ADHD bij volwassenen
ADHD : Iedereen kent het beeld van het 8-jarige, veel te drukke, jongetje dat in de klas niet stil kan zitten, en het liefst de hele dag over het schoolplein raast...Blijft het hierbij ?! Nee dus, ADHD gaat veel verder dan dat...Is het in alle gevallen negatief en vervelend, of is er ook een mogelijkheid om het in een positieve zin te gebruiken...Die mogelijkheid is er gelukkig wel, het kost misschien een beetje meer moeite, maar het is te doen !!De symptomen van adhd zijn onder andere:
Oh Jee, Wat nu ?!
Voor veel mensen is het een totale verrassing als ze er op latere leeftijd achter komen wat er hun hele leven aan heeft geschort... Een gevoel van herkenning is in eerste instantie vaak een beetje eng, maar toch voelt het allemaal al snel vertrouwd, zeker als blijkt dat je niet de enige bent, en er ook veel punten zijn waar je je voordeel mee kunt doen...In het tweede gedeelte van de opsomming van de adhd-symptomen staan de voordelen van adhd. Het lijken er in vergelijking met de nadelen maar weinig, maar toch zijn het cruciale voordelen in het leven. Als je in staat bent ze dusdanig te gebruiken dat er zowaar dingen gaan lukken, dan ben je vanzelf steeds beter in staat de negatieve symptomen te verzwakken.
Is adhd dus het einde ?! Welnee; voor veel mensen juist het begin; het gaat erom dat je voor jezelf een zo goed mogelijke balans weet te vinden, met of zonder medicatie, met of zonder visolie, met of zonder psycholoog, en je leven op een gelukkige manier weet te vervolgen. Er kan misschien even tijd in gaan zitten als je jezelf opnieuw als adhd-er moet leren kennen, maar het is de moeite en tijd meer dan waard, als je daardoor jezelf in staat stelt meer van je positieve eigenschappen te benutten, en meer en meer van je negatieve eigenschappen weet te beheersen...
Misschien kun je er zelfs zo ver in gaan dat het je juist een positieve boost geeft...
Denk maar eens aan bijvoorbeeld cabaratiers van nu. Vooral Bert Visser en Jochem Meijer zijn enorm bekend geworden, juist vanwége hun adhd!! Ook zijn er een heleboel mensen waarvan we tegenwoordig het zeer grote vermoeden hebben dat ze adhd hebben, of in hun tijd gehad hebben zoals bijvoorbeeld :
Grotere lijst met beroemdheden
Eigen verhaal
Zelf kwam ik pas tot de ontdekking dat ik adhd had na een televisieprogramma over adhd bij volwassenen. Ik schrok hier enorm van, en heb direct mijn moeder gebeld... Haar reactie was : Ja, dûh, wist je dat niet dan ?! Nee dus...Het bleek wel een behoorlijk aantal punten uit mijn jeugd te verklaren:
- Het niet behalen van mijn schooldiploma, terwijl echt iedereen wist dat ik het gewoon moest kunnen,
- Het mezelf continu in nieuwe projecten gooien, die over het algemeen van geen enkel nut waren,
- Het vreemde zelfbeeld hebben : Ik weet dat er iets niet klopt, maar wat...
- Het ontzettend snel verliefd worden (en dan ook echt helemaal) en met ontzettend snel bedoel ik minuten !!!
- Het ontzettend snel weer overgaan van diezelfde verliefdheden (gelukkig niet állemaal, maar de meeste toch wel)
- Het continue stemmingswisselingen probleem, vooral in de thuissituatie leidde dat tot problemen
Omdat ik zo'n 5 maanden voor ik het tv-programma zag was bevallen van een zoon, en hij binnen niet afzienbare tijd zou gaan beginnen met het testen van mijn "moeder-vaardigheden" vond ik het belangrijk direct actie te ondernemen. Want op het moment dat je tegen een volwassene uit je dak staat te gaan, is dat voor die volwassene nog te begrijpen dat dat mijn probleem is, maar voor een kind, en zeker je eigen kind wordt dat een ander verhaal... Ik wilde per sé niet een slechte moeder worden, vanwege een "vergeten rem in mijn hersenen" want daar kunnen mijn kinderen (heb er inmiddels 2 en het gaat fantastisch; met een zeer grote waarschijnlijkheid hebben zij het ook allebei, maar dat is vanwege de huidige bekendheid wel in goede banen te leiden) tenslotte niets aan doen...
Dus ben ik op weg gegaan naar een psycholoog met ervaring op het gebied van adhd. Dat is belangrijk want nog steeds is er, ondanks de veel hogere bekendheid, veel onbegrip voor de term adhd; dat is toch een mode-verschijnsel... Ja, voor sommigen (in de meeste gevallen kinderen) wordt de diagnose onterecht gesteld, en dat is natuurlijk bij geen enkele ziekte de bedoeling, vandaar een psycholoog met de nodige ervaring. Gelukkig was er veel ervaring te vinden in apeldoorn, waar ik op dat moment ook nog zelf woonde, fantastisch !!!
Na een doorverwijzing van een zeer sceptische huisarts, ik heb hem echt moeten overtuigen van het feit dat ik er zeker van was, ben ik bij de psycholoog terechtgekomen. Toen bleek dat in de meeste gevallen de diagnose pas gesteld kan worden na een jaar, anderhalf jaar, omdat het stellen van de juiste diagnose erg belangrijk is, zijn er veel tests en veel afspraken nodig, dat viel me behoorlijk tegen. Voor mijn zoontje wilde ik op tijd zijn met eventuele medicatie.
Vanwege mijn zeer duidelijke extreme vorm van adhd (eigenlijk scoorde ik op alle punten behalve op de verslavingen) kreeg ik al na 3 maanden een diagnose en een doorverwijzing naar de psychiater (die mag medicatie voorschrijven, een psycholoog niet, die mag een diagnose stellen en praten)
Met de psychiater was een ritalin-schema al snel in elkaar gedraaid. Dat spul werkte fantastisch (de eerste 2 maand) ik had rust in mij hoofd, ik was kalm en redelijk tegen mijn medemens, ik was mijn negatieve gevoelens kwijt, ik sliep een stuk beter, en het allerbelangrijkste: ik kon een stuk beter omgaan met de "baby-stress". Maar na 3 volledige maanden ritalin-gebruik werd het voor mij een stuk minder leuk: Ook mijn positieve dingen was ik kwijt. Ik lag alleen nog maar een beetje op de bank te zappen, had geen projecten meer om enthousiast over te raken, ik vond het allemaal wel ok, het kon me eigenlijk niet zo heel erg veel schelen, maar de druppel was toen ik op de eerste stapjes van mijn zoon reageerde met : goh-zucht-leuk zeg....
Ben direct weer met die medicijnen gestopt, en godzijdank kwamen alle positieve dingen weer terug... Hè lekker...
Omdat ik nu dus wel wist wat ik had - vergeleken met al die jaren daarvoor dat ik niet zag wat ik zelf deed - was ik in staat om stukje bij beetje meer over mezelf te leren, en mezelf beter onder controle te krijgen. Het kan in sommige gevallen heel veel moeite kosten, maar als ik echt mijn best doe, dan lukt het.
Er zit een groot verschil in de hoeveelheid werkzame bestanddelen per soort visoliecapsule, in mijn ervaring is het bijna nooit zo dat de duurste ook de beste is.
Vanwege mijn huidige kennis van mijn adhd ben ik in staat geweest mijn leven er dusdanig op aan te passen dat het voor iedereen om mij heen een stuk leefbaarder is geworden. Mijn overtollige energie kan ik kwijt tijdens het oefenen, maar vooral tijdens het optreden van een rock-band waar ik de lead-zangeres ben... Het in stand houden van mijn relatie gaat wonderwel goed, het opvoeden van de kinderen gaat heel gemakkelijk, zelfs een opleiding in kleine delen begin ik voorzichtigjes aan weer interessant te vinden (na een mensa-test bleek ook ik een van de vele gevallen met adhd in combinatie met een hoogbegaafdheid). Eigenlijk staat mijn adhd mij niet echt meer cruciaal in de weg, ik ben in staat geweest om van de adhd-blokkade een adhd-rails te maken die ik in veel gevallen kan gebruiken om verder te komen dan waar ik nu ben.
Natuurlijk blijf ik altijd moeite houden met dingen als ; opruimen, administratie, op tijd komen e.d. Maar ja, niet iedereen is perfect, sterker nog ; iedereen heeft wel iets, dus laat mij dan maar adhd hebben, dikke kans dat het mij verder brengt dan menig ander zonder !!
