Het verschil tussen diplomatieke en militaire dwang

In de internationale politiek is het voor naties belangrijk om het gedrag van andere naties te kunnen beïnvloeden. Een belangrijk hulpmiddel daarvoor is coercion. Coercion, wat letterlijk vertaald “dwang” betekend, is een verzamelnaam van verschillende manieren van dwang tegen andere naties. In de literatuur over coercion in internationale politiek is het niet gebruikelijk om het onderscheid te maken tussen coercive diplomacy en military coercion; hier zouden echter wel redenen voor zijn.

Wat is coercive diplomacy?

Coercive diplomacy is een manier van coercion die gebruikt wordt als er geen vitale belangen op het spel staan voor de coercer en deze niet bereid is om militaire middelen op grote schaal in te zetten. Dat wil niet zeggen dat er totaal geen militaire macht gebruikt kan worden, maar dit blijft meestal beperkt tot een vrijwel risicoloze inzet zoals bijvoorbeeld luchtbombardementen. Voor de rest zijn de middelen beperkt tot zaken als economische boycotten en dergelijke. De aanpak is te vergelijken met een carrot and stick aanpak. Dat wil zeggen dat de coercer moet blijven onderhandelen, strakker moet optreden als de tegenstander geen gedragsverandering laat zien, maar de tegenstander ook moet belonen als deze mee begint te werken. Belangrijk bij coercive diplomacy is ook dat de coercer ervoor moet zorgen dat zijn vitale belangen niet in het geding komen, anders kan coercive diplomacy uitlopen op military coercion. Coercive diplomacy wordt geprefereerd als een interventie in een bepaalde situatie uitgevoerd moet worden namens de internationale vrede en veiligheid, humanitaire redenen, internationale rechtsorde of democratie.

Wat is military coercion?

Daarnaast is er ook nog military coercion. Military coercion is het daadwerkelijk dwingen van de tegenstander met militaire macht. Dit wordt gebruikt als er voor de coercer vitale belangen op het spel staan. Anders is deze namelijk niet bereid zo veel risico’s te nemen. Diplomatie wordt bij military coercion naar de achtergrond verdrongen. De militaire inzet staat dan dus boven de diplomatie. Voor westerse landen is dit een optie die niet vaak gekozen wordt, omdat men bij het kiezen van deze optie bereid moet zijn tot het uiterste te gaan.

Is er een verschil tussen diplomatieke en militaire dwang?

In de traditionele manier van denken over coercion is het onderscheid tussen coercive diplomacy en military coercion nooit gemaakt. Toch is het onderscheid tussen beide noodzakelijk omdat het gebruikt kan worden bij het bepalen van een dwangstrategie. Door een bepaalde situatie te analyseren en daarna de juiste vorm van coercion erop toe te passen, is de kans van slagen veel groter. De toepassing van de twee verschillende vormen van coercion zijn het best toepasbaar op goed functionerende staten, coercive diplomacy is zelfs alleen maar toepasbaar bij staten. Toch is zelfs bij de aanpak van het internationale terrorisme het gebruik van de verschillende strategieën van coercion gewenst. Zo kan tegen de host state coercive diplomacy gebruikt worden en tegen de daadwerkelijke terroristische organisatie military coercion.

Keuze tussen diplomatieke en militaire dwang

Een voorbeeld van een situatie die de verkeerde aanpak kreeg is Kosovo. In Kosovo was een humanitaire ramp aan de gang. De Serviërs moesten gestopt worden en er werd hiervoor gekozen voor een strategie van coercive diplomacy. Dit was de verkeerde strategie gezien de doelstellingen. Het had military coercion moeten zijn, omdat het beëindigen van de humanitaire ramp deze strategie vereist. De inzet van het luchtwapen tijdens de operatie Allied Force in 1999 was een redelijk risicoloze inzet van het militaire wapen, maar bleek ook niet zo effectief als gedacht. Het duurde namelijk niet de geschatte paar dagen om de ongewenste situatie te beëindigen, maar enkele maanden. Daarnaast bleek alleen de inzet van het luchtwapen ook nog niet eens voldoende en moest de diplomatie weer worden ingeschakeld. De gekozen strategie van coercive diplomacy was dus duidelijk niet geschikt voor deze situatie. Er had gekozen moeten worden voor de inzet van landstrijdkrachten om de situatie snel te kunnen beëindigen. Een strategie van military coercion dus.

Een ander voorbeeld is de Amerikaanse oorlog tegen Irak. Operatie Iraqi Freedom werd gevoerd met een snelle en gewelddadige oorlog die het uiteindelijke doel, het afzetten van Saddam Hoessein, behaalde. Hier werd dus door Amerika een strategie van military coercion toegepast. Dit was ook gezien de situatie nodig, coercive diplomacy zou hier nooit voldoende zijn geweest.

Aanpassen van het soort coercion aan de situatie

Deze twee situaties geven al duidelijk aan dat het belangrijk is om de strategie van coercion aan te passen aan de situatie. Een slechte coercion strategie heeft geen kans van slagen. Door tegenstanders van het verschil tussen coercive diplomacy en military coercion wordt aangedragen dat de twee naadloos in elkaar overlopen. Als een soort van geweldsescalatie. Dat klopt niet, aangezien er een aantal zaken duidelijk uit elkaar gehaald moeten worden. Bij de een zijn er vitale belangen in het geding voor de coercer, terwijl bij de andere coercion strategie die niet in het geding zijn. Een risicovolle grote militaire inzet is voor staten een grote drempel, die ze alleen bereid zijn om te nemen als er vitale belangen op het spel staan. Anders is het risico het niet waard. Daardoor kan er zo duidelijk het verschil gemaakt worden tussen beide coercion strategieën. Het kan natuurlijk wel zo zijn dat coercive diplomacy overloopt in military coercion, maar dit moet een coercer proberen te voorkomen.

samenvatting coercive diplomacy en military coercion

Het is dus in de toekomst ook voor staten aan te raden om in de besluitvorming voor inzet in een bepaald operatiegebied eerst duidelijk het verschil te maken tussen coercive diplomacy en military coercion. Daarna moet er gekeken worden naar de situatie waarin opgetreden wordt en welke strategie hierop het beste toepasbaar is. Hierbij moet ten allen tijde gekeken worden of er voor de coercer zelf vitale belangen op het spel staan. Op deze manier kan het effect van coercion vergroot worden en is de kans van slagen veel groter.