Het leven van Jezus in vogelvlucht

Vaak horen we de naam van Jezus uit (onze) mond(en) komen, zonder dat we daar enige aanleiding voor hebben. Waarom wordt nu deze naam aangeroepen en veelal in een geheel verkeerd licht? Veel belangrijker is het om te weten wie nu deze Jezus is, vandaar hier een artikel over het leven van Jezus in vogelvlucht. Tevens het antwoord waarom Jezus aan het kruis is gestorven en het artikel "God als mens op aarde".

Het leven van Jezus in vogelvlucht

Jezus is geboren in de tijd dat de Romeinse keizer Augustus bevel gaf om in zijn hele rijk een volkstelling te houden. Iedereen moest naar de stad of het dorp van zijn voorouders gaan om zich te laten inschrijven. En omdat Jozef van David afstamde, moest hij naar Bethlehem in Judea, want daar had David vroeger gewoond. Samen met de maagd Maria, die zwanger was geworden door de Heilige Geest, verliet Jozef Nazareth in Galilea om zich te laten inschrijven.

Toen zij in Bethlehem waren, moest Maria bevallen. Zij bracht haar eerste kind ter wereld, een jongen, Jezus genaamd. Zij wikkelde Hem in doeken en legde Hem in een kribbe, want in de herberg van het dorp hadden Jozef en Maria geen onderdak kunnen vinden. Jezus bracht zijn kindertijd door in Nazaret te Galilea.

Over de kinderjaren van Jezus is weinig bekend. Zijn bekendheid en optreden beginnen pas wanneer Hij gedoopt wordt door Johannes de Doper. Daarna begint Hij leerlingen om zich heen te verzamelen en trekt Hij langs steden en dorpen en verkondigt "het Koninkrijk van God", waarmee Hij wijst op een andere manier van leven. Dit alles ging gepaard met tekenen en wonderen en een bijzondere houding van liefde en begrip tegenover de medemens.

Rond het jaar 30 ging Hij naar Jeruzalem voor het Joodse paasfeest. Daar veroorzaakte Hij met Zijn onderwijs opschudding in de tempel. In Jeruzalem hield Hij een laatste maaltijd met Zijn leerlingen, waarin Hij hen voorbereidde op Zijn dood. Eén van zijn discipelen, Judas Iskariot, de penningmeester, verraadde Hem. Jezus werd gevangen genomen en ondervraagd op Zijn opvattingen door Joodse gezagdragers in Jeruzalem. Daarna werd Hij terechtgesteld op bevel van Pontius Pilatus, de stadhouder.

Jezus werd gemarteld en gekruisigd buiten de muren van Jeruzalem op een heuvel, die Golgotha heet (Golgotha is het Aramese woord voor schedelplaats). Hij werd begraven in een geleend graf, dat Jozef van Arimatea ter beschikking stelde. Na drie dagen stond Hij op uit de dood en verscheen vele malen aan Zijn leerlingen, die Hij nog veertig dagen onderrichtte. Daarna is Hij opgevaren naar de hemel. Hij gaf zijn discipelen de opdracht mee anderen te vertellen van Gods liefde voor de mensen.

Waarom is Jezus aan het kruis gestorven?

God heeft, door het kruisigen van Zijn Zoon, aangetoond dat Hij er werkelijk alles voor over heeft om onze zonden te vergeven. In die tijd was de kruisiging de zwaarste straf die je kon krijgen. Hieronder een uitleg hoe de kruisiging daadwerkelijk is gebeurd.

De schrijver Cicero beschreef de kruisiging als “de wreedste en gruwelijkste vorm van marteling”. Jezus werd uitgekleed en vastgebonden om gegeseld te worden. (Een geschiedschrijver uit de derde eeuw, Eusebius genaamd, beschrijft de Romeinse geseling als volgt: “De aderen van het slachtoffer kwamen bloot te liggen en de spieren, zenuwen en ingewanden werden zichtbaar”. Jezus werd vervolgens naar de legerplaats gebracht, waar men Hem een doornenkroon op het hoofd zette. Hij werd bespot en in het gezicht en op het hoofd geslagen en gespuwd. Toen werd Hij gedwongen de zware dwarsbalk van het kruis te dragen op Zijn bloedende schouders, totdat Hij eronder bezweek. Vervolgens werd Simon van Cyrene gedwongen de balk voor Hem te dragen. Toen zij de plaats van de kruisiging bereikten, werd Hij op het kruis gelegd en spijkers van vijftien centimeter werden door Zijn onderarmen geslagen, net boven Zijn polsen. Zijn knieën werden opzij gebogen zodat de enkels konden worden vastgespijkerd door de achillespees. Hij werd opgetild aan het kruis, dat vervolgens in een gat in de grond werd gezet.

Daar bleef Hij hangen in de hitte van de zon, met ondraaglijke dorst, blootgesteld aan de spot van de menigte. Hij hing daar in ondraaglijke pijn, zes uur lang, terwijl het leven langzaam uit Hem wegvloeide.

Het zwaarste deel van het lijden was echter niet de lichamelijk marteling en de kruisiging, of zelfs de pijn dat Hij verworpen was door de wereld en in de steek gelaten door Zijn vrienden. Het zwaarst was de geestelijke kwelling: het afgesneden zijn van God, Zijn Vader, voor ons, terwijl Hij onze zonden droeg.

God als mens op aarde...

Ergens in een ver land, in een grote stad kwamen veel mensen bij elkaar. Het was een soort conferentie waar men heftig discussieerde met elkaar over de vraag: “Waar zou God het recht vandaan halen om over de mens te oordelen?” “Wat weet Hij van ons lijden?” Er waren mensen die littekens van hun martelingen lieten zien en er waren mensen die vertelden over hun weinig geslaagde carrière/leven. Eigenlijk was iedereen geërgerd.

Ieder richtte zijn klachten tot God, omdat Hij het kwaad en het lijden had toegestaan. God had het veel te goed in zijn mooie hemel. Want daar waren geen tranen en geen angsten en daar was geen honger of haat. Weet God eigenlijk wel wat de mens allemaal te verdragen heeft? Hij leidt Zelf toch een veel te beschermd bestaan?

Er vormden zich gespreksgroepen en elke groep had een woordvoerder en dat was altijd iemand die veel klappen had opgelopen in het leven en zich onrechtvaardig behandeld voelde. Na verloop van tijd werd de aanklacht tegen God geformuleerd. Eigenlijk was de zaak heel eenvoudig. Een God die het recht wilde hebben om over mensen te oordelen, moest eerst maar eens verdragen wat mensen hebben te verdragen!

Het vonnis luidde daarom als volgt:

"God moest ertoe veroordeeld worden als mens te leven op aarde". Maar omdat Hij God was had men een aantal voorwaarden opgesteld. Hij mocht niet de mogelijkheid hebben Zichzelf te helpen omdat Hij nu eenmaal God was. Nee, Hij moest volledig mens worden, vooral een lijdende mens. Zo bedacht men het volgende. . .

Hij zou als Jood geboren worden (want Joden weten als geen ander wat lijden is). De wettigheid van Zijn geboorte moest twijfelachtig zijn. Niemand mocht weten wie Zijn Vader was (kon Hij dat ook eens meemaken). En dan zou Hij moeten proberen uit te leggen wie God is. Hij zou door zijn beste vrienden verraden moeten worden. Hij zou op grond van valse beschuldigingen aangeklaagd moeten worden, door een bevooroordeelde rechtbank gehoord moeten worden en door een laffe rechter veroordeeld worden. Tenslotte zou Hij ook moeten voelen wat het is om helemaal alleen te zijn, door mensen verlaten. Hij zou gemarteld moeten worden en dan sterven. Dat alles moest in het openbaar gebeuren. En zo vreselijk dat geen twijfel zou zijn dat Hij dood was. Een grote menigte van getuigen moest er zijn om dat te bevestigen.

Terwijl elke spreker zijn deel van het vonnis bekendmaakte begonnen steeds meer mensen te fluisteren. Toen de laatste spreker was uitgesproken viel er een diepe stilte. Allen die God veroordeeld hadden slopen plotseling weg. Niemand durfde meer iets te zeggen, want iedereen wist het ineens: God had al dat lijden al op Zich genomen en het oordeel gedragen. . .