Avicenna of Ibn Sina

Ibn Sina, of Avicenna zoals hij in het Westen vaak wordt genoemd, was een geleerde die op vele fronten actief was, zijn belangrijkste werken echter hebben betrekking op geneeskunde en filosofie. Zijn werk was van een dusdanige kwaliteit dat hij ook in het Westen bekendheid verwierf.

Historische achtergrond

Ibn Sina werd geboren in een door de Samaniden geleide staat, met als hoofdstad Bukhara, dat samen met Samarkand, de culturele centra van het land vormden. Tegen de tijd dat Ibn Sina werd geboren begon de macht van de Samaniden echter af te brokkelen en deed de sultan Nuh Ibn Mansour zijn best het rijk bijeen te houden.

Jeugd

Ibn Sina werd in de buurt van Bukhara geboren en al snel bleek hij een buitengewoon begaafde jongen te zijn. Zijn vader, die gouverneur was van de stad, leidde hem op en hun huis was de ontmoetingsplaats voor veel geleerden uit de omgeving. Op zijn tiende kende hij de Koran uit zijn hoofd en op zijn dertiende begon hij zijn medicijnen-studie, waarmee hij klaar was toen hij zestien was. Vanaf dat moment begon hij patiënten te helpen. Hij bestudeerde intussen alles wat hij vinden kon, soms onder leiding van leraren, vaker echter alleen. Door zijn kennis van de geneeskunde kwam hij aan het hof terecht. De sultan had van zijn kwaliteiten gehoord en riep zijn hulp in. Als dank voor zijn genezing gaf de sultan hem toestemming om gebruik te maken van de koninklijke bibliotheek van de Samaniden. Dit gaf Ibn Sina de mogelijkheid zijn studies verder uit te breiden.

Turken

Het leven van Ibn Sina werd op zijn kop gezet door de verovering van Bukhara in 999 en door de dood van zijn vader. Hij begon rond te zwerven door Khorasan, waarbij hij gebruik maakte van zijn kwaliteiten als genezer. 's Avonds verzamelde hij mensen om zich heen voor filosofische discussies. Na een tijd vestigde hij zich in Hamadan in Iran, waar hij aan het hof bekend werd. De plaatselijke heerser benoemde hem zelfs een aantal keren als vizier. De politieke situatie was echter enorm chaotisch, zodat Ibn Sina als politieke gevangene in de gevangenis belandde.

In 1022 verliet hij Hamadan en vertrok naar Isfahan. Ook hier belandde hij aan het hof en kreeg hij de mogelijkheid om de laatste jaren van zijn leven in relatieve rust aan zijn werk te wijdden.

Zijn werk

Ibn Sina heeft meer dan 450 boeken geschreven, waarvan er helaas slechts 240 bewaard zijn gebleven. Ongeveer 150 van de overgebleven boeken zijn filosofisch van aard en 40 hebben betrekking op medicijnen, zijn twee belangrijkste werkterreinen. Hij schreef echter ook over psychologie, geologie, wiskunde, logica en astronomie. Zijn belangrijkste werk op het terrein van de wiskunde is 'Het boek van de genezing' ('Kitab al-shofa').

Filosofie

In zijn filosofische werken legde hij de nadruk op de rede en realiteit. Hij claimde dat God puur intellect is en dat kennis bestaat uit het verstand dat dingen begrijpelijk maakt, hiervoor zijn zowel logica als de rede nodig.

Ibn Sina stierf in 1037 in Hamadan, terwijl hij met een lokale prins op campagne was. Hij werd ziek en probeerde tevergeefs zichzelf te genezen.