Bindingsangst blootgelegd
Bindingsangst is een vaak voorkomend hechtingsprobleem dat veelbelovende relaties bij voorbaat ruïneert. Wie aan bindingsangst lijdt heeft een diepgewortelde angst de relatie naar een hoger plan te tillen. Net als je denkt dat je de relatie van je leven hebt, schept je partner met bindingsangst een afstand. En op een dag meldt hij je dat het niet aan jou ligt, dat er altijd al twijfels waren. Weg verpletterende liefde, weg toekomst. Wat zijn de oorzaken en hoe herken je de man met bindingsangst?
Bindingsangst in de praktijk
'Time goes by, life goes on, and all I can think of is why you're gone.'Bindingsangst betekent eigenlijk dat je ergens niet voor gaat. Je zet je niet in voor de ander, wilt risico's vermijden en vooral niet de verkeerde keus maken. Je denkt dat het elders beter is, dat er nog wel iemand anders op je wacht. Op degene die slachtoffer is geworden van iemand met bindingsangst komt het vaak over als een aardverschuiving. Uit niets bleek dat de relatie ten einde liep. Toch, de persoon met bindingsangst zegt A, maar nooit B. Voor die tijd is ie verdwenen, zonder te beseffen welke schade er is aangericht. Het probleem met bindingsangst is dat het vaak slecht herkenbaar is. De liefde lijkt zo mooi, zo groots, zo echt, zo hemels. Er is geen denken aan dat het ooit kapot kan. Speelt de persoon met bindingsangst dan een spel? Jazeker, maar dat gaat onbewust. Iemand die van zichzelf weet dat hij bindingsangst heeft, zou zich niet met relaties moeten bezighouden. Helaas komt het nog steeds voor dat je een man treft die met diepgewortelde angsten zit. Dat besef komt pas op de dag dat zijn houding geleidelijk of abrupt verandert, en de verpletterende liefde slechts een doorgeprikte ballon blijkt. Overigens wordt in dit artikel uitgegaan van de man als lijder aan bindingsangst, maar het komt - hoewel in veel mindere mate - ook voor bij vrouwen en kan dus ook 'andersom' worden gelezen.
Liefde die je verplettert
'The hottest love has the coldest end.'De man met bindingsangst is niet altijd eenvoudig te herkennen, omdat hij zich meestal anders voordoet dan hij daadwerkelijk is. Heb je hem net leren kennen, dan verbergt hij zijn ware aard nog heel zorgvuldig. Zijn liefde voor jou overheerst alles, niets is hem te veel, alles doet hij wat in zijn vermogen ligt om je te veroveren. Kortom, hij draagt je op handen. 'Jij bent de ware', komt er vlekkeloos uit. 'Het klikt zo geweldig', is een goede tweede. 'We hadden elkaar jaren eerder moeten ontmoeten' een machtige derde. En als bonus: 'Jij bent de vrouw waar ik mijn leven op heb gewacht'. Hij deinst er niet voor terug de indruk te wekken dat het gaat om groteske liefde, het is op het theatrale af. Smachtend kijkt hij je aan, hij zoent je teder en overlaadt je met liefdesbrieven die niets aan de verbeelding overlaten. Mr. Right staat voor je neus, je voelt het tot in je vezels, je voelt het tot in je tenen, eindelijk heb je prijs, en hij ook. Helaas is voor hem de lol er wel vanaf zodra je toehapt. Want zodra je meegaat in zijn dolle molen van liefdesbetuigingen zwakt zijn belangstelling gestaag af. Eerst schept hij afstand, daarna vertrekt hij abrupt, vast en zeker op zoek naar de volgende prooi. Want bindingsangst maakt onzeker, en af en toe moet hij bewijzen zien dat hij nog in trek is bij de vrouwen. Dus in short: Pas op voor overdreven versiertactieken en allesverzengende liefde...
Een vrijblijvend karakter
'The greatest distance on earth is when I am right in front of you and you don't know that I love you.''We bellen!', 'We zien elkaar wel weer!, 'Tot later!' Iedereen kent de vrijblijvendheid van een contact dat niet meer mag zijn dan een oppervlakkige band, tenminste, als het ligt aan de partner met bindingsangst. Na een date wordt er nooit een nieuwe afspraak gemaakt, nooit zal hij je spontaan bellen of schrijven. Meneer laat zich niet vastpinnen en houdt het liefst alle mogelijkheden open. Routine, vanzelfsprekendheid en op elkaar rekenen benauwen hem zo erg dat hij het als verstikkend ervaart. Jullie relatie mag liefst geen naam hebben! Natuurlijk stelt hij je nooit en te nimmer voor aan zijn vrienden of familie. En nee, je mag vooral niets verwachten. Doe je dat toch, zoek dan liefst een ander. Hij wil je er zelfs wel bij helpen! Plots besef je dat je in een soort minnaressenpositie bent beland. Jij snakt, jij wacht, jij wilt, jij geeft, jij zucht en jij droomt. En hij? Hij bepaalt altijd waar en wanneer jullie elkaar weer zien. Houd je je niet aan zijn onuitgesproken 'regels' en bel je hem bijvoorbeeld spontaan op, dan straft hij dit af door maanden of weken niets meer van zich te laten horen. Op het moment dat je besloten had hem voorgoed te vergeten duikt hij plotseling op. En haalt al je oude liefdeswonden schaamteloos weer open... Au!
De eeuwige twijfelaar
'Commitment is healthiest when it's not without doubt but in spite of doubt.'Sommige mannen met bindingsangst-issues weten nooit wat ze willen. Eindeloos kan hij twijfelen tussen trekdrop of muntdrop, tussen een hamburger of een cheeseburger, tussen jouw liefde of helemaal geen liefde. Tussen jou of die andere vrouw... ook al moet hij die eerst nog tegenkomen. Bij elke keus voelt hij zich onder druk gezet en nooit komt hij eruit, terwijl hij jou aan een lijntje houdt en jij wacht op het ultieme bewijs van liefde. Natuurlijk help je je twijfelende partner en maak jij desnoods de keuzes voor hem. Tot het moment dat je besluit dat jullie voor de liefde moeten gaan, voor altijd. Plotseling krijgt hij het Spaans benauwd. Zweetdruppels parelen over zijn gezicht. Met bonkend hart zoekt hij naar de exit en laat zijn hersenspinsels spreken: 'Ik twijfelde altijd al aan ons, dat weet je' en 'We passen toch niet zo goed bij elkaar'. Of deze: 'Bij nader inzien botsen onze karakters', 'Ik ben hoop ik niet verplicht met jou verder te gaan' en 'Sommige relaties gaan nu eenmaal uit'... enzovoorts. Verstijfd van schrik kijk je hem hulpeloos aan. Dit kan hij niet menen, dit kan niet waar zijn, jullie houden toch van elkaar? Oh jawel, maar bindingsangst is dan ook niet jouw probleem, maar dat van hem, en het zit diep in zijn verleden geworteld. Dag liefde!
Ruzies als excuus
'Commitment in the face of conflict produces character.'Er zijn mannen met bindingsangst die ruzies uitlokken. Overigens is dat niet eens met opzet, maar het is zijn diepe angst voor vertrouwdheid dat hem drijft. Eerst jaagt hij natuurlijk je hoofd op hol. Big love ! Maar dan... zijn manier om controle te houden over intimiteit is het onbewust creëren van een sfeer die uiteindelijk wel met de relatiedood moet eindigen. Hoe hij dat doet? Heel simpel. Hij scherpt verschillen tussen jullie aan, zodat je niet te dichtbij kan komen. Opeens zijn karaktereigenschappen - waar hij eerst als een blok voor viel - een breekpunt. Vanzelfsprekend word je boos. Waarom doet hij toch zo? Wat is er met hem aan de hand? Door de afstand die de conflicten veroorzaken voelt hij zich veilig. En veiligheid is niet in jouw armen, integendeel. Stel dat je teveel wilt! Stel dat je vindt dat jullie moeten trouwen! Stel dat je met hem naar bed wil! Stel dat je... vul maar in. Veiligheid zoekt hij in zijn eigen single leventje, waar niets moet. De discussies kunnen dan ook hoog oplopen maar de relatie is niet per direct afgelopen. Door de afstand die hij wenste krijgt hij juist opnieuw behoefte aan intimiteit. Verzoeningen volgen tot na verloop van tijd de volgende strijd los barst. Knipperlichtrelaties zijn hiervan een typisch voorbeeld, met als oorzaak een fiks bindingsprobleem. Een vermoeiend spel van aantrekken en afstoten! Is de relatie toch voorgoed uit? Dan is zijn reden de volgende: 'We hadden altijd ruzie.' Ja, ja.
De fladderaar
'Life is full of attachments, so being single is a state of inadvertent denial.'De serial hopper huppelt van vriendin naar vriendin, en blijft nergens lang hangen. Tegen de tijd dat hij vastigheid voelt is hij allang weggevlucht, want een vriendin heb je immers alleen even voor de 'leuk'. Huisje, boompje, beestje is niets voor hem, sterker nog, hij gruwelt ervan zijn typische single bestaan te moeten opgeven. Vrouwelijke belangstelling heeft deze man plenty, maar ze moeten niet zo 'veeleisend' zijn en niet 'zoveel zeuren'. Omdat deze man met bindingsangst zich niet laat bezitten, blijft hij interessant en aantrekkelijk. Zijn onbereikbaarheid werkt als een magneet op precies die vrouwen die denken dat meneer zijn solo-leven voor hen wil opgeven. Maar hij laat alle vrouwen in de waan zonder ooit het achterste van zijn tong te laten zien. Gedachten en gevoelens deelt hij met niemand, en zo krijg je dus nooit de kans hem te leren kennen. Een bindingsangst dus waar de fladderaar zich wel degelijk van bewust is, maar die hij verdoezelt onder een laag charme. Opdat ook jij trapt in zijn liefdesstreken. En als je je smoorverliefd voelt verdwijnt hij met stille trom. Zou de jouwe er ook zo een zijn? Waarschijnlijk niet, want dan was hij al weg. Check toch even zijn fotoalbum en agenda en tel alle personen die je tegenkomt!
Het moederskindje
'Who ran to help me when I fell, or kissed the place to make it well? My mother.'Wie kent hem niet, de eeuwige vrijgezel? Hoewel de meeste mannen met bindingsangst niet direct herkenbaar zijn is dat anders voor de man die zelfs nog bij zijn moeder thuis woont. Bezint eer je begint! De man is niet vrij om zijn eigen leven te leiden en is feitelijk een huwelijk met zijn moeder aangegaan. Kom jij als 'andere vrouw' te close in zijn veilige thuishaven, dan zal zijn tomeloze liefde - want oh, een vrouw die anders is dan zijn mammie is toch wel heel aantrekkelijk - op grove wijze omslaan in het omgekeerde. Opeens krijgt hij een geheel andere toon en is de liefde zelfs met een vergrootglas niet meer te vinden. Want stel je toch voor dat zijn moeder erachter komt, stel je voor dat hij echt het ouderlijk huis moet verlaten om ooit met jou... hij moet er niet aan denken! En zo belast hij je met een lading beperkingen waar je u tegen zegt. Je mag dit niet, je mag dat niet, je moet dit en je moet dat. De man rammelt van de frustraties over zijn eigen beperkingen in zijn toch wel merkwaardige leven. De meeste mannen zijn voor hun dertigste natuurlijk allang uit huis, maar een enkeling blijft tot in den treure bij moeders pappot hangen. Heb je met een moederskindje te maken, stop er dan mee hem los te weken van zijn familie. Volwassen worden is hem vreemd, qua seks weet hij van toeten noch blazen en een gezin stichten is niet aan hem besteed. Deze vorm van bindingsangst gaat gepaard met grote ontwikkelingsachterstanden.
Het ligt niet aan jou...
'He that is good for making excuses is seldom good for anything else.'De man met bindingsangst is een meester in de versierkunst en een grootmeester in clichés. Welbekende plotselinge overtuigingen brengt hij alsof ze aan de natuur zijn ontsproten. Bijvoorbeeld: 'Ik verdien jou niet, ik ben jou niet waard', 'Het ligt niet aan jou maar aan mij', 'Zoek toch iemand die meer tijd voor je heeft dan ik', 'De persoon die jij beschrijft bestaat in je dromen'... enzovoorts. Moeiteloos komen de keiharde woorden - deels bedoeld om jou te verschonen van schuld - uit zijn mond rollen. Als een mokerslag hakken ze op je in. Want je had toch alles verwacht maar niet dat. Vraag je om duidelijkheid of uitleg, dan krijg je die niet. Ben je verdrietig, dan begrijpt hij je niet. Hij doet immers niets fout, hij zegt alleen 'eerlijk' hoe hij erover denkt... En tja, sommige mensen doen er kort over, zo zegt hij, anderen langer... Dus what's the point? Het lijkt net alsof hij het zelf niet weet, alsof hij zich niet bewust is van het feit dat hij stiekem als de dood is voor je aanwezigheid, je verwachtingen, je liefde, je toewijding, de toekomst. Spreek je hem tegen dan is zijn vastbeslotenheid opvallend. Is hij dan al het moois tussen jullie vergeten? Speelde hij toneel? Was hij wel echt? Wie zal het zeggen in zijn spoor van verderf en zijn smoesjes om je te sparen. Er is wel één plus te bedenken: Je mag van hem verder leven met de wetenschap dat er met jou niets mis is. Alsof je dat nog niet wist...
Hoe krijg je bindingsangst?
'All quitters are good losers.'Bindingsangst is een vorm van onbetrouwbaarheid en kan worden beschouwd als een psychische stoornis. Het ontstaat vaak al in de vroege ontwikkeling van een kind, want daar ligt het fundament van hechting. Hechting aan de moeder is een proces dat zich afspeelt in de eerste vijf levensjaren en is van groot belang voor de ontwikkeling van iemands persoonlijkheid. Voor de vader geldt dat in mindere mate ook. Dit betekent dat als er in die allereerste fase iets verkeerd gaat, bijvoorbeeld een onaangename omgeving, verwaarlozing, opgaan in een massa broers en zussen zonder persoonlijke aandacht te krijgen, onveiligheid door een spijkerharde opvoeding of een afwezige moeder of verslaafde moeder, dat dat op latere leeftijd ingrijpende gevolgen heeft. De persoon in kwestie ontwikkelt weinig eigenwaarde, staat wantrouwig in het leven en in de liefde, en wordt angstig voor intieme betrekkingen. En dat zijn nu precies de aspecten die in een relatie van cruciaal belang zijn. Een andere mogelijkheid is een op latere leeftijd verkregen bindingsangst door een of meerdere mislukte relaties, waardoor het gevoel ontstaat een mislukkeling te zijn. Om zich te beschermen tegen nieuwe pijn wordt vastigheid zodoende vermeden. Iemand met bindingsangst kan pas genezen als hij beseft dat hij door zijn houding de liefde van zijn leven laat schieten. Vaak trouwt zo'n persoon uiteindelijk toch - soms met een second best - maar gedachten aan die one and only van toen staan echt geluk in de weg, al wordt dat vanzelfsprekend ontkend.
Signalen van bindingsangst
Onderstaande voorbeelden zijn 'red flags' in een relatie.- Je partner vertoont vermijdingsgedrag, gaat je geleidelijk of plotseling ontwijken en zet het contact op een lager pitje.
- Je partner vindt dat je teveel vraagt en dat je verwachtingen te hoog zijn, terwijl die niet zijn veranderd.
- Je partner weigert de relatie officieel te maken door jou bewust niet mee te nemen naar familie en vrienden.
- Je partner geeft je het gevoel dat je tekort schiet, dat je niet goed genoeg bent, dat hij beter kan krijgen.
- Je partner weigert over de toekomst te praten en kapt gesprekken in die richting meteen af.
- Je partner zoekt ruzies om niets, om daarna te kunnen zeggen dat jullie teveel ruzie maken en dus niet bij elkaar passen.
- Je partner heeft moeite met intimiteit, vertoont seksuele problemen of onhandig gedrag.
- Je partner geeft regelmatig aan te twijfelen aan de relatie.
- Je partner gaat niet in op jouw zorgen en gevoelens of 'walst' er overheen.
- Je partner geeft prioriteit aan zijn vrienden, uitgaansleven en kroegentochten en wil dat allemaal zonder jou doen.
- Je partner heeft een verleden met enkel verbroken relaties of heeft helemaal nooit een relatie gehad.
Afzwakking mooie momenten
'Life is not measured by the number of breaths we take, but by the moments that take our breath away.'In een relatie waar een van de partners bindingsangst heeft worden mooie momenten soms afgedaan als niet belangrijk, of afgezwakt. Vaak worden dingen ook negatief uitgelegd. Zeg je bijv. dat iets ontzettend leuk was, dan zegt de bindingsangst-partner: 'Och, het was best aardig.' Zo wordt de relatie kapot genuanceerd. Als jij geniet, baalt hij heimelijk, want dat betekent in zijn beleving dat hij verplicht is bij jou te blijven. En in zijn hoofd is hij al bezig om subtiele hints te kunnen geven, zodat je maar niet teveel verwacht, zodat je maar goed beseft dat het echt niet serieus kan zijn. Zo is de hartenbreker al tijden bezig zich van je los te maken, zonder dat je het door hebt. Natuurlijk gaat zo'n relatie ook stuk, omdat de partner met bindingsangst zich niet kan en niet wil geven. Genieten vindt hij moeilijk omdat hij wantrouwt en onzeker is. Hij prent zichzelf bijv. in dat hij niks waard is, dat de liefde nooit zo rooskleurig kan zijn, dat de relatie toch gedoemd is te mislukken, en waarom zou ze bij me blijven, enz. Hem zelfverzekerd maken lukt niet, want tegen de tijd dat je denkt hem te hebben geholpen met zijn hechtingsstoornis, is hij al met de noorderzon vertrokken. Bindingsangst veroorzaakt een spoor van verdriet, een gebroken hart, bittere teleurstelling, woede, onduidelijkheid, onzekerheid over je eigen inbreng en het gevoel niet te voldoen. Het is het venijn in je relatie.
"The irony of commitment is that it's deeply liberating -- in work, in play, in love." ~ Anne Morriss
Gerelateerde artikelen
Van bindingsangst naar verbindingVeel mensen hebben er last van: bindingsangst. Bindingsangst is de angst om je te verbinden met een ander uit angst na d…
Bindingsangst treft mannen én vrouwenHoewel het vaak mannen wordt verweten hebben vrouwen evenveel last van bindingsangst. Bindingsangst is een hevige angst…
Relatie-angst, je kan er wat aan doenEen relatie aangaan, gaat niet altijd over rozen. Een relatie houden ook niet. Vertrouwen en vrijheid zijn belangrijk in…Bronnen en referenties
- Inleidingsfoto: Unsplash, Pixabay
Reacties
Laura, 27-09-2015
Ik heb 17 jaar lang een relatie gehad met iemand met bindingsangst! Alleen gedurende de relatie er geen vinger op kunnen leggen. Het is voor beide een afschuwelijk iets. En dat komt idd hierboven niet echt naar voren. Elke x weer denken, nu komt het goed, en dan na 3 maanden was ze weer weg! De bekende knipperlichtrelatie, met als hoofdfactor bewust ruzie creëeren om dat als reden te hebben om weer weg te kunnen. Het beschadigt je en degene met de bindingsangst is misschien wel de meest beschadigde van de twee. Maar dient zich wel bewust te worden, wanneer je hier niets mee doet of wel en bezig bent dmv therapie hier open in te zijn naar zijn partner. Ik denk persoonlijk dat je het alleen kan overwinnen door juist in een relatie te zijn. En van daaruit weer vertrouwen krijgen in relatie en je binden aan degene waar je van houdt en die van jou houden
Reactie infoteur, 01-02-2016
"You never truly know how damaged a person is until you try to love them."
Chretienne, 17-09-2015
Het gaat er niet over, dat mensen met bindingsangst slechte mensen, zijn maar wat je zelf al aan geeft zouden ze voor dat ze behandeld zijn zich beter niet mer relaties moeten bezig houden, kiezen ze daar toch voor, dan zullen ze evt. partners op de hoogte moeten brengen van wat er met hun aan de hand is, als je nog nooit met iemand die bindingsangst heeft te maken hebt gehad, weet je niet wat je overkomt, wellicht is de evt. partner genegen om samen te kijken naar een oplossing, dit betekent
dat je die ander dan wel op een eerlijke manier in je leven moet laten.
Reactie infoteur, 15-02-2016
"Love is always open arms. If you close your arms about love you will find that you are left holding only yourself." ~ Leo Buscaglia
Elize, 15-09-2015
Ik vind dat mensen met bindingsangst enorm negatief worden neergezet in dit artikel! Ik heb zelf bindingsangst en ik kan je vertellen dat ik hierdoor enorm vastloop in mijn leven. Ik heb langdurige therapie. Voor mensen met bindingsangst is het net zo vervelend (of misschien nog wel vervelender, omdat ze hun hele leven niet in staat zijn om een fatsoenlijke, gezonde relatie aan te gaan tenzij ze langdurig in therapie gaan) dan voor degene die achterblijft. Bindingsangst komt vaak door een slechte hechtingsstijl uit de jeugd of door trauma. Er wordt dan ook vaak EMDR toegepast als behandeling (traumabehandeling). Inderdaad, mensen die dit hebben moeten heel erg aan zichzelf werken en zouden zich zeker niet bezig moeten houden met relaties, daar ben ik het mee eens. Ik denk dat mensen die het niet hebben, zich niet goed kunnen voorstellen hoe het voelt om hier dagelijks mee te worstelen. Bindingsangst is het gevolg van iets, maar dat maakt ons nog geen slechte mensen!
Reactie infoteur, 01-02-2016
"Truth always carries with it confrontation." ~ Francis Schaeffer
Vladimir, 16-03-2015
Heb wat meer reacties gelezen en inderdaad komt het erg negatief over op mensen met bindingsangst. Zij kunnen er ook niks aan doen dat ze bindingsangst hebben, maar wat ze wel kunnen doen is ermee gaan werken. Ga op zoek naar jezelf, praat erover met vrienden, familie, professionele hulp, wat ook maar werkt. Je kunt niet zo spelen met gevoelens van mensen! Ook al is het onbewust en niet jouw schuld. Uiteindelijk zijn we allemaal slachtoffers, maar zal er toch iets moeten gebeuren als je bindingsangst hebt en ooit een relatie wil.
Reactie infoteur, 02-02-2016
"Don't trust people who change their feelings with time. Trust people whose feelings remain the same when your time changes."
Vladimir, 16-03-2015
Goed artikel! Veel mensen zijn het slachtoffer van dit kwellende fenomeen, zoals hier te lezen. Ben blij dat ik niet de enige ben. Ik herken hier heel veel in wat ik het afgelopen jaar heb meegemaakt met een meid.
Een jaar lang met een leuke, mooie meid geweest. Tijdens onze ontmoeting klikte het enorm, veel raakvlakken en het was altijd uitzonderlijk fijn om met elkaar te zijn. Fysiek waren we niet te stoppen, veel lichamelijk contact etc. Een ''vonk'' in mijn ogen, wel met een bepaald soort afstand. Afstand omdat zij dit wilde. Ze had nog nooit een relatie gehad of verliefd geweest en wilde dit ook absoluut niet zo noemen. Als we samen waren voelde alles puur, een ''droomwereld'' volgens haar, maar geen relatie. Wat hebben we dan wel? ''Ja, weet ik niet''. Ik heb meerdere relaties gehad en dit voelde net zo.
Ze twijfelde echter over der gevoel, enkel als ik met haar was dan was al deze twijfel verdwenen en wilden we alleen elkaar nog. Na 3 maanden kwam er een scheur, echter hier vochten we ons uit. Vanaf dat moment heeft ze me steeds hoop gegeven met dingen die ze zei als we samen waren; ''zullen we samen naar Frankrijk verhuizen en daar oud worden?'' ''Kunnen we de tijd niet stil zetten en voor eeuwig met elkaar zijn?'' Om enkel maar wat dingen te noemen en zijn duizendtal dingen in vergelijkbare trend gezegd.
Het laatste half jaar was intens, we zagen elkaar 4x per week en sliepen ook zo vaak bij elkaar. Vrienden met een relatie zagen het vriendinnetje niet eens zo vaak. Kookten samen, deden leuke dingen, etc etc, relatieachtig dus. Uiteindelijk wilde ze niet meer verder omdat ze twijfelde. Het lag niet aan mij, maar aan haar. Ik verdien beter, je bent zon lieve jongen, te lief voor mij. Ik claim je teveel. Ik denk dat er iets beters op mij wacht, eigenlijk al de punten die hierboven staan beschreven. Zelf heb ik ook al een aantal keer aangekaart of ze bindingsangst had, echter dit heeft ze niet, zegt ze stellig. Ze ontkend dat ze een probleem heeft en daardoor laat ze een spoor van destructie achter. Ik wilde met haar vechten, ook voor/aan mezelf om het te laten werken.
Ze wilden hier niets van weten en vrijwel direct daarna besloten we te stoppen en kwam er aandacht van een ander die het gat vulde. Het is voor haar een uitweg, een uitweg om geen relatie aan te hoeven gaan. We hebben elkaar nog 1 weekend gezien, voelde gewoon goed en hetzelfde als altijd. Daarna contact verbroken, maar ze bleef contact zoeken. Elkaar nog paar keer gezien en toen heb ik de stap gezet om alles te blokkeren, en haar toe gezet mij te blokkeren.
Dit is enkele weken geleden gebeurd, het loslaten gaat niet helemaal en we hebben bij vlagen nog contact.
Ik ben het spoor bijster, maar weet dat ik verder moet. Zonde van zon ongelooflijk fijn jaar.
Reactie infoteur, 15-02-2016
"What is love? The total absence of fear, said the Master. What is it we fear? Love, said the Master." ~ Anthony de Mello
Eefje, 08-01-2015
Twijfels… kwam het door mij? Iets verkeerd gezegd/gedaan. Na twee maanden intensief appen en elkaar een paar keer hebben ontmoet word ik uit het niets geblokt… De dag voordat we elkaar zouden ontmoeten… Ondanks dat de relatie kort was ben ik helemaal uit het veld geslagen. Verdrietig en boos en kan geen kant op met mijn gevoel… Mijn gevoel van eigenwaarde is gedaald naar 0.0. Hoe kan ik hier mee dealen. Iemand tips? Hem confronteren? Ik weet het niet…
Reactie infoteur, 31-01-2016
"Fear makes strangers of people who would be friends." ~ Shirley Maclaine
Anoniem, 08-01-2015
Voor de mensen die denken dat iemand met bindingsangst "niet spoort".
Dit artikel is zo herkenbaar voor mij. Alleen zie ik mezelf niet als slachtoffer. Ik had gehoopt er samen uit te komen omdat ik al heel snel merkte dat hij bindingsangst had heb ik alles gedaan wat in mijn macht lag om het hem makkelijker te maken. Zo heb ik het " naampje" weggehaald en gezegd dat ik nergens heen ging dat die gewoon moest genieten van wat we hadden zonder teveel na te denken over wat het was. Ook benoemd dat ik geen antwoord binnen een bepaalde tijd verwachten omdat ik het ook fijn vond zoals het ging en in me hart wist dat wat wij hadden echt was en dat hij meer tijd nodig had dan ik en door geduld te hebben het allemaal wel op zijn pootjes terecht kwam.
Het was letterlijk liefde op het eerste gezicht we leerde elkaar kennen en meteen was die klik er en hadden we zowel diepgaande gesprekken als heel veel lol. Toen ik hem bekende dat ik hem toch wel leuk vond wees die me af ik kon wel door de grond zakken maar ik had duidelijkheid. een week later gingen we " huiswerk" maken maar we hadden het veel te gezellig voor huiswerk we kwamen uit het niets steeds dichter bij elkaar liggen en hij zoende mij en noemde me na die zoen meteen zijn "aanhang" diezelfde week begonnen zijn twijfels: is het vriendschap of liefde? Ik stelde hem elke keer gerust door te zeggen dat ik geen antwoord nodig had dat ik het mooi en fijn vond zoals het was en besloot het "naampje" weg te halen en zei hem laten we zien waar het schip strand en genieten wat nu is. Dit ging heel lang goed we waren veel samen hadden lol waren intiem en hadden goede gesprekken.
Zo vertelde hij mij dat ik de mooiste persoon was in zijn leven en benoemde dat er nog noooit iemand zo belangrijk is geweest en dat hij dat lastig vond om mee om te gaan dat het iets nieuws was. Hij had vooral heel veel opvlakkige contacten waarvan die wist dat ze er niet waren en zo benoemde hij ook dat hij daar steeds minder waarde aan ging hechten. Hij dronk steeds minder biertjes en ging steeds minder stappen. Van mij mocht hij maar hij wilde dit zelf niet meer. Zonder dat er aanleiding toe was huilde hij en was hij bang mij te verliezen of maakte hij zichzelf gek door te denken dat hij mij ging verliezen.
Uiteindelijk kwamen die twijfels weer steeds vaker terug en benoemde hij dit hij dacht dat alles een " bevlieging" was. En hij ging zich irriteren aan mijn karaktereigenschappen die hij een halfjaar geleden nog zo mooi vond en leuk. Ik zei hem dat ik niet degene was die veranderde dat ik nog steeds dezelfde was maar dat hij degene was die veranderde waardoor het leek alsof ik dat deed. Ik heb benoemd dat ik vermoede dat hij bindingdangst had en dat het niet erg zou zijn dat ik bereid was er samen uit te komen hoe moeilijk het ook zou zijn.
Hij ging steeds meer afstand creëren de ene keer wilde hij me minder zien dan weer minder spreken. en als ik dan zelf wat afstandelijker was dan deed hij er alles aan om onze band weer recht te trekken maar dan ervaarde hij dit als " te echt" en dan ging die me weer wegduwen.
hij kreeg weer steeds meer behoefte aan die oppervlakkige contacten waar die eigenlijk geen waarde meer aan hechten omdat hij daar zijn masker op kon zetten en zich sterk kon voelen zonder dat iemand dit zou zien en ik was degene die er doorheen prikte en het zag en daardoor ging hij zich zwak voelen.
het stappen en drinken was weer veel interessanter dan mij. Hij leerde zelfs een meisje kennen tijdens het stappen dit steekte maar tegelijkertijd wist ik dat dit een uitvlucht was. hij vroeg om ruimte zodat hij alles op een rijtje kon zetten en weer heel even zichzelf sterk kon voelen. Ik zei hem dat ik dat wilde doen niet om dat ik het wilde maar om hem daarmee te laten zien dat ik genoeg om hem geef om hem los te laten en dat ik nergens heen ga maar dat ik het vooral moeilijk vond om te zien dat hij zoveel meer waard is dan die oppervlakkige contacten en dat hij meer verdiende dan dat. Het "tijdelijke" afscheid was intens hij hield me vast zoals die me nog nooit heeft vastgehouden hij huilde. hij riep wel 10 x " ik moet gaan schat" om vervolgens nog niet te kunnen loslaten. Het deed me verdriet om te zien hoe moeilijk hij het had omdat ik nogmaals ook in moeilijke tijdens naast hem zou blijven staan. Hij heeft mij gezegd dat hij pas terug komt wandelen als hij zeker weet dat hij mij geen pijn meer kan doen. Nu hebben we dus even geen contact het doet pijn maar ik weet dat ik belangrijk genoeg ben voor hem om op een dag weer terug te wandelen.
Ik haat hem niet. ik heb gezien hoe hij worstelt en hoe hij tegen zijn gedachtes gevochten heeft en ik wil de nadruk leggen op " HIJ DEED HET NIET EXPRES" hij heeft net zoveel verdriet en verwarring gehad als mij. en ik hoop dat mijn geduld loont. en dat er een dag gaat komen dat hij zijn definitieve antwoord krijgt op de vraag " is/was het nou liefde of vriendschap" ik denk dat mensen met bindingsangst ook niet zo goed het verschil tussen verliefd en liefde weten. Verliefd is leuk maar liefde gaat veel dieper dan dat.
Reactie infoteur, 15-02-2016
"If we begin with certainties, we shall end in doubts; but if we begin with doubts, and are patient in them, we shall end in certainties." ~ Francis Bacon
Anoniem, 08-01-2015
Notabene moet je onthouden dat de mensen met bindingsangst niet slachtoffers maken maar zelf ook slachtoffer zijn want het zijn de liefste en mooiste persoonlijkheden die zichzelf veel te kort doen met al die oppervlakkige contacten. die zoveel meer verdienen dan dat.
Reactie infoteur, 31-01-2016
"Most people don't have that willingness to break bad habits. They have a lot of excuses and they talk like victims." ~ Carlos Santana
Cretienne, 28-12-2014
Zo herkenbaar, sinds ruim een jaar heb ik een relatie met een man met bindingsangst. Nu drie weken geleden heb ik er een punt achter gezet, na de zoveelste bewering, dat hij me niet kan bieden wat ik nodig heb. uiteindelijk is dat natuurlijk ook zo hoewel,
hij als hij terug komt steeds aan geeft me niet te kunnen missen, het voor doet komen dat ik de liefde van zijn leven ben,
maar even goed na een aantal maanden zijn stutten trekt met dezefde bewering dat hij me niet kan bieden wat ik nodig heb,
dit maakt een wrak van je, omdat je het allemaal niet begrijpt. Uit zelfbescherming en tot inzicht gekomen dat het werkelijk niets uit gaat halen een dikke punt gezet, Ben nu bij mezelf de schade die hij zeker aangericht heeft, aan het herstellen.
Wat ik ook zeker weet dat ik sterk in mijn schoenen moet blijven staan en bij mezelf moet blijven. dat gaat me nu denk ik wel lukken,
jammer dat ik dit allemaal op mijn leeftijd nog mee moet maken, dacht nog een leuke oude dag te hebben, nooit eerder van bindingsangst gehoord, maar weet nu in elk geval wat het is.
Vriendelijke groet Cretienne
Reactie infoteur, 01-02-2016
"Some people push people away because they don't want to get hurt. Some people push people away because they got hurt."
Mar, 15-11-2014
Ik vind dit artikel persoonlijk wel heel oppervlakkig. Mensen met bindingsangst worden afgebeeld als mensen met een verschrikkelijke persoonlijkheid. Ze zien problemen, maar doen er lekker niets aan omdat ze 'er niet voor gaan'.
Ik heb geen officiële diagnose, maar ik merk duidelijk dat ik een sterke vorm van bindingsangst heb.
Oppervlakkige vriendschap, gezellig praten, mijn eeuwig vrolijke en sarcastische maskertje gebruiken, dat kan ik.
Zodra iemand daar doorheen wil prikken en ik een echte vriendschap met iemand aanga (wat nog verre is van een relatie), bezorgt dat me zo enorm veel stress en anxiety dat ik uiteindelijk, zonder dat ik het wil, mensen weer wegduw.
Het voelt verschrikkelijk, en dan zijn er mensen die zeggen, gewoon erdoorheen duwen. Ik heb dat geprobeerd, minstens een halfjaar, tot ik helemaal kapot en suicidaal was van de stress. En weer is het me niet gelukt om iemand bij me te houden, terwijl ik dat zo graag wil. Liefde en een relatie? Je ziet geen enkel artikel over bindingsangst waar het niet in voorkomt, maar voor mij is dat totaal onbereikbaar.
Wrijf het er nu nog eens in dat het door een rotpersoonlijkheid komt dat ik niemand binnen kan laten, want daardoor voel ik me zo veel beter…
Reactie infoteur, 01-02-2016
"Love takes off masks that we fear we cannot live without and know we cannot live within." ~ James Arthur Baldwin
Erik, 19-09-2014
Ik ben het met Henkie eens. Ik (vermoed) dat ik zelf ook een vorm van bindingsangst heb. Hier wordt echter gesuggereerd dat mensen met bindingsangst vreselijke, manipulatieve wezens zijn waar je zeker nooit me moet aanpappen. Er wordt geen woord gerept over het feit dat mensen met bindingsangst daar zelf ook vaak enorm van balen en ervan af willen komen (ikzelf in ieder geval wel). Ik wil zelf graag een relatie en "huisje-boompje-beestje" zegmaar, maar zodra er zich een kans voordoet voor ook maar een begin (ik breek de relatie meestal af voordat het uberhaupt het woord "relatie" mag dragen, omdat het de ander later nog meer pijn zal doen), bekruipt een verschrikkelijke angst me. Ik WIL het enorm graag, maar iedere keer lijkt de grond onder mijn voeten weg te zakken als het "moment supreme" daar is. Dan ga ik twijfelen, mezelf afvragen of ze wel "goed past" of ik niet "een beter iemand" zal vinden, of ik voor lange tijd gelukkig met haar kan zijn, en of ik mijn vrijheid nog wel zal houden. Zodra het intiemer wordt (zegmaar, handen vasthouden, knuffelen, etc. nog niet eens pratend over seks/zoenen/etc.) wil ik eigenlijk graag zo gauw mogelijk er met de staart tussen de benen vandoor gaan. Echter heb ik verder wel dezelfde emotionele en seksuele behoeftes als ieder ander, en dus leef ik als het ware in een soort van paradox. In een relatie (of iig het begin daarvan) ben ik bang en wil ik het afbreken, maar single voel ik me eenzaam en ongelukkig en verlang ik naar een partner. Ik zou niks liever willen dan van deze verschrikkelijke angst af komen en gewoon zonder het voor mezelf EN de ander te verpesten verliefd te kunnen zijn.
Reactie infoteur, 01-02-2016
"Never let the sadness of your past and the fear of your future ruin the happiness of your present."
X., 14-09-2014
Ik heb zelf ook bindingsangst. Dit artikel is niets meer en niets minder dan een en al herkenning. Doet best pijn om te lezen. Confronterend. Wordt 'ns tijd om te veranderen…
Reactie infoteur, 15-02-2016
"Change before you have to." ~ Jack Welch
Henkie, 11-09-2014
Ik vind het persoonlijk een nogal beschuldigend en met de vinger wijzend artikel. Ik heb zelf ook een vorm van bindingsangst. Maar die wordt totaal nergens in dit artikel besproken. Ja ik weet 100% zeker dat ik met mijn vriendin verder wil. Ik wil haar voor nog geen goud kwijt! Maar de volgende stap (samenwonen), beangstigt mij verschrikkelijk! Angst dat het niet goed zal gaan. Angst dat er allerlei problemen zullen ontstaan. Angst ruzie te krijgen omdat we voortaan dagelijks op elkaar lip zullen zitten. Angst haar geen goede toekomst te kunnen bieden. Angst voor alle gevolgen als het inderdaad niet goed gaat. Het gevoel de relatie op het niveau te houden zoals het is, juist omdat het zo goed gaat, is overweldigend! Ik heb besloten mijn angsten te confronteren en toch de stap te maken. Door volledig open en eerlijk tegen mijn vriendin te zijn over mijn angsten, hoop ik ze uiteindelijk te overwinnen. Zelfs al ben ik me er wel degelijk van bewust wat voor gigantische schade het bij mij zal aanrichten als mijn angsten uiteindelijk gegrond blijken te zijn. Dit artikel geeft mij het gevoel dat mensen met bindingsangst als "players" worden bestempeld, terwijl degene die zich er wel degelijk van bewust zijn, er vaak vreselijk mee zitten en niets liever willen dan er vanaf te komen!
Reactie infoteur, 01-02-2016
"True love is taking the risk that it won't be a happily-ever-after." ~ Cara Lockwood
Wendy, 19-08-2014
Beste, sinds een half jaar ga ik met iemand met bindingsangst. Ik heb mijn man voor hem verlaten, maar ook omdat ik zelf klaar was met mijn huwelijk. Vanaf dat moment begon het afstoten. Lang verhaal kort, hij zegt nu bij een psycholoog te lopen om van zijn bindingsangst af te komen, hij wil dit zelf niet met en wil ook gelukkig zijn. Is dit mogelijk met de juiste begeleiding of geloof ik nog steeds in een illusie?
Reactie infoteur, 01-02-2016
"When two people dream the same dream, it ceases to be an illusion." ~ Philip K.D.
Su, 07-08-2014
Wat een feest der herkenning! Ik ontmoette een man via een datingapp. Hij was meteen zeer openhartig over oa zijn slechte jeugd waarin hij mentaal en fysiek werd mishandeld. Ook nog een slechte relatie gehad waarbij de vrouw hem verliet zodra ze zwanger was. Naar mij toe liep hij gelijk heel hard van stapel. De mooiste liefdesverklaringen kreeg ik. Ik gaf aan dat het mij wat snel ging. Dat begreep hij helemaal. Wilde alles doen om mij toch maar te kunnen blijven zien. Tot ik begon aan te geven hem toch ook wel leuk te vinden. Ineens werden zijn berichtjes afstandelijker. Toen ik er iets over zei kwam hij met ' ik ben wel verliefd maar het wordt niet sterker '. In zijn volgende bericht begon hij erover dat hij wel eens bindingsangst zou kunnen hebben. Dat hij zelf ook niet snapte waar hij mee bezig was aangezien ik alles had wat hij zocht in een vrouw. Ik begreep er niets van en wilde graag meer uitleg. En hem nog eens zien om te kunnen praten. Aanvankelijk wilde hij dit ook. Maar wanneer ik vroeg wanneer dan kreeg ik plots te horen dat hij gestoord werd van mijn berichtjes. Dat ik bezig was de muur die hij om zich heen aan het bouwen was nog hoger te maken. En er ook even geen zin in had om me snel te zien. Daarna heb ik niks meer van hem gehoord. Heb zelf nog wel een paar berichtjes gestuurd. Maar daar reageert hij tot nu toe niet op. Als ik het bovenstaande lees dan ben ik ws beter af zonder hem. Maar zo voelt het niet. Ben er erg verdrietig over. Ik vind het heel moeilijk om hem met rust te laten. Is dit wel het beste vraag ik me af? Heeft zo'n relatie dan echt nooit kans van slagen? Of weet ik dat antwoord al diep van binnen…
Reactie infoteur, 01-02-2016
"Pain changes people, it makes them trust less, overthink more, and shut people out."
Ml, 03-08-2014
Ik wil ook graag mijn verhaal doen en hoop op reactie. Ik ga sinds een kleine 6 maanden om met een man die ik ken van vroeger. Dat wil zeggen; we hebben elkaar nooit goed gekend maar delen een groot stuk verleden qua afkomst en vriendenkring. Het voelde zogezegd meteen vertrouwd. Er was vanaf de eerste ontmoeting, 6 maanden geleden, een enorme aantrekkingskracht en we hebben vanaf het begin seks met elkaar gehad. Ik werd snel verliefd maar hij hield vanaf het begin de boot af. Waarschuwde dat hij eigenlijk alleen wilde zijn na een relatie van 25 jaar, gevolgd door een ongelukkige verliefdheid van ongeveer een jaar. Die laatste relatie was 2 maanden voor onze eerste echte date afgelopen, zei hij. Ondertussen zagen we elkaar wanneer mogelijk, wat niet altijd eenvoudig was ivm werk en (mijn) kinderen. We hadden de eerste maanden genoeg aan elkaar en wilde onze (ex-)gezinnen niet meteen confronteren met een nieuwe partner. We waren het erover eens dat we niets wilden overhaasten. Ik had mijn laatste lange relatie (10 jr) ook nog maar net verbroken.
Ik werd echter steeds verliefder, tot op het punt dat ik me realiseerde van hem te houden en oud te willen worden met hem. Zodra ik echter uiting gaf aan mijn gevoelens, werd hij stil en verdrietig. Gaf aan zich verstikt te voelen. Het suffe is dat ik hem ook nog eens heel goed begrijp. Ik weet hoe hij met zichzelf worstelt, het enorme schuldgevoel wat hij nog naar zijn eerste vrouw heeft. De angst dat 'alles' weer opnieuw begint, de weerstand tegen nieuwe verantwoordelijkheden aangaan, de angst dat ik 'afhankelijk' van hem wordt. Het verstikt hem. Terwijl ik begripvol ben, en hij al huilend zijn verhaal doet, zegt hij gerust dat het allemaal nooit serieus bedoeld was met mij en dat ik veel te hard ga en teveel wil. Als ik dan, inmiddels ook huilend, vraag of we dan beter kunnen stoppen, zegt hij me niet kwijt te willen, nooit gedacht had dat ik zo'n geweldige vrouw was, dat ik zo ontzettend goed bij hem pas (wat ook zo is in mijn ogen).
Ik ben nu net terug van bijna 3 weken vakantie met hem. De vakantie was fantastisch. Hij laat me mooie plekjes zien, hij neemt me mee uit eten, we wandelen langs het water en vrijen de sterren van de hemel. Maar als hij telefoon krijgt van een vriend of van zijn ex-vrouw zegt hij niet dat hij met mij is. Alleen als hij er echt niet onderuit kan, zegt hij iets over me. Maar hij blijft zo vaag mogelijk. Op de laatste avond (kan je nagaan) hield ik het niet meer en zei hem van hem te houden, hem te zien met al zijn tekortkomingen en hem nog steeds te willen, en dat we het zo fijn hebben samen, dat ik gelukkig van hem wordt. Alsof er een muur tussen ons inzakt, we liggen in bed en hij ligt passief languit terwijl ik lichamelijk contact probeer te houden. Ik heb behoefte aan bevestiging en intimiteit, terwijl ik hem weg voel glijden. Hij doet niets om mij gerust te stellen, ook niet als ik het hem expliciet vraag. Nee, hij heeft het benauwd. Waarom moet hij iets zeggen, zie ik dan niet dat hij ook gelukkig is als we samen zijn? Waarom is dat niet genoeg, vraagt hij mij. Ik ga hierdoor aan mezelf twijfelen. Wil ik inderdaad niet te snel, teveel? Ik probeer hem uit te leggen dat ik niet meer wil in de praktijk, dat ik tevreden ben met de frequentie waarin we elkaar zien, dat ik hem niet wil claimen. Maar dat ik me ook mijn spreekrecht niet wil laten ontnemen door zijn angst. Ik ben er ook nog en ik wil mijn gevoel wel uiten. Ik praat tegen dovemansoren. We vallen moe in slaap en de volgende dag ga ik naar huis. We praten nergens meer over maar als ik weg ga, vraagt hij me aan de leuke dingen die we gedaan hebben te denken en niet aan dat hij een stomme lul (zijn woorden, sorry) is…
De afgelopen 2 dagen hebben we summier sms-contact maar belt hij me voor het slapen en bij het opstaan bel ik hem. Als ik dan vanmiddag een smsje stuur dat ik hem mis… geen reactie… het erge is dat ik mezelf dan nog kwalijk neem dat ik dat smsje überhaupt gestuurd hebt (je weet toch dat hij niet weet wat hij dan moet zeggen…) Wat moet ik met deze man? Hij zegt dat ik spoken zie, dat hij er zelf ook van baalt dat hij het zo benauwd krijgt omdat hij echt wel ziet hoe goed we passen. Als ik vraag 'hou je van me?' zegt hij 'ja', zo ook als ik vraag of hij in ons als stel gelooft. En daar houd ik me dan maar krampachtig aan vast. Dom of niet?
Reactie infoteur, 16-02-2016
"No matter how good of a woman you are, you will never be good enough to a man who isn't 'ready'."
Sanne, 03-08-2014
Het zijn allemaal levenslessen, trap je er in, dan heb je zelf misschien ook wel bindingsangst en val je op de afwijzing en kun je daarna zeggen dat je een foute man of vrouw had en het slachtoffer spelen, maar het feit is dat als je goed over jezelf denkt of geleerd heb ( we kunnen onszelf veranderen en leren) zo te denken, dan had je die persoon niet eens leuk gevonden of gelijk na de eerste date geweigerd. Je zoekt op wat je zelf denkt dat je verdient en dat gaat niet altijd bewust,
Reactie infoteur, 02-02-2016
"Love is not a game to play with." ~ DarwinC
Gedoe, 17-06-2014
Ik herken het. Nu pas. Ik, man, 46 jaar, al 25 jaar samen met mijn vrouw, heb ook bindingsangst. Emotionele verwaarlozing en seksueel misbruik in mijn jeugd. Altijd geklooi gehad met andere vrouwen, nu al tijdje niet meer sinds gebroken hart na een affaire. Vrouw weet van niks. Maar nu voel ik me constant rot. Bindingsangst is ook heftig voor de man die het heeft. Ik denk dat ik al mijn hele leven mijn moeder mis en ik dat nog nooit heb geaccepteerd.
Reactie infoteur, 01-02-2016
"Indifference and neglect often do much more damage than outright dislike." ~ J.K. Rowling
Just Me, 17-06-2014
Wat een herkenning, tot het moederskind toe, zich zelden aan afspraken houden, Zijne "vriend"ging voor, was een alcoholist, hij beschuldigde mij van mentale stoornissen, omdat ik het niet meer trok, zijn gestoorde exen, allemaal verbroken relatie's, mij constant wantrouwig maken om daarna weer te zeggen, dat ik veel te wantrouwig was en een leven met mij niet mogelijk was.Altijd ruzie uitlokken, zeggen iets te doen maar het gewoon niet doen, zodat ik weer ruzie maakte en alles weer aan mij lag.
En dan mij beschuldigen van bindingsangst (omdat ik dat ooit eens voor te lachen zei) verlatingsangst, borderline, rare gedachtegang, hij kon elk verhaal een draai geven, geloven doe je ze niet meer he. Er was maar 1 vrouw belangrijk in zijn leven en dat was… zijn moeder!
Reactie infoteur, 15-02-2016
"You can be the perfect woman and you will still never be good enough in the eyes of an immature man."
Henk, 26-05-2014
Beetje jammer dat dit over mannen gaat, niet over vrouwen. Misschien is het wel voor beide geslachten van toepassing, maar maak dan dat onderscheid niet in de tekst.
Reactie infoteur, 26-05-2014
Nb: In de eerste alinea 'bindingsangst in de praktijk' staat duidelijk beschreven dat het artikel ook andersom kan worden gelezen.
Maris, 06-05-2014
@ Jill. Ik begrijp je absoluut! Ik heb dan niet zoiets vreselijks meegemaakt wat jij hebt meegemaakt maar ik herken me wel heel goed hoe je jezelf omschrijft. Het gekke is alleen dat ik een relatie heb gehad van 4 jaar en daar zelfs mee heb samengewoond. Ik was 14 jaar toen ik met hem kreeg en ben op me begin 18e gaan samen wonen. Ik heb eerst 2 jaar lang met dezelfde persoon een knipperlicht relatie gehad van maximaal 2 weken per keer. en dat 2 jaar lang. Ik werd altijd bang als we naar familie moesten gaan of dat hij me beveel om met hem af te spreken. Ik kreeg het dan "spaans benauwd". Ik zei na 2 jaar dat het echt genoeg was en dat ik me niet zo moest aanstellen en heb toen uiteindelijk 2 jaar lang een vaste relatie gehad met hem, maar dat ging niet zonder slag of stoten. ik heb altijd momenten gehad dat ik me geweldig voelde bij hem, dat hij de ware was. en de dag erna wou ik het uitmaken. Die gedachten en gevoelens maakte mij zo bang. het idee dat ik gelijk op me 17e/18e vast zat aan 1 persoon. Hij was dan ook me 1ste echte liefde.
Maar voor hem heb ik heel veel "1 dag's vliegen" gehad. Zodra ik ook maar iets van verplichting voelde benauwde mij dat. Toch wil ik dolgraag een vriendje en ben ik echt opzoek naar de ware, maar als ik eenmaal denk die gevonden te hebben klap ik dicht.
Ik heb ook 8 jaar lang een onbeantwoorde liefde gehad. ik heb alles geprobeerd om mijn liefde te tonen aan hem, maar het werd elke keer abrupt afgekapt door diegene. Ik denk dat het een hele impact heeft gehad op mij.
Ik ben door me laatste vriendje erachter gekomen dat ik een vorm van bindingsangst heb. Ook met hem had ik een knipperlicht relatie van een jaar. Hij kwam ermee aanzetten of ik toevallig geen bindingsangst had. Ik had geen idee wat "bindingsangst" was. Ik ben het gaan opzoeken en ik kon mezelf heel veel terug vinden in de symptomen en verhalen. Ik ben zelf toen ook gaan nadenken wat de oorzaken hiervan zouden kunnen zijn. Hierboven heb ik ze genoemd naar mijn idee. Ik heb na deze ontdekking echt geprobeerd om de relatie goed te krijgen. Maar niets hielp… of ik wou/ deed het niet. uiteindelijk werd ik gek van mijzelf dat ik definitief een einde eraan heb gemaakt. En de liefde van een nieuwe vlam deed mijn ex helemaal vergeten. Alleen ben ik erachter gekomen dat hij ook bindingsangst heeft. maar ik een veel ergere mate dan dat ik heb. Daarom heb ik deze site weer opgezocht voor tips.
Heeft iemand nog tips? Of kan iemand zich vinden in mijn verhaal?
Reactie infoteur, 16-02-2016
"You cannot find peace by avoiding life."
Chantal, 17-04-2014
Dit artikel past precies bij de man op wie ik al sinds vorig jaar oktober gek ben. In de kleine 1,5 maand dat we echt wat hadden. en daarna zijn we blijven rommelen met elkaar. Deze man heeft nooit lange relaties gehad wel samen gewoond 8 jaar met een vrouw. Maar daarvoor en daarna korte relaties paar weken/paar maanden. Maar ook deze man heeft een muur om zichzelf heen gebouwd waar ik nooit echt door heen kon komen. En het mocht dan ook niet al te serieus worden de relatie.
Reactie infoteur, 01-02-2016
"There's a difference between 'love' and 'like'. If you like a flower you'll pick it but if you love a flower, you'll water it everyday."
Jill, 09-01-2014
Ik vind dat bindingsangst door het artikel hierboven een beetje vergeleken wordt met narcisme. Ik zie bindingsangst niet zo slecht, maar pure zelfbescherming. Ik ben als klein meisje heel jong mijn moeder verloren aan zelfmoord en dat is voor mij altijd zo'n onverwachts gemis geweest dat ik nooit echt een liefdesrelatie aan heb durven gaan.
Liefde is voor mij te moeilijk omdat ik bang ben het weer plotseling te verliezen. Ik kan voor iemand willen gaan, maar ook ineens weer wegvliegen. Daar bescherm ik me altijd voor. Ben ik de enige die het zo ziet?
Reactie infoteur, 13-01-2016
"It's not the future that you're afraid of. It's repeating the past that makes you anxious."
J., 04-01-2014
Hallo,
Ik ben een man van 31 en zie heel veel terug in dit artikel. Ik heb hier zelf ook last van. Ik heb enkele maanden plots een einde gemaakt aan een relatie die voor andere een voorbeeld relatie was, alles liep goed, ze kon met iedereen door een deur, nooit problemen gehad. we woonden net samen en waren zelfs aan het kijken naar een nieuw huisje. Maar plots… Krijg ik het benauwd, alles wordt nu echt definitief en dit heeft ervoor gezorgd dat ik plots de relatie heb verbroken.
Iedereen kijkt mij scheef aan want dit kon toch niet beter, en ik hoorde regelmatig de vraag: wat zoek je dan wel? Eerlijk gezegd: ik weet het niet… En ik twijfel nu of ik weer de juiste beslissing heb genomen…
Als ik terugkijk naar mijn opvoeding dan zie ik wel wat signalen. Ik heb de beste band met mijn moeder en toen ik 18 was zijn mijn ouders bijna uit elkaar gegaan door ontrouw! En het ergste van dit, het was mijn moeder, met wie ik de beste band had… Dit heeft mij blijkbaar toch geraakt en nu begin ik te beseffen dat het ook wel eens de reden kan zijn voor dit alles…
Daarnaast heb ik er ook een ander idee over. Graag hoor ik wat jullie daarover denken. Ik ben heel erg zelfstandig, ik hou van reizen, het liefst alleen! Dit heeft te maken met spanning, ik kom graag in nieuwe omgevingen en ontmoet graag nieuwe mensen. Dit hoeven niet percee vrouwen te zijn maar t gaat mij over de vrijheid en over het onbekende wat kan gebeuren. Misschien zoek ik ook wel het perfecte, want ik ben ook nog eens erg kritisch op wat ik wil. Misschien wel te!
Maar… Nu komt het, de mens is van nature geen monogame diersoort! Zoals vele andere diersoorten op deze planeet. Ik denk dus ook dat bij sommige mensen deze drang ook zeker een rol kan spelen en een keuze om voorgoed bij 1 iemand te zijn kan dan afschrikken. Dat klinkt
misschien als een excuus maar denk er maar eens over na. Ik ben benieuwd wat jullie daarop te zeggen hebben.
In ieder geval bedankt voor het lezen van mijn verhaal, ik ga verder piekeren over mijn keuze. Moet ik voor het goede gaan wat ik had, of wil ik echt op zoek naar wat beters, als dat er is…
Gr. J
Reactie infoteur, 01-02-2016
"Sometimes people throw away something good for something better, only to find out later that good was actually good enough and 'better' never even came close."
Finn, 20-12-2013
Ikzelf ben een vrouw (41) en herken me erg in wat hierboven beschreven wordt. Ik ben dus zelf iemand met bindingsangst en heb hierdoor al heel erg veel vernieling aangericht.
Ik heb lang gedacht dat ik altijd de verkeerde maanen tegenkwam, zoals jullie hierdonder massal omschrijven en dat het dus niet zozeer aan mij ligt, tot dat iemand mij op mijn eigenl probleem wees. Ik denk dat het bij mij eerder komt door het het mislukken van mij eerst lange relatie rond mijn 25ste (6 jaar), met als gevolg een reeks mislukte realties achteraf (ik kom uit een warm nest en heb niet het gevoel dat het uit mijn jeugd komet).
Ik zit nu (maar weer eens) in een nieuwe relatie sinds enkele maanden en heb me al behoorlijk moeilijk opgesteld naar mijn partner, die soms echt ten einde raad is en erg zijn best doet. Ik herken me vooral in de volgende types: eeuwige twijfelaar, ruzie als excuus, fladderaar, het ligt niet aan jou…
Ik weet dat er veel gelezen kan worden over bindingsangst, maar helaas worden er weining oplossingen geboden. En dat is waar ik nu echt naar op zoek ben, want ik ben mijn eigen gedrag grondig beu. Het probleem is ook vaak dat iemand met bindingsangst vaak aangetrokken wordt door anderen met bindingsangst (die dat dan zelf helemaal niet bij hunzelf herkennen) wat het probleem nog complexer maakt. Dat lees ik hier ook uit de vele reacties, misschien hebben jullie er ook wat aan om bij jezelf te kijken. Want ik herken me bv erg in de reactie van Sandra hieronder, ik heb zelf ook in deze situatie gezeten. Ook heb ik het idee dat ik de vlooien heb gekregen door om te gaan met mannen die zelf een grote bindingsangst hebben. Ik had het volgens mij niet als jonge vrouw, maar heb het gekregen door de verwoestende schade die relaties kunnen aan richten. Dus allemaal erg ingewikkeld.
Al iemand tips hierover heeft die toch enigszins kunnen helpen? Een goede therapeut, die heel gericht kan helpen…
Alle feedback is welkom! (ik vind het erg jammer dat weinig hoopvolle reactie te lezen zijn…)
Reactie infoteur, 01-02-2016
"If you don't love yourself, you'll always be chasing after people who don't love you either."
Sandra, 15-12-2013
Eindelijk na anderhalf jaar is mijn bindingsbange man met de noorderzon vertrokken. Het eerste half jaar was geweldig, grandioos. Daarna begonnen de problemen… Precies zoals in het artikel staat beschreven. Een jaar lang aangemodderd, wel-niet, aantrekken-afstoten… Ik nam met steeds minder genoegen, en steeds was het hem toch nog teveel… Ik ging er psychisch aan onderdoor. Huilde op gegeven moment de hele dag door omdat ik 't maar niet kon begrijpen waarom hij zo doet. Uiteindelijk bij psycholoog terecht gekomen. Ik weet nu. Het is een foute man. Ook al gaat veel bij hem onbewust… Het zal nooit wat worden… Zelfs het minimale van elkaar maandelijks een paar uurtjes zien, is hem te veel. Benauwt hem. En hoe gezelliger het is, hoe stiller hij daarna is. Het wordt nooit beter, dames. Mijn ervaring is, het wordt alleen maar slechter. Je raakt gefrustreerd, boos, gaat dingen zeggen die je normaal nooit zou zeggen, je zelfvertrouwen zakt naar dieptepunt. Echt erg hoor. Ga niet net als ik een jaar lang kutten (excusez le mot) met zo'n man. Zo zonde van je tijd. Want het leidt echt tot niets. Geloof me.
Als ik het moeilijk heb en hem mis, lees ik dit artikel weer eens… En dan weet ik, het is hopeloos… Wees sterk…
You don't stop loving someone,
You just learn to live without him.
Heel veel sterkte aan alle dames die nu nog aan het loskomen zijn.
Mijn advies: cold turkey gaan. Geen contact meer opnemen, niet reageren. Klinkt moeilijk. Is moeilijk.
Het schijnt zo te zijn als je het 21 dagen volhoudt, je je hersenen hebt geherprogrammeerd. Ga anders een maand op vakantie ver weg, waar geen wifi is…
xxx
Reactie infoteur, 01-02-2016
"Don't be afraid of losing someone who doesn't feel lucky to have you."
Eden, 11-12-2013
Ene Inge zegt in 2012 dat je begrip moet hebben met die mannen/ vrouwen die een rotjeugd hebben gehad en bindingsangst vertonen, nou beste meid dat heb ik 20 jaar gedaan ik dacht dat mijn liefde hem wel zou laten voelen dat het ook anders kan, dat ik hem trouw ben en hem nooit in de steek zou laten. Weet je wat mijn beloning was? 7 buitenechtelijke relatie's en wat ik niet weet, afwijzing en uiteindelijk verdween hij. Het is niet te doen geloof mij maar ik heb mijn mooiste jaren aan hem geschonken en uiteindelijk aan de kant gezet. Het zal niet beteren wat je ook doet! Goddank ben ik er weer uitgekomen en nu met veel meer zelfrespect leef ik mijn leven. Ik wens je wijsheid!
Reactie infoteur, 15-02-2016
"Just because someone desires you, does not mean that they value you."
Tamara, 08-10-2013
Een heel duidelijk artikel en zo herkenbaar. Mijn ex heeft precies hetzelfde bij mij gedaan. Ik was een sterke vrouw, maar beetje bij beetje werd ik onzekerder. Maar hij liet mij toch in hem en onze relatie geloven. Dus ik ging helemaal voor hem en dacht dat het wel goed ging komen met zijn twijfels en dat het voor hem een kwestie van wennen was. Nadat hij het had uitgemaakt kwam hij met dingen achteraf die niet herkenbaar waren en eigenlijk heel tegenstrijdig van wat hij altijd eerder zei. Ik ben er letterlijk en figuurlijk ziek van geworden. En nog wil ik hem terug en hem ondersteunen. Hij had mij zo overtuigd dat ik hem en onze relatie zo moeilijk kan loslaten.
Reactie infoteur, 13-01-2016
"People cry, not because they're weak. It's because they've been strong for too long."
Freckles, 27-09-2013
Die mannen zijn het niet waard… echt niet. Ik heb inmiddels na ruim 2 jaar al het verdriet en de ellende achter me liggen en heb een partner gevonden als nooit tevoren, die me respecteert, van me houdt, voor me gaat! Dat kansloze wel-niet is zo slopend en beschadigend! Dames, laat je niets wijs maken. Volg ALTIJD je intuïtie en ren keihard weg van zulke kerels. Het is graag, of helemaal niet zeg.
Reactie infoteur, 31-01-2016
"When you love a person all fear disappears. And when you are afraid all love disappears."
Im, 13-09-2013
(o.a. reactie op 104)
Ik vind het een goed artikel, mis nog wel een belangrijk onderdeel, wat je nl. wel kunt doen om ´samen´ te kunnen zijn met de man/vrouw (met bindingsangst) van wie je houdt.
Ik geloof steeds meer dat dat niet meer zozeer huisje-boompje-beestje hoeft te zijn. Je hoeft niet alles samen te doen, wel blijven communiceren en ja daar hoort ook kritiek bij; niets is mooier dat dan je zelf en samen kunt blijven ontwikkelen en groeien.
Reactie infoteur, 15-02-2016
"A simple talk can save millions of relationships in this world. Only if both sides will be open to make things right."
Sander, 11-09-2013
Goed artikel over hoe bindingsangst inzichtelijk gemaakt kán worden. maar, let wel, er is (helaas) in mijn ogen wel sprake van enig "fohrer" effect. Dwz dat er grote stukken van de tekst op veel mensen (weleens of vaker) van toepassing is.
Zoekt en gij zúlt vinden, en daarnaast ook nogeens selff fulfulling prophecy als je niet oplet. kan een ieder aanraden om hier bij het lezen van dit artikel rekening mee te houden. Angst, egoisme, push en pull, zijn zeer menselijke trekken.
Het is pas een ziekte of een stoornis als (respectievelijk) de weerstand laag is, of als het problematisch is. Tel daarbij op, of trek daarbij af. dat er zovelen alleen zijn.
Kortom, niet kniezen, laat je niet in de put praten en denk al helemaal niet na dit artikel. dat relaties niet aan jou zijn besteed! De goede oude "op ieder potje past een deksel" blijft wat mij betreft overeind, zelfs voor de meest hopeloze gevallen.
Gegroet, en veel liefde gewenst!
Reactie infoteur, 15-02-2016
"If you search for relationships, you will never end up in the right one. Let love find you."
Van den Berghn Johan, 01-09-2013
Niet alleen bij mannen bestaat bindingsangst, evenzo bij vrouwen. Heb zo op korte tijd enkele beginnende relaties gehad en alle drie hetzelfde probleem. Heb het zelf vlug ontdekt en ben er beginnen over praten. Na enkele gesprekken hierrond zag de andere kant het ook in… Dus, niet alleen de mannen, artikel is ietwat éénzijdig vanuit de ogen van de vrouw gezien… Niet eerlijk hé…
Reactie infoteur, 02-09-2013
Nb: In de eerste alinea 'bindingsangst in de praktijk' staat duidelijk beschreven dat het artikel ook andersom kan worden gelezen.
Gerard, 25-07-2013
Mooi geschreven. Ik herken mezelf behoorlijk in je beschrijving van 'de man met bindingsangst'. Er is echter wel één ding wat ik uitermate vervelend, generaliserend, denigrerend, etc. vind: het hele artikel lijkt geschreven te zijn als een handleiding om mannen met bindingsangst te herkennen en vervolgens van weg te blijven. Het insinueert dat een relatie met iemand met bindingsangst nep is en niet te herstellen. En sorry, maar dat is gewoonweg niet zo.
Reactie infoteur, 31-01-2016
"To fear love is to fear life, and those who fear life are already three parts dead." ~ Bertrand Russell
Edwin, 14-07-2013
Lieve vrouw, ik mis je! Je bent zo dapper geweest, je hebt het zo knap gedaan. Verlatingsangst door het vinden van mijn zielsverwant. Ik was zo verliefd dat ik het niet kon geloven, ik stond het mezelf ook niet toe. Onze ontmoeting in IJmuiden was zo bijzonder, ik wist gewoon dat zij het was. Ook zij was niet normaal verliefd op mij en ervoer de zelfde beleving als ik. De hele relatie heeft ze alles gedaan om mij blij te maken, werkelijk alles. Voor mij was al die liefde blijkbaar te veel, ik kon dat niet handelen. Helaas kreeg zij kanker, in de periode dat ik dacht dat ze niet lang meer bij me zou zijn, al toen ben ik helemaal stuk van verdriet en verlatingsangst gegaan. Juist zij heeft mij elke dag getroost en is erg dapper gebleven. In die periode besefte ik dat ik niet zonder haar zou kunnen, ik wist me geen raad als ik aan de toekomst dacht.
Gelukkig heeft zij haar ziekte overleefd en is ze schoon. Tijdens haar lange weg naar genezing was het moeilijk samenzijn, ze was erg boos op haar ziekte, ze kon dat wel eens op mij afreageren, ik kon dit niet aan door mijn eigen persoonlijke ervaringen van vroeger. Soms kon ik het even niet meer aan en ging ik weg, te lang vaak. Het feit dat ik nog alles kon en zij veel op bed moest liggen maakte haar onzeker en bang, dit uiten zich ook in uitsparen van afgunst en jaloersiteit naar mij toe, ik begrijp dit nu. Ik had daar toen geen begrip voor haar en leefde in een waas. Hoe zij zich ook voelde en hoe moeilijk ze het ook had, elke dag zorgde ze voor me.
Ondertussen in die periode was ik ook heel veel bezig met mezelf, de moeder van mijn kinderen maakte mij en mijn kinderen het leven zuur door mijn kinderen voor 4 jaar weg te houden van mij, dit belaste mij en mijn vrouw ook enorm. Door zorgen, pijn en verdriet vergat ik hoe veel ik om mijn lieve Roos gaf, ik zag het allemaal niet meer zitten, ik raakte helemaal verdoofd. Uiteindelijk ben ik op mezelf gaan wonen, ik hoopte to mezelf te kunnen komen.
Ik kwam tot mezelf, het duurde meer dan een jaar. Ik miste haar meer en meer. Ook zij gaf keer op keer aan weer samen te willen zijn met mij en het moeilijk te hebben. Helaas heb ik te veel tijd genomen voor mezelf, nu heeft zij, na 1,5 jaar, mij verteld geen contact meet met me te willen. Het is nu 3 maanden geleden, ik ben helemaal kapot van verdriet. Ik vind mezelf zo een slechte man, ik heb haar tekort gedaan. Het is moeilijk te leven zonder je zielsverwant, keer op keer heeft zij me aangegeven dat we bij elkaar horden, ik weet ook dat dat zo is, ik kon het niet goed uiten naar haar, ik was bang voor de toekomst en haar alsnog kwijt te moeten raken door die ziekte. Ik heb haar veel te weinig teruggegeven. Ik ben laf en laks geweest. Verlatingsangst maakte mijn relatie kapot.
Ik mis haar nu dag en nacht, ik kan niet zonder haar. Genezen ven ik wel nu van die verlatingsangst, de pijn die ik nu heb is groter dan de angst die ik ooit heb gekend.
Als je haar tegenkomt, wil je dan zeggen dat ik van haar hou en heel erg mis?
Edwin
Reactie infoteur, 15-02-2016
"Sometimes it's hard to love someone because you're so afraid of losing them."
Jacqueline, 18-06-2013
Hoi, ik heb dus een vriend met bindingsangst hij is degene die je beschrijft die ruzie zoekt! Hij weet t zelf al te goed en zegt dan ook je verdient bete. Maar op t moment dat ik er een punt achter wil zetten trekt ie me terug! Ik weet zelf niet meer wat te doen hou van hem maar ben niet meer gelukkig! Gevoelens niet goed genoeg zijn constant gevoel ik moet bewijzen wel echt van hem hou. telkens de afwijzingen op gebied van intimiteit knuffelen enz. Komt dit nog goed en moet ik geduld hebben of verder gaan zonder hem?
Reactie infoteur, 01-02-2016
"When you settle for just anything, you won't be happy, you just learn to live with it."
Roos, 04-06-2013
Interessant artikel, wat ik mis is hoe ga je ermee om? Wat kan je er aan doen? Meer afstand nemen? Iemand met verstand van zaken hier een aantal goede adviezen voor?
Reactie infoteur, 15-02-2016
"When dealing with people, remember you are not dealing with creatures of logic, but creatures of emotion." ~ Dale Carnegie
Nate, 03-06-2013
Deze site heeft me zeer geholpen.
Ik heb helaas ook de ervaring moeten maken van een verpletterende liefde. Hij wees me de deur voor een fout die ik gedaan had, maar zijn reactie was zo overdreven dat het me leek alsof hij op een kleine misstap gewacht had. Ik kon het niet vatten. In een latere e-mail zij hij dat ik mooi was als de zon maar hij niet meer naar mij kon grijpen, dat hij me niet wilde misbruiken om zijn pijn te stillen, dat ie me liet gaan. Ik was niet eens op weg geweest. Ik ben er stuk van. En ja hoor, hij is 'verder', hij liet me weten dat hij met iemand anders geslapen had, het zou niks geweest zijn vergeleken met mij en ik dus niet op hem moest wachten.
Hoe kon ik hierin terechtkomen? Waarom zag ik de rode vlaggetjes niet of zag ze over het hoofd? Ik hem zo vertrouwd. Ik herken mezelf niet meer. Waar is de slimme trotse meid die ik ooit was?
Naar zes weken treuren komt er eindelijk woede in mij op en ik heb besloten, wraak te nemen. Ik ga hem zo in paniek zetten dat hij als het ware gaat hollen en niet eens meer de tijd zal vinden, zijn staart tussen de benen te nemen! :-)
Reactie infoteur, 01-02-2016
"People may not always tell you how they feel about you, but they will always show you. Pay attention."
Sandra, 28-05-2013
Dit artikel slaat precies de spijker op z'n kop. 100% herkenbaar. De man van wie ik houd is er ook zo één… Helaas…
Reactie infoteur, 15-02-2016
"Recognition is the greatest motivator." ~ Gerard. C. Eakedale
Marc, 28-03-2013
Vrouwen noemen het bindingsangst. Ik, als man, zie het wat positiever en noem het liever vrijheidsdrang. Geen grotere gruwel voor een vrouw dan de vrije man. Daar moet wel iets mis mee zijn. Die zit niet helemaal lekker in elkaar. Dat die zich niet huisje-boompje- beestje aan mij wil binden: die heeft dus bindingsangst.
Reactie infoteur, 31-01-2016
"People say they need freedom, but in fact, nobody wants freedom." ~ Ryunosuke Akutagawa
Kirst, 02-02-2013
Beste infoteur,
Ik heb ervaring met een man die me overlaadde met attenties en aandacht. Hij wilde het liefste iedere dag bij me zijn. Na een week zei hij, uit het niets, open te staan voor kinderen, als ik dat wilde. Na een week of drie wilde hij met me op vakantie. Hij had een nare breuk achter de rug, anderhalf jaar ervoor, na een relatie van acht jaar en hij vertelde me alles over zijn ex. Ik was voorzichtig, heb eens ervaren dat dit devote gedrag ineens kan omslaan en zei hem dit ook. Hij verzekerde me dat hij serieuze plannen met me had, dat dit niet zou gebeuren. Negen maanden lang ging dit door, hij was helemaal verkikkerd op me. Ik begon hem langzaam te vertrouwen en had het fijn met hem. Ineens sloeg het om: hij had toch geen kinderwens. Het lag niet aan de relatie, hij had het gewoon druk genoeg met zijn twee kinderen uit een eerdere relatie. Hij had een schrikbeeld, dat hij nog een keer kinderen zou krijgen en de relatie over zou gaan. Hij gedroeg zich nagenoeg hetzelfde, deed dezelfde dingen voor en met me. Hij wilde iets minder vaak bij me zijn, maar dat weet hij zelf aan zijn drukke bestaan. We gingen nog samen weg op een tripje en hij vertelde me nog hoeveel hij van me hield en hoe goed we bij elkaar passen. In de tussentijd ben ik ongepland zwanger geraakt. Toen ik dat vertelde werd hij eerst helemaal gek van angst en daarna boos op mij. We gebruikten geen voorbehoedsmiddelen, maar de kalender, en dat was nooit een probleem. Na een week of drie paniek heeft hij de relatie verbroken. Hij hield niet van mij. We passen niet bij elkaar, willen verschillende dingen, de relatie was maar kort etc. Laatst sprak ik hem en hij vertelde zaken waaruit ik opmaakte dat hij het idee kreeg dat hij voor me moest zorgen, dat ik bij hem in zou trekken etc. Ik heb altijd het hoofd koel gehouden en gezegd dat we rustig moesten praten over de toekomst. Ik was in ieder geval niet van plan meteen bij hem in te trekken en dat heb ik hem ook gezegd. Voor dat dit gesprek kon plaatsvinden was het al uit. Wat is jouw indruk? Heeft hij bindingsangst na een slechte breuk? Wil hij gewoon geen relatie met mij? Kan een gevoel van liefde zo snel omslaan? Ik zit al een paar maanden met mijn oren te klapperen.
Reactie infoteur, 15-02-2016
"Some people aren't loyal to you… they are loyal to their need of you… once their need changes, so does their loyalty."
Gryt, 30-12-2012
Geachte infoteur,
Het volgende wil ik u voorleggen.
Ik, vrouw van 60 leerde een man kennen van dezelfde leeftijd. Het contact was goed, we hadden elkaar veel te vertellen en na vaker een date, vertelde ik hem dat ik verliefd was geworden. Hij was getrouwd geweest en trouw aan zijn vrouw, die 5 jaar tevoren was overleden. Ik was de eerste na zijn huwelijk! Ons lichamelijke intieme contact vond hij een prachtige unieke ervaring. Hij was er bijzonder enthousiast over. En in het begin was hij ook teder. Maar hij zei al snel dat ik geen verwachtingen moest hebben. Maar ik dacht ook niet aan alles samen willen doen, wilde hem wel graag af en toe blijven zien. Hij dacht, een verliefde vrouw zou hem gaan claimen. Hij had liever met iemand die niet zoveel om hem gaf. Hij wilde mij nog wel zien, maar geen dingen meer met mij ondernemen, naar bv een uitvoering of naar de stad, wat wij tevoren wel deden. Hij weerde mijn liefkozingen af en zegde afspraken af omdat hij zich daarmee onder druk gezet voelde. Hij zei nooit iets liefs, geen compliment of wat dan ook. Er was geen echte interesse en geen getoonde waardering, maar dus wel het afgeweerd zijn. Er was steeds meer verwijdering, alleen de sex was nog heel goed, ondanks zijn potentieprobleem. Het was onbegrijpelijk dat hij daarna weken niets van zich liet horen en vooral afstand nam en bezig was met zijn ego dingen. En ik wilde mij niet aan hem opdringen, maar ik hield wel van hem dus het was wel moeilijk te verteren. Alles ging van mij uit totdat ik het niet meer aan kon. En dat leek hij wel prima te vinden. Ik hoorde ook niets meer van hem. Het is nu al meer dan een jaar geleden, maar de vraag is gebleven of ik te maken heb gehad met iemand met bindingsangst. Ik heb angst gekregen voor zulk gedrag.
Reactie infoteur, 31-12-2012
Hi Gryt, een man die jarenlang getrouwd is geweest heeft aangetoond geen bindingsangst te hebben. Bindingsangst is iets anders dan de keus om single door het leven te gaan. Die van jou heeft je gebruikt om seks te hebben, verder was er geen reden. Toen hij doorhad dat je teveel gevoelens voor hem kreeg, wist hij niet hoe snel hij de relatie moest afbouwen. Het is nooit zijn doel geweest om een vaste relatie met toekomst te hebben, dat had hij je ook al snel gezegd. Als je dan toch doorgaat dan weet je dat het vroeg of laat uiteenspat. En dat is gebeurd. Groetjes, A.
http://astrid-d-g.infoteur.nl/
Antoinette, 06-12-2012
Goedenmiddag,
Ik heb een vraag, ik heb zelfs een moeilijke jeugd gehad. Telkens als ik tegen mijn vood-ouders zij dat ik geen andere ouder wenstte, werd ik met een lelijke opmerking aan de kant geduwd. Ik werd nooit gewaardeerd, in de dingen dat ik voor hem deed. Jarenlang, tot de dag van vandaag, heb ik hier nog last van.
Inderdaad ik kan mij in bindingsangst vinden. Ik ben namelijk bang voor mensen die van mij houden, om hoe ik ben, maar in zekere zin, wil ik die mensen heel dicht bij mij houden. Maar omdat als ik vervolgens bij hun weg ga, om naar huis te gaan. Dan begin ik als ik thuis kom meteen te piekeren.
Ik weet gewoon niet meer wat ik eraan moet doen, hierdoor ben ik mijn eerste vriend door kwijtgeraat, hij was de allerliefst jongen die er loopt. Niks op aan te merken, alleen zijn moeder dan. Na drie keer uitmaken heeft hij mij wel teruggenomen, tot hij zij dat zijn moeder vond dat dit niet meer door kon gaan.
Gr.
Reactie infoteur, 07-12-2012
Hi Antoinette, ik begrijp niet wat je vraag is. In elk geval moet je jezelf eens flink door elkaar rammelen. De 'allerliefste jongen die er loopt' moet je natuurlijk niet laten gaan. Gun jezelf eens wat in plaats van meteen te denken dat jij niet mag genieten. Aan je verleden kun je niets doen, wel ben je verantwoordelijk voor de keuzes die je nu maakt en de manier waarop je omgaat met de dingen die NU gebeuren. Groetjes, A.
Monique, 05-12-2012
Hey, ik zit met het volgende. Ik ga nu 2 jaar om met iemand en woon sinds een jaar zelfs bij hem, maar vind het erg lastig. Ik weet dat ik sowieso moeite heb met me kwetsbaar opstellen en dus gemakshalve hiervoor 14 jaar heb geleefd met iemand waar ik niet echt verliefd op was, we waren ook niet close, wel monogaam maar gingen grotendeels onze eigen gang en bleven bij elkaar voor de kinderen. Toen hij iemand anders ontmoette en vertrok was ik opgelucht ondanks dat ik daardoor financieel alles kwijt zou raken. Ik genoot van mijn vrijheid, kon weer mezelf zijn, uitgaan mensen ontmoeten… heerlijk. Ik wilde wel graag iemand ontmoeten waarmee ik lol kon hebben, ik wilde deze keer verliefd zijn… en ik wilde nooit meer zo opgesloten zijn in iets zonder gevoelens. Maar als ik in contact kwam met mannen die voor mijn gevoel meteen over gevoelens of relaties begonnen was ik er al klaar mee. Tijdens het daten leerde ik mijn huidige vriend kennen… HIj was anders, deed het rustig aan gaf me heel veel aandacht en deed leuke dingen met me maar zei ook meteen dat hij nooit verliefd werd en ik dat beter ook niet kon worden want hij wilde geen relatie met iemand die al kinderen had. Ik vond hem meteen erg aantrekkelijk en we hadden het erg leuk samen. We zagen elkaar veel en vaak vanaf het begin, maar voor wat voor reden dan ook begon ik zodra we meer samen waren moeilijk te doen. Volgens mij was dat gewoon onzekerheid en zocht ik naar bevestiging dat hij mij echt leuk vond, dus ook al wilde hij bijna altijd bij me zijn en samen dingen doen en belde of texte hij elke dag als hij niet bij me was, toch kon ik ineens afstandelijk doen en vond ik altijd wel een reden om hem iets te verwijten wat dan weer leidde tot een fikse ruzie. Hij gaf dan altijd aan dat ik duidelijk meer wilde en dat niet ging werken omdat we niet bij elkaar pasten want mensen die zoveel ruzie maken passen niet bij elkaar… etc dat was zijn standaard verhaal… Ik zei altijd prima, dat is duidelijk, zette de knop om en voelde weinig als hij vertrok, maar zodra hij daarna texte dat hij niet meende wat hij had gezegd en spijt had en me weer wilde zien, was ik ook weer blij want ik vond hem wel leuk en als hij dan weer kwam hadden we het er niet meer over. Dat vond ik prima want ik praat niet graag over gevoel enzo dus bij ruzies hou ik vaak mijn mond en wil eigenlijk het liefst gewoon weg. We gingen zo door, veel bij elkaar dan weer een keer ruzie en toch weer verder, wetende dat het niet serieus zou worden. Tot ik door prive omstandigheden mijn huis kwijtraakte en hij aanbood om bij hem te wonen tot ik iets anders had gevonden. Ik vond dat aan de ene kant erg lief en wilde dat ook wel, maar last minute kreeg ik het helemaal benauwd van het idee verplicht bij hem te zijn. Ik zei dat ik hem alleen maar in de weg zou zitten, maar hij stond erop en zei dat hij me wilde helpen, verder niks. Ik ben bij hem ingetrokken en hij accepteerde mijn buien als ik wat afstand zocht en werd alleen boos als hij het gevoel had iets niet goed te doen terwijl hij volgens hem niks verkeerd deed. Een maand nadat ik bij hem woonde ging hij 2 weken op vakantie naar zijn ouders in Suriname en in een van zijn berichtjes vanaf daar gaf hij ineens aan dat hij mij miste en dat hij dat niet had verwacht. Hij wilde niet weer zolang weg zijn en we zouden de volgende keer gewoon samen gaan. Ik was echt blij dat te horen, want ik miste hem ook, maar toen hij in de periode daarna steeds meer dingen deed en zei die leken op samen verder willen gaan, werd ik alleen maar onrustiger. Ik ging zoeken naar signalen dat hij niet echt serieus met me was, negeerde hem en zei dingen waardoor ik wist dat er ruzie kwam. Dan kon ik hem weer horen zeggen dat het niet ging werken en was het voor mij daarna weer gemakkelijker om close te zijn op een of andere rare manier.
Het is bij mij de hele tijd kom hier en ga weg… ik wil van alles van hem, maar zodra hij daarin meegaat zoek ik ruzie om hem weg te duwen. Een paar maanden geleden was ik er klaar mee, ik werd moe van mezelf en de situatie zo zonder toekomst dus dan vertrek ik liever. Maar toen ik zei dat hij gelijk had en het inderdaad niet gaat werken en ik weg zou gaan, zei hij ineens dat hij mij wel gelukkig wilde maken, maar dat ik dan hem ook gelukkig moest maken. Hij gaf aan dat hij een gezin wil en iets samen opbouwen en hij bij mij niet het gevoel had dat ik dat ook wilde ook al zei ik van wel. Ik heb al kinderen, hou van uitgaan en ik had het bij ons altijd over -voor zolang het duurt- wat volgens hem niet overkomt als serieus iets willen opbouwen. Ik heb gezegd serieus verder te willen en sinds dat gesprek is hij serieuzer, hij is al op zoek naar een grotere woning, nog meer betrokken bij mijn kinderen en familie.
Ik dacht dat ik nu wel rust zou hebben, maar toch blijf ik ook nu weer redenen zoeken om te twijfelen aan hem, aan ons, wil ik afstand scheppen. Het gaat een paar weken goed en dan ineens stoort het me dat hij nooit complimentjes geeft en zie ik dat als een reden afstand te houden. Ik vind dan ineens dat ik genoeg reden heb om niet echt in de relatie te geloven aangezien hij zovaak heeft gezegd niks te willen en nu ineens wel, blablabla… word moe van mezelf, want hij doet niks anders dan anders dus hij snapt helemaal niet waarom ik ineens zo ontwijkend doe. Mijn vriendin zegt dat ik bindingsangst heb en alleen maar redenen zoek om er niet in te hoeven geloven. Ze zegt dat hij genoeg doet waaruit blijkt dat hij serieus verder wil en ik dat ook wel weet, maar dat ik dat blijkbaar te eng vind en de boel saboteer met ruzie maken over niks. Mijn ex heeft ook vaak gezegd dat ik niet echt van iemand kan houden, maja dat was mijn ex… toch twijfel ik nu wel, heb Ik bindingsangst of is het niet meer dan normaal in deze situatie dat ik twijfel en er dus niet helemaal voor durf te gaan?
Reactie infoteur, 07-12-2012
Hi Monique, diep in je hart weet je wat er aan de hand is. Deze relatie gaat niet werken, niet enkel omdat jij moeilijk doet waar dat helemaal niet nodig is, maar ook omdat je vriend zelf weinig zekerheid biedt gezien alles wat er tussen jullie is voorgevallen. Een man die zegt dat jij "duidelijk meer wilde en dat niet ging werken omdat jullie niet bij elkaar pasten want mensen die zoveel ruzie maken passen niet bij elkaar", tja… dat klinkt niet alsof je de ware Jacob te pakken hebt. Ook het feit dat je voor deze toestand veertien jaar lang met een ander was, geeft aan dat je helemaal geen bindingsangst hebt. Bindingsangstigen zoeken inderdaad wel ruzie als ze van de relatie af willen, maar de relaties zelf duren altijd kort. Het aantrekken en afstoten wat je nu hebt is een knipperlichtrelatie, deze zijn toekomstloos. Het lijkt meer op een spelletje dan op een 'zeker weten'. De vanzelfsprekendheid die nodig is om een relatie te handhaven, wordt hier gemist. Verder kan het zijn dat je expres dit type relatie opzocht, want mensen doen altijd wat werkt. Hoe idioot deze relatie ook verloopt, kennelijk bevalt het je toch en daarmee kwel je alleen maar jezelf. Doe zelfonderzoek: wil je nu een relatie voor de rest van je leven, of wil je je inlaten met een man die ooit tegen je zei dat hij nooit verliefd zou worden, dat jij dat beter ook niet kon worden, omdat hij geen relatie wilde met iemand die kinderen heeft… Never settle for less! Sterkte en wijsheid, A.
P. Uit M., 03-12-2012
Beste A,
Ik heb een aantal berichten geschreven in “hoe krijg ik m`n ex terug” je hebt me al eens eerder verwezen naar dit artikel en ben nu toch maar eens verder gaan lezen. Maar eerst wil ik wel even zeggen dat zowel dit artikel als je reacties/opmerkingen/adviezen altijd erg goed zijn. Dus ik begrijp dan ook niet de sommige ietwat negatieve beoordelingen over jou. mensen zouden eerst beter moeten lezen. Alle symptomen die je omschrijft komen me heel erg bekent voor. In het begin was het liefde liefde en nog eens liefde. Van de één op de andere dag was dit verdwenen. Alleen in in ons geval was het niet helemaal verdwenen. We konden en wilde mekaar niet los laten. Het aantrekken en afstoten duurt nu al zo`n 2, 5 maand. M`n beste vriend heeft me al een paar keer gezegd dat een ander mens allang weg was geweest. maar ik was en ben dan ook stapel verliefd op die ene meid. (Het hele verhaal zal je wel kunnen achterhalen door mijn mailadres) zoals ik je heb verteld hadden we de laatste tijd meer en meer contact. Ze liet me steeds meer toe in haar leven, en deelde ook vaker haar emoties in situaties. Ze kon zelfs vaker het woord “samen” uitspreken. Ik denk dat ik hier te veel op in ben gegaan, of beter gezegd in mee ben gegaan. Daardoor kwam ze afgelopen vrijdag weer met het welbekende zinnetje dat het zo niet ging, ze vond het te lastig zo. Ik moest haar loslaten en dat ging zo niet. Ik vroeg haar of ze weer afstand wilde. Ze zei me dat ze dat niet wilde, maar het moest. Na die vrijdag hebben we dus tot op de dag van vandaag geen enkel contact meer. En dit terwijl we (zoals je kan lezen in mijn eerdere bericht) juist meer naar mekaar toe trokken. Tenminste zo leek het in mijn beleving. Ik laat haar nu dan ook maar. Hoe moeilijk het ook is. de hele dag zit je te denken “hoe zou ze zich voelen, wat zou ze aan het doen zijn, zou ze dit echt zo willen, is ze nu gelukkiger” ik weet dat ik ondanks alles nog steeds de hoop heb dat het weer zal worden zoals het was, die intense liefde samen. Samen dromen, samen fantaseren over de toekomst en samen plannen maken. Elke keer als we bij mekaar waren was die intense passievolle liefde d`r ook. Maar zodra ik naar huis was sloeg dat weer om. Niet meteen de dag erna, maar geleidelijk aan. De dag erna voelde ze zich goed, sliep ook goed. De tweede dag ook nog wel maar daarna kwam de denker weer tot leven en zwakte het contact weer af. Nu hebben we dus geen contact meer. Een goede vriendin van me zei “als ze contact opneemt, laat haar maar even spartelen. Niet meteen reageren. En als ze vraagt of je daarheen wilt komen, zeg dan dat ze eerst zeker moet zijn om met mij verder te willen” ik geloof ook wel dat dit het beste zal zijn, maar ook meteen het moeilijkste. Ik wil immers niets liever dan in contact met haar blijven voor het geval dat die angst zakt en ze weer kan voelen en onbezonnen kan genieten. Ze heeft nu een psycholoog waar ze elke week heen gaat, en daar heb ik mijn hoop dan ook een beetje op gevestigd. Maar zal deze angst ooit verdwijnen of in ieder geval afzwakken? Ik weet dat ik me altijd er van bewust moet zijn dat er tussendoor weer een twijfel zal komen. en ik weet ook wel dat ik sterk genoeg zal zijn om me hiervoor tegen te wapenen, als we maar samen zijn. Zoals ik al zei, hebben we nu min of meer gebroken, we hebben al 3 dagen geen enkel contact. Dit is in die 3 maanden nog niet eerder voorgekomen. Zal ze nog omraaien, of zal ze nu denken “het is goed zo, zo kan hij me los laten” ook al wil ze dat eigenlijk helemaal niet, zoals ze al eerder heeft aangegeven. Het beste is nu dan ook om volledige radiostilte te houden lijkt mij. Komt ze niet terug op `t net, dan is dat zo en was de liefde daadwerkelijk niet genoeg (al toonde ze me anders) komt ze wel terug op het net, hoe dan te reageren. En moet ik wel reageren? Moet ik haar eerst laten bewijzen dat ze ook 100% voor me wil gaan. Moet ik reageren als ze me een appje stuurt? (ze ziet dan namelijk wel dat ik hem heb gelezen) ik weet dat ik het nu eens een keer over een andere boeg moet gooien. Maar hoe om te gaan met iemand met deze “binding -verlatingsangst” die het zelf overigens niet herkent.
Grts p uit m
Reactie infoteur, 06-12-2012
Hi P., ik had niet begrepen dat het contact voornamelijk via het 'net' liep. Dit maakt de zaak fundamenteel anders. Chatcontacten zijn gemakkelijk prooi aan misverstanden en ruzies omdat je de woorden van de ander interpreteert zoals jij je op dat moment voelt, niet zoals ze werkelijk bedoeld zijn. Je ziet ook geen gebaren en hoort geen klank. Gelukkig ken je haar ook van het werkelijke leven, maar ook daar gaat het niet vlotjes. Je moet je de hele tijd afvragen hoe het met haar is, en met het grootste gemak komt ze met de tekst dat ze geen afstand wil, maar dat 'het moet'. Van wie of wat zou zoiets moeten? Het is op en top onzin en dat weet zij donders goed. Je vertelt niet hoe het zit met die bezoekjes aan de psycholoog, want ongetwijfeld zal deze wel tot de kern zijn gekomen. Het zou goed zijn als je er dus meer over hoort. Bindingsangst en verlatingsangst - dit omdat je op deze pagina bent gekomen - zijn niet op te lossen. Het zijn foutjes die iemand een leven lang met zich meedraagt, anderen daarin meesleurend. Laat je dit dus niet gebeuren. De afstand die je nu hebt kun je best even uitzitten. Laat niks van je horen en test gewoon wat zij doet. Je hebt echt van alles gedaan om haar te overtuigen van je goede bedoelingen, en als ze dat niet ziet of niet wil zien, dan heeft ze boter op haar hoofd. Bewijzen dat ze honderd procent voor jou wil gaan moet je helemaal niet eisen. Beter is om zoals die goede vriendin van je zei, haar eens even in haar sop te laten gaar koken en lange tijd wachten met wat voor reactie dan ook. Over de relatie of liefde moet je helemaal niet spreken. Hoe meer gewauwel daarover, hoe kapotter je het in wezen maakt. Niet doen, want gevoel is gevoel. En als zij besluit om niks voor jou te voelen, hoe onzinnig ook, dan kun je met de beste wil van de wereld daar niks aan veranderen. Play it smart :) en bedankt voor je aardige woorden. Er zijn wat dat betreft grofweg twee groepen mensen, zij die hulp zoeken, en zij die er behagen in scheppen om op het zielige af, kritiek te leveren. Ik ben het gewend! :D. Gelukkig behoor jij tot de eerste groep. Groetjes en sterkte, A.
Simon, 03-12-2012
Ik moet wel zeggen dat wanneer ik dit lees zo ongeveer iedereen bindingsangst kan hebben. Maar er is wel in verdiept en leuk om te lezen.
Reactie infoteur, 04-12-2012
Dank. Gelukkig hebben de meeste mensen geen bindingsangst! Grt, A.
Suzi, 13-11-2012
Hallo iedereen,
Wat een herkenbaar en verhelderend artikel. Ik heb net ook een gelijkaardige ervaring achter de rug en in mijn zoektocht het allemaal te snappen, ben ik dit tegengekomen. Ik leerde een man kennen en het was precies te mooi om waar te zijn. Meestal is het dan ook niet waar, helaas. Allebei smoorverliefd. Hij extreem intens. Elke dag bellen, elke dag sms'en, elke dag wou hij me zien. Helemaal in mij opgaan. Twee verliefde pubers, niet normaal. Na een maand was ik doodop, precies leeggezogen. Ik wou wat rust. Wat afstand. Mijn vrienden weer eens zien. Even mijn eigen ding doen. Ik had hem bijna elke dag en nacht gezien, altijd bij mij thuis. Nooit bij hem. Eerst prikkelde hem dat precies dat ik even pauze wou, maar al gauw is het helemaal omgedraaid. Ik verwachtte precies teveel (zoals alle vrouwen in zijn leven), het leek precies alsof ik na een maand al met hem wou trouwen, hij wou geen relatie, was er nog niet klaar voor na zijn ex, maar zijn gevoel voor mij was niet veranderd, hij wou me ook niet lossen. Hij wou het geen relatie noemen maar me wel nog blijven zien, in de praktijk veranderde er niet veel. Maar het label 'friends with benefits' voelde voor hem veel beter aan. Geen verplichtingen, geen verwachtingen. Wel nog het plezier. Hoe was dat in godsnaam mogelijk? De man die zo gek van me was, was precies vergeten hoe mooi het was tussen ons en vooral hoe hij zich zelf die eerste maand had gedragen. Het lijkt alsof ze vergeten hoe verliefd en intens ze zelf waren, dat op paar dagen tijd kunnen verloochenen. Opeens was het een koele kikker die het had over 'friends with benefits'. Ik was in schok. Ik ben nogal communicatief en heb dan ook al mijn verdriet geuit naar hem toe. Hij is er nooit op ingegaan. Ik praatte precies echt tegen de muren. Mijn gevoelens waren totaal niet belangrijk precies. Compleet in de war en gekwetst ben ik nog even meegegaan in zijn verhaal. Toen begonnen ook de spelletjes. Mij vragen mee te gaan met hem naar het buitenland op avontuur en gaan voor een gezin samen. Wou een kind met mij. Een week later dat precies weer vergeten zijn en weglachen. We waren toch maar gewoon vrienden? Alles voelde aan als "mindgames". De verwarring was enorm. Je begint ook echt aan jezelf te twijfelen door iemand met bindingsangst. Je voelt ook met hen mee want ook hij had geen al te mooie jeugd en vertelde dingen waaruit ik kan afleiden dat hij het moeilijk heeft met liefde en relaties. Hij was wel zeer open over zichzelf. Twijfelde aan alles. Waar wil ik werken? Wat wil ik doen? Wie ben ik? Hoe voel ik me vandaag? Hoe komt dat? Zeer vermoeiend. En inderdaad, ook op restaurant was het soms één en al getwijfel over wat hij zou nemen. Ik ben uiteindelijk tegen hem beginnen ingaan, er zijn ruzie's ontstaan. En ik kreeg opeens een sms 'wij begrijpen elkaar niet en wil geen contact meer met jou". Een sms. Paar dagen voor die sms hadden we nog gepraat en heeft hij zich geëxcuseerd voor zijn gedrag. Hij zag in hoe respectloos hij met mijn gevoelens om ging, zei hij. Dat voelde goed. We zouden alles even laten bezinken en laten rusten. Dat voelde ook goed. Die sms kwam dus weer als een totale verrassing. Ik heb nog geprobeerd te bellen en met hem in contact te komen. Wou daar toch nog even over praten. Iets afsluiten met een stomme sms ligt moeilijk. Zeker na het gesprek ervoor. Maar hij bleef me straalnegeren. Heb hem niet meer kunnen spreken. Heeft geen mail meer beantwoord. Geen sms meer beantwoord. Nooit meer telefoon opgenomen. Het is moeilijk om zo'n relatie te verwerken. Je blijft zo in de war achter. Met zoveel vragen die nooit zullen beantwoord worden. Het is frustrerend. En zelfs al weet je dat het niet aan jou ligt en dat je zo'n situaties beter kwijt dan rijk bent, toch knaagt dat. Dat zal moeten slijten. Dank om dit te lezen en veel succes voor iedereen die zoiets moet verwerken!
Reactie infoteur, 14-11-2012
Oh Suzi, wat heb je dit prachtig geschreven. Gezien zijn spoor van gebroken relaties kon het niet anders of dit zou ook mis gaan. En het ging mis. De uiteindelijke sms met de walgelijke tekst 'wij begrijpen elkaar niet en wil geen contact meer met jou' moet als een mokerslag zijn geweest. Van 'smoorverliefd' via 'friends with benefits' naar onbegrip, respectloosheid en negeren. Liefde? Het is zoeken naar een speld in een hooiberg. Jij omgekeerd hechtte veel meer waarde aan al wat er tussen jullie was, voor hem was het gewoon het zoveelste spelletje. Het zou fijn zijn als je in contact kon komen met al die rijen exen van hem, maar helaas is dat niet mogelijk. Ik begrijp dat je het nu heel moeilijk hebt, en dat je het gevoel hebt dat er zoveel meer in zat als hij maar dit… of als hij maar dat… maar hij deed niets met je volkomen normale verwachtingen, behalve wegrennen en je verbijsterd achterlaten. Ik vind het een eerste klas schoft. Of is dat teveel eer? Een slappe L… is wellicht een betere titel ;). De meeste mannen willen immers niet geassocieerd worden met geslachtsdelen die buiten werking zijn. Veel sterkte, jij komt er heus! A.
Inge, 09-11-2012
Beste Infoteur/A,
Aan negatieve antwoorden hebben de mensen niks, als je echt goed gelezen hebt over de oorzaak van bindingangst, is het omdat ze als kind niet veilig gehecht zijn door een moeder of ander liefhebbend iemand, ze voelen zich simpelweg niet veilig als iemand emotioneel dichtbij komt. Als de partners dit eens proberen in te zien weten ze dat het niets met hen persoonlijk te maken heeft maar alles met de vroege jeugd van iemand, het enige wat helpt is begrip geduld en hun reacties niet persoonlijk nemen, wens iedereen veel succes en liefde toe, groet van Inge
Reactie infoteur, 10-11-2012
Onder 'Hoe krijg je bindingsangst?' heb ik de oorzaken uitvoerig beschreven. Het is dus niet een kwestie van 'goed lezen', want de tekst is van mijn eigen hand! In de reacties aan mensen leg ik al voortdurend uit dat het probleem bij die ander ligt. Wat jouw bericht hier aan toevoegt is mij duister. A.
Lotte, 09-11-2012
Prachtig dat 9 van de 10 artikelen omtrent dit probleem mannen treft. Vervolgens zijn er dan ook een hoop mooie reacties van enigszins verbitterde vrouwen die dit hebben meegemaakt. Wat ik dus niet snap is het volgende: waarom het altijd maar over een man moet gaan. Er zijn een hoop vrouwen (waaronder ik) die dit ook hebben en ik vind het dan ook belachelijk dat alleen de man moet worden afgeschreven als degene met bindingsanst. De auteur van dit artikel zal dan ook vast een vrouw geweest zijn, jammer. Dames: kom maar op met het commentaar.
Reactie infoteur, 09-11-2012
In het eerste fragment staat heel duidelijk dat het artikel ook andersom kan worden gelezen. Dat vooral vrouwen reageren is veelzeggend en begrijpelijk. Wat ik verder in mijn broek heb zitten is niet van belang. A.
Cee Lo Green, 31-10-2012
Hallo allemaal,
Ikzelf heb bindingsangst en ben tóch overtuigd (=rede) getrouwd. Al 25 jaar en ik heb geen spijt. Ik ben toentertijd opgegroeid in een onstabiele emotionele omgeving (ouders altijd ruzie, broer heeft vroeg daardoor het huis verlaten en mij met mijn ouders 'opgezadeld'). Ja, zo ging het… De bindingsangst gaat nooit écht helemaal weg. Bovendien vertaalt het zich af en toe in een verlatingsangst (dat ik verlaten zal worden en alleen achterblijf, gezien het feit van wat mijn broer deed: mij met mijn ouders 'opzadelen'). Nooit zal ik ons huwelijk
kwaad aandoen, noch ontrouw of geweld, noch derden laten 'inbreken' in ons samen. Ik heb eigenlijk mezelf gedwongen om de liefde van mijn leven niet mis te lopen en haar lief te hebben, te eren en in voor- en tegenspoed, dit alles. Tot de dood ons scheidt.
Reactie infoteur, 01-11-2012
Hi Cee, wie bindingsangst heeft zal het niet kunnen opbrengen om vijfentwintig jaar getrouwd te zijn. De partner van een bindingsangstige mag blij zijn als hij of zij er enkele maandjes uit sleept! ;). Grt, A.
Lisette, 24-10-2012
A, Bedankt voor je antwoord. Inderdaad: je snapt niks van die jongen. Eerst ben je geweldig, voelt hij zich super bij je en ben je de mooiste van de hele wereld. En een maand later, toen ik zei: ik wil ermee stoppen, ben je opeens ‘’gewoon’’ leuk. Maar het gaat goed met mij. Hopelijk komt hij niet opeens weer opduiken, zoals in het artikel staat ;). Maar dan weet ik wel wat ik moet doen! Gr. L
Reactie infoteur, 25-10-2012
Hi Lisette, een fraai toneelstuk was het, maar gelukkig is het nu afgelopen. Een applaus kan ie nog krijgen, maar meer natuurlijk niet. Ook niet als ie op hangende pootjes terugkomt. Het bekende gedraai, van 'mooiste van de wereld' tot 'gewoon leuk' is typerend voor de bindingsangstige die zich van alle schuld wil verschonen. Vervolgens krijg je de draai dat je teveel verwacht hebt. Neemt je ex na verloop van tijd contact op, zend hem dan een link naar een toneelschool. Hij kan zijn acteertalenten daar verder uitbouwen ;). Groetjes, A.
Laatste update: 16-07-2015
Rubriek: Mens en Samenleving
Subrubriek: Man en vrouw
Bronnen en referenties: 1