mijn kijk op

Scheiden: Voorkom verplichting van IB aangifte aan je ex!

Bij echtscheiding moeten er afspraken gemaakt worden voor de toekomst. Deze worden in een convenant vastgelegd. Zaken met betrekking tot partner- en kinderalimentatie, omgangsregelingen etc. worden hierin opgenomen. In de praktijk blijkt echter dat het convenant vaak aanleiding is tot onduidelijkheid en kan leiden tot jaarlijks terugkerende ruzies; zoals de afspraken over verplichte IB aangifte naar de alimentatiebetaler en de korting op de partneralimentatie die daar uit voortvloeit.

Partneralimentatie voor de verzorgende ouder

De zorg en opvoeding voor de kinderen wordt, alle emancipatie ten spijt, meestal voor het merendeel door de vrouw/moeder gedaan en de man/vader is de kostwinner. Bij echtscheiding moeten er afspraken gemaakt worden over de kinder- en partneralimentatie. De hoogte van deze alimentatie is mede afhankelijk van het inkomen van de man, het inkomen van de vrouw, de levensbehoefte etc. De alimentatie voor de kinderen is een netto bedrag, de partneralimentatie is een bruto bedrag. Dit houdt in dat de man de kosten van de partneralimentatie kan aftrekken en dat de vrouw over de ontvangen partneralimentatie belasting moet betalen.

In de meeste gevallen is het (helaas) nog steeds zo dat de kinderen bij de moeder gaan wonen en dat zij eigenlijk fulltime de zorg voor haar kinderen heeft. De man is in dat geval voor tenminste 12 jaar wettelijk alimentatieplichtig.

Afspraken over de hoogte van de partneralimentatie en de gevolgen van extra inkomsten voor de vrouw

Als er weinig inkomen is dan is het allemaal niet zo ingewikkeld, maar als er wél voldoende inkomsten zijn dan ontstaat daar meestal discussie/ruzie over. Komen de echtelieden er onderling niet uit dan moet de gang naar de rechter gemaakt worden. Een langdurige, energie en geldvretende kwelling voor alle partijen. De rechter zal bij het vaststellen van de partneralimentatie alle factoren laten mee wegen en de vrouw een alimentatie toewijzen die gebaseerd is op de gegevens van dat moment. Zodra de vrouw andere/extra inkomsten krijgt in de vorm van salaris, rente uit vermogen/erfenis etc. zal zij gekort worden op haar partneralimentatie. De korting op haar alimentatie hangt af van de uitspraak/afspraak die daar over gemaakt wordt. Om te controleren wat haar (extra) inkomsten zijn is zij verplicht om jaarlijks haar IB aangifte aan de man te overleggen. Het grote nadeel van deze regeling is dat je eigenlijk nauwelijks geprikkeld wordt om eigen inkomen te genereren. Wat heb je er immers aan als je er bijna niets van mag houden? Je werkt je een slag in de rondte, runt het huishouden en hebt de zorg voor de kinderen. Je hebt dus eigenlijk een dubbele baan en wordt er financieel niet beter van. Op die manier kun je ook nooit eens sparen voor wat extra's.

Het is altijd aan te raden om in gezamenlijk overleg of met tussenkomst van adviserende derden de alimentatie onderling te regelen. Alle afspraken die er bij een scheiding gemaakt worden, worden schriftelijk vastgelegd en door beide partijen ondertekend; het convenant. Het convenant kan geheel of gedeeltelijk vastgesteld worden door de rechter (zie hier boven), maar dan ben je dus verplicht die IB aangifte jaarlijks te overleggen. Indien je de afspraken zonder tussenkomst van de rechter kunt maken dan kan je voorkomen om aan die jaarlijkse verplichting te voldoen.

Wees op je hoede!

Als je het niet voor elkaar krijgt om onder deze verplichting uit te komen, wees dan op je hoede! Spreek duidelijk af boven welk bedrag er een korting op de alimentatie zal komen, of het netto of bruto inkomsten zijn en vergeet dit bedrag niet te indexeren! Als er gesproken wordt over bruto inkomsten dan wordt er òòk gekeken naar rente inkomsten en allerlei andere fiscaal onoverzichtelijke 'addertjes onder het gras' waardoor je eindeloos gesteggel kunt krijgen. Zorg dan dat je het over 'arbeidsinkomen' hebt, dat voorkomt heel veel gesodemieter!

Een goed alternatief zou nog kunnen zijn dat je afspreekt dat je niet je IB aangifte maar de 'jaaropgave' van je werkgever jaarlijks overlegt. Als je een duidelijk (geïndexeerd!) bruto basis bedrag af spreekt dat je mag bij verdienen heb je daar verder geen discussie over en kun je niet alleen voorkomen dat hij jaarlijks inzage heeft in jouw huishoudboekje maar vooral voorkom je hier zeer veel vervelende onduidelijkheden, discussies en ruzies mee.

Overleggen van jaarlijkse IB aangifte is sterk af te raden. Je moet het gewoon niet willen!

• Als je de jaarlijkse verplichting hebt om de IB aangifte te overleggen dan is de man altijd op de hoogte van de financiële situatie van de vrouw. Je moet dat in eerste instantie natuurlijk al helemaal niet willen. Het gaat hem toch helemaal niks meer aan wat voor schulden, bezittingen etc. jij hebt. Je wilde van hem af en nu moet je hem 12 jaar lang verantwoording afleggen en heeft hij inzage in je hele financiële situatie!
• Er ontstaan enorme discussies, ruzies en ergernissen over de interpretatie van het extra inkomen. De kosten die je bijvoorbeeld moet maken om het inkomen te kunnen verwerven (oppas voor de kinderen, een snelle makkelijke, vaak duurdere maaltijd, kleding, lunches etc. er komt vaak veel bij kijken) zijn niet of nauwelijks in beeld te brengen omdat veel van deze kosten niet in je IB aangifte verwerkt kunnen worden. Netto hou je aanzienlijk minder over dan het lijkt.
• Naast alle discussies, ruzies en ergernissen heb je het extra inkomen dat je hebt weten te genereren vaak al uitgegeven omdat je het extra geld gewoon nodig had. Toch krijg je dan nog even de rekening gepresenteerd van het 'te veel' verdiende inkomen dat je aan je ex partner moet terug betalen en dat is echt een aanslag op je rekening en dat kan je enorm opbreken en in de problemen brengen!

Advies

In de fase dat je nog 'on speaking terms' bent is het wijzer te kiezen voor een wat lagere alimentatie en de vrijheid te hebben om bij te verdienen zonder dat je daar verantwoording voor hoeft af te leggen. De mogelijkheden om afspraken daar over te maken zijn legio. Zo zou je bijvoorbeeld voor de eerste jaren als de kinderen nog klein zijn (en jij niet of weinig arbeidsinkomen kunt genereren) een vast bedrag kunnen afspreken dat lager wordt naar mate de kinderen ouder worden en jij meer tijd en mogelijkheden hebt om te werken.

Voorbeeld 1:

Er wordt niet over bruto arbeidsinkomen gesproken, maar over bruto inkomen. De vrouw heeft nog recht op haar deel van het onverdeelde vermogen uit het huwelijk en krijgt dit pas jaren later. Omdat de man het onverdeelde vermogen in zijn bezit gehad heeft, moet hij haar rente betalen over het te verdelen bedrag. Dat rente bedrag wordt door de man gezien als extra inkomen en dan loop je het risico dat dit vervolgens in mindering gebracht wordt op je alimentatie.

Voorbeeld 2:

Door een erfenis of door verkrijging van het onverdeelde vermogen lost de vrouw haar hypotheek en andere schulden zoveel mogelijk af of ze zet het bijvoorbeeld op een spaarrekening. Door vermindering van schuld heeft ze minder rente lasten waardoor haar inkomen stijgt. Als ze het op een spaarrekening zet ontvangt ze rente die ook weer als inkomensstijging gezien wordt.