Dictator Idi Amin

Idi Amin is misschien wel een van de meeste bizarre dictators die de wereld heeft gekend. Hij klom op via het Britse Koloniale Leger en werd al snel de machthebber van de nieuwe onafhankelijke staat Uganda. Zijn bewind werd gekenmerkt door gruwelijke folter-en moordpartijen en hij bracht een groot aantal van zijn landgenoten om het leven. De Aziatische inwoners van zijn land deporteerde hij en zo bracht hij (nog grotere) economische chaos in Uganda. Uiteindelijk werd Amin uit het land verdreven in 1979.

Jonge Jaren

Idi Amin Dada werd geboren in het midden van de jaren twintig in Koboko of Kampala. Hij zou de zoon zijn geweest van Andreas Nyabire, een lid van de Kakwa, een etnische groep in Uganda, die zich had laten bekeren tot de Islam, waarbij hij zijn naam had laten veranderen in Amin Dada. Hij liet zijn gezin al vroeg in de steek en Amin groeide op in een klein stadje in het noordwesten van Oeganda. In 1941 ging Amin naar een Islamitische school in Bombo, die hij naar vier jaar al weer verliet. Vanaf dat moment had hij allerlei verschillende baantjes. Na verloop van tijd werd hij gerecruteerd door een Britse militair voor het koloniale leger.

Koloniale Tijd

In 1946 werd Amin lid van de King's African Rifles (KAR) van het Britse Koloniale Leger. Zelf heeft hij altijd aangegeven dat hij tijdens de Tweede Wereldoorlog deelnam aan de Burma-campagne, maar uit papieren blijkt dat hij pas na de oorlog in het leger terecht kwam. De hierop volgende jaren bracht, Amin als militair door in Kenia, waar hij ondermeer tegen Somalische rebellen en Mau Mau strijders werd ingezet. In 1953 werd hij tot sergeant gepromoveerd. In 1959 werd Amin gepromoveerd tot Afande, de hoogst mogelijke rang voor een Afrikaan in het koloniale leger. Hij keerde terug naar Uganda, waar hij in 1961 tot luitenant werd benoemd. Met de onafhankelijkheid van Uganda in 1962 ging de carrière van Amin hard, een jaar later al werd hij majoor.

Amin en Obote

Amin werkte in deze periode samen met eerste minister Obote, onder andere bij het smokkelen van goud en ivoor vanuit buurland Congo. Ook zorgden ze er samen voor dat president Kabaka Mutesa ll van Buganda verbannen werd. Obote nam diens positie in en Amin werd benoemd tot kolonel en legerleider. Amin was inmiddels begonnen om de posten in het leger op te vullen met mensen uit het noorden van Uganda, voornamelijk afkomstig van stammen uit de regio die aan Soedan grensde, zoals de Kakwa, Nubiërs en Lugbara. De relatie tussen Obote en Amin werd steeds slechter en in 1969 steunde Amin een groep die probeerde een aanslag te plegen op Obote. Vanaf dit moment vreesde Amin dat Obote wraak zou nemen en op 25 januari 1971 pleegde hij een coup. Hij beloofde verkiezingen en liet veel politieke gevangenen vrij en verzorgde een staatsbegrafenis voor de voormalige president en koning van Buganda Mutesa.

Moordenaar

Een week na zijn coup liet Amin zich uitroepen tot president, militaire tribunalen kwamen boven het civiele recht te staan en militairen werden geïnstalleerd op belangrijke posten. Zijn State Research Bureau werd de nieuwe en al snel gevreesde veiligheidsdienst van Uganda. Obote vluchtte naar buurland Tanzania, al snel gevolgd door vele andere Ugandezen. In 1972 probeerden deze vluchtelingen om Amin uit zijn macht te ontzetten, maar dit mislukte en Amin begon met zuiveringen in het leger, vooral van mensen afkomstig uit de etnische groepen Acholi en Lango. Al snel werden ook andere etnische groepen vervolgd en ook journalisten, advocaten, intellectuelen en anderen. Amin maakte enorm veel slachtoffers onder zijn bevolking, het aantal loopt uiteen van minimaal 80.000 tot 500.000.

Aziaten

In 1972 begon Amin met het uitzetten van de Aziatische bevolking uit Uganda. Deze Aziaten, veelal Indiërs en geboren in Uganda, speelden een zeer belangrijke rol in de economie van Uganda. Uiteindelijk ging het om 80.000 personen, die inderdaad het land werden uitgezet en van wie de winkels en bedrijven genationaliseerd werden, wat er op neer kwam dat de meeste snel failliet gingen, waardoor de toch al slecht lopende economie nog verder verslechterde.

Entebbe

De politiek van Amin was in elk opzicht bizar. Zo verbrak hij de banden met Engeland en Israël, terwijl vooral Israël lange tijd voor wapens voor Amin had gezorgd. Hij onteigende de Britse bedrijven in Uganda. Vervolgens keerde Amin zich tot de Sovjet-Unie en Libië, waarbij Khaddafi hem van steun voorzag en nu werd Amin een fervent tegenstander van zijn voormalige steun en toeverlaat Israël. Hij steunde de kaping van een Air France vliegtuig op het nationale vliegveld Entebbe, door de Palestijnse groepering PFLP-EO (Palestinian Front for the Liberation of Palestine - External Operations) en twee leden van de Duitse Revolutionare Zellen. Uiteindelijk vlogen Israëlische commando's het land in en bevrijdde de 103 passagiers, die gegijzeld werden (bekend als Operation Entebbe of Operation Thunderbolt).

Op de Vlucht

In 1978 was de steun voor Amin enorm teruggelopen, zowel onder de bevolking als ook onder zijn eigen regering. In november 1978 raakte vice-president Mustafa Adrisi gewond bij een auto-ongeluk en troepen die hem trouwen waren sloegen aan het muiten. Amin stuurde troepen op de muitende militairen af, die vervolgens deels naar Tanzania vluchtten. Dit zorgde ervoor de Amin president Nyerere van Tanzania beschuldigde van pogingen om Uganda binnen te dringen. Hij stuurde Ugandese troepen naar de Tanzaniaanse grens, waar ze de Kagera regio annexeerden. In januari 1979 sloegen de Tanzanianen terug, met behulp van gevluchte Ugandezen. Op 11 april 1979 was Amin gedwongen het land te verlaten. Amin vluchtte aanvankelijk naar Libië, maar vestigde zich vervolgens in Saoedi-Arabië, waar de koninklijke familie zijn verblijf financierde. In 1989 probeerde Amin terug te keren naar Uganda, maar tijdens zijn verblijf in Congo (toenmalig Zaïre) dwong de Congolese leider Mobutu hem terug te keren naar Saoedi-Arabië. Op 16 augustus 2003 overleed Amin in Jeddah, Saoedi-Arabië.