mijn kijk op

Israël feiten: Zionisme is geen racisme

Het conflict in het Midden-Oosten staat bekend om zijn vele leugens en mythen. Daarom is goede voorlichting van belang. Eén van de mythen is dat Zionisme racistisch zou zijn. In 1975 werd zelfs door de VN een resolutie aangenomen waarin Zionisme gelijk gesteld werd aan racisme. Dat gebeurde precies op de 37ste herdenking van de Kristalnacht. In werkelijkheid streeft het Zionisme naar een thuisland voor de Joden en is dus een nationale bevrijdingsbeweging zoals alle landen hebben.

Joden hebben voor hun eigen veiligheid een eigen staat nodig

De geschiedenis heeft geleerd dat Joden geen veiligheid kennen zonder eigen nationale staat. Inmiddels wonen meer dan 6 miljoen Joden in Israël. Joden krijgen automatisch burgerschap, maar ook niet-Joden kunnen via naturalisatie procedures (zoals in andere landen) in Israël komen wonen. Er wonen ongeveer 1 miljoen niet-Joden in Israël (moslims, christen-Arabieren, Druzen, etc.). Het feit dat ook donker gekleurde mensen in Israël wonen bewijst wel dat Israël niet racistisch is. In 1984, 1985 en 1991 werden 42.000 Ethiopiërs naar Israël gevlogen. Dat is de eerste keer in de geschiedenis van de mensheid dat zwarten mensen niet als slaven naar een land gedeporteerd werden, maar juist als vrije mensen welkom waren!

Het Zionisme discrimineert niemand

Israël is een open en democratisch land en beschermt de religieuze en politieke rechten van christenen en moslims. Bovendien kan iedereen zionist worden: Jood of niet-Jood. Het christen zionisme is een bekend verschijnsel. Maar er zijn ook een beperkt aantal Arabische moslims die zionisten zijn geworden.

Veel Arabische landen discrimineren wel

Het is bijna onmogelijk om genaturaliseerde burger te worden in veel Arabische landen, vooral Algerije, Saoedi Arabië en Koeweit. In Jordanië bestaat sinds 1954 een 'wet van terugkeer' waarin alle voormalige inwoners van Palestina mogen terugkeren, met uitzondering van de Joden.

Overigens hebben de meeste Arabische landen zich verontschuldigd voor de resolutie van 1975 (Zionisme is racisme) en hebben in 1991 de resolutie herroepen.

Visie van Etsel

De strijd tegen het Zionisme c.q. Israël is in feite een voortzetting van het antisemitisme dat al vele eeuwen tegen het Joodse volk gaande is. Vele strijders tegen het Zionisme beweren niets tegen Joden te hebben maar alleen iets tegen Zionisten. Dat is een bekende truc die al eeuwenlang door antisemieten gebezigd wordt. Ze zeggen dan bijvoorbeeld niets tegen arme Joden te hebben maar wel tegen rijke Joden die mensen zouden uitbuiten. Een ander voorbeeld is dat ze niets tegen Franse Joden hebben maar wel iets tegen Duitse Joden. Overbekend is het voorbeeld van Joden die het christendom omarmd hebben. Zij worden door niet-Joodse christenen als goede Joden beschouwd, terwijl Joden die Christus niet aanvaard hebben slechte Joden zijn.

Wie strijdt tegen het Zionisme strijdt automatisch tegen het Joodse volk en het Jodendom. Jodendom en Zionisme zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zion verwijst naar Jeruzalem de heilige Joodse stad en in het bijzonder de berg Zion. Hoewel het politiek Zionisme nog redelijk jong is, is het Zionisme op zich al heel erg oud. Joden die in de Diaspora leefden hebben altijd verlangd om weer terug te keren naar Jeruzalem. Het bekendste is Psalm 137 waar Joden treurden aan de rivieren van Babylonië en dachten aan Zion. Ook in veel Joodse gebeden wordt naar Israël verwezen. Dat er tegenwoordig Joodse groepen (zoals de Neturei Karta) zijn die niets van het politiek Zionisme moeten hebben, wil nog niet zeggen dat ze tegen het Zionisme zijn. Ook zij vinden dat Israël de Joden toebehoort alleen zeggen zij dat er gewacht moet worden op de Messias alvorens de Joden mogen terugkeren naar Israël.

De laatste jaren proberen Israëlhaters om Israël te vergelijken met de Apartheid die destijds in Zuid-Afrika aanwezig was. Dit zijn dezelfde mensen die pleiten vóór een Apartheidsstaat op de West Bank, Oost-Jeruzalem en in Gaza waar geen Joden mogen wonen. Wie in Israël is geweest komt al snel tot de conclusie dat er totaal geen sprake is van Apartheid. Israëlische Arabieren mogen overal komen en zijn volwaardige burgers. Alleen wanneer ze een gevaar voor de staat betekenen wordt hun vrijheid wat ingeperkt. De laatste jaren is sprake van een toename van extremisme onder Israëlische Arabieren. Natuurlijk is de situatie voor Israëlische Arabieren altijd voor verbetering vatbaar. Maar wie meer rechten wil zal ook meer plichten moeten vervullen. Zo is momenteel de discussie in Israël gaande of Israëlische Arabieren geen dienstplicht zouden moeten gaan vervullen zoals de Druzen al doen.

Wie Israël vergelijkt met de omliggende Arabische landen kan niets anders constateren dat Israël een klein paradijs is met ongekende mogelijkheden voor al haar burgers. Dit in tegenstelling tot de Arabische landen waar mensen onderdrukt worden. De Arabische Winter toont momenteel wel aan hoe slecht de Arabieren het hebben in hun eigen landen. Hier zwijgen de Israëlhaters over. Bekende Nederlandse Israëlhaters zoals Jaap Hamburger, Dries van Agt, Hans van den Broek, Gretta Duisenberg, Anja Meulenbelt, Harry van Bommel hoor je nauwelijks praten over de ellende in de Arabische landen. Ze staren zich blind op Israël en geven opzettelijk foutieve informatie over het land.