Euthanasie – dood door spierverslappers

A. van Doormaal, 11-01-2017
Voor mij is euthanasie actueel en besproken. Mijn keuze werd om de ziekte, het afscheid en de geplande euthanasie ruchtbaarheid te geven. Men let hier op elkaar en vertel je niks, dan bedenkt men wel wat. Ik wil niet wegglijden, maar met enkelen een snel afscheid als de kanker het leven volledig verzuurt. Kijk uit voor die openheid! Ik had de week gepland, maar werd door groot toeval opeens door complicatie behandeld en de euthanasie was niet langer in beeld. De arts zag opeens ruimte voor aanzienlijke levensverlenging. Wat je dan zou kunnen doen is wederom 50 personen te melden dat de euthanasie niet doorgaat.

Iemand schreef een mail, waarin hij stelt: "ik dacht dat je snel zou doodgaan en heb niet meer gereageerd". Er volgde meer dommigheid: het kwam erop neer dat de afzender nu dus mijn doorleven, met alle hulpgrepen en onder erbarmelijk lijden, dat wel, kritiseerde! Er waren er 2 bij, die kwaad waren dat ik nog leef, want ik ben en blijf palliatief. Het is onthutsend dat goede vrienden opeens eisen dat je euthanasie, ineens of op de bovenvermelde wijze, uitvoert. Hoe erg kan de praktijk rond euthanasie uitpakken? Bij mij werd het een nachtmerrie, elk bemoeit zich met je dood en je oncoloog wil doorgaan. Ik vertrouw mijn oncoloog en koos voor door leven. De personen in kwestie, zijn medisch niet slim, weten niets van hormonen, kankercriteria en de onvoorziene mogelijkheden, waar mijn oncoloog zich voor inzet op geweldige wijze! De personen, die mijn euthanasie wensen, stellen dat kanker onoplosbaar is en je dus die dood moet verkiezen.

Wij, beschaafde en goed ontwikkelde Nederlandse toeschouwers bij dood en leven, kunnen zelfs zover gaan. Ik heb de kwestie weer volledig beperkt tot mijn huisarts en mijzelf, want sommigen gooien uit enorme domheid zout in de openliggende wonde. Anderen stellen: stap er lekker uit, want dit kan niks meer worden met jou. Als ik hen ontmoet is de sfeer deze: jij leeft dus nog, je had allang dood moeten zijn, ik ga niet wachten tot jij eindelijk eens de pijp uitgaat. Mogelijk ben ik er nog 2 jaren en die pik ik dolgraag mee, maar sommigen bepalen alvast voor je dat euthanasie, de manier doet er niet toe, dient plaats te vinden! Hoe diep kan men zinken in normerend gedrag, in dwang, in doorlopend domme dingen zeggen, in toezending van rotzooi en Cannabisolie. En erger nog dat dit alles: weglopen als je woord kanker valt, onee, daar heb ik niets mee te maken! Ziekte levert sociale krimp op en hevig normatief responderen. Ik schrik en doe er het zwijgen toe, wel een illusie armer.

Wij blunderen rond het centrale thema van de zelf gekozen dood en kwetsen daarbij de zieke, die al voor zeldzaam zware keuzes staat en daarover onzekerheid kan voelen. Mijn afspraak is onmiddellijke euthanasie, maar een reversibele en wat langer durende dood, heeft nu mijn voorkeur gekregen. Ik zou graag uit het doodgaan beleid terug willen kunnen, vooral doordat bij behandeling de dood kan worden afgeweerd. Ik zou doodgaan juni 2016, maar ben > 6 maanden in leven en voeg daar nog een aantal jaren toe! De door mij aanbevolen en na te streven openheid over alles is voorbij: ik hou mijn mond. Volwassen en zichzelf respecterende mensen zeggen onverteerbare dingen. Enkele jaren of maanden voor mijn overlijden, zie ik deze kant van "vrienden" en heb fors bijgeleerd, ik denk nu: had ik dit maar eerder ingezien!

Mijn advies aan jongeren is: kijk uit met je openheid en regel alles als je emotioneel en fysiek nog de regie over je overlijden kan opstarten en blijvend laten bewaken, mede door jouw eigen vertrouwelingen en omschrijf je wensen, die je ook met je behandelaars overeenkomt. Voorkom "eindelevenproblematiek" zoals die mij overkomt. Op straat zei een buurvrouw: leef jij nog? Mijn antwoord was: "je hebt geen bril nodig". Vraagt men hoe het gaat, dan is mijn antwoord: best goed voor mijn leeftijd en jij, alles goed? Het is geen gespreksonderwerp meer en dat bevalt me uitstekend! Reactie infoteur, 10-02-2017
Heftig als mensen zo op je reageren. Doodgaan is nog altijd een keuze van iemand zelf en niet van de omgeving. En wie de ander als last gaat zien, is geen knip voor de neus waard. Trek uw eigen plan en geniet van de tijd en de mooie dingen om u heen.

Ben Dokter, 19-03-2014
Ben Dokter 19-3-2014
Ik zelf wil ook graag een einde maken aan mijn leven van 74 jarige leven, en begrijp ook zeer goed dat dit voor mijn vrouw en
kinderen heel moeilijk zal zijn. Mar gelukkig staan ze achter mijn beslissing. Mijn klachten zijn van hart problemen, de krans slag aders en omleidingen zijn dicht geslipt en niet meer te behandelen. Mijn leven gaat over een berg pillen met ook een berg bijwerkingen, die zijn: duizeligheid, misselijk:,pijn op de borst: druk op de borst: moeheid: tintelingen vingers en voeten. U begrijpt dat ik nog een stukje kan lopen onder begelijding in de tuin zitten niet slapen alleen af en toe een beetje op de bank
Dit is dus zon beetje de rest van mijn leven want de artsen kunnen mij niet meer helpen, als alleen met pillen erbij en dat is geen optie meer, Mijn besluit is geworden levens beëindiging. En onze hoop is dat het mogelijk is om dat uit te voeren. Reactie infoteur, 04-04-2014
Ik hoop dat u op deze humane manier mag sterven op het moment dat u dat graag wil. Ik wens u sterkte.

Sylvia van Ginkel, 10-06-2013
Mijn schoonzus heeft gekozen voor euthanasie, het is heel moeilijk te bevatten omdat we de dag voordat het gebeurde ze iedereen nog wilde zien. We zijn 's middags voordat het zou gaan gebeuren nog bij haar geweest, maar ze was niet de vrouw die we de kenden, ze zag en hoorde ons niet meer, de rot ziekte Kanker had zijn werk al gedaan. Degene die achterblijven hebben het er heel erg moeilijk mee. Reactie infoteur, 25-06-2013
Het is ook heel moeilijk om iemand te zien overlijden door die rotziekte. De euthanasie heeft haar wel rust gegeven en ze heeft niet meer tot het bittere einde hoeven te lijden.

Dimitri, 01-04-2011
Ik heb 4 weken geleden mijn moeder moeten zien sterven in het ziekenhuis
ze lijde aan c o p d gold fase 4
ze wou niet sterven ze had wel mondeling afspraken gemaakt met de huisarts om als het helemaal niet meer gaat om thuis te sterven
ik ben in de middag nog bij haar op bezoek geweest ze was behoorlijk benouwd maar de behandelende arts had nog hoop dat het weer stabiel werd
mijn beide zussen waren ook aanwezig ik ben na die tijd naar huis gegaan waarna ik 3uur later telefoon kreeg dat het met mijn moeder achteruit ging
toen ik aankwam was de behandeling aprupt gestopt door een plaatsvervangende arts
en was de morfine en zware slaap medicatie al gestart via infuus
na een slopende nacht van vechten dat ze deed was het eind resultaat dat ze 10 eenheden morfine en 10 eenheden slaapmedicatie kreeg toegediend met een grote spuit met een of ander spul haar hart heeft het uiteindelijk begeven
mijn vermoeden is dat mijn 2 zussen de toestemming hebben gegeven want wat ik gehoord heb wilde mijn moeder het niet
de waarheid zal wel een raadsel blijven voor mij en mijn vader die het ook nog niet kan begrijpen hoe zou ik daar achter kunnen komen
met vriendelijke groet D Besselink Reactie infoteur, 01-04-2011
Het is heel naar om te zien dat iemand sterft als ze dat zelf niet wil. Mijn eigen ervaring is toch echt dat iemand daar wel toestemming voor moet geven en dat dit niet door iemand anders gedaan kan worden. Pijnbestrijding is natuurlijk een ander verhaal, dat zullen de artsen altijd wel geven als iemand het benauwd heeft of pijn heeft.
Wat u het beste kunt doen is een gesprek aanvragen met de arts die haar behandeld heeft. Zij moeten u dan de waarheid vertellen waarom dit traject is ingezet. Als u het daar niet mee eens bent, kunt u altijd nog een klacht indienen bij het ziekenhuis waar ze lag. Ik hoop dat u wel rust vindt in de wetenschap dat uw moeder is overleden. Het is altijd moeilijk om te accepteren dat iemand er niet meer is, maar zeker als je het niet ziet aankomen. Oveirgens zou het zo kunnen zijn dat er voor uw moeder geen oplossing meer mogelijk was en dat dit de enige manier was om haar nog in een redelijk pijnvrije of zonder benauwdheid te krijgen. Maar dat kunt u toch het best bij aan de arts vragen.