 miljoen Algerijnen zijn omgekomen.