Omgaan met pubers

Pipi, 28-11-2014
Hallo, In tegenstelling van wat in het stuk staat dat kijken naar porno in de puberteit normaal is vind ik het kijken naar porno zeker niet altijd normaal. Wel kan er natuurlijk sprake zijn van nieuwsgierigheid naar seks en het andere geslacht. Voor sommige pubers kan het zelfs schokkend zijn om zulke heftige beelden te zien. Voor meisjes is het ook niet altijd zo leuk vind ik. Reactie infoteur, 28-11-2014
Nb. Onder 'Seksuele voorlichting' in het artikel staat de keerzijde van het kijken naar porno (in de puberteit) al duidelijk beschreven.

Onbekend, 27-12-2012
Ik ben een moeder van een kind van 14 jaar oud, mijn kind heeft al veel op seksueelgebied gedaan. Sinds kort gaat ze met een jongen om die aan de drugs zit, en blowt. Met deze jongen heeft ze geen relatie maar doet ze op dit moment veel mee op seksueel gebied. Hoe moet ik haar wijs maken dat ze niet zomaar met hem naar bed moet gaan? Ik heb haar ook vaak gezegd seks moet speciaal blijven maar hier trekt ze niks van aan, ze wil bij haar vrienden hoog op de lijst staan en gemogen worden. Kan iemand me helpen! Reactie infoteur, 28-12-2012
Hi Onbekend, de antwoorden staan op diverse plekken binnen het artikel vermeld. Ik raad je aan het artikel grondig te lezen. Grt, A.

Cynthia, 21-09-2012
Ik ben een moeder met een puberzoon van 18, ben al 18 jaar gescheiden, en mijn zoon maakt er echt een potje van.hij is al 2 keer in aanraking geweest met justitie, wilt niks doet niks, en ben nu zover dat ik t niet meer weet allemaal.hij heeft ADHD, wilt zijn medicijnen niet slikken, terwijl deze hem wel hielpen(niet dat ik blij ben dat hij deze medicijnen slikt, maar is wel beter voor hem.)ik ben echt ten einde raad en weet echt niet meer wat ik met hem aanmoet.ik kan net zo goed tegen de muren praten die luisteren ook niet, wat kan ik nog met hem beginnen, ik weet het niet meer.contact met zn vader heeft hij niet meer, en ons kringetje is zeer klein. wat kan je nog doen voor je zoon van 18? Reactie infoteur, 23-09-2012
Hi Cynthia, je kind heeft te maken met 'overlabelisering' ofwel heeft teveel onbewuste etiketten op zijn lijf geschreven gekregen. Zo zijn er de etiketten 'ADHD', 'kind van gescheiden ouders', 'lastige puber', enz. Een jong persoon die zich geconfronteerd ziet met allerlei labels wordt nog vele malen lastiger dan hij zonder al die tags zou zijn. Kortom, hij zet zich af, wordt dwars en rebels en wil jou en de wereld laten zien dat het hem allemaal worst is. Je vertelt niet wat je zoon precies doet of heeft gedaan (werk, opleiding, niets) en waarom en wanneer het dan spaak is gelopen. Ook vrienden (foute of goede) hebben veel invloed. Kortom, ik kan er zo weinig van maken, maar raad je aan hem te helpen zo snel mogelijk een daginvulling te zoeken zodat hij geen tijd meer heeft voor wanpraktijken. Hulpverlening ligt natuurlijk voor de hand, maar zoals ik in mijn eerste regels al suggereerde, kan dit ook volkomen averechts werken. Eigenlijk zou hij een vertrouwenspersoon moeten hebben met wie hij kan praten over alles wat hem dwarszit. In plaats van dit af te dwingen, kun je hem diverse voorstellen doen, zodat hij de indruk heeft dat hij zelf kan kiezen. Die voorstellen moeten gericht zijn op school (bv. zullen we eens naar een open avond gaan), werk (bv. zal ik eens kijken of er vacatures zijn bij dat bedrijf), en/of mentale steun (bv. wil je eens praten met iemand die hier verstand van heeft). Ontsporingen in de puberteit komen vaker voor bij eenoudergezinnen omdat de opvoeding van een kind cq puber de inzet van twee ouders vereist. Ik denk dat je zoon onbewust worstelt met het feit dat er geen contact meer is met zijn vader. Sterkte, A.

Esje, 05-07-2012
Sinds een jaar woont de 17-jarige zoon van mijn partner bij ons, waar we niet meer mee om weten te gaan… Hij liegt en bedriegt. Wanneer wij hem wijzen op een leugen, draait en liegt hij er nog steeds om heen. Zijn schoolprestaties zijn teleurstellend gezakt… Van zevens, achtens en negens is hij langzaamaan gezakt naar vieren, vijven en zessen en de laatste 6 weken heeft hij enkel nog maar éénen en tweeën gekregen, waardoor hij in zeer korte tijd gezakt is naar 4 onvoldoendes op zijn rapport. Hij is nu met de hakken over de sloot over van de 3e(!) klas naar de 4e klas. (Hij had eigenlijk vorig jaar al examen moeten doen maar door verhuizingen met zijn moeder naar het buitenland en terug naar ons heeft hij 2 jaar over moeten doen). Werken is een vreselijke ziekte voor hem. We hebben hem verplicht een baantje te zoeken, dat had hij gevonden maar daar kwam hij telkens niet opdagen waardoor hij ontslagen werd. Het is lastig voor hem om iets te vinden omdat hij iedere schoolvakantie naar zijn moeder in Duitsland gaat, maar doordat hij dat weet vindt hij het ook niet nodig om bijv. alleen een zaterdagbaantje te zoeken. Zijn kamer is een vreselijke stinkzooi, hij draagt zijn sokken en ondergoed rustig 5 x, zijn persoonlijke hygiëne is dramatisch (ik durf niet eens neer te zetten hoe weinig hij onder de douche gaat en tandenpoetst). Het enige wat belangrijk voor hem is zijn zijn vrienden, meisjes, telefoon en laptop… We hebben alles al geprobeerd. We hebben gepraat, beloofd, beloond, gedreigd, gestraft, verplicht en in laten zien, maar niks helpt. Op dit moment zitten we met de handen in het haar, we weten niet meer hoe we tot hem door kunnen dringen dat hij met deze leefwijze niet ver gaat komen. Wat kunnen we nog doen? Reactie infoteur, 06-07-2012
Hi Esje, niets. Als je alles gedaan hebt is het afwachten wanneer hij het 'onbewust geleerde' eens serieus gaat nemen. Dat vrienden, meisjes, telefoon en laptop zijn leven beheersen is overigens wat je erg vaak ziet. Niet te vergelijken met de vroegere oude tijd, daarom kun je ook niet verwachten dat hij gaat doen wat jullie misschien zelf ooit deden. Omdat deze jongen wel het slachtoffer is geworden van een scheiding, is de kans groot dat hij hierdoor extra puberaal is geworden. Van jou zal hij al helemaal niets aannemen, dus moet zijn vader dat doen zolang hij bij jullie in huis is. Met een dramatische persoonlijke hygiene zal hij overigens niet aan een vrouw komen, ook al heeft hij nu wel allerlei meisjes om zich heen. Ik neem aan dat zijn vader hem hier op gewezen heeft. Praat dus niet meer vanuit 'wij', want hij is niet jouw zoon. Wel kun je met de vader overleggen hoe HIJ het aan moet pakken. Het artikel geeft hiervoor alle handreikingen. Bij ernstige of aanhoudende problemen kan je partner zich wenden tot professionele hulp. Misschien is een psycholoog in staat om het onderliggende, individuele probleem van deze jongen boven water te krijgen. Te denken valt aan verdriet om de scheiding, boosheid op zijn vader of moeder, zich in de steek gelaten voelen, totaal onbegrip voor zijn rol in het geheel… enz. Sterkte, A.

Izette, 27-06-2012
Heel leuk dit artikel. Maar als een kind niet wil, wil het niet. Je kan de ramen open gooien om hem/haar uit bed te krijgen. Maar wat als hij blijft liggen? Pak je hem vast en sleur je hem het bed uit. Elke dag weer? Hem/haar wijzen op de gevaren van drug en alcohol… het ene oor in het andere uit. Foute vrienden? Je zoon/dochter voelt zich tot een bepaalt slag kinderen aan getrokken. Meestal met dezelfde interesses. Zijn daarom de vrienden fout?
Ik lees vaak van dit soort artikelen en wordt er een beetje moedeloos van. Je kan van alles proberen als ouder maar je staat vaak machteloos. En zeker als je kind 18 jaar is geworden. Dan heb je helemaal niets meer over hem/haar te vertellen. Informeren bij school hoe het gaat? Mag niet, wegens privegevoelige informatie. Het enige wat je kan doen is hopen dat ze tot inkeer komen, ooit. Reactie infoteur, 28-06-2012
Hi Izette, ja. Daarom is je rol nog steeds van betekenis, ook al lijkt het zinloos. Behalve dat je het puberkind meegeeft wat er van hem verwacht wordt, is het ook voor jezelf goed om het gevoel te hebben dat je alles geprobeerd hebt. Je hebt als ouder dan ook meer een sturende rol dan een besturende, want op deze leeftijd moet het kind langzaamaan zelf gaan inzien welk gedrag het beste is. Om dat eindstadium te bereiken gaat de puber meestal eerst het omgekeerde doen van wat jij wilt of hoopt. Het is dus een leerschool voor het kind zelf, zonder dat hij of zij hier weet van heeft ;). Groetjes, A.

Maria, 04-06-2012
Hallo,
Ik ben een moeder van zoon van 17 en zoon van 16.
Zoon van 16 heeft net eindexamen mavo gedaan zoon van 17 doet 5vwo maar komt dit jaar met slechte cijfers thuis, wat ik wel zorgelijk vind. Huiswerk wordt vaak op school gemaakt, daar zijn speciale uren voor, dus is moeilijk te controleren. nu is het onderwijs, zeker als het gaat om de beta vakken niet zo goed, leraren die warrig lesgeven. Veel kinderen met dat profiel (N&T ) komen met matige cijfers thuis-(het is tenslotte geen "feestpakket") -wat ook als argument gebruikt wordt : "De hele klas had een slecht cijfer". Toch is het een combinatie van zaken, natuurlijk kunnen ze zelf ook harder werken maar de oudste van 17 is slim en wordt cynisch als hij door heeft dat er minder goede leraren zijn die niet goed kunnen uitleggen, ga daar ook vaak over in gesprek op school. daar zegt men ; "hij stelt geen vragen". Raar argument, als een klas met 28 kinderen vragen moeten stellen als ze het niet snappen, veel kinderen durven dat niet, zijn te bescheiden, denken dat het aan hun ligt, maar dit terzijde. Toch vind ik dat hij gemotiveerd moet blijven.Wel zeg ik dat als het teveel stress oplevert havo ook kan. hij zegt zelf dat hij graag VWO wil doen. Maar tussen willen en daadwerkelijk doen is een grote kloof op die leeftijd, : De verleidingen van de computer zijn groot, overhoord worden willen ze niet meer op die leeftijd. Planvaardigheid en zelfstandigheid met schoolwerk is ook niet zijn sterkste punt zoals bij veel jongens op die leeftijd maar wil sinds kort daarbij ook geen hulp van mij. Ik denk eraan zo'n programma 'ouderlijk toezicht" om het computergebruik te beperken, maar ben bang dat hij dan nog meer in de contramine gaat. Het hebben van een jaar jonger broertje lijkt trouwens ook geen positieve invloed te hebben qua zelfstandigheid. Zitten blijven is wat mij betreft zo erg niet (ipv de hakken over de sloot) maar er wordt gezegd dat dat de motivatie niet ten goede komt?! Hoe moet ik hiermee omgaan? Reactie infoteur, 06-06-2012
Hi Maria, zolang het systeem nog zo is dat 'zitten blijven' bestaat, kun je weinig anders dan je daarbij neerleggen. Het gaat erom dat je zoon begrijpt dat hij straks zelf met de gebakken peren zit als hij een heel schooljaar weer opnieuw moet doen. Daarom is het ook helemaal zijn eigen verantwoordelijkheid. Op deze leeftijd kun je als ouders wat betreft schoolwerk weinig betekenen, behalve hem er af en toe op wijzen dat zijn opleiding nu het belangrijkste is, en de rest bijzaak. Je hoopt dan dat hij dat oppikt, en zo niet, dan maar niet. Er zijn natuurlijk goede en slechte leraren en de kans is best groot dat hij het in die zin niet heeft getroffen. Dat geldt dan voor de hele klas, maar praten op de school helpt zoals je al gemerkt hebt niet veel. Het kan ook zo zijn dat de leerstof echt te moeilijk voor hem is. Dan is nog te overwegen om hem eerst het havo eindjaar te laten doen voordat ie weer terugkeert naar vwo. Maar kennelijk is je zoon zich wel degelijk bewust van wat hij wil, omdat hij duidelijk kiest om vwo te doen. Probeer hem dus het vertrouwen te geven dat hij op tijd zijn best zal doen om zijn schoolprestaties te verbeteren. Ook dat hoort bij 'loslaten'. De verleidingen van de computer zijn zeer vervelend, maar ik vrees dat het bij deze tijd hoort. Eigenlijk is het best zielig dat kinderen van nu (moeten) schipperen tussen huiswerk en leuke games. Bijna een topprestatie of wonder als je kind ondanks al die verleidingen toch nog overgaat of slaagt. Zeg hem dat die computerspelletjes niet weglopen, en dat als hij straks vakantie heeft, hij nog zeer veel tijd heeft om al die dingen te doen. Groetjes, A.

Sandra, 04-05-2012
Dank je wel A. voor jouw reactie. Uiteraard heb ik hem gewezen op het belang van het hebben van diploma"s. Ik heb altijd het vertrouwen gehad in hem dat het wat dat betreft ook wel goed komt. Hij was er voor mij omdat ik wilde praten, dat is lief van hem, dat had ik dan ook moeten doen en o.a. zeggen dat ik hem mis maar niet de wantoestanden met politie e.d. Daar ben ik de fout in gegaan. Ik ga inderdaad toch maar met hem uit eten en proberen meer belangstelling te tonen in hem alhoewel ik dat niet krijg van hem. Je hebt gelijk, ik moet hem loslaten en er op vertrouwen dat hij weet wat voor hem de beste keuze is. Verschikkelijk om je zoon uit huis te plaatsen maar ik trok het gewoon echt niet meer. Ik hoop dat ik het nog kan herstellen bij hem… Nogmaals dank! Reactie infoteur, 05-05-2012
Hi Sandra, als je intenties goed zijn en je zoon daarvan doordrongen is, kun je jezelf een hoop foutjes permitteren. Ook al lijkt hij niet zo geinteresseerd in jou, blijf ook gewoon dingen uit je eigen leven vertellen. Dit moet je heel breed opvatten. Elk kletsdingetje telt. Het gaat erom dat hij het idee krijgt dat jij op hem vertrouwt. Komt er toch ruzie, doe dan de volgende keer of je neus bloedt en begin weer van voren af aan. Totdat hij inziet dat het geen zin heeft om een slechte band met zijn moeder te hebben. Succes, A.

Sandra, 03-05-2012
Hallo,
Ik ben moeder van een dochter van 17 en een zoon van 19 en vooral die laatste geeft problemen. Door het ontlopen van zijn verantwoordelijkheid: niet willen werken, geen keuze willen maken tussen school en werk, in aanraking met politie e.d. en de druppel die de emmer deed overlopen… alweer slechte schoolresultaten, heb ik hem eind december vorig jaar uit huis gezet en naar zijn vader gestuurd. Mijn grens was meer dan bereikt! Al die jaren heeft hij mij aan het lijntje gehouden en heeft hij, achteraf gezien, ook bij mij vaak 'ja' gezegd terwijl hij 'nee' bedoelde om er 'van af te zijn'. Nu dacht ik eigenlijk dat het voor een aantal maanden zou zijn, dat hij wel weer bijtrekt maar het tegendeel is waar. Vanavond was hij hier, voor mij, om te praten. Het was geen constructief gesprek en ik weet niet hoe ik er verder mee om moet gaan. Hij neemt geen contact met mij op, alle initiatief komt van mij. Wat is wijsheid? Hem loslaten en hopen dat hij contact met mij opneemt of genoegen nemen met de momenten dat hij wel samen wil zijn met mij? Hij wilde wel met mij uit eten, 'gewoon leuk', maar heb daar eigenlijk op dit moment niet zo veel behoefte aan als het zo gaat. Ik weet het echt niet! Misschien kunt u mij van inzichten voorzien? Voor een ander weet ik het altijd zo goed maar dit is zo dichtbij… ik mis iets maar weet niet wat… Reactie infoteur, 04-05-2012
Hi Sandra, het is een goed teken dat je zoon wel met je wil eten. Negeer zoiets nooit! Je vraagt of je hem moet los laten, en dat is nu precies de taak van de ouder(s). Het kind stapsgewijs de weg wijzen en uiteindelijk erop vertrouwen dat hij of zij het alleen af kan. Wil je puber amper nog wat met je te maken hebben, denk dan niet dat het kind al 'los' is. Blijf voortdurend volgen wat je kind doet, en al helemaal als het kind nog bij je in huis woont. Zo moet je gewoon blijven ingaan op de schoolresultaten, en hem op de consequenties wijzen. Wil hij later soms vuilnisman worden? Laat hem weten dat dat een stomme baan is. Dat hij veel beter kan. Op die manier dus. Toon steeds belangstelling, ook al krijg je nul op rekest. De kunst is om het nooit op te geven, en altijd de denkbeeldige achterdeur open te houden. Hier moet je kind van op aan kunnen. Je kind wegsturen past daar dus niet bij. Overigens is een puber opvoeden als alleenstaande ouder vrijwel ondoenlijk. Hier heb je twee ouders voor nodig, daarom is een goed contact met de andere ouder van het grootste belang. Sterkte, A.

Angel, 05-04-2012
Hoi, Ik heb een dochter van 15 die in dec 16 wordt. Ik ben al 6 jaar gescheiden leef met mijn dochter samen, we hebben ook samen in een blijf van me lijf huis gewoond! maar dat is dus 6 jaar geleden. In die 6 jaar heb ik daarom mijn alle aandacht gegeven aan me dochter. Nu ze 15 is leeft ze al een lange tijd alleen met haar laptop in haar kamer vrienden, rotzooi in haar kamer en ze doet nooit wat in huis. Mijn grootste probleem is dan ook dat ik alleen leef, we doen nooit iets samen, we praten nooit ze gaat nooit mee naar etentjes vrienden en kennissen. Ik vertel iedereen dat ze lief en leuk is en dat ze andere plannen had, dat ze daarom er niet is. We gaan nooit naar de stad samen, ik zie haar alleen tijdens eten en dat is een half uur meer niet! Ik vertel iedereen dat ik gelukkig ben met haar en dat we samen leven! Maar, ik sta er helemaal alleen voor in het leven, ik ben alleen, maar ik heb een dochter ergens die ik nooit zie of iets mee doe, ik leef dan ook als een moeder hoe het moet zijn. Ik ben zo moe ik weet niet hoe ik verder moet zo alleen maar dan met een dochter! Ik heb haar nodig want we leven samen. Ze weet dit ook maar doet er niks aan, ik weet niet wat ik moet doen ik krijg wel hulp maar dat helpt niks omdat we alleen maar praten acties zijn er niet. Reactie infoteur, 06-04-2012
Hi Angel, je dochter zit middenin de puberteit, een fase waarin ze zelf uitzoekt wie ze is en wat ze wil. Als ouder kun je niet meer dan aan de zijlijn staan, en haar te kennen geven dat je er voor haar bent indien nodig. Op dit moment schijnt ze je niet nodig te hebben, en dat is je te prijzen. Je zou natuurlijk meer met haar willen doen, maar dat kun je niet forceren. Accepteer het als een fase die weer overgaat, mits je interesse blijft tonen in haar leven. Dus ook als ze daar geen zin in lijkt te hebben, houd altijd de praatlijnen open! Verwacht daarbij dan niet dat je dochter je vriendin of levenskameraad wordt, want dat is ze niet. Het artikel geeft verder tips wat betreft de rommel op de kamer en de luiheid. Sterkte, A.

Chantal, 29-03-2012
Hoi, Ik ben een jonge, alleenstaande moeder (34) van een zoon van net 15. De biologische vader is nooit in beeld geweest, waarover ik ook altijd eerlijk en open ben geweest. De relatie die ik daarna had (4jr. lang) zag mijn zoon als vader en andersom. Die ex is ontzettend lief, heb ik nog steeds contact mee, maar heeft inmiddels een vriendin die niet begrijpt waarom hij nog contact wil met mijn zoon. Ze hebben samen twee kids, ik heb van alles geprobeerd om haar te laten zien dat het mij niet om mijn ex gaat maar om het contact tussen mijn ex en mijn zoon. Zij ziet mij als bedreiging, waardoor hij nu zijn "vader" welgeteld één keer per jaar ziet tijdens zijn verjaardag (en dan moeten hun gezamenlijke kids mee, zodat zij zeker weet dat er niets gebeurt). Daarna een relatie gehad van bijna 8 jaar, verhuisd naar een andere stad, anderhalf uur van de plek waar we woonden. Dit is een paar jaar terug op de klippen gelopen doordat hij een andere vriendin kreeg en eigenlijk cru gezegd "van ons af wilde". Ik ben toen volledig ingestort door het liefdesverdriet, had geen huis en werk meer omdat ik daar niet kon blijven wonen en moest dus terug naar de omgeving waar ik vandaan kwam. Heb veel steun gehad van mijn vader. Heb die zomervakantie door moeten werken omdat ik zelf ontslag had genomen van mijn werk en dus geen recht had op WW. Voor mijn zoon dus een ontzettend nare periode waarin hij veel alleen was of bij familie bleef. Er waren nogal wat schoolwisselingen (groep 8 in andere woonplaats, nog geen duidelijkheid van vaste woonplek, vervolgens naar voortgezet onderwijs - havo/vwo, daarna afgestroomd naar vmbo-T wat weer op een andere locatie was en tijdelijke slaapplaatsen bij verschillende familieleden terwijl ik de boel ontvluchtte door maar weg te gaan omdat ik niet thuis kon zitten piekeren. In drie jaar tijd zat hij dus in drie verschillende klassen. Deze laatste school (zonder de school of vrienden de schuld te willen geven) blijkt niet de allerbeste invloed op hem. Stiekem roken, blowen, een keer met politie in aanraking geweest (wat achteraf niet zijn schuld bleek te zijn, maar toch.) en de laatste tijd laat naar bed (dan slaap ik allang) en te laat op school (dan ben ik al weg naar mijn werk). Hij moet nu naar HALT voor het veelvuldig te laat komen. Boven al deze niet al te positieve ontwikkelingen van de laatste paar jaren, komt dat mijn zoon een ontiegelijk introvert karakter heeft. Hij praat amper, is erg rustig (natuurlijk met uitspattingen) en onderneemt amper iets. Wil niet sporten, lange termijn denken zit er uiteraard al helemaal niet bij en vertoont soms tekenen van een depressie. Komt zijn kamer uit om te eten, zit daar op zijn stoel achter zijn laptop en ik zie regelmatig dingen op zijn facebook voorbij komen als "bored out of my mind" etc. Ik word soms geïrriteerd, zeg dat hij er dan zelf iets aan moet doen maar hij onderneemt verder niets. Af en toe doet hij wel iets met vrienden, maar hij wil liever geen jongens in ons huis en op zijn kamer (zijn domein). Aan de ene kant wil ik dit respecteren, dit is zijn karakter en hij schijnt op zijn biologische vader te lijken, maar aan de andere kant voel ik mij de laatste tijd zelf ook regelmatig rot. Dit omdat ik zelf wel een sociaal leven heb met vriendinnen waar ik naartoe kan gaan. Zij nodigen mij dan uit om bijv. wat te eten. Mijn zoon wil nooit mee (kan ik me voorstellen) maar zit vervolgens de hele avond zich naar eigen zeggen te vervelen op zijn kamer. Ik voel me dan verscheurd tussen mijn eigen dingen doen en er voor hem zijn. Wil er voor hem zijn, maar soms blijf ik voor hem thuis en dan zit hij de hele avond op zijn kamer en zegt hij: Kan mij niet schelen of je er bent of niet bent hoor. Ik weet nu niet goed wat het beste is om te doen. Dingen forceren werkt averechts. En thuis piekeren zorgt ervoor dat ikzelf gespannen en gefrustreerd ben, waarvan ik weet dat dat niet goed is. Het HALT verhaal heb ik gelezen doordat hij ingelogd stond op Twitter op mijn telefoon. Er stond letterlijk *raapt moed bij elkaar om moeder te vertellen dat ik naar HALT moet* en vervolgens: dan gaat ze weer zo zeuren. Mijn vraag is hoe kan ik het beste reageren op het HALT verhaal? Moet ik hem nog extra straf geven en boos worden of rustig reageren (zoals ik ook deed toen hij was opgepakt)? Is het gewoon zijn eigen verantwoording? Oh ja, ben nog vergeten te vertellen dat ik na het uit elkaar gaan van mijn ex me zo schuldig voelde dat ik hem altijd wilde ontzien. Dussss… te zacht en lief in de opvoeding. Tot ik het de spuigaten uit vind lopen, dan kan ik overgevoelig reageren. Wat kan ik nu het beste doen? Hoe kom ik van het schuldgevoel af en word ik weer de ouder die hij nodig heeft? Ik ga verder wel rustig met hem om, schreeuw niet meer en probeer hem uit te leggen waarom ik iets doe. Sommige mensen zeiden dat ik hulp moest zoeken, maar lijkt me lastig praten met iemand dit dit niet wil. Misschien wat tips? Reactie infoteur, 01-04-2012
Hi Chantal, een potentieel risico voor alleenstaande ouders is het niet willen trekken van duidelijke grenzen. Vaak gebeurt dit uit schuldgevoel, je hebt immers je kind zijn vader ontzegd. Er is angst dat je kind iets mist dat essentieel is voor een gezonde ontwikkeling, dat er niet genoeg tijd is om met het kind door te brengen, enz. Het gevolg is altijd maar toegeven aan de wensen en nukken van het kind. Kinderen zijn nog niet in staat de gevolgen van hun daden te overzien, daar zijn de ouders dan ook voor. Deze hebben de verantwoordelijkheid voor het welzijn van het kind. Je wordt weer de ouder die je kind nodig heeft als je duidelijk maakt wat wel en niet aanvaardbaar is. Houd daarbij de algemene normen en waarden in acht wat betreft drugs, criminaliteit, enz. Wijs hem ook op de invloed van 'foute vrienden', en het belang van een goede schoolopleiding voor zijn toekomst. Doe dit desnoods tot vervelens toe, zodat er op een dag heus wel iets van blijft hangen. Over het 'halt' verhaal moet je tot op de bodem weten wat er gebeurd is en hoe het zo ver heeft kunnen komen. Verder moet je kind liever geen 'sleutelkind' zijn, die nooit iemand aantreft als hij thuiskomt. Integendeel, zorg er zo veel mogelijk voor dat je thuis bent, zodat hij zich daar veilig weet. Ja, het ouderwetse concept van 'moeder thuis met kopje thee' werkt nog steeds ;). Probeer ook samen dingen met hem te ondernemen, maar leg je eigen, volwassen problemen niet aan hem voor. Ook zou het goed zijn als iemand een soort vaderrol op zich kan nemen, bijv. een goede vriend of familielid, die hij in vertrouwen kan nemen over zaken die hij met jou liever niet bespreekt. Verder vertoont je zoon voornamelijk het welbekende pubergedrag, dat mits het niet crimineel wordt, vanzelf wel verbetert. Een puber opvoeden in je eentje is uiterst moeilijk, maar met geduld, consequent handelen, het scheppen van veiligheid en vertrouwen, en een stabiele thuisbasis kom je een heel eind. Sterkte, A.

Heidi Willemse, 13-03-2012
Wij hebben 3 kinderen. Een zoon van bijna 15 en een tweeling, zoon en dochter, van 12 jaar, in augustus worden ze 13. Mijn tweeling zoon zit in groep 8 en mijn dochter zit in de 1e klas van TL/HAVO. Ze hebben nooit bij elkaar in de klas gezeten.
Mijn dochter heeft altijd wel een eigen willetje gehad. Als ze iets niet wou deed ze dat niet of ze zei er in ieder geval iets van. Sinds het begin van de brugklas is haar gedrag aan het veranderen. Iedereen had me al gewaarschuwd dat dat zou gebeuren. Als ze thuis is, zit ze veel op haar kamer met haar telefoon en laptop, haar kamer is vaak een rommel. Overal liggen kleren en staan bordjes en bekers. Ik heb besloten me daar niet druk over te maken, dus 1 x in de week maak ik haar kamer schoon, de rest moet ze zelf doen. ik zeg haar dus vaak genoeg dat ze moet opruimen.
Op school gaat het wat leren en cijfers betreft goed. Wat niet goed gaat is haar gedrag. Ze wordt er erg vaak uitgestuurd, omdat ze zit te kletsen, te lachen of niet op zit te letten. Ze wordt daar natuurlijk op aangesproken. Wat volgens haar heel onterecht is, want anderen doen het ook. Als haar of iemand anders onrecht wordt aangedaan, is zij degene die daar iets van moet zeggen. Ze is zelfs al 1 dag interne geschorst. Sindsdien heeft ze een gedragskaart (volgens haar de gekkenkaart) die ze bij elke les moet laten aftekenen, zodat alle docenten dingen kunnen opschrijven waar aan ze moet werken en de dingen die ze goed heeft gedaan. School had ook voorgesteld dat zij een Sociale Vaardigheidstraning gaat volgen, maar dat weigert ze, want ze is toch niet gek.
Afgelopen vrijdag is het tijdens een excursie weer helemaal uit de hand gelopen, ze zat te kletsen, fluisteren, met haar telefoon te spelen terwijl ze dat niet mocht. ( maar mam, de anderen deden dat ook). Ze is uiteindelijk ook weggestuurd bij de excursie en mag ook dit jaar niet meer mee met een excursie /schoolreisje.
Wat haar probleem dus is, is dat ze teveel kletst en lacht en als daar dan iets (volgens haar ten onrechte) van gezegd wordt, zegt ze daar iets van en dat wordt dan natuurlijk als grote mond gezien.
Ben het met school eens dat zij haar gedrag moet veranderen/aanpassen. School geeft aan dat de docenten gevraagd is, haar iets positiever te benaderen. Of dat inderdaad gebeurt in de klas kan ik niet beoordelen, daar ben ik uiteraard niet bij. Van mijn dochter hoor ik vaak genoeg, dat zij dan toch iets niet mag terwijl anderen dat wel mogen. Zij zegt dan ook, als zij niet positief zijn, waarom moet ik dat dan doen. Ik vind het dan ook heel moeilijk wie ik moet geloven.
Volgens mij heeft dit allemaal te maken doordat ze in de pubertijd zit, maar volgens school is dit extreem pubergedrag en moet er echt iets aangedaan worden. Ik weet nu dus niet hoe ik dit moet oplossen. Zij wil zelf al naar een andere school, " want hier hebben ze toch allemaal de pik op me". Ik wil haar ook niet echt dwingen om naar een of andere training/cursus te gaan, want ik ben dat dat averechts op onze relatie gaat werken. Reactie infoteur, 14-03-2012
Hi Heidi, praten in de klas en met een mobieltje spelen is geen 'extreem pubergedrag', dus er zal ongetwijfeld meer aan de hand zijn. Je dochter heeft het gevoel door de leraren niet eerlijk behandeld te worden. Ze moet zich echter niet bezig houden met hoe een docent een ander benadert, maar enkel begrijpen wat ze zelf verkeerd doet. Voor de excursie zijn afspraken gemaakt, waar ze zich niet aan heeft gehouden. Of dit ook anderen betreft is niet aan de orde. Reacties lokken reacties uit. Vermoedelijk wordt jullie dochter inderdaad nu bij voorbaat al wat negatief bekeken en behandeld (dat gaat onbewust), waardoor ze het niet kan opbrengen om zelf de eerste stap te zetten naar een normale verstandhouding tussen haarzelf, de leraren en misschien de andere leerlingen. Omdat ze niet langer gemotiveerd is op deze school is het zeker het overwegen waard om een andere school te zoeken. Geef haar inspraak en beslis samen waar dat zou moeten zijn. Op school ben je om te leren, maar je dochter is dat totaal vergeten lijkt wel. Haar cijfers zeggen daar natuurlijk alles over. Een sociale vaardigheidstraining is het zoveelste therapietje van deze tijd, iets dat misschien wel enige inzichten geeft, maar iemands karakter of het gedrag dat voortvloeit uit de puberteit, niet of nauwelijks kan veranderen. Praat met haar over een schone lei elders, misschien wel een heel ander type school waar wat specifieker ingegaan wordt op wat iemand kan, in plaats van het klassikale leren (Dalton, Montessori, Jenaplan). Succes, A.

Malheur, 01-02-2012
Wij hebben een dochter van bijna 17 jaar, zijn in 2007 definitief verhuisd naar Frankrijk. Al vanaf kleuter waren er veel problemen en zat zij niet goed in haar vel. Twee jaar geleden kwam ze uit de kast, dat hebben wij geaccepteerd en doen daar verder niet moeilijk over. Ze zit sinds dit schooljaar op een internaat omdat de school te ver weg is ( hier heel gebruikelijk) ze had het eerste kwartaal hele goede cijfers maar haar gedrag op het internaat is niet je dat, iedere week is er wel een brief dat ze voor een of twee uur op een vrije middag terugmoet komen. In het weekend thuis sluit ze zich op op haar kamer achter de pc. eet alleen´ s avonds met ons, omdat wij dat van haar verlangen, slaapt uit tot zeker 12 uur en gaat erg laat naar bed. Ze krijgt voldoende zakgeld maar gaat daar heel roekeloos mee om en nu hebben we vorige week ontdekt dat ze uit de portemonnee van mijn man en uit die van mij geld heeft gestolen wij hebben haar daarop aangesproken en een hele agressieve reactie was het gevolg. We zitten in een k.dorp, een k.land enz enz. Ik heb het geld teruggenomen en haar laten weten dat we dit niet accepteren. Ze heeft via een sms laten weten spijt te hebben. Maar we vragen ons af of dat hielenlikken is of echt spijt. Zou zo graag eens met anderen hierover van gedachten willen wisselen. We zijn het vertrouwen in haar helemaal kwijt en ik merk dat ik me erg vaak erger over haar gedrag en dat stoort me nog het meest. Ze was gewenst als baby maar nu zijn we in ons hart blij dat ze de hele week van huis is. Dat vind ik eigenlijk heel erg om dat te zeggen van je eigen kind! Ze gaat ( n.a.v. de zelfmoord van onze 22 jarige buurjongen, 1 x in de week naar een psycholoog maar hoe het daar verloopt daarvan zijn wij niet op de hoogte. Reactie infoteur, 02-02-2012
Hi Malheur, eigenlijk komen alle puberproblemen in dit verhaal samen. De emigratie en het feit dat ze homoseksueel is, hebben de zaak nog eens vertroebeld. Behalve de adviezen die ook al in het artikel staan, kun je concreet niet zoveel doen. Hoewel je dochter middenin de puberteit zit, gaat die fase ook weer voorbij. En zal ze geleerd hebben dat je niet steelt uit je vader's portemonnee ;). De puberteit is ook vooral een emotionele fase. Goed mogelijk dat ze zich onvoldoende gesteund voelt, het gevoel heeft alles verpest te hebben en wel voelt dat jullie haar gedrag beslist niet waarderen. Wat betreft de psycholoog kun je haar vragen hoe het daar gaat, maar een antwoord zal er wellicht niet komen. Desondanks: blijf interesse tonen! In alles wat ze doet. School, hobby's, vrienden, noem maar op. Ook al krijg je helemaal geen respons. Hoe langer je dit volhoudt, hoe meer ze zal inzien dat zij zelf de problemen in stand houdt. Dit is een leerproces, want kinderen van 17 kunnen de gevolgen van hun gedrag en handelingen nog niet goed overzien. Heb veel geduld en praat eventueel met de schoolleiding over wat er daar gaande is. Sterkte, A.

Rachel, 14-01-2012
Ik ben een vrouw van 18 jaar en heb ook een bad boyfriend versleten. Er heeft voor mijn ouders maar 1 manier gewerkt; de 'doodknuffel' methode.

Ik ontmoette mijn ex toen ik 14 was en hij 22, er waren al langer problemen met mijn ouders maar dar dat was gewoon pubergedrag. Hij dealde en gebruikte drugs en het duurde niet lang of ik deed er aan mee. Mijn ouders waren woedend en verboden mij met hem om te gaan, wat het alleen maar nog leuker vond. 2 jaar lang ben ik bij hem geweest en ben ik door hem verkracht, opgesloten, gedrogeerd en mishandeld. Het werd alleen maar erger toen ik besloot met hem te gaan samenwonen na 6 maanden. De politie kon niks doen omdat ik zo tegendraads was, maar nooitgepakt ben op iets crimineels. Mijn ouders besloten mij dan maar op te geven voor kamertraining bij een instantie, zodat ik ergens heen kon als het misging. Achteraf hebben ze mijn leven gered door dat te doen. Toen ik zwanger werd werd het allemaal nog erger, toen ik 5 maanden zwanger was gooide hij me 2 hoog van de flat en koos ik ervoor om een vervroegde bevalling te doen dat heeft mijn kindje natuurlijk niet overleefd. Toen ben ik naar Kamertraining gegaan. Deze keuze maakte ik omdat mijn ouders hem al een tijd zo positief benaderden dat ik zijn slechte kant begon te zien; de doodknuffel methode.

1.5 maand later ontmoette ik mijn huidige vriend, hij was 25 ik 16. We wonen nu al 2 jaar gelukkig samen, hij werkt en ik studeer voor leerkracht basisonderwijs en ben supervisor in een callcenter. Met mij is het het dus toch goedgekomen dus… De doodknuffel methode kan ik van harte aanbevelen!

Groetjes Rachel Reactie infoteur, 15-01-2012
Hi Rachel, geen idee wat de doodknuffelmethode inhoudt. In elk geval fijn te lezen dat na al deze ellende nu alles goed gaat. Groetjes, A.

Marleen, 04-01-2012
Kan iemand mij helpen…

mijn stiefzoon van 16 jaar steelt geld en andere dingen in huis, hij wil z'n eigen zin doen als ik mijn boos maak omdat zijn kamer niet nettjes is of alles in huis laat slingeren dan loopt hij weg en als hij thuis komt is hij agressief en gooit met alles dat in z'n weg ligt enz
wat kan ik doen? Reactie infoteur, 05-01-2012
Hi Marleen, dit staat in het artikel onder 'Rommel, luiheid, geen huiswerk maken'. Als ouder moet je altijd kenbaar maken dat stelen niet is toegestaan. De vraag is natuurlijk waarom hij steelt. Geldgebrek, grenzen aftasten of nog een andere reden? Wie niet ingrijpt heeft straks een puber die geen enkel respect meer voor de ouder(s) heeft. Daarom: Altijd erop blijven hameren wat wel en geen goed gedrag is, en bij agressie en stelen een passende straf uitdelen, bijv. huisarrest, inhouding zakgeld, etc. Bij goed gedrag kun je juist denken aan een beloning. En waar zijn zijn echte ouder(s) gebleven? Sterkte, A.

Mellow, 19-12-2011
Ik ben een meisje van 16, heb al een moeilijke band met mijn ouders sinds het eerste middelbaar. Ik geef toe, ik heb het hun helemaal niet makkelijk gemaakt, nu verloopt het nog steeds erg stroef. Maar ik stel mezelf nu ook meer in hun plaats; waarom reageren ze zo? Was mijn reactie wel gepast? Heb ik ze gekwetst? Maar wat ik wel merk uit de meeste "verhalen" die ik hier lees, is dat de meeste ouders onder jullie heel "openminded" zijn. Ik heb al vanalles uitgestoken waarvan mijn ouders totaal geen idee hebben, ben er niet trots op, maar bij de dingen die ze teweten gekomen zijn (roken, alcohol, vriendjes, slechte schoolresultaten, elke week nota's) hebben ze me toch altijd streng aangepakt. Met streng bedoel ik ; straffen en huisarresten. En als ik een grote mond durfde opzetten en begon te roepen of tieren kreeg ik toch altijd een paar meppen tot een pak slaag. Moet ik twijfelen over de opvoeding die ik van mijn ouders krijg? Reactie infoteur, 20-12-2011
Hi Mellow, je ouders willen jou helemaal niet slaan maar zijn wanhopig. Vroeger was een tik of mep heel gewoon, het hoorde bij de opvoeding en vrijwel niemand die er gevolgen van over hield. Integendeel, je dacht wel driemaal na om dezelfde fout nogmaals te maken. Tegenwoordig is het allemaal anders. Wie nu zijn kind slaat doet aan kindermishandeling en moet aan de schandpaal. Het gevolg is dat veel kinderen met een zijden handschoen worden aangepakt, compleet losgeslagen zijn en nooit worden gecorrigeerd. Zorg ervoor dat je ouders geen enkele reden meer hebben om jou te slaan en je bent er hoogstwaarschijnlijk vanaf. Een grote mond en schreeuwen drijft hun zenuwstelsel tot het uiterste, en je ouders (of is het enkel een ouder) hebben de situatie dan niet meer in de hand. De nogal ouderwetse opvoeding die je krijgt is daarom verre van ideaal, maar jouw gedrag is dat evenmin. Je ouders voelen onmacht, maar willen niets liever dan dat het jou goed gaat. Stel ze dus niet langer teleur. Sterkte, A.

Henk, 12-12-2011
Mijn dochter van 16 heeft een fout vriendje 17jaar, hij woont op zichzelf met toezicht zit aan de drugs en leeft een vrij leven, gaat niet naar school en werken wil hij niet. Laatst nog 3 dagen vast gezeten door stelen van een scooter en het deert hem allemaal niks. Mijn dochter trekt zich helemaal op aan hem, ze laat haar studie vervallen en wil perse nu stage werk ervaring opdoen in de kleding, terwijl ze er alles voor over had om in de zorg allelei studies tegaan volgen, tot overmaat van ramp hoor ik nu ook nog dat hij graag een kind van haar wil, ze zegt nu nog tegen mij dat ze daar nog mee wil wachten maar ik heb mijn twijfels. Nu weet ik het niet meer en hoop eigenlijk een beetje steun tekrijgen van mensen die een soort gelijke ervaring hebben gehad, het blijft toch je kind en wij kunnen ons niet voorstellen dat een kind met een goede basis zo aangetast kan worden door een verrotte zak hooi uit de samenleving, een kind met een taal gebruik waar je het schaamrood van op de kaken krijgt en een onverschilligheid die bij ons niet voorkomt. Bedankt voor het lezen en anderen sterkte met jullie pubers. Reactie infoteur, 13-12-2011
Hi Henk, hopelijk komen er reacties voor je binnen. De situatie is zeer vervelend en ongetwijfeld heb je al alles geprobeerd om tot je dochter door te dringen. Dat ze mogelijk een baby willen is natuurlijk totaal belachelijk, maar je dochter zal de eerste niet zijn die op zo'n jonge leeftijd met een basis van niks achter een kinderwagen moet lopen, terwijl de foute vriend dan allang de benen heeft genomen. Ook wat betreft werk en opleiding is ze erg wispelturig gebleken, en ook dat zie je veel. Men studeert maar wat 'gewoon om het studeren', zonder enige passie voor het vak. Dat ze haar wensen wat dat betreft zo gemakkelijk laat vallen spreekt helaas boekdelen. Waar zijn je dochter's vriendinnen, want als dat de juiste zijn kan ze zich juist optrekken aan hen, en die vriend laten voor wat ie is: een waardeloze stumper. Zoals het nu gaat komt de beinvloeding teveel van een kant, namelijk die van hem (en een omgekeerde invloed van haar ouders). Beter is als er ook andere mensen zijn waarmee ze communiceert. Zo kan ze zich beter een beeld en mening vormen van wat wel en niet normaal cq verstandig is, en kan ze inzien dat ze zichzelf een beter leven moet geven dan die vent haar biedt. Sterkte, A.

Froukje, 07-12-2011
Mijn dochter (de middelste van drie dochters) is vanaf het moment dat ze 18 geworden is, een verschrikking. Volgens haar mag ze nu alles zelf bepalen. Dat dit al tot een aantal botsingen geleid heeft mag duidelijk zijn.
Het begon met het uitmaken van haar verkering met een jongen waar ze al 3 jaar mee ging. Daarna lijkt ze wel van god losgeslagen: alcohol, blowen en wie weet wat nog meer. De vriendjes kwamen en gingen, waarbij even uit de losse hand opgenoemd de volgende figuren voorbij kwamen: 1 loverboy wat we gelukkig gelijk doorhadden en waar we alles op alles gezet hebben om haar daar weer weg te krijgen. Daarna kwam er een speedjunk die zichzelf de polsen had doorgesneden op een goede dag (lichte verwonding) en natuurlijk moest de coffeeshopwerknemer ook niet ontbreken aan dit illustere rijtje "pietjes, klaasjes, mohammedjes".
De laatste knul, de coffeeshopmedewerker, is in principe een goed opgevoede jongen, maar compleet van het padje geraakt, waarbij we hem een tijdje in huis genomen hebben, zodat hij van de wietverslaving kon komen. Dat is ook gelukt en het was gezelligheid alom. Totdat we (voor dochterlief als donderslag bij heldere hemel) ineens gaan stellen dat 7 avonden in de week op vaders en moeders lip, teveel van het goede is. Dat we ook wat vrijheid willen en voornamelijk wat rust in huis willen (zeker na al die toestanden die ongeveer een jaar in beslag hebben genomen). Voorgesteld dat vriendjelief nu alleen de woensdagavond en het weekend blijft slapen, en de week er op andersom. Tussendoor dus geen visites meer, maar gewoon de rust, regelmaat en reinheid toepassen. Ook zijn we al een aantal maanden bezig om in elk geval onze dochter danwel aan het werk danwel naar school te krijgen, want elke dag tot 12uur in bed liggen, hebben we nu ook wel gehad.

De bom is ontploft, we zijn voor alles wat maar lelijk was uitgemaakt waarbij ook de ziektes niet mochten ontbreken, waarbij ik toch een correctietikkertje heb uitgedeeld (weliswaar fout, maar als je zoveel ziektes naar je hoofd gegooid krijgt, terwijl je zo'n ziekte al hebt ga je wel eens door het lint).

De grote vraag in deze, is natuurlijk wat nu te doen. Geld heeft ze niet, uitkering niet en school ook niet. Ze zit nu ongetwijfeld bij de ouders van vriendje mooi weer te spelen, maar ze komt vast weer terug… met alle ellende weer vandien. Wat nu… Reactie infoteur, 13-12-2011
Hi Froukje, de algemene richtlijnen wat betreft lastige pubers staan in het artikel, dus pas ze zo veel mogelijk toe. Vriendschap sluiten met je kind is daarbij eerste vereiste. Je hebt ook nog twee andere dochters dus is het ook belangrijk hoe zij met hun moeilijke zus omgaan. De vriend bij jullie in huis nemen is nobel, maar je dochter ging eraan wennen dat hij er qua tijd en aandacht helemaal bij hoorde. De regeling die er nu is is eveneens buitengewoon soepel, want veel ouders willen helemaal niet dat hun dochter diverse malen in de week met een vriend slaapt. En al helemaal niet in hun eigen huis. Ze is dus erg bevoorrecht (lees: verwend) geweest en beseft dat kennelijk niet. Wat er nu moet gebeuren is dat ze zo snel mogelijk mee gaat doen met de kost verdienen (of desnoods een opleiding), zodat ze iets om handen heeft en geen tijd heeft voor al die landlopers. Daarom zou het mooi zijn als vriendinnen (komt ze daar wel aan toe) of haar zus(sen) een voorbeeld zijn. Zeg haar gerust dat de regels zo zijn dat nutteloos op bed liggen niet is toegestaan. Dat er gewerkt moet worden omdat ook haar leven nu eenmaal niet gratis is. Ook 'kostgeld' kun je gewoon noemen. Daarnaast kun je aanbieden haar te helpen met zoeken naar de juiste dagbesteding. Verder kun je ook altijd de ouders van die vriend eens polsen over hoe het daar toe gaat en of zij ook problemen hebben. Het feit dat je contact onderhoudt met andere ouders is vaak een schok voor pubers, en zet ze meteen met beide benen op de grond. Sterkte, A.

Tatjana, 17-11-2011
Mijn oudste zoon is 14 en zit in 3VWO, buitenshuis gaat alles goed maar in huis laat hij letterlijk alles varen; gebruikte spullen liggen in een straal van 1 m rondom, vragen om soms te helpen met dagelijkse dingen worden afgeblaft en hij wil altijd het laatste woord wat het voor mij lastig maakt om mijn geduld te bewaren. Alles verrassing had ik een telefoon met abonnement voor hem geregeld, ook puur praktisch want hij moet een uur naar school fietsen dus ik wil graag contact met hem kunnen houden, alleen die telefoon gebruikt hij niet uit protest omdat het niet de (dure) telefoon is die hij eigenlijk had willen hebben. Hoe blijf ik rustig en redelijk en doorbreek ik tegelijkertijd dit gedrag; want volgens mij willen we het eigenlijk allebei… Reactie infoteur, 18-11-2011
Hi Tatjana, je zoon gedraagt zich als een rebelse, verwende sloddervos ;). Het beste is de telefoon weer in te nemen, en hem geld te laten verdienen (bijbaantje, hulp in huis tegen betaling) zodat ie de telefoon kan bekostigen die hij kennelijk wil hebben. Zo leg je de verantwoordelijkheid bij hem. Wat je kunt doen is vanaf nu elk negatief gedrag (dus ook dat afblaffen) compleet te negeren. Reageer enkel op dingen die neutraal of aardig zijn en laat hem verder in zijn sop gaar koken. Eens kijken wat er gebeurt! Laat zijn rommel liggen dus ruim niets op en vraag hem niet om te helpen. Hulp moet eigenlijk uit iemand zelf komen, en hij is nog niet zo ver dat hij inziet dat hulp welkom is. Dit heeft te maken met je in de ander kunnen verplaatsen, maar hij heeft het waarschijnlijk veel te druk met zichzelf! Dit zal later ongetwijfeld beter gaan. Verder zou je hem eens kunnen uitnodigen iets leuks te gaan doen. Blijft ie negatief en vervelend, dan heb je in elk geval je goede wil getoond. En zoiets blijft heus wel hangen… Op een dag ziet ie zelf in hoe onredelijk hij is, en dat is als de puberteit aan het voorbijgaan is. Vooralsnog zit ie er middenin of staat ie nog aan het begin :(. Sterkte, A.

Jacqueline, 02-11-2011
Wat ik u wilde vragen is het volgende. Mijn kinderen van 14 en 18 hebben al jaren een heel slecht contakt met hun vader na de scheiding.Ze hebben daar heel veel last van.Wat kan ik doen om hier zo goed mogelijk mee om te gaan?Het speelt door ons gezin heen met in meerdere momenten dat er iets gebeurt en ik het verdriet zo kan zien bij het gemis van hun vader? Reactie infoteur, 03-11-2011
Hi Jacqueline, een scheiding is voor de kinderen eigenlijk een kleine ramp. Je vertelt niet waarom het contact met hun vader zo slecht is, en of ze hem wel regelmatig zien. Waarschijnlijk voelen ze zich door hem afgewezen, en niets is zo pijnlijk als dat. Minimaal is toch dat een vader zijn kinderen eens in de twee weken een weekend ziet, maar 'zien' is natuurlijk niet genoeg. Het is aan hem hoeveel wezenlijk contact hij dan met ze onderhoudt, en hoeveel aandacht hij aan ze besteedt. Wat jijzelf kunt doen is een gesprek aangaan met je ex en je zorgen uitspreken. Dit gaat hem ook aan! Wil hij nergens van weten, dan heb je er gezien de moeilijke omstandigheden na een scheiding, alles aan gedaan. Sterkte, A.

Dude, 29-10-2011
Besta A,

Ik word s´nachts soms wakker en moet dan abnormaal nodig plassen, en ben bang dat ik de wc niet haal, dus doe ik mijn behoefte in een lege fles. Normaal gooi ik de fles weg in de ochtend. Ik was dit een keer vergeten en toen ik thuis kwam kreeg ik van mijn vader een stormpreek over dat ik een viezerik zou zijn en dat ik dat zou doen om hem kwaad te maken. en er valt bij hem niet tegen in te gaan. Nadeel is ook nog eens, dat mijn moeder gezellig mee gaat doen met mijn vader over hoe vies ik wel niet zou zijn volgens hen, elke keer als ik in hun ogen iets fout doe krijg ik gezeur en schelden ze me zo ver uit dat ik me vaak deprie voel en zelfs seriues denk aan zelfmoord, ik heb mijn depressie met mijn moeder besproken maar die doet er verder niks mee… wat kan ik doen? Reactie infoteur, 30-10-2011
Hi Dude, iemand anders in vertrouwen nemen. Bijvoorbeeld een vriend, je leraar, je huisarts of misschien een ander familielid. Hoe uitzichtloos de situatie thuis ook lijkt, aan alles komt een einde, ook daaraan. Want op een dag woon je niet meer bij je ouders, maar zelfstandig. Jammer dat je moeder zo ver meegaat in je vader's woede en je niet steunt waar nodig. Vermoedelijk spelen er andere dingen, bijv. haar angst waardoor ze niet goed tegen hem in durft te gaan. Ik kan je wel verzekeren dat ze je niet verdrietig wil zien en al helemaal niet depressief. Daar blijven moeders moeder voor! Tegen dat plassen in de nacht moet je wel iets doen, bijv. minder drinken in de avond ervoor of toch maar naar de wc gaan en dan zelf puin ruimen. Je kunt ook de huisarts raadplegen, vooral als je ook onlesbare dorst hebt. Zorg dat je een vriendenkring hebt of krijgt met wie je leuke dingen kunt doen. Want je moet uit die somberheid! Sterkte, A.

Chey, 04-10-2011
Ik heb een vriend, waar ik al bijna 1,5 jaar mee ga. We zijn beide 16 bijna 17. Ik zit in een heel vervelend probleem, mijn ouders verbieden mij met hem om te gaan. Maar ik weet zeker dat ze ons dat niet kunnen maken. Ze kennen hem niet goed genoeg en zien alleen de negatieve dingen en ik word er ontzettend gek van. Ik hoop dat u advies geeft. Reactie infoteur, 05-10-2011
Hi Chey, je vertelt niet waarom jullie elkaar niet mogen zien, dus dan kan ik er niet veel mee. Misschien vinden ze je te jong of vinden ze je vriend niet geschikt. Een combinatie kan natuurlijk ook. Het beste is een vriendschapsband na te streven, dus geen 'relatie'. De kans is groot dat er dan geen probleem is. Vrienden zoek je namelijk zelf uit. Denk er maar eens over na. Groetjes, A.

Ine En Maartje, 29-09-2011
Beste infoteur,
Op de een of andere rare manier kwam ik op uw artikel terecht. Het leek me wel interessant dus begon ik het te lezen. Ik word dit weekend 18 en of dat nog tot de catagorie "puber" hoort weet ik niet. Toch heb ik een aanmerking op uw artikel. Ergens onder het kopje Blowen en zwaar drinken stond dat wanneer de puber dronken thuis komt huisarrest opgelegd moet worden. Dit vind ik geen veilige straf. Ten eerste is de puber zich er heus wel van bewust dat hij fout zit, maar dit kan gebeuren. Als huisarrest wordt opgelegd zal de puber de volgende keer wel 2x nadenken voor hij naar huis gaat als hij dronken is. Dan blijft hij dus buiten op straat zwerven of hij gaat naar verkeerde vrienden toe. En dit is nog veel gevaarlijker. Ik zou zeggen, bespreek het gewoon met je kind geef hem/haar geen huisarrest, onzinnige straf. Werk liever in op het schuldgevoel, ik spreek nu uit ervaring. Dit werkt beter. Dus. Ik hoop dat u wat aan mijn advies heeft. Reactie infoteur, 30-09-2011
Hi Ine (En Maartje?), enkel huisarrest opleggen werkt niet. Maar zo eenzijdig staat het ook helemaal niet in de tekst. Het advies is veel completer, ik citeer: "Wat te doen met een puber die bezig is een zware drinker te worden en/of ontvankelijk is voor het gebruik van drugs? Opvoeden! Uitleg over de gevaren van drinken en roken is het best." Verderop in de tekst staat: "Verbied dus altijd - en consequent - drank en drugs."
Als de puber vervolgens gewoon doorgaat en zelfs onder invloed thuis komt, moet je als ouders dus niet je schouders ophalen, maar er consequenties aan verbinden. Huisarrest als laatste stap betekent dat het kind inziet dat het om een serieuze zaak gaat. Het is een leerproces. Maar als voor jou een andere methode werkt, is dat natuurlijk ook goed. Groetjes, A.

Daisy Thomas, 28-09-2011
Beste Y. Goos, Ik ben het helemaal met u eens.

Beste infoteur,
Met de openingszin: "Geef het maar toe" spreekt u direct tegen de lezer. Dit impliceert dus niet dat het over de algemene visie gaat, maar over de lezer van uw stuk. De tekst wordt hiermee verpersoonlijkt en is niet 'algemeen'. Reactie infoteur, 29-09-2011
D, voor dit fenomeen bestaat een klassiek gezegde: "Men moet niet op elke slak zout leggen." A.

Y. Groos, 26-09-2011
Ik zou graag zien dat u de eerste zin uit het stukje Homoseksualiteit in de puberteit weglaat.
Geef het maar toe? Wij hebben drie zonen, alledrie verliefd op een meisje. Heel leuk maar mochten dat drie jongens geweest zijn, ook goed. Wij denken hier eigenlijk helemaal niet bij na. Geef het maar toe, zeg eens eerlijk, wat wil je liever; een "gewoon"getrouwde zoon en opa en oma worden, of een homofiele zoon? Heel raar, en zou heel egoistisch zijn. Een voorkeur is bij ons absoluut niet aan de orde en volgens mij denken veel ouders hier hetzelfde over. Er zijn zoveel "ergere"dingen die de kinderen kunnen overkome; onzekerheid, faalangst, drugs, criminaliteit, elkaar kwijtraken; ja ik geef het toe; hier ligt ik wel eens wakker van! Reactie infoteur, 27-09-2011
U gaat over uw teksten, ik ga over de mijne. Uitgangspunt in het artikel is natuurlijk niet uw kijk hierop, maar de algemene visie. Hoewel homoseksualiteit in de laatste decennia steeds meer geaccepteerd en getolereerd wordt, blijft het voor veel ouders erg moeilijk om aan het idee te wennen. Dit staat los van de liefde voor hun kind, ook staat het los van het feit dat ze het waarschijnlijk al jarenlang vermoedden. Genoemde tekst wordt niet geschrapt. A.

Margriet, 25-09-2011
Ik heb 2 zonen. Mijn oudste, nu 20 jaar, was een paar jaar geleden een hele moeilijke puper. Hij is inmiddels de moeilijkste jaren door. Hij woont nu op kamers en onze relatie is nog steeds "spannend" maar veel beter. Mijn jongste, 17 jaar, is de volgende uitdaging. Deze zoon bespeelt mijn emoties en daagt me steeds uit. Ik ben een sterke, zelfstandige vrouw, maar op een of andere manier kan mijn zoon het tijdens discussies voor elkaar krijgen dat ik steeds meer ga twijfelen aan mezelf. Ik ben al lang geen baas meer in mijn eigen huis en daar baal ik van. Sinds vorige week is hij gestopt met school omdat de nieuwe opleiding niet leuk is. Leuk zo'n luie puper de hele dag thuis. Mijn argumenten om naar school te gaan zijn "onzin". Wat ik ook zeg het is niet interessant en ik dring niet tot hem door. Ik heb geen idee hoe ik meer respect krijg. Als ik hem vraag of opdraag iets te doen, weigert hij dat, krijg ik een enorme grote bek. Als ik hem daar op aan spreek, lacht hij me gewoon uit en loopt weg. Daar zit ik dan. Reactie infoteur, 26-09-2011
Hi Margriet, als je zoon niet naar school gaat zal ie moeten werken. Dat is voor iedereen natuurlijk het beste, want nu slijt hij zijn dagen thuis, al blaffend naar zijn eigen moeder. Doet ie dit weer, dan kun je hem naar het asiel brengen. Een losgeslagen hond is daar misschien welkom ;). Zonder gekheid: De opvoeding van pubers is zo moeilijk dat je het eigenlijk in je eentje bijna niet kunt. Waar is zijn vader? Die is hard nodig, vooral om het consequent zijn en het een lijn trekken goed te kunnen uitvoeren. Respect kun je niet afdwingen, dat moet je verdienen, maar je zoon is er niet bepaald scheutig mee. En ergens weet hij donders goed wat jij allemaal voor hem doet, en geeft hij heus wel om jou. Ik zou vanaf nu enkel nog reageren op normale of positieve teksten/daden, en geen aandacht besteden aan al het negatieve. Geeft ie een grote mond, laat die woorden dan in de ruimte hangen. Loopt ie weg, laat hem dan begaan. Je ziet aan je andere zoon dat het vanzelf beter wordt. Misschien kun je de oudste ook nog eens benaderen over zijn broer. Het is te hopen dat de jongens een goed contact hebben, zodat de oudste misschien - weliswaar via de omweg - tot je jongste kan doordringen. Sterkte, A.

Berry, 15-09-2011
Ik heb een pubermeisje van bijna 15 en een zoon van 13. Al een behoorlijke tijd zet mijn dochter zich tegen me af. Vooral als ik mijn vrouw aanraak flipt ze helemaal door. Ze heeft een behoorlijk eigenzinnig karakter en negeert me volledig. Iedere, verzoenende, opmerking valt verkeerd. Opmerkingen als "je bent mijn vader niet" "heb liever dat je weg gaat" zijn aan de orde van de dag. Dat ze het niet meent blijkt wel als ik een paar dagen van huis ben. Dan stuurt ze smsjes en is ze blij als ik thuis ben. Maar ben ik wel thuis dan vervalt ze snel weer in haar oude gedrag. Hoe hier nu mee om te gaan? Reactie infoteur, 16-09-2011
Hi Berry, moeilijk is dit toch. In het artikel staan algemene handreikingen want je probleem is niet zo specifiek, integendeel, dit 'afzet-gedrag' en 'testen waar de grenzen zijn-gedrag' komt vaak voor. De puber is zich aan het losmaken van de ouders en dit gaat nogal met horten en stoten. Zo zou je het kunnen zien, want als de puberteit afgerond is, is de situatie meestal - en hopelijk (!) - een stuk makkelijker. Probeer er niet teveel aandacht aan te geven, hoe lastig ook. Groetjes, A.

Dora, 11-09-2011
Ik heb een zoon van net 13 die zodra er maar een puntje kritiek komt heel agressief wordt. Vaak verbaal wat kan escaleren naar gooien met spullen zelf richting mijn hoofd. Elke consequentie die ik aan zijn gedrag hang intresseert hem niet. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Reactie infoteur, 12-09-2011
Hi Dora, agressie is een uiting van onmacht, en moet je niet accepteren. Niet door zelf emotioneel te zijn, maar door rustig te vertellen dat je dit als ouder niet accepteert, en met gepaste maatregelen komen. Uitgangspunt daarbij is duidelijkheid en structuur. Laat zien waar de grenzen liggen en blijf erbij. Zo laat je zien dat je betrouwbaar bent, zowel met belonen als met straffen. Loopt de situatie uit de hand, aarzel dan niet om externe hulp in te schakelen. Sterkte, A.

Pubertje, 05-09-2011
Ik ben zelf een puber en heb nu in 3 dagen tijd al 2 keer een nogal heftige aanvaring gehad met m'n moeder en vind dat echt heel vervelend. en toch wil/durf/kan ik het niet oplossen. elke keer als ik iets vraag of zeg of doe komt er weer een grauw of een snauw terug. ik weet ook wel dat ik soms op de grens van onbeschoftheid zit terwijl ik het helemaal niet zo bedoel. neem nou vanavond. op de tv zie ik m'n nicht dus roep ik naar beneden: ma delia is op tv. ow zegt mn moeder dat was zeker in juni. ja en zeg ik. nou zegt mn moeder dan hoef je toch niet zo kort af te doen en te schreeuwen? en dat terwijl mn vader 2x vroeg wat zegje… alsjeblieft wie heeft er een oplossing om een volgend conflict te voorkomen en als het enigszins kan weer een beetje de vrede terug te krijgen? ik krijg soms echt bijna de neiging om even een week bij m'n broer of zus te gaan logeren… Reactie infoteur, 06-09-2011
Hi Pubertje, wederzijdse irritaties maken de sfeer er niet beter op. Wat goed kan helpen is met je moeder op stap gaan. Of dat nu voor een uurtje is, een dag of zelfs een week. Zo kun je 'vriendschap sluiten' en elkaar beter leren begrijpen. Dus niet elders logeren om de boel te ontvluchten, maar juist toenadering blijven zoeken. Natuurlijk ligt hier ook een taak voor je moeder, dus breng haar in de stemming en omstandigheid om ook daadwerkelijk met jou iets te willen ondernemen. Succes, A.

Melanie, 21-08-2011
Goedemiddag! Mijn docher van net 14 heeft sinds 4 maanden verkering. De jongen woont in de buurt en komt iedere dag bij ons thuis en mijn dochter gaat ook vaak naar hem. Ze gaan ook wel samen uit. Mijn dochter heeft wel vrienden, hij haast niet.De jongen is 15, komt uit een grote familie (5 broers die buiten huis wonen) met ouders van tegen de 60, hij is erg verantwoordelijk voor zijn leeftijd maar ook al erg volwassen. Sinds mijn dochter verkering met hem heeft is ze erg aan het veranderen.ze geeft opeens onbeschofte antwoorden en heeft nergens interesse meer voor dan haar vriendje en uitgaan. Schoolprestatie's lijden er niet zo onder gelukkig. Ze vertelde me eerst van alles over haar vriendenkring en ik heb haar ook in laten zien dat ze op die jongen verliefd was. Toen ze verkering kregen was ik echt blij voor haar. Maar ik vind dat alles te snel gaat. Ze kunnen niet van elkaar af blijven en ik weet dat ze gemeenschap hebben ook al zegt zij van niet. Ik heb haar van voorbehoedsmiddelen uitgelegd en ook het een en ander gegeven maar zij zegt dat ze daar nog niet aan toe zijn maar ik weet wel beter en ik heb de bewijzen in de prullebak gevonden. Ze hebben het over trouwen en kinderen krijgen en ik hou mijn hart vast.mijn man zegt dat het een kalverliefde is en dat het wel over gaat.maar ik vind haar nog zo jong. De jongen is ook nogal bezitterig en doet van alles om mijn dochter zijn smaken en interesses op te dringen en hij wil altijd met haar samen zijn en bekritiseerd haar vriendinnen. en zij gaat steeds minder met haar vrienden om. Ik stel vaak voor om wat feestjes thuis te gevn maar daar heeft ze geen zin in. Ze wil liever met hem op haar kamer zitten of bij hem thuis zijn (en daar is haast nooit iemand thuis).Ze wil ook niet meer naar ballet waar ze al jaren graag heen ging. Dit is voor mij de eerste ervaring.mijn andere dochter is 6. Sommige vriendinnen zeggen dat het bij de leeftijd hoort.andere zeggen dat ze van stapel lopen. Mijn vraag is.waarom voel ik me zo rot? Waarom zie ik gevaar?Ben ik jaloers? Mijn dochters zijn het belangrijkste in mijn leven.hoe kan ik het beste op mijn puberdochter reageren? Vriendelijk dank Reactie infoteur, 31-08-2011
Hi Melanie, je hebt eigenlijk al een hoop gedaan. De 'gevaren' die je ziet zijn reeel, want je dochter is natuurlijk veel te jong en krijgt op deze manier de verkeerde indrukken mee. Ze liet zich compleet inpalmen door die jongen, die in haar veel meer een seksobject ziet dan 'de grote liefde'. Dit is dan ook tevens het hele punt. Een puberjongen gaat met heel andere intenties een relatie in dan een pubermeisje, die - gevoelig als ze is - valt voor vleierij en mooie woorden. Bij dat laatste hoort dan ook het idee van trouwen en kinderen krijgen, wat natuurlijk volstrekt gekkigheid is op deze leeftijd. Hopelijk kun je samen met je man tot je dochter doordringen en haar aan het verstand brengen dat haar gedrag niet volwassen overkomt, maar puberaal. Zo kan ze nadenken over wat ze doet. Eerst kun je natuurlijk een storm van protesten verwachten, maar ergens zal ze jullie woorden in haar hoofd opslaan, zodat ze tot rede komt tegen de tijd dat die verliefdheid overgaat. Want dat doet het! Zoals het nu is, blijft het niet. Op een dag zal ze het zat zijn dat die jongen zich zo bemoeit met de andere zaken in haar leven (vriendinnen e.d.) en zal ze er ook genoeg van hebben dat ze in zijn pas moet lopen. Je kunt dit soort dingen ook best aan haar zeggen, meld dan meteen dat je het idee hebt dat ze helemaal niet meer zichzelf is sinds ze die jongen kent. Dat hij haar hele persoonlijkheid opslokt en haar hele leven bepaalt. Zoiets dus. Wat betreft de seks kun je gewoon zeggen 'waar zit je verstand, je bent veertien!' of iets dergelijks. Zo maak je het gebeurene belachelijk en laat je zien er niet achter te staan. Gaat het gewoon door, dan kun je haar vertellen dat het strafbaar is wat die jongen uitspookt (seks met een minderjarige) en dat je er niet voor zult terugdeinzen om hem aan te geven. Hopelijk zal dit schrikeffect genoeg impact op haar hebben om er definitief mee te stoppen. Jaloers? Nee dat ben je natuurlijk niet. Je bent bezorgd en dat is geheel terecht. Sterkte hiermee, A.

Ruben, 15-08-2011
Beste, mijn vriendin/verloofde hebben een dochter uit haar vorige relatie. Wij zijn nu 6 jaar samen en hebben vaak onenigheid mbt haar. Haar broertje was ongeneeslijk ziek en hebben we twee jaar geleden op 7,5 jarige leeftijd moeten afstaan, dit is een zware periode geweest voor ons allemaal. Het motto van mijn vriendin voor haar dochter is nu "zolang ze maar happy is"… Huisregels voor haar zijn naar mijn idee ver te zoeken en de dochter, nu 14, doet waar ze zin in heeft. De bekende zaken als; rommel op kamer, veel tv en internet tot na middenacht, niets aan het huishouden meedoen enz… Ik ben vrij strikt opgevoed en kan hier slecht tegen. Dus als ik er iets van zeg krijg ik de wind van voren zowel van dochter als moeder, respect van de tiener heb ik nog niet kunnen bespeuren. Daarnaast ben ik kostwinnaar en betaal alles, de vader en ex betaald geen allimentatie omdat hij van een minimum leeft. Ik snap dat ik het grootste deel met mijn vriendin moet oplossen, maar wil ook een beter contact met de dochter. Alvast bedankt voor het luisterend oor. Groetjes. Reactie infoteur, 16-08-2011
Hi Ruben, je vriendin is de moeder en hoofdverantwoordelijk voor de opvoeding van haar kind. Dat er naar jouw idee dus weinig huisregels zijn is vervelend, maar haar beslissing. Natuurlijk kun je wel met haar proberen te overleggen en dat heb je natuurlijk ook al gedaan, maar uiteindelijk bepaalt zij hoe ze haar dochter wil grootbrengen. Misschien helpt het als je je vanaf nu als een soort vertrouweling/goede vriend van de dochter gaat opstellen, zodat je in haar ogen niet langer een soort 'boze stiefvader' bent maar een 'geschikte vent'. Als jullie elkaar spreken (al of niet met je vriendin erbij), dan kun je natuurlijk aangeven hoe het vroeger allemaal ging, en dat er in de huidige tijd zoveel veranderd is. Dochterlief moet namelijk niet denken dat al haar privileges vanzelfsprekend zijn. Verder moet je je vriendin (in een afzonderlijk gesprek) duidelijk maken dat regels in ieders belang zijn, niet in het minst voor het kind, en dat je haar natuurlijk wilt helpen om die regels ook consequent te bewaken. 'Zolang ze maar happy is' is een gemaksuitdrukking die enkel haar schuldgevoelens jegens die zware tijd weergeeft. Het helpt haar dochter niet, want pubers willen wel degelijk regels, maar zijn zich daar niet eens van bewust. Succes, A.

Majel, 15-08-2011
Goedemiddag, mijn zoon van 15 vindt ik de laatste tijd heel erg stil en onzeker overkomen net of hij bang is om fouten te maken, zo was hij nooit eerder, ik maak me daar een beetje zorgen om en weet niet wt ik hiermee aanmoet? ik heb 6 jaar alleen gewoond met mijn zoon, (ben gescheiden) en heb nu sinds een jaar een vriend, hij is ook er tegen ons in en zal dat met puberen te maken hebben, ik wil mijn vriend niet kwijt, maar mijn kind ook niet? heb je misschien advies voor mij dan hoor ik dat graag. Reactie infoteur, 15-08-2011
Hi Majel, je zoon mist waarschijnlijk zijn moeder en vader 'samen'. Nu je een vriend hebt begrijpt hij maar al te goed dat jouw leven is doorgegaan. Al die jaren zal hij je hebben gespaard en zijn eigen emoties hebben weggestopt. Nu hij pubert gaat hij meer nadenken, ook over de liefde. Het beste is om hem meer te betrekken bij dingen van jou alleen of van jou en je vriend samen. Probeer vaste tijden per dag te hanteren (avondeten bijv.?) waarop jullie elkaar kunnen spreken. Dit hoeven geen hoogdravende gesprekken te zijn, de dingen van de dag zijn al goed genoeg. Het gaat erom dat je een veiliger setting voor hem creeert dan hij nu ervaart. Misschien voelt hij zich buitengesloten, en precies dat gevoel moet je als eerste uitbannen. Succes, A.

Sonja, 15-08-2011
Mijn zoon van 13 vind dat ik te veel regels heb en hem overal de schuld van geef, dit resulteert dus constant in strijd. Dit gaat gepaart met de nodige scheldpartijen. Als het hem weer eens te veel word (en dat is redelijk vaak) dan gaat hij naar zijn vader om vervolgens zo min mogelijk weer naar huis te komen. Zijn vader vind het allang best en leuk dat hij zo vaak komt en vind dus werkelijk alles goed wat hij doet. Het probleem is dat hij de hele dag werkt en zo dus geen controle over hem heeft, wat mijn zoon dan weer als zeer prettig ervaart. Ongeveer 6 weken geleden is dat al heftig geëscaleerd, nu zitten we er weer midden in. Als hem iets niet bevalt dan dreigt hij meteen bij zijn vader te gaan wonen. Ik weet nu niet meer goed hoe ik hier op moet reageren en ben bereid het maar toe te geven. Waar de vader absoluut niet op zit te wachten maar zal dat nooit toegeven. De vader heeft een erg groot schuldgevoel en vind alles goed maar zegt tegen mij het omgekeerde. Maar vervolgens gebeurt er niets… wat nu? Reactie infoteur, 15-08-2011
Hi Sonja, als bij een scheiding een van de ouders zich schuldig voelt tegenover het kind, dan zal die ouder 'alles goed vinden' wat dat kind doet of zegt. Een heel vervelende situatie waar jij nu de dupe van bent, en natuurlijk jullie zoon ook. In zijn zoektocht naar ouderlijk gezag doet je zoon alsof hij dat gezag juist niet wil en speelt hij jou en je ex tegen elkaar uit. Dreigt hij weer met de wens dat hij bij zijn vader wil wonen, dan zeg je dat hij nog even geduld moet hebben ;). Spreek met zijn vader af dat jullie - ondanks dat jullie niet bij elkaar wonen - dezelfde regels hanteren, zodat zoonlief weet waar hij aan toe is. Kennelijk verschillen de huisregels nu veel te veel. Ook is het niet zo goed dat je zoon daar zo vaak alleen zit omdat je ex werkt. Zo is er helemaal geen controle meer. Probeer dus af te spreken dat hij daar enkel komt als zijn vader echt thuis is. 'Als ouders 1 lijn trekken' is altijd de sleutel bij de opvoeding van een kind, en dit telt des te meer als de ouders niet meer bij elkaar zijn. Je kind wil geleid worden, zoekt aandacht, liefde en een luisterend oor. Probeer ruzies en schelden volledig te vermijden zodat de sfeer verbetert. JIJ als ouder bent hier in grote lijnen verantwoordelijk voor. Immers, hij is nog maar een kind… Sterkte, A.

Spil, 07-08-2011
De zaak is vrij gecompliceerd. er zijn 3 kinderen in de leeftijd van 20 tot 23 jaar. Mijn man vind alles goed wat ze uitspoken en lacht er alleen maar om. In het weekend zit hij achter de computer of de tv en onderneemt niets. Ik daarentegen erger mij aan het feit dat ze alles achter zich aan laten slingeren en alleen troep maken. Als ik er wat van zeg, hebben ze altijd hun brutale mond klaar en zetten mij op hun nummer. Pa hoort het aan en zegt er niets van tegen hun, maar valt mij aan, waarom ik ze niet met rust laat. Sinds kort hebben er 2 verkering en slapen te pas en te onpas hier vaak zonder overleg en kom ik ze vaak s'morgens op de overloop in mijn pyama of iets dergelijks tegen
Dus niet vrij in je eigen huis. Nu vind ik het toch van de zotte dat het gelijk komt slapen, beter vind ik, heel ouderwets maar toch verstandig, dat ze eerst mekaar een tijdje leren kennen. Begin daar zeker niet over met mijn man en de kinderen, want dan zijn de rapen gaar. Komt er nog bij, dat het enorm zwaar voor mij is om te overleven vanwege M.S., kanker, versleten pijnlijke rug enz.enz., op een of andere manier interreseert ze dit totaal niets en leven gelukkig hun eigen leven. Scheiden is geen optie want de m.s. gaat behoorlijk achteruit en is er geen beginnen aan om mezelf te verkassen, Ik heb er ook geneens de kracht meer voor. Mijns inzien is het allerbeste dat mijn kinders op kamers gaan, maar paps hun grote vriend doet er ook zijn best niet voor. Afijn, ik ben het nog draaiende aan het houden en sta alleen maar aan de zijlijn, wat doe ik fout? Reactie infoteur, 08-08-2011
Hi Spil, niets. Je kinderen profiteren van het meningsverschil tussen jou en je man. Eigenlijk zijn je kinderen geen pubers meer. De dag nadert dat ze uit huis gaan, maar ondertussen zit je nog wel met de troep en ergernissen. Je huis is geen hotel, dus het wordt de hoogste tijd dat er regels opgesteld worden. Met je man een lijn trekken en die consequent volhouden is daarbij wel noodzakelijk. Het is allang niet meer iets dat enkel de kinderen betreft, maar een relatieprobleem (lees: communicatieprobleem). Je vindt bij je man geen klankbord, wordt belachelijk gemaakt en dus niet serieus genomen. In je eentje kun je niet drie kinderen in die leeftijdscategorie 'de baas', daarvoor is zijn hulp nodig. Want hoe vindt hij het dat die vrienden en vriendinnen ongevraagd blijven slapen? Een mogelijkheid is om gewoon die vrienden aan te spreken, en ze zeggen dat je dit niet hebben wilt. Dus niet via je eigen kinderen of je man, maar rechtstreeks aan hen! Misschien hebben ze helemaal niet door dat je er geen prijs op stelt, en vinden ze de vrijheid in jouw huis juist geweldig. En hoe zit het omgekeerd, mogen jouw kinderen ook met gemak elders slapen? Enzovoorts. Je kunt gerust proberen om met die andere ouders in contact te komen, en eens informeren hoe zij er tegenaan kijken. Let wel, soms wordt het bij elkaar slapen als een voordeel gezien, omdat je precies kunt zien met wie je kind omgaat. Er zijn namelijk ook nog hangjongeren wiens leven zich op straat afspeelt! Ik denk dat je kinderen een dezer jaren uit huis gaan, dus een laatste optie is om het nog even vol te houden… Zie verder het artikel. Sterkte! A.

Marijke, 17-07-2011
Ik ben zelf een puber van 14 jaar.ik maak het mijn ouders niet makkelijk, alleen heb ik het zelf niet door.ze zijn het vertouwen in mij helemaal kwijt en ze zeggen dat ik er alleen zelf wat aan kan doen. alleen ik weet niet precies hoe dat moet.Dat vertrouwen is beschadigt doordat ik drank had gestolen uit de opslag van mijn opa.Ook heb ik gezegt dat ik bij een vriendin sliep maar sliep stiekem bij m`n vriend van 19. Mijn moeder en haar vriend(die ik eerder beschreef als ouders) accepteren onze relatie wel alleen mijn vader en zijn vrouw totaal niet.met hun heb ik bijna ook geen contact meer.alleen ik wil graag het vertrouwen goed maken tussen mij en m`n moeder ook omdat de band tussen mij en m`n moeder nooit goed is geweest.Hoe kan ik aan de band met m`n moeder werken en het vertrouwen weer in orde krijgen Reactie infoteur, 18-07-2011
Hi Marijke, door je vanaf nu te gedragen. Stelen, liegen en rommelen met een vriendje horen daar niet bij. Geen wonder dat je ouders alle vertrouwen verloren hebben, en ze diep teleurgesteld zijn. Volwassen worden is een proces, maar je maakt jezelf door bovenstaande praktijken alleen maar kinderachtiger. Je bent veertien! Wat doe je dan in hemelsnaam met een knul van negentien die alleen maar in seks is geinteresseerd? Werk aan je eigenwaarde, word dus geen drankorgel, dievegge, stiekemerd of snol! Trek op met de juiste (!) vriendinnen, doe je studie en houd je altijd aan je woord. Verder moet je gewoon gesprekken met je moeder beginnen, dit kan over ditjes en datjes gaan, maar ook over serieuze dingen. Neem haar in vertrouwen, daar houden moeders van ;)! Succes, A.

Sabine, 15-07-2011
Mijn zoon van bijna 11 gaat met "verkeerde"vriendjes om. Ik heb hem van de week betrapt op stiekem roken! Ik was in shock. Heb er goed met hem over gepraat en ben niet boos geworden. Hij gaf aan dat hij het vooral spannend vond om te doen. Ik heb hem uitgelegd dat hij nog echt te jong voor was en consequenties hiervan op zijn gezondheid. Zijn vriendjes doen het ook stiekem… Wij wonen sinds een jaar in deze buurt maar er loopt idd wat "gajes"rond hier. Ik vind het erg moelijk om hier mee om te gaan en hem nog te vertrouwen wat ik wel erg graag wil. Hoe moet ik hiermee omgaan? Moet ik ook de ouders van vriendjes inlichtten? Reactie infoteur, 16-07-2011
Hi Sabine, openheid is het beste. En wel naar alle kanten toe! Nodig de vriendjes van je zoon thuis uit en kijk hoe ze met elkaar omgaan. Houd je niet volledig afzijdig maar meng je af en toe in hun gesprekken. Geef je visie waar nodig. De ouders van de vriendjes inlichten is ook een goed idee. Spreek je zorgen uit, zodat je al gauw te weten komt hoe zij erover denken. Misschien weten ze niet eens dat hun zoons dit soort stiekeme dingen doen, maar door ze te informeren kunnen ze zelf ingrijpen. Naar je zoon toe kun je zeggen dat je erop vertrouwt dat hij geen domme dingen doet. Vind je zijn vriendjes echt helemaal fout leg je zoon dan op een later tijdstip uit waarom je dat vindt. Doe dit voorzichtig. Sterkte, A.

Geert7 (infoteur), 14-07-2011 #50
14-07-11 Bedankt voor info.
Mijn dochter wil graag baas zijn en als het niet zo gaat zoals zij het graag wil gaat ze haar zusjes zeer doen.Wat kan ik hier het best meedoen
Groetjes G. Reactie infoteur, 15-07-2011
Hi Geert7, haar zusjes 'bewapenen' en beschermen! Spreek met de andere kinderen af dat zodra het weer gebeurt je dit direct te weten komt. Vervolgens spreek je je dochter hierop aan en zeg je dat je dit gedrag niet meer wilt hebben. Doe dit zo streng mogelijk. Verbind er meteen straffen aan als het weer gebeurt en zeg haar dit van te voren. Gebeurt het toch weer, dan voer je die straf ook uit. Voorbeelden van straf: Huisarrest, geen zakgeld meer, vervroegde bedtijd, enz. De sleutel is om dit consequent te doen. Bied daarnaast aan om met haar te praten over de dingen die haar dwarszitten en zorg er ook voor dat ze weet dat ze altijd bij jou terecht kan. Dit lijkt in strijd met eventueel straffen, maar sommige pubers hebben dit hard nodig omdat je anders geen enkel respect afdwingt. En dat is weer de basis om tot een goed contact te komen. Sterkte, A.

Allets, 17-04-2011
Ik vind dit een uitstekend artikel; helder waardoor identificatie makkelijk is en goede handvatten worden aangereikt. Reactie infoteur, 18-04-2011
Hi Allets, fijne reactie. Dank je wel. Mvg, A.

Andreas, 17-04-2011
Nou, ik heb een kind van 16 jaar en die wil dol graag met ze vrienden in de avond naar buiten maar wat ze willen doen is vrij nog al vervelend want dat weten we niet. hij doet super geheimzinig als ik zeg wat ga je doen, zeg die nix meer. ik denk dat me kind zelf aan de drugs zit (wiet) en hasj. Reactie infoteur, 18-04-2011
Hi Andreas, wat een ellende. Probeer steeds het contact te hervatten, laat het niet los. Nodig zijn vrienden gerust thuis uit, en informeer naar hun levens. Zo houd je enigszins grip op wat hem bezig houdt. In geval van drugsgebruik kun je weinig anders dan er op blijven hameren dat dit onnozel pubergedrag is. En dat de wijsheid met de jaren komt… hopelijk blijft er iets hangen! Sterkte, A.

Sceptic, 21-03-2011
Een groot probleem is dat veelen ouders niet inzien waar de denkwereld van hun puber vandaan komt. Kinderen opvoeden lijkt mij extreem uitdagend, en ik vind het dan enigzins ironisch dat veelen ouders nooit de moeite nemen om zich te verdiepen in met name psychologie. Wanneer je je objectiviteit ontwikkeld kan je gedrag van intentie onderscheiden.

Als je de intentie van je puber oprecht kan waarderen dan kan je ze vaak alternatieve opties bieden (of zelf laten bedenken) die zij kunnen gebruiken om op een meer constructieve wijze hun intenties te vervullen. Bij voorkeur gebruikt een ouder deze aanpak al voordat het kind pubert. Op deze manier maakt een kind zelf constructieve beslissingen die zijn intenties vervullen.

Bijvoorbeeld, inplaats dat een puber het gevoel heeft dat hij alcohol nodig heeft om zich ontspannen te voelen bij meisjes heeft hij wellicht interesse om te leren wat vrouwen echt willen (ruggengraat en hart). Al zal menig ouder zelf over dit onderwerp meer mogen leren…

Een effectieve methodologie om te leren hoe je beter met je puber (en met mensen in het algemeen) kan communiceren is NLP. Met NLP ontdek jij en je puber wat zijn diepste intenties zijn en help je hem met het oplossen van interne conflicten en het bedenken van constructief gedrag dat hem helpt een gelukkig leven te leiden.

Ook nuttig is het identificeren van persoonlijkheidtypen d.m.v. het MBTI model. Wanneer je de persoonlijkheid van je puber begrijpt dan leer je ook waarom hij bepaald gedrag vertoond… Reactie infoteur, 22-03-2011
Dank voor deze toevoeging, A.

Anoniem, 15-01-2011
Mijn puberzoon van 16 vraagt niet maar deelt mede. vanavond blijft die en die slapen. ik deel hem mede dat dit niet de gang van zaken is en dat hij dat eerst thuis moet overleggen. wij hebben na een week werken ook behoefte aan rust. denk dan niet aan rustige pubers die een filmpje gaan kijken gezellig, maar aan pubers die drank mee naar binnen smokkelen tot diep in de nacht de stad in gaan etc. contact met de ouders heeft geen zin meer want die vinden het allemaal prima. ik ben degene die er moeilijk over doet… bovendien zitten wij en zijn twee broers de hele zondag nog opgezadelt met deze gasten want ze slapen uit en eten je koelkast leeg. zolangzamerhand weet ik niet meer wat ik hier mee moet. het is mijn huis en hij heeft zich aan mijn regels te houden maar het boeit hem niet en zijn vrienden en hun ouders al evenmin. tips hoe hier mee om te gaan? Reactie infoteur, 16-01-2011
Hi Anoniem, zo is je hele privacy weg! Je zoon zal ongetwijfeld graag de indruk willen wekken dat jij de enige ouder bent die hier mee zit, maar dat is beslist niet zo. Die andere ouders zitten er waarschijnlijk net zo goed mee in hun maag! Het is nu zaak om samen met je man een lijn te trekken en dit gedrag niet langer meer te aanvaarden. Zeg je zoon dat je huis geen hotel is dus dat 'die en die' niet kan blijven slapen. In het huis gelden huisregels, dwz voor een bepaalde tijd thuis zijn, vaste etenstijden e.d. Buiten die tijden is de koelkast gesloten en drank is niet toegestaan. Natuurlijk zal hij je meteen uitlachen zodra je met deze regels komt. Daarom moet je die ook niet terloops of in antwoord op hem melden, maar in een gesprek op een ander tijdstip, met hem, je man en jijzelf. Dwing hem te zitten en naar jullie te luisteren. Mocht er toch een ogenblik komen dat je zo'n 'uitgeslapen gast' in je keuken treft, terwijl hij ongeneerd gebruik maakt van de inhoud van je kasten, zeg die knul dan gerust dat je dit niet wilt hebben. Zo maak je het voor die puberjongens onaantrekkelijker om bij jullie thuis te blijven slapen. Want zo lang het nog luilekkerland is bij jullie, blijven ze komen. Maak het dus saai, stom en vervelend. Eens kijken hoe hard ze dan weglopen, op zoek naar een ander adres… Succes, A.

Anoniem, 27-12-2010
Ik heb een broertje van 13, en hij is echt een vreselijke puber. Hij begon met roken en drinken op zijn 11/12e, en na een aantal maanden in de brugklas is hij van school gestuurd. Momenteel zit hij op een andere school op de havo (had vwo-advies), en daar staat hij nu maarliefst negen onvoldoendes, waaronder met name 2'en en 3'en. Hij wil desondanks wel op de havo blijven, maar denkt niet dat hij dan harder zal moeten gaan werken dan hij nu doet. Hij ziet dus niet in dat dat simpelweg niet kan.
Thuis gedraagd hij zich ook ronduit asociaal. Hoe vriendelijk je iets ook vraagt, nog voordat je je zin hebt afgemaakt word je uitgemaakt voor 'vieze kankerhoer', 'tyfusslet' en nog veel meer. Hij roept deze dingen ook naar mijn ouders, wat extra kwetsend is aangezien mijn moeder darmkanker heeft. Als hij om een Gucci-jas van een paar honderd euro vraagt en mijn moeder antwoordt dat ze hem te duur vindt en er eerst over na wil denken, begint hij te schreeuwen, stoelen om te gooien en met deuren te slaan. Toen ik laatst iets tegen hem zei gooide hij zelfs een schilmesje naar me, wat ik nog maar net kon ontwijken. Ik durf nu dan ook niet meer tegen hem te praten.
Mijn ouders worden hier echt overspannen van, en hebben alles al geprobeerd. Jeugdzorg, particuliere bedrijven, huiswerkbegeleiding, remedial teachers, psychologen, psychiaters, alles gewoon. Uit onderzoeken is gebleken dat hij NLD, ADHD en ADD heeft, en hij slikt hier nu dan ook medicijnen voor. Zelf wil hij dit echter eigenlijk niet, en als hij ze 's ochtends soms weigert is het huis die dag echt te klein. Er komt nog bij, dat hij ontzettend onzeker is. In zijn ogen is hij in alles de mindere van mij, en trekken mijn ouders mij altijd voor, omdat ik gymnasium doe, hoger hockey en wél altijd luister naar mijn ouders. Hij snapt echter niet dat ik niet zo goed luister omdat ik zo'n braaf 15-jarig meisje ben, maar ik ben alleen maar zo lief omdat ik medelijden heb met mijn ouders. Mijn moeder is natuurlijk heel ziek, en mijn vader werkt ruim 60uur per week als advocaat.
Ten einde raad willen mijn ouders hem naar een internaat sturen, maar die internaten willen hem niet aannemen als het niet vanuit zijn eigen wil komt. Mijn broertje blokkeert het dus heel simpel door gewoon 'nee' te blijven zeggen. Naar de school waar hij nu op zit gaat hij overigens ook niet vaak, als hij 's ochtends geen zin heeft gaat hij gewoon niet. Een aantal keren hebben mijn ouders hem in de auto kunnen sleuren om hem daarmee naar school te brengen, maar meer kunnen ze natuurlijk niet doen.
Het is echt een uitzichtloze situatie zo. Ik, mijn andere broertje en jongste zusje, en vooral mijn ouders lijden er erg onder. Weet u misschien wat ik hieraan kan doen? Reactie infoteur, 28-12-2010
Hi Anoniem, als alles al geprobeerd is wordt het wel erg moeilijk. Het punt is dat niets van al deze zogenaamde behandelingen en onderzoeken iets positiefs heeft bijgedragen. Integendeel, ze hebben het gedrag van je broertje m.i. verslechterd. Het gesjor met hem langs allerlei hulpverleners was wel begrijpelijk vanuit je ouders' oogpunt, maar voor een kwetsbaar, onzeker kind is het ronduit funest. En nu zit de jongen met een serie etiketten die in de loop der tijd op hem zijn geplakt. Hoe al deze conclusies tot stand zijn gekomen weet ik niet, maar je mag ze beslist in twijfel trekken. Etiketten plakken op jonge kinderen kan een wat afwijkende ontwikkeling nog verder verstoren, omdat het kind dan onbewust naar deze etiketten gaat handelen. Het doet er toch allemaal niet meer toe, denkt hij. Daar komt bij dat je vader vaak van huis is en je moeder ernstig ziek is. Ik denk dat hij zich erg alleen en onbegrepen voelt, en daarom lastig is. Het internaat-idee is te begrijpen, maar je broertje heeft daarmee helemaal het idee dat hij wordt 'weggezet'. Hij krijgt dus ook nog eens het stempel 'ongewenst' op zijn lijf geplakt, notabene van zijn eigen ouders! Je ouders moeten gezamenlijk een lijn trekken, met de mentor (en evt. anderen) op school praten en in teamverband tot een consequente aanpak komen. Laat ze vragen wat hij in zijn hart nu het liefst zou willen. Wat hij mist, waar hij naar snakt, wat hij hoopt, etc. Een goede psycholoog moet in staat zijn door te dringen tot de 'ziel' van je broer, zodat hij op een dag merkt dat je eerlijk openstellen een prettiger gevoel geeft dan alle toestanden die hij - gefrustreerd als hij is - nu uithaalt. Geef de moed nooit op, want hij MOET weten dat zijn naaste familie altijd van hem blijft houden. Ook al scheldt hij en is hij agressief. Dit is erg moeilijk maar moet desondanks worden volgehouden want een veilige thuisbasis is cruciaal. Het zou ook helpen als hij zich kan omringen met leeftijdgenoten (geen foute vrienden), met wie hij leuke dingen kan doen. Hoe dat op school zit met schoolvrienden is een vraag voor de mentor, evenals zijn gedrag daar. Verzuimen van school leidt gegarandeerd weer tot gesprekken, en het risico van school gestuurd te worden. Ga gerust met je ouders mee naar zijn school om je zorgen uit te spreken. Alles telt. Veel sterkte, A.

Faatje, 08-12-2010
Zo herkenbaar wat er allemaal gepost is door andere puber ouders! Maar het blijft een gevecht tussen ouders en puber. Ik ben een alleenstaande moeder met een puber van bijna 15 en nog een zoon van 11. Mijn kinderen hebben het eigenlijk heel goed thuis. Alhoewel de oudste van bijna 15 er wel eens anders over denkt! Ze hebben zoals ik het wel vaak zeg (een honden leven) ze hoeven in vergelijking met veel andere kinderen niks te doen in huis. En toch krijg ik weinig gedaan, voel me een dienstmeisje, raar om dat te zeggen als moeder natuurlijk maar je verwacht dat je kinderen ook meehelpen die enkele keren dat ik wat vraag. Waar ik eigenlijk mee zit is: Gister avond was mijn oudste van plan om naar bed te gaan, oke niks aan de hand, wat ik wel aan hem vroeg was, aangezien je toch aan het niksen bent kun je even voor je gaat slapen een keertje je brood smeren voor school! Dat had ik beter niet kunnen zeggen achteraf bedenk ik me dat natuurlijk.Kreeg een sms van hem vanuit zijn kamer, waarop ie vermeldde dat er gezeik op school is en ook nog eens thuis (gezeik thuis is er wanneer ik iets aan hem vraag om te doen) dat ie geslagen en gepest word op school en dat de leraren geen interesse tonen als er wat voorvalt tussen leerlingen, voel me zo machteloos, want ik weet dat het niet echt met thuis te maken heeft maar het feit dat ie zegt dat ie zich zelf iets aan wilt doen baart me zorgen, al weet ik dat ie niks zal doen kan ik niet angstig er om zijn. Het idee dat ie zich ongelukkig voelt wat buiten mijn macht valt doet me zeer. Wil met school praten maar weet ook dat hij dr geen voorstander van is en zal zijn. Wat moet ik! P.S. Vader heeft totaal geen bijdrage aan de opvoeding. Daar kan ik dus helemaal niks mee! Reactie infoteur, 09-12-2010
Hi Faatje, wat triest dat het contact tussen jou en je zoon via een sms plaatsheeft. Het ontbreken van de vaderfiguur is hier van grote betekenis, maar daar kun je nu niets mee. Het beste is om contact te leggen op de normale manier, dus niet via mobieltjes. Dat neemt niet weg dat je zoon's sms een NOODKREET was. Probeer hem tot praten te krijgen, zowel terloops als er serieus voor gaan zitten. Zeg hem dat je in ieders belang zijn mentor wil spreken en maak een afspraak, of hij dat nu wel of niet leuk vindt. Want geslagen worden op school is natuurlijk te gek voor woorden. Daarom is het zinnig om namen los te peuteren, zodat je weet wie de daders zijn. Wat het beste werkt bij pesten op school is overplaatsing naar een andere klas (soms door blijven zitten) of het kiezen van een andere school. Informeer naar de mogelijkheden, want zo is het kind zielsongelukkig en daar moet je als ouder iets aan doen. Sterkte, A.

Nadia, 03-12-2010
Ik heb een dochter van 13. Ze houdt zich totaal niet aan de afspraken (vuile was in de wasmand, haar konijnen eten geven, niet gaan douchen als het etenstijd is enz…) elke dag opnieuw moet ik alles herhalen. Soms zegt ze al eens sorry maar verder verandert er niets. Ik mag haast niet meer in haar kamer komen, zelfs om even te zeggen dat we weg zijn. Dan jaagt ze me buiten. Elke morgen rekent ze op mij om haar te wekken. Als ik niks zeg, geeft ze haar konijnen geen eten en drinken. Ze heeft dus geen verantwoordelijkheidszin. Ze is brutaal en noemt me trut. Als ik boos ben dan lacht ze me gewoon uit. Als ze niet meteen haar zin krijgt met iets kan ze heel hysterisch reageren. Zo wilde ik onlangs niet meteen iets handtekenen voor school en ze werd haast gek. Ze bonkte met haar hoofd keihard tegen de schuine houten wand van de kamer. Ik dacht echt dat ze erdoor zou zitten. De deuren en muren moeten er ook haast aan geloven. Zo veel woede zit er in haar. Ook dreigt ze met zelfmoord. Volgens haar papa (mijn ex) probeert ze me enkel maar te raken op mijn zwakke plek en het enige dat hij voorstelt is om nog meer sancties te geven. Maar ik straf haar al geregeld met geen computer, tv, vroeger gaan slapen enz. Maar er veranderd nog altijd niets aan haar gedrag. Soms denk ik dat ze beter bij hem kan wonen want daar luistert ze beter. (Maar ze voelt zich daar ook niet echt gewenst) Ik dring niet meer tot haar door en heb soms het gevoel dat ze m'n kind niet meer is. En daar word ik erg ongelukkig van. Ik hou van haar maar met momenten is dat erg moeilijk. Ik heb nog een dochtertje van 2 jaar. Ik kan dus ook niet meer zoveel aandacht geven aan m'n oudste dochter. Maar ze wil toch niet meer mee als we een gezinsuitstap doen en anders zit ze enkel maar op haar kamer. Hoe kan ik hier verandering in brengen? Reactie infoteur, 04-12-2010
Hi Nadia, ik denk dat de echtscheiding een rol speelt, en misschien ook wat jaloezie naar je andere dochter toe. De zelfmoorddreigingen en woedeaanvallen zijn niet goed, daarvoor kun je via de huisarts een psycholoog raadplegen. Goed is verder om met de vader dezelfde regels op te stellen, die dus zowel in jouw als zijn huis gelden. Je kunt het ook serieus overwegen om haar tijdelijk bij haar vader onder te brengen. Probeer de negatieve dingen verder om te buigen naar positieve dingen. Stel leuke dingen voor die jullie gewoon thuis kunnen doen of nodig haar uit om ergens heen te gaan. Natuurlijk zal haar antwoord 'nee' zijn op alles, maar daar gaat het ook niet om. Het gaat erom dat je het consequent aanbiedt. Zo laat je haar zien dat je haar nog steeds de moeite waard vindt, ondanks haar grillen. In plaats van boos worden bij bepaalde zaken, kun je ook aangeven dat ze eigenlijk ook nog veel te jong is om verantwoordelijkheidsgevoel te hebben. Zo stimuleer je haar om te bewijzen dat ze veel ouder en wijzer is dan jij nu denkt. Het is wel een lange weg te gaan. Sterkte, A.

Gerda, 21-11-2010
Onze zoon van 17 heeft sinds 2 maanden een vriendin. Na 2 weken bleven zij al bij elkaar slapen en de relatie lijkt zeer obsessief, er wordt elk moment ge-smst. Hij is ook begonnen met zijn vervolgopleiding, deze lijkt er vooralsnog niet onder te lijden. Maar… hij gedraagt zich alsof het huis van hem is, en wij erin logeren, haalt kasten leeg, nodigt veel vrienden uit om flink te drinken, etc. Hij ziet absoluut het probleem niet. Voor de vriendin was het een hele leve, weldenkende jongen. Binnen 2 maanden hebben wij een kind in huis die we niet (her)kennen. Hij heeft zich pas aan een tijdsafspraak gehouden nadat wij hebben gedreigd dat hij misschien maar bij zijn vriendin moet gaan wonen voor een paar maanden, dat heeft hij dan toch maar niet gedaan. Hoe kan een kind zo snel gaan puberen? Reactie infoteur, 22-11-2010
Hi Gerda, heel herkenbaar, maar het antwoord moet ik je deels schuldig blijven. Pubers zijn erg gevoelig voor invloeden van buitenaf, ook lijkt het soms alsof de puberteit heel plotseling toeslaat. Obsessieve puberliefdes met onophoudelijk ge-sms komen veel voor. Het beste is je voor te houden dat ook deze fase overgaat, want natuurlijk kan het zo niet blijven. Over het vrijpostige gedrag kun je samen met je man wel regels instellen. Doe dit op een van die weinige momenten dat ie mogelijk voor rede vatbaar is, en houd je eraan. En weet dat het erger kan, want nu zit je zoon nog thuis en kun je op hem letten. Je hebt ook pubers die op straat hangen of zich in uitgaansgelegenheden volzuipen, de ouders in het ongewisse achterlatend. Maak hem nu eerst duidelijk dat JULLIE de baas zijn in huis, niet hij. En ondertussen duimen dat het gauw overgaat tussen hem en die vriendin. Over dat bij elkaar slapen kun je contact opnemen met de ouders van dat meisje. Waarschijnlijk vinden zij het net zo onprettig als jullie en kun je proberen er duidelijke afspraken over te maken. Dat geseks hoef je als ouders natuurlijk niet te gaan 'stimuleren'. Ook is jouw huis geen hotel! Groetjes, A.

Selien, 18-11-2010
Een dochtertje van 21. Kunnen ze nog puberen op deze leeftijd? Het lijkt net van wel! Een korte informatie kan mij hierbij helpen, alvast bedankt. Reactie infoteur, 19-11-2010
Hi Selien, ja. Hoewel de lichamelijke puberteit natuurlijk veel eerder is, zie je dat de geestelijke puberteit en de lasten daarvan vaak veel later tot uiting komen. Zo kun je bijvoorbeeld merken dat een kind van 18 toch wel erg pubert, terwijl dat voorheen niet was. En dat kan nog wel jaren doorgaan. Het is iets anders als de moeilijke fase pas rond de leeftijd van 21 begint. Groetjes, A.

Maike, 23-10-2010
Ik heb een dochter van bijna 20. Ze is heel brutaal en eigenwijs. Ze liegt, en doet dingen stiekem. Laatse tijden komt ze ook al laat thuis. Ze heeft geen goede relatie met de vader. Ze praten eigenlijk bijna nooit. Als er iets is komt ze naar mij, maar we hebben echt heel vaak ruzie. Ik denk ook dat het een beetje komt door meningsverschillen. Ik weet niet hoe ik er mee moet omgaan. Als er een negatief opmerking over haar wordt gemaakt, kan ze heel boos worden en soms juist heel verdrietig. Ze is meer in zichzelf. Ze is geen puber meer, maar het lijkt net alsof ze nog steeds aan het puberen is. Is dit wel normaal voor een meisje van 19 (bijna 20)? Help! Reactie infoteur, 24-10-2010
Hi Maike, ik vrees van wel. Een verlengde puberteit of een later ingezette puberteit komt veel voor. Mogelijk wordt ze van buitenaf beinvloed (vandaar het late thuiskomen) en/of zoekt ze bij jou steeds 'iets' dat ze naar haar idee niet krijgt. Dan krijg je dat 'in zichzelf terugtrekken', brutaliteit en stiekem gedoe. Wisselende stemmingen kunnen ook nog eens hormonale oorzaken hebben. Het herstellen van een band tussen ouder en kind in de puberteit is erg moeilijk omdat het inspanning vraagt van twee kanten. Misschien moet je haar vaker waarderen om haar goeie kanten en dat ook uiten. Zo durft ze zich hopelijk beter open te stellen zodat je ook echt tot een gesprek komt. Want vooralsnog gaat het met de communicatie niet goed. Succes, A.

S. Soeters, 29-08-2010
Zo, herkenbaar! Het gaat om het kind van mijn vriend, met deze info kan ik wel wat. Reactie infoteur, 30-08-2010
Hi S, mooi zo. En dank… groetjes, A.

Marianka Gorissen, 20-08-2010
Zoon van 18, drinkt en gebruikt weed!, werk houdt hij 1 week vol, momenteel zit hij weer thuis. Hij gaat zijn eigen gang. Wij zijn wel verantwoordelijk voor hem, hij heeft vannacht in de gevangenis gezeten, hij wordt nu weer opgehaald. Hij heeft al 2 jaar intern gezeten, maar ook dat mocht niet baten. help… we weten niet meer wat te doen, of er nog instanties zijn die ons kunnen helpen. Reactie infoteur, 21-08-2010
Hi Marianka, ai wat moeilijk zo! Neem eens contact op met 'bureau jeugdzorg', hoewel je zoon eigenlijk net te oud is… mogelijk kunnen zij je verder helpen aan de juiste adressen. Sterkte! A.

Elske, 08-06-2010
Dochter 17 heeft sinds 7 maanden vriendje van 15, sliepen na 5 weken al bij elkaar, is erg onder invloed van vriendje en familie. Heeft alles laten vallen, clubjes, vrienden… sinds 2 weken woont ze zelfs bij hem en heeft ze zich afgesloten voor het thuisfront. Ze is altijd al een "probleempje" geweest, thuis was haar uitlaatklep. Relatie met vader niet echt goed, beide zelfde karakter wat erg botst. Veel ruzie, wij zijn alles schuld, zij is een engeltje. Zo verkoopt ze dat ook aan andere mensen wat ons een stempel gegeven heeft. Nu is ze bang om weer thuis te komen alsof ze in een of ander strafkamp terecht komt… Help! Reactie infoteur, 09-06-2010
Hi Elske, hopeloos he. Een vriend van 15 zal bij zijn ouder(s) wonen dus wat je kunt doen is met hen contact opnemen. Want het is natuurlijk niet de bedoeling dat je dochter bij dat gezin inwoont. Ze is minderjarig dus ben jij als ouder verantwoordelijk voor haar. Dit heet zorgplicht. Je dochter heeft zich aan de regels en de wet (!) te houden, daarom kun je van haar eisen terug te keren. Hopelijk willen de ouders van die jongen meewerken en sturen ze haar naar huis. Heel typisch dat ze dat nog niet gedaan hebben! Sterkte, A.

Marij, 07-06-2010
Help, ben ten einde raad…
Mijn dochter van 13 denkt al jaren dat ze de baas in huis is, en hier blijf ik haar constant op attenderen dat het niet zo is. Al jaren is dit een gevecht thuis. Haar hiervoor straffen heeft totaal geen zin. ze blijft hardnekkig volhouden, met als resultaat dat ik ook hardnekkig blijf volhouden. Praten hierover heb ik tot in den treure gedaan, maar niets helpt. praten niet, sancties niet, negeren niet, gedragsverandering niet.
OP school en bij vriendinnen is ze heel lief, en als ik er met ouders van vriendinnen over spreek, weten ze niet wat ze horen. Het spreekwoord een straatengel is een huisbengel is nog zachtjes uitgedrukt.
Wij zijn nu 13 jaar met zn 2en. Heb ondertussen 2 relaties gehad, die stuk zijn gelopen. Moet er verder bij zeggen dat ze op het lwoo/VMBO bbl zit. Op school gaat ht gelukkig NU heel goed met haar.

Mij uitschelden vind zij de normaalste zaak van de wereld, kutwijf, hoer, trut, dit zijn nog maar de mindere scheldwoorden die ze gebruikt.
Ik accepteer dit natuurlijk niet, en dan volgen er weer een woordenwisseling en sancties.
Wat ook niet helpt, is haar vader, die denkt dat hij het in mijn huis voor het zeggen heeft.En stuurt haar smsjes om haar gedrag te stimuleren. Praten met die man heeft geen zin.Is heel erg bassaal in zijn denken.

Ik sta nu echter op het punt, om de handdoek in de ring te gooien en haar naar haar pa te laten verhuizen. Ben er helemaal klaar mee.
Nu sta ik ook nog op het punt om mijn eigen zaak te starten, dat vind mevrouw wel OK, maar luisteren naar mij… ze weet niet eens wat het woord betekend, Ze heeft nooit geluisterd, en hier ook tot in den treure over gepraat, sancties getroffen, rekening houden met haar gevoelens, alles uit de kast getrokken, om haar maar te laten luisteren, maar niets helpt.

Ik heb haar al vrij vroeg geleerd dat ze zelf verantwoordelijk is voor haar leven. ik vraag niet naar huiswerk, stimuleer haar in haar positieve gedrag, steun vaak haar beslissingen, spreek over haar gevoelens, maak alles bespreekbaar.
Verder doet ze 4 x per week sporten (uitlaatklep) maar dit schijnt nog niet voldoende te zijn.
Ze mag veel, ze krijgt (natuurlijk?!?!) veel.
ik heb me eigenlijk totaal weggecijferd voor haar, zoveel zelfs dat ik 4 jaar geleden gestopt ben met werken (ook omdat ik de combinatie werk en zorg niet aankon, en voor mijn gezin gekozen heb).

De kern van de problemen zijn alsvolgt:
- totaal geen respect voor mij
- moeder moet, volgens dochter, verantwoording aan dochter afleggen,
- grote mond
- moeder moet maar accepteren dat ze uitgescholden wordt, volgens dochter.

Wie kan mij helpen met het vinden van hulp, want dit wordt van kwaad tot erger. Ik wil hier professionele hulp bij, want vindt haar gedrag niet meer normaal. Reactie infoteur, 08-06-2010
Hi Marij, dit is inderdaad erg uit de hand gelopen. Je dochter heeft je volledig in de tang en de rol van haar vader is helaas miserabel, wat bijdraagt aan het probleem. Neem contact op met de huisarts voor verwijzing naar maatschappelijk werk en opvoedingsondersteuning. Wordt het probleem als te zwaar gezien dan volgt verwijzing naar jeugdzorg. Contact met een psychologenpraktijk kan ook nog. In elk geval moet dit fundamenteel worden aangepakt zodat het probleem structureel verbetert. Succes, A.