Relatietwijfels, wat te doen als je twijfelt over je relatie

Tom, 12-02-2018
Hallo,

Ik ben een jonge man van 25 jaar en heb sinds mijn 18de een relatie. We wonen nog steeds apart, elk bij onze ouders.
We hebben samen altijd een zeer toffe, leuke relatie gehad met veel plezier. Toch zijn er bij mij na 5 jaar twijfels gekomen. Ik vroeg me af of dit hét was? Dat was ook de periode dat ik van job gewisseld ben en in opleiding zat voor een andere job. Ik besliste om dat twijfelgevoel te negeren en dacht dat het kwam door de stress van de jobwissel. Een tijdje zijn de twijfels weg geweest, maar de laatste maanden zijn ze terug gekomen. Ik heb altijd geprobeerd om de twijfels weg te duwen en te genieten van de leuke dingen in onze relatie, maar de laatste tijd nemen ze echt de overhand. Ik voel me goed bij haar en we maken veel plezier, maar ik mis het onzichtbare, de vonk, het verlangen naar mijn partner. Ik heb het gevoel dat we meer goede vrienden zijn dan liefdespartners. Ter info dit is enkel mijn gevoel, zij ziet mij nog altijd doodgraag, wat het er niet makkelijker op maakt.

Ik besliste om open kaart te spelen met mijn ouders over de situatie. In het begin hadden ze begrip, maar op den duur bleven ze continu pushen om bij haar te blijven. Daar heb ik absoluut geen boodschap aan.

Ik heb dan met mijn partner over mijn gevoelens gepraat. Dit was geen makkelijk gesprek, zoals ik verwachtte had zij wel nog liefdesgevoelens. We hebben beslist om even afstand te nemen zodat ik alles op een rijtje kan zetten en nadenken.

Ik weet echt niet wat ik moet doen, aan de ene kant wil ik het verleden dat we opbouwden niet weggegooien en wil ik haar niet ongelukkig maken. Aan de andere kant vraag ik mij af of het zin heeft om zo in de relatie verder te blijven? Ik vind dit niet eerlijk t.o.v. mezelf en haar.
De laatste tijd vond ik het ook moeilijker en moeilijker om affectie te geven.

Normaal stond ik niet open voor andere meisjes, maar de laatste tijd wel. Ik heb een datingapp geïnstalleerd en raakte aan de praat met een meisje, wat het er niet makkelijker op maakt.

Ik weet echt niet meer wat ik moet doen :( heeft iemand van jullie raad? Reactie infoteur, 15-02-2018
Hallo,

volgens mij is er maar 1 manier om antwoord te krijgen en dat is de relatie verbreken. Je kan dan ervaren wat er verder nog is en of je daar gelukkiger van wordt of niet. Op die manier ben je eerlijk tegen jezelf en tegen je partner. Als jullie voor elkaar bestemd zijn, dan komt dat na een jaar of enkele jaren vanzelf weer en dan heb je deze jaren niet weggegooid. Op dat moment kan je dan echt voor haar kiezen. Anders blijf je deze twijfel waarschijnlijk altijd houden en dat is ook niet goed voor jullie relatie.

Mijn mening is dat een (langere) pauze niet helpt: je bent dan toch nog deels verbonden, wilt de ander geen pijn doen en bent dus niet echt vrij om te onderzoeken of je iets mist.

Sterkte!

Ana, 22-12-2017
Ik ben ondertussen nog maar 6 maanden samen en al superveel mee gemaakt. Mijn vriend kan niet van de alcohol afblijven in het weekend maar hij combineert dat ook met “ medicijn” wat soms nogal heftig aan toe gaat. Mijn gevoelens zijn zo goed als op waardoor ik telkens twijfel als ik het wil uitmaken. Hij heeft totaal geen respect niet meer en we heb en enkel ruzie. We zouden gaan samen wonen maar dat zie ik totaal niet zitten. Hij is zeer onvolwassen en onrealistisch. Alles wat hij wilde zo krijgt hij het maar als een andere het anders wilt dan is het ambras. wat moet ik doen? ☹️ Help?! Reactie infoteur, 09-01-2018
Volgens mij is de keuze niet zo moeilijk en volgens mij weet je al wat je moet doen. Hier zit geen toekomst in!

Iris, 31-10-2017
Ik twijfel momenteel ook erg aan mijn relatie. Heb iets meer dan twee jaar een relatie met een lieve jongen. Maar we hebben een heel andere levensstijl en ritme en ik voel me eenzaam in de relatie.

Hij heeft 1 keer in de hele relatie bij mij thuis geslapen, ik een heel jaar bijna ieder weekend bij hem. Totdat ik het zat werd dat het maar van 1 kant kwam. Beide hebben we slaapproblemen, hij heeft een slaapritme van 3/4 u 's nachts tot 10/11 u 's morgens waardoor hij overdag pas eind van de middag kan/wil afspreken.

Ik heb een chronische ziekte en rust, regelmaat en slaap is voor mij belangrijk dus ik slaap van 11 tot 7. Gevolg is, als ik daar niet ga slapen in het weekend dat we elkaar nauwelijks zien. 5 uurtjes hooguit in het weekend en het voelt als "bezoekjes" waar ik steeds meer tegenop ga zien omdat ik me letterlijk vervreemd van hem voel door de fysieke en emotionele afstand.

Hij is zo druk met zijn eigen leven dat ik het gevoel heb dat er geen ruimte voor mij in is (of hij die niet wilt maken). Dus ik merk dat ik me emotioneel aan het afsluiten ben en afstand neem, want ik zou toch echt graag een partner willen die ook echt bij mij "wilt" zijn. Reactie infoteur, 30-11-2017
Hallo Iris,

dit klinkt niet best om eerlijk te zijn. Ik vind het vreemd dat hij slechts 1x bij jou geslapen heeft en dat hij niet iets tegemoet kan komen aan jouw slaapritme. Dat wil niet zeggen dat hij dat altijd moet doen, maar hij zou zeker meer moeite kunnen doen voor jullie relatie.
Ik zou je adviseren om voor jezelf te kiezen. Als hij je dan terug wil, dan kan hij moeite gaan doen en zich aanpassen en dan kan jij zien of je er dan wel vertrouwen in hebt of dat het gewoon niet gaat werken en het gevoel te weinig is.

Saskia, 16-10-2017
Hallo,
Ik ben drie jaar samen met mijn 2 jaar jongere vriend (24 en 22 jaar). We wonen sinds een jaar samen. Aan het begin van de relatie twijfelde ik nogal, omdat hij in het buitenland woonde en ik niet verliefd genoeg was voor een lange-afstandsrelatie. We voelden elkaar wel altijd tot elkaar aangetrokken als we elkaar zagen. Hij was al een aantal jaar verliefd op mij. We kennen elkaar al sinds we kleine kinderen zijn. We kennen elkaar dus al lang en goed. Inmiddels woont en studeert hij in Nederland en sindsdien hebben we een relatie. Het voelde namelijk vertrouwd, ik wist dat hij voor me zou gaan en ik dacht 'we zien wel hoe het loopt'. Het voelde goed met hem en we hebben nooit ruzie.
Sinds een half jaar ben ik enorm gaan twijfelen. Ik heb iemand anders ontmoet (29 jaar), waar ik inmiddels stapelverliefd op ben geworden. En hij op mij. We spreken af, hebben interessante gesprekken, zonder dat mijn vriend dat weet. Niet eerlijk, weet ik. Wil graag intiemer met hem zijn, maar dat doe ik niet, omdat ik mezelf dan niet meer in de spiegel aan kan kijken. Ik heb allerlei vragen als 'Is dit het?', 'Wat is er nog méér?', 'Zou ik gelukkiger zijn met hem?', 'Ben ik op hem uitgekeken?', 'Waarom word ik verliefd op een ander?', 'Wat mis ik in mijn relatie?', enzovoort. Ik heb mijn twijfels uitgesproken naar mijn vriend en hij geeft me alle tijd, maar hij is nog stapelgek op mij. Ik durf/kan nog geen beslissing nemen, maar twijfel al best lang. Heb een maand geen contact gehad met de andere jongen om alles op een rijtje te krijgen en om 100% voor mijn vriend te gaan, maar het lukt me niet om me 100% in te zetten. Ik was nog te veel met hem bezig en lukt me niet om hem te vergeten. Ook kan ik het moeilijk opbrengen om moeite te doen voor onze relatie. Hij doet dat wel. Na een maand kwam ik de ander weer tegen en hebben sindsdien weer contact.
Ik ben een weekend weg geweest met m'n vriend en dat was leuk, maar toen we terug kwamen, kwam de twijfel weer terug. Ik voel het als een achtbaan: het ene moment denk ik 'ik wil dit niet meer, ik maak het uit' en het andere moment denk ik 'ik hou nog veel van hem en hij van mij, het voelt vertrouwd, ik blijf bij hem. Ik word er gek van. Eet slecht, slaap slecht, huil veel… Ik weet niet hoe ik erachter kan komen. Ik heb een soort van verlammende angst: bang om spijt te krijgen als ik het uitmaak, bang om iets moois te missen als ik het andere laat gaan. Ik denk namelijk dat ik (ook) goed bij hem pas. Ik weet het niet meer.
Heb je tips voor mij? Alvast bedankt,
Saskia. Reactie infoteur, 17-10-2017
Je durft geen beslissing te nemen. Je kan het wel en volgens mij weet je ook welke beslissing je moet nemen. De basis van jullie relatie is niet voldoende om dit vol te kunnen houden, doordat het al met de weinig enthousiasme en verliefdheid vanaf jouw zijde begonnen is. Ga kijken wat er nog meer in de wereld is, zoals de jongen van 29 waar je het nu over hebt. Mochten jij en je huidige partner toch voor elkaar bestemd zijn (ik denk het niet) dan kom je daar met een paar jaar wel achter. Eén ding: vertel je huidige vriend wel eerst hoe het precies zit, dit verdient hij niet.

Kelly, 13-03-2017
Ik ben nu een jaar samen met mijn vriend. Toen ik hem leerde kennen was hij alles wat ik zocht in iemand en was hij anders dan anderen waar ik mee omging. Dat veranderde allemaal toen ik hem beter leerde kennen. Hij was nog altijd anders dan anderen maar niet in de positieve zin. (voor mij) dingen die logisch zijn in een relatie zijn voor hem een raadsel. hij doet zijn best voor mij en dat weet ik en apprecieer ik ook maar zelfs een blinde kan zien dat wij teveel verschillen. ik wil hem niet veranderen in iemand die hij niet is. Ik wil er graag een punt achter zetten omdat ik hem niet wil veranderen maar als hij niet verandert ga ik verder de put in. hij zegt dat hij gelukkig is met mij omdat ik geduld heb met hem maar mijn geduld is al even op. Ik durf hem niet weg te sturen vanwege mijn onverwachte zwangerschap. hij ziet het zo zitten en ik wil hem en het kindje niet ongelukkig maken. Wat moet ik doen? Reactie infoteur, 16-03-2017
Hallo Kelly,
wat een moeilijke situatie door je onverwachte zwangerschap. Echter, maak de keuze die op lange termijn het beste is. Als jullie relatie geen toekomst heeft, dan is die er zeker niet met een kindje. Je relatie wordt dan immers extra op de proef gesteld want de verzorging van een baby is vermoeiend. Ook wanneer je de relatie verbreekt, kan je partner een rol krijgen in de opvoeding. Gebruik de tijd om dat nu een plek te geven in plaats van dat je elkaar voor de gek houdt en nog een tijdje door gaat om later uit elkaar te gaan (dan krijgt je kindje er veel meer van mee).
Sterkte!

Beppie, 15-02-2017
Ik ben 10 jaar samen en ik trek het niet meer. Vanaf het begin van onze relatie heb ik last van zijn ex. Ze komt op elk familie feest en heeft ook nog iets met een vriend van hem. Voordat ik met hem ging trouwen zei ik dat ik wel wilde dat hij duidelijk zou maken tegen zijn familie dat wij/hij dit niet wilde. Hij heeft hier nooit iets mee gedaan. Ik ben geprobeerd om dit te accepteren maar ik word er helemaal gek van. Ik accepteer het meer. Ik blijf hem dit kwalijk nemen dat hij hier in niet is opgekomen voor mij. We hebben ook geen nieuwe vrienden waar we samen mee omgaan. Dus alle feesten is met haar erbij en ik kan daardoor nooit mezelf zijn. Naar mijn beste vriendin gaat hij ook nooit mee naar een feest. Het is er allemaal ingeslopen. Dit heb ik aangehaald bij hem. Hij zegt als ik om die reden weg zou gaan. Zijn liefde overslaat in haat. Hij zegt wat wil je dat ik mijn vrienden en familie gedag zeg. Ik zeg ik weet het niet maar ik ben nu niet gelukkig en ik wil dat je er serieus mee over na denkt. Hij zegt dat hij ook het liefste weg wilt met mij en weg van alles. Hoe lossen we dit op. Ik heb t al veel vaker aangehaald maar hij heeft t nooit serieus genomen. Nu heb ik weer t idee dat hij dat niet doet… Reactie infoteur, 16-02-2017
Hallo,

ik denk dat je je vooral af moet vragen waarom je er na 10 jaar nog steeds zoveel moeite mee hebt dat zijn ex verweven zit in zijn familie-/vriendenkring. Ik maak in je verhaal niets op over dat hij reden geeft waardoor jij onzeker zou moeten zijn en bang zou moeten zijn dat hij haar terug wil. Als hij dat zou willen, was dat waarschijnlijk in die 10 jaar al lang gebeurd!
Dus waarom heb je hier zoveel moeite mee? Zij is voor hem volgens mij niet meer dan een kennis/ode "gewone" vriendin, maar jij ervaart jet nog anders. ik denk dat de oplossing in dit geval bij jezelf ligt en de onzekerheid die je blijkbaar ervaart, want je hebt niet de macht om te zorgen dat zij niet meer op de feestjes van familie of vrienden is.

Nol, 27-01-2017
Beste Mimi,
Ik denk dat je door deze mindset al met 0-1 achter begint. Al snap ik je gevoel wel. Probeer je gevoel te delen zonder hem aan te vallen. Wees nieuwsgierig ipv direct oordelend vanuit jezelf. Stel vragen aan hem en laat m zelf met n eventuele oplossing komen. Reactie infoteur, 10-02-2017
Ergens ben ik het met je eens, al zijn er volgens mij ook grenzen die je mag bewaken en hoef je niet altijd je oordeel voor je te houden. Als je er naast zit kan hij dat ook vertellen.

Mimi, 27-01-2017
Mijn partner en ik zijn bijna 2 jaar samen en hij heeft 1 zoon en ik 2. Er is al sinds het begin een probleem tussen mij en zijn ex. Zij loopt te stoken in onze relatie en werkt ons op alle fronten tegen. Ikzelf heb een heel goed contact met mijn ex en zijn nieuwe vriendin. We gunnen elkaar alles en denken mee in ingewikkelde situaties. De ex van mijn vriend wil nog steeds de controle houden over mijn vriend en dat lukt haar aardig. Ik heb hier ontzettend veel last van.
Mijn vriend is het ook niet altijd met haar eens, maar heeft er naar eigen zeggen geen last van en hij vindt dus dat ik me erover heen moet zetten. Ik kan dat niet. Ik heb hem gevraagd om het contact tussen hen puur zakelijk te houden rondom hun zoon. Alleen het nodige, maar niet dat dagelijkse gebeld en geapp over elk wissewasje en het gezeur over hem en mij. Helaas reageert hij hier niet op. Naar mijn mening is hij bang om zijn zoon kwijt te raken als hij haar tegen het harnas jaagt.

Ik trek de situatie gewoon niet meer en hij vindt dat we er te vaak discussie over hebben, waardoor hij ook gaat twijfelen over de relatie. Is het nou zoveel gevraagd om tot een compromis te komen? Hij kan zich toch ook eens proberen te verplaatsen in mij? Of doe ik te moeilijk? Reactie infoteur, 31-01-2017
Hallo Mimi,

ik denk dat je gelijk hebt en tot een compromis moet komen, maar meer doen dan dit met hem bespreken kan je niet. Als hij het contact niet zakelijker wil houden en jij je er niet prettig bij blijft voelen is er dus maar 1 oplossing: uit elkaar gaan. En met een beetje geluk laat dat hem inzien dat hij toch wat aanpassingen wil doen om jou weer terug te krijgen. Zo niet, dan ga je op de lange termijn gelukkiger zijn zonder hem.

Sensas, 29-12-2016
Mijn vrouw gaat mij verlaten, zij wil een geheel nieuw bestaan opbouwen waarin voor mij geen plaats is. De reden dat er voor mij geen plaatst is, is dat ik haar niet steun in haar nieuwe ideeën en doelen en zij heel veel bewegingsvrijheid wil en nodig heeft. Wat zij zegt klopt wel, maar haar interesse is totaal niet mijn interesse. Andersom is het ook zo, dus je kunt wel zeggen dat we beide de laatste jaren of zijn veranderd of totaal uit elkaar gegroeid zijn. Wij zijn niet meer de allerjongste (53 en 59 jaar), maar denk dat dit niet van belang is. Zij vertelt mij nog wel van mij te houden en ik houd ook erg veel van haar. Zover ik weet is er geen ander in het spel, daar ken ik mijn vrouw goed genoeg voor. Feit is wel dat ik totaal uit het veld geslagen ben en ik haar eigenlijk niet wil laten gaan, al is dat laatste natuurlijk wel heel erg egoïstisch. Natuurlijk mag zij een nieuw bestaan opbouwen zonder mij, en hoop met mijn hele hart dat haar dit gaat lukken, maar het doet mij heel erg veel pijn. Ik heb haar laten weten dat de deur altijd voor haar openstaat en mij altijd kan bellen als er iets is of als zij iets nodig heeft. Ik heb nu de hoop gevestigd dat zij misschien ooit nog eens terugkomt. Mensen zeggen vaak "zag je het niet aankomen"? uhhh ja eigenlijk wel, maar als je je kop in het zand steekt gebeurt dit dus. Ik ga mijn partner heel erg missen en niet zomaar een partner. Reactie infoteur, 30-12-2016
Hallo "Sensas",

ik denk dat hoe je reageert op je vrouw, de beste reactie is. Hiermee geef je haar de vrijheid die je wil, ondanks je eigen emoties. Misschien ziet ze in dat ze haar nieuwe doelen/wensen uiteindelijk ook met jou kan bereiken ondanks de verschillende interesses.
Veel sterkte!

Ingrid, 07-12-2016
Mijn partner en ik zijn ruim 8,5 jaar samen, leeftijd: eind twintig en sinds 1 jaar gaat het niet helemaal zoals het hoort. Hij heeft voor mij de lat altijd erg hoog gelegd en ik heb altijd het gevoel gehad nooit te kunnen voldoen aan zijn hoge verwachtingen. Mijn zelfvertrouwen was al niet hoog (lees: op jonge leeftijd veel gepest geweest) maar door dit is het alleen maar slechter geworden. Iets korter dan 1 jaar geleden heb ik bij mijn partner aangegeven dat ik sommige dingen mis en heb dit ook uitgesproken, ben ook eerlijk geweest dat ik me aangetrokken voelde tot andere mannen. Complimenten van anderen deden veel met mijn gevoel - iets wat ik normaliter niet had. Natuurlijk voelde ik me wel gevleid maar dat was het, nu begon ik er ook gevoelens bij te krijgen. Mijn partner reageerde heel goed op mijn bericht en gaf aan hier iets mee te gaan doen. Echter was dit weinig tot niet het geval. Nu heb ik de misstap gemaakt om met een andere man meerdere keren te zoenen en ben ik ook verliefd geworden. Dit heb ik eerlijk opgebiecht aan mijn partner. Verdrietig, boos en zijn eigenwaarde gekrenkt. Ik heb hem de tijd gegeven en hij heeft besloten dat hij met mij verder wil. Iets waarvoor ik hem dankbaar ben al blijf ik mijn twijfels houden met mijn verliefdheid. Dit weet hij ook, wij hebben elkaar beloofd daar eerlijk in te zijn. hij is ook eerlijk naar mij toe geweest dat hij weet dat ie schuld heeft aan het feit dat het zover is gegaan omdat hij niks heeft gedaan met de signalen die ik heb afgegeven. Neemt niet weg dat ik dit niet had moeten doen! Maar toch. we weten de oorzaak en ik merk ook echt dat hij hier hard aan werkt. Ik zie zeker vooruitgang. Toch merk ik dat ik meerdere dingen graag zou willen veranderen in mijn leven. Ik ben sinds 1,5 jaar geswitcht van baan en ik ben gegroeid, heb mezelf ontwikkeld en daardoor ben ik ook veranderd. Ook vind ik de stad waar ik woon - daar komt mijn partner vandaan, overigens heb ik daar destijds zelf voor gekozen - niet leuk. De mensen zijn echt niet leuk, al denk ik dat je dat in veel plaatsen hebt maar goed. Daarnaast vind ik zijn vrienden niks aan, ik ga er liever niet naartoe dan wel. Ook ben ik erg introvert en hij extravert en ga me steeds meer aan kleine dingen storen. Wel zijn we juist door mijn misstap vaker intiem en ik merk dat ik hier erg van geniet, ik wil graag met hem knuffelen, kussen en intiem zijn. Maar toch met vlagen blijf ik die twijfel houden. Ik zit met mijn gevoel erg in de knoop en ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik tot een beslissing kan komen. Mijn partner en ik hebben ook afgesproken dat ik probeer (want je kan het niet dwingen) het te lang te laten duren voordat ik een beslissing heb gemaakt. dat zou niet eerlijk zijn tegenover hem maar ook niet tegenover mezelf. Ik ben rationeel gaan denken over de andere persoon, ook hij zal zijn nukken hebben en daar ben ik me van bewust. Daarom blijf ik ook twijfelen. Ik stel vaak de vraag 'wat vind ik in de ander wat ik bij mijn huidige partner niet meer vind'. Ik merk dus dat we qua denkwijze uit elkaar groeien/zijn gegroeid. We zitten op een ander level.

Heb je tips? Ik heb al zoveel gelezen maar ik kom niet verder. Reactie infoteur, 08-12-2016
De belangrijkste vraag is denk ik of de dingen die jij nu wilt in je leven, of dat kan samen met hem. Staat hij er voor open om misschien te verhuizen en staat hij open voor ja andere doelen? Kijk of je een gezamenlijk beeld van jullie toekomst kan creëren. Als je daar niet uit komt en andere wensen hebt, dan denk ik dat je nu voor jezelf moet kiezen. Kom je daar wel samen uit, knok er dan voor en probeer deze fase achter je te laten en gewoon te genieten.

Andy, 20-11-2016
Hallo,

In juli 2015 leerde ik mijn droomvrouw kennen, knap, intelligent, zacht, lief alles wat ik wensen wou (nog steeds). Ze zei van de eerste dag dat ze ziek was en niet kon samen slapen of wonen. Ik was reeds 9j single en had nood aan een relatie en zij is het voor mij. Zij kwam juist uit een relatie en was in begin niet verliefd. ik verliefd op slag. Ik zag haar elke dag paar uur en dan ging ik naar huis(Lat-relatie). Ikzelf had nog nooit een Lat-relatie gehad. Dit leek me wel tof zou geen gezeik over je moet dit doen en dat. Dus ging elke dag bij haar met veel plezier. Toch nu dik jaar verder merk ik dat een Lat-relatie wel zwaar is. eigenlijk elke relatie. Maar wat me meest stoort is dat als ik bij haar ben het gevoel heb van iets te moeten beteken. Als je samenwoont denk ik kan je meer samenzijn zonder bij elkaar te zijn. Nu merk ik ook dat ik graag thuis ben en toch mis ik haar maar zie haar graag. Zij heeft schrik om samen te wonen ook omdat ik al paar keer kwaad ben geweest laat ons zeggen agressief geworden tegen haar door frustraties of onbegrip. Ze denkt ook dat ik narcistisch ben ingesteld. is liefde genoeg om mee verder te gaan of is zij misschien toch niet wat ik verlang? Reactie infoteur, 22-11-2016
Hallo Andy,

het is op basis van je bericht niet te zeggen of de liefde genoeg is, maar als je agressief bent geworden en denkt ook narcistisch te zijn, dan zou ik in ieder geval eens in therapie gaan en dat geeft haar misschien ook vertrouwen om wel samen te gaan wonen.

Angela, 19-11-2016
Phoe het zinnetje " een partner of Je partner" komt binnen. Ik zit in mijn tweede huwelijk, we kennen elkaar 13 jaar. We weten beiden hoe het mis kan gaan met een relatie en hoe ingrijpend een scheiding is. Voor hem is het ook zijn tweede keer. In onze relatie is er veel gebeurd. Ik ben Arbeidsongeschikt geraakt en we zijn 70% inkomen kwijt geraakt. Daarnaast ben ik heel heel erg ziek geweest en heb ik 2 jaar geleden op de IC gelegen met maar 5% kans op overleven. Mijn ziekte blijft en werken zal nooit meer een optie zijn, maar nu gaat het heel erg goed met me. Lichamelijk dan. Ik voel me opgesloten, zit ondanks mijn vrijwilligersbaantjes veel te veel thuis. Van een seksleven is al jaren geen sprake meer en als er dan al iets gebeurd vind ik het echt niet prettig maar maak ik maar zin terwijl hij juist nooit wil. De buitenwereld ziet ons als een ideaal stel maar ik lig vaak huilend in bed voordat ik in slaap val. Ons leven is materialistisch gezien goed, en we hebben een half jaar geleden echt mijn droomhuis gekocht. Maar het " daar hoeven we nooit meer weg" benauwd me. Ik zie een lange grijze en uitzichtloze toekomst voor me en dat trek ik niet meer. Ik heb al meerdere keren dit aan mijn man meegegeven en hij probeert het wel, is gestopt met roken, drinkt minder, probeert meer thuis te zijn, maarvoor mij blijft het grijs. 5 maanden geleden stapte er een man ( ik noem hem maar Jaap ) letterlijk mijn leven binnen en het was echt een donder en bliksem etc. Vanaf de eerste blik was er veel meer dan zakelijk contact.hij gaf me direct zijn nr en dat heb ik weggegooid. Vreemdgaan wil ik niet. Ik vertelde het mijn man diezelfde avond en zijn reactie was dat hij het zich kon voorstellen dat ik dat zou willen en dat dit wat hem betreft ok was. Jaap is vanaf die dag niet meer uit mijn hoofd geweest. Ik ook niet uit de zijne. Hij kwam met grote en kleine smoezen langs op mijn werk en ik genoot ervan. Jaap is echt een van de meest bijzondere mensen die ik ooit heb ontmoet, ook als ik de vlinders weglaat. Na een vakantie met mijn man, waar ik, 4 weken lang eigenlijk alleen maar ongelukkig ben geweest wist ik dat ik tegen Jaap moest zeggen dat er geen kans was voor hem en mij. Op kantoor kon dat niet, dus belde ik hem eindelijk wel ( hij bleef iedere keer zijn nr achterlaten). We gingen naar een strand en ik vertelde het hem en ineens zoenden we. Inmiddels hebben we dus wel een relatie en ik hou van hem. Mijn hele gevoel zegt dat dit mijn levenspartner is, ondanks onze enorme verschillen. ( hij 7 jaar jonger, Afrikaans maar met nl paspoort, heftig verleden, geen opleiding ik universitair opgeleid etc) mijn man weet dat hij in mijn leven is. Jaap geeft duidelijk aan wat hij wil. Trouwen. Kinderen. Mijn man heeft nooit kinderen met mij gewild en dit heeft altijd enorm pijn gedaan. Gezien mijn leeftijd zou een kind met Jaap echt de allerlaatste kans zijn en mogen we geen tijd verspillen. Een relatie van 13 jaar mag je niet zomaar weggooien, en mijn man is me heel dierbaar. Het is een hele veilige haven. Maar ik was er niet altijd gelukkig in. De gevoelens die ik voor Jaap heb, heb ik nog nooit eerder in mijn leven gekend. Passie. Liefde. Geborgenheid en veiligheid. Ik weet dat ik moet kiezen. Maar kies je voor een veilige haven met 60% geluk? Of Spring je in het diepe met kans op 100% maar ook kans op heel heel veel verdriet… Reactie infoteur, 22-11-2016
Ik kan niet zeggen wat je moet doen, maar voor 60% geluk gaan… dan doe je jezelf in ieder geval te kort!

Yph, 16-11-2016
Hallo allemaal

Ik heb nu al 7 maanden een vriendin en ik hou echt heel veel van haar. Alleen ze heeft vaak wat dippen om het zo maar te zeggen de ene keer appt ze me niet terug en doet ze afstandelijk en spreek ik haar op de dag miss 5 min via de telefoon ook al heeft ze 's avonds niks meer te doen en de andere keer wil ze dat ik heel vaak langskom en krijg ik allemaal liever berichtjes.

Ik heb het hier al met haar over gehad (hoe moeilijk ik dit vind) maar dan krijg ik al snel de reactie ik ben nou eenmaal zo.

Ik weet niet meer wat ik moet doen of dat ik mezelf gewoon aanstel. Reactie infoteur, 16-11-2016
"Ik ben nou eenmaal zo" is natuurlijk een slecht antwoord van je vriendin. Jij bent nou eenmaal zo dat je er moeite mee hebt en als je er beide zo in staat, kan je dus zonder moeite te doen meteen je relatie verbreken. Als je van elkaar houdt, moet je soms rekening met elkaar houden, inleven in de ander en soms wat veranderen aan wie je bent of wat je gewoon te doen bent. Zeg dit tegen haar en kijk of ze dan wel rekening wil houden met jouw gevoel en wat je er samen aan kan doen. Als ze er dan nog zo in staat, dan denk ik dat jullie samen niet veel verder komen.

Monique, 14-11-2016
Ik heb een jongen leren kennen en we hebben nu een paar maanden een relatie. Ik heb kinderen en hij ook. Alleen wil hij het niet aan zijn ex vertellen dat die een ander hebt leren kennen dat maak me onzeker en heb ik alleen maar rot gevoelens. Ik heb nu heel erg twijfels of dat hij echt voor mij wilt gaan of niet. En als ik erover begint klap hij dicht. Reactie infoteur, 15-11-2016
Vraag waarom hij het niet aan zijn ex wil vertellen? Misschien is hij bang voor haar reactie en dat hij daardoor zijn kinderen minder ziet?
Praat er over en spreek af wanneer hij het wel moet vertellen (bijvoorbeeld als je nog 2 maanden samen bent). Dat hij het even stil wil houden is niet heel gek, maar laat dat niet te lang duren.

Denkend Meisje, 14-11-2016
Hallo, mijn vriend en ik zijn bijna 3 jaar samen. Ik zit al een tijdje na te denken wat ik wil met mijn leven. Ik studeer momenteel toerisme en in mei ga ik 7 weken naar het buitenland voor mijn stage als animator. Als de stage goed lukt krijg ik daar een vast contract voor de zomer (nog eens 4 maanden) dit is echt een droom voor mij. Het liefst van al zou ik heel mijn leven willen rond reizen en de wereld ontdekken. Maar dit is natuurlijk moeilijk in een relatie want mijn vriend werkt hier namelijk al vast en ziet dat reisleventje niet echt zitten. daar hebben we al regelmatig ruzies over gehad. En de hebben nu een soort van middenweg gevonden. Als ik een vast contract krijg dan zou ik maar 1 maand extra doen ipv 4 maanden. Das fair maar diep vanbinnen wil ik meer. want ik weet dat als ik hem niet zou hebben direct een job zou zoeken in het buitenland. ik zie hem graag maar de laatste tijd durf ik ook wel eens flirten met andere terwijl ik dat daarvoor nooit deed. Hij is echt enorm lief, behulpzaam alles wat je eigenlijk zou willen. maar het verliefde gevoel lijkt soms gewoon weg. Soms voelt het alsof hij mijn beste vriend is ipv DE vriend. De laatste tijd wordt ik ook snel boos. Ik erger mij aan de kleinste dingen terwijl hij alleen maar goed probeert te doen. ik wil hem gewoon niet kwetsen. Want hij verteld me constant dat hij niet zonder me kan. En dat hij nooit zou willen dat we uit elkaar gaan. we hebben zelfs al toekomst plannen maar toch blijven er twijfels. Soms voel ik me een hele perioden gelukkig en soms voel ik me ongelukkig. Ik vind dit zo moeilijk :( Reactie infoteur, 15-11-2016
Om te beginnen vind ik een compromis van 1 maand exrta in plaats van 4 best vreemd, zeker als je ook al al je andere reisplannen aan de kant zet. Dan moet nu 4 maanden best kunnen, zeker omdat hij ook de mogelijkheid heeft om je een keer tussendoor op te zoeken.

Als ik eerlijk ben, klinkt het alsof je spijt gaat krijgen als je nu niet gaat reizen. Als je wat ouder bent, gesetteld bent en wellicht kinderen hebt, komt dat er niet meer zo snel van, dus ik zou je adviseren dat nu te doen. Als het kan met je vriend, maar als hij niet wil en niet accepteert dat jij dat wel wil, zou ik nu voor jezelf kiezen en dan zie je daarna wel weer of jullie ooit weer bij elkaar komen of beiden iemand vinden die beter bij je past.

Kim, 09-11-2016
Mijn partner en ik zijn 8 jaar samen. Vorig jaar in oktober heeft hij me verteld dat zijn gevoelens voor me een 'krakje' hebben gekregen. Ik ben zelfstandige en had dat jaar ontzettend hard gewerkt, hij had het gevoel dat we geen koppel meer waren. Ik zie deze man graag en heb mijn activiteiten gehalveerd en anders georganiseerd om ook meer tijd voor ons te maken. Hij is ook de 3 items beginnen analyseren over onze relatie en telkens terugkomende 'problematiek': hij is niet attent, ik fleur daar van op en heb dat wel eens nodig - te weinig seks, wel goede maar te weinig afgelopen jaren (vinden we beiden) - ik reis graag de wereld rond en hij vliegt niet graag. Deze zaken maken voor hem dat we toch op enkele vlakken verschillen en dat hij twijfelt of we bij elkaar passen gezien dit onderwerpen zijn waar we om de 6 maanden wel ruzie over hebben. Hij heeft zich de afgelopen 13 maanden ook niet meer kunnen geven. Hij kan niet zeggen dat hij nog 100% voor ons wilt gaan, maar wil me ook niet laten gaan. Dit is een lange periode om door te gaan die emotioneel voor beiden heel zwaar is. We zien elkaar graag, hij kan dat ook nog zeggen als antwoord op mijn aanzet. Hij komt ook nog steeds 'graag' naar huis maar aan de andere kant zijn er afstandelijke dagen zonder knuffels e.d. Ik heb het afgelopen jaar geen cadeautje meer gekregen, geen lieve berichtjes geheel uit zichzelf, geen compliment en geen echte hoop. Dat laatste, hoop en positieve gevoelens, wil hij niet geven/tonen zegt hij omdat dat hij niet wilt overbrengen dat alles plots weer goed is wanneer we even een fijne tijd hebben, gezien hij zelf nog steeds niet weet welke kant we opgaan. Ik word stilaan leeggezogen, onzeker, bang en ben vaak verdrietig. Ik wil mijn leven delen met deze man maar kan dat nog wel Reactie infoteur, 10-11-2016
Hallo,

ik denk dat het belangrijkste is dat er een beslissing genomen wordt, want nu wordt die maar steeds vooruit geschoven terwijl er niets verandert waardoor de beslissing later makkelijker genomen zou kunnen worden. Of jullie gaan er beide volledig voor en accepteren enkele verschillen en dat het niet meer zo speciaal is als in het begin, of je gaat uit elkaar en jullie gaan kijken wat de wereld verder nog te bieden heeft. Wanneer dan achteraf blijkt dat je toch elkaar wilt, kan dat in principe altijd nog!

Jln, 06-11-2016
Mijn vriend & ik zijn nu bijna 6 jaar samen maar soms hou ik het gewoon niet meer uit. Hij word zo snel kwaad & agressief en is heel erg koppig. Momenteel zitten we wat in een dipje, terwijl ik echt mijn best probeer te doen om alles terug zoals vroeger te krijgen. Ons seksleven is ook niet meer wat het geweest is, maar volgens hem is dat mijn fout. Ik neem geen initiatief, terwijl ik degene ben die dat nu net wel doet. We nemen gewoon geen tijd meer voor elkaar, en wanneer we dat wel doen dan eindigt het gewoon in ruzie 9 van de 10 keer. Ik hou het gewoon niet meer vol.

Financieel ook. We wonen nu al 3 jaar samen maar hij wil geen gezamenlijke rekening. Telkens hij naar de winkel gaat houdt hij de ticketjes bij om dan te tonen hoeveel ik hem nog terug moet. Ik kan daar niet tegen! Volgens mij, als je een koppel bent, dan help je elkaar. En uiteraard kan het niet steeds van 1 kant komen, en dat is ook zeker het geval niet, maar volgens hem wel.
Wij werken beide, maar ik heb 2 vrije dagen in mijn week. Op mijn vrije dagen breng ik zijn eten, ik betaal op dit moment alles, maar dat kan mij ook gewoon niet schelen omdat wij een koppel zijn! Maar als hij voor mij dan is naar de winkel moet, wees maar zeker dat ik het mag horen. & Misschien niet onmiddellijk maar in een ruzie smijt hij het dan wel naar mijn hoofd wat ik hem allemaal nog moet. Hij noemt me soms een bedelaar wanneer ik gewoon eens vraag om iets te betalen voor mij. & Daar kan ik echt niet meer tegen.

Ik ben de vernederingen beu. De ruzies, niet kunnen praten met elkaar, & de afstand waarin wij met elkaar leven.

Soms weet ik niet of het nog de moeite is om voor te vechten, maarja. Hij kan soms zo lief zijn & als ik hem iets vraag om te doen dan doet die dat ook wel. Daar mag ik zeker niets van zeggen. Maar de ruzies overmeesteren de goeie momenten, kan er met hem niet over praten want hij word onmiddellijk kwaad, zegt geen 2 woorden en verlaat de kamer.

Ik heb geen idee hoe ik er nog moet mee omgaan, ik raak met mezelf ook in knoop. Reactie infoteur, 08-11-2016
Hallo,

aangezien je geprobeerd hebt om er over te praten, maar hij dit niet wil, is er maar 1 optie. Je bent niet gelukkig in deze situatie en zal dat ook niet worden. Zoals je het omschrijft vind ik het geen gezonde relatie, dus zoek je geluk elders!

J., 31-10-2016
Hallo
Ik ben 22 jaar en heb 2 jaar een relatie. We wonen ook 1,5 jaar samen.Nu ik twijfel of ik wel verder wil, hij is zo anders dan ik. Hij is vlug kwaad koppig lastig moet ook altijd zijn gelijk hebben. Ik ben speels en redelijk gemakkelijk. De laatse tijd ben ik ook lastig. Elke dag ruzie elke dag is er wel iets en ben het beu met hem ik haat het als hij thuis komt van het werk. Ik haat het dat hij me niet vertrouwt terwijl hij vreemd is gegaan 2x aan begin van onze relatie.
Ik weet niet meer wat te doen want ik durf de knoop niet door te hakken ookal weet ik ergens wel dat wij geen toekomst meer hebben. Blijf ik denken da ik spijt van mijnn beslissing ga hebben. Ik ben zo in de war pff. Reactie infoteur, 06-11-2016
Je weet wat je moet doen! Bang zijn dat je spijt krijgt hoeft niet, want als je echt spijt krijgt (over een jaar ofzo) dan kan je zo weer contact opnemen met hem en zie je dan wel weer verder!

S., 10-10-2016
Mijn vriend en ik zijn 9 jaar samen. Ondertussen hebben we een huis gekocht, 2 kindjes (3j en 1,5j) gekregen en is hij net als zelfstandige in bijberoep begonnen. Ik was 17 jaar toen we een koppel werden. Ik merk hoe langer hoe meer dat veel kleine dingen me beginnen te irriteren, ook laat ik het toe dat andere mannen dichter komen. Ik ben niet iemand die snel wil opgeven maar ik heb het gevoel dat met ouder worden, ik andere interesses heb gekregen. Ik wil hem ook niet alleen laten met de zaak. Hij heeft ook bijna geen familie meer. Het knaagt zo aan me! Reactie infoteur, 28-10-2016
Misschien is dit gewoon een dip die er af en toe bijhoort in een langere relatie? Ik weet niet hoe lang de irritaties er al zijn, maar het is niet gek dat je die soms hebt na een relatie van 9 jaar. Geef het de ruimte, maak je niet meteen te veel zorgen en kijk dan hoe je je er over bijvoorbeeld een half jaar bij voelt. Grote kans dat deze fase dan weer over is. Zo niet… dan is er nog tijd genoeg om actie te ondernemen.

Janfaber, 30-09-2016
Toen ik heel jong was ontmoette ik een meisje. Ik had een drukke baan en wilde dat mijn relatie werkte zoals mijn ouders me hadden laten zien. Toen ontmoette ze na 2,5 jaar een leuke jongen hij had krulletjes en ze ging vreemd. Ze maakte het gelukkig kort daarna uit, dus dat was wel eerlijk. Maar na zes weken met deze krullenbol rond te hebben gespeeld bleek hij toch een naar trekje te hebben, hij had nogal wat opgekropte agressie. Dus zij weer weg bij de krullenbol, huilend bij mij terug. Waarom weet ik niet maar ik moest uitgebreid horen wat ze allemaal samen hadden gedaan, gekke gewoonte is dat toch. Dus ik voelde me al een hele kleine meneer en was bijna blij dat ze weer bij me terug wilde.

Dit gebeurde 25 jaar geleden. Elke dag heb ik er aan gedacht, elke dag, echt elke dag. Nu voel ik me een domme idioot dat ik haar niet heb laten staan. Ik deed dat omdat ik bang was om alleen te zijn. Nu denk ik: had ik maar gewoon mijn leven opnieuw opgebouwd en ik merk dat ik dat langzamerhand aan het doen ben. We hebben drie prachtige kinderen, een prachtig huis, maar ik merk dat ik mezelf niet ben. De woorden… "is het belangrijk om onderscheid te maken tussen het missen van JE partner en het missen van EEN partner'' klinken me nu wel erg bekend. Ik ga een einde maken aan deze relatie. Ik ben nu bijna 50 en als ik op de helft ben op mijn leven (wat ik hoop) dan ontmoet ik die echte ware liefde die ik kan vertrouwen wel in die tweede helft. Reactie infoteur, 31-10-2016
Wat een moedig besluit! Maar als het je iedere dag zo bezig gehouden heeft, dan is het denk ik wel het juiste besluit. Er moet dan in ieder geval iets veranderen en je moet inderdaad voor jezelf kiezen!

Heel veel succes!

Eef, 24-09-2016
Hi, ik ben 29 jaar, 2 kleine kids en vorig jaar mijn relatie verbroken doordat mijn ex cokeverslaafd is geraakt en ik dit geen veilige situatie voor mij en mijn kinderen vond. Mijn verslaafde ex is in zijn gebruik nooit agressief geweest, maar hij verdween regelmatig "een paar dagen" en hier was geen houden meer aan.

Al heel snel na de breuk kwam ik iemand tegen die ik dacht erg leuk te vinden. Vlinders in mijn buik, alles erop en eraan en het was wederzijds!

In de praktijk vond ik al snel dat dit totaal niet werkte. Ik probeerde te genieten van deze fijne nieuwe verliefdheid maar ik was ook nog de scherven aan het opruimen van het leven met mijn ex; een huis en baan regelen èn voor mijn twee meiden zorgen. Het was een behoorlijk zwaar jaar en ik heb nu alles gelukkig op de rit.

Mijn nieuwe liefde en ik hebben het heel rustig aan gedaan gezien de situatie en het feit dat ik kinderen heb. Hij wil ze graag beter leren kennen maar ik vind dit spannend omdat ik nog niet helemaal zeker ben van ons. Hij heeft hier begrip en geduld voor. Hij is zo ontzettend lief en leuk en de seks is perfect maar ik kan me ook flink irriteren aan kleine dingetjes die gewoon bij hem horen. Bewegingkjes, manier van praten. Ook het feit dat hij klein(er) is, vind ik lastig terwijl ik dat heel erg van mezelf vind! Want uiteindelijk telt het innerlijk. Nu vraag ik me af of ik dit in mijn hoofd allemaal groter maak of dat deze twijfels voor mij onoverkomelijk zijn. Het lijkt zo mooi maar ik heb met vlagen hevige twijfels. Ik kan hem ontzettend leuk vinden en het volgende moment ook weer niet echt. Ik heb dit besproken en we hebben een aantal keren afstand genomen. Zo ook sinds gister maar ik ga dan wel weer kapot van verdriet. Komt dit doordat ik hem mis of dat ik bang ben voor verlies? Ik mis hem nu erg maar als ik dan weer denk aan hetgeen mij irriteerde denk ik. Het is misschien goed zo.

Daarbij komt ook dat mijn ex inmiddels is afgekickt en hij mij ontzettend graag terug zou willen. Buiten zijn verslaving om die veel impact heeft gehad, heb ik in de fijne jaren altijd gedacht dat wij samen oud zouden worden. Groot detail: nadat ik hem verlaten heb heeft hij troost gezocht bij nota bene mijn beste vriendin, zij hebben 4 weken iets met elkaar gehad en dit voelde voor mij als puur verraad. Ik was immers weggegaan om de verslaving en zij zag haar kans. Ik wil haar nooit meer zien maar het doet allemaal veel pijn.

Ik weet niet meer wat ik van de hele situatie moet denken, ik pieker me suf.

Ik hoop heel erg op een antwoord, dankjewel alvast. Reactie infoteur, 31-10-2016
Hallo Eff,

sorry voor de late reactie, maar ik denk dat je eerst voor jezelf moet kiezen en nog geen keuzes kan maken betreffende je liefdesleven. Er is zoveel gebeurd… geef het wat tijd. Je ontzettend irriteren aan kleine dingen, zou als oorzaak kunnen hebben dat je er nog niet volledig aan toe bent, maar kan ook gewoon betekenen dat jullie niet bij elkaar horen.
En je ex terug nemen… ik zou daar heel voorzichtig mee zijn en als je het wil, stap voor stap. Dus eerst wat meer contact, eens iets leuks doen en echt maanden overheen laten gaan voordat je iets serieus begint. Op die manier kan jij aftasten wat je wil, kan hij laten zien hoe serieus hij is en dat hij echt goed afgekickt is en ook ter bescherming van jullie kinderen (dat ze niet voor niets hoop krijgen dat papa en mama weer samen komen).

Succes

Bus, 21-09-2016
Hallo,

Ik maak een verschrikkelijke tijd mee, maar probeer er het beste van te maken. Wij zijn 18 jaar samen, maar hebben geen kinderen samen. Al ongeveer 10 jaar hebben we seksueel niets meer. We hebben heel moeilijke tijden gekend. Mijn man heeft in 2 jaar tijd zijn volledige familie verloren, en 2 accidenten gehad. Dit alles had uiteraard zijn tijd nodig om te verwerken. Ik dacht dat het daarna wel beter zou gaan. Het werd ook rustiger en toen ik er laatst naar vroeg om terug de draad op te nemen, kreeg ik te horen dat hij geen gevoelens meer voor me had. Ik weet me geen raad meer. Hij wil eigenlijk niet scheiden, omwille van het huis dat hijzelf bouwde, hij wil gewoon vrij zijn en ieder ons eigen leven gaan. hij zegt: "ik voel momenteel niets voor je". Er is ook niemand anders in het spel… Ik ga sinds enkele jaren alleen op vakantie enzo, maar gelukkig word ik er ook niet van… Reactie infoteur, 28-10-2016
Hallo,
je verhaal komt over als of jullie uit elkaar gegroeid zijn en zo te lezen ervaart hij dat ook zo. Ik denk dat in jullie geval "de koek echt op is" en raad jullie aan dan wel ook echt uit elkaar te gaan. Praktische bezwaren zoals een huis, zijn geen reden om bij elkaar te blijven als er geen wederzijdse liefde meer is.
Veel sterkte!

Sths, 21-09-2016
Ik heb 4 jaar een relatie met mijn vriend. Ik ben 22j en hij 25j. Ik studeer voor ingenieur en hij werkt in de bouw. In het begin van onze relatie hadden we veel problemen omdat hij te los was met andere vrouwen. Zelf ben ik heel zelfzeker. Mijn vertrouwen is hierdoor geschaden en is nog steeds niet wat het was. Ik kan niet tegen de gedachte dat hij meer aandacht dan nodig geeft aan iemand anders. Na 4 jaar verandert hij bv de naam van zijn ex in een mannelijke naam. Als ik hem erachter vroeg, loog hij gewoon. Dit is al vaak gebeurd, ik moet hem eerst betrappen vooraleer hij toegeeft.

Nu zijn we veel samen, wonen zo goed als bij elkaar. Hij woont samen met een vriend, maar ik ben hier ook veel. Dit leidt tot irritaties langs beide kanten. Hij zeurt voor het minste. Hij ziet altijd wat ik niet heb gedaan in huis en amper wat wel (qua huishouden). Hij kijkt op mij neer, 'want mijn studierichting is toch niet zo moeilijk'. Hij vindt het moeilijk om te zeggen dat ik goed bezig ben.

Als we samen aan tafel zitten is hij constant met zijn gsm bezig. Er is een gebrek aan communicatie, vooral diepgaande gesprekken. Ik kan niet zeggen dat hij mijn beste maatje is. Toch kunnen we wel samen lachen.

Nu is er ook veel positief in onze relatie. We hebben al (heel!) veel meegemaakt in onze relatie. Ik had veel problemen met mijn familie. Wat voor veel stress zorgt. Toch hebben we deze situaties samen doorzwommen. Ik denk dat we al het nodige meegemaakt hebben om te kunnen zeggen dat we samen sterk zijn. Hij kan enorm lief zijn (met momenten). Hij wil met mij een toekomst opbouwen, huisje tuintje kindje. Als er ruzie is, zal hij altijd vechten voor het in orde te maken.

Nu zit ik al lang met twijfels. Ik denk ook vaak aan hoe een relatie hoort te zijn, ik heb echt niet het idee dat ik mijn soulmate heb gevonden, toch zie ik hem heel graag. Ik wil zeker zijn voor ik verder ga. Eens ik afgestudeerd ben kan alles heel snel gaan. Eens er kindjes bij komen kijken is het moeilijker. Ik heb het idee van een ideale relatie, en bots daar elke dag wel weer op… Weet niet of het het beste is om de stap te nemen… Reactie infoteur, 31-10-2016
Om te beginnen: als je niet zeker bent van je relatie, laat het dan ook niet gebeuren dat het na je afstuderen snel kan gaan en er al kindjes komen. Doe dat pas wanneer je 100% zeker van elkaar bent.

Daarnaast mis ik respect maar jou toe in je verhaal en denk ik dat het heel belangrijk is dat je wel het gevoel hebt dat je elkaars beste vrienden bent. Ik heb het gevoel dat je bij hem wilt blijven omdat je al zo lang bij elkaar bent en zoveel mee gemaakt hebt, dat is echter geen goede reden. Praat er over dat je respect mist en als hij dat gesprek niet wil of kan voeren, dan weet je denk ik genoeg.

K., 19-09-2016
Ik ben bijna 3 jaar samen met mijn vriend en ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb twijfels omdat we ten eerste al niet dezelfde doelen hebben in ons leven. Ook heeft hij een dochtertje, echt een super lief meisje, maar het begint me moeite te kosten om voor haar te zorgen. Ik heb ook het gevoel dat ik geen neen kan zeggen ivm zijn dochtertje. Reactie infoteur, 28-10-2016
Het is moeilijk om je advies te geven op basis van zo'n kort verhaal, maar verschillende doelen hoeft niet een reden te zijn om niet bij elkaar te kunnen zijn. Maar als ze tegenstrijdig aan elkaar zijn, dan is samen zijn inderdaad wel lastig. Wat betreft zijn dochter: die hoort bij hem en dus zal je eerlijk moeten overwegen of je dat kan accepteren met alle zorgen die daarbij komen kijken of niet. Je kan wel andere afspraken maken over de zorgen voor haar, maar het helemaal ontlopen gaat echt niet.

G., 16-09-2016
Ik (27j.) ben in een vervelende situatie terecht gekomen, zo ben ik stapel verliefd geworden op een vrouw van (30j.). Om een lang verhaal van 8 maanden kort te houden… wij praten enorm graag met elkaar, bellen soms meer al 3 uur/ dag en vanaf we elkaar niet horen missen we elkaar. Maar het probleem is dat deze vrouw een relatie heeft van 5j. Ze heeft me verteld dat de relatie met haar vriend nooit is geweest wat het moest zijn en dat ze ook nooit deze gevoelens voor hem heeft gekend. De reden dat ze samen bleef met deze jongen was dat ze niet nog eens een relatie wilde beëindigen, ze wilt niet opnieuw falen en opgeven. Nu 5 jaar later heeft ze nog steeds die twijfels over hem. hij is helemaal niets voor haar (mijn mening) deze vrouw is sociaal en open, beetje zot, open. Hij is saai, stil en bekrompen. Alleen zijn gesloten wereldje en vrienden groep. Meer moet hij niet hebben. Ondertussen is er al veel gebeurd tussen mij en die vrouw. Resultaat ze maakt het gedaan met haar vriend voor mij. Ze vertelt haar vriend eerlijk dat ze meer voor mij voelt dan voor hem. Maar die vriend reageert er zo slecht op dat hij letterlijk smeekt aan haar om te blijven, zet hun vriendengroep op tegen mij op. Zegt dat hij zal veranderen en ook sociaal zal worden en alles zou doen om haar gelukkig te maken. Ondertussen heeft ze dit al 3 x geprobeerd maar telkens weet deze jongen haar emotioneel te chanteren dat hij niet meer verder zou kunnen zonder haar en ze krijgt dan al compassie en blijft bij hem. Ze zegt letterlijk dat ze blijft uit compassie en kiest voor de gemakkelijkste weg. Ze woont inderdaad in een mooi huis en een mooie omgeving maar ze woont bij hem in. Dus ik zeg dat wij samen ook iets moois kunnen opbouwen maar dan wel met de juiste gevoelens… Ze kiest dus makkelijk en ik vind persoonlijk materialistisch. Nu is mijn vraag is dat zo? Zou een persoon echt alles achterlaten en haar gevoel volgen? Of maak ik mij iets wijs en is z'n eigendom (van de vriend) echt een reden om te blijven en eigenlijk niet samen te zijn met een persoon waar je echt van houd en verder wilt in je leven. Ze vertelt mij dat ze helemaal niet met hem wilt trouwen en dat ze het niet ziet zitten om heel haar leven met deze man door te brengen. Met mij wil ze dat wel doen, wij hebben al zo veel keren bevestigingen gekregen dat onze gevoelens oprecht en echt zijn. Ik denk dat wij al 8 keer geprobeerd hebben elkaar niet meer te zien maar de drang naar elkaar is zo sterk dat ik echt hopeloos ben. Niet eten, slapen, werken gaat moeilijk, uitgaan heb ik geen zin meer in… ik wil bij haar zijn en zij wilt bij mij zijn maar ze durft niet de stap te zetten… Wat moet ik doen? Nu vraagt ze tijd om mij te missen en zo makkelijker de beslissing te kunnen maken… na 3 dagen kan ik het niet meer uithouden en belde haar op… Ze miste mij ook en heeft er ook moeite mee maar ze wilt doorgaan en proberen de andere jongen nog een kans te geven… toch houdt ze van mij? Ik merk aan haar praten dat ze nog steeds met mij bezig is. Zo is ze bezig met te beseffen dat je meer mooie plaatsen hebt om te wonen. Soit ik kan hier een hele roman schrijven van leuke momenten met haar… Maar het gaat me enkel over moet ik volhouden en wachten? Of moet ik haar vergeten omdat ze toch nooit de moeilijke weg zal opgaan en bij haar vertrouwde 'thuis' zal blijven? Reactie infoteur, 20-09-2016
Wat je moet doen is heel simpel: heb pas weer contact met haar wanneer haar vorige relatie verbroken is en mocht ze zich dan weer bedenken, verbreek dan meteen weer het contact. Alleen op die manier kan zij echt een keuze gaan maken, want nu kan ze jullie beiden behouden. Dat je dat niet vol kan houden enzo is geen excuus: de eerste dagen/weken zullen het moeilijkste zijn, maar uiteindelijk ben je wek beter af, want als het langer gaat duren kiest zij dus voor haar huidige relatie en zal je inzien dat je anders altijd de 2e keus zal blijven. En als ze wel voor jou kiest, hoef je het verbreken van het contact niet lang vol te houden.

Met betrekking tot je vraag of het kan zijn dat iemand materialistische zaken boven echte liefde kiest: ja dat kan. Is wat mij betreft niet de beste keuze, maar voor sommige is die materialistische zekerheid heel belangrijk. Daarnaast kan het ook iets zeggen over haar gevoelens voor jou: misschien zijn die toch minder sterk dat ze je wil laten geloven…

E., 13-09-2016
Ik ben inmiddels een jaar en half samen met mijn vriend. Al sinds het begin heb ik af en toe last van twijfels in mijn relatie. (even melden dat ik dit in mijn vorige relatie ook had en toen hij het dan uiteindelijk gedaan maakte ik er alsnog kapot van was).

Het is zeker niet onbelangrijk om te weten dat ik sinds mijn 21 jaar en ben nu 24 jaar al sukkel met angst/paniekaanvallen en een dwangneurose (diagnose gesteld door een psychiater). Ik neem hiervoor medicatie die mij grotendeels erboven op helpt maar soms heb ik nog slechte dagen, ik ben dan ook van plan binnenkort naar een psycholoog te gaan. Bon nu even over de twijfel met mijn vriend. Hij is altijd superlief voor mij en ziet me doodgraag en ik hem ook daar ben ik van overtuigd… Als hij te laat komt ben ik bezorgd, als hij een afspraak eens afzegt ben ik triest. Ik heb ook graag dat hij overal mee naartoe gaat. we praten samen over onze toekomst en hebben zeer veel lol samen. Ik kan volledig mezelf zijn bij hem waardoor er geen echte sprake meer is van spanning = minder verliefd = meer houden van. Nu is het vreemde dat ik soms dagen heb dat ik zo gelukkig ben met hem en echt zeker weet: hij is het, met hem wil ik verder… Maar dan heb ik plots dagen dat ik twijfel en echt de vraag stel: is hij het wel? wil ik voor altijd bij hem zijn? kan het beter? kan ik om met de mindere kanten? Mijn vriend weet hiervan en denkt dat het licht aan mijn dwangneurose/gedachten… Stiekem denk ik dit ook maar toch kan ik de gedacht niet laten en analyseer ik elk detail van wat ik denk en voel bij hem… Gek word ik… Nu vraag ik me af wat jij hiervan denkt? Groetjes en bedankt! Reactie infoteur, 15-09-2016
Ik denk dat het ook aan je dwangneuroses/gedachten ligt en zou daar inderdaad hulp bij zoeken en het verder zo min mogelijk aandacht geven, zodat je iets moois niet kapot maakt.

R., 13-09-2016
Ben inmiddels ruim 4 jaar samen met een leuke meid. Redelijk snel bij elkaar ingetrokken, dus over het huisje boompje beestje verhaal hebben we ook al lang nagedacht en dit samen met elkaar besproken. Totdat er bepaalde twijfels kwamen: één van haar ouders is ernstig ziek geworden en recentelijk overleden. Hierdoor is ons onderlinge contact veranderd en kunnen we minder bepaalde dingen delen. Een adempauze is nu het voorstel van beide kanten, doen we hier goed aan? We geven namelijk erg veel om elkaar, maar in deze periode van rouw weten we het allebei even niet meer… Reactie infoteur, 15-09-2016
Als een adempauze van beide kanten wordt voorgesteld, lijkt mij dat niet verkeerd. Spreek vooraf wel duidelijk af wat je daar onder verstaat: wanneer neem je wel contact op met elkaar, bepaal je vooraf hoe lang de adempauze duurt of zie je wel? En wat ik toegestaan tijdens die adempauze?

L., 08-09-2016
Ik zit al zo lang in twijfel dat het me soms te veel word. We hebben twee kindjes van 8 maanden en 3 jaar. We slapen al een jaar apart. Hij op de bank ik in bed. We hebben geen seks meer, praten niet meer met elkaar, hij is liever weg dan thuis en ik voel me eigenlijk al een alleenstaande moeder. Ik ga alleen na bed en sta alleen op. Kleine dingen worden grote irritaties. Hij liegt over van alles en nog wat. Om dingen die nergens op slaan. Zelfs als ik hem op heterdaad betrap liegt ie nog glashard tegen mij. De enige band die ik op het moment nog met hem heb is dat hij de rekeningen betaalt en zorgt dat ik te eten heb (ik werk niet zorg fulltime voor de kinderen). Ik ben me heel bewust dat dit zo niet langer meer kan. Ik erger me aan hem, hij aan mij. Maar de enige reden waarom het woordje scheiden niet ter spraken komt is de kinderen. Ik en de kinderen zijn vanaf dag een onafscheidelijk geweest. Wij zijn dag en nacht samen. Ik leef voor de kinderen en kan echt niet zonder ze om mij heen. Als ik er alleen al aan denk dat als we gaan scheiden we een regeling moeten treffen wanneer de kinderen bij mij zijn en wanneer bij hem word ik gek. Ik ga echt kapot van verdriet bij het idee al dat ik ze een paar dagen moet missen omdat ze bij de papa zijn. Dat kan ik niet. Dat wil ik niet. Dus het komt er op neer dat ik kies om ongelukkig te zijn in mijn huwelijk vanwege de kinderen… En het begint aan me te vreten. Reactie infoteur, 08-09-2016
Hallo L.

Jullie relatie is over, dat is wel duidelijk. Het is een hartverscheurende keuze waar je voor staat, maar het lijkt mij dat je kinderen ook iets merken van het disfunctioneren van jullie relatie. Ik weet niet wat voor spanningen er zijn, of er ruzies zijn en hoe die zijn, maar ik denk dat ze er stiekem meer van meekrijgen dat je zou denken en dat het hen een verkeerd voorbeeld geeft van een relatie. Naast dat het aan jezelf begint te vreten, is het dus ook voor hen geen goede situatie en denk ik dat je het woord scheiden toch een keer moet laten vallen.

Misschien neemt je man genoegen met de kinderen om het weekend te zien? Dan blijft het gemis beperkt. Daarnaast moet je waarschijnlijk gaan werken door de scheiding en dat maakt het gemis van je kinderen misschien ook iets minder zwaar omdat werken en fulltime voor 2 kinderen zorgen ook erg zwaar is.

Heel veel sterkte!

W., 02-09-2016
Hoi,
heb meer dan 10 jaar een relatie, 2 kinderen van 7 en 4, alles lijkt leuk, maar wil er uit. Mijn vriendin geeft me zo het gevoel dat ik niks mag. En veel dingen doe ik wel, maar merk dat ik terughoudend ben in dingen doen daardoor. Afspraken maken, uitstellen van het vertellen dat ik met een vriend wat ga doen, dat soort dingen. Verder reageert ze van nature nogal fel op dingen die ik niet goed doe, of niet naar haar zin zijn. Dat is eigenlijk het ergste. Op vakantie gaan is altijd stress bij haar, ik kan er niet tegen, en voel me daardoor ook geïrriteerd. We leven niet lekker samen meer, sleur zit er in, en ik zie haar "natuur" niet veranderen. Ik denk dat het nadat we kinderen kregen pas duidelijker werd, omdat er meer zorgen, en momenten waren, waarin dingen fout gingen, of konden gaan. Voordat we kinderen kregen waren er ook wel momentjes, ik herinner me heel goed dat het klussen in huis al niet ging. Elk klein dingetje wat ik in haar ogen niet goed deed, was reden tot irritatie. Van een kast versjouwen, tot "in de weg lopen". Daar kan ik niet mee omgaan. Als ik dan met m'n vader aan het klussen was, geen probleem, als er iets niet goed ging, rustig aan en proberen het op te lossen.

Het is zo erg dat ik bijvoorbeeld absoluut geen boodschappen met 'r wil doen, omdat dat nooit goed gaat. Op vakantie ook weer, of ik loop de verkeerde kant op, of ik pak het verkeerde. Ze heeft ook een soort drijf naar perfectionisme, en als het niet perfect is, heeft ze ook een soort schaamte naar anderen toe. Alsof zij niks fout mag doen.

Het jammere is dat haar reacties dus te vaak fel zijn, en ze niet gewoon kan reageren. Ik zie dat bij andere mensen/stellen wel, en dat maakt me ook sterker in mijn besluit. Ik heb niet het idee dat dat is iets wat ze wezenlijk kan veranderen. Ik heb lang gedacht van, het komt wel goed, grote valkuil natuurlijk, maar nu na de zoveelste vakantie, ben ik het zat.
Zij zou nog wel willen kijken of therapie zou helpen, maar dat zie ik niet zitten, mijn gevoel, welk vaak goed bij me is, zegt me dat het wezenlijk niks gaat veranderen. Kan je hier nog iets aan toevoegen.

Mijn ideaalbeeld van gezinnetje, huisje boompje beestje laat ik hier wel mee los, maar de vermoeidheid en het gevoel dat ik/we ons leven zo niet wil doorzetten, maakt me dat ik deze stap wil nemen. Heb het idee dat anders zo als ons ouders worden, pa doet alles wat ma 'm opdraagt, en ondertussen baalt ie en wordt ie een beetje suf… Alvast bedankt voor enige reactie.
W. Reactie infoteur, 04-09-2016
Hallo W.

zo te lezen ben je er al uit en weet je welke beslissing je gaat nemen. Geen gemakkelijke, maar soms is het helaas niet anders. Probeer het wel stap voor stap aan te pakken, haar informeren, haar tijd geven de eerst klap op te vangen, de kinderen informeren, en dan pas de praktische zaken zoals waar gaat wie wonen, eventuele officiële scheiding enzo. Neem er de tijd voor, voor jezelf maar ook voor je kinderen! Wees echter wel duidelijk. Als de beslissing vast staat, mogen je kinderen niet het gevoel krijgen dat dat niet zo is.

Sterkte!

Anoniem, 28-08-2016
Ik (30) ben nu 3,5 jaar samen met mijn vriend (31). Wonen al sinds 3 jaar samen. Hij heeft beide ouders inmiddels verloren en geen broers of zussen. Het loopt al zeker 2 jaar niet meer. Constant ruzie. Als hij weg wil, prima. Als ik er een avondje uit wil, dan blijft hij maar appen en bellen. Ik wil de relatie al een hele tijd beëindigen maar hij kan niet terug naar zijn ouders. Nu heb ik onlangs een ander huis gekregen, zonder zijn medeweten. Mijn huidige huis is namelijk veel te duur voor mij alleen. Nu moet ik dus mijn huidige woning opzeggen. Dan staat hij op straat. Hij is namelijk geen mede huurder en mag dus niet in de woning blijven. Hoe pak ik dit aan? Hoe zet ik er een punt achter? Hoe vertel ik dat hij over een maand dus dakloos is. (Hij heeft overigens genoeg vrienden waar hij wel terecht kan.) Help… Reactie infoteur, 29-08-2016
Hallo,

ik heb maar 1 antwoord: je moet het zo snel mogelijk vertellen, vandaag nog!
Je had het al veel eerder moeten vertellen, hoe vervelend ook dat hij geen familie heeft om op terug te vallen. Maar als je eerder iets verteld had, had hij ook al kunnen beginnen met dingen te regelen. Nu heb je wel al wat voor jezelf geregeld en vertel je het hem pas nu je er niet onderuit kan en hij slechts een maand heeft om iets te regelen.
Eerlijk gezegd vind ik dat heel ongepast en vind ik dat je mee zal moeten denken in een oplossing als hij dat wil. Ik weet niet of je gedurende 1 maand 2 woningen kan huren (waarbij hij natuurlijk wel mee betaald) of dat hij nog 1 maand bij jou kan logeren. Dan heeft hij in ieder geval 2 maanden om iets te regelen in plaats van hooguit nog 1 maand.

Vertel het hem in ieder geval meteen. Iedere dag dat je wacht, is een dag minder voor hem om woonruimte te regelen.

L., 20-08-2016
Hoi ik ben 31 jaar en al 6 jaar 'samen' met mijn vriend. Hij twijfelt echter constant. Hij is 11 jaar ouder en ligt altijd met zichzelf in de knoop. Hij weet niet of hij ooit wil samenwonen, of hij kinderen wil… kortom hij kan me nog steeds geen zekerheid geven. Voor mij is dit erg frustrerend want ik weet wel dat ik dat allemaal wil. Ik ben bang om het op te geven, ik ben al 31 wat als ik alleen blijf…
We maken hier veel ruzie over. Hij zegt altijd dat het mijn keuze is om het gedaan te maken of niet, het lijkt voor hem niet veel uit te maken. Ik heb het er erg moeilijk mee want ik voel me niet erg belangrijk voor hem. En ik probeer hierover te praten maar altijd draait het uit op ruzie en dat hij aan zichzelf wil werken. Reactie infoteur, 23-08-2016
Hallo L.

Naast dat je niet op hem kan blijven wachten in de hoop dat hij ooit wel weet of hij wil samenwonen en wil kijken of jullie kinderen kunnen krijgen, klinkt jullie relatie ook niet heel gezond. Iemand die al zo'n lange tijd zo vaak over zijn relatie twijfelt, kan jou waarschijnlijk niet geven wat je wilt en wat je verdiend. Zet hem niet onder druk, want dan loop je het risico dat hij voor kinderen en samenwonen kiest zonder dat hij dat wil. Daar wordt je beide niet beter van en kan de situatie eigenlijk alleen maar verslechteren.
Maak de keuze voor jezelf wat jij in de toekomst wil en als je zeker weet dat daar kinderen en samenwonen bij hoort, is dat een reden om niet met hem verder te gaan (naast dat hij niet overtuigd is van jullie relatie). Durf dan nu de stap te zetten. Met 31 jaar is nog vanalles mogelijk, maar als je nu nog 5 jaar "aanmodderd" wordt het wel (steeds) lastiger.

Sterkte!

Dries, 08-08-2016
Hey,
Ik heb nu 20 jaar een relatie met een mijn partner en we hebben 2 kindjes. Enkele jaren voor we kindjes hadden is mijn partner vreemdgegaan. Ik was er toen erg kapot van maar we hebben er alles aan gedaan om elkaar weer te vinden. Ik had haar toen wel gezegd, dat als het nog een keer zou gebeuren ik mijn koffer zou pakken om dat ik het niet nog een keer kon dragen om zou in het vertrouwen geschonden te worden. Het heeft me jaren lang achtervolgd en ze heeft eigenlijk nooit het vertrouwen volledig terug kunnen winnen.

Een jaar geleden ben ik er achter gekomen ze weer met een andere man is bezig geweest. Ik was compleet van de kaart en heb weken niet of nauwelijks kunnen eten, slapen en werken. Ik had in die periode wel een goede gesprekspartner die mij steunde. Maar na een paar maanden ben ik gevoelens beginnen krijgen voor die ander. Helaas moet ik bekennen dat na 3 maanden ik ook over de schreef ben gegaan. Ik voelde me daar wel slecht over maar het deed me ook enorm deugt.

Tot op de dag van vandaag gaat er geen dag voorbij dat ik me niet slecht voel/kwaad maak over het feit dat mijn partner me een tweede keer bedrogen heeft (ondanks dat ik blijkbaar geen haar beter ben). Mijn partner doet er echt alles aan om me te behagen en terug te winnen, maar bij mij lukt het precies niet.

Nu weet ik wel dat dit wellicht ook te zien heeft met de verliefdheid die nu al meer dan een halfjaar in mijn lijf zit, maar ik voel me dus momenteel absoluut niet aangetrokken tot mijn partner. Ik vraag me af of dit ooit nog terug kan komen. Als we samen geen kindjes zouden hebben, zou ik waarschijnlijk allang verder gegaan zijn met mijn leven zonder haar. Nu twijfel ik gewoon wat ik moet doen. Moet ik mezelf opofferen voor de kindjes en hopen dat we weer een echt koppel kunnen worden, of is het water naar de zee dragen… Reactie infoteur, 10-08-2016
Hallo,

zie de vraag over wat je met je huidige partner moet, los van die nieuwe verliefdheid die je voelt. Kan jij je partner weer gaan vertrouwen en denk je dat je het weer leuk kan gaan hebben samen? Dan moet je er voor gaan en anders niet.
Pas daarna komt de nieuwe verliefdheid.

Lp, 31-07-2016
Hallo.

Alvast bedankt voor dit artikel, het geeft al enige inzicht. Echter worstel ik ook met mijn relatie, gedachten en twijfels. Ik heb pas sinds 5 maanden een relatie. Het is mijn allereerste relatie. Wat ik ontzettend spannend, leuk maar ook verwarrend vind.

Vanaf het begin heb ik al mijn twijfels gehad met de vraag; is hij hét wel? Hij heeft bepaalde trekjes waar ik mij erg aan kan irriteren. Maar op een een of andere manier vind ik het heel fijn om bij hem te zijn en mis ik hem als hij er niet is.

Daarnaast heb ik t idee dat hij niet tussen mijn vriendenkring/familie past, wat ik echt ontzettend jammer vind en zwaar weeg. Ik leef in periodes van op een roze liefdes wolk leven met hem en in periodes van irritaties/gedachten wat mij ontzettend aan het twijfelen brengt of hij het wel is… Ik word er gek van!

Ik weet niet hoe ik dit moet relativeren voor mijzelf. Komt het omdat ik net in mijn eerste relatie zit? Of hou ik mijzelf voor de gek en is hij simpel weg niet, juist omdat ik al begon met al deze twijfels in de relatie? Of moet ik kijken naar de belangrijkere dingen, zoals dat ik het fijn vind om bij hem te zijn en we veel liefde ervaren.

Anyway, ben benieuwd naar jou advies.

Gr, LP Reactie infoteur, 02-08-2016
Hallo LP,

bij het lezen van je verhaal denk ik dat het vooral komt uit het feit dat dit je eerste relatie is en je onzeker bent over hoe het zou moeten zijn. Probeer er niet te veel over na te denken. Als jij je goed bij hem voelt en jullie het leuk hebben samen, dan is dat voldoende. Hoe dingen later lopen weet je toch niet en je kan geen partner uitzoeken op je familie- en vriendenkring. Jij moet bij hem passen, zij niet persé (alleen moet je dan een weg vinden om er mee om te gaan).

Cloe, 31-07-2016
Ik ben nu bijna 3 jaar samen met mijn vriend. Momenteel ben ik 22 jaar dus ik heb hem op een jonge leeftijd ontmoet, en het was dan ook mijn eerste serieuze relatie. Hij is zelf ook nog jong, maar toch heb ik sinds kort het gevoel dat de vonk al een beetje aan het doven is. Ik zie hem als een hele goede vriend en ik houd ontzettend veel van hem. Dat ik sinds kort toch twijfel komt omdat ik emotioneel gezien niet goed op de hoogte ben van hem. Ik geloof dat hij van mij houdt, maar hij mist mij niet als ik een tijd in het buitenland ben (een aantal maanden) en hij is verre van jaloers (ofwel het lijkt alsof het hem niet veel interesseert wat er met andere mannen zou gebeuren). Hij doet ontzettend veel voor mij, maar dat gaat meer om de praktische dingen. Zelf vind ik emoties ontzettend belangrijk om te uiten maar het lijkt alsof we op dit punt totaal verschillend zijn… als ik het aan hem voorleg krijg ik te horen dat ik het voor mezelf op een rijtje moet zetten of ik het nog wel wil. Dan denk ik: als je helemaal gek bent op iemand laat je diegene toch niet even rationeel nadenken om nog verder te gaan of niet? Dan zou het in mijn ogen helemaal niet aan de orde moeten zijn dat iemand je verlaat. Ook ben ik degene die altijd deze zaken aan moet snijden, terwijl als het andersom was geweest zou ik me zorgen maken en elke dag proberen te peilen of hij niet weg bij me zou gaan… op het moment dat ik het uit zou maken zou hij dat erg jammer vinden, maar ik heb niet het idee dat de wereld zogezegd voor hem zou vergaan. Ik weet gewoon niet goed wat ik moet doen, want ik houd heel veel van hem maar de passie lijkt voor hem niet zo belangrijk te zijn en ik wil iemand die bij mij wil zijn no matter what en me zou missen als ik lang weg ben… oftewel mijn twijfel of hij mij nou wel zo leuk vindt doet mij twijfelen. Ook merk ik dat op het moment dat ik niet met hem ben ik zelf ook minder aan hem begin te denken, ik kan iemand niet blijven missen als diegene mij ook niet mist. Zou u weten wat ik zou kunnen doen? Reactie infoteur, 02-08-2016
Zo te lezen is jullie relatie aardig bekoeld. Ik vind de reacties die je beschrijft ook emotioneel onafhankelijk en een beetje vreemd, maar sommige mensen (vooral mannen) zijn gewoon heel nuchter en kunnen iemand daardoor makkelijker enkele maanden missen. Is dat het geval bij hem of heeft hij ok twijfels of minder gevoelens?
Als jij een heel emotioneel persoon bent, dan een partner die minder emotioneel is je helpen om met bepaalde emoties om te gaan, óf je blijft hier tegen aan lopen en dit missen bij je partner. Probeer te bedenken tot welke categorie je hoort en neem je besluit.

Alicia, 30-07-2016
Ik ben in september 3 jaar samen met een lieve jongen. We wonen in januari ook 3 jaar samen, dus ik ben erg snel bij hem ingetrokken. We zijn allebei jonger dan 30 jaar. In het begin was hij erg lief en heeft hij me veel geholpen met mijn onzekerheid. In mijn vorige relatie werd ik met woorden naar beneden getrokken (oftewel met woorden mishandeld) en ben gelukkig bij hem weg. Mijn huidige vriend heeft me hier ook veel mee geholpen. Ben ook bij een psycholoog geweest. Het gaat nu goed met me, maar ik begin te twijfelen over onze relatie. Hij wordt erg snel boos. Als ik iets liefs doe ziet hij alleen maar het negatieve erin. Hij gaat snel met dingen gooien. De sleur zit er erg in. Na het werk gaat hij thuis op de bank slapen. Hij eet meestal niet wat ik klaar maak. Hij laat het staan of hij gaat friet eten. Experimenteren met eten heb ik gedaan, maar moet hij niets van hebben. Hij probeert het dan niet eens. We doen niet vaak iets leuks en als we het wel doen is het wel erg leuk. Als ik iets voorstel is het meestal niet goed genoeg, en dan zitten we thuis en doen we niks (we hebben nu vier weken vakantie). Ik heb al meerdere keren mijn irritaties aan hem uitgelegd en erover proberen te praten. Meestal wuift hij het weg en probeert hij over een ander onderwerp te beginnen. Hij weet heel goed wat mijn irritaties zijn, maar hij doet er niets aan! Verder praat hij niet veel, sowieso niet over zijn werkdag en al helemaal niet over zijn gevoelens. Terwijl ik wel vraag naar zijn werkdag en meestal krijg ik dan een 'goed' te horen. Maar aan de andere kant is hij heel lief. Hij heeft veel voor mij gedaan en is er veel voor mij geweest. Net voor de vakantie kocht hij ineens een cadeautje voor mij, waar ik superblij mee ben. Hij geeft me ook veel complimenten. De seks is nog steeds goed alleen klaagt hij soms wel dat we het niet vaak doen (dat klagen gebeurt al als het niet vaker is dan een keer in de week). Ik zit echt in tweestrijd. Ook als ik bij hem wegga moet ik weer bij mijn ouders gaan wonen. Ik denk dat dat mij ook tegenhoudt. Ik werk namelijk maar 20 uur en een eigen huis kopen/huren zit er dan niet echt in… Ik ben al bezig om ander werk te zoeken of een tweede baan maar het schiet nog niet op. Kunnen jullie mij helpen met deze twijfels? Reactie infoteur, 02-08-2016
Als ik je verhaal lees dan vraag ik mij af, waarom zou je bij hem blijven? Je relaties is duidelijk niet leuk en heeft zelfs wat ongezonde trekjes (zoals hij zich naar jou gedraagd en het gooien met spullen). Kies voor jezelf, ook al moet je dan weer terug naar je ouders. Dat lost zich zelf wel weer op zodra je een 2e baan gevonden hebt.
Bijt even door en zet die stap (en hou vol als hij dan ineens met lieve spijt-berichtjes komt want uiteindelijk zal het weer worden zoals het nu is)!

Joost, 26-07-2016
Ik en mijn partner zijn zo'n 8 jaar samen. We hebben een nieuwbouw huis gekocht wat bijna opgeleverd wordt. We waren al jong samen, vanaf mijn 17e. Sinds een korte tijd is het een beetje een chaos in mijn hoofd want ik heb een meisje ontmoet op een feest wat erg gezellig was en goed klikte, en denk nu vaak aan haar. Maar daarentegen vraag ik me nu af of zij het waard is om alles wat ik met mijn vriendin heb weg te gooien. Ik twijfel over wat ik moet doen, mijn gevoel voor mijn vriendin is nu ook een stuk anders en ben erg onzeker over of ik nog wel de toekomst zie met haar. Mijn vriendin is wel super lief, zorgzaam etc. en met de schoonfamilie en omgeving klikt het ook perfect.

Heb je enig advies?! Alvast bedant groetjes Joost Reactie infoteur, 02-08-2016
Hallo Joost,

had je al twijfels voor je het andere meisjes tegen kwam?
Zo niet, dan zou ik niet gaan twijfelen over je relatie en dat andere meisje vergeten.
Als je wel al twijfels had, dan zou ik eerst daar goed over nadenken voordat je denkt wat je met dat andere meisje zou willen. Een relatie van 8 jaar heeft recht op een eerlijke kans om een twijfel te overleven, zeker met de verplichting die je samen aan gegaan bent door een huis te kopen.

Michael V., 25-07-2016
Sinds 2 jaar heb ik een relatie, maar de twijfels om door te gaan zijn de laatste tijd groot. Ben zelf 31 en we kennen elkaar nu zo'n 6 jaar. 6 jaar geleden begon het eigenlijk meer al ''friends with benefits'' maar werd steeds serieuzer. Vooral vanaf haar kant werd de wil naar een relatie steeds groter. In het begin ging dit allemaal goed, maar nu wordt de vraag of ik dit echt wil voor de toekomst steeds groter. Vanuit haar kant is de vraag om meer tijd samen door te brengen groot. Wij krijgen hier regelmatig discussies over, wanneer ik met vrienden iets afgesproken heb. Waar ik bang voor ben is dat wanneer ik besluit te stoppen met de relatie, ik hier spijt van krijg omdat ik misschien de verkeerde keuze heb gemaakt. Wat zou uw advies zijn om hier het goede in te kiezen? Alvast Bedankt. Gr. Michael Reactie infoteur, 02-08-2016
Of je spijt gaat krijgen, weet je vooraf nooit. Maar als je spijt krijgt, is er bijna altijd wel een gelegenheid om het weer goed te maken. Blijf niet vanuit die angst in een relatie zitten, dat is voor jullie beide niet goed.

Diana, 23-07-2016
Sinds 7 jaar heb ik een relatie met een jongen van nu 30 jaar, zelf ben ik 45. Eigelijk ging het in het begin van de relatie al mis, veel problemen met hem gehad, maar wou het elke keer toch een kans geven. Nu is het al een poosje zo dat het lijkt of ik zijn moeder ben, als hij problemen heeft/maakt is het al vanzelfsprekend dat ik het oplos, hij vraagt constant dingen die hij eigenlijk best zelf weet. Ik voel zo'n last op mijn schouders dat ik er letterlijk en figuurlijk ziek van ben. Mijn hele leven bestaat uit niks anders dan zorgen voor anderen. Als ik eens een avondje alleen weg wel zoekt hij ruzie, want hij wil dan perse mee. Is de bom dan weer eens gebarsten kan hij zijn handen ook niet thuis houden, dit is al 5 gebeurd. Ik sta nu op het punt om mijn relatie te verbreken, ik zou niet meer weten wat ik er aan doen moet. Ik heb vaak met hem gepraat, maar dat gaat de ene oor in, en de andere weer uit. Ook heb ik voorgesteld Hulp te gaan vragen, maar krijg dan als antwoord dat hij het zelf wel kan. Heeft u nog advies voor mij? Alvast bedankt. Reactie infoteur, 25-07-2016
Stop met deze relatie, want daar heb je 2 goede redenen voor:
1: je hebt al geprobeert het op te lossen en de relatie te verbeteren door te praten en dit heeft geen enkel effect gehad.
2: hij heeft je tot 5x toe geslagen. (dit op zich is al voldoende reden).
Daarnaast klinkt het inderdaad niet als een gezonde verhouding tussen partners is een relatie. Normaal zou ik zeggen probeer dat te veranderen door te praten, maar dat heb je al gedaan en in combinatie met de 2e factor, zou ik dit niet meer proberen.

Weet het Niet Meer, 19-07-2016
Op dit moment zijn we 11jaar samen en 4 jaar getrouwd. Dit is een lange tijd. Helaas zit ik al een jaar met twijfels over onze relatie. We zijn volledig uit elkaar gegroeid en leven als broer en zus samen. Ik hou dit niet meer vol en dat heb ik hem ook verteld. Mijn gevoelens voor hem zijn volledig weg.
Nu ik verteld heb dat ik onze relatie niet meer zie zitten, wil hij eraan werken. Hij wil alles doen om het nog een kans te geven. Maar ik geloof er totaal niet meer in. Heeft het nog zin om hier energie in te steken? Reactie infoteur, 21-07-2016
Je weet nooit van te voren of het zin heeft om het nu nog een kans te geven, maar als je 11 jaar samen bent vind ik eigenlijk wel dat je verplicht bent om het die kans te geven. Dat zou je zelf ook willen als jouw partner na 11 jaar ineens aangeeft de relatie niet meer te zien zitten. Dan wil je ook een kans om er iets aan te doen en het kan best zijn dat er echt iets verandert!

Wat Te Doen?, 19-07-2016
Hi, wat een fijn artikel om te lezen, bedankt! Ben benieuwd wat je van mijn situatie vindt;
Bijna 2 jaar geleden heb ik een fantastische man ontmoet. Ik was op een super goed punt in mijn leven, was in 1,5 jaar 20 kilo afgevallen, gezond aan het leven en energie voor 10. Nog nooit eerder voelde ik mij zo fit en trots. Had het helemaal zelf gedaan zonder professionele hulp. De klik die wij hebben is super bijzonder en de fundamentele waardes zijn hetzelfde. Wij zijn al twee jaar niet van elkaars zijde afgeweken. Maar ook bij ons sloop de tijd erin, heftige verliefdheid, waanzinnige seks en superdiepgaande gesprekken verminderden maar wat er voor in de plaats komt is verbondenheid en kameraadschap. We spreken heel vaak aan elkaar uit hoe veel we van elkaar houden en dat we graag samen verder willen, dat we dezelfde dromen hebben etc.

Maar toen ik hem leerde kennen heb ik aangegeven dat fit zijn en gezond leven prioriteit nummer 1 voor mij is. Aangezien hij een sport achtergrond heeft en aangaf dat ook te willen geloofde ik eindelijk mijn droomman en relatie te hebben gevonden. Echter op dagelijkse basis begon ik te worstelen met m'n sport schema en extreem gezonde levenswijze. Een prille liefde betekende voor ons veel uit eten, luieren etc. En hij was toch niet zo happig op regelmatig bewegen als dat hij eerder zei. Kortom de kilos vlogen er terug aan. Sportschool abonnement op zijn advies opgezegd (want verkeerde apparaten blablabla) en hij is met geen stok meer aan het bewegen te krijgen. In de afgelopen 2 jr heb ik z'n 4 keer een paniek huilaanval gehad en aan hem geprobeerd aan te geven dat ik het verschrikkelijk vond dat we zo weinig bewogen en hoe verschrikkelijk ik me voelde in mijn dikker wordende lichaam. Hij beloofde beterschap en ik deed meer m'n best om m'n eigen sportritme zonder hem weer op te pakken. Echter komt de gedachte steeds vaker in me op dat ik dit niet kan in een relatie. Zo gefocussed zijn op mijn zelf om weer helemaal top fit te worden. Te veel verleidingen qua eten en tijdsbestedingen. En daarbij een grote teleurstelling dat bij de aanvang van onze relatie een heel ander toekomstbeeld werd geschetst.

Dit samen met de verminderde roze bril vergroot m'n angst dat de relatie niet is wat ik had gehoopt. En dat ik voor mijn eigen bestwil afstand moet nemen voor een periode om helemaal op mijzelf te kunnen focussen om weer fit en gezond te worden. Deze gedachte geeft mij verdriet want ben bang dat ik me hiermee afsluit voor hem (iets wat zeker in m'n aard ligt) en wat zo bijzonder is dat ik dat eerder niet bij hem heb gevoeld. Het gevoel van mij willen afsluiten voor hem. Is dit een gegrond gevoel; het idee dat we voor een periode uit elkaar moeten zodat ik m'n leven weer in controle krijg? Of hoor ik dit in een relatie te moeten kunnen? Wat te doen met de teleurstelling van de eerdere niet nagekomen beloftes van hem?

Bedankt iig voor het lezen, liefs een verward mensje Reactie infoteur, 21-07-2016
Ik denk dat je uitdaging is om zelf de verantwoordelijkheid voor je eigen gezondheid te nemen en dat niet van hem af te laten hangen. Dat hij minder sport en andere prioriteiten heeft op dat gebied, hoeft geen reden te zijn om de relatie te verbreken als het verder goed zit. Geef hem aan dat jij wel weer die gezonde keuzes gaat maken, dat het fijn is als hij je daar in steunt, maar anders in ieder geval de ruimte (sporttijd) neemt die je nodig hebt. Volgens mij moet je er dan samen wel uitkomen.
Regelmatig leuke dingen doen, zoals etentjes, hoeven niet in de weg te zitten: als jij zelf de verantwoordleijkheid neemt voor je gezondheid (en hem niet mede-verantwoordelijk maakt) kan jij op dat moment ook een gezonde maaltijd kiezen of aangeven dat je iets anders leuks wilt gaan doen.

Succes!

M., 18-07-2016
Beste,

Ik heb nu 10 jaar een relatie met een hele lieve, maar onzekere vrouw. Ik voel mij al een hele tijd opgesloten, geclaimed en in mijn vrijheid beperkt. Sinds kort krijg ik steeds meer het gevoel dat het te maken heeft met haar onzekerheid. De angst om mij kwijt te raken. Hierdoor heeft ze mij al die jaren proberen te veranderen en te bemoederen en dit doet mij soms sterk twijfelen aan de relatie.

Wij wonen samen en als ik bijvoorbeeld naar boven wil gaan om iets voor mezelf te doen, moet ik mij altijd verantwoorden. Wat ik ga doen en hoe lang. Dan weet zij waar ze aan toe is. Dit werkt niet voor mij. Ik wil mijn eigen gang kunnen gaan, zonder telkens verantwoording af te hoeven leggen. Of is het wel normaal om op deze manier te communiceren en elkaar op de hoogte te houden?

Ook wil ik soms later naar bed gaan omdat ik nog niet moe ben en zij wel. Hier wordt ook altijd een punt van gemaakt. Zij slaapt vrij zacht en wordt snel wakker. Als ik dus boven kom en naar bed ga, wordt zij altijd wakker. Hierdoor zegt ze dat ze gebroken nachten maakt als ik later kom. Ik probeer ook 4 van de 5 keer samen naar bed te gaan om haar tegemoet te komen, maar zelf die keren dat ik niet mee ga wordt er een punt van gemaakt.

Verder denkt ze altijd met mij mee. Heb je je tanden gepoetst? Kan jij zaterdag om 10 uur stofzuigen? Rij je voorzichtig? Aan de ene kant heel lief, maar ik ben het helemaal zat! Ik ben geen klein kind en wil mijn eigen keuzes maken. Ik ben niet het huis uit gegaan om vervolgens met een andere moeder samen te leven.

Wat moet ik doen? Ik weet het niet meer, want ik heb al heel vaak aangegeven dat het gemoeder bij mij niet werkt. Reactie infoteur, 21-07-2016
Hallo,

het is niet normaal dat je in je eigen huis verantwoording moet afleggen. Dat je bijvoorbeeld zegt "ik ben even boven lezen" is denk ik nog wel normaal, maar niet hoe lang je denkt dat te gaan doen. Ook je andere voorbeelden vind ik extreem en inderdaad niet gewoon. Ik denk dat veel mensen daar niet tegen zouden kunnen. Geef bij haar aan dat dat echt (blijvend) moet veranderen en dat het anders niet langer zal werken tussen jullie. Dat je je een klein kind voelt en dat je dat niet wilt.
Als het niet verandert, zou ik de keuze maken om niet samen verder te gaan. Wellicht is er later dan nog een kans voor jullie als zij aan haar onzekerheid gewerkt heeft, maar ga dan eerst eens verder kijken en van je vrijheid genieten!

Sk, 18-07-2016
Hallo.

Ik ben 21 jaar en heb een kleine 3 jaar een relatie. We wonen 2 jaar al samen. De laatste 2 maanden hebben we steeds meer irritaties aan elkaar. Komt vooral door mij. Ik ben een twijfelaar. Mijn hele leven geweest. We hadden en week elke dag ruzie, de dag voordat we op vakantie gingen ook. We hebben de vakantie doorgezet. Maar allebei zaten we in onze gedachtes.

Een dag na de vakantie hebben we besloten even een weekje uit elkaar te gaan. Alles op een rijtje zetten. Het is nu dag 2. Heb om het uur verschillende gedachtes. Want hij is echt perfect als ik er zo op terug kijk. Hij heeft alles voor mij over. Houdt rekening met me ook al ben ik erg lastig in omgang. En ik ben bang nooit meer zo'n iemand te vinden.

We willen ook echt niet uit elkaar want we houden zo veel van elkaar. Maar we hebben wel vaker ruzies gehad en dat we er op kwamen dat we heel verschillend zijn. Maar aan de andere kant hebben we echt een fijn leven samen. In andere ogen perfect.

Maar toch aan mijn kant mist er iets. Of ik kijk te veel naar andere relaties. Ik weet gewoon niet wat hoort. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben diep ongelukkig nu.

Het is ook dus voor het eerst in 2 jaar dat ik alleen slaap. En ik mis hem ook ontzettend in huis. Maar mis ik hem, of juist het gezelschap van iemand. Ik weet het allemaal niet meer. Ik heb geen energie meer…

Gr. Reactie infoteur, 19-07-2016
Hallo,

om te beginnen één tip: meet je relatie niet af aan die van anderen. Je weet niet hoe de relatie van anderen is, want vaak zie je alleen de mooie kanten maak je dus een oneerlijk vergelijk. De enige vraag die telt is of jullie het fijn hebben samen. Als dat zo is, stop dan met nadenken want daardoor ga je alleen maar twijfelen. Blijven de twijfels, ga dan langer uit elkaar. Als jullie voor elkaar bestemd zijn, zijn jullie nog jong genoeg om daar na een tijd (bijvoorbeeld een jaar) achter te komen en elkaar weer op te zoeken.

Succes!

S., 13-07-2016
Ik ben 7 jaar samen met mijn vriend. Grote bruiloft, 2 jaar getrouwd. Lieve lieve jongen die geen vlieg kwaad doet. Hij is dol op mij. Omdat hij uit een andere cultuur komt maakt dit de relatie soms enorm lastig. Nu ben ik het gevoel soms kwijt. Ik weet niet of ik nog gelukkig ben. alle beslissingen leken toen de juiste, maar nu krijg ik twijfels. Mijn familie is dol op hem en als ik de relatie verbreek ben ik zo bang dat zij mij niet begrijpen en niet aan mijn kant staan. sinds een jaar voel ik mij niet meer happy. ik ben een flirt en houd van aandacht. ik weet alleen niet wat ik moet doen. ik weet niet of ik ongelukkig ben vanwege cultuur of omdat ik niet meer weet wat ik wil. :-( Reactie infoteur, 14-07-2016
Hallo Sanne,

wat heb je al gedaan om van de twijfel af te komen? Heb je initiatieven genomen? Ben je het gesprek aan gegaan? Ik zou dat in ieder geval eerst doen, voor je een besluit neemt. Je bericht klinkt nog niet als of het echt klaar is en er echt iets mis zit, maar meer als een tijdelijke dip waar je samen wel uit kan komen.

C., 10-07-2016
Hallo,
Ik heb nu bijna twee jaar een relatie met een man die 4 jaar jonger is dan ik. Vanaf het begin van de relatie had ik twijfels over onze relatie. Er is een groot verschil in onze persoonlijkheid en ik kwam erachter dat hij veel blowde. Zijn blowgedrag heb ik nooit kunnen accepteren en vooral niet toen ik erachter kwam dat hij gemiddeld 300 euro in maand spendeert aan wiet. Ik heb mijn twijfels gelijk bij hem bekend gemaakt en er is veel gepraat over deze twijfels. Zijn reacties gaan over het feit dat ik niet 100 procent wil gaan voor de relatie en dat liefde zulke obstakels overwint. Afgelopen maand hebben we een down gehad in onze relatie. ik ben onbedoeld zwanger geraakt en ik wist niet precies wat ik moest doen. Ik ben 27 jaar en ik studeer, door deze reden heb ik gekozen voor een abortus. Toen ik mijn vriend vertelde over de zwangerschap reageerde hij kil en vermelde hij dat als ik het kind zou houden dan was hij out of the picture. Ik had niet verwacht dat hij zo zou reageren en we kregen daardoor ruzie. Hij werd tijdens de ruzie agressief en vernielde mijn tafel en maakte paar gaten in een muur. De dag na de ruzie heeft hij zijn excuses gemaakt en stuurde drie dagen lang een bosbloemen. Nu dat alles is achter de rug, ben ik hartstikke verdrietig voor wat er gebeurt is. Hij wilt nu allemaal leuke dingen samen doen en doet zoals niks aan de hand is. Ik heb hem nu gevraagd om een week lang geen contact te hebben. Mijn twijfels zijn nog nooit zo groot geweest als nu en Ik weet niet wat ik moet doen! Reactie infoteur, 11-07-2016
Stop met twijfelen! Zo'n man is niet goed voor je. Sorry zeggen naderhand is erg makkelijk, maar zo'n reactie op een (ongeplande) zwangerschap, zou ik niet accepteren, zeker niet op de twijfels die er al zijn. Zet nu door, neem de beslissing om te stoppen met deze relatie en verbreek het contact want grote akns dat hij in eerste instantie alles uit de kast zal halen om je terug te winnen. De eerste stappen zijn het moelijkste, daarna zal het je steeds duidelijker worden dat je meer verdiend dan dit en beter af bent zonder hem.

Petran, 28-06-2016
Ik heb ruim 2 jaar een onstuimige relatie met een man. In die jaren kwam ik erachter dat hij blowde, loog, bedroog en enorm kwaad kon worden als ik probeerde met hem te stoppen. Daarna werd het charme offensief weer aangezet en lukte het hem weer bij mij terug te komen (kort samengevat!). Eind april was ik zijn vage gedrag zat (hij ging even iets ophalen en bleef 3 uur weg?), en heb ik hem eruit gezet. Daarna heb ik heb op alle mogelijke manieren genegeerd, ook als hij huilend met bloemen voor de deur stond of wat dan ook. Nu, na 2 maanden, heeft hij gesprekken bij een psych en blowt hij haast niet meer en heeft hij me gesmeekt hem nog 1 kans te geven. We hebben afgesproken elkaar 1x per week te zien en bij te praten (ja ik weet het!) maar sindsdien doet hij of alles weer goed is, heeft het over "ons" en appt constant. Mijn familie en vrienden weten n beetje wat ik heb meegemaakt en willen dat ik niet meer met hem omga. Diep in m'n hart zie ik er ook geen toekomst meer in. Voel me schuldig dat ik na 8 weken afwijzen en volhouden tóch weer ietsje heb toegegeven. Omdat hij zo volhardend is als ik uit z'n leven wil verdwijnen (is best vaak voorgekomen omdat zijn gedrag me depressief maakte) weet ik niet hoe ik dit kan terugdraaien en voor mezelf kies. We hebben eerdaags ook een gesprek met een relatietherapeut, heeft hij geregeld. Maar ik vraag me af of dit zin heeft en hoe ik deze toestand op kan lossen. Ik vertrouw hem niet en ik weet eigenlijk ook niet meer of ik nog van hem houd. Hij heeft hoop voor de toekomst en ik weet het allemaal niet meer? Reactie infoteur, 01-07-2016
Zo te lezen weet jij precies welke keuze je moet maken, alleen niet hoe. Dat jullie elkaar nu 1x in de week zien, wil niet zeggen dat je verplichtingen naar hem toe hebt. Zo is het contact ook niet tot stand gekomen, hij geeft je alleen dat gevoel door er meer van te maken dan het is. Dat bewijst precies dat jullie relatie/contact ook nu niet gezond is. Ga de volgende keer dat je hem ziet het gesprek aan waarin je vertelt dat hij er nu meer van maakt dan het is en dat jij nu zeker weet dat een relatie met hem niet is wat je wilt en je dus ook niet meer naar relatietherapie gaat (schept alleen maar hogere verwachtingen bij hem en een groter verplichtingsgevoel bij jou). Verbreek vervolgens al het contact, ook wanneer hij toenadering zoekt zodat je niet meer tijd verspild aan een relatie waarvan je weet dat dit niet gaat werken.

Twijfels, 28-06-2016
Beste,

Ik heb nu 5 jaar een relatie met mijn vriend. We wonen 4 jaar samen en hebben een kindje van 1,5. Sinds een jaar hebben we regelmatig "downs". Momenteel is onze dip zo erg dat ik twijfel of het nog wel goed komt. Mijn gevoel is weg, het is vooral vriendschappelijk en we leven super langs elkaar heen. Mijn vriend wil blijven vechten voor ons, maar ik ben bang dat ik weer gekwetst word. We hebben het al zo vaak geprobeerd en er verandert niets. De laatste 2 weken is het zo erg dat we nagenoeg niet meer communiceren.

Beide keuzes vind ik eng; bij elkaar blijven en hopen dat we eruit komen en niet weer gekwetst worden? Of uit elkaar gaan en maar hopen dat het de juiste keuze is? Ik weet het niet meer. Reactie infoteur, 01-07-2016
Hallo
zorg dat wanneer je voor de optie "uit elkaar gaan" kiest, je jezelf in de spiegel kan aankijken en kan zeggen dat je er alles aan gedaan hebt om dit te voorkomen. Zeker met een kindje ben je dat niet alleen aan jezelf en je partner verplicht, maar zeker naar jullie kindje.
Waarom ben je bang gekwetst te worden? Wat is er allemaal gebeurd? Als dit dingen zijn die echt niet kunnen, dan houdt het een keer op. Is het gewoon niet speciaal genoeg meer: dan zou ik toch kijken of je hier nog iets aan kan doen (misschien met hulp van relatietherapie), want de meeste relaties (zo niet allemaal) worden met de loop van tijd wat saaier en zeker met een jong kindje dat energie vreet.

Sterkte!

Wat Nu, 20-06-2016
Hallo, ik zit met een dilemma. Ik twijfel heel erg over de relatie met mijn vriend. We zijn nu 1.5 jaar samen en zijn na een halfjaar samen gaan wonen. Hij heeft wel kinderen waar ik super wijs mee ben. Mijn twijfels gaan over of ik dit wel wil voor de rest van mijn leven. Of ik wel gelukkig word met hem. Ik denk continu over hoe het anders kan zijn. We hebben steeds ruzie om soms grondige redenen maar ook om helemaal niks. Ik heb de twijfels nu al met al een halfjaar lang als het niet langer is. Dan gaat het weer even goed en dan is het weer mis. Ik voel me niet gewaardeerd en als ik dat aangeef krijg een alleen maar neerbuigend reacties. Ik ben ook niet altijd de lieveling maar dit haalt mijzelf wel naar beneden. Als ik de stap al zou nemen om bij hem weg te gaan betekend het dat Ik weer bij mijn moeder in moet gaan wonen en ik bang ben dat ik me dan alleen voel. Wat moet ik doen?

Groetjes… Reactie infoteur, 23-06-2016
Ben niet bang voor hoe je je voelt als je bij hem weg gaat. Dat is geen basis om nu een beslissing op te nemen, want natuurlijk zal je je in eerste instantie verdrietig/alleen voelen.

Als je pas 1,5 jaar samen bent en al minimaal een half jaar serieuze twijfels hebt en gesprekken hierover niets verbeteren, dan zit er volgens mij maar 1 ding op: kies voor je eigen geluk (op de lange termijn)!

Veronique, 13-06-2016
Steeds weer opnieuw die twijfel. Mijn partner en ik zijn reeds 5 jaar samen (met de nodige time-out, doordat hij een ander had) en zie hem nog steeds graag.
Toch zijn er een hoop frustraties daar we zo verschillend zijn, zowel bij hem als bij mij. Ondertussen ben ik er ook achter gekomen dat het zo goed als onmogelijk zal zijn dat wij samen oud worden. Mijn verstand weet dat ik hem moet laten gaan maar om één of andere reden lukt het me niet om hem dat te zeggen. Het is net of ik er gevoelsmatig nog niet klaar voor ben, maar vraag me dan ook af, of ik er wel ooit klaar voor zal zijn?! Zit dagelijks met twijfels en ik word er stilaan gek van. Wat moet ik hier nu mee? Reactie infoteur, 16-06-2016
Je vermannen en de stap zetten! Als er aal zoveel twijfels zijn geweest en je nu het gevoel hebt dat je eigenlijk wel weet wat je moet doen, moet je het gewoon doen!

Wat Te Doen?, 11-06-2016
Ik ben 3 jaar samen met mijn vriend, en zou nooit meer zonder hem willen. Sinds zijn ouders zijn gescheiden twijfelt hij enorm aan onze relatie. Hij heeft het al twee keer uit gemaakt maar kwam steeds snel weer terug omdat hij toch niet zonder mij kan, zegt hij. Nu hebben we een soort break omdat hij echt niet meer weet wat hij moet. Hij houdt ontzettend veel van me en wil me niet kwijt, maar wil ook super graag weer vrij zijn. Ik heb hem gezegd de tijd te nemen om na te denken maar ik ben zo bang dat hij niet meer wil. Wat moet ik nu? Reactie infoteur, 13-06-2016
Meer doen dan je nu doet, kan je niet.
Geef hem wat tijd en ruimte, en zorg dat hij weet dat jij er in ieder geval voor wilt gaan en hem niet kwijt wilt. Respecteer dat hij wat ruimte nodig heeft, maar respecteer ook de beslissing wara hij toe zal komen.

Xxxx, 11-06-2016
Hallo,
Ik ben 28 en nu bijna 5 jaar getrouwd. De twijfel is bij mij eigelijk altijd al aanwezig geweest, vanaf het moment dat hij mij ten huwelijk vroeg, zag het aankomen en wou weglopen om geen keuze te hoeven maken.

Twijfel of ik getrouwd ben omdat ik het huis uit wou en bang was niemand beter te kunnen krijgen of dat ik getrouwd ben omdat ikvan hem houd.

Hij is hartstikke lief voor me en ik ben dolgelukkig met onze huisdieren, maar denk elke x hoe zou het zijn als ik niet meer bij hem ben. Misschien ben ik tevroeg getrouwd.
We bebben echt wel dingen gemeen maar ben bang dat alleen vvriendschappelijk is en er meer hoort te zijn dan dit.

Durf dit niet met hem te bespreken weet niet hoe ik dit zou moeten brengen, zonder hem te kwetsen
Misschien moet ik me niet aanstellen en gewoon doorgaan in deze sleur. Reactie infoteur, 13-06-2016
Hallo,

ik denk juist dat je het wel moet bespreken en je kop niet langer in het zand moet steken. Ga nu de strijd met je twijfels aan voor je straks nog een paar jaar verder bent (wellicht kinderen naast huisdieren hebt) en je nog steeds twijfelt en dan tot de conclusie komt dat hij het niet is.
Praat er samen over!