Piepschuim scholen: aardbevingsbestendig

Cordaid Mensen in Nood lanceerde in 2007 in Pakistan het idee om scholen van piepschuim te bouwen. Hierdoor zouden die scholen beter bestand zijn tegen aardbevingen. Belangrijk was dat Cordaid Mensen in Nood met dit project bij de aardbeving in Iran al ervaring had opgedaan.

Aardbeving in Pakistan in 2005

Na deze aardbeving kregen de slachtoffers allereerst medische hulp en tijdelijk onderdak. Er werd een plan ingediend om scholen van piepschuim te bouwen. Dit werd door het betreffende ministerie goedgekeurd. Inmiddels wordt de laatste hand gelegd aan het bouwen van negen basisscholen en twee middelbare scholen in het aardbevingsgebied ten noordwesten van Islamabad. Er werd contact gelegd met een plaatselijke fabriek die niet alleen de panelen maakt, maar ook de scholen bouwt.

Bouw van de piepschuim scholen

Het gaat hierbij om het bouwen van een school, die een aardbeving met een kracht van 8 op de schaal van Richter goed kan doorstaan. De nieuwe scholen worden gemaakt van foam platen die in een raamwerk worden gevat, dat vervolgens van binnen en van buiten met een cementpap wordt bespoten. De gebouwen blijken aardbevingen met een kracht van 8 op de schaal van Richter ook daadwerkelijk goed te doorstaan. Wanneer het gebouw bij een nog sterkere aardbeving toch instort, is het relatief licht materiaal. Zo'n aardbeving zal aanzienlijk minder slachtoffers eisen. Het maakt immers nogal wat uit of je piepschuin op je bol krijgt of een blok beton. De bouw van een dergelijke school is niet duurder en het kost minder tijd dan een traditionele constructie. Bovendien blijken de gebouwen zeer goed te isoleren.

Windbestendige verbeterde constructie

De constructie van de piepschuim scholen zal verder verbeterd worden, zodat de gebouwen ook bestand zijn tegen bijvoorbeeld harde wind. Bij voorkeur zal worden samengewerkt met actieve dorpsgemeenschappen (zoals lokale groepen, die een rol spelen in het ter beschikking stellen van de grond en actief meedenken bij het inrichten van openbare ruimten). Op die manier zijn de aardbevingsbestendige scholen een aanknopingspunt om mensen op meer terreinen vooruit te helpen en worden ze geactiveerd om bij de overheid te lobbyen voor hun recht op onderwijs. Daarmee komt de ontwikkelingshulp echt een stap verder.

Het vervolgtraject

In vervolgprojecten krijgt de lokale bevolking een training om de gebouwen zelf te onderhouden. Met als voornaamste doel ze actief bij het project te betrekken. Ook is het de bedoeling dat bewoners leren hoe ze de gebouwen kunnen repareren als ze toch beschadigd raken na een aardbeving. Daarom is het zo belangrijk dat er een lokale structuur komt, die het heft in eigen handen neemt. Op die manier kan het bouwen van de scholen en het opbouwen van de gemeenschap met elkaar vervlochten worden.

Naast aardbeving leger-offensief

Behalve aardbevingen noopte ook een grootschalig offensief van het Pakistaanse leger meer dan 2 miljoen mensen uit het district Swat op de vlucht te slaan. De legeractie van eind april 2009 was gericht op de aanwezige Taliban militanten. Hierdoor vluchtten hele gezinnen hals over kop het gebied uit. Bijna niemand kon iets meenemen en de berooiden moesten dagen lopen. Omdat de meeste vluchtelingen opgevangen werden door familie, in gastgezinnen of scholen, kwam slechts 20% in een vluchtelingenkamp terecht. De vluchtelingen zijn afhankelijk van de lokale bevolking en van hulp organisaties. Aan alles is gebrek, mensen verkeren in onzekerheid over zoekgeraakte familieleden en naar schatting is 60% van de huizen in het district Swat vernield.

Sociale situatie van de vluchtelingen

Later werden medische mobiele teams opgericht, want er was een grote behoefte aan goede medische zorg en medicijnen. Diarree, huidziekten en luchtweginfecties zijn de meest voorkomende klachten. Hoewel de overheid van mening was dat de eerste vluchtelingen per half juli 2009 al weer terug naar huis konden, zijn de meesten bang om terug te keren. Een garantie voor volledige veiligheid is er immers niet.